Met haar grijze legging en grijs hemdje liep ze de trap af. Ze had haar haar vast gebonden door er een staart van te maken. Ze was er bijna helemaal klaar voor om te gaan sporten. Alleen met de zonnebril die ze voor de zekerheid nog had opgezet twijfelde ze wel of ze zou gaan of niet. Het was nog schemerig buiten, waardoor het voor haar een twijfel zou zijn of ze iets zou kunnen zien. Toen ze door het raampje in de deur naar buiten keek besloot ze toch dat het goed genoeg was voor haar. Ze dacht er bij na dat de zon sowieso sneller zou onder gaan nu de klok ook een uur naar achter was gegaan. Dus dat waren al genoeg redenen om toch proberen te sporten.
Nikita knipperde een paar met haar ogen om een beetje te wennen dat ze dit keer niet in de nacht naar buiten ging, maar bij het schemer. Het grootste gedeelte wat ze zag was zwart voor haar ogen, maar ze zag wel de lijnen van de bomen waar bomen stonden. Hetzelfde gold voor mensen die over paden heen liepen. Natuurlijk zag ze niet de details van de bomen of de personen. Dus het was voor haar nog steeds een risico als ze het voor elkaar kreeg een rondje te gaan hardlopen zonder tegen een boom aan te lopen. Ze maakte van haar handen een vuist, waarbij ze alle moed bij elkaar kreeg en begon zachtjes te rennen.
Het was moeilijk te zien waar ze allemaal aan het langs rennen was, maar ze had zo’n gevoel dat ze door de tuin heen ging. De paden waarover ze rende kon ze de lijnen goed genoeg van zien. Maar af en toe botste ze nog wel bijna tegen een paar personen op.
“Kijk uit waar je loopt!” en
“Ben je blind of zo?!” kreeg ze een paar tegen haar hoofd aan geslingerd. Toch negeerde ze het allemaal. Normaal had ze die mensen allang een klap in hun gezicht gegeven, maar nu wilde ze alleen aandacht geven aan het sporten. Er schoven wat wolken voor de zon wat er voor zorgde dat ze een piepklein beetje meer kon gaan zien. Natuurlijk nog steeds niet zo scherp als ze zag als het helemaal nacht was.
Op een gegeven moment stopte Nikita even en deed haar zonnebril af. Ze liet haar zonnebril hangen aan haar broekzak hopend dat het niet zou gaan vallen. Ze begon weer te rennen nu met iets meer vaart dan ze de afgelopen half uur had gedaan. De plukjes haar die al aan het losschieten waren van het rennen probeerde ze af en toe wat weg te vegen. Hierbij had ze geen idee dat haar zonnebril was gevallen, maar ze bleef door rennen. Ze zag de lijnen van de fontein waarbij ze wist dat ze nu op het school plein was. Ergens aan de rechter kant van haar zag ze een persoon inkrimpen, maar ze gaf daar niet te veel aandacht aan. Het figuur dat bij de fontein zat gaf ze net zo min aandacht aan. Ze bleef door rennen, waarna ze een stem hoorde.
“Hé,” riep de stem, ze had niet verwacht dat het voor haar bedoel was doordat ze niet tegen iemand was aangebotst. Toen ze ineens dezelfde stem nog geen meter van haar af hoorde schrok ze wel even, waarna ze zich heel snel omdraaide.
“Ben jij dit toevallig verloren?” vroeg de stem die afkomstig was van een mannelijk iemand. Ze zag alleen de lijnen van de persoon en een voorwerp wat in zijn hand lag.
“Ooh euhm… ik denk het,” sprak ze, doordat ze geen idee had wat hij in zijn hand had. Om er toch zeker van te zijn of het voorwerp van haar was of niet voelde ze even aan haar broekzak waar duidelijk geen zonnebril meer aan zat.
“Ja die is van mij,” sprak ze wat zekerder van zichzelf. Nikita voelde geen schaamte dat de jongen aan haar ogen kon zien dat ze blind was, gelukkig zou het weg trekken als ze in een donkere ruimte was dan zou haar
Night Vision echt goed werken...
NOTE echt flut sorry
looks Shoes
