Iedereen hield van een beetje zon, iedereen hield van een beetje warmte en wat langere dagen, ook Allison. Ze had het niet zo voor de kou en ze had het al helemaal niet voor het feit dat al die studenten samengepakt zaten op de warme plaatsen binnen. De druk die dit met zich mee bracht maakte het voor haar een groot deel moeilijker om zich te gaan concentreren. Dus ze ging naar buiten, in de kou en alleen, om zo haar geest een beetje open te stellen en de rust te vinden die ze binnen niet vond. Ondertussen had het nieuws zich razendsnel verspreidt, het schoolhoofd was gewond geraakt en nouja … iedereen begon wel een beetje te paniekeren. Het was één iets dat er werd gesproken van een oorlog tegen de mutanten, het was iets helemaal anders als je schoolhoofd gewond raakte en zo eigenlijk een rechtstreeks bericht zond, ja, die oorlog zou er komen. Dus het was tastbaar, iedereen ging meer trainen, Allison stond een uur vroeger op dan normaal om te kunnen trainen zonder al de heethoofden rondom zich. Maar nu de zon er was, nu het wat warmer werd verspreidde de leerlingen zich nog meer over het eiland en zodus werd het binnen wat rustiger en kon Allison ook naar buiten gaan zonder kou te leiden of heftige hoofdpijnen. Ze hoefde niet te vluchten van de drukte, want de drukte had zich verspreid.
Ze nam haar notitieblok onder haar arm en staarde voor een moment lang naar de schetsen boven haar bureau, schetsen van haar pijlen, van gespecialiseerde wapens … oh ja, ze was dat soort fanaat. Aangezien ze geen trainingen kon doen momenteel nadat Dario haar had aangevallen in de kelder en haar eigenlijk een gebroken pink en dikke sneewonden had opgeleverd, ging ze maar naar buiten om daar haar steentje bij te dragen aan de school. Ze schoof één van de kleine dolkjes in de zijkant van haar schoen en verliet haar kamer. Buiten zijn bracht een glimlach op haar lippen, iedereen leek daar zoveel vrolijker om te worden, die zon. Het maakte haar ook wel zichtbaar vrolijker, al was ze nog niet echt gekleed naar echt zomerweer zoals velen hier deden.
Ze vond een plekje in de tuinen, aan een grote picknicktafel die uitkijk gaf naar de bloeiende bloemen en bomen. Allison opende haar notitieboekje, iedere pagina had een aparte datum met daaronder verschillende puntjes. Voor wie het zou lezen zou het waarschijnlijk soort van chinees zijn, het waren abstracte oorlogsplannen zou je wel kunnen zeggen. En dat waren ze ook, alleen niet van hier maar vanuit het vasteland. Het enige wat haar niet lukte was de details te pakken krijgen maar toch probeerde ze het iedere keer. Ze keek kort nog eens naar haar omgeving alvorens ze haar ogen sloot en haar geest openstelde. De beelden kwamen eerst vanuit haar omgeving, ze zag Oliver op zijn kamer waardoor een kleine liefdevolle glimlach op haar lippen kwam, maar ze zag ook beelden vanuit de trainingsruimte, de lessen. En naarmate ze zich er wat meer op concentreerde kreeg ze beelden van over de hele wereld. Haar vader was ook bezig met een plan maar ze zag ook dieren uit de zoo, kinderen op de kermis, werken aan de Chinese muur. Het waren seconde beelden, maar naarmate ze zich harder ging concentreerde kreeg ze glimpen, glimpen van een militaire haven met soldaten en hopen aan wapens. Ze zag hoe de beveelhebbers rond een tafel stonden gebogen met allemaal plannen voor zich uit gestreken. En toen werd dat beeld verstoord door haar waakzaamheid, een kort beeld van een persoon die voor haar picknicktafel stond. Allison opende haar ogen en keek de persoon in kwestie eventjes waakzaam aan voor haar vriendelijke glimlach automatisch tevoorschijn kwam. 'Ik was niet aan het slapen.’ Bevestigde ze gelijk. Want nouja, ze had daar tenslotte met haar ogen toe gezeten, je kon denken wat je wilde van dat beeld …
