The cold ocean

Eindelijk. Hij sloot zijn ogen even en kreeg een grijns op zijn lippen. Hij was weer eens vroeg opgestaan. Hij sliep echt amper, maar daar leek hij weinig last van te hebben. Vaak sliep hij nog in de middag wat bij, als het rustig was in zijn kamer en het drukker was buiten. Hij deed graag de nachten en avonden buiten en ook de voormiddag. Hij was een ochtendmens... Nee, hij was eigenlijk iemand die hield van elk moment van de dag. Hij haalde gewoon graag veel uit zijn dag. Kon je meer doen en minder tijd verspillen aan in bed liggen. Nou, slapen was uiteraard ook belangrijk... Want te weinig was verre van gezond. Hij was een verstandig iemand, ondanks zijn gedrag soms. Hij schoof dat wel op zijn hormonen en zijn puberende lichaam. Hij schoof al de schuld daarop. Punt andere lijn. Hij keek even achter zich en besloot zijn shirt uit te trekken. Het was nog niet al te warm, nja, het was frisjes want de zon was nog niet echt lang boven de horizon. Hij rekte zich even uit en besloot zijn shirt ergens te gooien. Als hij die kwijt speelde was het niet erg. Hij had er genoeg, veel waarde hechte hij er dan ook niet aan. Hij strekte zich even uit en schopte zijn schoenen uit. Opnieuw was dit hetzelfde verhaal met deze schoenen. Maar het enigste verschil was misschien dat hij deze liever hield. Het waren perfecte loopschoenen. Ze zaten goed en tja, Mel hield ze liever nog een tijdje voor zich voordat ze het leven erbij zouden laten.
Hij had deze ochtend dus inderdaad wel sportkleren aangedaan en was gaan lopen. Uiteindelijk had ie dan besloten om richting het strand te lopen. Nu hij eindelijk zag dat het een rustige dag zou worden, zoal op weer als op mensen, greep hij meteen zijn kans. Hij had niet veel mensen gezien en toen ie dan ook het strand was opgelopen en nog niemand had gezien, had een grijns enkel zijn gelaat kunnen sieren.
Hij staarde even naar de schoenen en haalde uiteindelijk zijn schouders op, om ze toch een eindje verderop te gooien bij zijn shirt. Kalmpjes kwam hij weer wat overeind, rekte hij zich nogmaals uit en wandelde hij naar de zee toe. Elke ochtend had hij een broek aan die aangepast was voor het zwemmen. Je wist nooit wanneer je immers een perfecte plek om te zwemmen kon vinden. En de gevolgen? neh, daar keek hij niet naar. Als hij straks als een doorweekte op zijn kamer stond, was dat alles behalve zijn probleem. Hij droogde vast wel in de tijd dat hij van het strand naar zijn kamer zou lopen... En zo niet, dan had hij pech. Nou, hij zou er niet al te moeilijk over doen maar de persoon waarbij hij sliep vast wel... Nou het was een stille wraakactie... En als hij hiermee een stap dichter was bij een schorsing so be it. Over school gesproken, hij had nog geen enkele les hier gevolgd. Hij grinnikte even zachtjes bij de gedachte eraan. Het was een school en wat deed hij? Zwemmen... Mensen ontwijken. Deuren soms eens per ongeluk inslaan. Nou tja, veel verkeerds deed hij dus niet. Buiten die deur dan. Niemand had hem er ook al over aangesproken, wat wel mooi voor hem zat natuurlijk. Hij had geen zin in gezaag aan zijn hoofd en daarbij durfde hij de helft van de tijd die gasten niet eens vlak aan te kijken.

Nu hij eindelijk klaar was voor een duik in het nog koude water, versnelde hij zijn pas en dook ie na een tijdje erin. Hij begon meteen met een krauw en begon steeds verder van de strand te zwemmen. Al snel was hij toch wel eventjes van het strand verwijderd en hij besloot zichzelf wat te laten drijven op het water terwijl ie staarde naar de hemel erboven. Nu pas werd deze klaarder, waarbij het aanbreken van de dag op een duidelijk einde kwam en deze de voormiddag introduceerde. De hemel was blauw, met her en der een wolkje, alsof een eenzaam schaap was afgedwaald van de kudde. Hij volgde even een wolkje met zijn helderblauwe ogen en sloot deze toen voor een kort moment. Hij draaide zich van op zijn rug naar zijn buik en besloot nog even wat te zwemmen, maar meer richting het strand toe. Hij wilde immers niet in een of andere stromingen getrokken worden. Het zou zijn dood beteken... En echt geen prettige dood. Hij zwom vrij snel en na een tijdje was hij al dichter bij het strand gekomen. Even overliep hij zijn optie, waarna hij met een zwaar gezucht uiteindelijk toch het water uitkwam en naar zijn bezittingen toeging... Misschien was het beter geweest toch een handdoek mee te doen... Nu hij uit het water was, die een redelijk koele temperatuur had gehad, en de wind tegen zijn natte huid sloeg, kreeg hij het wel een beetje koud. Hij zuchtte even en besloot op een beschutte plek verderop in de ochtendzon te gaan zitten. Hij moest ook even ontbijt halen als hij zin had. Want als hij zo bleef doorgaan... Ugh. Hij sloot zijn ogen wat en schudde zijn hoofd op een stille vraag. Wat zijn gedachten ook zeiden, het was en bleef de schuld van dit alles. Dat zou hij zichzelf voor altijd wijs maken.

- Jensen or Allison or Storm ~

Het was heerlijk als je uit de wind zat. de zon warmde hem op en zorgde er dus ook zo voor dat hij droger werd; Misschien kreeg hij er ook nog een kleurtje bij. Het kon hem niet veel schelen, zolang hij eigenlijk maar droog was en niet koud kreeg. Hij vond het verschrikkelijk als het zo koud was en hij nat was. Nou, tja. Hij kon wel tegen koudere dingen, maar aan de ene kant was het gewoon nogal lastig eh. Het was aangenamer om warmer te liggen. Niet? Whatever. Hij zuchtte even waarna hij zijn armen wat achter zich legde en achteruit leunde. Hij ging wat liggen, gewoon omdat het zo comfortabeler was voor hem om eerlijk te zijn. Niks meer en niks minder. Zand en grond lag niet meteen heerlijk. Maar als je er wel vaker eens random op ging liggen was er het fenomeen dat je je aanpaste aan wat er gebeurde. Zo was het wel te noemen ja.
Even sloot melvin zijn ogen, terwijl de warme zonnestralen hem goed deden. Ondertussen begon hij alle negatieve dingen van de dagster in zijn kop op te noemen. Van de eerste tot de laatst. Want ook aan zij zat een slecht iets. Het was licht, het was warmte, maar het was ook zoveel slechte dingen. Het veroorzaakte slechte dingen. Hij knipperde even lichtjes bij dat besef. Dat licht nog zo duister kon zijn van aard was wreed. Het omgekeerde kon daarbij ook gewoon genomen worden. Hoe mensen het duistere zagen als slecht, terwijl het best goed kon zijn... Of zelfs aangenaam. Denk maar aan een leven zonder het duister... Maar dan zou er ook geen licht zijn en het hele concept van tegenovergestelde zou dan niet bestaan. Hij zuchtte even zachtjes. Daar gingen zijn gedachten weer, op hun trip naar god weet welke plek, denkende aan dingen waar niemand om gaf. Hij moest het zichzelf afleren. Het was een slecht iets. Maar als je uiteraard niks anders te doen had, dan was het simpel als wat dat je zo begon te denken... Right? Dan was het begrijpelijk en verstaanbaar. In zijn ogen, of eerder zijn gedachten, wel. maar dan opnieuw was hij de enigste die er zo op kon inkijken, aangezien hij geen random vreemde zou vragen naar hoe het bij hen zat.

Toen hij opeens wat hoorde, keek hij half op. Hij knipperde even terwijl hij de benaderende persoon even snel onderzocht. Hij was meestal niet degene die een conversatie startte, niet hier tenminste. Van het eiland af, in een leven hiervoor deed hij het o zo vaak. ‘Je ziet niet vaak mensen zo vroeg buiten.’ sprak ze. Hij knikte even half, het was duidelijk dat hij een stuk opgeluchter, een stuk beter in zijn vel zat, na een sportieve, vroege ochtend. De ander leek daarbij ook redelijk sportief. Ze leek geen echte bedreiging te zijn.. Daarbij was ze van het vrouwelijke geslacht... Niet dat dat een verschil uitmaakte voor hem, maar volgens vele onderzoeken was het gebleken dat ze minder agressief konden zijn. Okay, ff weg met die gedachten. Dit was praktijk, geen een of andere theorieles. Dit was nu zijn probleem als hij zo diep in gedachten zat, hij dreef overal heen in zijn kop. Hoe ver het ook uit zijn plaats was, het zou voorbijkomen als het ermee te maken had. Als reactie op haar glimlach, glimlachte hij even terug. Ookal was het niet groot of veel bedoelend, het was iets. "Ja, das maar best ook," zei hij even in een zacht gemompel. waar moest hij anders heen als hij alleen wilde zijn? Hij had al de beste plekken en tijden uitgekozen om alleen te zijn. Stel je voor dat dat helemaal naar de haaien ging. Nee, dat was niet iets dat Mel wilde.
"Is het een gewoonte van je?" klonk er plots van het joch af. Niet meteen uit interesse, maar eerder uit de plotse nood naar sociaal contact en de openheid van de ander. Tja. Iedereen die hem tot nu toe had benaderd had halsoverkop iets uitgespookt. Dat zorgde er wel voor dat je op hoede was en daarbij... Was hij zelf al wat schuwer naar die mutanten toe. Hij negeerde uiteraard het feit dat hij er zelf een was, want dat was nu eenmaal hoe Melvin in elkaar zat.

Buiten zijn, alleen zijn, zichzelf kunnen zijn. Dat waren de dingen die hem kalm leken te krijgen hier. Het was jammer maar zo was het nu eenmaal. Hij werd de laatste tijd niet rustig van een kalm gesprek.. Wacht, had hij dat wel al geprobeerd? Wacht nee... Hij knipperde even. Oh well.. Het zou vast niet werken. Deze dingen waren perfect, maar hij mistte uiteraard het sociale aspect in zijn leven. Dit was Mel, sociaal leven, leven met andere... Maar niet voor te lang. Dat was ook het probleem met dit eiland. Hoe mooi of speciaal ze het ook het mochten noemen, hij had al beter gezien, daar was hij zeker van. Niks zou hem hier onder de indruk kunnen stellen. Een leven met halve angst, frustratie en afzondering... Dat stond hem te wachten hier. Hij kneep zijn ogen even toe bij de gedachte hieraan. Hoe heerlijk het ook klonk, het alleen zijn, mentaal zou het nooit goed met hem komen zo. Mensen... En vooral mensen zoals Mel... Hadden zo nu en dan, en dat was best veel, eens iemand nodig... Maar hij... Hoe moest je dit zeggen... Dit eiland stond hem gewoon niet aan en het veranderde hem. Hij was zich er uiteraard niet van bewust dat dit zijn mutatie kon zijn... Want... Dat het was niks. Ontkenningen... Hij ontkende maar door en door... En dat allemaal op zo'n mooi ochtend, fijn hoor.

Hij had uiteindelijk een eerlijk antwoord gegeven op haar vraag. Een subtiele hint om haar weg te jagen uiteraard... Toch? Nou het was deze keer niet zijn intentie geweest, maar hij apprecieerde het wel dat ze het door had. Dit zorgde ervoor dat hij wist dat deze dame respect had voor de ander. Dat was zeker iets dat veel mensen mistte, hij ook natuurlijk... Maar ah... Hij knipperde even en keek schuin haar... ‘Dan ga ik je gerust laten.’ Klonk er van de vrouw af.. Hij knipperde even en knikte kalm richting haar, terwijl hij haar in de gaten hield. Ze zou terug gaan toch? Niet echt erop in gaan. Ze leek geen al te nieuwsgierig type... Dat was dus goed. Ze leek niet meteen raar, in tegendeel. Ze leek sportief en gewoon... Menselijk. Man, hij had nooit gedacht die stelling met enige serieusheid te stellen.
Toen hij echter nogmaals had gesproken, deze keer een vraag, stond ze stil en bleef ze staan war ze stond. Hij bleef haar aankijken, afwachtend op een antwoord die nu ieder moment kon volgen. Men kon het nieuwsgierigheid noemen... Maar hij noemde het een inspiratieloze gespreksstarter. Wat was hij toch een kei in die dingen of niet dan? Kuch... ‘Gewoonte, verslaving, nood,’ Zei ze even, het ophalen van de schouders versterkte het even en hij knikte langzaam naar haar, waarna hij zich ook even terug weg draaide van haar. Nu keek hij even naar de horizon. De zon was aan het opkomen... HEt was altijd mooi om te zien, maar... Hij had al zoveel beter gezien, ugh... Hij knipperde even en trok zijn benen wat meer op. Hij was nog steeds nat, wat betekende dat hij niet terug kon gaan... Zonder iemand op zijn dak te krijgen als hij een boeltje maakte van zijn kamer. Heh. Hij sloot zijn ogen even. Hij was vrij ontspannen nu. Misschien ging hij dit dagelijks doen. Het zou hem vast goed doen... Nee, hij wist zeker dat het hem goed zou doen...

‘Maar ja,’ klonk er plots. Hij opende langzaam zijn helderblauwe ogen, scande opnieuw de horizon ermee af en richtte ze toen op de persoon waarmee hij in gesprek zat. ‘Iedere ochtend.’ Hij knikte even. Iedere ochtend dus... Hij was hier nog niet lang en hij was geen man van routine... Hij dacht er wel aan hhet misschien regelmatig te doen, maar hij wist dat hij dat misschien niet kon volhouden. Het zou vervelen en niet langer aanvoelen als een... Vrije tijd besteding, Maar eerder als iets waartoe hij zichzelf iedere dag dwong. Hij haatte het... Hij zuchtte even zachtjes... Dit alles veranderde hem, hij bleef bij die vaststelling... Echt.
‘Jij?’ Eh? Hij keek even op naar haar en knipperde enkele keren. "Het kalmeert me," bekende hij even. "Kan ik me uitleven zonder dat er van alles gebeurd, dus tja," zei hij vervolgens. Daarom hield hij ook veel van zwemmen. Het was gewoon iets dat hem nergens leek te beperken. Niemand had er opmerkingen over en hij kon het zowat overal doen. Je had er niet veel voor nodig. Je kon immers ook gewoon zwemmen met kleren aan, het was maar te zien hoe moeilijk je het zelf maakte of niet dan? "Maar een gewoonte... Neh, ik denk niet dat het dat kan worden," zei hij even rustig. "Anders voelt het meer als een verpichting aan," zei hij kalmpjes. Als hij alleen wilde zijn... Er was ook nog altijd de nacht waar er minder mensen waren hier... Hij moest dat dan wel betalen met het prachtige uitzicht... Maar ah, hij apprecieerde ook wel een mooie nachtelijke hemel.