The star comes alive in the darkness [+Sarina]

Slaap was voor de zwakken en zij die nuchter waren. Hoewel een willekeurig persoon die Sarina zwak wilde noemen absoluut geen tekort aan argumenten zou hebben, was zij alles behalve nuchter en dus kon ze voor de verandering de slaap niet vatten. Nu was het nooit haar bedoeling geweest om vannacht ook maar een oog dicht te doen, dus echt dwars zat dit gegeven haar niet. Wat echter niet in haar planning had gestaan, was dat ze momenteel alleen was. Na dagen achtereen opgetrokken te hebben met Oliver en vervolgens ook met Kai, die hun naar verwachting ook achterna was gereisd, voelde het vreemd en onwennig om weer omringd te zijn door stilte. Sarina, die weinig deed aan plannen en wel zag wat het leven haar bracht gezien ze geen zin had om tijd te stoppen in een mogelijke toekomst, was er niet op voorbereid geweest dat ze zomaar alleen zou eindigen. De laatste strijder, de laatste nog wakkere van de drie. Ze nam het niemand kwalijk en had geen enkel probleem met alleen zijn, maar ze zat nu wel met het feit dat ze absoluut geen idee had wat ze moest gaan doen. Sinds ze hier was had ze met niemand dan Oliver of Kai echt gesproken, in ieder geval lang niet genoeg om iets van vrienden te maken en zelfs al had ze dat gedaan, dan waren er uit de gesprekken die ze voerde alles behalve vriendschappen ontstaan. Wat deed je wanneer de vrienden die je had sliepen en jouw pupillen nog de grootte hadden van de maan (of een willekeurig ander groot en rond ding, mij om het even)?
Gelukkig was Sarina niet vies van de nodige nachtelijke wandelingetjes. Thuis had ze haar vaste tochten door de zijstraatjes en speeltuintjes gehad om uiteindelijk te eindigen bij de nachtwinkel, waar ze systematisch drie pakjes peuken haalde vooraleer ze weer op huis aan zou gaan. Hier echter, was alles nieuw, waren de nachtelijke wandelingen nog niet vertrouwd en liep ze ze nog niet uit automatisme. Dit resulteerde erin dat ze rondzwierf, ronddwaalde, met grote, rode ogen met hieronder donkere kringen om U tegen te zeggen en de ene na de andere sigaret rookte. Toen ze hier was aangekomen had Oliver haar vaag gewezen in de richting van “het skatepark en het strand en shit”, maar de daadwerkelijke skatebaan had ze nog niet gezien. Tijdens haar wandeling had ze wat onbewust besloten dat het dan toch maar tijd was om de plaatselijke toepassing van beton onder ogen te komen en pas toen ze aankwam bij het nu uitgestorven skatepark, besefte ze dat dit haar doel was geweest. Half onder de indruk over haar eigen functioneren na toch al aardig wat uur zonder slaap, tuitte ze haar lippen en knikte ze, waarna ze een trek nam van de sigaret tussen haar vingers. Ze nam even om de duisternis in te staren en voor zichzelf duidelijk te krijgen wat waar was en waar ze vooral niet te enthousiast op af moest stappen om vallen en struikelen te voorkomen. Terwijl haar ogen over het beton gleden, liet ze de rook langzaam ontsnappen. Nu ze hier was, haar klaarblijkelijke doel had bereikt, wist ze niet meer zo goed wat ze moest doen. Wat deed je in je eentje op een skatebaan zonder skateboard? Nu zou ze met skateboard nog altijd niets gekund hebben, want skaten dat kon ze niet, maar dat was bijzaak. Moest ze zich van de halfpipe af laten rollen? Of glijden? Wellicht was dit laatste nog niet zo'n slecht idee.
Zonder duidelijke reden – of misschien omdat het laatste wel degelijk een heel slecht idee was – bleef ze nog altijd roerloos staan. Juist op het moment dat ze een nieuwe trek van haar peuk wilde nemen, hoorde ze iets, zag ze iets bewegen. Verbaasd kneep ze haar ogen tot spleetjes. Hoe kon ze dit gemist hebben? Ja, ze ging al even zonder slaap en nee, dit was niet geheel op eigen kracht, maar toch. Ze had lang genoeg naar het betonblok staan staren om door te kunnen hebben dat er iemand zat. Of wel, had gezeten, want nu was hij of zij of het dus opgestaan en wandelde het langs de railing. Nog altijd niet zeker over wat ze moest doen en te verward – en moe – om helder na te denken, bleef ze daar maar staan kijken, moeilijk fronsend maar met die grote, verbaasde en verwonderde ogen die thuishoorden bij iemand die en gezonde hoeveelheid pillen naar binnen had gewerkt. De jongen – nu ze meer tijd had gehad om hem te bekijken en nu ze gewend was geraakt aan het gebrek aan licht – nam opnieuw plaats, deze keer op de rand van de halfpipe en trok een fel oplichtend ding uit zijn zak. Het was haast magisch hoe vaag Sarina momenteel was, want waar ieder ander persoon direct zou aannemen dat de jongen in kwestie een mobiel in zijn hand had, kwam het bij Sarina geen één keer op dat mobieltjes een ding waren, dat technologie een feit was. Gehypnotiseerd door het licht begon ze haar tocht naar de jongen maar toen ze nog geen twee passen had gezet, dimde het weer. Op dat moment – ze had net opnieuw weer een trek van haar sigaret genomen en blies de rook nu verwonderd uit – drong het tot haar door dat wat de jongen in zijn hand had gehad, niks magisch en geen hallucinatie was, dat het niets meer was geweest dan een simpele telefoon. Een ding dat zij, nu ze het zich bedacht, ook gewoon in haar broekzak had zitten. “Wow,” mompelde ze eerst in zich zelf, en vervolgens nog iets harder, alsof de jongen iets zou kunnen doen met haar verwondering. Ze legde de laatste meters af, zonder zich te bekommeren om of de vreemde wel behoefte had aan gezelschap. Wat maakte haar dat nou uit? De dag dat ze zich zorgen zou maken om wat er om ging in anderen, zou de dag zijn dat ze zich zou bekeren tot welke God dan ook en zou beloven iedere zondag braaf in de kerkbankjes te zitten. Eenmaal aangekomen bij de jongen, stak ze haar peuk tussen haar lippen zodat ze beide handen vrij had om zich naast hem te laten zakken en ook haar benen over de rand te laten bungelen. Terwijl ze plaats nam, inhaleerde ze en toen ze eindelijk zat, nam ze de sigaret tussen duim en wijsvinger en blies ze langzaam de rook uit. Nu pas keek ze opzij, om hem in zijn ogen te kijken en grijnsde ze haar brede, geamuseerde en wat spottende grijns. “Een hele goedenavond,” begroette ze hem sarcastisch. Ze nam de sigaret over in haar andere hand, zodat ze de vrije vol vertrouwen naar hem uit kon steken. “Dus jij doet ook niet aan slaap?” Haar opengesperde, opgefokte blik gleed over de jongen die ze naast zich had.

Haar nieuwe tijdverdrijf leek niet erg enthousiast met haar komst. Dit gegeven zat Sarina in de verste verte niet dwars, want zo lang ze zich kon herinneren, waren mensen nooit erg in de wolken geweest over haar aanwezigheid. Zij, op haar beurt, toonde net zo goed geen enkel blijk van enthousiasme over het bestaan van anderen en zo bleef alles in evenwicht. Zij besteedde geen aandacht aan de wereld – tenzij het was om zich als sarcastische stoorzender te mengen in situaties waar ze geheel buiten stond – en de wereld besteedde geen aandacht aan haar.
Ondanks het schitterende gebrek aan interesse in zijn uitstraling, nam hij haar uitgestoken hand aan en schudde deze. De frons op zijn gezicht bracht bij Sarina alleen maar een meer geamuseerde grijns teweeg die rond haar lippen bleef hangen terwijl ze zijn voorbeeld volgde en haar blik richting de lucht wierp. Hoe ze er zo bijzat, haar ogen in het duister tastend, een haast tevreden krul in haar lippen, had het geheel op een neutrale observator wellicht vredig kunnen overkomen. Deze toeschouwer zou in zijn oordeel natuurlijk geen rekening gehouden kunnen hebben met de stoffen in Sarina haar bloed, met haar gebruikelijke negatieve houding richting alles, het leven incluis en met het feit dat Sarina, zelfs in de meest euforische staat van zijn, nooit volledig 'vredig' was. Dat ze wel degelijk vrede had gesloten met het feit dat alles aan haar en in haar barstte van de onvrede, laten we voor het gemak even achterwege.
De blik die ze om zich heen had geworpen, was maar van korte duur geweest en nu ze haar volgende vraag stelde, keek ze de jongen weer aan. Hij haalde zijn schouders op en zette dit Sarina maar al te bekende gebaar kracht bij met een sarcastisch antwoord, compleet met glimlach. Op haar beurt liet Sarina een zacht lachje horen, wat meer weg had van het hard uitblazen van wat lucht dan een daadwerkelijke lach. “Precies,” reageerde ze, waarna ze haar sigaret weer tussen haar lippen stak om hem met haar andere hand – de hand die ze zo enthousiast naar hem had uitgestoken – weer over te nemen. Ze legde haar hoofd in haar nek en blies de rook uit naar de kille nachtlucht. “Slaap is zo overrated. Slaapritmes, biologische klok, allemaal gezeik en onzin. Waarom slapen als je zoveel meer kan doen in die tijd?” Ze gebaarde met de hand waarin ze haar sigaret hield om zich heen. “Dit, bijvoorbeeld.” Opnieuw die sarcastische toon, het lachje in haar stem. Zij wist net zo goed als ieder ander dat wat zij hier aan het doen waren, niet productiever was dan slapen – ze ging er in ieder geval niet van uit dat hij hier bezig was met zeer belangrijke, wereld reddende zaken, maar ze kon het natuurlijk mis hebben – en dat zeker Sarina er goed aan zou doen om deze uiterst interessante nachtelijke wandeling eens over te slaan voor een paar uur aan slaap. Maar, alles op zijn tijd en zoals de jongen met de telefoon ook al zei, het liefst wanneer de rest van de mensheid wakker was, zodat zij ze niet hoefde mee te maken. Terwijl Sarina toekeek hoe haar in duister geklede gesprekspartner de mobiel die eigenlijk de hele reden was dat Sarina naast hem was komen zitten, wegstopte, groeide haar glimlach. Misschien waren het de pillen, misschien was het de verveling of een combinatie van die twee of misschien was dit daadwerkelijk een leuke jongen, maar Sarina had het idee dat ze wel met hem zou kunnen opschieten. Niet omdat hij zo toegankelijk was, of vriendelijk, of barstte van de gezelligheid, maar juist om de schitterende afwezigheid van al deze zaken en het feit dat Sarina zich volledig kon herkennen in deze houding. Het was maar mooi dat haar gebruikelijke afstandelijkheid momenteel werd verdoezeld door zachte golven van drug-drived euforie en impulsieve vriendelijkheid. Of wel, vriendelijkheid..
Gepaard met een zucht trok ze een van haar benen omhoog om haar voet op de railing te plaatsen en met haar elleboog op haar knie te leunen. “Daarnaast is slaap zo saai. Ik bedoel, aan dromen heb je niks want zodra je wakker bent is alles over en binnen de kortste keren ben je het weer vergeten. Je kan beter wakker blijven en doen waar je gewoonlijk over zou dromen. If you can dream it, you can do it, enzo.” Vooral dit laatste barstte van het sarcasme, want iedere vezel in Sarina had een hekel aan elk mens dat serieus liep te strooien met dergelijke inspirerende quotes. Ze walgde van het soort mens dat dacht te weten hoe de wereld in elkaar zat en dacht diezelfde wereld een betere plek te maken door anderen lastig te vallen met zorgvuldig geformuleerde onzin.
Inmiddels was haar sigaret opgerookt. Ze plaatste de filter met het nog smeulende stuk plat op de rand van de halfpipe. Met één vinger voorkwam ze dat het oranje ding naar beneden rolde. Toen ze haar vinger uiteindelijk optilde, stortte het ding het diepe in. Al gauw werd zijn val hobbeliger en sloegen er roodgloeiende deeltjes van het smeulende stuk. Uiteindelijk kwam hij onder hen in het midden van de halfpipe tot stilstand, om daar volledig te doven. Toen dit kleine schouwspel was geëindigd, haalde Sarina haar neus op. “Peuk?” vroeg ze, nog voordat ze haar pakje sigaretten tevoorschijn had getoverd. Hoera, haar nieuwe gesprekspartner had het zelfs naamloos klaar weten te spelen dat ze hem toch op zijn minst een peuk waard vond.