Onderwerp: Such wonderful things surround you, what more are you looking for? &Rhys ma aug 01, 2016 1:45 am
Waverly di Fontana
Het was weer eens tijd om naar het strand te gaan. Ze kon niet wachten, en het was zonder twijfel haar favoriete plaats van het eiland. Ze kon niet blijer zijn dat ze op een eiland zat, want dat betekende dat ze overal en altijd naar het water kon. Ze was nu bijna een jaar hier, was het al zo veel? Ja dat was het inderdaad. En al die tikd was ze wekelijks naar het strand gegaan. Zelfs in de winter. Het was dan wel koud onderweg geweest, maar zodra ze in het was gedoken voelde ze zich weer prima op haar gemak. Ze had geen last van het koude zeewater, soms was een frisse duik zelfs fijn. Ook in de winter. Seizoemen hielden haar niet tegen om te zijn wie ze was, dat hadden ze ook nooit gedaan. Kat had ze al gedag gezegd, die keek er ook niet meer raar van op. Ze waren wel eens samen gaan zwemmen, Kat was niet alleen haar beste maatje -samen met Lorise-, ook haar beste zwemmaatje. Haar mutatie was ook heel cool, ze kon in alles veranderen wat ze maar wilde! Ook allerlei vissen dus. Maar nu had Kat het druk gehad, dus ging ze alleen. Dat was ook niet erg, ze had heel haar leven al veel alleen gezwommen.
Ze liep gewoon op haar blote voeten naar het strand. Haar schoenen had ze noet eens aan gedaan. Ze was voor zover ze zich kin herinneren nog nooit in iets gestapt, daar keek ze wel voor uit. Het was warm, gelukkig. Ze hield niet zo van kou. Daarom was ze ook heel haar leven in de buurt van het middelandse zeegebied gebleven. Ze was gewend aan Griekse en Italiaanse temperaturen, dus ze hield gewoon niet van kou. Maar ze had pas twee keer sneeuw mee gemaakt, ooit op vakantie en afgelopen winter hier op Genosha. Op het stand sloot ze haar ogen even. Ze liet de wind even met haar haar spelen en snoof de geur van de zee naar binnen. Het was drukker dan in de koudere periodes, natuurlijk. Maar het viel aardig mee qua personen. Zonder naar anderen om te kijken rende ze naar het water toe en maakte ze een prachtige duik de zee in. Wat kon ze zeggen? Alles met zwemmen zat in haar genen, ook duiken als een prof.
De zee was heerlijk, zoals altijd. Ze had het gebied al vele keren verkend hier, maar iedere keer vond ze weer nieuwe dingen om te zien. De vissen waren haar vrienden geworden na een tijdje, alleen kon ze niet met hen praten, zoals mensen altijd dachten bij haar. Maar het was oke, ze hadden een stilzwijgende vriendschap. Dat was waarschijnlijk ook hoe de vissen het wilden. De mutanten van Genosha wisten vast niet hoe mooi hun zee was, anders waren ze hier wel vaker geweest. De planten waren prachtig, en overal lagen schatten. Ze had oesters met parels erin gevonden, een eind weg van de kust. Waverly wist beter dan iedereen dat ze de oesters beter met rust kon laten, dus ze nam de parels niet mee. Alleen als iemand die heel close met haar was er om vroeg, dan kon het geen kwaad. Bovendien, er lagen hier grotere schatten. Hoe konden mensen dit kwijtraken? Ze had eens een schoen gevonden en zelfs een telefoon. Vandaag kwam ze weer voorbij een oester, alleen was die overleden. Haar glimlach vertrok een beetje. Voorzichtig maakte ze de oester open en ja! Er zat een parel in. Het ding zat alleen wel vast in de schelp, zoals vaak. Als er al een parel in zat, want die kans was klein. Maar dit dier was overleden, dan kon het geen kwaad om het mee te nemen. Anders had ze het nooit gedaan, maar het zou een mooi gift vormen voor iemand. Hoe laat het was wist ze niet precies, maar het voelde als tijd om te gaan. Zonder moeite zwom Waverly langs de rotsen omhoog, tot ze boven water kwam. Ze was bij een paar rotsen in het water aangekomen, niet erg hoog, ze zou er prima kunnen opdrogen. Ze wilde bijna naar de kant zwemmen tot ze iemand zag zitten op een van de rotsen. Nieuwsgierig zwom ze dichterbij, zonder dat de jongen haar zag, ze wilde hem niet uit zijn gedachten halen. Tot ze zag wie het was, Rhys! Een grote glimlach verscheen op haar gezicht. Het was een goede vriend van haar, nog vóór Genosha. Ze hadden een hele zomer samen door gebracht een aantal jaar geleden. Ze zwom naar de rots waar hij op zat, maar gluurde daar toch even stilletjes overheen. Ze had hem al eens gezien hier, alleen niet zo vaak. Zou hij haar al gezien hebben? Zo ja, dan kon hij het goed verbergen. Ze besloot het uit te vinden. "Rhys!" Riep ze vrolijk naar hem. Ze trok zichzelf wat de rots op, zodat ze er met haar armen op kon leunen en haar staart nog in het water. Vrolijk keek ze hem aan, nee, ze zou zijn gezicht nooit kunnen vergeten.
Onderwerp: Re: Such wonderful things surround you, what more are you looking for? &Rhys ma aug 01, 2016 11:16 pm
tag: waverly
De zon scheen, en Rhys zou Rhys niet zijn als hij op een dag als deze zich niet op zijn favoriete plaats zou begeven; het strand. Zonder aanhang, alleen op zichzelf, dat was hoe hij het wilde. Even zijn gedachten weer leegmaken, want al zijn gedachten bleven maar doorratelen, tot op punten waarvan hij gewoon gek werd van zichzelf.
Hij kende al wat andere mutanten, sommige die hij bewust had ontmoet, anderen onbewust. Maar hij had er geen spijt van. Moedigde zichzelf iedere keer overigens ook aan om wat socialer te worden en meer op anderen af te stappen, maar tot op heden leek dat niet voor hem weggelegd. Nog niet, althans. Misschien zou er verandering in gaan komen naarmate hij zeker was van zijn eigen kunnen, dat hij van zichzelf wist dat er niets zou gebeuren en hij zich geen zorgde hoefde te maken dat de ander pijn zou krijgen, door hem. Maar, tot die tijd leek er haast geen verandering in te komen. Hoefde trouwens ook niet perse; Rhys vermaakte zich prima op het eiland. Er was eigenlijk nog geen dag geweest dat hij zich had verveeld, er was immers altijd wel íets wat hij nog niet had gezien.
Vandaag dus ook. Dingen verkennen. Zijn bruine kijkers gleden over het strand, beseffend dat het strand eigenlijk wel saai en eentonig was, iets wat hij dan weer al wél had verkend. Wacht.. was dat? Nee. Hij had het vorige keer óók al fout gehad. Rhys was er overigens haast zeker van dat hij haar toch al één keer had gezien, als het al niet meer was. De neiging was er om de de blondine die hem voorbij was gelopen achterna te gaan, maar dat haalde hij maar snel uit zijn hoofd. Vorige keer was het ook niet zo’n succes geweest.. Nee, dat wilde hij niet nog een keer, het was namelijk best wel beschamend geweest. Een keer en nooit weer, dus.
Zachtjes beet hij aan de binnenkant van zijn wang terwijl hij zich bedacht wat het plan nu ging worden. Iets verkennen. Maar wat... Daar, links van hem, in de verte. Hij was er vorige keer ook geweest, maar Rhys had opgemerkt dat er nog veel meer was wat hij daar kon zien. Rotsen aan de zijkant van het water, waarop je zelfs nat kon worden, zo dichtbij dat het was. Al snel had hij zich dat dus voorgenomen en lang duurde het niet voordat hij er ook daadwerkelijk naartoe ging. De zon was fel, maar hij had er geen maatregelen voor genomen. Niet zo slim? Misschien wel, maar dat was pas iets voor morgen.
Het had echt wel een tijd geduurd voordat Rhys echt was waar hij wilde zijn, maar zijn doel was gelukkig wel bereikt, zonder dat hij ook maar op een moment had gedacht om te stoppen en om te draaien, omdat hij moe zou zijn of wat dan ook. Hij haalde voor kort zijn ene hand door zijn haar, wreef met de rug van zijn hand over zijn voorhoofd en bekeek eens even beter waar hij was en wat hij kon doen. Een rots. Mooi, haast recht aan het water, gevolgd door allerlei andere rotsen. Groot genoeg voor hem om op te zitten, waarbij hij zelfs ruimte over zou hebben. Jep, dat idee leek hem wel tof. Dat was dan ook dat hij ging doen.
De steen was warm, maar het stoorde hem verder niet. Normaal had hij het toch niet echt snel warm, mede doordat hij – als hij wilde – ieder moment vlammen uit zich kon sturen van zulke ijstemperaturen dat het alles kon laten vermorzelen. Dat hield hem wel wat kouder dan ieder ander, op zich. Rhys was zó in gedachten dat hij haast opschrok van een stem, die riep. Zijn naam. What the.. Wie ging hier nou óók heen, die hem kende? Wie het was, was alles behalve verwacht voor hem. Zijn ogen werden dan ook groter, zonder dat hij dat zelf bedoeld had. ”Waverly..?” Nee, echt? Was ze dit écht? Zijn gezicht leek open te breken en fleurde dan ook gelijk helemaal op, een glimlach van oor tot oor dat op zijn gelaat verscheen. Ze was het dus wel! ”Je bent hier dus wel!” Sprak hij enthousiast. Dus, net op het strand was ze het wel geweest? Shit! ”Ik dacht net al dat ik je op het strand zag, maar de vorige keer toen ik dat dacht was je het niet, dus ik durfde niet meer.” Biechtte hij haar op, maar nu hij dit wist, wist hij dat hij het deze keer juist wel had moeten doen. Voor een tijdje staarde hij haar aan, kon het haast niet geloven dat ze het écht was. ”Dit is zo lang geleden! Hoe gaat het met je?” Rhys was haar zeker niet vergeten. Maar toegevend, Waverly was toch ook niet om te vergeten? Al die leuke tijden die ze hadden meegemaakt. Nee, die waren niet zomaar uit gedachten te wissen.
