Onderwerp: Let's run &Soof za apr 09, 2016 9:08 pm
Kieron moest nog steeds wennen aan zijn nieuwe thuis, het was vreemd om niet meer bij zijn adoptie ouders te zijn. En om eerlijk te zijn miste hij zijn ouders wel, heel erg zelfs. Maar hij was een gevaar geworden voor hun en nu bevond hij zich hier, Kieron legde een hand in zijn nek en keek kort naar het plafond. Een zucht verliet zijn lippen waarna hij toch besloot dat hij liever buiten was dan dat hij zich ook maar binnen verbleef, hij mocht misschien al twintig jaar oud zijn maar hij durfde eerlijk toe te geven dat hij zijn familie nu al miste. Met dat in zijn gedachten liep hij terug naar zijn slaap kamer waar hij zich snel in zijn sport kleding hees, misschien zou hardlopen hem wel helpen om even alles achter zich te laten. Zodra Kieron zijn schoenen aan had getrokken verliet hij zijn kamer waarna hij nog snel een tussen stop hield om een fles water voor elkaar te krijgen voor hij zich zelf naar buiten stuurde, op zijn gemak liep hij naar de sport velden. Iets waar hij bij zijn aankomst al naar had gevraagd, sport was een grote deel uit zijn leven en hij hield er dan ook van om te sporten. Met beweging kon hij dingen vaak vergeten of juist beter een plek geven, vooral met zijn nachtmerries wat achteraf niet eens nachtmerries bleken te zijn was sport iets wat hem geholpen had. Sinds Kieron door had dat het zijn verleden was en niet alleen maar een droom was hij toch banger om te gaan slapen dan toen hij eerder nog dacht dat het maar nachtmerries waren. Kieron liet kort zijn hand over zijn gezicht heen gaan toen hij zich zelf in zijn hoofd toesprak dat hij naar buiten was gegaan om alles te vergeten, niet om zich zelf nog meer in zijn eigen zorgen te sleuren. Het duurde even voor hij eindelijk het sportveld in zicht had. gezien hij verkeerd was gelopen. Natuurlijk had hij ook zijn vleugels te voorschijn kunnen halen maar daar had hij voor nu geen behoefte aan, dat zou te veel aandacht trekken en dat was wel het laatste wat hij op dit moment ook maar wilde. Zodra hij op de renbaan kwam zette hij zijn fles op de grond in het gras en liet zijn blik over de omgeving gaan, het was aardig rustig iets wat hem wel aan stond. Zwijgend begon hij aan zijn opwarming waarna hij op een rustige tempo begon te rennen.
Onderwerp: Re: Let's run &Soof ma apr 11, 2016 9:32 pm
wake me from these plastic dreams
Met een simpele druk op de knop schakelde hij de machine aan die vanzelf de softballen richting het honk zou schieten. De tandwielen binnen het ding begonnen met een gerommel te draaien en langzaam dropen de ballen uit het reservoir en vielen met een *plonk* in de machine. Logan liep met langzame, zekere passen naar het honk en hoorde nog net op tijd het bekende klikje, wat aangaf dat de eerste bal werd afgeschoten. De jongen draaide zijn hoofd iets en deed sierlijk een stap opzij. De bal schoot met een razende snelheid langs hem heen en deed het net bij het honk indeuken. Een iet wat arrogante glimlach verscheen op zijn gelaat en hij raapte de honkbal knuppel op. Zijn twee handen klemden zich om het smalle ingebonden handvat en hij nam een grote hap lucht, om bij de volgende bal die richting hem geschoten werd de bal kei hard weg te slaan. Het klappende geluid van het contact van de bal op het hout was als muziek in zijn oren. Met een boog landde de witte bal ergens op het midden van het veld en rolde nog wat levenloos verder. Veel tijd om van zijn slag te genieten had hij niet, want de volgende bal werd weer op hem afgevuurd. Zijn volgende slag bevatte wat meer pit en door de grote snelheid die door hem werd meegegeven stuiterde de bal buiten bereik van het veld. Zo ging hij door tot de machine een klaaglijk geluid voortbracht en stilviel. Geen munitie meer. Logan fronste, keek om zich heen, en werd teleurgesteld dat de meeste ballen buiten het veld waren gerold. Moest hij deze nu gaan.. halen? De jongen bromde wat, sleepte de honkbalknuppel for some reason met hem mee. De ballen die hij onder weg tegen kwam schopte hij richting het veld waar hij vandaan was gekomen, zodat hij die op zijn terug weg weer kon verzamelen. Af en toe liet hij zien wat hij kon en gooide hij er eentje op, om deze vervolgens weer terug te slaan met zijn knuppel. Toen kwam hij bij het atletiekveld aan en zag hij enkele ballen op de baan zelf liggen. Natuurlijk trok Logan zich niets van zijn omgeving aan en wilde het veld net half oversteken, toen hij nog net iemand vanuit zijn ooghoeken zag aankomen. “Jesus christ…” bromde hij met iet wat samengeknepen ogen toen de jongen voorbij rende. Van het woord rennen alleen al kreeg hij de rillingen over zijn rug lopen. “Is het je niet geleerd uit te kijken door je ouders?” Eigenlijk hoopte hij wel dat de ander op hem in zou gaan, aan spanning had hij hier wel gebrek. Hij richtte zich wat op, hield de honkbalknuppel losjes vast en bleef gerust midden op de atletiekbaan staan, opgericht in zijn volle lengte.
