Onderwerp: Kiss the clock to 22 do apr 07, 2016 10:35 pm
a beat keeps me alive
Met een sigaret tussen zijn vingers liep hij naar buiten, zich niets aantrekkende van de paar verontwaardigde gezichten toen hij de rook uitblies door zijn neusgaten. Hij had het toch niet recht in hun gezichten uitgeblazen? Dus wat hadden ze voor een reden hem zo aan te kijken? En zelfs als hij hen persoonlijk iets had aangedaan, dan zou zijn neutrale, koele gelaatsuitdrukking niet of nauwelijks daardoor worden veranderd. Het was wel een reden waarom hij juist naar buiten was gegaan, omdat met een grotere hoeveelheid mensen de hoeveelheid verontwaardigdheid ook groeide. Veel zin om geforceerd sociaal contact te voeren had hij niet echt en buiten werd hem er niet op gewezen dat zijn rook irritant was, want er was genoeg lucht om te ‘vervuilen’. Het pad dat hem tot de minste mensen leidde werd door hem gevolgd en het eind van zijn sigaret kwam steeds dichterbij. Het puntje bleef rood gloeien en de as brokkelde af bij het lichtste stootje. Niet heel lang en dan zou zijn tocht voor niets zijn geweest want dan had hij geen duidelijke storende factor meer bij zich. Zijn mondhoeken krulden zich in een glimlach omhoog bij deze gedachte, wat was hij toch een asociaal iemand. Maar daar was hij wel tevreden mee. Met zichzelf. Bij de sportvelden kwam hij tot stilstand. Het leek er verlaten, omdat de uitgestrekte velden leeg waren en er geen enkel figuur aan de horizon bewoog. Het was dan ook bijna avond, iedereen was natuurlijk terug getrokken richting de school voor avondeten of.. gezelligheid. In beide dingen had Logan niet zoveel trek. (Letterlijk en figuurlijk dus). Op de tribunes die om het atletiekveld waren gebouwd ging hij zitten en drukte zijn sigaret uit tegen het gelakte hout. Veel schade richtte hij niet aan, zo heet was zijn uitgebrande sigaret immers niet. Met zijn handen eindelijk leeg, steunde hij zijn voeten tegen de rugleuning van de rijd stoeltjes voor hem en leunde hij tevreden naar achteren. Wat ongeïnteresseerd keek hij voor zich uit, doende alsof voor hem iets spectaculairs afspeelde, maar in werkelijkheid keek hij gewoon naar een leeg veld. Iets van verveling wist wel toe te slaan, maar koppig wilde hij er niet aan toegeven om nu terug naar het schoolgebouw te gaan om zich weer onder de mensen te voegen. Iets wat eigenlijk wel zou moeten zou hij nog iets van vriendschappen willen opbouwen, maar omdat hij er werkelijk een hekel aan had om ‘de nieuweling’ te zijn onder een groep mensen, sloot hij zich nog altijd af van de gemeenschap hier. Toen hij zijn blik naar beneden liet gaan, viel hem een rond, licht gekleurd object hem op. Logan raapte het door licht gestrek van zijn armen van de grond op. Het was een softbal, een verdwaalde softbal. Niet echt iets wat zijn vervelend deed verdwijnen, maar het maakte hem wel nieuwsgierig naar hoe het zo’n reis naar het atletiekveld had kunnen afleggen.
Onderwerp: Re: Kiss the clock to 22 zo apr 10, 2016 11:01 am
Rattle a snake, and get bitten ♥
Met het invallen van de avond verdween de warmte van de middagzon langzaam. Door haar magere gestalte en reptiele achtergrond had Valicity vaak de grootste moeite om zichzelf warm te houden. Ook nu, met het einde van de middagwarmte, hing er in dit jaargetijden een warme sjaal rond haar nek en was haar lichaam gehuld in relatief warme kleding. Haar wat dikkere, winddichte jas had haar al vele malen eerder gered van de kou die met elke windvlaag aan haar trok. Op momenten als deze waren er weinig mensen buiten te vinden. De zomer was nog niet aangebroken en het weer liet dan ook nog niet doe om in de late middaguren gezellig buiten te zitten of buiten te eten. Een ideaal moment voor een solitair reptiel om een verkennende wandeling te maken over de terreinen van de school. Ondanks dat ze hier al enkele maanden was, had ze zoveel tijd nodig gehad om überhaupt aan de binnenkant van het schoolgebouw te wennen dat ze nog niet de tijd had genomen om de gebieden rondom de school te verkennen. Geruisloos brachten haar passen haar verder over de velden. De sportfaciliteiten zagen er netjes uit. Ondanks dat ze vroeger de lol van hardlopen soms had ingezien, was de behoefte voor een onnodig hoge hartslag langzaam afgenomen. Met haar handen diep in haar jaszakken en haar mond verborgen achter haar sjaal tuurde haar groengele ogen met ovale pupillen over haar sjaal naar de omgeving. Ze zou het nooit toegeven, maar door de enorme afmetingen van de buitenterreinen had ze geen idee meer in welke richting ze liep. Haar rode lokken dwarrelde heen en weer bij elke pas die ze zette. Deze passen werden nijdiger met elke paar meters die ze aflegde. Het was een eigenschap van haarzelf die ze bijna het meest verachtte; gebrek aan richtingsgevoel. Zeker op momenten dat de temperatuur daalde en ze het liefst met een dikke trui en wat warme thee weggedrukt in een hoekje zat. Op een warme plek binnen, niet buiten slenterend over de sportvelden waar ze toch niets te zoeken had. Na een zacht gezucht bleef ze op de plek staan waar haar passen haar gebracht hadden. Een stukje van de tribunes af pakte ze haar mobiel erbij in de hoop dat ze een plattegrond van het gebied zou kunnen vinden. Haar sterke reuk en smaak vingen een nare geur op die teweeg brachten dat haar blik van het beeldscherm weg getrokken werd. Langzaam gleed deze in de richting waar de wind vandaan kwam, om zich met een uiterst neutrale maar starende blik op de veroorzakende factor te blijven hangen. Een jongen met een softbal in zijn handen had de stank rond zich heen hangen. Ze kon het bijna zien. De uitgedrukte sigaret gaf nog lichtelijk de nare rookgeur af aan de wind, waardoor haar ogen naar de plek schoten waar deze was uitgedrukt. Haar zich was niet geweldig, maar haar geur compenseerde dit. Ze had leren leven met de sterke geuren om zich heen, maar niet zonder een hekel te krijgen aan slechte parfum, aftershave, sigarettenlucht en dat soort karakteristieke geurtjes. Het lag niet in haar aard om er meteen iets van te zeggen, daar was menselijke interactie voor nodig. Daarnaast had hij al het recht om daar te zitten en waren er vanaf haar kant vele andere opties die ze kon nemen om de geur te ontwijken. Echter was ze op een punt dat ze niet meer ergens heen durfde te lopen zonder enigszins te weten of het de juiste richting was. Daardoor trok ze met moeite haar blik van de vreselijk geurbron en de jongen af, staarde weer op haar mobiel terwijl langzaam haar wenkbrauwen samentrokken in een nijdige frons. ‘Verdomme..’ bracht ze zacht sissend uit toen haar mobiel besloot om niet mee te werken.
Onderwerp: Re: Kiss the clock to 22 zo apr 10, 2016 1:59 pm
a beat keeps me alive
Zo greep de bal enkele minuten zijn aandacht, niet omdat hij echt nieuwsgierig was naar hoe het speelgoed hier was gekomen, maar meer omdat hij er naar bleef staren. De reis naar Genosha had hem toch wat meer uitgeput dan hij had willen toegeven en vooral de grote mensenmassa hier putte hem mentaal uit. Er was niemand in de buurt die hem uit zijn lichte trance kon halen, dus bleef hij als een dwaas naar het object in zijn hand kijken. Tot een beweging in zijn ooghoek zijn aandacht van de softbal wegtrok. Het was nieuw voor hem, iemand hier te zien, dus het was niet moeilijk om zijn interesse te verplaatsen. Logan kneep zijn oogleden wat samen, probeerde de ander wat beter te kunnen zien, maar op meer informatie dan dat het (waarschijnlijk) een meisje was, kwam hij niet. Ze bleef staan, maar had hem nog geen enkel moment aangekeken. Misschien had ze hem nog niet eens gezien, al zou het niet moeilijk zijn. Als ze haar hoofd ook maar iets naar de tribune draaide, zou ze hem als enige daar zien zitten. De uitgedrukte sigaret, die tussen de rij stoeltjes was gevallen, rookte nog na, er zat nog een heel klein roodgloeiend vlammetje in. Net toen hij deze met zijn schoen had willen uittrappen, merkte hij op dat de persoon verderop haar blik richting hem had gericht. Echt oogcontact kon hij het niet noemen, maar ze had haar hoofd wel gedraaid. De jongen trok zijn wenkbrauwen op, stopte in zijn poging de net levende sigaret uit te trappen en bleef haar aankijken tot ze zich weer richtte tot hetgeen in haar handen. Hmm.. vreemd. Misschien had ze wel verwacht hier alleen te zijn en voelde ze zich betrapt toen ze merkte dat hij er was? Ach, het waren zijn zaken niet en wat ze hier ook wilde doen, het lag niet in zijn aard dat te vragen. ‘Verdomme..’ Nog net had hij haar kunnen horen, het eerste woord dat ze uitbracht in zijn bijzijn. Het deed wel een klein glimlachje op zijn gezicht verschijnen. Waarschijnlijk was het niet bedoeld voor hem om te horen, maar omdat er geen enkele factor aanwezig was die de rust kon verstoren, had het toch wel zijn oren bereikt. Waar ze zo boos om had geklonken, dat wist hij niet en eigenlijk hoefde hij het ook niet te weten, maar omdat ze nu al twee keer niet heel ‘tevreden’ had geleken, wilde hij haar maar al te graag verlossen van haar ergernissen. “Ik denk dat je te laat bent voor je atletiektraining.” glimlachte hij nonchalant en oh zo zelfverzekerd. Nog altijd bleef hij daar in dezelfde pose zitten, zijn voeten op de lege rij voor hem geplaatst, alleen keek hij haar nu rechtstreeks aan. “Morgen weer een nieuwe kans, right?” Waarom zou ze hier zo laat nog komen? Of was het om dezelfde reden als hij?
Onderwerp: Re: Kiss the clock to 22 do apr 14, 2016 4:28 pm
Rattle a snake, and get bitten ♥
Haar vingers versterkte de grip rond haar mobiel. Ondanks dat emoties vaak niet op haar gezicht e lezen waren in het bijzijn van andere, konden ze binnen in haar hoofd vaak hoog oplopen. Ook nu voelde ze de plastic hoes van het apparaat bijna bezwijken onder de kracht in haar handen. Door haar mutatie was de kracht in haar armen en handen versterkt naar onmenselijke proporties. Echter met haar driftbuien die vroeger thuis in het Franse dorpje al aanwezig waren geweest was deze bijkomstigheid van haar mutatie niet altijd even prettig geweest voor haar omgeving. Bij het horen van zijn stem draaide haar hoofd lichtjes en haar blik haakte in die van hem vast. Vanaf het afstandje dat er tussen hen in zat staarde ze hem voor enkele seconden alleen aan. Hij vervolgde zijn korte verhaal en bekeek de glimlach op zijn lippen. ‘Een atletiektraining zonder sporttas of sportkleding?’ haakte ze in op zijn vraag, enkele redenatiestappen en vragen aan hem overslaand. Ze vond het een merkwaardige deductie vanaf zijn kant, niet door hebbend dat het waarschijnlijk een normale poging was om menselijk contact te leggen. Onhoorbaar haalde ze diep adem, liet de kracht uit haar schouders wegglippen en stopte haar telefoon weer in haar jaszak. Voorzichtig keek ze om zich heen waarbij haar armen langs haar lichaam hingen om de vergrootte kracht die zich erin had opgehoopt weer weg te laten sijpelen. Haar blik schoot weer naar zijn voeten, bleef daar haken en ze trok lichtjes haar neus op. ‘Zou je hem willen uitdrukken?’ haar zachte, franse stem klonk emotieloos terwijl ze sprak en haar blik weer in die van hem richtte. Haar groengele ogen met ovale pupillen stonden neutraal. Hoe iemand van zulke nare geuren en smaken kon houden had ze nooit kunnen begrijpen. Ergens fascineerde het haar dan ook hoe het kon dat haar smaak en reuk door haar mutatie zo anders was gevormd dan die van andere. Wat roken en proefde andere nu precies, en hoe kon het zijn dat er dingen waren die de menselijke smaak eigenlijk van nature zouden moeten ontwijken, nu naast ons neer gelegd kon worden en haast lekker gevonden konden worden. ‘Het is bitter,’ vervolgde ze zachtjes dan ook haar eerste vraag, nog steeds kijkend naar de rokende sigaret. Haar blik schoot terug naar de onbekende jongen voor zich. Totdat haar maag begon te rommelen. Het tijdstip was die van het avondeten. Haar lichaam was het dan ook niet eens met de late wandeling. Haar telefoon had voor geen enkele centimeter haar verder geholpen. Nog even gleed haar blik over het landschap, waarna het via de grond weer op de jongen gericht werd. ‘Welke richting is de school precies?’ sprak ze rustig, niet verradend hoezeer het feit dat ze het moest vragen haar irritatie opwakkerde.
Onderwerp: Re: Kiss the clock to 22 do apr 14, 2016 8:23 pm
a beat keeps me alive
Ze bleef ook op haar plekje staan, maar toen hij zijn mond had opengedaan en iets had gezegd, werd het eerste echte oogcontact met hem gelegd. Vriendelijk was het niet, maar Logan keek ook niet bepaald met warme emoties naar haar. Voor hem kwam het over alsof zijn aanwezigheid een factor van irritatie was voor haar. Daar wilde hij eerlijk gezegd wel wat opheldering voor, want na een kort moment hadden de meeste mensen nog niet zo’n mening over een ander. ‘Een atletiektraining zonder sporttas of sportkleding?’ Zijn mondhoeken kropen weer een stukje omhoog bij haar woorden en hij haalde zijn schouders relaxed op. Er liepen wel meer onvoorbereide mensen rond op dit eiland. “Ik weet niet hoe jij je tijdens het sporten gedraagt, het had zomaar gekund.” antwoordde hij net zo bijdehand weer terug. Vervolgens stopte ze iets in haar zak, een voorwerp wat hij van zo’n afstand niet kon kenmerken, zelfs als hij er met zijn volle concentratie naar had gekeken. Er werd weer een blik in zijn richting geworpen, weer niet bepaald het oogcontact wat hij verwachtte als iemand zijn hoofd naar hem toe draaide. Was het weer hetzelfde vage punt waar ze de vorige keer zo naar had gestaard? Intens. Ze vroeg hem het rokende stompje uit te drukken, iets wat hij misschien niet eens had opgemerkt als de rook af en toe niet door de wind omhoog werd geblazen. Ze vond hem te bitter ruiken. Wel wat verbaasd hief hij zijn wenkbrauwen op. De geur van rook was hij dan wel gewend, maar vanaf de grond rook hij dat kleine straaltje tabaksrook niet eens. Was dat haar mutatie? Het hebben van een goed reukvermogen? “Sure, alles voor de dame.” Hij kwam overeind en vertrapte de kleine sigaret met een schuivende beweging van zijn schoen, totdat er geen rook meer vanaf kwam. Waarschijnlijk zou ze nog wel last hebben van de geur hier, aangezien die nu eenmaal in de lucht zat en er ook wat aan zijn kleding zat vastgekleefd. Als dat alles was geweest wat ze aan hem had gevraagd, was hij weer gaan zitten en had hij genoten van zijn uitzicht, maar ze begon weer te spreken. Ze vroeg hem waar de school was, of in ieder geval, welke kant ze op zou moeten. Dit liet Logan toch wel even gniffelen. “Je vraagt wel veel van me.” Eigenlijk vond hij zichzelf wel grappig. Logan stapte over de stoeltjes heen totdat hij weer met beide voeten op de grond stond, net iets van haar af. “Volgens mij..” Hij ging op zijn tenen staan, alsof hij dan wel over alles heen kon kijken en zo het schoolgebouw kon zien. “loop je het pad af langs de tribunes en-” Nee toch? Het pad wat hij zo-even nog had belopen, hoe had dat ook alweer gelopen? “Eh..” Hij fronste door zijn eigen verwarring en hield zijn hand even in een nadenkende pose voor zijn mond. Dat was nou even jammer, met zoveel moed was hij begonnen aan een routebeschrijving en na een stap was hij het alweer kwaad. “Ik weet het niet precies, maar het zal wel ergens in die richting zijn.” Hij wees langs de tribunes, maar of hij het met veel zekerheid deed, was maar de vraag.
Onderwerp: Re: Kiss the clock to 22 ma apr 18, 2016 8:57 pm
Rattle a snake, and get bitten ♥
Nu de kringelende rook verdwenen was door het uitdrukken van de peuk was Valicity gered van een kleine irritatie. Echter bracht haar grootste probleem haar toe om de vreemde jongen de weg te vragen. Iets wat haar van binnen veel overtuigingskracht nodig had. Echter wist ze nooit zo goed deze irritatie die op kwam als ze zelf initiatief moest nemen om met vreemde in contact te komen kwam door sociale ongemak, of omdat ze niet afhankelijk wilde zijn van dat andere persoon wat ze niet eens kende. Het was nog altijd een tweestrijd in zichzelf, waar na al die jaren nog steeds geen winnaar uit opgestaan was. Vandaar dat de neutrale blik die haar ogen met de intents groengele kleur naar hem uitstraalde na al die jaren oefenen om deze tweestrijd niet te laten zien haar moeiteloos afging. Haar hoofd kantelde haast ongezien iets om bij zijn opmerking over al haar vragen. Wellicht had hij gelijk. Toch vond ze de vragen van twee totaal andere categorieën, dus snapte ze zijn opmerking niet helemaal. Ze liet hem in zijn waan, liet hem gniffelen en wachtte op zijn antwoord. Nog steeds worstelend met het feit dat ze het moest vragen. Ze hoopte op een snel antwoord, waarna ze haar weg kon vervolgen en nog bijtijds binnen kon zijn voor het avondeten. Haar ogen volgde zijn bewegingen toen hij naar beneden kwam, keek naar hem op toen hij naast haar tot stilstand kwam. Ze onderdrukte de beweging om haar sjaal voor haar gevoelige neus te trekken, aangezien hij met deze beweging de sterke rookgeur mee naar beneden had genomen. Ze kon de walm haast om hem heen zien hangen, dus begroef hopelijk zonder argwaan bij hem te trekken haar gezicht wat verder in haar sjaal. Terwijl hij begon te praten volgde ze zijn verhaal, keek met hem mee om zo goed mogelijk te onthouden wat hij zei zonder het als geheugenloos persoon voor richtingaanwijzingen op te moeten schrijven. Haar blik schoot terug naar zijn gezicht toen hij haperde, waarbij haar wenkbrauwen fronste en haar blik wat smaller werd. Ze volgde zijn wijzende beweging in de richting waar zij zelf net ongeveer vandaan was gekomen. ‘Je weet het ook niet,’ stelde ze koeltjes vast nadat het even stil was geweest tussen hen en ze haar blik nog steeds op de horizon gericht had. Een zucht ontsnapte over haar lippen. Dit betekende dat ze of nog door moest dwalen, of moest kijken of haar mobieltje alweer mee zou werken. Haar schouders zakte bij deze zucht ietwat moedeloos naar voren. Het was maar weer een bewijs dat je niet van andere mensen op aan kon. Dus pakte ze haar mobiel weer uit haar zak en deed een tweede poging om de kaart aan de praat te krijgen. Desondanks haar verwoede pogingen op de knopjes te drukken bleef het blauwe puntjes knipperen in een wit vlak en vertikte haar mobiel om de kaart van de omgeving aan haar te vertonen. ‘Waardeloos zeikding,’ schold ze al sissend zachtjes. Voor een tweede keer borg ze de mobiel met een harde handeling in haar zak, tilde haar kin op en keek met samengeknepen ogen om zich heen. Zonder een woord verder te zeggen begon ze bij de tribunes weg te lopen. Echter stopte haar passen toen het sociale schema in haar hoofd een belletje liet rinkelen, omdat het aangaf dat ze iets vergeten was. Haar franse opvoeding was ondergedompeld geweest in ruime welvaart, echter had haar moeder haar ook bijgebracht vriendelijk te zijn als het kon. Ze draaide zich om, waarbij haar blik over de grond richting de jongen gleed. ‘Slaap je graag buiten, of weet je het ook niet?’ was haar ietwat cryptische vraag of het zijn eigen keuze was om hier te verblijven terwijl de avond inviel, of dat hij ook terug zou gaan op dit moment. Na haar zin schoot haar blik vluchtig omhoog naar die van hem, bleef daar hangen terwijl ze hem boven haar sjaal en tussen haar rode lokken met de onbewust intense blik aankeek. Het koste haar moeite hem aan te blijven kijken, maar in haar achterhoofd galmde haar moeders stem dat ze andere aan moest kijken als ze met hen sprak. Door de extra moeite die het haar kostte, was haar blik onbewust wat intenser omdat deze haar niet geheel ontspannen afging. Haar smalle, bleke gezicht omlijst door de rode lokken waarin de felle groengele ogen zichtbaar waren met de ovale pupillen was de reden geweest dat haar ouders haar liever binnen hadden gehouden in het franse dorpje. Door de thuisscholing en haar natuurlijke talent om niet altijd in sociale situaties juist te handelen hadden haar jeugd aardig alleen gemaakt. Maar dankzij haar solitaire karakter had ze het nooit heel erg gevonden. Of ze had deze juist ontwikkeld door de eenzaamheid en zichzelf aangeleerd het niet erg te vinden. In welke richting het zich ook ontwikkeld had, het had de uitkomst dat ze niet altijd even goed overkwam in sociale interacties. ‘Misschien dat jouw telefoon het doet met een kaart?’ vervolgde ze zachtjes haar woorden, keek hem nog even aan en draaide toen haar blik van hem weg, wachtte nog even en stopte toen haar handen diep in haar jaszakken.
