Dramatic flair [Ziva]

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Als je op het strand stond, of je zat in de duinen te genieten dan zou je waarschijnlijk gelijk je spullen samen rapen en naar binnen hollen. Ver voor de kust van het eiland waar ze Jupiter naar toe hadden gebracht pakten zich koolzwarte wolken samen. Op een half uur, zoveel tijd had het maar nodig om zich te ontwikkelen. De bliksem zaaide door de wolken heen, dreigend en onrustig. De zachte wind was opgerukt en het begon overal zachtjes te regenen terwijl de donker wolken langzaam dichter schoven, tot net voor de kust en daar stopte het. Je hoorde het gerommel, het was een plaatje, het regengordijn dat voor de kust het zand nat maakte, de wilde golven die over het strand rolden. Wie met een fototoestel aardig overweg kon zou daar nu zitten, om de gigantische stapelwolken en bliksem te fotograferen. Dit was Jup’s manier om duidelijk te maken dat er was en nee, ze was geen katje om zonder handschoenen aan te nemen. Ze gebruikte haar mutaties veel vaker dan een paar honderd jaar geleden, ze was niet meer bang voor al wie haar kon uitdagen, nu nam ze graag de uitdaging zelf aan.

Jupiter vloog in de vorm van een grote zeearend onder de samengepakte zwarte wolken door. De wind scheurde door haar vleugels heen maar het koste haar geen moeite vooruit te geraken. De roofvogel zigzagde tussen bliksem door en gleed over de woeste golven naar het strand. Het dier landde en daar was Jupiter in haar mensengedaante. Ze kwam recht, klopte het zand wat uit haar kleren en keek met een kleine glimlach over haar schouder naar de storm, haar storm. Ze trok haar mondhoek verder op en wandelde over het zand naar het houten trapje, dit had ze dan ook weer gehad. Ze had altijd een beetje een flair voor het dramatische en het was haar waarschijnlijk gelukt om half het eiland binnen te krijgen door de storm die voor de kust lag. Ze konden weer veilig en wel allemaal tegen elkaar aan nestelen of doen wat ze zo graag deden op een dag als deze. Eerlijk gezegd wist Jupiter niet meer wat je doet op een dag als deze, er waren al net iets teveel van die dagen geweest. En ze had ze allemaal anders benut dus de definitie ervan was verloren gegaan.

Ze sprong veel te gretig de treden op naar de duinen, wat dan weer uitzicht gaf over de rest van het schoolterrein en een volledig strand. Haar blik gleed naar een persoon, een meisje, die niet binnen was voor de aankomende storm. Jupiter haar wenkbrauwen kwamen omhoog waardoor ze er gelijk een stuk onbevreesder uit zag. Ze blikte nog kort eens over haar schouder, naar de donkere wolken, de bliksem en de donker. Uiteindelijk bracht ze haar handen op haar rug en liep veerkrachtig verder over het pad, bij het meisje bleef ze even gaan. ‘Ik zou maar dekking zoeken.’ Knikte ze nonchalant naar de zwarte wolken. Haar mondhoek kwam omhoog in een scheef grijnsje. ‘Je zou niet nat willen worden tenslotte.’ Knipperde ze overdreven met haar ogen. Ze draaide om haar as, een beetje in haar nopjes, en maakte aanstalling verder te wandelen richting de school …
outfit