Onderwerp: Roommate experience [Gahiji] wo maa 02, 2016 9:27 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Hij wist niet dat het zo lang zou duren om door de hele procedure te gaan van het nieuw zijn op een school als deze. De opwinding was er even geweest maar nu voelde zijn hand als lood aan nadat hij alle papieren had ingevuld en was de honger om met al zijn bagage door de school te slenteren op zoek naar de juiste kamer zelfs zo goed als verdwenen. Het was een hele vragenlijst geweest, zowel het mentale aspect, als het mutatie deel als het deel van wat hij in zijn leven al allemaal had gedaan met of zonder mutatie. In ieder geval kende ze hem waarschijnlijk van binnen naar buiten en omgekeerd en dat was al even onaangenaam als de blikken van omstaanders die hij thuis had gekregen. Daarom was hij in eerste instantie vertrokken uit Australië, om zijn familie hun leven terug te geven. Hier komen was een nieuw avontuur al had het hele inschrijvingsproces een beetje de pret ervan af gehaald. “Alles is in orde.” Goed, geweldig, de verlossende woorden. Hij veerde recht, het vrouwtje die een paar meter verder met een student bezig was gooide hem een geërgerde blik. Jensen fronste zijn wenkbrauwen en keek terug naar voor, naar de persoon die alles voor hem in orde bracht. Uiteindelijk was hij goed om te gaan en Jensen kon niet snel genoeg weg zijn uit deze grote inkom, uit dit gebouw zelfs.
Er was hem gezegd dat hij met twee anderen op de kamer zou slapen, dat was de eerste keer in zijn leven dat hij zoiets zou meemaken. Hij was altijd opgevoed met zussen dus dit was iets compleet anders. Een huissfeer zou het nooit geven maar om kamergenoten te hebben, wel, dat kon in de toekomst alle kanten op gaan. Hij had een klein plannetje mee gekregen waarop hij nu op zoek ging naar het jongens slaapgedeelte. Hij vond het, net als de telleurstelling die er kwam toen hij de afstand ervan opmerkte. Dat was naar buiten, weer door de kou, en een ander gebouw in om dan een paar trappen te doen en een paar gangen door te wandelen. Jensen had zichzelf voorgenomen om zijn mutaties de eerste dagen niet te gebruiken want zoals altijd was hij liever de observator vanop afstand in plaats van degene die zich volop zonder denken in het avontuur wierp. Maar na een lange inschrijfperiode zag hij het niet zitten om met zijn spullen tot daar te wandelen.
Hij trok zijn sjaal en jas uit en liet het op zijn spullen zakken. Hij bestudeerde het plannetje nog eens goed en legde zijn hand vervolgens op zijn koffer en trekrugzak vol kleren en benodigdheden. Met zijn andere hand raakte hij zijn schouder aan, hij sloot zijn ogen, dacht aan de plek en teleporteerde zichzelf erheen. Toen hij zijn ogen opende stond hij in een gang met deuren en cijfers boven. Aan de twee jongens die langs liepen wist hij meteen dat het de juiste afdeling was. Hij nam zijn trekrugzak over zijn schouder en rolde zijn koffer achter zich mee terwijl hij naar het juiste kamernummer rolde. Voor even dacht hij de sleutel te gebruiken maar dan besefte hij dat dit geen hotel of herberg was waar hij vaker in was verbleven maar daadwerkelijk een kamer met kamergenoten. Dus klopte hij gewoon aan in de hoop dat er iemand aanwezig zou zijn om hem binnen te laten. Hij bleef tegen de deurpost rusten, streek zijn hand over zijn hemd alsof hij nodig ergens indruk op zou moeten maken en keek op toen er iemand open deed. ‘Er werd me gezegd dat ik blijkbaar een nieuwe kamergenoot word.’ Begroette hij de persoon beleefd, aan beleefdheid ontbrak het gelukkig nooit bij Jensen. Al zeker niet op nieuwe plaatsen als deze …
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] do maa 03, 2016 2:15 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Toch al zeker twee dagen had de jongen zijn kamer niet verlaten. Zelfs niet om te eten. Natuurlijk had hij ongelofelijk veel honger, maar hij overleefde dat wel. Het was enkel zeer vervelend en hij kreeg er maagpijn van, maar hij ging er niet aan sterven. Het gevoel bleef gewoon, maar hij probeerde het te negeren. Tot zijn geluk had hij zijn kamer voor hem alleen. Domi was ergens. Wist hij veel waar. Het maakten hem niet uit. Het was alleen maar goed als hij alleen was. Dan ging je hem zeker niet horen klagen. Eigenlijk wilde hij niemand zien van al de mensen op het eiland. Ze waren alleen maar een extra last op zijn schouders dat hem ‘s avonds wakker hield.
Dat hij al een tijd niet uit zijn kamer was gegaan was te merken. Zijn zwarte haar stak alle kanten op, hij liep op blote voeten met een loszittende zwarte broek dat ze blijkbaar een ‘jogging’ noemde en verder droeg hij enkel een rode badjas die open hing. Natuurlijk ging hij wel onder de douche, want hij had nog steeds zijn eigenwaarde en het was prettiger om niet stinkend rond te lopen. Veel deed Gahiji verder niet op zijn kamer behalve hopen dat de tijd iets of wat snel vooruit ging. Hij zat op dat moment op de grond tegen het bed met een boek op zijn schoot. Er stonden veel verschillende tekens in waar hij niet aan uit kon, maar er waren genoeg plaatjes. Hij keek dan ook vooral naar de plaatjes al waren die ook zeer vaak heel verwarrend, maar in ieder geval had hij zo iets om naar te kunnen kijken en waar hij zich mee bezig kon houden.
Wanneer er op de deur geklopt werd keek hij toch even op, maar kwam niet gelijk in beweging. Voor enkele tellen bleef hij gewoon kijken voor dat hij met tegen zin het boek dicht klapte en achter hem neer legde op zijn bed. Vervolgens hief hij zich in alle rust en kalmte op tot hij weer recht stond. Moeiten om zich te haasten deed hij in ieder geval niet, maar uiteindelijk stond hij toch voor de deur en opende hij die. Voor zijn neus stond iemand onbekend, die blijkbaar op zijn kamer moest zijn. Gahiji keek naar het bed van zijn andere kamergenoot en nadien weer naar de jongen voor hem. Enkele keren wisselde zijn blik tussen de twee in stilten, voor hij zijn mond even open deed om wat te zeggen. Woorden kwamen er echter niet uit en je zag wel dat hij over heel de situatie aan het nadenken was. net zoals de vorige keer had deze jongen ook koffers bij. Overdreven rolde hij even met zijn gele katachtige ogen. ‘Niet mogelijk,’ zei Gahiji uiteindelijk simpel. Hij draaide zich weer om en in diezelfde beweging wilde hij de deur weer dicht slaan. Hij controleerde niet of dat de deur ook effectief in het slot viel. Vorige keer had hij genoeg moeiten gedaan de andere buiten te houden, maar toen stond die al binnen. Misschien was deze jongen slim genoeg om buiten te blijven staan. Als het al een jongen was. Gahiji wacht van wel, maar zo goed had hij er niet op gelet. Ach ja. ’Waarom wilt iedereen hier komen slapen, zo interessant is het niet om mij te zien slapen. Het kan toch niet dat er geen andere plaatsen vrij zijn,’ mompelde hij wat tegen zichzelf in een oude Arabische taal.
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] do maa 03, 2016 7:21 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Hij had geen idee bij wie hij zou belanden of in wat voor situatie. Jensen was geen moeilijk persoon om mee om te gaan, hij had misschien wel altijd ergens een eigen mening maar die uitte hij weinig tot niet tegenover anderen. Eigenlijk was hij wel het stille type, degene die vanop afstand toe keek en indien nodig de leiding nam. Deze kamersituatie zou hem niet veel doen, grotendeels omdat hij met behoorlijk verschillende karakters overweg kon. Waren het stille types, dan zou hij dat ook zijn, waren het types die kattenkwaad uithaalde … wel, daar kon hij naarmate tijd ook wel een mouw aan passen. Dus hij keek er ergens wel naar uit om de personen in kwestie te leren kennen. Hij voelde zich er niet zenuwachtig of nerveus onder, hij zorgde wel graag voor een goede eerste indruk dus het was misschien daarom dat hij onrechtstreeks zijn hemd glad streek en zijn hand door zijn zwarte haar haalde.
Met zijn kalme zelfzekere uitdrukking stond hij daar tegen de deurpost, te wachten tot er iemand zou open doen of hij tenminste iets van geluid zou horen aan de andere kant van de deur. Wat als er niemand was? Hij had een sleutel maar het zou onbeleefd zijn om zomaar binnen te gaan en zich te installeren zonder op zijn minst zijn kamergenoten af te wachten. Maar op de gang blijven staan wachten zag hij nu ook niet meteen zitten. Daarnaast had hij al lang genoeg mogen wachten tot dat hele inschrijfproces erop zat om daar nog extra geduld voor op te brengen. Misschien kon hij de school al gaan verkennen of de terreinen eromheen en een plakbriefje na laten op de deur. Jensen keek nog eens naar het kamernummer op de deur alvorens hij naar het bladje en de sleutel kreeg, hij zag zeker goed dus dat was niet het probleem. Toch bleef het een lange tijd stil, Jensen vouwde zijn briefje tot een klein vliegertje terwijl hij wachtte. Hij wilde eigenlijk terug zijn hand opheffen om nogmaals te kloppen toen hij een zacht geluid hoorde aan de andere kant van de deur. Dus er was toch iemand aanwezig? Het geluid had iets weg van gedempte voetstappen, Jensen zijn rug rechtte zich wat en zijn blik gleed van het vliegertje naar de klink en weer terug.
Hij keek op van het vliegertje in zijn handen naar de deur die langzaam werd open gedaan. Voor hij verscheen een jongen, in niets meer dan een zwarte jogging en een rode badjas. Jensen keek in een korte seconde naar beneden voor zijn ogen zich op de persoon in kwestie vestigde, gele katachtige ogen keken hem aan en Jensen moest zich eraan herinneren dat hij op een school vol mutanten zat. Gele kattenogen mochten dus geen uitzondering zijn hier. Het enige wat ervoor zorgde dat hij niet bleef staren was de geringe beleefdheid waar hij mee was opgevoed. Zijn kamergenoot leek niet al te blij met zijn Jensen. Jensen stelde het voorstellen enkel uit omdat de blik boekdelen sprak. Oké dan, van alle scenario’s die hij in zijn hoofd had op gehaald kon het natuurlijk ook zo gaan. “Niet mogelijk.” Zei de jongen simpel, nadat hij overdreven met zijn ogen had gerold. Jensen wilde zijn mond openen om iets te zeggen maar de deur gleed alweer dicht. Het enige waardoor het niet terug in het slot viel was Jensen die zijn schoen er wat tussen had gezet, hij duwde de deur langzaam weer open maar bleef keurig in het deurgat staan. Jensen liet zijn ogen de kamer kort rond gaan terwijl de jongen in een vreemde taal begon te praten. ‘Je kunt Arabisch.’ Merkte hij op. Jensen was een talenkenner, hij had er een twee jaar voor talen gestudeerd. ‘Ik spreek het niet, herken het enkel.’ Zei hij schouderophalend in de hoop dat dit misschien een goede manier was om een gesprek te starten. Herkennen was vaak voldoende, hij had genoeg gereisd om het één en ander van culturen en talen te herkennen. ‘Ze hebben me deze kamer gegeven.’ Hij duwde het vliegertje weg van zijn hand en het gleed door de lucht de kamer binnen naar de jongen toe, toevallig, dat wel. Erop stond het kamernummer dat hij had gekregen. ‘Niets waar ik iets aan kan doen.’ Uiteindelijk zou de persoon tegenover hem het maar moeten accepteren. Jensen was geen moeilijk geval, de ander precies wel …
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] do maa 03, 2016 8:34 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Het was voor Gahiji al moeilijk genoeg om een kamer te delen met één iemand en dan kwam er nog eens een tweede bij. Mooi niet dat hij weer al zijn spullen naar de badkamer zou verplaatsen, dat was hem teveel moeite om te herhalen. Wat had hij toch een verschrikkelijk zwaar leven. Mensen moesten eens weten wat hij allemaal moest doorstaan. Verschrikkelijk dat het allemaal was. Doordat hij zich overal zo druk in aan het maken was, vergat hij zelfs helemaal dat hij enkel de badjas aan had en geen shirt. Of dat hij de badjas dicht moest doen voor zijn lichaam te bedekken. Gahiji had teveel aan zijn hoofd, was overal al over aan het nadenken en wilde vooral de jongen weg. Het was hem helemaal ontgaan en daar ging hij vast wel spijt om krijgen.
De deur ging weer open en de jongen gaf een reactie op wat dat er was gezegd. Even wierp Gahiji een blik over zijn schouder om naar de persoon te zien, maar zijn rug bleef naar de andere toegedraaid. Dus de jongen wist wel in welke taal hij bezig was. Het verbaasde Gahiji dat de onbekende wel wist wat het was, maar helaas sprak de jongen het niet. Een grinnik kon hij niet onderdrukken, maar hij liet het snel over gaan in een hoest en hield daarbij zijn hand tegen zijn mond. ‘De versie die niet meer gesproken wordt,’ verbeterde hij de jongen met maar weinig interesse in zijn stem. Om iets te doen te hebben nam hij het boek weer op van zijn bed en bladerde erin zonder dat zijn aandacht erbij was. Hij sloeg iedere bladzijde dan ook te snel om daardoor het op viel dat hij er niks meer deed. Gahiji hoopte dat zijn poging tot negeren de andere ging wegjagen maar dat was helaas net het geval. De andere bleef in de kamer zitten en er kwam nog meer woorden uit de andere zijn mond. ‘Goed voor je,’ beantwoorde Gahiji. Wel, hij kon er ook niet aan doen dat hij niet nog meer mensen op zijn kamer wilde. De laatste keer ging hij overal tegen in wanneer Domi erbij kwam, maar dat had niet geholpen. Hij moest wel een andere aanpak proberen. Langs hem heen kon hij ondertussen een papier zien zweven dat een meter van hem op de grond viel. Even verward keek hij over zijn schouder naar de andere voor hij het op raapte en terug open plooide. Wat er op stond...wist hij veel. Het waren wat lijntjes die aan elkaar verbonden waren. Gahiji draaide het papier dan ook op alle mogelijke manieren rond, maar hij had geen idee hoe dat hij het moest houden. ‘Wat moet ik hiermee?’ vroeg hij toch zonder de andere aan te kijken. Hij was namelijk nog steeds bezig met het ronddraaien van het papier in zijn handen. Misschien had hij niet eens moeten zien naar wat erop stond. Gahiji had werkelijk geen flauw idee.
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] za maa 05, 2016 1:13 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Dat hij de deur terug in zijn gezicht zou krijgen had hij niet verwacht, dat zei eigenlijk al genoeg over de situatie waarin hij terecht zou komen. Misschien kwam hij wel terecht bij één of andere grumpy en humeurig kamergenotenstel. Hij had ook geen idee hoelang die twee al bij elkaar lagen, misschien wel maanden … jaren. En dan kwam hij hier binnen om de pret te bederven. Hij begreep de deur in zijn gezicht misschien ergens wel, hij onderbrak misschien hun vertrouwde omgeving en routines. Maar het was niet zijn schuld dat hij hier, uitgerekend bij deze kamer, moest zijn. Hij had niet te kiezen bij wie hij wilde slapen, het was slechts het systeem van kamers opvullen. Bij wie je terecht kwam, wel, daar hadden ze duidelijk geen rekening mee gehouden. Jensen had dan ook heel traag de deur weer open geduwd met zijn voet, geen onverwachtste bewegingen maken and stuff, je wist immers nooit wat voor mutaties hier in de kamer opgesloten zaten. Hij wilde liever zijn eerste dag niet gefrituurd of behekst of gelijk wat doorbrengen. Dat zou een mooi iets zijn om thuis over te vertellen, hoe hij de eerste dag al meteen, één; uit zijn kamer werd gezet, twee; en dan nog eens de volle laag van een mutatie over zich heen hebben gehad.
Gelukkig leek de kamer op het eerste zicht groot genoeg om niet in elkaars weg te lopen. Jensen bleef wel nog steeds in de deuropening staan, alerter dan hij eerder was nu hij te weten was gekomen dat zijn kamergenoot niet zo vriendelijk was als hij zich had proberen voorstellen. Maar over een andere kamergenoot kon hij nog niet oordelen, want die was er blijkbaar niet vandaag. Goed, met één had Jensen momenteel de handen vol. Hij werd ook gelijk verbeterd op zijn talenkennis. ‘Juist.’ Zei hij gelijk erna. De taal die niet meer gesproken werd en toch stond hij hier mooi in een Arabisch dat niet meer werd gesproken, te praten. Eigenlijk zou hij uit vriendelijkheid willen vragen waarom hij het dan wel sprak maar het zou niet echt helpen aan de situatie. De niet geïnteresseerde toon in zijn stem was al genoeg voor Jensen om gewoon te zwijgen. Dan was het maar zo, hij zat er niet mee in en zijn kamergenoot blijkbaar ook helemaal niet.
De jongen was door een boek beginnen bladeren en Jensen keek hem van achter onderzoekend aan. Wat in godsnaam had hij meegemaakt om zo ongeïnteresseerd en vlak tegenover het leven te staan? Hij kon er eigenlijk wel achter komen, als hij een specifiek jaartal en plaats had maar dat zou waarschijnlijk ook niet geapprecieerd worden. Toen het papiertje zijn kant op vloog nam de jongen het gelijk op. En te zien aan zijn reactie kon hij het duidelijk niet lezen. Jensen fronste zijn wenkbrauwen en bleef tegen de deurpost geleund staan. Het was best komisch om hem te zien worstelen met het papiertje, maar Jensen lachte niet … stel je voor wat er dan kon gebeuren. ‘Daar staat op dat ik hier moet komen te leven maar aangezien je het niet kan lezen zal je me op mijn woord moeten geloven.’ Hij haalde serieus zijn schouders op en zette een stap de kamer in. ‘En ik stap nu binnen.’ Hij kon niet eeuwig op een uitnodiging blijven wachten die waarschijnlijk nooit niet zou komen. Hij trok zijn spullen binnen en sloot de deur zorgvuldig achter zich waarna hij weer de kamer onderwierp aan een blik. Het was duidelijk waar hij zou moeten slapen, het deel van de kamer dat er maar leeg en verlaten bij lag. ‘Ik ben Jensen trouwens.’ Stelde hij zichzelf voor uit beleefdheid terwijl hij zijn spullen tot aan het lege bed bracht. ‘Niet dat het je waarschijnlijk iets kan schelen.’ Mompelde hij er nog stilletjes achter. Want zou zag hij de situatie voor de komende uren, misschien wel dagen. Gelukkig kon Jensen goed functioneren in de stilte en met moeilijke personen, misschien maar goed dat de jongen er goed uit zag … hij had al ergere mutanten tegen het lijf gelopen …
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] za maa 05, 2016 1:52 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Ondanks dat hij zijn kamer met niemand wilde delen, had Gahiji nog het geluk dat er geen actieve gevallen binnen kwamen vallen. Mensen die té vrolijk waren en van ‘s morgens tot ‘s avonds vol energie zaten. Mensen die kwaad zouden worden om het minste en waar je enkel last mee zou hebben. Er waren enkel twee rustige types binnen gekomen, al had de eerste moeten lachen omdat Gahiji geschrokken was van het plotse geluid van één of ander ding. Net toen hij wat vrede sloot met de gedachten zijn kamer te moeten delen. Natuurlijk was het vanaf dat moment weer volledig verpest geweest.
Gahiji hield het papier stil wanneer de andere weer begon te spreken. Zijn kiezen klemde hij even op elkaar, maar dat was gelukkig niet gezien aangezien hij nog steeds met zijn rug naar hem toegedraaid stond. ‘Wist ik wel,’ sprak hij vervolgens. Het papier verfrommelde hij tot een prop en gooide hij over zijn schouder naar achter. Ondertussen was de onuitgenodigde gast ook al binnen gekomen. Wetend dat de jongen binnen stond legde hij het boek in zijn handen met een harde klap neer op zijn nachtkastje, verder maakte hij er geen woorden aan vuil. Misschien dat hij de kamer volgende keer moest afsluiten. Een kast voor de deur zetten zodat niemand nog binnen kon komen, zelfs al hadden ze een sleutel. Natuurlijk moest voor dat plan iedereen naar buiten. Nog even geduld dus. Het viel Gahiji op wat voor vreemde namen iedereen wel niet had. Daar moest hij aan denken wanneer de jongen zich voorstelden. Jen...sen of iets in die aard toch. De rest van Domi zijn naam wist hij ook al niet meer. Dat het hem eigenlijk niet interesseerde was de jongen ook opgevallen. Met een niet gemeende glimlach op zijn gezicht draaide Gahiji zich dan uiteindelijk toch om. Nog steeds met de badjas los. ‘Wat ken je me toch al goed,’ zei hij om te bevestigen dat hij gelijk had.
Nu hij een betere blik op de jongen met de donkere haren kon werpen merkte hij pas dat hij een aardig stuk groter was. ‘Nu verteld eens, Jensen,’ de naam sprak hij wat twijfelend uit, omdat hij niet zeker was dat hij al de klanken juist had, maar hij straalde nog genoeg zelfvertrouwen uit. Hij zetten ook enkel stappen dichter naar de andere toe. ‘Ik krijg je vast niet weg als ik je spullen door het raam gooi, of wel?’ vroeg hij aan de persoon en met één vinger gebaarde hij naar de koffers. Met Domi werkte het niet. Hij leek het niet eens heel erg te vinden dat hij die dag geen kussens of lakens had. Maar misschien vond deze jongen het minder leuk en liep hij wel weg van de situatie. Rennend naar buiten om te vragen voor een nieuwe kamer. Wat jammer dat hij niet angstaanjagend genoeg was om automatisch dat effect te hebben op mensen.
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] di maa 08, 2016 2:59 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
“Wist ik wel.” Zei hij meteen. Misschien een beetje te snel om gelovig te zijn, niet dat Jensen hem meteen geloofde. Hij had het papiertje in alle mogelijke posities gelegd en was daarnaast nog eens heel geconcentreerd bezig geweest om het te gaan lezen. Dus zei dat niet genoeg? Over zijn leesvaardigheden? Niet dat Jensen beoordeelde, hij beoordeelde niemand, al zeker geen mede studenten. Dus hij trok enkel zijn wenkbrauwen in een kort gebaar op en knikte alsof het allemaal heel erg logisch had geleken om een papiertje eerst alle kanten op te draaien alvorens het te lezen. De jongen verfrommelde het papiertje, gelukkig dat Jensen het niet meer nodig had, en gooide het naar achter. Jensen volgde het met zijn ogen en keek hoe het op de grond terecht kwam. En bijna automatisch gleden zijn ogen verder over de rest van de kamer die de jongen tot zich toe had geëigend. Waarbij hij alles zorgvuldig in zich op nam, althans, als hij wel mocht kijken … misschien mocht dat wel helemaal niet.
Binnen komen in de kamer lokte als reactie uit dat de jongen zijn boek met een harde klap op het nachttafeltje klopte. Het venijn van de klop deed Jensen kort onbewust schrikken. Zijn blik gleed van het nachtkastje naar de jongen, wat had hij een hoop opgekropte frustraties. Misschien moest Jensen maar gewoon terug naar de balie gaan en vragen voor een andere kamer. Toen hij zich voorstelde kwam er geen tegenbegroeting en dat had hij ook helemaal niet verwacht om eerlijk te zijn. ‘Veel mensenkennis.’ Reageerde Jensen meteen op het feit dat de jongen sarcastisch genoeg gezegd had dat Jensen hem al goed kende. Maar hij kreeg geen naam terug, dus moest Jensen misschien een koosnaampje gaan verzinnen, wel, dat zou hij misschien ook niet appreciëren maar wat kon het hem op dat moment schelen. Hij bracht zijn spullen allemaal naar het overgebleven bed en bestudeerde zijn deel van de kamer. Toen de jongen weer begon te spreken draaide Jensen zich automatisch op. Hij nam zijn jas en sjaal van zijn koffer en legde het op het bed. ‘Wat moet ik vertellen?’ Vroeg hij kalm terwijl hij toe keek hoe de jongen dichter wandelde. Hij kneep zijn ogen een beetje samen en er kwam een klein uitdagend glimlachje op zijn lippen bij de rest van de woorden. ‘Geen idee, probeer het eens.’ Hij zette zijn voet achter zijn koffer en rolde hem vrijwillig naar de jongen. Tegen de tijd dat hij de koffer naar beneden wierp had Jensen hem al lang weer terug op zijn kamer en daar kon hij de ene mutatie, of de andere, of beide voor gebruiken. ‘Hier, neem mijn gsm, die is misschien nog lichter om te gooien.’ Bood hij zelf aan, hij nam zijn gsm uit zijn jeans en gooide hem naar de jongen. ‘Waarom wil je me trouwens weg?’ Vroeg hij terloops, eigenlijk meer wachtend tot de jongen de gsm door het raam zou gooien. ‘Heb je zo’n hekel aan gezelschap?’ Het was de beste gok om te nemen gezien het warme welkom dat hij had gehad …
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] wo maa 09, 2016 5:21 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Ooit moest er een dag komen dat Gahiji zich overal bij neer zou leggen en het hem allemaal maar zou laten begaan. Die dag was er echter nog lang niet, ook al wilde iedereen dat het wel zo was. Waarom zouden ze anders mensen naar hem toe blijven duwen? Omdat hij een prachtige persoonlijkheid? Zijn charmes waar iedereen voor bezweek. Nee, dat zou het niet zijn. Ze wilden echt dat hij onder de mensen kwam en de gewoonten leerde. Alsof het allemaal zo makkelijk was. Het wekte enkel meer spanning en stress op die hij niet wilde hebben. Gahiji zou zich gewoon steeds meer terug trekken omdat het uiteindelijk teveel zou worden. Iedereen had zijn limiet.
Met een kleine dreiging die niet veel voorstelden hoopten hij Jensen weg te krijgen. Niemand wilde dat zijn spullen buiten vlogen...blijkbaar had hij verkeerd gedacht. Gahiji keek de jongen verwonderd aan toen die zelf zei dat het mocht. De laatste persoon wilde het niet, maar deze jongen leek er geen probleem mee te hebben. Voor hem was het reden genoeg om het allemaal niet meer te vertrouwen. Hij vernauwde simpel weg zijn ogen en wierp even een blik op de spullen van Jensen. Misschien dat het wel in brand zou schieten als hij het aanraakten, of dat hij zelf in brand schoot. Je wist nooit wat er allemaal mogelijk was tegenwoordig. Daarom liet hij het voor wat het was, maar er werd weer wat anders aangeboden. Een gsm. Ondertussen wist hij wat het ding was, maar hij moest er niks van hebben. Op de meest rare momenten maakten het geluid of kwamen er zoom geluiden bij vandaan. Mensen zaten er heel de tijd op bezig en leken haast betoverd te zijn. Ze hadden niet eens meer door wat er om hen heen allemaal gebeurde. Daarom wilde hij er niks mee te maken hebben. Het was de angst dat met hem hetzelfde zou gebeuren. Gahiji zetten dan ook verschillende stappen naar achter wanneer de gsm naar hem toe werd gegooid. Hij wilde absoluut niet dat het hem zou aanraken en hield zelfs zijn armen wat omhoog in de lucht. Dat ding moest nog sneller zijn kamer uit dan de persoon van wie het was. Ondertussen waren er twee vragen gesteld en Gahiji hoesten even kort. Deels om zijn actie weg te ‘wuiven’. Ha-ha, dat was vast weer zeer grappig. ‘Ik wil simpelweg een plek voor mezelf,’ legde Gahiji kort en bondig uit zonder zijn ogen van de gsm af te houden. ‘Maar het gezelschap hier is inderdaad niet mijn ding,’ vervolgde hij. Hij had zeker nog niet dé beste ontmoetingen gehad met mensen en de laatste dagen al helemaal niet. Het was enkel Domi die zo nu en dan binnen kwam, maar verder zag hij niemand. Tot die dag dan. Helaas.
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] di maa 15, 2016 8:38 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Jensen zag hier maar twee mogelijkheden, of de jongen was heel zijn leven in eenzaamheid opgevoed of hij had echt de grootste hekel aan andere mensen. Ondanks dat Jensen het ook niet altijd gemakkelijk had gehad … hij had geen hekel aan mensen, of aan gezelschap. Hij was graag momenten alleen met zijn gedachten maar het was niet dat hij iedereen ieder uur van de dag uit zijn buurt wilde hebben. Zijn blik gleed in een moment naar de jongen, snel en grondig, alsof hij iets probeerde te vinden dat hij eerder had gemist. Jensen had wel aandacht voor detail, als hij het wilde. Maar er was niets aan de jongen waaruit hij ook maar kon opmaken dat er iets “fout” aan was. Hij had nog niet eens zijn naam gegeven, iets waar Jensen op zou moeten improviseren. Misschien moest hij een bijnaam verzinnen, grumpy leek sterk in de buurt te komen en dat had hij niet helemaal zelf verzonden. Daar deed zijn kamergenoot zichzelf de eer aan. Niet dat hij het ooit luidop zou zeggen, het denken alleen was misschien al genoeg. Toch deerde het Jensen niet, het grumpy gedrag, hij had al erger gezien.
De verwondering toen hij had aangeboden zijn koffer uit het raam te gooien deed een kleine glimlach op Jensen zijn lippen komen. Wat had hij nu gedacht? Dat hij het zomaar kon zeggen zonder tegen reactie? Het was waarschijnlijk enkel niet de reactie die hij had verwacht te hebben gekregen want niemand zag graag zijn spullen uit het raam gegooid zijn. Alleen zouden de zijne nooit het raam uit vallen, daar kon hij op twee manieren voor zorgen. Maar de jongen reageerde er niet op, dus leek de gsm een “gemakkelijkere” optie. Maar toen hij het gooide, liep zijn kamergenoot achteruit, met armen geheven alsof hij net iets super gevaarlijks had toe gegooid. Uit welk tijdperk kwam hij? Jensen schoot naar voor, in een nanoseconde had hij de gsm terug nog voor het ook maar een meter dichter bij de grond kwam. En zijn kamergenoot zou buiten windverplaatsing waarschijnlijk niets gemerkt hebben. Het gaf Jensen immers wel genoeg informatie over zijn kamergenoot. Hij haatte gezelschap en hij had een hekel aan gsm’s of misschien ook andere elektronica. Jensen keek snel rond maar zag niet meteen iets anders van elektronica. Jensen stak de gsm terug in zijn achterzak en begon wat met het uitpakken van zijn spullen, meer om de ander wat ruimte te geven. Bij de woorden keek hij op, bedenkelijk. Een plek voor zichzelf. ‘Wil niet iedereen dat.’ Hij haalde kort zijn schouders op en keek naar het pakje foto’s die bovenaan in zijn koffer lagen, dat waren een hoop plekken die hij had gezien, maar was er eentje van zichzelf? ‘Dat had ik al willen merken.’ Jensen glimlachte kort en ging op de rand van het bed zitten. ‘Ik loop je niet in de weg en ik ben ook niet moeilijk.’ Hij kneep zijn ogen kort samen en schudde kort grijnzend zijn hoofd. ‘Te zien wat je definitie daaronder is.’ Sloot hij af. Hij nam het pakje foto’s en keek kort naar de lege muur. ‘Heb je regels, als nieuw kamergenoot ben ik bereid mijn best te doen.’ Met de nadruk op de “bereid”, wat niet wilde zeggen dat hij ergens in de toekomst niet zou proberen. Jensen was echt niet moeilijk, zolang je het hem ook niet al te moeilijk maakte …
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] wo maa 16, 2016 4:32 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Het ding dat Jensen gegooid had zou Gahiji met geen vinger aanraken. Nooit en dan ook nooit. Het moest uit zijn buurt blijven en daarom had hij ook een stap naar achter gezet. Natuurlijk had hij verwacht dat het de grond zou opvallen, maar dat gebeurde niet. Van het ene op het andere moment had de andere het weer in zijn handen en stak het weg. Een frons verscheen automatisch op Gahiji zijn gezicht, maar hij schudden vervolgens zijn hoofd om van de vragen af te komen. Hij wilde geen interesse tonen in de andere mensen, dus keek hij de jongen weer gewoon serieus aan. het had vast iets te maken met al de krachten die iedereen bleek te hebben.
Het moest vreemd zijn dat Gahiji een eigen plek wilde hebben, want niemand anders leer er eerlijk gezegd last van te hebben. Genoeg mensen die samen met andere sliepen zonder zich druk te maken, maar hij niet. Waarom zou hij ook vrede nemen met iets dat hij absoluut niet wilde? ‘Maar natuurlijk,’ bevestigde Gahiji. Wat kon het hem echter schelen dat anderen ook een eigen plek wilde? De meesten vonden vast wel een plek waar ze zich thuis voelde en waar ze op hun gemak waren. Die plek was hij enkel nog altijd niet tegen gekomen en hij wilde die ook niet meer gaan zoeken. ‘Iedereen blijft zich echter in mijn persoonlijke omgeving binnen dringen,’ vervolgde hij met een zucht aan het einde. Het was voor Gahiji al niet van zijn gewoonten om rond te lopen zoals toen. Hij kleedde zich normaal specialer zodat mensen hem toch opmerkte en hij niet gewoon één van de alledaagse mensen was. Een badjas met een jogging was dan al helemaal niks voor hem, zeker niet één die hij open liet hangen. De vele littekens die overal op zijn torso zaten vielen daardoor hard op. Ze hadden alle mogelijke dieptes en lengtes, met hier en daar nog wat normale huid, maar dat was niet veel. Net zoals Gahiji zijn andere kamergenoot zei deze dat hij niet in de weg liep en toch zouden ze onbewust wel in de weg lopen. Hij besloot er ook niet op te reageren, rolde enkel even met zijn ogen en keek de andere kant op. Zo liet hij toch zien dat hij helemaal niets geloofde van wat de andere zei. Gewoon al aanwezig zijn was te veel. Misschien dat hij overdreef, maar dat hield hem niet tegen.
‘Blijf van mijn spullen,’ zei Gahiji meteen tegen de jongen wanneer dat die vroeg of er regels waren. In de vluchten keek hij ook om zich heen naar de beelden en stukken steen met hiërogliefen op en ook verschillende doeken papyrus die op hingen. Niet te vergeten de kleine katten sarcofaag op zijn nachtkastje. ‘En van de kat, zowel de dode al de levende, zeker de dode,’ vulde hij nog aan. Gahiji zou exact dezelfde regels geven aan Jensen als aan Domi. ‘Andere mensen zijn ook niet toegelaten,’ waarschuwde hij de jongen ook maar. Gahiji wilde absoluut niet zijn kamer binnen komen om die aan te treffen met een hoop mensen die de regels niet volgde.
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] zo maa 20, 2016 11:07 am
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Zijn kamergenoot stelde geen vragen over het feit dat de gsm alweer in zijn zak gleed. Jensen zou er niet moeilijk over doen om de vragen te beantwoorden moesten ze komen maar eerlijk … hij was ook niet zo vrij in het geven van informatie, laat staan zijn naam, waarom zou Jensen dan moeten antwoorden op eventuele vragen over zijn mutatie? De jongen zag er toch al uit alsof hij niet teveel interesse toonde in andermans zakken dus Jensen had het een beetje zien aankomen dat er geen vragen gesteld zouden worden. Dat was misschien de beste manier om hier te vrede te bewaren, elk hun eigen leven leiden en geen vragen stellen over andermans acties. Al had Jensen wel sterk de indruk dat zijn kamergenoot aardig de touwtjes in handen had. Nu stelde hij zich vragen over hun andere kamergenoot … wie was hij? Zou hij ook zo ongeïnteresseerd lijken als Grumpy hier? Misschien was het niet zo’n goed idee om daar lang over na te denken, hij zou het wel vanzelf merken als zijn tweede kamergenoot zou opdagen. Tot dan moest hij het redden met Grumpy hier.
Grumpy bleef zorgvuldig op zijn kant van de kamer dus Jensen deed dat wijselijk ook terwijl hij langzaam alles begon uit te pakken wat hij had. Het was nog niet veel maar hij kon snel naar huis als het nodig was, niemand zou het merken. Voor een school te zijn waren de kamers wel groot en goed uitgerust. Jensen kwam van het bed af en trok de kleerkast open, genoeg laden en hangers voor een maand aan kleren in op te bergen. Hij had een bureau, er was een sofa en nog wat andere bruikbare spullen. Toen Grumpy weer sprak sloot Jensen langzaam de deuren van zijn kleding kast. De zucht verklaarde genoeg, hij wilde dit helemaal niet. ‘Dat is niet mijn schuld.’ Zei Jensen meteen, dus misschien moest hij maar eens beginnen met het niet op Jensen uit te werken … maar dat zei hij natuurlijk niet. ‘Ik heb enkel gedaan wat me is opgedragen.’ Zo, een flauw excuus. Als hij had geweten wat voor gezelschap dit zou zijn zou hij misschien voor een andere kamer gevraagd hebben. Jensen nam zijn laptop uit zijn rugzak en legde het op het bureau, zijn woorden hadden geen geruststelling op de jongen. Hij rolde met zijn ogen en keek de andere kant op. Jensen kon het niet laten om ook met zijn ogen te rollen. ‘Wat je wil.’ Mompelde hij meer voor zichzelf dan voor de jongen.
De regels, daar was Grumpy meteen heel erg klaar voor om uit te leggen. En dat zei heel wat. Jensen fronste zijn wenkbrauwen en bleef onbeweeglijk staan, met een paar boeken in zijn hand, terwijl de ander de regels begon op te dreunen. Had hij ze ingestudeerd? Van zijn spullen afblijven was aannemelijk. Jensen keek naar zijn helft van de kamer, naar de beelden en Egyptische dingen die er stonden. Afblijven leek hem wel een goed plan. Toen hij over katten begon, de dode en de levende keek Jensen naar het katje op zijn nachttafeltje, dat hij eventjes verontrustend geklonken. Maar hij was meer geïnteresseerd in de levende. Al was hij niet zeker wat Grumpy zijn definitie over levend was. ‘Is hier een levende kat?’ Aan zijn blik kon je zien dat hij daar wel blij om was, als grote dierenvriend zijnde. Zijn ogen gingen rond maar hij zag nergens een hoopje haar bewegen. Nog voor hij kon verder vragen over de kat kwam de laatste regel. ‘Niemand?’ Vroeg hij meteen. Alsof dat ooit zou gebeuren. ‘Dus als ik vrienden maak mogen ze hier niet binnen komen? Of als ik moet samen werken voor een studiestuk? Dat mag niet? Waar heb jij je regels gehaald?’ Hij fronste en legde de boeken op het bureau bij zijn laptop. Hij zou die regels wel eventjes willen volgen aangezien hij nog geen vrienden had maar daarna … Had hij niet ook recht op wat regels en vrijheid …
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] zo maa 27, 2016 4:32 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Nu hij niet langer zijn kamer voor zichzelf had en er weer iemand bij was gekomen had hij geen idee wat hij juist moest doen. Hij stond daar maar ergens in het midden van zijn kamer, te kijken naar de andere jongen. Verder wist hij niet wat hij juist moest doen. De andere negeren zou hem niet lukken, maar eigenlijk had hij ook geen idee meer waar dat hij zich mee bezig moest houden. Wat bladeren in de boeken zou het ook niet worden. Gahiji zijn hoop dat de andere weg zou gaan was helemaal weg aangezien die ook de kasten begon in te laden. Dus speelde hij maar wat met de ringen rond zijn vingers terwijl hij de andere nauwkeurig in het oog hield. Jensen beweerde dat hij er niets aan kon doen, maar daar was Gahiji het niet mee eens. ‘Je hebt toch een mond gekregen?’ zei hij op een rustige toon. De jongen had een mond dus hij had kunnen vragen voor een andere kamer. Langs de andere kant...iedere docent had ook een mond dus die hadden op zijn minst kunnen vragen of dat hij zijn kamer wilde delen. Maar misschien dat het te moeilijk was.
Jensen vroeg zelf naar de regels en die kreeg hij dan ook. Precies dezelfde als dat Domi had gekregen, maar die had er niet moeilijk over gedaan...Jensen in dat geval...die was het er niet helemaal mee eens. ‘Ik denk dat er hier vast genoeg andere plaatsen waar jullie dan heen kunnen gaan,’ zei hij met een handgebaar om de school aan te wijzen. Wie zou het nu goed vinden dat een stel onbekenden je persoonlijke domein betraden zonder dat je het wist? Gahiji moest al genoeg zien te verdragen, die enkele onbekende ‘vrienden’ van een ander wilde hij dan niet op zijn kamer. Daarbij was de kamer als eerste van hem. De twee andere waren erbij gekomen. Met andere woorden hadden ze geen reden tot klagen want hij had al het recht om zijn regels op te stellen. ‘Je gaat me niet zeggen dat die regels moeilijk te volgen zijn,’ zei Gahiji terwijl dat hij de andere aankeek alsof het een hopeloos geval was. Domi ging er in ieder geval meteen mee eens. Zijn blik ging weer even naar het ding dat op het bureau lag en de boeken die er nu ook bij lagen. De boeken mochten gerust blijven, maar het andere… ‘En nog een regel,’ sprak hij terwijl hij zich naar het bureau begaf om het rare platte ding vast te nemen. ‘Dingen als dit zijn hier ook verboden,’ zei hij erbij. Het was al heel wat dat hij een poging deed het vast te houden, want hij vertrouwde het nog steeds niet.
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] di maa 29, 2016 12:31 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Hoe langer hij in deze kamer stond hoe minder hij het zag zitten om dat te moeten delen met hem … grumpy. Maar Jensen was koppig en hoewel hij liever zijn spullen zou pakken en terug naar de balie zou willen gaan voor een andere kamer deed hij dat niet. Eens zien wie de meeste volharding had van de twee. In ieder geval was Grumpy’s mond groter dan die van Jensen voor de moment. Jensen liet het een beetje over hem heen komen en rolde enkel hoofdschuddend met zijn ogen. Hij deed ontspannen verder met wat hij deed, terwijl hij duidelijk voelde dat de jongen hem nauwlettend in de gaten hield. ‘Ik voorspel niet de toekomst dus ik kon onmogelijk weten met wat ze me zouden,’ hij zweeg en wees de jongen compleet aan. ‘samen steken.’ Ging hij beleefd verder ondanks dat hij van plan was iets anders te gaan zeggen. Opgescheept, opgezadeld, iets meer belastend dan “samen steken” in ieder geval. ‘Maar hey, ik hou je niet tegen om naar de balie te lopen en te klagen. Ik hou dit wel uit.’ Het was geen uitdaging maar toch had zijn blik iets vastberaden. Jensen zou de regels volgen, alleen was hij niet van plan dat altijd te doen en wie was de jongen om dat tegen te spreken?
De regels, nog zoiets, hij kon er voor een deel mee leven. Ja, hij begreep waarom hij liever niet wilde dat er iemand op deze kamer kwam. Zijn ogen gleden subtiel naar alle historische dingen in de kamer, ja hij begreep het maar al te goed. Misschien was onderhandelen een optie … ‘Oké, goed, ik breng hier niemand mee maar je moet op zen minst in overweging nemen dat dit in de toekomst niet kan voorkomen.’ Hij zweeg en bleef even staan, afwachtend kijkend naar zijn kamergenoot. ‘Als er genoeg vertrouwen is.’ Wees hij tussen hen in. Was zijn andere kamergenoot ook zo laks geweest doen deze regels hem werden opgegeven? ‘Nee, ze zijn niet moeilijk.’ Zei hij gelijk op de ander. Hij draaide zich terug naar zijn koffer en begon wat kleren in de kleding kast te leggen. ‘Ze zijn alleen een beetje, hoe zeg je dat,’ maar veel kon hij niet zeggen want er kwam nog een regel. Jensen fronste zijn wenkbrauwen en keek toe hoe Grumpy naar zijn deel van de kamer kwam. Hij nam de laptop van Jensen in zijn handen alsof het iets was wat hij nog nooit in zijn leven had aangeraakt. En dan nog eens de walging op zijn gezicht. ‘Overdreven, dat is echt overdreven.’ Zei Jensen meteen in protest. ‘Is onze derde kamergenoot daar allemaal mee ingestemd?’ Vroeg Jensen hem gelijk. Hij liep naar de ander toe en nam de laptop af, legde het terug op het bureau. Blijkbaar was elektronica niet zijn ding, goed. Jensen nam zijn gsm, legde die erboven op en hij nam ook nog een zijn Ipod, legde die er ook bij. Nu was hij aan het uitdagen. ‘Je blijft ook van mijn spullen af, als ik je regels volg dan moet je op zen minst je best doen ze zelf ook een beetje te volgen.’ Glimlachte hij kort. ‘En je staat in mijn deel van de kamer.’ Wees hij subtiel naar de grond waar hij al een denkbeeldige lijn had getrokken van zijn deel van de kamer. Hij keek de jongen weer aan en glimlachte kort, voldaan …
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] di maa 29, 2016 1:10 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Als Gahiji de toekomst had kunnen voorspellen, dan had hij ervoor gezorgd dat het allemaal niet zo ver was gekomen. Met ver bedoelde hij vooral dat hij dan eerder dood had willen gaan. Of dat mensen hem nooit hadden kunnen vinden. Ergens onder de grond in een tombe liggen zonder dat jij je er van bewust was klonk hem nog veel beter. Alles klonk eigenlijk beter dan leven in de onbekende tijd. Misschien moest hij eens proberen om van het eiland weg te geraken. Misschien dat Egypte nog iets of wat hetzelfde was. Sowieso was er nog zand, dus dat was al iets. Als hij al daar zou geraken was hij een heel gelukkig mens, maar hij vreesde ervoor. Jensen vertelde hem dat hij naar de balie kon gaan om te gaan klagen. Juist ja...dat. Als Gahiji wist waar het was en vooral wat het was zou hij er meteen zijn heen gegaan, maar de kennis ontbrak hem weer. ‘Dat ga ik zeker doen,’ zei hij om het niet te laten opvallen. ‘Later,’ voegde hij er nog aan toe om te laten weten waarom hij niet gewoon meteen weg ging richting de balie.
Domi had wel veel minder lastig gedaan over de regels, maar dat kwam toen ook misschien omdat Gahiji toen nog harder gereageerd had op een kamergenoot. Hij was zelfs naar de badkamer verhuist, maar daar was hij niet lang gebleven. De andere had echter veel meer respect voor alles. Jensen wilde niet eens andere optie overwegen om af te spreken met mensen. Of zo kwam het voor Gahiji in ieder geval toch over. ‘Dit kan makkelijk vermeden worden, gewoon niemand meenemen,’ zei hij direct om duidelijk te maken dat er geen uitzonderingen toegelaten waren. Zelfs niet late, wanneer er meer vertrouwen was. Voor het moment vertrouwde Gahiji simpel weg nog niks en dat werd alleen duidelijker wanneer verschillende dingen boven werden gehaald.
Overdreven? Was hij echt aan het overdrijven? Gahiji vond zelf van niet, maar dat kwam omdat hij een heel andere kijk had op de dingen die de jongen allemaal aan het boven halen was. Iedereen leek het vanzelf sprekend te vinden, maar voor hem was dat zeker niet het geval. Hij vond het ook zeer lastig dat hij iets alledaags niet kende en daarom ook dat hij het niet vertrouwde. Eigenlijk wilde hij er helemaal niets mee te maken hebben, daarom bleef hij vooral in zijn kamer. Het ding dat vanboven aan het plafond hing gaf licht wanneer je een knopje in drukte, maar Gahiji zou het nooit aansteken. Voor hetzelfde geld zou het ontploffen of deed het wat anders dat niet hoorde. Zijn kaken drukte hij op elkaar wanneer dat er echt een hele hoop onbekende spullen op het platte ding kwamen te liggen. Terwijl hij eerder met zijn ringen aan het spelen was omdat hij zichzelf geen houding had kunnen geven, was hij er nu mee aan het spelen omdat hij nerveus was. Zijn gele ogen waren voornamelijk gericht op de dingen die op de tafel lagen en enkel wanneer dat Jensen wat zei haalde hij zijn blik er even van af om de jongen aan te kunnen kijken, maar dat was slechts voor een paar seconden. Hij schudden zijn hoofd meteen nadat de regel van de andere werd gezegd. ‘Niet mogelijk,’ zei hij absoluut. Het was duidelijk te horen aan zijn stem dat hij zeker was van wat hij zei en dat hij niet zou veranderen. Dat de andere zei dat Gahiji aan zijn deel van de kamer stond was hem zelfs volledig ontgaan. ‘Ik wil-,’ en hij gebaarde met kleine draaiende bewegingen naar het hoopje spullen, terwijl hij een goede benaming ervoor probeerde te vinden. Daarom dat het even stil bleef. Gahiji wist niet hoe hij het allemaal moest noemen. ‘,- ik wil die dingen niet op mijn kamer,’ besloot hij uiteindelijk te zeggen en hij zetten erbij zelfs een stap naar achter.
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] di maa 29, 2016 2:13 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Goed, hij zou gaan klagen bij de balievrouw over zijn nieuwe kamergenoot. Zie, zo moeilijk was het niet om iets van hem gedaan te krijgen. Zijn hele houding en manier van omgaan sprak alsof hij ergens van in de … Jensen zijn blik gleed naar zijn kamer … Egyptisch tijdperk afkomstig was. Of hij had een lange winterslaap gehouden en bleek even vergeten te zijn hoe de wereld in elkaar zat. Jensen zou vooral niet de eerste zijn die zou gaan klagen beneden over zijn slechte kamergenoot, hij was gelukkig ook geduldiger dan de meesten. Dus hij kon wachten, heel lang wachten en zien hoelang het zou duren voor de ander het; of ging opgeven, of hem zou gaan aanvaarden. Maar dat leek nog wel eventjes te duren dus kon Jensen niet anders doen dan zichzelf blijven. ‘Ik hou je niet tegen.’ Glimlachte Jensen joviaal. Hij zou waarschijnlijk zelf de deur gaan open houden voor Grumpy, hem de weg wijzen als het moest … zijn handje vasthouden nog net niet.
De directe reactie van Grumpy deed kort Jensen zijn zwarte wenkbrauwen naar boven gaan. Oké, er werd iemand een beetje ongeduldig en kwaad. ‘Goed.’ Gaf hij dan met tegenzin toe. ‘Ik neem hier niemand mee.’ Besloot hij. Maar dat was echt wel het laatste van de regels dat hij wilde horen. Misschien had hij een beetje geluk dat Grumpy met tijd zou bijdraaien en hij alsnog eens iemand anders dan hen drie op deze kamer kon laten. In ieder geval, hij had gelijk er was plaats genoeg op dit eiland en trouwens, het was niet dat hij iemand hier zou willen meenemen met Grumpy in de buurt. Waar zou dat op uitdraaien? Jensen kon zich er vaag iets bij voorstellen maar het oogde niet mooi dus verbande hij de gedachten en legde zich neer bij de regel. Protesteren mocht, hij had het op zen minst geprobeerd.
Grumpy keek naar de laptop en de rest van zijn spullen alsof het één of andere atoombom was dat elk moment de lucht kon in gaan. Hij was verbaast dat hij het zelf opnam nadat Jensen eerder zijn gsm uit de lucht was mogen gaan plukken. Hij was zijn fototoestel nog vergeten ook, hij draaide zich voor een moment om naar zijn koffer en haalde het fototoestel erbij, zo, nu waren alle elektronische dingen van Jensen aanwezig. Zijn antwoord was zoals eerder kort en hij keek even op, net genoeg voor Jensen om de gele blik van zijn ogen te vangen. Jensen ging op de hoek van het bureau zitten en keek Grumpy onderzoekend aan. ‘Waarom niet? Is het niet logisch, ik raak jouw dingen niet aan en jij de mijne niet?’ Vroeg hij traag, alsof hij hoopte dat het daarmee beter zou doordringen. Zijn gsm maakte een kort trillend geluid en Jensen nam hem gelijk van de laptop weg, begon erop te typen. Toen hij opkeek zag hij dat Grumpy nog steeds naar alles staarde alvorens hij opnieuw benadrukte dat het uit zijn kamer moest. ‘Het is ook mijn kamer en trouwens, dit zijn geen gevaarlijke dingen.’ Wees hij naar de spullen op zijn bureau. ‘Ze blijven.’ Besloot hij resoluut. Grumpy moest geen schrik hebben, het zou niet gaan ontploffen of transformeren in kleine moordenaars ten midde van de nacht. Toen hij zijn berichtje had getypt keek hij weer op. ‘Je komt uit Egypte, ben ik correct? En ik gok niet van deze tijd.’ Dan maar recht voor de raap. Als hij Grumpy misschien beter zou begrijpen zou het misschien ook beter zijn om ermee om te gaan. Althans, dat hoopte hij, hij hoopte veel om eerlijk te zijn …
