e zwartharige jongen had een weg gevonden richting het glazen gebouw op het schoolterrein. Hij had er nog maar een keer eerder kennis mee mogen maken en dit was geweest toen het donker was, en hij een wolf. Je kon het erop houden dat de noodstop van een oversized hond die tegen glas aan botste niet zijn beste moment was. Hij moest toegeven dat het zijn imago niet geweldig vooruit had gekregen. Maar hey, deze keer was het licht en keek hij ook werkelijk waar hij liep, daarbij was hij nu ook een mens, wat ook moest helpen. Echt een rede om er naar toe te gaan had hij echter niet. Hij zag het eerder als een manier zijn tijd door te komen, aangezien naar de lessen gaan nog steeds geen optie was. Ooit zou hij eens langsgaan, ooit. Maar ooit duurde nog een flinke tijd, daarbij had hij geen zin in dat saaie gedoe. Hij had eerder zin in een snack en wat rust, en hij had gehoord dat het greenhouse genoeg eten had. En natuurlijk wat bloemen met misschien een hippy ertussen verstopt, je wist het hier immers nooit, maar het eten was de voornamelijk reden om er te zijn. Zelf kon hij niks in leven houden wat ook maar iets van zorg nodig had en het zelf niet kon regelen. Dit vooral omdat hij nog nooit voor iets had moeten zorgen in zijn hele leven, zelfs niet voor een zielige kamerplant. Echt een idee hoe het werkte had hij ook niet, iets met water en zon geven ofzo, het leek in ieder geval saai werk. Hati duwde de glazen deur open en stapte de ruimte binnen, lichtelijk overmand door de verschillende geuren die in zijn gezicht gegooid werden. Zich natuurlijk niet willen laten kennen door een paar plantjes liep hij statig door, ondertussen opzoek naar fruit wat er niet giftig uitzag. Triomfantelijk grijnsde hij dus ook toen hij een simpele appel vond, om hem hierna te plukken en een hap uit te nemen. Geen idee of het mocht, maar wie zou er nu een appel missen?
Onderwerp: Re: { Snacktime wo mei 25, 2016 9:11 pm
Faye Jupiter Jones
Er was een voordeel aan weinig regels volgen, lang uitslapen en doen waar je zin in had … je kamergenoten waren al de deur uit tegen dat je echt wakker werd. Jupiter was dat persoon, ze mochten haar van school sturen het kon haar weinig tot niets schelen. Wel, ze zou wel wat missen, er was geen plek als Genosha, de mutaties, de jongens, dat beetje macht dat hier voor het rapen viel. Maar al dat was lang niet genoeg om ervoor te zorgen dat ze hier zou blijven en gehoorzaam de regels zou volgen. Dus toen ze wakker werd en had gedoucht was het al ver in de ochtend, haar kamer was leeg, de muziek stond aan en danste in haar kamerjas door kamer terwijl ze zich klaar maakte. Het raam stond wagenwijd open waardoor de zon gemakkelijk binnen scheen in haar kamer, de warmte die deze dag aanbood maakte haar humeur er enkel maar beter op. Haar kleerkast kon waarschijnlijk niet voller en het duurde voor haar tien minuten om de juiste outfit te nemen, eentje die eer deed aan de dag en haar humeur. Om één of andere reden had ze er zin in, daar sprak de kleine grijns voor zich natuurlijk.
Ze stond voor de spiegel toen ze het zachte zuchtje wind voelde neer strijken op de vensterbank, haar ogen gleden afwachtend opzij naar de zwarte raaf, hij kraste en dankzij haar mutatie kon ze begrijpen wat hij zei. Er sprong een kleine scheve glimlach op haar lippen, hij had gelijk, het was geen moment om binnen te zitten terwijl al het niet gehoorzame buiten was in plaats van lessen te volgen. Ze trok haar leren jasje aan, stak haar gsm erin en sprong soepel op de vensterbank. ‘Toon me iets interessants.’ De raaf vloog na haar woorden op, zelf transformeerde ze naar een gigantische zeearend. De zachte bries door haar vleugels, de hoogte die ze maakte waardoor ze het hele schoolterrein kon zien … er was geen gevoel dat ze meer apprecieerde dan het gevoel van dit, vrijheid.
Ze vond haar afleiding, ze vond haar beetje uitdaging in een zwartharige jongen die net het greenhouse binnen wandelde. Hij zag eruit als iets dat Faye altijd interesseerde, de looks, de blik en daarnaast zag hij eruit alsof hij net als haar lak had aan de lessen en liever het “gevaarlijke” leven leidde. De raaf landde op het greenhouse, zelf transformeerde ze een meter boven de grond terug naar haar menselijke gedaante en landde soepel op het pad. Ze veegde wat nonchalant onzichtbaar vuil van haar jurkje en richtte haar blik naar het greenhouse, ook de laatste plek waar je haar zou zien. Haar blik gleed nog kort eens over de omgeving alvorens ze de deur open duwde en naar binnen wandelde. Ze had geen extreem goede zintuigen maar de hare waren ook een klein beetje versterkt, de mutatie … haar lange bestaan … geen idee maar het was handig om hem te vinden, ergens tussen al dit fluit en de planten in. Haar vinger streek over één van de bloembakken terwijl ze lichtvoetig, haast elegant door het gangetje heen liep. Hij plukte een appel van de boom, beet erin en ze kon het niet laten haar blik over hem heen te laten glijden. ‘Het zou zonde zijn om zo’n lichaam te verliezen aan een misschien giftige appel.’ Merkte ze met een kleine glimlach op. Ze bleef staan bij de appels en bestudeerde ze met haar honingkleurige ogen. ‘Je weet immers nooit wat ze hiermee doen, besproeien, behekst,’ ze wierp hem een onheilspellende en plukte er zelf ook eentje. Ze draaide zich naar hem om een beet in de hare, kauwde er bedenkelijk op en sprak toen ze het had doorgeslikt. ‘Of niet.’ Ze haalde onschuldig haar schouders op, alsof ze de woorden van eerder helemaal niet had gezegd … Outfit
Onderwerp: Re: { Snacktime wo mei 25, 2016 10:49 pm
The extreme always seems to make an impression
H
ati had een hap genomen van de appel, niet echt lettend op de verschillen tussen een normale appel en degene hier. Het ding had een zoete smaak, het was voedsel, en hij had even wat te doen. Dat was alles wat telde. De jongen was nu eenmaal snel verveeld en had dingen nodig die hem bezig hielden. Terwijl hij aan het eten was ging zijn blik ook over de omgeving van het groenhuis zelf. Bloemetjes, plantjes, alles wat je nodig had. Zo was hij een bezig toen hij ineens iets hoorde. Zijn zintuigen waren nog altijd gebleven in welke vorm hij ook liep, al was mens zijn iets vlakker en saaier als wolf. Toch was het scherp genoeg om iets op te merken zoals een deur die open ging. Nieuwsgierig keek hij achterom, in de hoop meer te zien van de bezoeker. Met een beetje geluk was het iets interessanter dan een appel of een tuinier. En dat was het zeker, want al snel kwam een simpelweg prachtige meid aangelopen, het leek erop dat deze kas dus echt alles had wat je nodig had. Handig toch. Hij grijnsde dus ook schuin toen hij merkte dat hij bekeken werd, terwijl hij een knipoog gaf op haar woorden. “Als dit mijn laatste uren zijn door een giftige appel, mag ik dan een laatste wens maken of moet ik wachten tot ik in een glazen kist lig voor ik een kus kan krijgen?” Sprak hij op een toon die zowel grappend als serieus opgenomen kon worden. Bij hem kon alles verkeerd opgenomen worden. De ander probeerde nu ook een appel en verklaarde dat hij niet giftig was. Waardoor Hati overdreven teleurgesteld zuchtte. “Ik begon er al bijna op te hopen, dacht net dat ik een kans had op een makkelijke manier” Dan maar de moeilijke. Want zijn nieuwe gezelschap had zich spontaan een plekje op zijn hitlist weten te bemachtigen. Hij grijnsde dus ook, nam nog een hap en bekeek de ander schaamteloos met zijn amberen blik. “Maar Sneeuwwitje van me, draag je ook nog een andere naam?” Klonk er bijna charmant met zijn geaccenteerde stem. Als een truc met een giftige appel niet werkte dan maar klassiek zo. Wie weet hoe goed dit ging, hij durfde wel in te zetten op dit wedje.
Onderwerp: Re: { Snacktime do mei 26, 2016 8:29 am
Faye Jupiter Jones
Het was er bij Faye of het was er niet, en hij had het allemaal, alles om haar net lang genoeg geïnteresseerd te houden en er niet voor te zorgen dat ze zich omdraaide en ergens anders wat amusement te zoeken. Verveling stond bovenaan haar lijstje van dingen die ze haatte in het leven, en als je al meer dan tweeduizend jaar leefde was dat iets wat ze steeds vaker en vaker mee te maken had. Ze had er een hekel aan, de reden waarom ze nooit langer dan een paar weken op dezelfde plaats was. Ondertussen had ze al zoveel gezien dat bijna alles saai te bestempelen viel in haar ogen. Buiten deze school dan, zoveel mutanten op één hoopje was nieuw voor haar, net als dit soort van serre, met fruit en vrolijke bloemen en de wat hogere temperatuur dan buiten. In normale omstandigheden zou ze dit saai vind, oersaai maar hij maakte het goed, enkel maar door daar te staan en in zijn appel te bijten terwijl haar ogen naar beneden over zijn lichaam gleden.
Hij knipoogde meteen op haar woorden gevolgd door zijn stem, en wat voor een stem, de glimlach hield gemakkelijk staande op haar gezicht. ‘Wat zou je wensen?’ Vroeg ze terwijl ze langzaam langs alle planten en het fruit heen zijn kant uit wandelde. Een kus, dus hij was echt haar prins op het witte paard? ‘Als je echt zou sterven aan dat,’ wees ze richting zijn appel terwijl ze er zelf ook één plukte en hem kort in haar hand rond draaide. ‘waarom ook niet.’ Ze keek van over haar appel zijn kant uit. Hij hoefde niet te sterven om zekere dingen voor elkaar te krijgen, maar dat was nu niet meteen iets dat hij hoefde te weten. Toen hij aankaartte dat hij hoopte dat dit de gemakkelijke manier was hield ze kort haar hoofd schuin en glimlachte zachtjes. ‘De gemakkelijke manier lijkt me niet echt je ding.’ Stelde ze met een nog korte blik op over zijn lichaam. Als hij alles gemakkelijk wilde dan was hij niet de uitdaging voor Jupiter. Bij zijn laatste woorden, die charmante glimlach en die stem kon ze het niet laten om op een verleidelijke manier terug te glimlachen. ‘Jupiter, mijn prins.’ Boog ze kort, op de manier waarop ze zoveel jaren geleden ook had moeten buigen. ‘Noem me gelijk wat je wilt. Mag ik ook de naam weten van de prins die ik bijna weer tot leven zou moeten kussen hebben als dat giftig was?’ Vroeg ze met een onschuldig knikje naar de appel … Outfit
Onderwerp: Re: { Snacktime do mei 26, 2016 5:40 pm
The extreme always seems to make an impression
H
ati was een simpele ziel, zijn dag was nu al goed als hij even bezig kon zijn met de dame voor hem. Een zin die hij totaal open liet voor eigen interpretatie. Zijn oordeel over het nieuwe gezelschap was makkelijk en snel gemaakt, iets wat aan hem te zien was. Nu zag de zwartharige er altijd al relaxed uit, het was zeldzaam om hem oncomfortabel te krijgen. Misschien kwam het omdat schaamte niet in zijn woordenboek stond, net zoals de meeste regels van algemeen fatsoen. Maar hij zou er nu een beetje plezier mee moeten hebben, de dag was immers nog jong en hij had genoeg tijd om vol te maken aan de nog naamloze schoonheid. Hij was ook van plan die tijd nuttig te besteden. Op het moment liet hij de ander maar kijken, hij had immers een tshirt aan die niet veel overliet aan de fantasie wat bovenlichaam betrof. Hoewel hij graag showpaardje wou spelen had hij dit enkel aangetrokken door de warmte hier, hij was immers de kou gewend, ach je moest ook iets over hebben.
De ander leek zijn gezelschap ook wel te waarderen, dat idee kreeg de jongen in ieder geval. Terwijl hij tegen een van de tafels leunde hielt hij zijn lichtelijk uitdagende blik op de ander, gewoon verder etend van zijn appeltje. Bij de vraag slikte hij een stukje door, bekeek het stuk fruit even en gaf een smirk, waarna hij de ander via zijn ooghoek aankeek. “Hmm, was er niet een regel over je wens te verklappen?” Duidelijk geen poging doen om subtiel te zijn, zijn intenties straalde hij al uit. Blijkbaar wou de ander hem wel een kus geven als hij doodging aan een appel. Leunend op zijn arm boog hij iets richting de ander toe, waarbij hij zijn hoofd lichtelijk draaide. “Daar hou ik je aan schoonheid” Doodgaan was een van de makkelijkste dingen om te doen, aan een appel misschien wat minder maar hij nam graag zijn kansen. De ander had ondertussen opgemerkt dat de makkelijke manier niet bij hem paste, waardoor hij als de onschuld zelve moest lachen en zijn appel kort de lucht in gooide. “Ditto. Ik hou wel van een uitdaging, dan is de beloning groter” Tevreden ving hij de appel weer op en draaide hem kort rond zijn hand heen, om nog een hap te nemen en het klokhuis hierna in een lege pot te gooien. Met een dof geluid werd bevestigd dat het raak was. De meid stelde zich nu voor als Jupiter, met een buiging. Dit lokte natuurlijk de gepaste van Hati uit, die al recht was gaan staan en een poging deed om haar hand te pakken en er een kus op te geven. De hand vast blijven houdend, zodat het nét ongepast moest zijn, gaf hij antwoord. “ik zou niet durven een naam zoals Jupiter te veranderen” Durfde hij wel, zou hij waarschijnlijk ook doen, maar dat kon de ander niet weten. “De naam is Hati Hróðvitnisson, maar ik sta ook open voor enkel Hati, prins, of iets anders wat gemakkelijker is” Na zijn actie met de handzoen was meteen de afstand wat verkleind, en hij leek ook geen verandering erin te maken, hij leunde enkel tegen de wand op en keek naar Jupiter terwijl hij zijn acties al probeerde in te plannen.
Onderwerp: Re: { Snacktime do mei 26, 2016 8:58 pm
Faye Jupiter Jones
De manier waarop hij daar stond, de nochalantie, het gemak waarmee hij naar haar keek, het gebaar van de knipoog. Je hoefde niet slim te zijn om te weten dat hij net zoveel van dit beetje aandacht hield als haar. Dat dit voor hem een weg uit was van de verveling. Ze had geen idee wat hij hier kon komen zoeken, in een serre, met uitzondering van fruit en planten om tegen te praten maar hij was hier alleen … moederziel alleen terwijl in het schoolgebouw al enige lessen waren gestart. Toen ze over het schoolterrein was gevlogen had ze niet veel studenten gezien, je had de fanaten die in de vroege uurtjes over het atletiekveld renden en je had de goede studenten die aan de picknicktafels zaten te studeren terwijl de zon op hun rug scheen. De meesten anderen waren binnen, ontbijten, lessen, ect. En dan had je Jupiter en hem, hij in het greenhouse helemaal alleen en zij al even alleen in de lucht tot ze zijn zwarte haar spotte. Dus hij kon het niet erg vinden dat ze hier was, hij kon het niet erg vinden dat haar ogen langs zijn lichaam naar beneden waren gegleden, uit gewoonte, uit nauwkeurigheid, wie weet waar Jupiter de dag van vandaag allemaal naar op zoek was.
Voor een kort moment was hun tanden op de appels het enige geluid dat de serre vulde, maar toen was er weer zijn stem en keek ze over haar appel zijn kant uit. ‘Ja, daar is een regel voor.’ Ze haalde nonchalant haar schouders op. ‘Maar ik heb het niet zo voor de regels.’ Rechtuit en eerlijk, Faye hield nooit echt een blad voor haar mond, ze was liever iemand die de regels brak dan zich eraan houden en dat mocht hij gerust weten van haar. Haar uitstraling gaf het grotendeels al weg, ze was niets werelds braafste ziel. Toen hij zei dat hij haar eraan zou houden, met een compliment daarboven op knikte ze enkel zachtjes. ‘Ik hoop dat je dan niet al te dodelijk gewond bent, zie dat je me niet meer op tijd bereikt,’ ze zweeg even, zette nog een stap dichter. ‘Het zou een schande zijn.’ Fluisterde ze op samenzwerig toontje waarna ze haar tanden weer in haar eigen appel zette terwijl hij de zijne in de lucht gooide en een opmerking gaf waar ze enkel maar honderd procent mee kon instemmen. Beloningen waren altijd groter na hard werk, op alle vlakken. De glimlach op haar lippen stemde in met zijn woorden, haar ogen volgde de appel terug in zijn hand naar zijn mond alvorens hij het naar een lege pot mikte. Ze stelde zich voor als Jupiter, terwijl ze zich ook als Faye had kunnen voorstellen maar het was haar echte naam, de naam waar ze mee benoemd was alsof ze een Godin was duizenden jaren geleden. Jupiter was haar trots, haar macht. Na haar voorstelling duwde hij zich af, kwam dichter en nam haar hand, drukte zijn lippen er kort tegenaan. Faye hield haar hoofd een tikkeltje schuin, keek hoe zijn hand nog steeds het hare als het ware ondersteunde, ze tokkelde haar vingers kort over zijn huid en keek op bij zijn woorden. En dan stelde hij zich voor als Hati Hróðvitnisson, of Hati, of prins, wat haar paste. Ze had nooit veel echt om namen gegeven, het waren de daden die haar bleven herinneren en heel soms ook de namen aan een gezicht. ‘Ik zal dat proberen onthouden Hati Hróðvitnisson.’ Ze had er geen moeite mee het uit te spreken, mede dankzij alles wat ze al had gezien in haar leven. Hij leunde tegen de wand aan, zij amper van hem verwijderd. ‘Wat doe jij, helemaal vol uistraling en zelfvertrouwen, in een serre als deze?’ Wees ze kort naar haar omgeving. Ze mikte het klokhuis in de pot, met succes voor al haar aandacht nu compleet naar hem ging. Haar tong gleed kort over haar lippen, de laatste resten smaak van de appel hiermee weg halend … Outfit
Onderwerp: Re: { Snacktime do jun 02, 2016 7:48 pm
The extreme always seems to make an impression
D
e weerwolf had zijn blik geen seconde van Jupiter afgehouden, zelfs als hij zijn hoofd draaide zorgde hij ervoor dat ze in zijn ooghoek nog te zien was. Hij vond haar interessant, op de manier hoe ze precies in zijn spelletje meespeelde. De zwartharige had vele manieren om zijn doel te bereiken, en bij iedereen werkte iets anders weer beter. Sommige wouden eerst vriendschap en vertrouwen, andere kon je gewoon je kamernummer geven en het was geregeld. Dit waren de leukste, mensen die meespeelde en ook hem bezig hielden, hij had veel geduld voor zulke dingen en soms was het het wachten waard. Bij de woorden van de dame die duidelijk als waarheidsgericht konden worden beschouwt grijnsde hij lichtelijk. “Goed om te weten” zei hij ook, zijn toon lichtelijk geamuseerd terwijl hij haar via zijn ooghoek aankeek, de grijns nog niet van zijn lippen gevaagd. De jongen was alles behalve subtiel, maar zijn houding was evengoed nonchalant en zonder zorgen. Dit was zijn meest geliefde bezigheid, dus veel stres gaf het niet mee. Toen de ander verder ging over de nieuwe belofte had hij een woord terug, in de aanslag. Maar toen Jupiter dichterbij kwam en fluisterde, leunde hij als nature wat mee naar voren, zo de afstand nog meer verkleinen. “Owh, je moet eens weten hoe lang ik nog door kan gaan” Klonk zijn eigen stem zacht terug, waarna hij weer terug ging naar zijn eerdere positie. “Dodelijk gewond zijn word soms zwaar overschat” Zei hij met een toon van humor, aangezien hij geen dolle hond was die zomaar in de eerste de beste opmerking stapte. Wat hij echter wel deed was wat fysiek contact opzoeken. Want na hij van zijn appel af was had hij heel goed laten zien wat voor manieren hij in zijn macht had. Vreemd was het niet, de losse jongen was verassend streng opgevoed in een welvarend gezin. Manieren, etiketten en hoffelijkheid waren dingen die hij zelden gebruikte, maar heel goed kon als hij de situatie ervoor kreeg. Dit was een mooi geval geweest, want terwijl hij de hand van de ander vast hielt voelde hij haar vingers erop tikken. Toch was het meer het vervolg geweest wat zijn aandacht greep. Ze sprak zijn naam uit, voor en achternaam, helemaal. Je kon begrijpen hoe weinig dat voorkwam met een naam als de zijne. Hati was het gewent maar voor een persoon die opgegroeid was met het idee van familie en naameer was het een aangename verassing. Zijn korte moment van tevredenheid moest op zijn minst in zijn blik te zien zijn, terwijl hij op haar neer keek. Kort moest de jongen grinniken bij de vraag, wat vooral kwam door zijn omschrijving, die hij meteen eer aan deed met een smirk. “Kijken wat het te bieden had, maar als ik iedere keer mooi gezelschap tegen het lijf loop als ik hier ben zal ik vaker terugkomen. En jij vrouwe Jupiter? Je lijkt me niet het typje om zich bezig te houden met het plantenleven” Ze had zich ontdaan van het klokhuis, maar de reu hielt zich net met iets anders bezig toen deze gegooid werd.
Onderwerp: Re: { Snacktime vr jun 03, 2016 7:45 pm
Faye Jupiter Jones
Het was handig om niets te moeten verbergen … niet dat Faye ooit rekening hield met anderen maar het was gewoon zoveel beter als je een even goede respons terug kreeg van een ander. Terwijl ze haar appel op at gleden haar ogen zo nu en dan eens over een ander stuk van zijn lichaam, van zijn zwarte haar tot zijn gespierde armen en de respons daarop was een blik voor haar. Zie, zo speelde je die spelletjes, duidelijk dat het beeld dat ze had gehad van hem toen ze over vloog haar niet had bedrogen. Hij was exact geweest waar ze naar op zoek was, of waar ze de raaf voor had laten zoeken. Dus welke richting dit gesprek ook op ging, ze zou krijgen wat ze wilde, aandacht, bewondering, zoveel meer dan dat. Ze was niet bepaald het type dat het altijd bij een onzinnig gesprek hield, wat ze vroeg had waarde, wat ze wilde nog veel meer. Dat ze zich niet aan de regels hield was ook van toepassing op hem, ze spotte de glimlach op zijn lippen bij zijn eigen woorden, de amusante toon erin verraadde wat ze eerder dacht. Als hij onheil wilde schoppen dan was ze misschien wel de exacte persoon om onheil mee te schoppen. Maar eerst zien waar dit heen leidde, ze had haar zinnen op hem gezet dus zo gemakkelijk zou hij hier niet weg komen.
Zij kwam dichter, begon op een zachtere toon te praten en hij leunde ook instinctief een beetje dichter, dat zorgde dat de glimlach iets uitdagends kreeg. Waar zij een antwoord had op alles wat hij zei, had hij dat duidelijk ook voor haar woorden. Zijn antwoord zorgde ervoor dat ze kort op haar onderlip beet, hoelang kon hij door gaan? Toen hij haar zei dat dodelijk gewond zijn zwaar overschat word kon ze het niet laten zachtjes te lachen. ‘Ja inderdaad.’ Stemde ze knikkend in. Ze had alle versies van dodelijk gewond al gezien, net enkel bij zichzelf maar ook bij anderen. Voor haar was er geen versie meer van “dodelijk gewond”. Ze had alle mogelijke drama gezien rondom dodelijk gewond in haar lange leven, en er waren nogal wat dramatische manieren om te sterven. Na tijd werd je er gevoelloos voor en die tijd was voor Jupiter al lang gekomen.
Dat ze zijn volle naam met gemak kon uitspreken zorgde voor duidelijk wat verrassing in zijn blik. Het was niet werelds gemakkelijkste naam, dat moest ze toegeven maar ze had zelf al zoveel talen gehoord dat het gemakkelijk was voor haar om het accent en de nadruk in iedere lettergreep te leggen. Haar hand lag nog steeds op het zijne, haar vingers lieten af en toe kleine tintelingen vrij van een minieme beweging of zenuwtrek, genoeg voor hem om eraan herinnert te worden dat het er nog lag en ze het niet weg trok, waarom zou ze? Bij het antwoord op haar vraag kwam een scheve glimlach op haar lippen te liggen. Natuurlijk stelde hij meteen de vraag terug, bescheiden bij het gebruik van haar naam wat met het accent van zijn stemtoon aardig goed klonk. ‘Niet met plantjes nee,’ zei ze terwijl haar ogen langzaam over zijn bovenlichaam gleden. ‘Ik kwam kijken wat jij in aanbieding had, je treft niet elke dag dit aan,’ ze legde haar vinger op zijn borst, trok een korte streep naar beneden over zijn T-shirt voor ze verder ging. ‘In een lege serre als dit.’ Wees ze vervolgens op haar omgeving. ‘Tijdens de lessen dan nog wel.’ De samenzwerige toon was niet te negeren… Outfit
