Onderwerp: So what about human nature ~ ma apr 11, 2016 10:00 pm
Rattle a snake, and get bitten ♥
Op haar hurken - door haar, door haar mutatie, soepele gewrichten liet haar lichaam dit ontzettend lang toe - met haar armen om haar gevouwen benen geslagen zodat haar borst tegen haar bovenbenen drukte, staarde Valicity voor zich uit. De onderkant van haar lange broek was verkleurd door de sporen van haar omgeving, wat verried dat ze hier al een tijdje was. De zolen van haar zware, halve zwarte laarsjes die ze eigenlijk altijd droeg bevestigde de duur van haar verblijf in de kassen. Het was hier stil, doodstil. Doordat alle ramen en deuren van de kas dicht zaten, brak zelfs geen zuchtje wind de stilte met het ritselen van bladeren. Doordat de lente was begonnen, waren de eerste grote planten begonnen om hun uitbundige pracht en praal te vertonen. Grote bladeren van exotische planten omhulde haar tengere gestalte, zodat ze aan het blikveld onttrokken werd. Zelfs enkele bloemen torende al boven haar uit. In haar ineen gedoken gestalte zat Valicity nog net niet tussen de planten zelf. Naast haar op de stenen lag haar redelijk dikke jas voor het jaargetijde, samen met de luchtige sjaal die al even ongepast was voor het weer buiten de kas. Haar groengele ogen waren half gesloten. Toch stonden haar ogen met de ovaal gevormde pupillen niet dromerig, maar waren ze gefocust op wat zich voor haar afspeelde. Voor een natuurlijke - maar doch gecontroleerde - flora en fauna bevatte de kas ook enkele beestjes die de flora goed zouden doen. Niet dat Valicity zo’n dierenvriend was. Vanuit haar mutatie had ze de voorliefde voor een eigen territorium die ze niet gauw hoefde te delen met een ander. Maar wat deze plek haar echt aantrok was de temperatuur. Evenals de aan haar verwante diersoort was Valicity erg gevoelig voor de temperatuur buiten. Hoewel ze niet zou sterven aan onderkoeling als de verwarming niet aan stond, had zij het erg snel koud maar was zij in topvorm als het weer buiten weer warmer werd. Maar nu de lente pas net aantrok, was de temperatuur nog niet op zijn ideale punt gekomen. In de kas was het echter het hele jaar door behoorlijk wat graden warmer. Dit was ook de reden waarom haar jas naast haar lag en ze eigenlijk behaaglijk op haar beschutte plekje zat. Door haar versterkte geur, gehoor en smaak - naast haar niet wonderbaarlijke zicht - was de kas een van haar favoriete plekjes. Moeder Natuur zorgde voor een natuurlijke balans van prettige geuren die uiteenliepen van de eerste bloemen van het seizoen tot de vochtige aarde van de net bewaterde bakken met planten. Iets wat veel aangenamer was aan een bovenmenselijke reuk dan alle slechte parfums en overdosis aftershaves die sommige van haar leeftijdsgenoten op spoten. Doordat de spelingen van de natuur niet voorbij de wanden van de kas konden, was het ook nog eens wonderbaarlijk stil als je op de juiste momenten de kas bezocht. Een combinatie van al deze factoren bracht Valicity altijd in een bijzonder ontspannen staat, waardoor ze de aandacht in alle rust kon richten op wat zich voor haaf afspeelde. Altijd al uiterst gefascineerd door genetica, geschiedenis en vroegere denkwijze - mens en mutant - was haar aandacht tijdens het ontspannen rondwandelen in de kas gevallen op een van de enkele wezentjes die met opzet geplaatst waren in de kas. Voor de meeste tuiniersters was dit beestje een helse plaag, maar voor sommige exotische planten hielp het beestje de plant optimaal groeien door de onderste - en voor hen meest voedzaamste - bladeren weg te eten. De rups had in haar opzicht - en door haar genetische verwantschap met de slang - altijd iets komisch gehad. Het was in haar ogen - ondanks dat het ook zijn nuttige rol in de wereld vervulde - een mislukte versie van haar verwante diersoort. Het vegetarische sukkeltje van de familie, te klein om gevaarlijk te zijn voor haar mede jachtdieren. Maar daarnaast had het ook haar verwondering gekregen al vanaf dat ze klein was, omdat de verschillende soorten rupsen ook zelf door evolutie mooie mechanismes hadden ontwikkeld om zich in hun directe leefomgeving te verdedigen zonder wurging, vergiftiging of scherpe tanden. In haar redelijke lome staat bekeek ze het beestje dat druk bezig was met zijn dierlijke intuïties, zich niet bewust van het eigenlijk potentieel enorm gevaarlijke wezen wat hem bekeek - of het kon de rups niets schelen. Plots schoten Valicity haar ogen omhoog, verwijdde ze zich en versmalde haar pupillen in een reflex. De deur van de kas had zich geopend en weer gesloten, waarbij het een nieuwe tijdelijke bewoner van de kas had binnen gelaten. Doodstil zat Valicity ineengedoken op haar plek, haar adem ingehouden zodat dit niet haar gehoor zou storen, en probeerde ze de luisteren naar de oorzaak van haar instinctieve verstijving. Langzaam en geluidloos ademde ze tussen haar lichtelijk geopende lippen de lucht naar binnen, om samen met haar versterkte smaak de puzzelstukjes op hun plek te laten vallen. Haar pupillen hadden zich versmald, de kleur van haar irissen had zich versterkt en zonder dat ze er zich geheel bewust van was hadden haar vier hoektanden zich verlengd tot de vlijmscherpe en giftige kaken die bij haar mutatie hoorde. Ze had sinds ze hier was veel verschillende mutaties om zich heen gehad. Hieraan had ze zoals vele ontzettend moeten wennen aan het feit dat er zoveel verschillende mensen, met zulke verschillende lichaamstaal en instincten tegelijk om zich heen waren, om nog maar niet te spreken over de meest uiteenlopende mutaties. Echter was deze gewaarwording nieuw. Ze voelde zich in het diepste van haar mutatie bedreigd. Enkel door de aanwezigheid, geur en smaak van het persoon wat binnen was gekomen. Man. De geur bracht haar dierlijke instinct de informatie dat het een man was. Maar het was niet het geslacht wat haar zo op haar hoede had gebracht. Onbekend met dit soort natuurlijke dreiging, wist ze niet goed wat ze met zichzelf en de situatie aan moest. Niet gewend aan het feit dat zo diep in haar, haar mutatie hard aan de bel trok. Geluidloos maakte ze een arm los rond haar benen en strekte ze deze uit naar de jas en sjaal naast zich. Ze voelde de kracht in haar handen toenemen, een bijkomende vorm van de mutatie die ze na jaren nog steeds niet goed onder controle had. Daarom durfde ze niet goed de rand van de bak vast te pakken, bang voor de gevolgen van de onmenselijke kracht in haar handen. Op de eigen kracht van haar benen kwam ze langzaam omhoog vanuit haar positie, klaar om door middel van haar natuurlijke territorium gedrag de strijd aan te gaan. Hoewel haar instinct naar haar gevoel bereid was geweest het meest dodelijke dier wat zo’n invloed op haar alarmsysteem had aan te vallen, greep haar felle blik die van een stel andere ogen vast die niet overeen kwamen met wat haar instinct haar vertelde. Hoewel haar menselijk brein enkel een jongen van ongeveer dezelfde leeftijd voor haar zag, trok haar dierlijke instinct nog steeds hard aan haar verstand. Met gestrekte benen, rechte rug en strakke blik keek ze de jongen aan die binnen was gekomen. Stijf hield ze haar lippen op elkaar om de verlengde hoektanden niet te tonen. Haar lichaam stond op scherp en haar intuïtie dwong haar om de onbekende jongen niet kwijt te raken uit haar blikveld.
Onderwerp: Re: So what about human nature ~ za apr 23, 2016 12:45 pm
Lawrence
The Basilisk
Een hele dag had de jongen niets te doen. Normaal zou hij zijn tijd dan spenderen op zijn kamer of ergens met weinig volk waar hij niet werd gestoord. Nu liep hij echter door de drukke gangen om naar buiten te gaan waar het door het mooie weer ook nog eens druk was. Het was echt niets voor hem, maar hij had al de perfecte plek in gedachten om heen te gaan. Voor zover dat hij wist was de serre niet de drukste plek dus ging hij daar heen. Als er iemand was zou het geen ramp zijn. Eén iemand kon hij makkelijk even negeren, maar zo makkelijk leek het niet te zijn. Er was inderdaad iemand en normaal was het geen probleem, maar onbewust was hij veel meer gefocust op die persoon dan op eender wie. Alsof er een automatische verbinding ontstond en al zijn aandacht daarheen ging. Dat nadat hij nog maar één stap binnen had gezet en de deur van de serre achter hem dicht viel.
Zijn instincten vertelde hem echter dat hij niet weg mocht gaan, dat dit niet het moment was om te gaan vluchten. Het was meer alsof dat hij zich verplicht voelden om de confrontatie aan te gaan en dat was ook wat dat hij wilde. Er was iets aan de persoon in de ruimte die een gevoel bij hem deed opkomen dat hij nog nooit in zijn leven had ervaren. Lawrence was echter niet zeker of hij het aangenaam moest vinden of helemaal niet. Voor hem was het deels alsof hij zich voelde als wanneer hij transformeerde, maar toch met iets meer menselijkheid. Het was alsof de twee delen volledig in elkaar waren gesmolten, als je het zo kon noemen. De spanning die in de lucht hing was bijna te voelen. Lawrence had toch enkele tellen nodig voordat hij zijn benen weer in beweging kreeg en hij verder de serre in wandelde. Sowieso wandelde hij wat voorzichtiger omdat hij alles om zich heen niet kon zien staan. Hij was ook totaal niet bekend met de omgeving, maar als hij zich iets moest inbeelden, dan was hij er zeker van dat er bakken op de grond stonden. Daar wilde hij liefst van al ook niet over struikelen.
Lawrence nam de rand van één van de vele plantenbakken vast en gebruikten die als richtlijn om zijn weg te bepalen samen met de geleidestok die zachtjes over de grond heel gleed. Hij had nog steeds niet echt een idee waar de andere stond omdat er te weinig geluid was om van uit te gaan. ‘En ik die dacht de enige te zijn hier,’ sprak hij kalm. Iemand moest het woord nemen en de andere zou het niet zijn.
Onderwerp: Re: So what about human nature ~ do apr 28, 2016 5:08 pm
Rattle a snake, and get bitten ♥
Haar ogen volgde elke beweging van zijn spieren, toen de jongen voorzichtig verder liep. Haar blik was strak in die van hem gericht, echter keken de ogen haar niet terug aan zoals ze gewend was - of had verwacht. Deze keken niet echt, draaide mee met zijn bewegingen maar leken niets te zien. Valicity haar gespannen spieren ontspande iets, omdat haar observaties haar vertelde dat zij niet gezien kon worden. Dit gaf ook haar instinct iets meer rust, maar ze bleef op haar hoede. ‘Technisch gezien ben je nooit alleen op een plek als dit,’ beantwoorde ze zijn woorden die de gespannen stilte verbrak. Terwijl de jongen zich voorzichtig had voortbewogen was Valicity geluidloos in tegengestelde richting en met evenveel passen om dezelfde bakken heen gelopen. Met als enkele reden om de afstand die er tussen hen was te bewaren. Met elke keer dat ze inademde probeerde ze meer informatie van hem te krijgen. ‘Al lijkt jouw verschijning veel stil te leggen,’ vervolgde ze haar woorden vanaf een ietwat andere plek, met een ietwat uitgerekte s-klank. Ze durfde te spreken zonder moeite te doen haar verlengde hoektanden te verbergen. Deze waren toch niet zichtbaar voor zijn niets ziende blik. ‘Hoe komt dat?’ bracht ze de vraag zachtjes. Ze was er al snel achter gekomen dat ze met enkele observatie er niet achter zou komen. Het antwoord op haar vraag lag enkel in zijn handen, en ze had zo’n vermoeden dat hun beide onderliggende instincten met elkaar danste. Een innerlijke strijd die haar ergens ook te bekend voorkwam.
OCC: Ook kort, maar denk dat we zo wel wat leven erin brouwen c:
Onderwerp: Re: So what about human nature ~ di mei 03, 2016 4:34 pm
Lawrence
The Basilisk
De jongen voelde maar al te goed aan dat dit niet de sfeer was waarin hij wilde zijn. Kanten van hem wilde meer naar de oppervlakte komen, terwijl dat normaal nooit het geval was in menselijke situaties. Tenzij dat het goed verkeerd zat. Hij wilde enkel proberen om de situatie zo normaal mogelijk aan te pakken en alles eromheen negeren. Voor dan leek het hem het beste plan. Daarom begon hij met een standaard zin, die beter was dan zwijgen en de sfeer zijn werk laten doen. ‘Hoezo dat?’ beantwoordde hij het antwoord dat hij kreeg. Als ze doelde op het feit dat heel het eiland vol liep met mensen, dan begreep hij het.
Bij Lawrence hing alles ervan af wat zijn zintuigen op pikte en dan vooral zijn gehoor. Daar ging hij vaak op verder. De kleinste geluiden kon hij meestal horen, maar bij het meisje hoorde hij niet meteen geluiden. Of ze stond volledig stil of er was iets anders aan de hand. De jongen wilde zich juist concentreren op de hartslag van de andere persoon, wanneer een stem weer door de serre galmde. Deze keer kwam die echter van een andere kant vandaan dan eerder. Automatisch draaide hij zijn hoofd wat naar haar toe. De opmerking deed hem echter zijn ogen wat vernauwen.
Lawrence draaide zijn hoofd een tikkeltje naar de andere toe. Eén wenkbrauw werd opgetrokken terwijl hij zijn geleidestok rustig tussen zijn handen liet draaien. ‘Ik heb geen idee waar je het over hebt,’ zei de jongen. Het drong al niet meer tot hem door dat zijn stem angstaanjagend kalm stond, maar toch met een zekere slechte vreugde. Een gewone menselijke taal gebruikten Lawrence ook niet meer. Als iemand anders in de ruimte stond zou die geen woord begrijpen van wat hij net zei. Hij had ergens een vermoede waarover dat ze sprak, want hij voelde het zelf ook wel. De sfeer. Toch wilde hij niet te snel conclusies trekken. Misschien was het wel helemaal niets.
Onderwerp: Re: So what about human nature ~ ma mei 09, 2016 4:25 pm
Rattle a snake, and get bitten ♥
‘De kas zit vol met leven, niet alleen dat van ons,’ beantwoorde ze zachtjes zijn wedervraag. Haar volle aandacht bleef binnen de kas zelf, de wereld erbuiten scheen niet meer te bestaan door de spanning die tussen hen in de lucht hing. Onbekende spanning, veroorzaakt door gebrek aan informatie en het zelf invullen van de mogelijkheden. Een gevaarlijke combinatie. Slechte vooroordelen brachten bij de meeste mensen ook kwade bedoelingen met zich mee. Althans, bij men die niet verder nadacht dan de eerste primitieve gedachtes die bij hen opkwamen. Valicity haar instinct bracht haar op haar hoede, maar haar menselijke intelligentie bracht haar langzaam door de situatie heen. Vertaalde de dierlijke intuïtie in menselijke handelingen en gedachtes, beheerst en goed overwogen bewegingen en woorden moesten haar meer informatie geven over de leeftijdsgenoot die voor haar stond. Valicity bleef stil na zijn antwoord, haar blik vernauwde zich en bleef naar zijn gezicht staren. De taal die hij sprak kon ze niet reproduceren, maar bij het verstaan voelde ze haar dierlijke mutatie van binnen sidderen. Het krioelde, kronkelde en probeerde naar buiten te komen. Haar tong gleed langs haar verlengde hoektanden, haar ovalen pupillen versmalde en haar lippen waren lichtjes van elkaar af om elke geur en smaakverandering in de omgeving op te vangen. ‘Ik denk dat je wel degelijk weet waar ik het over heb,’ haar stem was teruggebracht naar een zachte toon en bracht een kille stilte met zich mee toen deze weer stil viel. ‘Je kan mij niet wijss maken dat je je in onwetendheid begeeft,’ de s-klanken werden verlengt terwijl haar mutatie langzaam naar het oppervervlakte kroop en haar biologische opmaak veranderde. Ze voelde het door haar hele lichaam kruipen, drong door in de zenuwen en probeerde naar buiten te komen. Haar mutatie wilde contact maken, zocht naar een manier om de mutatie die tegenover haar stond uit te lokken als een kleine puppy die onwetend de grote hond uitdaagde voor een worstelspelletje. Niet wetend of de grote hond gevaarlijk was om mee zou spelen. Haar huid had de lichte glans van schubben, de kleuren van haar irissen waren feller geworden als of haar mutatie al zijn kanten in een keer wilde laten zien. Het schreeuwde in haar, duwde geuren naar buiten die samen gingen met haar dierlijke kant. ‘Welke reden ssou ik moeten hebben om niet hier ter plekke direct een einde te maken aan dit gevaar?’ haar stem klonk zacht en vragend. Valicity was absoluut niet agressief van zichzelf, en haar woorden zouden nooit gepaard zijn gegaan met een werkelijke agressieve daad. Maar ze hintte hier wel op. Haar menselijke verstand had op volle toeren gedraaid en was tot de conclusie gekomen dat de enige manier om hier weg te komen - veilig of niet - het prikken van de slapende beer zou moeten zijn. Haar dierlijke instinct weerhield haar voeten om gewoon weg telopen, te nieuwsgierig en e geboeid om de gevaarlijke spanning met rust te laten. Ze daagde hem uit haar te tonen of te vertellen wat haar zo op haar hoede bracht, zodat haar kronkelende slang in het diepste van haar wezen antwoord zou krijgen. Haar instinct stond op vechten, vluchten was geen optie. De enige vraag was of ze zou winnen of niet en of de menselijkheid van beide partijen de overhand zou houden.
Onderwerp: Re: So what about human nature ~ wo mei 18, 2016 10:35 pm
Lawrence
The Basilisk
De spanning die heerste was niet ongezond. Of toch niet op één bepaalde manier. Het kon ongezond worden als het uit de hand liep, maar voor dan ging het nog. Lawrence zat misschien in een strijd verwikkeld met zichzelf, maar langs de buitenkant was dat niet zichtbaar. Hij straalde pure kalmte uit en dat was niet hoe hij normaal was. Mensen die hem kenden zouden weten dat het niet goed zat, maar het meisje kende hem niet en ging steeds stapjes verder. Ze zei hem dat hij haar niet kon wijsmaken dat hij van niets wist waarop Lawrence zijn schouder even ophaalde. ‘Proberen kan geen kwaad,’ sprak hij wijselijk en nog steeds in een onmenselijke taal. ‘Omdat je daarmee enkel een groter gevaar gaat uitlokken,’vertelde Lawrence haar. Nu al kon hij voelen dat hij niet eer volledig menselijk redeneerde. Als het meisje iets van plan was, als ze hem wilde aanvallen, kon het zwaar verkeerd aflopen. Dan ging het verkeerd aflopen. Voor Lawrence zou dat alles behalve een pretje zijn en als hij kon kiezen wilde hij dat het liefst ontwijken. Zolang het menselijke gedachten waren die hij had, was hij nog gerust. Wat zeker niet mocht gebeuren was een transformatie. Dat zou sowieso niet in het voordeel zijn van de serre en die kon hij beter heel laten. Terug draaien en weg wandelen was wat hij moest doen, maar om één of andere reden ging dat niet. In plaats daarvan deden zijn zintuigen hun werk. Ze stonden op scherp en het lukte hem om te weten waar ze zich juist begaf. Met kalme passen stapte hij op haar af. ‘Het is niet verstandig mij uit te dagen,’ging Lawrence verder en in zijn stem begon al een zekere dreigende toon naar boven te komen, die extra werd verduidelijkt door de onmenselijke taal die hij sprak en wat hij nog steeds niet door had.
Onderwerp: Re: So what about human nature ~ vr jun 03, 2016 8:05 pm
Rattle a snake, and get bitten ♥
‘Uitdagen doe ik niet,’ beantwoorde ze zijn waarschuwende woorden. Nog steeds stond ze aan de grond genageld, haar zintuigen op scherp en haar blik vastgelijmd op de jongen voor zich. De kas zelf zouden veel mensen al als verstikkend ervaren met de dichte luchtvochtigheid, maar deze verstikkende druk werd verzwaard door de spanning die er tussen hen in stond. Twee prooidieren op scherp, de spanningen in hun lichaam en de dierlijke instincten die zich een weg naar buiten probeerde te slaan. ‘Informatie proberen te bemachtigen,’ vervolgde ze zichzelf langzaam en bewust van elke klank die ze uitbracht. Hij had zijn lichaam bewogen, en zodra hij bewoog voelde Valicity de kracht in haar handen toenemen. Ze voelde hoe haar gewrichten en botten zich voorbereidde om over te gaan in de buigzame functies die het lichaam van haar verwante diersoort had. ‘Ik ben nietss van plan, ssolang jij dat ook niet bent,’ ze sprak zachtjes, haar ogen fel opgelicht en de pupillen versmald tot streepjes. Haar verlengde hoektanden staken af tegen haar lippen terwijl ze sprak. ‘Wellicht alss je wat meer sspreekt in mensselijke taal kunnen we beter communisseren,’ opperde ze rustig, kantelde haar hoofd wat schuin en zoog de lucht om zich heen naar binnen tussen haar tanden door. ‘Ik ben Valissity LaMontagne,’ ze sprak haar eigen naar met het zangerige franse accent.
Note: beetje kort maar anders blijven we zo erin hangen :P
Onderwerp: Re: So what about human nature ~ zo jul 10, 2016 12:22 am
Lawrence
The Basilisk
Lawrence bleef heel de conversatie alles behalve aangenaam vinden. Met twee handen had hij zijn geleidestok vast genomen omdat hij niet wist waar hij ze anders moest houden. Rustig liet hij de stok ook wat rond draaien tussen zijn handpalmen terwijl hij ieder klein geluidje dat het meisje maakten op ving. Als ze een stap zetten zou hij weten naar waar en ingrijpen als het nodig moest zijn. Zijn waarschuwing was ook enkel terecht. Lawrence wist van zichzelf waartoe hij instaat was en dat wilde hij het meisje niet aan doen enkel omdat er een vreemde soort spanning was tussen hen. Het meisje leek enkel informatie te willen krijgen, maar Lawrence wilde haar die informatie eigenlijk helemaal niet geven. Zijn kin hielt hij dan ook een tikkeltje in de lucht, maar hij bleef zwijgen. Als iemand informatie wilde kon je best zwijgen en niets doen, dan kwam de andere veel minder te weten dan als je zou spreken. Wanneer ze zei niets van plan was, snoof Lawrence in ongeloof. Iedereen was altijd iets van plan. Misschien niet altijd iets slecht, maar zeker wel iets. ‘Dat moet ik geloven,’ zei hij nog.
Bij haar volgende woorden opende Lawrence zijn mond al, maar de woorden kwamen er niet uit. Het drong laat tot hem door wat ze precies had bedoeld en dat had hem laten zwijgen. Zijn tanden drukte hij hard op elkaar en hij wist niet wat hij moest zeggen. Dat was niet goed. Als Lawrence sprak in zijn dierlijke taal was het nooit iets goed. Dat het meisje hem kon verstaan, was ook niet positief. Het verklaarde hij sissende klank natuurlijk wel. ‘Het leek je anders goed te lukken,’ zei de jongen wanneer hij zich weer had kunnen herpakken.
Ze had ook iets slang achtig in haar mutatie. Een andere mogelijkheid kon er gewoon niet zijn. De klanken en het feit dat ze hem kon verstaan. Het verklaarde heel wat, ook waarom dat Lawrence per se wilde blijven en van zichzelf niet weg mocht gaan. Hij was de Basilisk, King of the Serpents. Hij wilde niet onderdoen voor een ander en dat besefte hij dan pas. Het was erg dat hij effectief zo dacht, maar hij kon dat niet van zich afschudden. ‘Lawrence,’ stelde hij zichzelf kort voor, zonder achternaam en zo zonder formeel te zijn.
