Never look back, still I do. [Ziva]

De brunette was er al vroeg uit vanochtend. Er waren geen lessen vandaag, ze hadden een vrije dag vandaag. Weekend, ook wel genoemd. De dame gaf eigenlijk vrij weinig om weekenden, vrije dagen of juist dagen dat ze de lessen moeste volgen. Ze vulde haar dagen eigenlijk zelf in, volgde de lessen die ze nodig had en verder zag ze wel wat er zou gebeuren. Vandaag was niet anders dan andere. Ze was vroeg opgestaan om haar vleugels te spreiden, vrijuit rond te kunnen vliegen zonder dat andere mutanten haar hier in konden storen. Ziva was aangeschoven bij het ontbijt, om daarna rechtsstreeks naar de sportzaal te gaan. Daar was de meid bijna elke dag te vinden, om haar conditie op pijl te houden. Djez vraagt veel inspanning van haar, het hele heen en terug transformeren. Maar door het sporten hield ze dat mooi in evenwicht.

Zachtjes zong Ziva mee met de muziek die zich door de badkamer afspeelde. Het warme water gleed soepel over haar lichaam en om haar douche-preformance helemaal af te maken, maakte ze er ook wat danspasjes bij. Na meer dan een uur gedouched te hebben, besloot ze haar ondertussen gerimpelde lichaam af te drogen. Ziva genoot altijd van het warme water, de disco die ze onder de douche kon maken dat ze simpelweg de tijd vergat. De lunch was lang en breed geweest, maar echt honger had ze toch niet. De meid trok gemakkelijke kleding aan voordat ze haar voeten over de rand van de vensterbank zette. Het zwarte mereltje kwam tjielpend en al bij het raam, zeurend om te vliegen. "Si, Mirlo. Ga eens aan de kant." Ferluisterde ze naar het vogeltje, waarna ze zichzelf van het raam afduwde en een halve meter naar beneden viel, voordat ze in een mega hippogrief transformeerde. Djez spreidde haar meters lange vleugels, duwde zichzelf met enorme kracht omhoog. Een schelle, vogelskraai was te horen terwijl Ziva over de school richting de bossen vloog. Ze maakte een ander rondje dan vanochtend, om het wat af te wisselen. Maar echt veel plezier kon ze er nu niet in vinden en eigenlijk, begon ze zich een beetje te vervelen. De oranje achtige ogen van Djez keken naar het kleine vogeltje naast haar, waarna ze met haar kop naar beneden knikte. Mirlo was even in de war, voordat hij een noodlandig naar beneden maakte. Ziva volgde hem, plukte met haar snavel aan Mirlo zijn staart om er een soort spelletje van te maken. Echter verloor de vogel hierdoor zijn concentratie en richtingvermogen en Ziva zag hoe hij drie meter naar beneden tuimelde, voordat hij een eindje naast een jongen in de sneeuw belandde. Ziva maakte een eindje verderop een landing, om uit het zicht van de jongen te blijven. Ze zette een paar stappen in het lichaam van Djez, voordat ze terug transformeerde naar haar menselijke vorm en richting de jongen liep. "Sorry voor," Ze stopte met praten toen de merel kwaad kraaiend haar kant op sprong. "Dat." Maakte ze haar zin grinnikend af. Haar donkere ogen bekeken de jongen en meteen concludeerde ze dat ze hem nog niet kende. Iemand in een rolstoel zou ze zeker onthouden. "Ben je nieuw?" Vroeg ze hem, haar stem vriendelijk. De merel was ondertussen op het muurtje gesprongen en bekeek de jongen net als Ziva, alsof ook hij mee deed aan dit gesprek.

Na meer dan twee eeuwen twee verschillende lichamen te hebben, kende je beide door en door. En dat was voor Ziva en Djez zeker zo, de brunette kende haar hippogrief gedaante misschien zelfs wel beter dan haar mensen gedaante. Er was namelijk een periode geweest, waarbij Ziva voornamelijk als Djez door het leven was gegaan. Ze had geleefd op prooidieren die ze met haar sterke klauwen had gevangen en hun vlees gemakkelijk had los gescheurd met haar scherpe snavel. Doordat haar achterhand als dat van een paard was, kon ze op de grond enorm veel kracht zetten en snelheid maken. Maar in de lucht was ze meer in haar element, voelde ze zich vrij en kreeg de wereld een heel ander perspectief. En doordat ze Djez had, voelde ze zich ergens ook heel sterk. Een hippogrief bevechten was niet zo gemakkelijk, al helemaal niet als ze haar wederhelft door en door kende. En dan ook het stukje onsterfelijkheid gaf haar nog meer die zelfvertrouwen. Soms iets teveel, misschien en liep de brunette naast haar schoenen. Maar je kon het haar niet echt kwalijk nemen, als je zag wat voor verschijning het was. Zelfs als Djez had ze een bepaalde uitstraling die mensen twee keer liet omkijken, alleen al om de gedaante zelf.

En zo ook de jongen bij het muurtje. Mirlo had een noodlanding moeten maken, omdat hun spelletje iets uit de hand was gelopen. Dat was wel iets dat Ziva soms vergat, de kracht waar Djez over beschikte. De vogel had zijn landen niet kunnen plannen en daardoor was hij met een dreun in de sneeuw beland, had hij de aandacht van de jongen getrokken. Maar Ziva was voor hem ook niet onopgemerkt gebleven en ze zag hoe zijn ogen haar volgde terwijl ze neer kwam, zijn mond iets openstond. Het was dat de hippogrief niet kon glimlachen, anders had er nu een heuze glimlach rond haar snavel gezeten. Ziva hield er wel van, als ze de aandacht van andere had getrokken. En dat had ze hier eigenlijk altijd wel, zeker als ze getransformeerd was naar haar wederhelft. Bijna niemand hier had ooit een hippogrief in levende lijven gezien en de meid was er bijna zeker van dat ze de enige was. Maar aan de andere kant, wat was nog speciaal op een eiland vol mutanten? Misschien kon de jongen wel in een dino veranderen, of het monster van log nes. Wie weet.
Zijn mond sloot beetje bij beetje dat Ziva dichterbij kwam, tot ze terug formeerde naar haar menselijke vorm. Alsof hij net een natuur wonder had gezien bekeek hij haar en ergens vroeg Ziva zich af wat er in zijn hoofd afspeelde, aangezien hij op een andere manier keek dan andere deden. Alsof hij iets.. Aan het plannen was. En dat trok Ziva's nieuwsgierigheid. De jongen had zeker iets over hem dat haar nieuwsgierig maakte. Niet het geen dat hij in een rolstoel zat, dat vond ze eigenlijk niet eens zo heel verbazingwekkend. In haar jaren had ze veel erger gezien dan deze jongen en die mensen hadden ook nog eens niet zo'n knappe kop gehad als hem. En dan nog niet eens over die ogen gesproken.

De manier hoe hij haar bekeek bleef haar interesseren. Ergens had ze het gevoel dat hij een menti mutant was en dat hij nu in haar hoofd aan het lezen was, want zo voelde ze het. Alsof hij dwars door haar heen kon kijken. Haar passen waren echter ontspannen, rustig en totaal geen kwaad in de zin. Ze maakte gewoon een wandelingentje zijn kant op, ging gewoon een gesprekje aan. En dat begon door zich te excuseren voor Mirlo want ja, misschien was de jongen geschrokken. En het kon een brutaal beestje zijn. ‘Wat ik alweer vergeten.’ Gaf de jongen eerlijk toe en Ziva greens kort. "Let ook maar niet op hem." Knipoogde ze hem toe, waarna ze rustig op het muurtje naast de merel ging zitten. Rustig legde ze een hand op het diertje, waarbij ze door zijn veren streek. ‘Valt het zo op?’ Vroeg de jongen, nadat Ziva gevaagd had of hij nieuw was. De brunette glimlachte, knikte kort. "Mij ontgaat niks." Nonchalant haalde ze haar schouder op, kantelde ze haar hoofd iets waarbij haar bruine haren half over haar gezicht vielen. Bij zijn tweede vraag hoorde de meid de sarcasme, waar ze om moest grijnzen. Ze waardeerde zijn humor wel. "Zulke mooie ogen zijn niet snel te vergeten," Reageerde ze meteen waarbij ze zijn blik voor een moment vast hield. "De rolstoel is niet zo speciaal, maar dat koppie is er zeker eentje die zou blijven hangen." Ze was eerlijk, maar bedoelde het niet gemeen. De rolstoel zou gewoon niet zoveel indruk maken omdat, nouja, ze wel erger had gezien. De jongen richtte zich tot de merel die het gesprek mee luisterde alsof hij er elk woord van kon verstaan. ‘Staren is onbeleefd.’ Ziva maakte een gniffeld geluidje, liet ook haar blik naar het vogeltje gaan. "Usted es grosero, dice." Ferluisterde ze in het Spaans tegen het diertje. Ziva sprak eigenlijk uit gemak vaak in het Spaans tegen de vogel. Het was niet dat de merel haar woorden begreep, maar de manier waarop ze het zei en de uitstraling die ze met haar lichaam en ogen had lieten haar toe met het dier te kunnen communiceren. De vogel hupte wat meer haar kant op, begon zich ongemakkelijk heen en weer te wiegen voordat de dame hem van het muurtje duwde. "Zoals ik al zei, let niet op hem." Knipoogde ze nogmaasl naar de jongen voordat ze haar been over de ander sloeg en hem wat nieuwsgierig aankeek. "Mag ik vragen wat jou zo speciaal maakt, op je knappe verschijning na, dat je hier gekomen bent?" Vroeg ze hem met een klein glimlachje om haar lippen. De brunette was nieuwsgierig en eerlijk, ze wilde het gewoon graag weten.