{ You ask and you recieve

Hati grijnsde even naar zijn telefoon terwijl hij de trappen opliep. Hij stuurde nog een berichtje in de chatbox van de school en stak het ding toen terug in zijn zak. Er waren bepaalde dingen die je gewoon niet moest doen bij Hati, en een van die dingen was hem uitnodigen en hem ook nog je kamernummer geven. Dat eindigde nooit goed. De zwartharige was nu eenmaal een man van zijn woord, en hij had gezegd dat hij zou komen. Vandaar dat hij, eenmaal boven, de gang nam naar de vrouwenkamers. Zijn handen stopte hij nonchalant in zijn zakken terwijl hij de gangen doorliep, opzoek naar kamer 28. Hati had het gevoel dat des betreffende Hayden nog echt haar nummer had gegeven ook, en anders maar niet, dan zou hij het er het beste van maken wie er ook open deed. Zijn amberen ogen vielen uiteindelijk toch op het juiste nummertje, en hij bekeek de deur even. Waarom zou hij een deur bekijken? Bijvoorbeeld om te zien of deze op slot zat, wat niet het geval bleek te zijn. Hij kon gewoon binnen lopen en vanaf daar werken, maar hij zou maar eens een gentleman zijn en voor de verandering kloppen. Hij klopte aan en leunde tegen de muur op, afwachtend of ze open zou doen, nu al een schuin grijnsje op zijn gelaat hebbend. Hati was benieuwt of ze het had verwacht of niet.

Hati wachtte rustig tot er open werd gedaan. Hij stond er zeker als een aanzicht, met enkel een broek en schoenen. Maar de jongen had nu eenmaal de slechte gewoonte nauwelijks een shirt aan te doen. Hij was de kou gewend, en moest ook iets in deze warmte. Eigenlijk had hij het zelf niet meer door. Plots hoorde hij een klikte en zag hoe de deur open ging, en zo een meid onthulde. Dit was dus Hayden, hij herkende haar van de foto die bij de chat had gestaan. Knappe meid hoor, kon hij niet over klagen. Hij moest echter wel een flink stuk naar beneden kijken dankzij het groteverschil. Hati was immers lang en zijn gezelschap niet zo. Ze moest ook naar boven kijken zijn ambere blik te ontmoeten. “Ik hoop dat ik het wachten waard was?” Reageerde hij met een grijnsje. “Sorry Nokkuð,” Antwoorde hij op haar reactie van de lengte. Maar in zijn blik en grijns was een spoor van spijt te zien. Hati zag hoe hij bekeken werd en liet de ander gewoon doen, hij deed immers precies hetzelfde bij haar terug. Bij de opmerking over zijn shirtloosheid grinnikte hij humoristisch “Ik had gezegd dat je het in 3D mocht gaan zien, maar ik zal je niet tegenhouden mocht je meer willen dan alleen kijken” Het laatste voegde hij toe met een knipoog, wat ook duidelijk maakte dat hij het nog meende ook. Wat was hij toch ook makkelijk. Toen de ander opzij ging liep hij rustig naar binnen en keek even rond de kamer, om uiteindelijk zijn aandacht weer naar Hayden te brengen.

Bij de woorden van de ander grijnsde hij enkel, alsof hij zich van geen kwaad bewust was. Echter zorgde haar woorden ervoor dat hij die blik van onschuld al vrij snel verloor. Uitdagend keek hij terug. “Ik kan geduldig zijn” Sprak hij simpel terug, terwijl hij zich weer naar haar toe draaide. Hij zag hoe ze de deur dicht en op slot deed, wat toch vanzelfsprekend een goed teken moest zijn. Het duurde echter niet lang voor hij haar handen op zijn buik voelde en diens blik ontmoette. Hij richtte zich op zijn gedeelte dat emoties aan kon voelen, op zoek naar wat de ander op het moment had. Het was er altijd wel, maar je kon er extra je aandacht op richten. Maar nog voor hij dit voor elkaar had gekregen verdween zijn focus en voelde hij ineens heel veel van zichzelf. Hati was van zichzelf al vrij liefdevol richting de wereld, en zijn lust nog meer opkrikken was misschien niet een van de beste ideeën. Zijn hartslag versnelde al lichtelijk terwijl hij de blik van de ander niet uit het oog verloor. Bij haar woorden maakte hij een Hmmm geluid, al klonk het dieper, als een halve grom. Weerwolf problemen, it happens. “Wie weet heb ik wel meer te bieden dan alleen dat” En kijk, daar ging hij over zijn al hele dunne grensje heen. Het gevoel leidde Hati nog meer dan normaal en dat was zeker een vreemde situatie. Hij vond het niet erg, alles behalve juist. Maar dit zorgde er dus ook voor dat hij er niet meer omheen ging draaien. Hati zette een stap naar voren toen ze losliet en sloeg simpelweg een arm rond haar middel heen. Met de ander tilde hij haar domweg op en bracht zijn gezicht wat dichter bij de hare. Kijk nou, groteprobleem opgelost. Hij lachte even. “Ik neem mijn vorige woorden terug, misschien ben ik minder geduldig dan ik had gedacht. "

Hij had niet meer gereageerd op de vraag, haar enkel omhoog geheven. Meteen voelde hij de benen rond zijn heupen komen en de armen rond zijn nek. Hati verschoof zijn armen zo dat hij haar met een kon ondersteunen en de ander rond haar heen kon houden. Ze woog bijna niks, wat alles zeker makkelijker maakte. Bij de vraag grinnikte hij terug. “Nee hoor, die is ook 3D genoeg, maar als je wilt mag je hem best keuren hoor” Je kreeg de zwartharige maar zelden zonder woorden, en al helemaal nu hij nog meer in zich had dan normaal was stilvallen geen optie. Zodra hij haar lippen voelde drukte hij haar dichter tegen zich aan en zoende terug. Ze liet er geen gras over groeien, dat was een ding wat zeker was. Maar hij vond het niet erg, alles behalve. Hij mocht dan wel veel flirten en soms zeker resultaat krijgen, op dit tempo? You wish. Ze hadden zelfs het hallo overgeslagen. Toen ze weer loskwamen hoorde hij de woorden van de ander, en er kwam bijna een lichtje boven zijn hoofd toen hij het realiseerde. Dat verklaarde zeker waarom hij nóg directer was dan normaal. “Ik heb wel een idee Nokkuð” Het was waar dat ze het nooit gezegd had, maar op het moment had hij er geen aandacht meer aan besteed. Plagend en nog steeds uitdagend, het gevoel was immers nog niet verdwenen kwam hij weer dichterbij met zijn hoofd. “Maar de volgende keer kan je het ook gewoon vragen” Er zou geen dag komen dat Hati nee zou zeggen op de vraag; wanna make out? Ze kwamen weer terecht in een kus en hij zoende vol terug, terwijl hij haar hand door zijn haren voelde gaan. Zijn eigen hand ging ook verder omhoog en rustte uiteindelijk gemengd met de rode haren in haar nek. Deze dag ging van goed naar beter.

Daar was de bijnaam weer, maar laat hem nu net niet meer in de mood zijn om daar over te argumenteren. Echt een kans kreeg hij ook niet, want zijn aandacht gleed ergens anders naar toe. Hij zou misschien eens moeten leren dat Hayden geen bluf in zich had. Maar hij vond het niet erg hoor, nee, alles behalve. Zijn blik stond eerst wat verbaast, maar werd al snel zijn typische zelfvertrouwen en uitdagende. Hij voelde de hand bij zijn zaakje en legde zijn hoofd nu in de nek van de ander. Hier liet hij even zijn lippen langs haar nek en kaak glijden terwijl de adrenaline in zijn lichaam werd verhoogt. Je merkte het aan zijn spieren die zich aanspande en zijn hartslag die sneller ging. Daarbij had zijn toon nu wat diepers, de wolf zat achterin zijn keel en voegde wat toe. Bij haar woorden nam hij kort de tijd haar aan te kijken, een klein grijnsje op zijn gelaat. “Normaal ben ik een heel onschuldig en verlegen jongetje” Grinnikte hij even terug, al deed hij niet eens zijn best het zo voor te doen. Zelfs voor madame hem opjutte was hij al degene die zonder shirt was komen opdagen met zekere doelen in het oog. Toen ze verder ging kantelde hij zijn kop kort. “Oh, ik heb geen twijfel aan het feit dat je durfde.” Toen de ander leuk begon te strippen en haar haren losgooide werd zijn lach enkel breder. Hij beantwoorde de zoen terug en kreeg het ondertussen voor elkaar het bed te vinden. Zonder het contact te verbreken legde hij haar hierop en leunde boven haar, zijn lichaam nog net van haar af houdend door zich te ondersteunen.

De ander begon te lachen, en met nog altijd die geamuseerde blik in zijn ogen keek hij terug. Oh, en of dat hij wist wat hij deed. En daar had hij geen kussen voor nodig. “Zeer verlegen, ik durf je nauwelijks aan te kijken” Het zou toch eens wat zijn, een wereld waarin hij onschuldig en verlegen was. Wat zou het toch allemaal saai zijn, op de achtergrond blijven. De zwartharige kon het zich nauwelijks voorstellen. “Hmm, misschien een hele goede internetconnectie gehad?” Opperde hij op een meerzoet toontje, maar het was duidelijk dat hij gewoon wat zat te plagen. Hij voelde haar nagels in zijn rug, iets wat hij maar voor lief nam. Het maakte hem eigenlijk nauwelijks uit wat er met hem gedaan werd, daarbij had hij als bonus dat hij vrij snel heelde. Een paar nagelafdrukken was kinderspel. Toen de ander grinnikte dat het ook tegen een muur had gekund keek hij haar aan met een schuine grijns. “Ach, dan moet ik het maar een keer goedmaken hé?” Hij wist haar kamernummer, wat zeker al een van de fouten was die ze beging hier. Toen de ander weer begon te praten trok hij geamuseerd zijn wenkbrauw op. “En we hadden al zo’n band. De naam is Hati Hróðvitnisson, schat” Bij zijn naam merkte je het accent in zijn stem weer op, al deed hij nooit echt moeite die te verbergen. Ondertussen voelde hij hoe hij zijn broek verloor. De zwartharige trapte de rest van het ding uit en zette de ander hierna weer klem tussen zijn armen, terwijl zijn hand onder haar gehaakt werd.