[AC] Fight the Darkness or become it... [Damian & Max]

Kyandro werd langzaam aan wakker door het getsjirpt van de vogels die voor zijn vensterbank met elkaar aan het flirten waren. Geïrriteerd draaide hij zich om en trok zijn laken over het hoofd. ‘Uuurgh… mm… Wil niet opstaaaaarghn…’ kreunde hij met zijn gebruikelijke ochtendhumeur.

Nog even bleef hij daar zo liggen, in een bolletje onder zijn laken, tot dat hij uiteindelijk echt wel genoeg kreeg van die stomme vogels buiten en besloot gewoon op te staan. Hij nam de afstandsbediening van zijn bluetooth speakers en zette wat muziek op om in de juiste stemming te komen. Zich uitstrekkend liep hij naar de badkamer en stapte de douche in. Dankzij de muziek was hij al meteen in veel betere stemming! ‘Waaaaaaaterfall!!! Rain down on me now…’ Zong hij mee met zijn muziek. Hij was een tijdje verdwenen op school, daar had hij twee redenen voor.

Hij voelde zich ten eerste al niet goed op deze school, waar iedereen zo tevreden leek met hun krachten, of hun mutaties, what ever ze het al wouden noemen. Was Kyandro dan de enige persoon die zijn mutatie niet aanvaardde? Was het echt zo veel gevraagd om gewoon normaal te kunnen zijn? Dus had hij zich maar even naar ergens anders gebracht via zijn schaduwen. Hij was een tijdje naar Miami gegaan, en daarna even naar Parijs. Dat was dan toch het enige pluspunt aan zijn mutatie, hij kon overal zo maar naartoe reizen. Hij stapte uit de douche en droogde zich wat af en deed zijn handdoek rondom zijn heupen, liep zo naar de lavabo en begon zijn tanden te poetsen. En dan die Damian, was al net zo een eikel als al die andere kerels. Eerst maakte hij Black zijn hoofd een beetje zot door zo lief en schattig en weet ik veel wat te zijn. Hij hielp Black zelfs bij het vechten tegen Duisternis toen deze hem bijna in zijn macht had genomen, en daarna was hij gewoon spoorloos verdwenen. De laatste keer dat Ky hem had gezien was toen Ky hem naar de ziekenboeg had gebracht. Ze hadden gekust… Kyandro balde een vuist en stapte naar zijn kamer. Hij trok de gordijnen open en hij werd meteen begroet door warme zonnestralen die op zijn ontblote bovenlichaam vielen. Even bleef hij zo staan, genietend van de warmte. Hij deed zijn raam open en nam wat kleren. Hij nam gewoon een nonchalante losse witte T-shirt en een blauwachtige broek. Zijn haar was een beetje warrig, maar het kon er nog mee door. Hij zette zich weer even op bed, nadenkend over wat die vandaag ging doen.

…

Hij had besloten. Hij ging vandaag in zijn eentje naar het strand gaan. Hij nam een paar flessen alcohol van uit hun verstop plek achter de kast en stopte deze in zijn rugzak, ook nam hij de waterpijp die boven op de kast stond en stak deze ook in zijn zak. Hij stak zijn oortjes in en vertrok zo maar eens naar het strand. Zodra hij de hal uitstapte en buiten kwam werd zijn stemming meteen nog beter dan die al was. Slenterend liep hij richting het strand met zijn zak over een schouder en zijn andere hand in zijn broekzak.

Na een tijd kwam hij aan het strand, waar het water voor de tijd van het jaar toch al een redelijke temperatuur had. Hij zette voorzichtig zijn rugzak neer, haalde zijn waterpijp uit de zak en zette die neer op het zand. Dan haalde hij zijn flessen uit zijn zak en begroef deze in het zand zodat deze lekker koel bleven. Een fles hield hij echter bij, rode wodka! Mmmmmmm!! Hij deed de fles open en nam enkele slokken. Hij zette zijn muziek nog wat luider en deed zijn broekspijpen wat naar boven terwijl hij het water instapte. Ergens miste hij Damian toch wel een beetje. Hij was de eerste persoon geweest waar Ky hier iets mee had opgebouwd. Ag ja, hij zal ooit nog wel iemand anders leren kennen zeker? Hij bleef nog even in het water staan en ging dan weer naar zijn gerief toe. Hij haalde een vest uit zijn zak die er blijkbaar nog inzat. Maar goed ook want hij was een handdoek of zo vergeten om op te zitten. Hij sloot zijn ogen terwijl de muziek zijn hoofd overnam, de warme zon over zijn huid danste en de alcohol beetje bij beetje zijn bloed begon in te dringen. Hij voelde dat er iemand dichter bij kwam, maar het kon hem niet schelen. Die persoon kon hem maar best gerust laten, hij wou nu even niemand zien, tenzij…

Outfit of the day: Klik!

Hij Kyandro wou eerst de persoon die langst liep negeren, zolang deze hem gerust liet maar al gauw was duidelijk dat dat blijkbaar niet het geval ging zijn. Zijn zon werd geblokkeerd en een beetje gepikeerd deed hij zijn ogen open. Door de zon op de achtergrond zag hij alleen maar een schaduw boven hem hangen. Hij had nog geen idee wie er boven hem hing en even irritant zijn licht versperde. Wel, hij had geen idee tot dat hij die vertrouwde stem hoorde. “Hey, …” Zei Damian luid op. Kyandro balde zijn vuisten en beet op zijn tanden. “I’m sorry…” Zei hij weer… OKe dit was het, wie dacht hij wel dat hij was!?

Kyandro rolde even op zijn buik en toen weer op zijn rug om van onder Damian weg te rollen. Toen stond hij recht en keek Damian strak aan. ‘Hey?! Ben je serieus bezig? Hey?!? Je bent weg gegaan, zonder iets te laten weten en ik hoorde maanden niets van je en nu kom je hier even langst en zeg je droog Hey???’ Kyandro nam de fles wodka weer draaide de stop er af en nam nog een paar slokken, grote slokken, hij kon het wel gebruiken. Hij draaide zijn rug naar Damian en sloot zijn ogen. ‘Wat kom je hier doen?’ zei hij kort af. Nu hij toch een beetje gekalmeerd was, was een deel van hem blij dat hij Damian weer zag. Hij moest zich er toe weerhouden om naar hem toe te lopen en gewoon vast te nemen. Hij keek De blonde jongen van over zijn schouder aan. Hij zag er goed uit. Alsof hij van iets verlost was. Hij had ook een baardje laten groeien, Kyandro wist nog niet of hij het moest leuk vinden of niet.

Hij stapte naar zijn waterpijp en stak het kooltje aan en legde het op zijn waterpijp. Hij nam enkele trekken tot de pijp goed aan was en nam dan een lange trek. Hield het even binnen en ademde het dan langzaam uit. Hij keek weer even naar Damian en zei zachtjes ‘Ik heb je gemist…’ Toen hij dit hardop zei besefte hij weer wat Damian had gedaan en stond hij weer recht. Hij stapte naar het water en zei in Damians geest. ‘Wat moet je? Je kan maar beter een goede reden hebben me hier zo te storen en plots op te duiken, anders vertrek je maar weer. Het went wel.’ Hij hield zijn rug recht en schouders op. Hij wou en zou niet laten merken dat het hem zoveel deed. Hij nam weer enkele slokken van de fles tot die leeg was en ging dan weer zitten op zijn vest. Terwijl hij van uit de put in de grond nog een andere fles opgroef.

Nadat Kyandro had gevraagd wat Damian hier kwam doen en deze droog antwoorde: "Om naar de zee te kijken, wat denk je zelf?" werd de stemming van Kyandro er niet veel beter op. Ky besloot dat het wijs zou zijn het gewoon te negeren, waar hij al snel blij voor werd dat hij dat deed. "Ik voelde dat je hier was en wou je zien... wou je spreken." Dit was de reden waarom Ky Damian over zijn schouder had aangekeken. Dus een deel van Damian had hem willen zien en willen spreken? Het was allemaal een beetje overweldigend, Ky was naar hier gekomen met de gedachte te ontspannen, Damian had hij al aller minst verwacht. Eerst was hij kwaad geweest maar hij merkte dat hij niet gemakkelijk kwaad kon zijn op Damian.

Terwijl Kyandro aan zijn waterpijp zat, kwam er eindelijk wat beweging in Damian. Dat maakte de sfeer toch meteen al een beetje meer dragelijker. Hij hurkte neer aan de andere kant van de waterpijp en zijn blauwe ogen drongen die van Kyandro binnen. 'Wat moet je? Je kan maar beter een goede reden hebben me hier zo te storen en plots op te duiken, anders vertrek je maar weer. Het went wel.' Zei Ky en de reactie van Damian was alles behalve wat hij eigenlijk verwachtte. Damian begon te lachen en liet zich in het zand vallen waarna hij diep in Ky’s blauw grijze ogen keek. Het was aangenaam, maar toch wendde hij zijn blik af. Hij wou niet te kwetsbaar overkomen. Hij kon Damian niet de bovenhand laten krijgen en met hem laten spelen. Hij porde even tegen de kool op zijn waterpijp en nam nog een trek. "Ik wou je spreken." Zei Damian. De woorden speelden met Kyandro’s hart. Waar wou Damian hem in godsnaam over spreken? Was het negatief of positief. Ky schraapte zijn keel even. Nu kwam waarschijnlijk de officiele talk van: we kunnen niet bij elkaar zijn, het voelt niet goed, ik voel niet hetzelfde de kus… De kus was een vergissing. Bij de gedachte van de kus fleurde Kyandro’s hard weer een beetje op, onmerkbaar maar hij merkte het echt wel. Even gingen zijn gedachten terug naar de verpleeging. Waar zijn lippen die tedere, zachte lippen van Damian hadden geraakt. Waar voor het eerst sinds lange tijd een gevoel van verliefdheid, genegenheid en geborgenheid door zijn lichaam raasde.

Ky keek Damian aan in de ogen en wat er toen volgde had een tijd nodig om door te dringen. "Ik heb mijn vader vermoord." Kyandro lachte even. ‘Je bent er net, denkt dat alles in orde is, en begint meteen mopjes te vertellen. Een heel onsmakelijk en totaal niet grappig mopje by the way…’ Kyandro leunde achterover in het zand en een zachte wind blies over hem heen. Hij merkte iets. Hij kon niet precies thuisbrengen wat, maar hij voelde dat er iets, iets of iemand naderde. "Ik wou dat niemand zich zou moeien, ik wou dit alleen doen. Het spijt me” Kyandro keek Damian weer aan. ‘What the f*ck kerel, je bent echt serieus bezig?’ Kyandro zette zich recht, keek Damian geschrokken aan en ging met zijn hand door zijn haar. ‘Je hebt hulp nodig Damian…’ Zei hij besluitend, waarna hij nog een paar slokken van de fles nam. De alcohol begon zich steeds verder en verder in zijn bloed te verspreidden en hij begon het wel te merken nu. Hij dronk deze fles ook in enkele teugen leeg en smeet deze naar achter. Hij nam weer een nieuwe fles, deze keer Pisang, en deed deze open. Damian kwam naast hem zitten maar Kyandro bewoog niet. Toen Damian plots zijn hand op Kyandro’s schouder legde verstarde zijn blik even en spanden zijn spieren samen. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar de hand op zijn schouder en slikte even waarna hij nog enkele slokken van de fles nam. "Ik had je moeten inlichten. Ik heb geen goede excuses." Zei Damian weer in Ky’s hoofd en toen vloeiden er allemaal gevoelens uit Damians hand, Ky’s lichaam in.

Kyandro voelde dat Damian zich verlost voelde, hij was gelukkig. Het leek net alsof er een hele last van zijn schouders was gevallen en hij nu eindelijk een hoofdstuk in zijn leven kon afsluiten. Kyandro keek Damian aan en voelde ineens hele andere gevoelens binnenstromen. Gevoelens van Damian ook, maar niet over wat er gebeurd was. Gevoelens naar Kyandro toe. Hij voelde dat Damian meende wat hij zei en dus geen lame excuses aan het verzinnen was. Hoewel dit toch al een stap hoger geweest zou zijn dan een regular lame excuus. Hij voelde ook dat Damian blij was dat hij Black terug zag. Hij voelde een zekere affectie van Damian op zichzelf afkomen en wat hij toen voelde was niet Damian maar hijzelf. Hij werd zo rood als maar zijn kon en wende zijn blik af. Hij kon het niet meer aan in die zachte, maar toch harde, blauwe ogen te kijken zonder dat hij rare dingen zou beginnen voelen.

‘Ik geloof je. En ik merk ook dat je het blijkbaar nodig had je vader uit je leven te hebben. Ik zou willen vragen wat er gebeurd is tussen jullie, maar daar wil je misschien niet over praten.’ Hij keek Damian weer aan. ‘Ik voel dat je gelukkig bent. En dat is al dat ik wil Damian…’ Hij leunde voorover en drukte zijn lippen op die van Damian. Het voelde goed! Zeer goed! Hij drong zich dichte op tegen Damian en drukte zijn lippen harder op die van Damian. Zijn hand gleed naar Damians wang en streelde zo zijn gezicht. Als een shock drong het tot hem door wat er gebeurde en sprong recht. ‘Sorry haha… Alcohol doet rare dingen…’ Hij keek naar de fles en nam toch nog enkele slokken. Hij draaide zich om en liep naar het water. Waar hij iets voor neerplofte. ‘Wil je er over praten?’ vroeg hij over zijn schouder aan Damian. ‘Over je vader dan?’ Hij keek weer voor zich naar de zon die ondertussen alweer begon te zakken. Het was nog maar lente dus de dagen waren nog kort.

Terwijl hij daar zo zat en wachtte op reactie van Damian voelde hij nog steeds dat ding. Het was iets dat hij haatte, maar ondertussen was het ook een soort van vertrouwd. Het leek net dichter te komen. Kyandro besloot er geen aandacht aan te besteden en schudde het weer van zich af. Het viel hem eigenlijk meteen minder zwaar dat Damian zijn vader had vermoord, like, hij was nu ook niet meteen iemand met geen bloed aan zijn handen. Hij had ook al gemoord. Tegen zijn zin, maar het was wel gebeurd...

Nadat Kyandro van Damian was weg gesprongen vroeg hij wel of hij over zijn vader wou praten, maar eigenlijk was het enige waar hij aan kon denken de kus van Damian. Het was een beetje uit het niets gekomen en hij verontschuldigde zich wel bij Damian, maar hij had niet echt het gevoel gehad dat Damian het erg vond. Het had zelfs geleken alsof deze hem had terug gekust, en hij durfde bijna zweren dat hij Damian zijn hand in zijn hals had gevoeld. Zou het dan misschien toch kunnen dat hij en Damian, wel je weet wel, meer zouden kunnen zijn dan vrienden. Hij zag de beelden al voor hem. Hij die met zijn vriendje dan samen naar feestjes ging, iedereen zou hen kennen als het uber schattige homokoppel.

Zijn gedachtegang werd plots verstoord door Damian die weer naast hem kwam zitten. Hij had de fles Pisang meegenomen en keek vragend naar Kyandro. ‘Tuurlijk doe maar.’ Zei Kyandro in Damians gedachten terwijl hij naar de fles pisang gebaarde. Ky glimlachte. Wat deed deze jongen toch met hem. Hij was zo vreemd en soms snapte Kyandro hem echt niet, maar toch, tegelijkertijd maakte hij iets los bij hem en voelde Ky zich thuis als hij in de buurt was. Voor dat Damian of hij weer iets zeiden merkte hij dat wat hij daarvoor voelde nu vlakbij was. Het was iets duister en het stoorde hem enorm. Het voelde goed op een niet aangename manier. Hij wou het weg hebben, het hoorde daar niet thuis. Hij keek subtiel even rond en liet Damian niet merken dat hij merkte dat er iets of iemand dichterbij was gekomen. Het feit dat Damian het nog niet had gemerkt stelde hem een beetje gerust. Het stelde dus waarschijnlijk niets voor.

Toen Kyandro had gevraagd aan Damian of hij over zijn vader wou praten en Damian antwoorde met "Eerst wil ik iets anders," keek Ky hem even vragend aan. Hij zag hoe Damian zijn hand uitstak richting Ky’s gezicht maar liet hem doen. De aantrekkelijke blonder jongen naast hem nam Ky’s kin vast en kuste hem een tweede maal. Kyandro voelde de wereld rond hem verdwijnen. Het was net alsof alleen hij en Damian over bleven en de rest er niet mee toe deed. Hij wist niet meteen hoe lang de kus geduurd had, hij wist zelfs niet of het überhaupt wel langer dan tien seconden had geduurd of niet maar dat deed er nu even totaal niet toe. Damian had Ky ook al gekust op de ziekenboeg maar dit was anders. Het was beter en deze keer was er geen awkward sfeer bij komen kijken. "Je kust me niet om vervolgens sorry te zeggen en weg te stappen." Zei de blonde gast met zo een stem waarvan Ky haast smolt. Was dit de alcohol of was dit echt, hij wist dat hij Damian al van het begin meteen aantrekkelijk vond maar dat deze nu zelf ook zo iets voor Ky zou voelen. Hij liet het even over hem komen en besloot er gewoon van te genieten. Zonder er rare vragen over te gaan stellen en de sfeer misschien te verpesten. Voor hij had door had, had Damien hem achterover in het zand geduwd en was Damian boven op hem komen zitten. De uitdagende blik waar mee hij Ky aankeek was echt niet gezond voor Ky. Het liefst van al had hij gewoon zijn kleren van zijn lijf willen trekken en hem willen kussen op het strand, bij de ondergaande zon. Maar voor hij iets kon zeggen in Damians gedachten had deze al in zijn hoofd gevraagd wat hij wou weten over zijn vader.

Damian deed zijn T-shirt uit. Kyandro wist niet waar kijken en voelde dat hij helemaal rood werd en het warm kreeg. Kyandro had Damian zijn ontbloot boven lichaam al gezien in de trainingsruimte maar toen had Kyandro er zo niet opgelet. Nu kon hij ook niet echt anders door dat hij zo op hem zat. Kyandro keek naar Damians gespierde torso, zijn ogen gingen van zijn Six pack naar zijn borstkas, zo naar Damians lippen en uiteindelijk keek hij in Damians ogen. Die blauwe mooie ogen, waar hij elke keer opnieuw meer en meer in verdronk. Hij keek nogmaals naar Damians lichaam terwijl deze in zijn gedachten zei: "Niet alles komt van gevechten met vijanden. Alhoewel, mijn vader was misschien mijn ergste vijand." Toen Damian dit had gezegd, vielen de littekens pas op. Bleke aftekeningen op de net iets bruinere huid van Damian. Voor Ky weer iets kon zeggen, werd hij alweer gekust door Damian. Deze keer ontspande Ky zich en ging met een hand door Damians haren terwijl hij hem liefdevol binnen deed. Met zijn andere hand gleed hij over Damians lichaam, de littekens aftastend. Teder en zacht verkende hij Damians rug en torso terwijl de zon steeds verder wegzakte in de zee en hij al het besef van tijd en ruimte verloor. Na een zalige kus stopte hij en duwde een beetje met zijn geest tegen die van Damian. Niet om iets duidelijk te maken, niet om iets te zeggen maar gewoon om te laten merken dat hij genoot van de affectie en da hij momenteel echt nergens anders liever wou zijn, dan hier bij hem.

‘Waarom deed hij dit bij jou? Welke redenen had hij?’ Vroeg Ky zacht in Damians geest, terwijl hij nog steeds met een hand door Damians haar ging. Hij zette zich iets rechter waardoor Damian op zijn schoot zat en gaf kusjes op de littekens op zijn bovenlichaam en kuste zo zijn weg naar Damians hals. ‘Het was echt niet oké dat hij je dit heeft aangedaan, om welke reden dan ook. Geen enkele vader hoort zo een gedrag te vertonen.’ Hij keek begrijpend en liefdevol in Damians ogen. Abrupt keek hij naar achter. De zon die steeds dieper zakte wekte schaduwen op en het leek net of de schaduwen Kyandro iets toefluisterden, het was alsof Duisternis Kyandro op de hoogte bracht van iets of iemand. Hij keek rond hem heen maar zag nog steeds niemand, toch wist hij dat ze niet alleen waren. Hij keek Damian aan. ‘Ik heb al een tijd gevoeld dat er iets naderde, iets duister. Ik weet niet wat of wie maar nu lijkt het net alsof de schuwen me ook al waarschuwen. Als ik het voelde kwam het steeds dichter en nu, nu heb ik het gevoel dat we niet meer alleen zijn.’ Hij gaf Damian zijn T-shirt terug maar voor hij deze kon aan doen trok hij Damian eerst nog even dichter en kuste hem weer passioneel op de lippen, waarna hij rechtstond. Hij draaide zich om en staarde naar de schaduwen. Hij liet alle informatie tot zich komen en richtte zich op de plek die de schaduwen hem vertelden in de gaten te houden.