The ocean swears it won't be easy || Marshall

Hij kon voelen hoe het zweet in straaltjes lang zijn nek zijn shirt in verdween terwijl hij tekeerging op de dummies die aan de rand van de trainingskamer stonden opgesteld. Hij had twee plastieken staven in zijn handen terwijl zijn staart zich om een derde heen gekruld had. Mensen zouden waarschijnlijk meer letten op wat hij met zijn handen deed dan dat ze aandacht zouden besteden aan zijn staart. Het ding was dat ze waarschijnlijk meer bang moesten hebben voor wat hij met zijn staart kon doen dan wat hij met zijn handen en de staven erin kon doen. Zijn staart had een veel groter bereik dan zijn handen en als hij wilde kon hij deze ook rond de keel van zijn tegenstander krullen om diens keel daarna langzaam dicht te knijpen. Well, hij oefende al deze dingen wel zodat hij zichzelf in de toekomst zou kunnen beschermen, maar hij had zo het gevoel dat hij nooit iemand zou kunnen vermoorden. Daar was hij net iets te zachtaardig voor. Calvin zou mensen nooit vrijwillig pijn deden ookal hadden ze hem slecht behandeld. Zo was hij in principe ook helemaal niet kwaad op zijn ouders omdat ze hem hadden opgesloten vanaf het moment dat hij geboren was. Hij begreep wel dat ze niet met hem gezien wilden worden in een wereld waarin mensen bang waren van mutanten. Eigenlijk waren ze bang van alles en iedereen dat er niet normaal uitzag of dingen konden die niet als normaal aangezien werden. Calvin mocht dan dezelfde gevoelens en behoeften hebben als een normaal mens, die staart en zijn huidskleur zorgden er altijd voor dat hij scheef bekeken werd en mensen altijd met een grote boog om hem heen liepen.

Zachte plofjes waren te horen telkens als de plastieken staven contact maakten met de dummy. Aan die ‘plofjes’ was te horen dat hij best veel kracht achter de klappen zette. Telkens hij een klap had uitgedeeld, teleporteerde hij naar de andere kant van de dummy om daar hetzelfde te doen en weer te verdwijnen. Al zijn frustraties lagen achter die klappen en hij ging helemaal op in de training. Het ging zelfs zo ver dat hij de deur niet eens had horen opengaan. Hij verwachtte ook niet direct iemand hier. Het was weekend, de meeste mensen lagen nu nog in hun bedden om uit te slapen. Op het moment dat hij door kreeg dat er iemand achter hem stond, draaide hij zich met een ruk om. De staaf waar hij zijn staart omheen had gekruld, zou de jongen zo in zijn gezicht geslagen hebben als Calvin zijn staart op het laatste moment niet naar de andere kant had laten zwiepen. Met een klettert geluid viel de staaf op de grond nadat hij zijn staart er ronduit had gehaald en een schaapachtige grijns verscheen op zijn gezicht. ”Sorry dat ik je bijna raakte, dat was zeker niet de bedoeling.”

Hij was het nog altijd niet helemaal gewoon om in een omgeving te leven met mensen die zoals hem dingen konden die een normaal mens niet eens zou mogen kunnen. Touché, hij zag er niet echt bepaald uit zoals de andere mutanten, op het gebied van huidskleur toch niet. Waar de meeste mensen een normale huidkleur hadden, moest hij het met een roze, groene of blauwe kleur doen. Het ding was dat niemand hem hier zou opsluiten omdat ze niet wilden dat de buitenwereld hem zag met die rare huidskleur en de staart die altijd achter hem aan zwiepte. Er werd nog altijd naar hem gekeken en geroddeld als hij voorbij liep, maar op den duur leken de meeste mensen hem hier wel te accepteren zoals hij was en als hij eerlijk moest zijn deed dat hem goed.

Ze hadden gezegd dat hij zou moeten leren om zijn staart in zijn voordeel te gebruiken en dat was precies wat hij nu deed. Hij zou veel minder makkelijk te verslaan zijn als hij zijn staart ook nog eens gebruikte. Het was al moeilijk om de twee staven in zijn handen fatsoenlijk in het oog te houden en zijn staart maakte het nog eens extra moeilijk. Hij had thuis nooit geleerd om zijn staart te gebruiken aangezien zijn ouders hem nooit de kans hadden gegeven om zijn mutatie te ontwikkelen. In het begin was het dan ook onhandig geweest om het ding ineens tijdens trainingen te gaan gebruiken, maar langzaam had hij geleerd om zijn staart als een verenging van zichzelf te zien.

De jongen achter hem had hem laten schrikken en dat had er bijna voor gezorgd dat Calvin de wapenstok bijna tegen zijn hoofd aan geramd had. Het was nooit zijn bedoeling geweest om iemand pijn te doen en ondanks dat hij de ander net niet geraakt had, bood hij toch zijn excuses aan met het schaapachtige grijnsje dat bijna zijn handelsmerk was geworden. Het was net alsof hij niet op een andere manier kon lachen. Toen de vraag kwam of hij misschien wilde trainen, wist hij in eerste instantie niet wat te zeggen. Dit was vrijwel de eerste keer dat iemand vrijwillig aanbood om met hem te trainen waardoor hij voor een kort moment met zijn mond vol tanden stond.

”Tuurlijk,” kwam er na een paar seconden dan toch uit terwijl hij de staaf die hij had laten vallen van de grond opraapte en zijn staart er terug rond liet krullen. ”Erm.. wat wilde je juist doen? Gewoon wat sparren? Met mutatie inbegrepen of zonder? Ik kan ook best alleen maar mijn handen gebruiken als je wilt” Als hij iets of wat nerveus was, begon hij altijd te ratelen. Een beetje een negatieve eigenschap waar mensen het wel eens op hun heupen van kregen. ”Natuurlijk is het wel de bedoeling dat we juist leren om met mutaties om te gaan, maar… ja… je weet wel.”