[AC] Winds of winter &Raphael

Nog altijd vroeg hij zich af waarom hij in deze kou naar buiten gegaan was, maar omdat hij had gemerkt dat hij hier net wat meer prikkels opving dan thuis, moest hij van zichzelf aan zijn mutaties werken. Normaal waren het vooral geluiden geweest die hem overlast bezorgden, maar hier had iedereen wel wat opvallends, dan weer kon iemand vuur uit het niets maken, dan weer verdween iemand om vervolgens een paar meter verderop weer te verschijnen. Alles ving hij natuurlijk op met zijn verscherpte zintuigen en veel vaker dan hij thuis deed trok hij zich terug op zijn kamer of op welke plek waar het ook rustig was. Zelf vond hij het dus ook tijd om zich er wat meer op te richten, voor zijn eigen gezondheid. Niet dat hij anderen echt veel last kon bieden, het enige wat hij zou kunnen doen om anderen een beetje te irriteren was door zijn force field te gebruiken om mensen een beetje aan de kant te duwen, maar meer dan vervelend werd het niet.
Het was buiten niet druk en daar hoefde hij niet eens zijn zicht voor te gebruiken. Zodra hij de deuren achter zich had gelaten voelde hij zich vrij van de emoties van andere mensen, iets wat hem altijd maar in de war bracht over hoe hij zich zelf nou moest voelen in verschillende situaties. Zo was hij misschien niet altijd de beste persoon om iemand te troosten, omdat hij vaak werd meegesleurd door de verdrietige emoties van andere mensen. Maar goed, hij kon zich er soms ook door laten leiden, hij wist meestal sneller of iets iemand dwars zat of juist niet. Zijn passen werden afgedrukt in de vers gevallen sneeuw en uiteindelijk merkte hij op dat hij niet de enige was die er op uit gegaan was. Toch dwaalden de andere voetsporen af naar de racing tracks, daar hoefde Raphael niet naartoe. Zijn reis eindigde namelijk bij de tennisbanen, waar gelukkig altijd nog achtergebleven tennisballen aan de zijkant lagen.
De verzamelde tennisballen legde hij op de grond, die hij eerst met zijn voet wat vrij had gemaakt van de sneeuw (omdat hij dit nog altijd liever niet met zijn handen deed door zijn gevoeligheid) en plaatste ze in een soort driehoekje. Zelfs door zijn handschoenen kon hij de structuren van de tennisballen nog voelen, wellicht wat gedempter. De jongen zakte door zijn knieën voor de tennisballen en liet zijn hand net boven de gele dingen hangen, om vervolgens een klein krachtveld te creëren, dat nog net te zien was door de blauwe gloed in de lucht. De drie ballen rolden meteen van hem weg. Helaas zat het er niet in dat hij deballen met een vingerknip weer terug kon halen.
Een paar keer herhaalde hij dit, steeds meer kracht zettende, totdat een van de tennisballen zelfs tegen het net verderop vloog en hem bijna met een afgezwaktere snelheid weer raakte als hij niet opzij was gesprongen. Omdat hij zijn force field niet zo vaak gebruikte, kostte deze oefening hem al redelijk veel energie en voelde hij zich wat warrig in zijn hoofd. Het leek hem dan ook beter als hij nu maar terugkeerde, want zo lang in de kou blijven leek hem ook geen top idee. De drie tennisballen nam hij maar met zich mee, misschien dat hij ze binnen bij de gymzaal kon afleveren, zodat ze niet straks een tekort zouden hebben aan tennisballen. Op de weg terug, die niet de vertrouwde weg was geweest die hij had genomen, kwam hij langs de tracks waar het andere paar voeten naartoe was gegaan. Een beetje nieuwsgierig had hij zijn blik over het veld laten gaan, dat ook onder de sneeuw lag. Zou die ander al besloten hebben om terug te gaan? Blijkbaar niet, want hij zag vanuit zijn ooghoeken stoomwolken omhoog cirkelen, gevolgd door iemand die heel licht gekleed was. Wacht..! Raphael bleef in zijn pas staan. Stond diegene niet in brand?! Was dat niet wat je deed als je in brand stond, je kleren uittrekken? Bijna gleed hij uit terwijl hij een half rondje draaide en richting de tribunes rende, om vlak achter de jongen een hand sneeuw van de grond te pakken en deze vervolgens op de ander te gooien. Maar pas toen hij het gegooid had merkte hij dat hij helemaal geen rode vlammen zag. Ohmygod, hoe graag wilde hij wel niet dat hij nu door de grond kon zakken? Een geschrokken hoog geluidje ontsnapte uit zijn mond en hij deed een poging de sneeuw een beetje weg te kloppen. “Sorry ..! Dit was niet mijn bedoeling!” mompelde hij, misschien wel meer geschrokken dan de ander.

TAGGED: PILE OF SNOW. 773 WORDS. OUTFIT (X).

THANK YOU FEDORA @ ATF AND SDS