That nose of mine |& Ziva

Pas aan het einde van de ochtend begon het zonnetje door te breken, en hoe. De wolken trokken weg en gaven de zon alle ruimte om haar warme stralen over het eiland te leggen. Het was misschien nog geen zwem weer, maar het was zeker warm genoeg om lekker in de zon te liggen.
En dat was ook precies wat Ziva vandaag van plan was. Rustig at ze van haar broodje terwijl haar bruine ogen naar het groepje meiden tegenover haar keek. Ziva ging om met wat meiden die bij haar in de klas zaten, een groepje van 5. Met haar erbij waren ze met z'n 6en en het was eigelijk altijd wel gezellig. De meiden roddelde als gekken, waardoor de brunette erg oplette met wat ze deelde. Of het echt goeie vriendinnen waren? Nee, zeker niet. Maar in haar hele 249 jaar bestaan, heeft ze maar een enkele vriend gehad waarvan ze kan zeggen dat die echt een goed persoon was. De rest, waren simpelweg mensen om de tijd mee te delen. In de groep was wel gevallen dat ze naar het strand wilden gaan, maar Ziva had zich stil gehouden. "Ik zie wel," Mompelde ze, aangezien je met een mond vol brood niet goed verstaanbaar bent. De brunette ging zeker naar het strand vandaag, maar niet met dit groepje. Ze wilde even alone-time. Ze zou hooguit Mirlo mee nemen, aangezien hij wel echt fijn gezeldschap was.
Ziva had haar lunch snel genoeg op gegeten, haar spullen opgeruimd en had niet de moeite genomen om op de andere meiden te wachten. Ze hadden het alleen maar over jongens, jongens en jongens. Niet echt een onderwerp waar Ziva het over wilde hebben. Helemaal niet nu ze net ontdekt had dat haar kamergenoot bijna eng veel op de vrouw van haar ex lijkt. Een korte rilling liep over haar rug toen ze hier aan terug dacht. Spencer was natuurlijk niet dat afschuwlijke wijf, maar leek er wel erg veel op. Maar goed, geen vooroordelen. Spencer leek veel chiller dan dat enge mormel van zoveel jaar geleden.
Ziva nam tevens ook geen moeite om een tas of dergelijke mee te nemen. Haar mobiel, oortjes en zonnebril waren meer dan genoeg. Zodra haar witte allstar over de drempel van de door werd gezet, naar buiten, kwam het zwarte mereltje al als een gek aanvliegen. Meteen verscheen er een grote glimlach rond de lippen van de brunette. "Me extrañaste, Mirlo?" Grinnikte Ziva, waarbij ze verder naar buiten liep. De zonnestralen verwelkomde haar met hun warmte terwijl ze verder richting het strand liep. De brunette was hier nu een tijdje en kende de belangrijkste wegen ondertussen. Zo dus ook de weg naar het strand. Terwijl de muziek door haar oortjes speelde, vloog Mirlo als een trouw hondje achter haar aan. Ziva heeft het diertje hier op het eiland ontmoet en sinds dien is de merel niet bij haar weg te slaan. De merel vind het geweldig als Ziva in haar hippogrieven gedaante met hem mee vliegt, maar dat liet ze nu nog even achterwegen. "Ik wil van de zon genieten, vanavond misschien." Zei ze tegen de merel, die vervelend tegen haar hoofd aan het duwen was.
Het duurde niet heel lang of de meid was bij de duinen aangekomen. Het was nog een aardige klim geweest om er overheen te lopen. Ook hielp de scherpe geur van het zout niet echt bij haar wandeling. De brunette houd van de zee, het strand, maar vond de zoute geur verschrikkelijk. Het deed gewoon bijna zeer bij haar overgevoelige neus. Mirlo was blijven hangen bij de deunen, aangezien hij de wind van het strand te stevig vond. Ziva kon hem dit niet kwalijk nemen, het waaide ontzettend stevig. Maar de zon maakte dat meer dan goed en Ziva's getinte huid genoot nou eenmaal van het zonlicht. De meid droeg dan ook een donkergroen kort broekje, met een zwart vlinder-model achtig topje. En haar witte all-starts, ofcourse. Redelijk dicht bij het water zakte de meid naar beneden, om lekker confortabel in het zand te gaan zitten. Het water sloeg zacht tegen de kant aan, wat een rustgevend geluid gaf. Echter hield deze rust niet voor lang. Ziva had haar ogen gesloten en was geconcentreerd op het water, waardoor ze niet had gemerkt dat iemand haar kant op kwam. De jongen had haar duidelijk ook niet opgemerkt, want hij viel letterlijk voor haar. Of eigenlijk, óver haar. Zodra de jongen op haar benen belandde, schrok de meid op en liet ze door de schrik een kort gilletje horen. Ze probeerde uit reflex haar benen terug te trekken, al kon dit niet door het gewicht. Ze schoof haar zonnebril omhoog om de jongen goed te kunnen zien, haar gezicht duidelijk verschrikt. ‘Ehm, sorry?’ Sprak de jongen wat lacherig, waardoor ook Ziva een glimlachje niet kon onderdrukken. "Maakt niet uit, jongens vallen zo vaak voor me," Grinnikte ze, waarbij ze haar gezicht even tot een frons trok. "Of.. Over, me.." Voegde ze er wat verbaasd aan toe, waarna ze weer zachtjes lachtte. "De volgende keer moet je een meid maar gewoon aanspreken, dat werkt wat gemakkelijker." Glimlachtte ze, waarbij ze haar oortjes uit haar oren haalde. Niet dat ze het erg vond dat hij 'voor haar gevallen' was, ze had een lelijker iemand kunnen treffen.

De alone-time die de brunette had gepland voor de middag, werd natuurlijk verstoord. Echt tijd voor haarzelf had Ziva amper, aangezien er altijd wel iets gebeurde op dit eiland waardoor dat verstoord werd. Maar de manier hoe het dit keer verstoord werd, was niet iets dat ze elke dag mee maakte. Een blondharige jongen viel op haar, letterlijk. Wat lacherig bood de jongen zijn excuses aan, waarna hij zichzelf omhoog duwde. Ziva trok haar knieën omhoog om haar armen om haar benen te kunnen slaan en zelf kon ze een glimlachje ook niet onderdrukken.  ‘Doe me er aan denken dat ik volgende keer dan ook werkelijk voor je val, ‘mkay?’ Sprak de jongen al lachend en voor een moment trokken de lichte kuiltjes in zijn wangen Ziva's aandacht. Schattig.
"Ik zal je er aan herinneren," Grinnikte ze, waarna ze haar blik naar het water wendde. "Als je dan wel op je benen blijft staan." Het glimlachje sierde nog steeds rond haar gevulde lippen terwijl ze de woorden plagerich uitsprak. Een donkere lok werd achter haar oor gestoken voordat Ziva's donkere ogen die van de jongen weer opzochten. ‘Oké, dus ik ben safe right? Er komt zeker nog een volgende keer?’ Ziva lachtte om zijn opmerking, waarbij ze met haar vingers in het zand groef. Smooth, erg smooth. Ze volgde hoe de jongen naast haar in het zand ging zitten en schudde kort haar hoofd. "Dat ligt er natuurlijk aan hoe erg je je best er voor doet," Nonchalant haalde ze haar schouders op. "Je hebt mijn aandacht getrokken met het vallen, indruk gemaakt met je kuiltjes. Maar kun je dat blijven vasthouden?" Vroeg ze hem, waarbij één wenkbrauw wat uitdagend werd opgetrokken. Echt lang hield Ziva haar aandacht niet bij mensen, hoewel de jongen een mooie verschijning was. Maar met alleen je uiterlijk kom je ook niet overal. Hooguit de slaapkamer.
‘Ik ben Wyatt trouwens, normaal hang ik minder de sukkel uit maar tja heel soms gebeurt het wel eens. Vooral als er heel toevallig good looking people in de buurt zijn. Dan sta ik meteen in het centrum van de aandacht you know.’ Sprak de jongen, die de naam Wyatt droeg. De brunette fronsde voor een kort moment haar wenkbrauwen, waarna ze knikte en haar blik naar het water wendde. "Wyatt, bijzondere naam. Waar kom je vandaan?" Vroeg ze, waarbij ze hem weer aankeek. "Ik ben Ziva, eigenlijk hang ik nooit echt de sukkel uit. Bij good looking people hoef ik niet in het middelpunt van de aandacht te staan, ik ben namelijk het middelpunt." Sprak ze als antwoord op het riedeltje die hij opgenoemd had. Bij de laatste zin grijnsde ze kort, eigendunk was toch wel iets dat de meid bezat. Maar na zoveel levensjaren en haar looks, zou het bizar zijn om onzeker te zijn. Onzeker was ze wel over andere dingen. "Dus, Wyatt, wat brengt zo'n klungelig persoon als jou naar een eiland vol mutanten? Wat zijn jou geheime kunstjes?"

De jongen was erg charmant, dat moest de brunette hem nageven. Misschien was zijn 'perongelukke' val niet eens zo heel perongeluk. Niet dat de meid er over zal klagen, dit is weer eens een andere manier om mensen te ontmoeten. En de jongen leek haar erg interessant, dus kon een praatje waarschijnlijk geen kwaad. Tevens had Ziva op dit moment toch niet zo veel te doen, zonnen kon je ook samen met knap gezeldschap. Haar momentje alleen was toch al gestoord. ‘Volgende keer moet ik gewoon zorgen dat ik wat gelukkiger val, met jou in mijn armen bijvoorbeeld.’ Grijnsde de jongen breed en ook Ziva kon een grijns niet onderdrukken. "Persoonlijk heb ik liever dat je me dan gewoon draagt, in plaats van dat we vallen." Grinnikte ze. Ja, ze zag het al voor zich. Ziva zou dan niet alleen de klap krijgen, maar ook de jongen boven op zich. Nee, hij zou haar netjes mogen dragen en veilig met beide benen op de grond weer neerzetten.
Haar bruine kijkers gleden kort naar de zee, om de pracht van de golven in zich op te kunnen nemen. Haar vingers speelde met het koude zand terwijl de jongen naast haar ging zitten. Bij haar opmerking keek Ziva hem weer aan, een wat uitdagende blik in haar ogen te vinden. Ook sierde er een onmisbaar grijnsje rond haar lippen. Ziva hield wel van dit soort gesprekken. Een beetje ouwehoeren, uitdagen, kijken hoever je iemand uit zijn comfordzone kan trekken zonder het ongemakkelijk of vervelend te maken. Sociaal zijn, een eigenschap waar de meid meer dan zeker over beschikte. De wat uitdagende schijn was ook in de jongen zijn ogen te zien, wat de brunette haar hoofd iets deed kantelen. ‘Hoor ik daar een uitdaging?’ Sprak hij op zijn beurt op een uitdagende manier. Weer verschenen die schattige kuiltjes in zijn wangen, wat dan ook meteen weer Ziva's aandacht trok. Hij had genoeg pluspunten alleen al aan zijn uiterlijk en wist er duidelijk mee te spelen. Maar Ziva had ze ook en wist precies hoe ze die moest gebruiken. "Durf je het aan? Ik ben benieuwd hoelang je het volhoud." Knipoogde ze, doelend op zijn opmerking over de uitdaging. Kort liet Ziva haar tong over haar volle lippen gaan, om daar extra aandacht op te leggen. Jongens waren meestal gek op haar volle lippen en deze zou daar echt geen uitzondering op zijn.
De jongen stelde zich voor als Wyatt, een naam die de brunette nooit eerder had gehoord. Kort fronde ze haar wenkbrauwen, waarna ze vroeg waar hij vandaan kwam. ‘Ik kom uit Zuid – Afrika.’ Ziva fronsde haar wenkbrauwen nog meer, waardoor een verbaasde blik op haar gezicht te zien was. "Zuid-Afrika?" Herhaalde ze, waarna ze kort glimlachte. "Ik wist wel dat de mensen daar stiekem ook een lichte huidskleur hadden, als je maar hard genoeg poetst." Grijnsde ze lichtjes. Een flauw grapje, natuurlijk. Zelf had de meid een donkere huidskleur dan de jongen, waardoor het haar nog meer verbaasde dat hij uit Afrika kwam. "Nee, grapje. Komen je ouders dan oorspronkelijk ergens anders vandaan?" Vroeg ze vervolgens, terwijl ze het zand door haar vingers liet glijden.
‘Een verschijning als jij, ik kan me moeilijk voorstellen dat je ooit niet het middelpunt bent geweest.’ De opmerking liet de brunette zachtjes lachen, waarbij ze haar hoofd schudde. "Nee, dat valt wel mee. Vroeger werd niet echt naar schoonheid gekeken. Tenminste niet in het dorpje waar ik opgegroeid ben," Nonchalant haalde ze haar schouders op. In haar dorpje waren de gavens die je van de coffin had gekregen veel belangrijker. Had je een indrukwekkende gave, dan was je speciaal en populair. ‘Je naam klinkt ook niet bepaald Amerikaans tho?’ Een grote, prachtige glimlach sierde er rond Ziva haar lippen. "Ik zie er ook niet echt Amerikaans uit, ofwel?" Knipoogde ze naar hem. De meeste zagen het vrijwel meteen aan haar uiterlijk. Tja, je kon de meid uit Spanje halen maar de Latino haalde je nooit uit de meid. "Soy de España," Sprak ze, vloeiend en verleidend in het Spaans. Zachtjes grinnikte ze, waarna ze haar hoofd schudde. "Ik kom uit Spanje." Ziva verwachtte niet dat de jongen haar had kunnen verstaan, misschien enkel het 'España' gedeelte.
De meid vroeg naar de kuntjes die Wyatt naar dit eiland hadden gebracht. Ziva had expres kuntjes gezegd, om hem een beetje te plagen. Bijna de hele tijd sierde er een glimlach rond de lippen van de brunette en ze genoot oprecht van zijn gezeldschap. ‘Ik speel graag met vuur.’ Sprak Wyatt op een speelse toon en met een zacht lachje haalde Ziva haar wenkbrauwen op. "Ik zit dus naast een pyromaantje? Misschien moet ik je dan maar Incendiario noemen." Grijnsde ze. Incendiaro is het Spaanse woord voor brandstichter. Wyatt haalde zijn wenkbrauwen een paar keer op, waarna hij verder ging met het vertellen van zijn mutaties. ‘En verder kan je me soms ook wel eens spotten als een gigantische leeuw.’ En de glimlach die Ziva droeg werd alleen maar groter. Een shapeshifter, nice. Maar ze wilde niet teveel onder de indruk lijken, waardoor ze haar gezicht weer wat neutraler maakte. "Een leeuw is wel oké. Maar leeuwen zijn meer, hoe noem je dat? Guerrero's." De meid kwam zo snel niet op het woord in deze taal. "Krijgers," Met een glimlachje knikte ze. Ja, dat woord zocht ze. ‘En jij dan? Ben je ook zo’n middelpunt van aandacht als het om je krachten gaat?’ De meid haalde een paar keer uitdagend haar wenkbrauwen op waarbij ze knikte. "Ik kan met vogels communiceren door middel van lichaamstaal en het aanvoelen van elkaar. Ook heb ik sterkere zintuigen dan de gemiddelde mens of mutant. Niet altijd even handig, maar ik ben wel goed in het afluisteren van gesprekken," Grinnikte ze. Rustig kwam de meid overreind, waarbij ze het zand van haar broek afkloptte. "Tevens ben ik onsterfelijk. Dit zijn allemaal dingen die ik bij mijn belangrijkste mutatie heb gekregen." Knipoogde ze. "I'll show you." Hij vroeg of ze met haar mutaties ook zo in het middelpunt stond en ja, dan moest ze dat maar even laten zien. Ziva liep een eindje van Wyatt vandaan, om net aan de rand van het water in minder dan een seconde in een levensgrote hippogrief te veranderen. Met haar voorpoten groef ze diep in het zand, terwijl haar rechter achterbeen over de grond schraapte. Krachtig sloeg ze haar enorme vleugels uit, terwijl haar oranje/groene ogen naar Wyatt keken. Langzaam opende ze haar snafel, om een wat knorrend geluid te laten horen. Rustig bracht ze haar benen en poten in beweging, om zijn kant op te lopen. Helaas kon de meid niet praten, waardoor ze voor zijn neus weer naar haar mensen gedaante veranderde. Een grote glimlach sierde haar volle lippen weer. "Middelpunt waardig denk je?" Grinnikte ze, voordat ze weer naast hem ging zitten. "Mocht je ooit willen vliegen, of een waardige tegenstander moet je het maar melden, Guerrero." Sprak ze, met een lief glimlachje.
‘Ben je hier al lang?’ De meid schudde haar hoofd. "Nee, valt eigenlijk best wel mee. Een paar maanden nu, denk ik? Ik ben alles nog een beetje aan het ontdekken hier. Sprak ze terwijl haar bruine kijkers weer naar de zee gleden. "Jij?"

De ontmoeting met deze jongen was op een vreemde manier onstaan, maar dat maakte het niet minder prettig. Wyatt had zijn looks mee zitten en een leuke, vlotte babbel. Ja, dit kon nog wel eens heel gezellig worden. ‘Als dat je wens is, zal ik die maar in vervulling laten gaan.’ Sprak de jongen op een luchtige toon, doelend op het dragen. Ziva grinnikte kort en langzaam ontstond er ook een grijnsje rond haar lippen. "Dat ga ik onthouden." Verzekerde ze hem. En ze zou het zeker onthouden, de meid was niet zo vergeetachtig.
En het was gezellig, nu al. De jongen was duidelijk niet op zijn mond gevallen en Ziva hield daar wel van, iemand die leuk mee ging in het ouwehoeren. Want waarom zou je ook altijd zo serieus moeten zijn? De meid kon echt wel serieus zijn, maar vond het gewoon veel leuker om domweg wat te ouwehoeren. En zo had zo haar trucjes om de boys om haar vingers te winden, al zou ze zich inhouden. Ze kende Wyatt net en wilde niet meteen alles uit de kast trekken. Nee, ze moest ook wat bewaren mochten ze elkaar vaker gaan tegen komen. En ergens had Ziva het gevoel dat dat wel goed zou komen. ‘Oh, ik ben een volhoudertje hoor. Je gaat me nog eens vervloeken denk ik.’ Sprak Wyatt en wat verbaasd haalde Ziva haar wenkbrauwen op. Ze drukte haar lippen op elkaar en knikte toestemmend. "Oke, uitdaging is aangegaan." Grinnikte ze. Het was tijd dat, nadat hij telkens met zijn kuiltjes aan het showen was, Ziva ook wat nadruk legde op haar goeie delen. Ze trok dan ook voorledig Wyatt zijn aandacht zodra ze haar lippen nat maakte. Een brede glimlach sierde rond haar lippen zodra hij van haar lippen wegkeek. Maar Ziva had het gezien en ze had het nog steeds in zich. Ghehehe.

Toen hij echter vertelde dat hij uit Afrika kwam, betrok haar gezicht. Het verbaasde haar oprecht, normaal gesproken waren mensen uit Afrika donker van huid. Net als dat de Spanjaarden eigenlijk allemaal getint waren, was zij dat ook. Maar Wyatt was een redelijk blanke jongen. En Ziva zou Ziva niet geweest zijn als ze er geen grapje over zou maken. ‘Bij mij hebben ze dan wel heel goed gepoets hoor. Hoge drukreiniger alles.’ De meid grinnikte luid om zijn opmerking en haar donkere ogen waren op de zijne gericht. De donkerharige meid was een enkele keer in Afrika geweest, maar het had land had haar op de een of andere manier nooit kunnen houden. Niet dat ze het niet mooi vond en ze wilde er zeker een keer naar terug gaan, maar het had nooit echt veel voor haar geboden. Mijn ouders komen uit Engeland, Bristol. Maar ja hun dromen brachten hun ver genoeg.’ Aha, dat verklaarde en hoop. "Engeland." Herhaalde ze zachtjes. "Nee, qua mentaliteit ben je volgensmij geen Engelsman." Glimlachte ze. Nee, Wyatt had een veel stoerdere uitstraling over zich hangen dan de gemiddelde Engelse en sprak op een geheel andere manier.
Schoonheid was niet iets waar vroeger in haar dorpje veel naar gekeken werd. Natuurlijk, het was mooi meegenomen, maar niet het geen partners je op 'uitkozen'. ‘Daar moet je me meer over vertellen hoor. In deze tijd lijkt me het namelijk niet vaak voorkomend dat ze niet enkel en alleen naar uiterlijk kijken.’ Sprak Wyatt afwachtend en Ziva greens om zijn nieuwsgierigheid. Ze hield er altijd wel van, mensen die nieuwsgierig waren. Zelf was ze ook aardig nieuwsgierig. Het was een teken van interessen, belangstelling en een vlotte babbel. ‘Als ik te nieuwsgierig ben, geef me dan maar een mep of zo hoor.’ Ziva lachte om zijn opmerking en schudde langzaam haar hoofd. "Nee, nieuwsgierigheid is een goed iets. Ik bezit het stiekem ook." Knipoogde ze. "Maar het ging in het dorpje waar ik vroeger opgegroeid ben heel anders dan hoe de dingen tegenwoordig gaan. Daar was een mutatie een gave, een regalo. Een groep, ja.. Heksen, zegmaar, gaven pas geboren babys een mutatie. Natuurlijk gaven ze niet echt een mutatie, ze stimuleerde alleen het gen om je mutatie te uiten." Grinnikte ze. En die heksen maar denken dat ze echt iemand een gave gaven. "En daar werd bij ons naar gekeken. Naar de mutatie die jij bezat. En hoe sterker, bijzonderder was natuurlijk erg populair. Uiterlijk was enkel een bijzaak die mooi meegenomen was." Nonchalant haalde ze haar schouders op. Ja, dat was nog eens een tijd.. ‘Allesbehalve zelf. Al is dat enkel maar een pluspunt!’ Zei hij charmant, doelend op het feit dat ze er niet Amerikaans uitzag. Zachtjes grinnikte Ziva om die opmerking. Haar Spaanse looks vielen wel in de smaak, kreeg ze de indruk.

De donkerharige meid kon er niks aan doen, het Spaans ontsnapte haar altijd eerder dan ze misschien wilde. Het was gewoon iets standaards, dat autmatisch ging. Ziva gaf veel waarde aan haar moedertaal, het was dan ook een ontzettend mooie taal om te horen. De jongen leek er echter niet verbaasd om te zijn. Misschien moet je me ooit eens meenemen naar daar. Ik heb al genoeg señoritas ontmoet in Afrika, ik zou me er wel kunnen bezig houden. No worries tho, zo lang deze boy bij jou is heeft hij alleen maar oog voor jou hoor.’ Knipoogde Wyatt en Ziva lachte luidop. Als het al niet om zijn smooth comment was, dan was het wel om het Spaanse woord dat hij in zijn zin gooide. "Afgesproken," Knikte ze instemmend.

En toen kwam het onderwerp mutaties. Wyatt speelde dus graag met vuur en kon shiften naar een leeuw. Eigenlijk zou ze hem heel graag in zijn leeuwen gedaante zien, maar ze vroeg er niet naar. Misschien voelde hij zich er wel niet gemakkelijk bij, niet iedere mutant die kon shiften had zo'n goeie controle als zij. De hippogrief en zij waren de zelfde persoon, echter in twee verschillende lichamen. De jongen lachte om Ziva haar Spaanse woorden, alsof hij haar verstond. Verbaasd haalde ze haar wenkbrauwen op, om ook even te lachen. ‘Noem me wat je wilt, maar dan moet ik nog een gepaste bijnaam voor jou vinden ook.’ Ziva grinnikte ze. "Ik ben benieuwd." Echt veel bijnamen had ze nooit gekregen. Ziva was een korte naam van zichzelf waar niet echt een bijnaam voor te verzinnen was. Het moment dat ze leeuwen krijgers noemde, knikte hij instemmend. ‘Aha, een luistervink. Volgens mij heb ik je bijnaam!’ Greens Wyatt breed en ook Ziva moest breed grijnzen.

Natuurlijk moest de donkerharige meid haar belangrijkste mutatie even showen. Ze kon het hem wel uitleggen maar of hij er echt een voorstelling van kon maken? Voor vele waren hippogrieven en andere mythe wezen nog steeds een mythe. Maar Ziva was echt, levensecht, en haar Hippogrieven gedaante ook. Met haar oranje/groen achtige ogen zag ze hoe zijn mond iets openviel. In haar mensengedaante had ze gelachen, echter kwam er nu een zacht, schraal geluid haar snavel uit. Voor hem shifte ze terug naar haar mensengedaante, dan ging het communiceren wat gemakkelijker. ‘Met dat trucje ben je wel meer dan middelpunt waardig hoor!’ Sprak Wyatt, duidelijk nog steeds verrast. Ziva grinnikte en haalde wat nonchalant haar schouders op. Tja.
Ze bood hem aan om een keer op zijn rug te vliegen, of een potje te vechten. ‘Vliegen? Je bedoelt op je rug? Daar zeg ik geen nee tegen hoor. Voor dat potje vechten moet ik helaas nee zeggen, wie weet doe ik je dan wel pijn.’ Het pruillipje maakte zijn antwoord af en lachend gooide de meid haar hoofd naar achteren. Schuddend bracht ze haar hoofd weer recht, waarbij ze haar armen om haar knieeen bracht. "Mij pijn doen? Hah, kan nu al niet wachten." Plagend stak ze het puntje van haar tong uit. Misschien waren ze nog wel aan elkaar gewaagd ook, Ziva keek er iniedergeval nu al naar uit mocht het ooit zover komen.

‘Ik ben hier nu denk ik drie dagen? Dus als je me ooit eens wilt rondleiden, wees welkom.’ Sprak de jongen met een brede grijns. Hij was dus ook net op het eiland gekomen en Ziva knikte begrijpend. "Ik zal nu alvast beginnen," Greens ze, doelend op de rondleiding. "Die neus van jou heeft je naar het strand gebracht. Je kwam vanuit die richting," Kort wees ze achter hem langs, de kant van waar hij vandaan kwam. "En ben je dus via de duinen gekomen. Ik zou je straks op de terug weg wel meer laten zien." Glimlachte ze.