Onderwerp: Closed - Winter is coming. zo jul 03, 2016 1:43 pm
Death is so final
De jongen liep nog niet zo heel lang rond op de school en voor hem was alles nog nieuw. Eigenlijk was hij er nog maar een paar dagen. Veel had hij nog niet gezien omdat hij meestal ergens buiten was. Iedere keer wanneer hij zich tussen de schoolmuren bevond, gaf het hem een onaangenaam gevoel. Je kon nergens heen als het verkeerd ging en het was er soms zo krap als iedereen besloot binnen rond te lopen. Zoveel mutanten op één plek en teveel mutanten die hun mutaties gebruikten voor dagelijkse dingen. Het was echt niet goed. Niet voor hem. Op de laagste verdieping van de school was het enkel helemaal anders. Daar liepen niet zoveel mensen rond en het was er veel stiller. Minder gezellig, dat was waar, maar veel minder drukte en dat was aangenaam. Meer wilde hij eigenlijk niet en zo was Nick uit weten te komen bij de Training Rooms.
Niklaus bekeek de omgeving even goed. Er was veel ruimte, dat was zeker en er stond niets dat kapot zou kunnen. Ideaal voor een trainingsruimte voor mensen als hem. Als hij zich niet vergiste, was alles aangepast om overal tegen bestand te kunnen zijn. Hij had al enkele stappen naar binnen gezet en tegelijk gleed zijn hand over de muur heen. Om het kort te zeggen, zag het er best indrukwekkend uit. Kleine blauwe vlammen begonnen te dansen rond het hand dat de muur aanraakten, om een spoor van ijs achter te laten, daar waar zijn hand de muur had geraakt. Voor even had hij zich weten afzonderen van de buitenwereld en hield hij geen rekening met waar hij was. Dat was tot er ergens in de gangen iets viel wat hem volledig uit zijn concentratie bracht. De vlammen werden groter, maar hij trok direct zijn hand terug en het vuur verdween. Het was een schrik reactie geweest, omdat hij het niet had verwacht. Een deel van de muur was nu ondertussen bedekt met een laag ijs en niet gewoon ijskristallen als eerder.
Nee. Het was geen goed idee. Niklaus wilde zich weer omdraaien om de ruimte weer uit te wandelen, maar zijn weg werd versperd. Soort van. De jongen was niet aan het opletten en wanneer hij door de deuropening wilde gaan, stond het ongeluk aan zijn kant. Niet alleen aan die van hem, maar ook van iemand anders. Niet bepaald zacht liep hij tegen iemand aan. ‘Sorry,’ excuseerde hij zichzelf, nadat hij een stap achteruit had gezet. ‘Ik wilde er gewoon langs,’ zei hij met een kleine glimlach en hij wees naar de plek waar de andere persoon stond. Zijn ijsblauwe ogen richten hij op het meisje.
Onderwerp: Re: Closed - Winter is coming. ma jul 11, 2016 5:25 pm
Ze was een waar trainingsbeest geworden sinds de dreiging van de oorlog overal op het eiland te voelen was. Er ging bijna geen week voorbij zonder dat Aislin minstens één van die dagen in de trainingsruimtes spendeerde – en vandaag was weer zo’n dag. De brunette had in een oogwenk haar witte All-Stars en net zo witte T-shirt aangedaan en was al neuriënd (ze was het nog steeds niet verleerd sinds haar botsing met Conor) naar de deur gelopen, totdat ze besefte dat ze de bron van de muziek miste – haar koptelefoon! Ze sprong weer de kamer terug in en vond hem na wat paniekerig gerommel terug onder haar bed, samen met nog een paar opdrachten voor geschiedenis die eigenlijk vorige week ingeleverd hadden moeten worden. Oeps. Maar dat kwam later wel, want het trainen van je mutatie was het belangrijkste vak op de school – of Aislin zou toch zweren dat ze de schoolhoofden ooit zoiets had horen zeggen. Misschien kon ze nog wel een dealtje sluiten met Howard, die Dean zou vertellen dat ze écht een goede studente was – de natuurkundedocent zag er immers chill genoeg uit om dat echt te doen. Dat was immers de grootste blessing van je leraren bijna dagelijks op school tegenkomen: als je wilde kon je snel genoeg bevriend met ze raken.
’Everything that you’ve come to expect…’ Opnieuw neuriënd, maar deze keer met de muzikale begeleiding van de band in haar koptelefoon, liep ze door de schoolgangen. Ze had het grote geluk dat het druk was in de gangen en leerlingen enthousiast met elkaar praatten over van alles en nog wat – zo bleef haar gezang tenminste onopgemerkt. ’I guess the coastal air gets a girl to reflect…’ Eenmaal aangekomen in de kelder, waar de trainingsruimtes zich bevonden, echode haar stem terug tegen de metalen wanden van de gangen. Meteen dimde Aislin haar gezang in tot een zachter geneurie, om de mensen die hier trainden niet te storen. Op de tippen van haar tenen keek ze door het raam van een ruimte, die telkens oplichtte door de elektrische stralen van de mutant die er trainde: de Danger Room. Exact die zaal was als een soort heilige graal voor haar – zo binnen handbereik maar toch zo ver weg. Voor zover Aislin wist kon je alleen op uitnodiging van één van de leraren naar binnen, jammer genoeg. Ooit.
Aislin wendde haar blik af van de ruimte en liep verder de gangen door, op zoek naar een vrije trainingskamer. De meesten leken bezet te zijn door mutanten die met elkaar trainden, of er werden lessen gegeven. Misschien zou ze samen met iemand kunnen trainen? Dat leverde vaak gave situaties op. Zo had ze Eva ontmoet, en een paar maanden geleden nog Clarissa…
Ze werd ruw uit haar gedachten gehaald toen er iemand tegen haar opbotste. De brunette was naar een kamer gelopen die er voor zover ze kon zien leeg was, toen er plotseling iemand uit liep. In een reflex haalde ze haar koptelefoon van haar schouders en keek naar degene tegen wie ze was gelopen. Een jongen met donker haar, die zich verontschuldigde dat hij er eigenlijk langs wilde. ’Geen probleem,’ antwoordde Aislin, die haar blik even beschaamd afwendde. ’Ik wilde hetzelfde doen.’ Haar gedachten helemaal op scherp door de plotselinge aanvaring liep ze de ruimte in, waar ze werd begroet door een compleet bevroren ruimte. Nieuwsgierig strekte ze haar hand uit naar het ijs – zo koud.
Zo nice.
Aislin liep weer de kamer uit, hopend dat de jongen er nog steeds was. ’Heb jij dat gedaan?’ vroeg ze met een grote grijns, wijzend naar de ruimte. Toen ze tegen de jongen aanbotste was haar nog een ding opgevallen: zijn intens blauwe ogen, bijna net zo blauw als het ijs in de ruimte. Dat kon al bijna geen toeval meer zijn, toch?
Onderwerp: Re: Closed - Winter is coming. ma jul 11, 2016 7:56 pm
Death is so final
Wanneer iemand op dat eiland naar een trainingsruimte ging wilde dat meestal maar één ding betekenen. Ze gingen hun kracht trainen en met andere woorden mutaties gebruiken. Iedere deur die dicht was betekende dat er iemand zat. Misschien zelfs meerdere personen. Terwijl dat Niklaus naar een vrije ruimte zocht, keek hij strak voor zich uit en negeerde daarbij iedere deur die dicht was. Hij wilde simpel weg niet weten wat dat er daarbinnen allemaal gebeurde. Welke mutaties in het rond vlogen. Het was iets dat de ruimtes geluiddicht leken te zijn. Uiteindelijk had hij dan wel een lege ruimte gevonden, maar per ongeluk had hij er daarbinnen voor kunnen zorgen dat die misschien onbruikbaar zou zijn voor een korte tijd. De laag ijs die de ruimte volledig vulde. Er kwam zelfs een lichte damp af als je erop ging letten. Dat had hij weer eens goed gedaan. Niklaus zag door dat kleine ongelukje het niet zitten om verder nog wat te doen. Eigenlijk had hij ook enkel eens willen zien hoe de ruimtes eruit zagen.
Wanneer dat hij weer naar buiten had willen gaan, liep hij tegen een meisje op en verschuldigde hij zich meteen. Om het simpel te maken liet Niklaus weten dat hij er simpel weg langs wilde. Er waren vast genoeg mensen die er een probleem van zouden maken als je ertegen aan liep, maar zij was zo niet. Ze had er ook gewoon langs willen gaan en het maakten haar niks uit. Een glimlach waarbij hij zijn mondhoeken enkel wat op trok kwam even op zijn gezicht. Verder zei hij niet veel. Niklaus liep enkel langs haar heen om zo weer terug naar een trap te gaan. Of de lift, want dat ging toch net wat snellen. Enkel zou zijn weg terug nog moeten wachten.
Achter hem hoorde hij de stem weer van het meisje waartegen hij gebotst was. Hij had zijn bovenlichaam wat omgedraaid zodat hij achter zich kon kijken naar de persoon. ‘Huh?’ was zijn reactie geweest, maar hij wist al snel waarover dat ze het had. Al het ijs in de trainingsruimte. ‘Geen zorgen, als je even geduld hebt zal het wel weer ontdooien,’ stelde Niklaus haar gerust. Hij vermoede namelijk dat het haar misschien zou storen als ze wel zou willen trainen, of iets in die stijl. Wist hij veel. Even veegde hij een pluk haar uit zijn gezicht vooraleer hij zich volledig naar haar toe draaide. ‘Het kan enkel wel een hele tijd duren,’ voegde hij er nog aan toe. Ondanks dat de temperaturen buiten ook waren gestegen en ze binnen zaten, was het ijs koud genoeg om nog lang zo te blijven. Het had vast de temperatuur in de trainingsruimte zelf doen dalen. Als het je niet uit maakten en je ertegen kon, zou je er nog kunnen trainen.
Onderwerp: Re: Closed - Winter is coming. di jul 12, 2016 10:00 pm
Blauw ijs, blauwe ogen. Aislin had de link tussen de twee snel gelegd. Hoewel… Er waren genoeg mensen met een onnatuurlijke oogkleur op het eiland, en mensen die plotseling van oogkleur veranderden als ze hun mutatie gebruikten, al hoefde dat natuurlijk niet zo te zijn… Zijzelf behield bijvoorbeeld haar blauwe oogkleur, welke kleur haar vuur ook was. (Nu ze erover nadacht as het wel een ge-wel-di-ge bijwerking van haar mutatie geweest. Paarse of rode ogen, stel je voor!) Maar toch – de kleur van het ijs en de kleur van de irissen van de jongen waren zo identiek dat Aislin het niet kon laten om hem er toch naar te vragen. Het kon in ieder geval geen kwaad?
Gelukkig stond hij er nog toen de brunette de ruimte was uitgelopen, al leek hij al op weg naar de trap die weer terug naar de bovenste verdiepingen van de school leidde. Haar vraag gehuld in een uitroep was misschien een beetje té direct geweest, maar ze hoopte dat haar grote grijns bij de opmerking de directheid een béétje goed kon maken. De jongen leek een beetje verdwaasd te zijn dat ze überhaupt achter hem aan gekomen was, maar leek uiteindelijk toch wel te weten wat ze eigenlijk met ‘dat’ had bedoeld. Ha! Ze had gelijk – het ijs was dus inderdaad zijn werk en daarmee zijn mutatie geweest. ’Het ziet er zo gaaf uit!’ Floepte ze er weer uit. Het mocht duidelijk zijn – als Aislin enthousiast van iets werd, mocht diegene voor wie het bedoeld was dat best weten.
Hoewel ijs de precieze tegenpool was van haar vuurmutatie, moest ze toegeven dat het felblauwe ijs er betoverend uitzag. De trainingsruimte was bijna veranderd in een soort ijskasteel. De jongen vertelde dat het wel weer zou gaan ontdooien – jammer, maar dat gebeurde nou eenmaal met bevroren dingen. Aislin knikte begrijpend. Toen hij er aan toevoegde dat het nog wel eens lang kon gaan duren, tuitte ze echter nadenkend haar lippen. Zou het vele ijs haar storen als ze in de ruimte wilde gaan trainen? Waarschijnlijk wel. Ze had op dit moment niet de kracht om een hele ruimte met haar vuur te ontdooien en ijsvrij te maken. Bovendien was ze niet bepaald gekleed op temperaturen onder de nul graden, met haar korte mouwen T-shirt. ’Hmm…’ begon ze. ’Als je het niet erg vindt – en gewoon zeggen als het wel zo is – zou je me dan misschien kunnen helpen met het ontdooien van de ruimte?’ Als hij het kon creëren, kon hij het misschien ook wel weghalen? Aislin voegde nog een klein glimlachje toe aan haar vraag. ’Ik bedoel, het ziet er geweldig uit, maar met mijn vuurmutatie is het niet zo’n goede trainingsplek, denk ik… Ik ben niet zo vriesbestendig.’
Onderwerp: Re: Closed - Winter is coming. di jul 12, 2016 10:57 pm
Death is so final
Eigenlijk had Niklaus het met zijn mutatie niet slecht. Geweldig eigenlijk als je erover nadacht. Hij beschikte over vuur en warmte dat de tegenpool was van ijs en koude. Tegelijkertijd beschikte hij over het ijs en de koude, wat de tegenpool was van vuur en warmte. Zo kon het niet tegen hem worden gebruikt als het er eenmaal op aan kwam. Zijn zwakte was steeds ook zijn sterke punt. Er waren niet veel mensen die dat konden zeggen. De jongen kon toch een gemeende glimlach op zijn gezicht laten verschijnen wanneer dat ze zei dat het er gaaf uit zag. Ze zei het met zo een enthousiasme, dat hij niet anders kon dan toch even glimlachen. ‘Bedankt,’ zei hij nog even kort. De energie waarmee dat zij sprak, ontbrak bij Niklaus bijna altijd doordat het steeds werd onderdrukt.
Niklaus wilde eigenlijk weer verder wandelen, maar het werd terug onderbroken. Zijn blauwe ogen keken weer naar het meisje. Ze vroeg hem of dat hij de ruimte weer zou kunnen laten ontdooien, want ze was niet vries bestendig door haar vuurmutatie. ‘Ik denk niet dat mij dat gaat lukken,’ loog hij tegen het meisje. Zijn blik gleed van haar nog even naar de blauwe ruimte. Niklaus kon het wel. Als hij zich zou focussen op zijn emoties kon hij het aanpassen en alles weer doen ontdooien. Die moeiten wilde hij er niet voor doen. Niet voor haar. Niet voor een mutant. Ze mocht er nog zo vrolijk en onschuldig uit zien als haar. De beste leugenaar was hij anders wel niet, anders had hij niet langs haar heen gekeken naar de ruimte. Nick zou zich dan gewoon hebben moeten omdraaien om verder te wandelen. Nu hij enkel even starend naar de ruimte had zitten kijken, vermoedde hij dat hij door de mand zou zijn gevallen. Nick schraapten even kort zijn keel voor dat hij weer een pluk haar uit zijn gezicht wreef, maar zijn hand er even hield. ‘Zo ver is mijn um mutatie nog niet gevorderd,’ loog hij verder, maar hij kon zijn hoofd wel tegen een muur laten botsen. Nick trok heel snel zijn hand weer weg, wanneer hij merkte waar hij mee bezig was, maar hij wist zijn arm verder geen houding te geven. Slechtste leugenaar ooit.
Misschien dat het allemaal nog wel mee viel. Het kon zijn dat ze niet door had dat hij loog en dat ze de kleine details niet zag. Dat was goed mogelijk. Niet iedereen was goed in het lezen van lichaamstaal, dat had hij al mogen ondervinden. Het meisje kon er één van zijn en dan was hij gered. Eigenlijk kon hij nog steeds zichzelf omdraaien en gewoon weg wandelen. Het was onbeleefd, dat was waar, maar ze vergaf het hem vast wel. ‘Maar je doet wat met vuur, dus moet het je vast wel lukken,’ zei hij met een kleine glimlach. Dat ze net als hem ook een vuurmutatie had, baarde hem een beetje zorgen. Niklaus wist niet precies waarom, maar misschien omdat hij het gewoon helemaal niet leuk vond.
De jongen leek gek genoeg… Nerveus? Alsof Aislin hem betrapt had op iets dat hij eigenlijk helemaal niet had mogen doen. Oké, mensen konden haar bubbly persoonlijkheid en net zo’n soort gedrag irritant vinden of er niet helemaal goed mee weten wat ze er mee aan moesten – dat had ze jammer genoeg al vaker aan levende lijve ondervonden. Het was een stukje van haarzelf dat ze waarschijnlijk nooit kwijt zou raken – als straatartieste had ze immers geleerd dat mensen niet naar je shows kwamen als je met je armen over elkaar geslagen naar je eigen voeten keek. Je moest ze uitnodigen, ze erbij betrekken – door precies zo’n open houding aan te nemen. De twee studenten leken bijna tegenpolen zo. De jongen rustig en gereserveerd, Aislin uitbundig en bijna door de ruimte springend van vreugde als iets in zichzelf haar niet tegen had gehouden. Net zoals hun mutaties – ijs en vuur samen…
De jongen bedankte haar in ieder geval voor haar compliment – dat was al iets? Onmiddellijk verscheen er een hoopvol glimlachje op het gezicht van de brunette als een reactie. De tweede en derde antwoorden die ze op haar vragen kreeg deden haar wenkbrauwen echter fronsen. ’Echt niet?’ Vroeg ze nog voor de zekerheid, knipperde met haar ogen om haar opmerking kracht bij te zetten. Mutatie nog niet ver genoeg gevorderd? Meende hij dat nou? Maar hij had zojuist bijna een complete trainingsruimte laten bevriezen…? En dan zou hij het niet meer terug kunnen laten gaan naar de staat waarin het oorspronkelijk was? Het klonk nogal vreemd zoals hij het zo zei. Niet over andermans mutaties oordelen, Aislin, zei een stemmetje in haar hoofd, en ze slikte de opmerking die ze eigenlijk wilde maken in. Ze hoorde de lichte twijfeling wel in de stem van de jongen, maar besloot die informatie langs haar te laten gaan. De twijfeling paste bij hoe de jongen zich verder gedroeg – ze had geen reden om er nog iets achter te zoeken. Ze kende hem immers nog maar net.
Aislin bleef de jongen even in een lichte staat van verbijstering aankijken. Voordat de stilte tussen de twee studenten iets té awkward zou gaan worden, greep ze echter in. ’Zou je dat onderdeel van je mutatie dan niet willen trainen?’ stelde ze uiteindelijk voor, haar opgewekte zelf, de mysterieuze jongen nog steeds het voordeel van de twijfel gevend. ’Samen met mij? Dan leren we ook nog eens iets van elkaars mutaties.’ Ha - de trainingsleraren zouden trots op haar zijn. An offer he couldn’t refuse. Hopelijk.
Onderwerp: Re: Closed - Winter is coming. do aug 04, 2016 10:27 pm
Death is so final
In de paar dagen dat hij al op het eiland te vinden was, bleek hij steeds de types tegen te komen die sociaal waren. Of toch in ieder geval mensen die vrolijk waren en vrienden wilden maken. Het was totaal het tegenovergestelde van Niklaus. Hij miste die vreugde dat anderen hadden en al de energie, maar hij kon er weinig aan doen. Als hij niet wilde dat Genoscha binnen de kortste keren was platgebrand, moest hij maar verder blijven leven zoals hij deed. Langs de andere kant was het ook niet zo heel erg, alles maakten hem veel minder uit. Hij ging zich niet druk maken om de kleinste zaken en veel stress had hij doorheen de dag ook nooit. Het was ergens aangenaam, maar natuurlijk ook weer niet goed dat hij pillen moest nemen om controle te houden.
Het enige wat Niklaus had kunnen hopen was dat ze hem geloofde wanneer hij beweerde niets aan de ruimte te kunnen doen. Voor zover dat zij wist kon hij enkel ijs laten verschijnen en hield het bij een ijsmutatie op. Niemand had haar ooit gezegd dat hij ook beschikten over vuur dat al het ijs in maar een paar seconden zou kunnen laten smelten. Dat hij echter met zijn ijsvuur, de ruimte niet zou kunnen ontdooien was geen leugen geweest. Misschien bestond de mogelijkheid wel, maar hij had het nog nooit uitgeprobeerd. Wanneer hij iets bevroor, was het meestal omdat het zo moest blijven. Het zou echter iets zijn waar hij misschien wel op ging oefenen nu hij dat idee in zijn hoofd had gekregen. Langs de andere kant had hij het niet nodig omdat hij met zijn mutatie alles snel kon laten smelten. Dat moest zij enkel niet weten. Het ongeloof was wel duidelijk in haar ogen te zien en Niklaus wende zijn blik af. Het was slecht om te doen. Als hij een goede leugenaar was, had hij normaal blijven doen en had hij niet de andere kant op gekeken. Wanneer hij besefte wat hij precies deed, keek hij haar ook weer aan met zijn blauwe ogen. ‘Echt niet,’ bevestigde hij de leugen.
Niklaus was blij wanneer er even een stilten viel. Zelf wilde hij niks zeggen of doen dat de aanleiding tot een gesprek kon geven. Als het lang genoeg zou duren kon hij simpel weg omkeer maken en weg gaan. Of het meisje zelf wilde dan misschien niet eens meer spreken en zou de hint snappen, helaas nam zij de leiding weer. Ze stelde voor om samen te trainen en meteen schudden Niklaus zijn hoofd. Dat ging gewoon verkeerd aflopen. Als hij daarmee instemde, kon hij niet zeggen wat er ging gebeuren. Wie weet verbranden hij het meisje leven en ook al deed het hem dan niet veel, zou de school er geen genoegen mee nemen. Het zou hem wel iets moeten doen, maar het feit dat ze een mutant was...het zou niet de eerste keer zijn dat hij iemand leven verbranden in een gevecht. Het was vroeger zo vaak gebeurd in de vechtring. ‘Dat is niet mogelijk,’ zei hij heel snel tegen haar. Dat ze eerder had gezegd dat ze een mutatie had op basis van vuur was hem voor even volledig ontgaan. Als Klaus er verder over had nagedacht kon hij bedacht hebben dat ze misschien imuun was, maar het kwam niet in hem op. ‘Geloof me, murphy’s law gaat dan echt toepasselijk zijn,’ zweerde hij. Everything that can go wrong, will go wrong.
