Character Profile Alias: The Dictator Age: 16 years Occupation: Lazy student
Onderwerp: Meeting the Roommate [&Vanellope] ma mei 02, 2016 7:56 pm
Nou. Hadden ze hier geen mensen die je bagage droegen? Ze konden je wel in een auto dumpen en naar Genosha afschepen via het een of andere vliegtuig, maar nee, een dude voor je bagage was dan weer teveel gevraagd. Wist ze ook weer waar eventueel schoolgeld niet naartoe ging hé. Wren was eigenlijk nog niet eens zo bloedchagrijnig geweest. Natuurlijk was ze verdrietig, verward, had ze geen idee wat ze moest hebben met dit nieuwe leven dat haar zomaar naar haar kop gesmeten werd. Alsof ze zeiden: HIER. Dit is nu wat jij gaat doen, veel plezier ermee. En als Wren iets niet leuk vond, dan was dat als haar dingen opgedragen werden. Maar hier had ze weinig tegen kunnen doen. Sterk was ze niet en als ze wilden dat haar ouders gewoon rustig konden denken dat hun dochter naar een kostschool zou gaan, dan zou dat zoveel beter zijn. Ze wilde hen geen pijn doen. Nee, haar ouders hadden al genoeg zorgen. Nu hadden tenminste een iemand minder waarvoor ze eten moesten kopen. Als ze maar goed voor haar kat zorgden, anders wist ze hen te vinden.
Wren was aangekomen bij de slaapkamers. Zonder te kloppen of wat dan ook ramde ze de sleutel die ze gekregen had in het slot en smeet de deur open. Had ze maar telepathie gehad, dan was die tas dragen niet zo'n gedoe geweest. Zonder verder te kijken tilde ze toen haar tas een stukje hoger op van de grond en zwaaide er wat mee om m op vaart te krijgen. Toen mikte ze en gooide ze haar tas met een mooi boogje richting het bed dat er het minst in gebruik uitzag. Als het van haar kamergenoot was had die pech; dan moest die Wrens spullen maar naar de goede kant van de kamer dragen. Wren had er geen zin meer in.
Ze gooide de deur weer achter zich dicht en keek toen de kamer maar eens rond. 'HOI,' meldde ze hard, nog voor ze iemand gezien had. 'Ik ben Wren, je nieuwe kamergenoot. Hoi. Aangenaam kennis te maken. Leuk je te zien. Awesome. Hopelijk worden we BESTE vrienden,' gaf Wren aan. Ze had geen lach op haar gezicht en haar woorden waren sarcastisch. Alsof zij hier zin in had. Ze liep naar haar tas en plaatste die op wat zij aannam dat het juiste bed was. Met een niet erg gracieuze beweging ritste ze de tas open en keerde het ding om, liet haar bezittingen eruit vallen. Alsof ze het al netjes ingepakt had. Alles viel op een hoopje op haar bed, een paar dingen rolden op de grond. Die zou ze later wel zoeken. Nu haalde ze de schoudertas die ze nog bij zich gedragen had ook van haar schouders af en deed hetzelfde; ze kiepte het ding zonder pardon om. Daarna schopte ze haar schoenen uit, ergens richting het hoekje van de deur. De volgende was haar jas en die volgde in de richting van haar schoenen. Haar volgende stap was de helft van alles wat ze net op het bed gedumpt had aan de kant en op de grond schuiven, zodat ze zichzelf op het bed kon laten vallen. Pas toen dit ritueel voltooid was keek ze op, om te kijken of haar eventuele kamergenoot haar mond al open gedaan had. Kom maar op, Wren was er klaar voor.
Onderwerp: Re: Meeting the Roommate [&Vanellope] ma mei 02, 2016 8:32 pm
Words: 722
Tag: Wren
Het was nu haar derde dag dat ze op het eiland was en eindelijk had ze het een beetje los gelaten, naar de lessen was ze nog niet geweest. De afgelopen drie dagen had ze mokkend door gebracht buiten de tijd om die ze bij de pup was en Jensen, nu leek ze haar mokkende gedrag zelf zat te worden waar door ze wat losser werd. Onder tussen bevond ze zich op het strand, een plek waar ze vanaf het eerste moment al veilig had gevonden. Dit kwam door het vele water waar door ze alleen haar gedachten kon horen en geen andere mensen in haar hoofd had, het gebeurde nog wel eens dat ze dingen hoorde zonder dat ze dit ook maar wou. Ze was dan ook meer dan blij dat water een zwakte was voor haar Telepathy.
Haar voeten duwde ze harder het zand in terwijl ze sneller probeerde te rennen, vandaag had ze haar hardloop schoenen aan gedaan en kwam ze op het geniale idee -niet dus- om op het strand te gaan hard lopen. Het was alleen niet zo'n heel groot succes door dat ze door het zand niet echt goed in beweging kon komen, maar toch was het een hele uitdaging en daar hield ze wel van. Toen ze echter het idee had dat ze klaar was op het strand klopte ze haar schoenen uit voor ze verder ging, in plaats van meteen naar haar kamer toe te gaan besloot ze naar de kennels te gaan om de pup weer op te zoeken. Iets wat ze de afgelopen drie dagen ook had gedaan, daar verbleef ze een half uurtje in de kennel terwijl de pup weer het zelfde deed. Aan haar snuffelen om uiteindelijk speels met haar om te gaan, Vanellope had de pup eerder vandaag voor het eerst geaaid en het werd haar meteen al duidelijk dat de pup dat niet zo heel erg leek te vinden.
Maar nu was het weer tijd om terug te keren naar haar eigen slaap kamer om daar een douche te nemen en wellicht dan toch na te gaan denken of ze morgen dan toch echt aan de lessen zou gaan beginnen. Ergens vond ze het gewoon dood eng om lessen te volgen in een klas, ze had altijd privé les gehad en wellicht liep ze wel heel erg achter vergeleken met de rest. Een zucht verliet haar lippen terwijl ze haar zelf teleporteerde. Het duurde niet lang voor ze binnen was om vervolgens gewoon de trap te nemen, naar haar slaap kamer. Ze ging er van uit dat ze nog steeds alleen in haar kamer verbleef waar door ze niet voorbereid was op wat ze aan zou treffen, Vanellope haalde haar sleutel uit de zak van haar vestje en stak die in het slot om er vervolgens achter te komen dat die al van slot af was. Wat verbaast stak ze haar sleutels weer in haar zak waarna ze haar ogen iets dicht kneep terwijl ze haar gedachten openstelde voor enkele seconden. Genoeg om te weten dat er iemand in haar kamer was, Vanellope duwde de klink naar beneden en opende haar deur terwijl ze zich weer afsloot voor ze het hele eiland hoorde.
Haar blik gleed door der kamer heen waar door ze op merkte dat er troep op de grond lag. Iets waar ze zeker een hekel aan had, hier door maakte ze een beweging met haar hand en liet de schoenen en jas die in een hoekje lagen in beweging komen om die vervolgens onder het bed te schuiven van haar nieuwe kamer genoot om daarna de jas op te hangen. Haar blik gleed over der spullen heen die op de grond lagen om ze vervolgens ook in beweging te laten komen zodat ze naar haar kamersgenoot der kant ging. Zodra ze daar klaar mee was besloot ze pas te kijken wie haar nieuwe kamergenoot wel niet was. Vanellope trok haar wenkbrauw op toen ze verder de slaapkamer in liep en gooide de deur met een beweging van haar vinger dicht. "Nou Welkom." Sprak ze waarna ze naar haar bed ging en haar oordopjes uit haar oren haalde om vervolgens de mp3 speler uit te zetten en op haar bed te gooien. "Dus ik neem aan dat jij mijn nieuwe kamergenoot bent." Begon ze wat aarzelend.
Laatst aangepast door Vanellope Salazar op di mei 03, 2016 10:26 am; in totaal 1 keer bewerkt
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274
Character Profile Alias: The Dictator Age: 16 years Occupation: Lazy student
Onderwerp: Re: Meeting the Roommate [&Vanellope] ma mei 02, 2016 9:03 pm
Was ze verbaasd dat er niemand was om haar welkom te heten? Niet heel erg. Dit was toch een stomme school, net als iedere andere school. Wren had niet verwacht dat ze hier meer welkom zou zijn. Ze had zichzelf op haar bed laten ploffen - ja, ze had het zich nu toegeëigend, als iemand anders het wilde zou er een kleine oorlog ontstaan - en keek pas lui op toen ze de deur opnieuw open hoorde gaan. Nou, was dat dan haar kamergenoot? Had ze zich net voor niks aan een hoop lucht voor lopen stellen. Wren hield een enorme zucht in, maar liet wel even haar hoofd wat verder in haar nieuwe kussen zinken terwijl ze met haar ogen rolde. Hoeveel zin ze hier precies in had was lastig te schatten, maar het kwam gevaarlijk dicht in de buurt van absolute zero.
Ahhh, dit kon ze wel in haar voordeel gebruiken. Haar kamergenoot hing haar jas op, schoof haar schoenen onder haar bed. Waarom had zíj wel telepathie? Wat had Wren misdaan dat zij geen superhandige mutatie kon krijgen? Nee hoor, zij moest haar schoenen met de hand wegzetten. Bluh bluh life is so unfair. Wren besloot het daarbij te laten en observeerde het gedrag van haar kamergenoot nog wat langer, te lui om haar mond nu al open te trekken. Het kind mocht zelf eerst wel eens wat zeggen. Zij had al genoeg gezegd. Dat het meisje er toen nog niet was, was bijzaak. De rest van Wrens spul, dat nogal nodeloos op de grond gedeponeerd was, werd ook naar haar bed geschoven. Superhandig dit. Wren had al besloten wie het meeste schoonmaakwerk op hun kamer mocht doen. Want als deze school niemand had om je bagage op te halen, dan hadden ze zeker ook geen geld om schoonmakers te betalen. Wat een plaats dit.
Het meisje begon te praten toen ze haar oordopjes uitgedaan had. 'Awesome. Slim hoor,' antwoordde Wren toen het meisje haar aanname duidelijk maakte. 'Honderd punten, gouden ster. Ik ben Wren Máraz en dit is mijn bed nu,' vertelde ze haar. Ja, je wist nooit wat je kamergenoot allemaal van plan was met je bed. 'En jij bent?' Hoewel het haar zeker verteld was met wie ze op een kamer zou zitten, had Wren compleet niet de moeite genomen om de naam te onthouden. Misschien vroeg ze het morgen nog wel een keer. Misschien hing er een naamplaatje op de deur. Ze had compleet geen idee. Het kon haar ook niet schelen. Veel te kort nadat ze de vraag gesteld had, begon Wren al ongeduldig te worden. 'Nou, stel je je vandaag nog voor? Ik moet m'n spullen nog opruimen,' klaagde Wren, hoewel ze totaal nog geen aanstalten maakte om haar spullen ook echt een beter plekje te vinden. 'Oh TROUWENS,' begon Wren ineens, toen haar iets te binnen schoot. 'Ben jij hier al lang? Jij weet wel de weg naar een paar dingen, toch?' Het was een vraag die minder als een vraag en meer als een eis gesteld werd. Wren was niet zo goed met vraagtekens. Hoewel ze die wel kende (dat was voor 'sorry' en 'het is mijn schuld' een heel ander geval) gebruikte ze ze niet vaak. Hoe dan ook, als dit meisje de weg kende, dan had ze nog enig nut.
Wren probeerde te luisteren naar wat het meisje dan ook uit ging kramen. Beter had ze een naam die goed af te korten was, scheelde weer wat lettergrepen. Ze had geen zin om iedere keer dat ze iemands naam zeikerig wilde zeggen er meer dan twee lettergrepen ademhaling aan te besteden. Die lucht kon ze beter gebruiken. Wren duwde zichzelf weer rechtop en reikte naar een ding dat op de grond lag, met het goede voornemen om op te ruimen. Ze kwam er echter achter dat haar arm te kort was en het helemaal niet haalde. Met een geterge zucht - alsof ze van tevoren niet had kunnen weten dat ze het niet zou halen - liet Wren haar arm maar weer terug naast zich zakken en keek het meisje aan met een blik die aangaf hoe verdorie zwáár ze het wel niet had hier. 'Nou,' concludeerde Wren, haar stem nu gelukkig op een normaal volume, 'opruimen gaat m nog niet worden. Ik ga wel moet jou praten,' kondigde ze aan. 'Vertel eens wat leuks. Hoe ben jij hier gekomen?' De beste gespreksstarter. Met een beetje geluk kon Wren haar aandacht er tot de eerste zin bijhouden.
OOC: Haha arme Vanellope, ineens ligt dit geval in je kamer xD I like it : D
Onderwerp: Re: Meeting the Roommate [&Vanellope] ma mei 02, 2016 9:58 pm
Words: 719
Tag: Wren
'Awesome. Slim hoor,' zodra het meisje haar mond ook maar opende sloeg Vanellope haar gedrag meteen om naar een wat boze en geïrriteerde bui. 'Honderd punten, gouden ster. Ik ben Wren Máraz en dit is mijn bed nu,' Vanellope rolde met haar ogen en vormde haar hand voor enkele seconden naar een vuist voor ze die weer ontspande. "Dat bed mag je houden, hij kraakt." sprak ze op een verveelde toon terwijl ze kort grijnsde. "Ik wens je er veel plezier mee." Ze besloot om niet te zeggen dat het matras ook nog eens irritant was eenmaal je wat langer in bed lag. Het was eerst haar bed geweest, maar na een nacht was ze al verwisseld van bed. Ze had er nauwelijks een oog dicht gehouden, ze hoopte echter nu al dat haar kamergenoot er erg veel last van kreeg. 'En jij bent?' Voor Vanellope ook maar haar mond kan openen om de vraag te beantwoorden begon ze al weer te praten, waar door ze zelf op haar bed ging zitten en haar veters los strikte. 'Nou, stel je je vandaag nog voor? Ik moet m'n spullen nog opruimen,' Zodra haar veters los waren schopte ze haar schoenen uit om ze daarna meteen op te ruimen, dit alles deed ze zodat ze Wren nog meer kon irriteren dan ze blijkbaar al deed.
"Karma is de naam." Ze zag de nut niet om haar echte naam te geven. Wren moest maar genoeg nemen aan haar mutatie naam, daar naast had ze gewoon geen zin om zo'n persoon ook maar haar eigen naam te geven. "En dat is inderdaad iets wat je moet doen." Haar stem klonk sarcastisch en ligt geïrriteerd. 'Oh TROUWENS, Ben jij hier al lang? Jij weet wel de weg naar een paar dingen, toch?' Vanellope trok haar wenkbrauw weer op bij het horen van haar woorden. "Pardon?" Vroeg ze terwijl ze haar blik minachtend over het meisje liet glijden. "Zie ik er uit als je gids?" Vroeg ze terwijl er steeds meer irritatie in haar stem te horen was. "Ik moet je echter teleurstellen, mijn mutatie zorgt er voor dat ik de weg altijd vergeet." Sprak ze met weer een duidelijke sarcasme in haar stem, het was echter een leugen maar dat ging haar totaal niet aan. Ze zou nooit iemand ook maar helpen die het ook maar als een eis zei. Dit ging echt nog heel wat worden Vanellope trok het elestiekje uit haar haren en liet vervolgens haar vingers door de lange lokken gaan voor ze het stiekje weg legde en haar mp3 speler pakte om vervolgens de oortjes er om heen te draaien.
Haar blik gleed kort naar Wren heen toen ze in beweging leek te komen om op te ruimen maar dit al snel staakte toen ze er niet bij kon. "Hoe lui kun je zijn." mompelde vanellope zacht tegen haar zelf terwijl er een minachtende zuchtje haar lippen verliet. Ze merkte de blik van het meisje op en rolde nog een keer met haar ogen. 'Nou,' Haar blik gleed weer weg om uiteindelijk via het raam naar buiten te kijken, zouden haar ouders haar al aan het zoeken zijn of waren ze iets heel anders aan het doen. Wellicht boeide het hun niet eens, nee dat zou niet het geval zijn. Ze was immers iemand die ze goed konden gebruiken in hun wereld. 'opruimen gaat m nog niet worden. Ik ga wel moet jou praten,' haast verbaast keek ze naar op zij toen die woorden uit het meisje kwamen.
'Vertel eens wat leuks. Hoe ben jij hier gekomen?' Hier had ze dus echt geen zin in, Vanellope draaide zich zodat ze volledig naar Wren toe zat. "Zoals ik al zei, zorgt mijn mutatie er voor dat ik de weg niet meer weet." Na die woorden stond ze op en opende haar vest die ze vervolgens uit trok. "Ik zou het dus niet weten." Ze rolde weer even met haar ogen om vervolgens naar haar kledingkast te lopen, "als je het niet erg vind ik ben douche." Ze pakte wat schone kleding uit de kast om vervolgens de badkamer in te lopen daar sloot ze de deur achter zich en opende de kranen met haar Telekinesis om zich vervolgens te ontdoen van haar kleding en onder de warme water straal te stappen.
NOTES: Het is ook zo'n schatje [ : Trouwens Telekinesis is dingen verplaatsen zonder ze aan te raken. Telepathie is gedachten lezen etc hihi
Character Profile Alias: The Dictator Age: 16 years Occupation: Lazy student
Onderwerp: Re: Meeting the Roommate [&Vanellope] di mei 03, 2016 11:36 am
Wren voelde zich absoluut niet schuldig om haar shitty gedrag tegen haar nieuwe kamergenoot. Als je er niet tegen kon moest je maar gaan huilen. Het andere meisje leek echter van wat sterker materiaal gemaakt en ondanks haar rottige humeur kon Wren dat wel waarderen. Ze vond het leuk als mensen ook echt tegen haar ingingen en wat anders zeiden - niet altijd, maar zo af en toe. En dit meisje kon wel van zich afbijten. Fijn dat ze het bed mocht houden. Dat het kraakte maakte Wren niet zoveel uit. Door haar weinige lengte en gewicht viel het meestal wel mee met hoeveel druk ze op het bed plaatste. Los van haar gewoonte om zichzelf op bed te laten ploffen natuurlijk, maar dat telde niet volgens Wren. Het andere kind besloot dat haar schoenen vijftig keer belangrijker waren dan haar nieuwe maatje, dus rolde Wren met haar ogen en begon met haar voeten op de vloer te tikken in verveling, terwijl ze wachtte op een antwoord. Af en toe wierp ze een blik op de hoop met spullen die verspreid op de grond en op het bed lag, maar de energie ontbrak haar om er nu wat aan te doen.
Oh, het was Karma? Yeah right, of haar ouders waren sadisten naar hun kind, of het was haar alias. Wren gokte op het eerste.. Nah, toch maar het tweede. Al zou zij ook een sadist zijn naar haar kind als dit geval haar nageslacht was. Maar dat was een heel andere tak van gedachten die ze nu niet in wilde slaan. Wren haalde haar schouders op en negeerde de opmerking over het opruimen. Doe jij het maar, met je telezooi, dacht Wren. Op de naam had ze echter wel wat te zeggen, met een gemene grijns erbij. 'Het is me opeens duidelijk waarom mensen zeggen dat Karma een bitch is,' merkte ze luchtig op. BURN. Wren besloot nu maar aan haar kamergenoot te 'vragen' hoelang die hier al was. Ook deze 'vraag' stuitte op het nodige verzet. Dat meisje wist ook niet echt wat ze met haar leven aanmoest hé? Zo rot hoefde je niet te zijn tegen je lieftallige kamergenoot, vond Wren. Het kind was echter niet van plan haar houding te verbeteren en begon nog sarcastisch en geïrriteerd te doen ook. Dit liet Wren alleen nog maar meer grijnzen. 'Ja, je ziet er wel uit alsof je mijn gids zou kunnen zijn,' vond ze. Iedereen zag er immers uit als een potentiële onderdaan. 'En daarnaast, wat een falende mutatie heb jij!' Het maakte Wren aan het lachen. 'Maar dat maakt niet uit, aangezien niemand ooit zo'n domme mutatie zou hebben,' concludeerde Wren. Ze had dat kind net telekinesewhatever zien doen, dan had je echt geen mutatie waarmee je de weg kwijt kon raken. Zo dom was zelfs Wren niet.
Daarna deed ze een halfhartige poging wat dingen op te rapen van de grond, maar omdat haar armpje te kort was gaf ze het binnen een paar seconden alweer op. Tijd om wat vragen aan haar kamergenoot te stellen, die hier dus geen zin in had. Saai mormel. Wren zuchtte luid toen het meisje opnieuw begon over die falende mutatie van haar. 'Ja hoor,' verzuchtte het meisje. 'Het is al goed. Je bent kansloos, ik snap m.' Een aardige conclusie was het niet, maar of deze informatie nu waar was of niet, Wren ging de opmerking toch maken. Al was het maar om de ander dwars te zitten. Haar kamergenoot - ofwel Kar, zoals Wren haar nu gedoopt had - was haar nu helemaal zat en kondigde aan dat ze ging douchen. Ach, ze kon maar een paar meter wegrennen. Wren liet haar gaan, maar veranderde van gedachten toen ze opnieuw naar de spullen om zich heen keek. Ze had afleiding nodig. En er was nu maar één iemand van wie ze afleiding ging eisen. Het meisje moest al onder de douche staan, maar het kon Wren weinig schelen. Ze deed de deur niet open, maar klopte er wel op en begon luid te praten. 'KOM OP NOU KAR,' zei ze. Nog een paar bonzen op de deur. 'WE KUNNEN TOCH WEL VRIENDEN ZIJN. JE HOEFT NIET METEEN WEG TE RENNEN.' Wren leunde met haar schouder tegen de deur. 'IK WEET HET GOED GEMAAKT. IK GA DINGEN OPRUIMEN EN DAN KAN JIJ OOK WEER JE BITCHFACE WEGHALEN EN NORMAAL DOEN,' concludeerde het meisje. Want ja, het was Kar die abnormaal deed. 'IK ZIE JE ZO KAAAAR, BYEBYE LOVE YOU,' riep Wren. Tja. Even kijken welke knopjes ze in moest drukken om haar kamergenootje te irriteren.
Nou ja. Dan toch maar 'opruimen'. Het hield zo ongeveer in dat Wren haar kleding in de lades die voor haar bedoeld waren dumpte. Het was nauwelijks opgevouwen, maar het was in ieder geval uit het zicht. Op haar bureau dumpte ze wat boeken, schriften, pennen. Haar wekker kwam op het nachtkastje te staan en haar pyjama propte ze onder het kussen, zodat ze m snel kon vinden. Nog wat boeken, foto's en andere zooi wegleggen. Telefoon aan de oplader. Wren was een eind klaar toen Kar weer terug kwam. 'Ik wist wel dat je terug zou komen!' zei Wren blij. Want ja, anders had haar kamergenootje zich gelijk moeten verdrinken. En dat zag ze haar nu ook weer niet doen. 'Kijk, speciaal voor jou opgeruimd!' Het was niet echt een teken van goede wil, meer een teken van hoe Wrens mood omgeslagen was naar happy nu ze iemand had om te zieken. En zo dichtbij! Granted, als je niet in de lades zou kijken zag alles er redelijk normaal uit. 'Het wordt superleuk om je kamergenoot te zijn!' Wrens grijns vertelde alles.
OOC: Haha oops, de termen even door elkaar gehaald~ Ik zal erop letten En ze zijn nu al BFFs zeg, ze vinden elkaar zo aardig xD
Onderwerp: Re: Meeting the Roommate [&Vanellope] di mei 03, 2016 12:47 pm
Words: 1102
Tag: Wren
Terwijl Vanellope druk bezig was met haar schoenen merkte ze gewoon dat het haar kamergenoot iets irrteerde door dat het meisje met haar voeten op de grond tikte. Iedereen zou zijn of haar schoenen belangrijker vinden dan zo'n vervelend rot kind, misschien had ze moeten eisen om een kamer voor haar alleen te krijgen? Dat was alles iets wat ze niet had gedaan, wellicht was dat toch niet zo heel erg slim geweest. Wie dacht dan ook dat ze ook maar zo'n persoon als kamergenoot zou krijgen, ze had gehoopt dat het iemand was die rustig kon zijn die gewoon niet zo was als haar nieuwe kamergenoot. Hoe dan ook, ze moest het er maar mee doen. Ze was echter niet zo'n persoon die het ook maar op zou geven en nu om een eigen kamer zou vragen. Nee ze kon deze jonge dame echt wel hendelen, ze hoopte alleen heel erg dat ze niet bij haar in bed zou belanden. Dat zou dit allemaal nog erger maken dan het al deed, en dat was iets waar ze zeker geen zin in had.
Vanellope deed voor haar kamergenoot er alleen maar langer over om haar schoenen uit te doen voor ze dan ook maar een antwoord gaf. Voor ze het wist kwamen de volgende woorden haar gedachten in, "Doe jij het maar, met je telezooi," Vanellope snoof afkeurend maar liet niet merken dat ze Wren haar gedachten had gehoord, dat was iets wat ze voor haar wou verbergen. Ze was er zeker van dat wanneer Wren dit te weten zou komen dat ze het hoogstwaarschijnlijk tegen haar zou gebruiken, gelukkig kon ze haar zelf afschermen maar dat leek alleen niet altijd te lukken. Wanneer ze haar concentratie er niet bij had of iets in die richting. 'Het is me opeens duidelijk waarom mensen zeggen dat Karma een bitch is,' Vanellope rolde met haar ogen bij het horen van die woorden. "Ow, ik ben veel meer dan dat liefje." antwoordde ze simpel zonder enige betekenis op het woord liefje. Ze moest eens weten wat Vanellope allemaal was, maar enkel door dat klein laatste zinnetje had ze voor Karma gekozen. Wat was er nou leuker dan tegen de mensen zeggen waar ze achteraan ging dat Karma een bitch was, daarnaast als ze de naam Karma gebruikte dan leek ze meer dingen te kunnen dan wanneer ze dit niet deed. Het maakte eigenlijk niet zo heel veel meer uit, ze hoefde het toch allemaal niks meer te doen. Het was niet belangrijk, ze was nu namelijk op dit eiland en voor nu hoefde ze geen opdrachten meer te doen.
Maar ergens miste ze het nu al, hoe gek het ook klok. Ze was het echt gaan missen, maar dit was natuurlijk beter. Veel beter dan alles wat ze normaal moest doen, ze had al drie dagen lang geen les gehad. Iets wat ze wel kreeg eenmaal ze thuis was, zodra ze niks te doen had dan moest ze leren en trainen niks meer en niks minder. 'Ja, je ziet er wel uit alsof je mijn gids zou kunnen zijn,' Ze haalde haar schouders op en bekeek Wren weer wat minachtend. "In je dromen meid. Ik ben niemands gids." Antwoordde ze simpel, ze ging er niet te veel op in. 'En daarnaast, wat een falende mutatie heb jij! Maar dat maakt niet uit, aangezien niemand ooit zo'n domme mutatie zou hebben,' Vanellope schudde kort haar hoofd om haar blik over de kamer te laten gaan. "Oja? Misschien heb ik wel een mutatie dat ik inderdaad de weg kan vinden, maar als keerzijde dat ik het ook meteen weer vergeet." Ze deed niet eens de moeite om haar woorden ook maar kloppend te maken, het interesseerde haar eigenlijk niet eens. 'Ja hoor, Het is al goed. Je bent kansloos, ik snap m.' Langzaam begon ze in haar handen te klappen terwijl ze Wren uitdagend aan keek.
"Hoera, mijn kamergenoot snapt het." Vanellope rolde weer met haar ogen en kon niks anders dan hier weg gaan, vandaar ook dat ze besloot te gaan douche iets wat ze ook moest doen dus dat kwam mooi uit.
Zodra ze dan ook onder de warme straal stond was ze er zeker van dat ze rust zou krijgen van haar vervelende kamergenootje, maar helaas had ze het goed mis. Ze zou alles behalve rust krijgen want voor ze het wist hoorde ze haar irritante stem al door de deur heen schreeuwen, en gebonk op de deur. 'KOM OP NOU KAR, WE KUNNEN TOCH WEL VRIENDEN ZIJN. JE HOEFT NIET METEEN WEG TE RENNEN.' Vanellope rolde met haar ogen en concentreerde zich op het geluid van het water hopend dat de stem weg zou vallen, maar alles behalve dat. Ze hoorde haar gewoon hard op praten, toch negeerde Vanellope het volkomen. Misschien was dat het beste, haar gewoon negeren zodat ze van zelf wel zou gaan stoppen.
Maar het leukste van alles was toch wel dat ze zei dat ze haar spullen op zou gaan ruimen, iets waar van ze hoopte dat Wren dit ook zou gaan doen. Op haar gemak waste ze haar haren om vervolgens haar lichaam te wassen, niet veel later draaide ze de kranen uit en stapte ze uit de cabine. Vanellope pakte de kleine handdoek en droogde haar haren iets voor ze haar lichaam afdroogde en in haar ondergoed stapte, de kleding die ze eerder aan had stopte ze weg in de was mand waarna ze de badkamer verliet. 'Ik wist wel dat je terug zou komen!' Vanellope trok haar wenkbrauw op en bekeek Wren als of ze een volkomen gek was. "Zo dat is een hele verandering." Mompelde ze zacht terwijl ze verder de kamer in liep om uiteindelijk de handdoek over haar stoel heen te hangen en weer naar haar kast liep.
Ze liet haar blik over een aantal kleding stukken gaan en pakte uiteindelijk een leren broek die ze meteen aan trok gevolgd door een hemd en een wijdshirt die ze half in haar broek stak. 'Kijk, speciaal voor jou opgeruimd!' Ze keek Wren kort aan en liet haar blik over de grond heen gaan en haar bed. Het was inderdaad een stuk opgeruimder dan net, "Ow wat lief, dank je wel schat!" Riep ze vrolijk maar overduidelijk nep. 'Het wordt superleuk om je kamergenoot te zijn!' Ze haalde een borstel door haar haren heen om zo alle klitten er uit te halen terwijl ze half op haar bureau blad zat. "We gaan het zo gezellig krijgen!" Als zij zo wou doen dan kon zij het ook.
Character Profile Alias: The Dictator Age: 16 years Occupation: Lazy student
Onderwerp: Re: Meeting the Roommate [&Vanellope] di mei 03, 2016 5:18 pm
Toen Kar onder de douche zat en Wren haar zegje geschreeuwd had, besloot ze dan toch maar haar zooi wat uit het zicht te gooien. Ze had het sowieso moeten doen; Wren vond het alleen leuker om het te laten lijken alsof ze nu tenminste íets deed voor Kar. Niet dat het kind erin zou trappen, dom was ze niet, maar het kon Wren vrij weinig boeien. Het meisje leek zich niet erg veel aan te trekken van Wrens opmerkingen. Een uitdaging: ze moest betere dingen verzinnen. Of meer. Waarschijnlijk meer, want erg gevat was Wren over het algemeen niet. Ach wat, als ze ergens goed in was, dan was het mensen dwarszitten en irriteren. Soms door alleen al in de kamer te zijn; wat was ze toch een speciaal meisje. Ze dumpte nog wat dingen in de la en schoof m dicht. Zo, nu zag alles er toch maar weer beautiful uit. En dat speciaal voor haar überspeciale kamergenootje. Ach, als ze lang genoeg wachtte zou ze vanzelf wel achter haar echte naam komen. Als ze er dan nog interesse in had. Misschien moest ze haar mutatie een keer gebruiken op Kar, kijken wat het effect was. Het jammere was dat ze nog niet echt wist wat haar kamergenootje allemaal uitspookte met haar mutaties en ze ging zich niet continu concenteren om het een keer te onderbreken. Maar als ze een kans kreeg.. Dan wilde Wren haar eigen krachten toch wel een keertje uittesten. Kamergenootjes waren de beste proefdieren.
En daar was haar bestie! Kar kwam de douche uit en deed wat kleding aan, terwijl Wren met een wijds gebaar en een trotse blik indiceerde dat de kamer nu (semi) opgeruimd was. Wren negeerde de blikken van onbegrip die ze toegeworpen kreeg en bleef haar energieke zelf. Zo, Kar was wel degelijk onder de indruk. Ze had ook maar iets anders moeten uitdrukken, Wren had hier maar liefst een kwartier van haar leven aan besteed, bah. Misschien was het wel het laatste wat ze deed voordat ze doodging, brr, stel je voor! Zij was niet onsterfelijk. Haha het was fijn hoe Kar antwoordde op die typische bitchy manier. Oh zo vrolijk maar (niet zo) stiekem sarcastisch. Wren vond het hilarisch. Het meisje werd wel degelijk geprovoceerd door haar gedrag. Dat kwam niet echt door Wrens masterplan in manipulatie, maar meer doordat ze anderen geen keus liet. Haar gedrag was gewoon onvermijdelijk, ze drong zich op net zolang totdat ze een reactie kreeg. Want aandacht, of het nu goede of slechte aandacht was, was wat ze uiteindelijk wilde. Goede aandacht was beter, maar aangezien het langer duurde om dat te krijgen was Wren eerder uit op de negatieve aandacht.
Kar vond óók dat ze het supergezellig gingen krijgen. Nou, dat was prachtig! Fabulous! Dan waren ze het daar over eens, niet? Wren liep naar Kar toe, die op haar bureau zat. Daar was ook een stoel, dus met een ruwe beweging eigende Wren zich die toe en plofte erop neer. Ze schoof even heen en weer op het ding om het te testen, maar de stoel doorstond haar test en ze leunde tevreden achterover. 'Duusssss, Kar,' begon ze. Blijkbaar moest zij alle gespreksstarters doen hier, prima hoor. Ze werd nooit moe van haar eigen stem. 'Wat gaan we doen om te vieren dat we nu kamergenootjes zijn? De eerste avond is het bijzonderst! Heb je leuke films? Of ga je saai huiswerk maken vanavond?' Dat huiswerk.. Het bracht Wren op een ander spoor. Ze fronste even, hield haar hoofd wat schuin terwijl ze Kar aankeek. Bestudeerde. Want ja, er was een heel belangrijke vraag die Wren moest beantwoorden en het zou veel uitmaken voor haar oordeel - voor zover dat nog niet gevormd was - over Kar. Wren was een heerlijke minuut lang stil voordat ze haar grote mond weer open trok. Ze had een idee, maar vragen leek haar beter... 'Hey Kar, even eerlijk en serieus,' zei Wren. Haar gezicht straalde verrassend genoeg zo ongeveer uit wat die woorden betekenden. 'Ik moet dit even weten, anders weet ik niet of we door één deur kunnen. Eerlijk antwoord geven, ja?' Ze wachtte even tot Kar een soort van bevestiging gaf, of tot ze zich inbeeldde dat die bevestiging gegeven was. Daarna haalde ze diep adem. 'Okay, daar gaan we... Ben je een nerd, of niet?'
Hierna bleef het stil, Wren keek de ander verwachtingsvol aan. Want als je een nerd was, bah, dan voelde Wren zich verplicht je in de badkamer op te sluiten of wat dan ook. Of je iets anders aan te doen. Nerds waren de prooi waar de Wrentijger op jaagde, rawwwr. Ze at ze alleen niet, bah. Wren hoorde bij de notoire spijbelaars, lesontduikers, mensen die hun huiswerk nog niet zouden maken als ze er de wereld mee konden redden. Als Kar van zichzelf vond dat ze een nerd was, dan was die leuke vriendschap die ze net hadden opgebouwd wel een eind over. Wren had geen probleem met intelligente mensen die weinig werkten voor normale resultaten - alhoewel ze hen er wel van verdacht nerds te zijn, maar ze deden genoeg leuke dingen om daarvoor te compenseren - maar ze had wel een probleem met overachievers die geen lol hadden naast hun wiskundehuiswerk. Dus, wat zou het zijn?
