Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] wo maa 30, 2016 10:05 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Voor Gahiji was het al heel wat dat hij het platte ding vast durfde te nemen. Hij hield het losjes vast en ver verwijderd van zijn lichaam, maar hij had het vast. Waarschijnlijk niet op een manier zoals het hoorde, maar dat maakten hem nu even niets uit. Het moest simpel weg uit zijn kamer verdwijnen. Alles wat niet van hem was moest verdwijnen, maar helaas ging dat niet gebeuren. Tenzij hij naar iets gaan dat een balie was. Wat dus niet snel zou zijn want dan moest hij in eerste instantie weten wat het was. Dat het ding uit zijn handen werd getrokken vond Gahiji niet zo erg. Hoe sneller het eigenlijk weer uit zijn handen was hoe beter. Hij veegde ze zelfs even af aan de jogging die hij droeg, alsof hij net iets smerigs had vast gehouden.
De jongen was het er niet mee eens dat Gahiji de spullen niet in zijn kamer wilde. Zijn eigen regel werd daarvoor zelfs gebruikt tegen hem. Een korte sarcastische lach kwam uit Gahiji zijn keel terwijl hij met zijn vinger enkele keren heer en weer zwaaide. ‘Nee, dat kan je niet doen,’ zei hij meteen. De niet gemeende glimlach verdween ook weer van zijn gezicht en hij keek Jensen serieus aan. ‘Mijn dingen zullen helemaal niets doen,’ zei hij waarna er meteen een vinger gericht werd op een simpel beeld van een kat. ‘Dat gaat geen vreemde geluiden maken of... iets anders doen,’ vervolgde hij en zijn armen sloeg hij over elkaar heen. Hm...misschien kon hij het beeld wel gebruiken. Zijn gele ogen waren voor verschillende tellen op het beeld gericht terwijl dat hij bleef zwijgen. Het was wel duidelijk dat hij aan het nadenken was. De onderkant van het beeld was hard en puntig, als hij dat gebruikten kon hij vast de dingen van de jongen kapot kloppen. Iets kapot ging hij toch niet bijhouden? Maar wie weet wat die dingen gingen doen als je erop zou kloppen. Oké, niet zo’n goed plan dus. ‘Nee, iets dat ik niet ken komt hier niet binnen,’ besloot Gahiji. Jensen kon beweren dat het niet gevaarlijk was, maar hij geloofde de jongen niet. Hij geloofde of vertrouwde niemand. De jongen ging dus zeker geen uitzondering worden. Hoe dat hij het buiten ging krijgen wist hij nog niet, maar het zou hem wel lukken. Het grote platte ding dat aan een muur had gehangen had hij ook buiten gekregen. Toen waren er natuurlijk nog geen andere mensen die zijn plannen dwarsboomde. Hij keek Jensen dus weer even aan, die was ondertussen bezig op één van de dingen. Gahiji moest echt moeiten doen om geen stap naar achter te zitten. Hoe moest hij namelijk weten wat de andere aan het doen was.
De gestelde vraag drong niet meteen tot hem door. Zijn blik was alweer afgedwaald naar alles wat Jensen bij had. ‘Hm wat? Ho Egypte, ja inderdaad en blijkbaar niet,’ beantwoordde hij de beide vragen kort en bondig. Hij wierp even terug een blik op Jensen, maar die bleef daar niet hangen. Al snel keek hij even om zich heen. Er moest toch iets zijn dat hij kon gebruiken?
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] do maa 31, 2016 12:36 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Jensen was geen grote nerd, toch niet het soort dat zonder laptop, Ipod en gsm zou sterven aan heimwee. Dus hij kon best zonder maar het was nu ook niet dat hij het allemaal zou af staan omdat zijn kamergenoot hem dat order gaf. Hij voelde zich eventjes in zo’n concentratiekamp, Grumpy mocht alles en Jensen mocht niets, moest braaf knikken en gehoorzaam de bevelen opvolgen. En dat zou niet gebeuren, Jensen was niet moeilijk in omgang maar dat was ook niet zijn direct idee geweest. Grumpy leek haast blij te zijn toen Jensen de laptop uit zijn handen nam en het terug, veilig en wel, op het bureaublad legde. Het zag er naar uit dat hij één of ander alarm op zijn dingen zou moeten zetten om te vermijden dat ze plots zouden verdwenen. Of een stevige kluis, hadden ze dat hier niet? Jensen keek snel de kamer eens rond maar nergens een kluis te vinden. Misschien kon hij de laptop onder zijn hoofdkussen steken als hij ging slapen, of onder zijn matras. Het zag er niet naar uit dat Grumpy het zo gemakkelijk zou laten gaan, dus het was aan Jensen om een goed strategisch verdedigingsplan op te zetten.
Hey, hij kon glimlachen … het was niet gemeend maar die mondhoeken van hem gingen daadwerkelijk nog eens omhoog. Kijk daar Grumpy kon glimlachen. De sarcastisch lach deed Jensen enkel maar neutraal terug staren terwijl Grumpy hevig zijn vinger heen en weer bewoog. “Nee, dat kan je niet doen.” Jensen aapte de woorden na terwijl Grumpy ze zei. ‘Ik weet dat ik dat niet kan doen maar ik ga er tegenin, dit is absurd.’ Waar was de algemeen beleefdheid en beschaving gebleven? Toen hij weer serieus werd begon hij over zijn eigen dingen te praten. Jensen boog een beetje naar links en keek langs Grumpy heen naar zijn deel van de kamer, naar de verschillende beelden en stukken kunst. Weet je, hij wilde gewoon al niemand meer meebrengen, in godsnaam, hoe zou hij zijn kamergenoot moeten gaan uitleggen tegen anderen? Toen hij naar de kat wees op het nachtkastje keek Jensen ernaar terwijl Grumpy hem verzekerde dat het geen geluid zou maken. ‘Het is een beeld.’ Merkte hij droog op. ‘Beelden doen niets.’ Hintte hij subtiel. Hij bleef naar de kat staren en Jensen staarde naar hem, afwachtend of er nog iets anders zou komen over de kat. Wat een vreemd beeld trouwens. Uiteindelijk leek Grumpy een beetje wakker te schrikken uit zijn gedagdroom en keek terug naar Jensen. Dus alles wat hij niet kende mocht hij hier niet binnen. Jensen keek bedenkelijk naar de laptop en de rest van zijn spullen. ‘Wat als ik je introduceer aan mijn spullen?’ Knikte hij naar de spullen. Hij kon Grumpy wegwijs maken over het internet, dat zou lachen worden. Hij nam de laptop en opende hem een stukje. ‘Ze bijten heel erg soms.’ Hij klapte het toe richting Grumpy, alsof het en bek van een hond was dat naar hem hapte. ‘Maar ik heb ze wel opgevoed.’ Besloot hij uiteindelijk te zeggen terwijl hij het terug neer legde op zijn bureau.
Hij kwam uit Egypte, was gemakkelijk te raden was om eerlijk te zijn. En ook nog eens niet uit deze tijd, wat eigenlijk ook niet moeilijk was te raden. ‘En heb je één of andere winterslaap gehouden in tussentijd want dat zou,’ hij zweeg en fronste zijn wenkbrauwen. ‘Heel veel verklaren.’ Benadrukte hij gelijk. Hij keek afwachtend naar Grumpy, de Grumpy zonder naam. ‘Trouwens, heb je een naam of moet ik je Grumpy in mijn gedachten blijven noemen?’ Hij hield zijn hoofd een beetje schuin, met een kleine glimlach op zijn lippen. Grumpy klonk goed, hij zou er niet over klagen als hij het zou moeten blijven gebruiken …
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] do maa 31, 2016 1:12 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Waar waren de makkelijke mensen als je ze nodig had? Domi had nooit zo een drama gemaakt. Nog even en Gahiji zou de jongen zelfs nog gaan missen...maar niet echt. De jongen leek niet te willen begrijpen waarom dat de spullen niet binnen mochten. Dat of Jensen wist het gewoon echt niet. Gahiji probeerde nog uit te leggen dat zijn spullen niets deden. Een standbeeld zou niet gaan bewegen en zou ook geen geluiden maken. Zelfs de sarcofaag van zijn vroegere kat was volledig ongevaarlijk. Toch leek Jensen het niet te vatten. Hij beaamde wel dat het een beeld was en dat het niets zou doen. ‘Precies,’ zei Gahiji gelijk en zijn armen zwaaiden even omhoog om het woord te benadrukken. ‘Het doet nooit iets en zal ook nooit iets doen,’ ging Gahiji verder waarna dat hij nog eens kort gebaarde naar de andere spullen. ‘Dat kan ik niet zeggen van die dingen.’
Jensen vond de reactie overdreven, maar voor Gahiji was dat absoluut niet het geval. Hij wist nog altijd niet wat die dingen waren en hij wilde het niet weten. Als hij het wist dan betekende het dat hij zich aan het aanpassen was en dat wilde hij niet. Gahiji wilde eigenlijk niets te maken hebben met alles van de wereld. Voor hem was het genoeg. Jensen stelde zelf voor om hem te introduceren, maar nog voor dat de jongen het aanbod kon afslaan werd het in zijn buurt dicht geklapt. Haast automatisch zetten hij nog wat stappen naar achter. ‘Nee, nee genoeg,’ zei Gahiji en terwijl dat hij zijn stappen naar achter zetten draaide hij zich om en nam het kattenbeeld ondersteboven vast. Ook had hij zich alweer omgedraaid naar Jensen. Het onderstuk was een blok zwarte steen, ideaal om mee te kloppen als je het hem vroeg. Hij hield het stevig vast en klaar om te gebruiken als het nodig was. Vandaag nog verdwenen die zaken uit zijn kamer. ‘Het maakt niet uit wat het is, wat het doet, wat je ermee kan doen, hoe je het gebruikt, ik wil er niet van weten,’ zei hij vluchtig. De woorden kwamen snel achter elkaar en met een zeer dik accent. Eigenlijk...hij kon de jongen ook dwingen om zijn spullen te pakken en weg te doen. Hij kon Jensen de dingen laten op pakken en die uit het raam laten vallen. Dat moest dan wel kapot gaan, hopelijk. Moeilijk moest hij niet zijn. Gahiji had mensen al veel moeilijkere zaken laten doen en dat verliep ook steeds zonder problemen. De andere zou toch niet zomaar luisteren, zoveel was al duidelijk. ‘Ik zou willen zeggen dat het me spijt, maar dat is niet zo,’ sprak Gahiji voordat hij controle probeerde te nemen over het lichaam van Jensen en hem de andere spullen ook wilde laten vast nemen. Jensen gaf hem simpel weg geen andere keuze.
Nadien nam het gesprek voor Gahiji echter een zeer verwarrende wending. De jongen vroeg naar zijn plaats van herkomst en of hij niet van deze tijd kwam. Makkelijk om op te antwoorden, maar nadien niet meer. Ondanks hij veel woorden wist en een gesprek kon voeren, was niet alles voor hem bekend. Waarom zou hij tijdens een winter slapen? ‘Nee?’ beantwoorde hij de vraag, al was het eerder een vraag die hij terug stelde. Weer werd er om zijn naam gevraagd, maar Jensen had hem er in zijn gedachten blijkbaar al één gegeven. Eén wenkbrauw trok hij verwarrend op. ‘En wat is een gre- dingen?’ Gahiji moest toegeven dat hij de situatie alles behalve aangenaam vond op dat moment, alleen omdat Jensen zaken wist die hij niet kende. Zo was het eigenlijk al de hele tijd.
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] do maa 31, 2016 4:18 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Jensen had een tijdje naar de kat zitten staren … alsof hij er echt over wou nadenken, het in overweging wou nemen, het beeld plots begon te bewegen. Stel je voor, hij zou waarschijnlijk een halve meter in de lucht springen dan. Maar het deed niets, het stond daar gewoon terug te kijken … best creepy eigenlijk. Zijn ene wenkbrauw kwam naar boven alvorens hij terug keek naar zijn kamergenoot. Hij hoopte dat hij snel genoeg zijn derde kamergenoot zou leren kennen in de hoop dat die iet of wat redelijkheid had. De heftig armbeweging van Grumpy deed hem gelijk weer alert zijn, hij schrok er zelf een beetje van. Jensen volgde zijn blik naar zijn eigen spullen en rolde zijn ogen bij de woorden. ‘Dit doet ook niets.’ Hij nam het fototoestel. ‘Dit trekt foto’s.’ Hij stak het fototoestel aan en trok in het wildeweg een foto van Grumpy. Hij draaide het scherm naar zijn kamergenoot en toonde hem het bewijs. ‘Niet gevaarlijk.’ Benadrukte hij. Hij legde het fototoestel aan de kant en nam zijn Ipod, hij zette het volume hoog en hield een oortje voor Grumpy zijn gezicht. ‘Dit, is een Ipod, dat speelt muziek af. Helemaal niet gevaarlijk.’ Het was alsof hij tegen een kind bezig was. ‘Op dit maak ik schoolwerk en gebruik ik het internet, twee heel heel heel ongevaarlijke dingen en dit,’ hij trok zijn gsm uit zijn achterzak en zwaaide er kort eens mee. ‘Dit is een gsm, daarmee sms of bel ik naar anderen. Bevoordeeld als ik van je weg wil geraken.’ Hij zette een geveinsde glimlach op zijn lippen en haalde zijn schouders kort op. ‘Niet gevaarlijk, het beweeg niet en het doet enkel dingen die ik wil dat het doe.’ Was dat de gemakkelijkste om het uit te leggen? Zou hij het begrijpen? Waarschijnlijk niet. Dit zou een moeizaam proces worden.
Maar hij kon het niet laten, Jensen kon het niet laten om op zen minst de laptop er eens griezeliger uit te laten zien dan hij was. Gemeen, hij zou zichzelf ervoor moeten straffen omdat hij het had gedaan. Grumpy stapte gelijk naar achter en zei dat het genoeg was, nam het kattenbeeld en nam het ondersteboven vast waardoor het er meer uit zag als een wapen. ‘Serieus?’ Vroeg hij met een gladgestreken gezicht, hij stak zijn handen in een onschuldig gebaar op, alsof hij zich overgaf. Binnenin moest hij wel lachen, maar hij liet het niet zien. De waarschuwing was snel maar gemeend. Jensen liet zijn handen zakken en keek kort opzij naar de spullen. ‘Ze zijn van mij, ze liggen om mijn deel van de kamer. Is dat wat je gedaan hebt met de tv?’ Vroeg hij met een vinger naar de plaats waar oorspronkelijk een tv zou moeten hangen. Wat had hij ermee gedaan? Door het raam gegooid? Jensen had geen idee over wat voor mutaties zijn kamergenoot had dus misschien moest hij wel een klein beetje gaan oppassen. ‘Wat als ik ze enkel gebruik als jij er niet bent?’ Stelde hij voor, dan maar een beetje onderhandelen. ‘De rest van de tijd zijn ze …’ hij zweeg en keek naar het beeldje. ‘Beelden.’ Wees hij grijnzend aan. Dit was zo vermoeiend. Maar toen voelde hij iets, zijn blik gleed van zijn handen naar zijn spullen en hij nam ze voorzichtig allemaal op. ‘Wat doe je?’ Vroeg hij meteen gealarmeerd. Waarom nam hij zijn spullen op?
Hij hield geen winterslaap, goed, fantastisch. Al zag Jensen ook wel dat hij er helemaal verward op reageerde … misschien begreep hij het niet, net zoals de rest van deze hele conversatie eigenlijk was gegaan. ‘Grumpy?’ Herhaalde Jensen met een kleine glimlach. ‘Dat zijn mensen of dieren die nooit echt goed in iets zien, die er altijd boos bijlopen en op alles wel iets te zeggen hebben,’ hij zweeg zodat het even kon doordringen. ‘Zoals jij. Daarom noem ik je Grumpy.’ Verklaarde hij simpel. Zou dit gemakkelijk genoeg zijn om te begrijpen?
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] do maa 31, 2016 4:56 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Jensen probeerden het uit te leggen, maar aan het einde had Gahiji geen flauw idee wat er zonet was gebeurd. De woorden die moesten uitleggen wat alles was klonken onbekend in zijn oren en hij voelde zich vooral in het nauw gedreven. Bij de flits dat het ene ding maakte sloot hij even zijn ogen en draaide hij zijn schouder erheen. Er werd iets getoond vervolgens, maar hij keek er niet langer dan een seconde naar. De andere dingen die aan dunnere draadjes hingen had hij al eerder gezien en nog steeds vond hij het niets. Het geluid dat eruit kwam stond hem niet aan omdat hij niet begreep hoe het kon. Ook klonk het niet goed. Met de rug van zijn hand had hij dan ook de kleine dingetjes willen weg slaan. Bij het laatste stond hij al klaar om weg te deinzen, maar dat werd gelukkig niet in zijn gezicht geduwd. Langs zijn kant was er echter alleen maar stilten, die pas werd verbroken toen dat één van zijn ringen de grond op viel en zelf van dat geluid schrok hij waarbij zijn adem even in zijn keel vast kwam te zitten. De blik van Jensen ontweek hij volledig. Hij keek letterlijk overal naar, maar niet naar de jongen voor hem. Gahiji zijn ademhaling was zwaar geworden en iedere keer dat hij in en uit ademde, probeerde hij het zo traag mogelijk te doen. Panikeren ging hem nergens brengen en het zorgde ervoor dat hij zwak overkwam. Het was voor hem zeer lang geleden dat hij nog eens angst had gevoelt. Gahiji zakten nog even door zijn knieën om zijn ring op te rapen, maar die liet hij bijna voor een tweede keer de grond op vallen voor hij weer recht kon staan en het weer aan zijn vinger kon doen.
Voor Gahiji was het helemaal genoeg geweest. Zeker na dat het grootste voorwerp werd dicht geklap was Jensen gewoon te ver gegaan. Eerst had hij het beeld van zijn kat genomen, maar iemand neerkloppen was niet wat hij zou doen. De spullen kapot kloppen waren misschien ook niet het beste dat hij kon doen, dus zat er maar één ding op. Even werd er over iets anders gesproken, en pas wanneer Jensen wees naar de plek waar het had gestaan wist hij wat er bedoeld werd. De tv die Gahiji uit het raam had gekregen. Ze waren er niet blij mee geweest, maar dat was niet zijn probleem geweest. ‘Wat is er niet duidelijk aan wat ik zeg? Voor zover ik weet spreek ik al heel de tijd jou taal,’ zei hij nadat Jensen zijn voorstel had gedaan. Nee was nee. Die dingen kwamen niet op zijn kamer. Voor hem zouden het nooit beelden zijn want hij wist wat beelden waren. ‘Maar wat jij net bedoelde is door het raam gegaan,’ zei hij met een klein knikje. Ondertussen had Jensen door dat er niet niet klopte. In ieder geval was hij slim genoeg om te beseffen dat het Gahiji was die het deed. ‘Ik heb je genoeg gewaarschuwd, maar als je niet wilt luisteren moet ik er zelf voor zorgen,’ legde hij simpel uit, maar het was wel te horen dat hij dat eigenlijk helemaal niet wilde doen. De rust keerde weer wat naar hem toe nu hij terug de controle volledig in handen had. Jensen nam de spullen vast, dus in ieder geval werkte zijn mutatie. Zelf liep Gahiji al naar het raam om dat te openen voor als de andere eenmaal bij het raam was. Dan kon die dat meteen naar beneden doen vallen.
Het was misschien niet zijn beste plan. Jensen kon misschien kwaad worden en wie weetwat hij dan kon doen. Het was echter niet iets waar hij zich zorgen om wilde maken. Zolang dat die spullen weg waren, was hij tevreden. ‘En ik vind Grumpy geen goede naam,’ voegde hij er nog even zacht aan toe. Even gleden zijn gele ogen naar het openstaande raam en de paar mensen die hij vanuit het raam zag lopen. Één ding was zeker; Gahiji was verschrikkelijk slecht in vrienden maken.
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] do maa 31, 2016 6:27 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Het was hopeloos, om het uit te leggen. Hij zag aan Grumpy’s blik dat hij er compleet niets van begreep. Dat zei eigenlijk al genoeg, hij zei misschien dat hij geen winterslaap hield maar Jensen was het haast zeker. Het was een aanlokkend idee om terug te gaan in tijd, te kijken waar hij oorspronkelijk leefde maar daarvoor had hij net iets te weinig informatie. Dus hij deed enkel maar zijn best, een ander zou hem misschien al tegen de muur geperst hebben, nog een ander zou het misschien al opgegeven hebben en naar een andere kamer verhuist zijn … Jensen, wel, hij gaf het niet zo snel op. Maar hoe meer tijd dit vroeg, hoe meer energie hij eraan schonk, hoe meer hij ging geloven dat dit echt een verloren zaak was. Zou de jongen eigenlijk ooit nog eens bijdraaien? Het was niet omdat je in Egypte bent geboren en daar alle tradities had dat je ze helemaal moest meeslepen naar deze tijd. Evolueren … maar daar had Grumpy waarschijnlijk nog niet van gehoord.
Er viel één van de ringen op de grond en Jensen keek verbaast naar beneden en dan langzaam naar het hand van Grumpy. Oke dan, was dat de enige reactie die hij zou krijgen? Een vallende ring? Hij haalde eens diep adem en keek dan terug naar Grumpy, maar hij keek niet naar hem. Hij zag er een beetje uit zijn doen uit, een beetje paniekerig? Jensen vroeg zich af of hij te ver was gegaan, hij wist niet wat en hoe de jongen leefde. Er kon een perfecte verklaring voor zijn en hij zou al bijna bezorgd beginnen worden. Grumpy zakte neer en nam de ring van de grond, liet hem haast weer vallen voor hij het om zijn vinger schoof. Jensen bleef hem stil aankijken, wachtend op nog meer paniek of iets anders. Maar Grumpy herpakte zich volledig en Jensen rolde kort met zijn ogen, geweldig, het had een doorbraak kunnen zijn. De opmerking deed Jensen zijn armen over elkaar slaan voor zijn borst. ‘Ja, ik begrijp ieder woord van wat je zegt.’ Dat was het enige wat hij zei. Hij zou er niet meer op in gaan, misschien zou het probleem dan wel vanzelf verdwijnen.
Toen hij de drang had om zijn spullen op te nemen wist hij meteen dat er iets niet klopte. Hij nam zijn laptop, fototoestel en Ipod van de bureau en keek meteen naar Grumpy maar die maakte een luchtige opmerking over de tv. Jensen keek naar zijn spullen dan terug naar zijn kamergenoot, veel te snel op elkaar. Hij wilde weer vragen wat er aan de hand was maar daar kwam de logische verklaring, wie niet horen wil moest maar voelen. ‘Is dit hoe je het wil spelen?’ Vroeg Jensen kwaad toen Grumpy naar het raam liep en het opende. Zijn voeten brachten hem er vanzelf en hij keek paniekerig naar zijn spullen en het open raam. ‘Ik hoop dat je hier van gaat genieten.’ Hij gooide zijn spullen door het raam. Jensen keek ernaar en rende dan door de deur naar beneden, in zijn speedforce was hij enkel een gele flits. Hij kwam slippend tot stilstand aan de onderkant van het gebouw, zijn spullen waren nog steeds onderweg naar beneden. Ze opvangen aan die snelheid zou schadelijk zijn dus niet voor ze landde sloot hij zijn ogen kort en zette de tijd stil. Hij keek naar boven waar Grumpy door het raam stond te kijken, als een standbeeld. Zijn spullen zweefden net boven de grond. Hij plukte ze uit de lucht en rende terug naar binnen, hij legde ze terug op zijn bureau en draaide zich naar Grumpy, die nog steeds beweegloos in de kamer stond. Hij zou niet eens gemerkt hebben dat Jensen weg was geweest, dus misschien … als hij nou al zijn spullen zou verstoppen. Hij haalde zijn schouders op en stak alles weg in kleding kast. Hij zakte neer op zijn bureaustoel en liet de tijd terug lopen. ‘Je bent bedankt.’ Zei hij enkel kortaf. Hij nam zijn pakje foto’s vanop het bed en begon erdoor te bladeren, boos. Toen Grumpy een opmerking maakte over de naam lachte Jensen kort. ‘Wel, ik heb ergere dingen in mijn hoofd momenteel. Neem er dus maar vrede mee.’ Sloot hij af…
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] do maa 31, 2016 7:08 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Zijn kamergenoot was gewoon te ver gegaan wanneer hij begon met het ‘uitleggen’ van zijn spullen. Hij liet zien wat het deed, maar dat zorgde enkel voor wantrouw bij Gahiji. De flitsen, het geluid...voor de jongen was het simpel weg allemaal te veel. Er was al zoveel waar hij zich aan moest aanpassen. Zoveel nieuws dat hij iedere dag moest verwerken en gewoon alles dat hij niet begreep of niet kende. Na een tijd werd het voor iedereen gewoon te veel en uiteindelijk zou Gahiji ook zijn breekpunt bereiken. Hoe stek hij zich ook hield.
Jensen was kwaad. Hij kon het hem niet kwalijk nemen, maar wat had hij anders moeten doen. Hij begreep het wel dat het niet fijn was, want ook Gahiji zou kwaad zijn als hij gedwongen werd om zijn spullen uit het raam te gooien, maar het was anders. Soort van. Zijn eigen spullen vertrouwde hij. Gahiji zijn laatste hoop lag in zijn mutatie. Hij had de jongen in zijn macht en kon hem nu laten doen wat hij wou. Het was perfect, bijna te perfect. Zoals het moest ging Jensen naar het raam met zijn spullen om die uit het raam te gooien. ‘Ik geniet er nu al van,’ zei hij nog voordat de spullen door het raam zijn kamer verlieten. Eindelijk. Na al de problemen was hij er dan toch van af. Toch had hij gelogen wanneer dat hij zei dat hij ervan genoot. Het was niet zo, maar het had niet anders gekund.
De spullen vielen naar beneden en een opgeluchte glimlach sierde zijn lippen terwijl hij keek hoe het naar beneden viel en dan...weg was. Meteen ging hij half uit het raam hangen en speurde hij de grond af, maar er lag niets. ‘Hoe-,’ zei hij, maar niet in de taal die men sprak op het eiland. Gahiji vatten het niet. Hij had geen idee wat er gebeurd was en hoe dat de spullen ineens konden verdwijnen. Met die verwardheid op zijn gezicht sloot hij het raam weer en draaide zich om, enkel om te zien dat ook Jensen op de één of andere manier ineens op de bureaustoel zat zonder dat hij hem had horen bewegen. Enkele seconden tikte voorbij voordat Gahiji weer wat vat kreeg op de werkelijkheid. ‘Wat heb je gedaan?’ zei Gahiji die met grote stappen naar de jongen toe liep, enkel om hem beet te nemen bij zijn kraag in een poging hem recht te trekken uit de bureaustoel. ‘Je kan het zeggen of ik doorzoek zelf je gedachten, de keuzen is aan jou,’ zei hij. De jongen probeerde zelfzeker te klinken, maar dat lukte niet volledig. Hij had echt geen idee meer wat hij precies moest doen, maar hij wilde ook niet opgeven. Op de opmerking over de naam reageerde hij al niet meer. Zijn katachtige ogen stonden gericht op de ogen van de jongen en hij keek niet weg. Ondanks zijn woorden die wat harder hadden geklonken stond zijn gezicht vrij zacht. Dat hield echter niet weg dat de verwardheid er nog steeds was, net zoals de paniek, die hij zo goed en zo kwaad mogelijk probeerde te verbergen.
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] do maa 31, 2016 7:47 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Had hij zijn speedforce niet gehad dan kon hij nog steeds redden door de tijd stil te zetten … maar mocht hij de tijd niet kunnen stil zetten dan was hij wel wat kwijt geraakt in die val. Aan de snelheid dat het naar beneden kwam zou hij het nooit tijdig kunnen opvangen hebben of tenzij hij aan evenredige snelheid zou lopen. Maar in die paar seconden dat hij rende om zijn spullen te redden besefte hij dat hij het misschien een tikkeltje rustiger moest aan doen met Grumpy. Enkel en alleen omdat die mutatie van hem niet te vertrouwen was. Wat als hij Jensen het raam zou laten uit vallen? Hij kon zichzelf wel redden in een val maar er kwamen een paar hele rare en vreemde gedachten in zich op als hij dacht aan die mutatie. Wat kon hij nog allemaal bereiken? In ieder geval wist hij al iets over Grumpy, en Grumpy niets over hem want die zou het niet eens merken dat hij al terug op zijn kamer was. Maar het hele, “ik geniet er nu al van” was teveel, zelf voor Jensen. Het voelde als lagere school weer helemaal opnieuw.
Hij stopte de spullen in zijn kleerkast, als Grumpy alle kasten zou beginnen open trekken dan zou Jensen hoogstwaarschijnlijk terug aan de balie staan en vragen voor een nieuwe kamer, hij gaf zichzelf graag gewonnen dan. De stilte die er was toen hij op zijn bureaustoel zakte en Grumpy nog altijd uit het raam hing deed hem even luidop zuchten. Hij krabde zijn hand door zijn haar en pufte even snel. ‘Ronde twee Jensen.’ Moedigde hij zichzelf aan alvorens hij de tijd weer deed vooruit gaan en Grumpy weer in beweging kwam. Hij keek toe hoe zijn kamergenoot het raam dicht deed en schrok omdat hij rustig op de bureaustoel zat. Bij de vraag wilde Jensen gelijk antwoorden maar Grumpy kwam met grote stappen op hem afgewandeld. Hij greep hem bij zijn kraag en wilde hem omhoog trekken. Maar Jensen was groter dus bewoog hij niet. Hij stak zijn handen in een onschuldig gebaar op en keek zijn kamergenoot met grote ogen aan. Wat kregen we nu? Grumpy zag eruit als iemand die mentaal wel behoorlijk goed een spelletje spelen maar fysiek? Hij keek kort naar zijn hand dat rond zijn kraag zat geklemd. ‘Rustig.’ Zei Jensen meteen. De weinig zelfzekerheid in de woorden van zijn kamergenoot zette hem aan om het kalm aan te doen. ‘Neem eens diep adem, laat me los en ik leg het misschien wel uit.’ Hij nam voorzichtig het hand dat rond zijn kraag zat geklemd en probeerde het los te trekken. ‘En ik heb liever geen mensen in mijn hoofd.’ Vervolgde hij stilletjes. Zijn hoofd was van hem, daar had Grumpy niets in de zoeken. Toen hij los was schoof hij zijn bureaustoel meteen een beetje verder weg. Hij kon het gemakkelijk winnen van Grumpy, niet alleen met zijn snelheid maar ook omdat hij genoeg sportte en behoorlijk de spieren had. Hij wachtte nog even en keek hem dan afwachtend aan. ‘Ben je gekalmeerd?’ Vroeg hij kalm, een tikkeltje geërgerd maar hij probeerde het te onderdrukken. Het had geen zin om hier met elkaar op de vuist te gaan, het was al erg dat ze mutaties moesten gebruiken …
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] do maa 31, 2016 8:32 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Heel de situatie was voor Gahiji één groot mysterie en op dat moment vond hij het maar niets. Hij wist niet wat er aan de hand was of wat hij moest doen. Sowieso was het voor hem al lastig als mensen gewoon deden wat ze wilde en niet luisterde. Voor veel te lang deed iedereen altijd wat hij zei en zo ineens was het veranderd omdat mensen hem niet kende. Hoe dat Jensen ertegen in ging maakten het ook niet beter. Als het nu om iets heel onbenullig ging was het een minder grote ramp geweest, maar voor Gahiji was het heel wat. Iemand anders zou er misschien veel beter mee kunnen omgaan, maar hij niet.
Gahiji had het moeten zien aankomen dat hij de jongen niet kreeg opgetild, maar toch liet hij niet meteen los. Met een best stevige greep hield hij vast en keek hij de jongen best doordringend aan. Dat gedrag was normaal helemaal niets voor hem. Hij viel geen mensen fysiek aan. Wanneer hij terug wat bij zinnen was liet hij Jensen ook weer los, maar alle emoties die hij voelde kalmeerde hem niet. Integendeel zelfs, hij begon wat heen en weer te wandelen door zijn kamer terwijl dat hij een oplossing probeerde te zoeken. Een korte sarcastische grinnik verliet zijn mond wanneer dat Jensen echter weer sprak. ‘Ik heb ook liever geen vreemde dingen in mijn kamer, maar ik krijg toch ook niet wat ik wil,’ kaatste hij gelijk terug terwijl dat hij verder ijsbeerde door de kamer. Pas wanneer de andere weer een vraag stelde bleef hij even stil staan. Vanuit zijn ooghoeken keek Gahiji naar de jongen wanneer deze vroeg of hij was gekalmeerd. Was hij gekalmeerd? Nee, eigenlijk helemaal niet. Kort schudde hij dan ook even zijn hoofd terwijl dat hij verder ging met het ijsberen. ‘Ik denk dat ik misschien beter kan gaan,’ zei hij nadenkend en vooral tegen zichzelf. Hij kon vast wel ergens heen gaan op het eiland. Ergens moest er een plek zijn waar niemand kwam, de vraag was enkel waar. Sowieso dat het beter zou zijn dan op zijn kamer. Of misschien ook niet. Er zal vast wel weer iets zijn dat hem niet bekend was. ‘Ja...dat is precies wat ik ga doen, veel plezier met je kamer,’ besloot Gahiji. ‘Domi en jij zullen het vast goed met elkaar kunnen vinden,’ ging hij nog verder. Zijn spullen kon hij niet allemaal meenemen, maar hij had maar één ding echt nodig. Van op zijn nachtkastje nam hij de sarcofaag van zijn vroegere kat, voor dat hij zich naar de deur begaf. De rest kwam hij ooit misschien halen. of niet. Wat maakten het uit.
The best way to predict the future is to create it.
Dit had hij niet zien aankomen … Hij was hier amper een middag en hij zat al gelijk met wat problemen opgezadeld, problemen die er zo te zien niet meteen zouden verdwijnen. Misschien had hij, toen hij in de deuropening stond eerder, gewoon moeten weg gaan en vragen naar een andere kamergenoot … Dat zou vast de beste optie zijn geweest. Maar Jensen dacht dat hij kon onderhandelen, dat de sfeer vanzelf weer zou ontdooien. Het enige waar Grumpy blij om kon zijn was dat Jensen zo’n engelengeduld had, wat je had als je twee jongere zussen had lopen thuis. Dus hij wist wel hoe hij alles rustig en kalm moest aannemen. Niet dat hij een tien op tien scoorde voor dat, hij kon het nog altijd rustiger hebben aangepakt.
Maar Grumpy was boos en daar was geen terug keren van mogelijk. Hij was niet enkel boos, Jensen merkte ook hoe gespannen hij was, zelf wat lichte paniek in zijn ogen. De opmerking die hij had gemaakt over het feit dat hij niet graag mensen in zijn hoofd of gedachten had zitten zorgde meteen voor een tegenreactie. Touche, dacht hij bij zichzelf. Daar had Grumpy hem, blijkbaar stond dat evenredig, vreemde dingen en vreemde mensen in je hoofd. Terwijl Jensen dacht aan een betere reactie keek hij toe hoe Grumpy door de kamer ijsbeerde alsof zijn leven ervan af ging. Hij was duidelijk aan het zoeken naar een weg uit, een weg uit die Jensen hem momenteel niet gaf want hij bleef zelf zitten op zijn bureaustoel. Hij kreeg ook geen antwoord op zijn vraag of hij al gekalmeerd was, wat dus eigenlijk aan gaf dat hij dat nog helemaal niet was. En toen zei hij iets dat Jensen verraste, zijn wenkbrauwen schoten gelijk naar boven. Hij wilde weg? Was hij niet de volhouder van de twee? Ergens was het een goed ding, Grumpy mocht wel wat stoom gaan afblazen buiten. Maar anderzijds begon Jensen zich schuldig te voelen, misschien was het niet de juiste manier geweest. Al was het niet allemaal zijn schuld, maar dat zou Grumpy vast niet in zien. Jensen keek bedenkelijk naar zijn kleerkast, waar zijn laptop en al de rest in opgeborgen lag. Toen Grumpy weer sprak, over weg gaan, deze keer voor echt kwam Jensen recht uit zijn bureaustoel. Domi? Was dat hun andere kamergenoot? ‘Wacht eens even.’ Zei hij meteen. Hij flitste voor de jongen tot stilstand, versperde hem zo de weg en keek eventjes naar het kattenbeeld. ‘Denk je dat je van alles kunt blijven weg vluchten?’ Vroeg hij voorzichtig. Jensen was niet de enige met technologische dingen en dergelijke. ‘Kunnen we echt niet tot een gulden middenweg komen?’ Vroeg hij dan gelijk verder. Hij nam Grumpy bij zijn schouders en draaide hem terug de kamer in, duwde hem naar de bureaustoel aan zijn kant van de kamer en duwde hem erop. ‘Vast wel.’ Hij rolde zijn eigen bureaustoel tot bij Grumpy en ging er op zitten. 'We kunnen dit ook regelen op meer bekend terrein voor jou.' Stelde hij voor. Hij kon ze beide teleporteren naar Egypte, misschien zou hij daar wat meer op zijn gemak zijn. Zag ze daar beide zitten, in het midden van de kamer, de passerende studenten keken eens raar want nouja … hij had de deur vergeten sluiten.
Voor Gahiji was het allemaal gewoon genoeg geweest. Dat de spullen niet buiten op de grond lagen waren voor hem de druppel, al helemaal omdat hij wist dat Jensen er wat mee te maken had. Voor hem was het natuurlijk makkelijk om te spreken over al die vreemde dingen want hij kende het. Het zou Gahiji niet verbazen als het iets alledaags was, want hij had meerdere er al mee zien rond lopen. Dat wilde niet zeggen dat hij het allemaal ineens ging vertrouwen. Als hij dat deed was hij pas gek. Dat nam enkel niet weg dat hij er genoeg van had. Hij voelde zich niet goed op zijn kamer, en boven al voelde hij zich niet veilig. Omdat hij het gevoel had dat het bij de andere niet zou doordringen had hij besloten om alles achter te laten en de kamer te verlaten. Het was enkel de sarcofaag met zijn dode kat in die hij wel meenam. Enkel omdat het voor hem heel wat betekende.
Zijn poging om de kamer te verlaten was helaas mislukt. Jensen stond ineens voor Gahiji die enkel even verbaasd wist te kijken. Hij snapte nog altijd niet hoe of wat de jongen deed. De verbaasde blik verdween echter meteen en hij vernauwde zijn ogen bij de woorden. ‘Ik vlucht niet,’ zei hij. ‘Ik wil er niets mee te maken hebben, dat is iets heel anders,’ ging hij nog verder. Op dat moment wilde hij echter wel vluchten omdat het voor hem allemaal te veel werd. Met alles dat gebeurde wilde hij absoluut niet te maken hebben. Het was genoeg geweest. Al de rare voorwerpen met hun onbekende doelen. De andere mensen die niets begrepen of het niet wilde begrijpen. Ze reageerde steeds verkeerd op hem omdat hij ook steeds verkeerd reageerde en dat zorgde natuurlijk voor een slechte kettingreactie. Op de opmerking over het vinden van een middenweg reageerde hij niet, deels omdat hij niet zeker wist of hij het juist had begrepen. Als hij gelijk had over wat hij dacht dat het was, dan wilde hij het niet. Gahiji had geen zin om een andere manier te vinden om dit te laten werken. Eigenlijk wilde hij na te zeggen dat hij niet vluchten van alles langs de jongen heen wandelen en toch weg gaan. Jensen nam toen Gahiji zijn schouders vast waardoor het niet meer ging. Hij werd bijna gedwongen om te gaan zitten op de stoel en met veel tegenzin deed hij dat maar. Zijn armen werden meteen over elkaar geslagen zonder het beeldje los te laten. Ook zijn blik was alles behalve vrolijk te noemen terwijl dat hij naar Jensen keek.
Hij wist niet wat dat Jensen zou proberen op dat moment, maar Gahiji was zowat op alles voorbereid. Bij de woorden trok hij wel even een wenkbrauw op, maar die liet hij al snel weer zakken. Ook zijn hoofd schudden hij even heen en weer vooraleer hij de andere kant op keek, weg van de jongen. ‘Wat valt er nog te regelen? Jij en Domi zullen geen last hebben van elkaar,’ gaf hij als reactie met een nep glimlach. Als hij de kamer zou verlaten was het niet de bedoeling dat hij snel terug zou komen.
The best way to predict the future is to create it.
Het was niet zozeer een frustrerende situatie … althans, dat zou zijn als zijn kamergenoot ook een klein beetje moeite zou nemen om iets in te brengen. Naast alle standaard eisen en regels. Maar het kwam echt allemaal van Jensen en dat was het frustrerende van alles. Het ergste was dan nog dat Jensen hem tegen hield om naar buiten te gaan in plaats van hem gewoon te laten gaan. Waarom deed hij dat nou? Het was waarschijnlijk iets van vroeger, hij was altijd beleefd en correct opgevoed, hij wist dat hij zijn steentje altijd moest bijdragen. Maar dit was toch wel een enorme steen als je het hem vroeg. Hij had Grumpy gewoon moeten laten gaan, dan was het meteen opgelost. Dan zat hij hier nog met Domi … al had hij geen idee hoe die was. Hopelijk iets beter in ieder geval. Maar nee, Jensen had instinctief sneller gereageerd en de weg naar buiten voor Grumpy verspert. Geweldig, top gewoon.
Jensen zette zijn beide handen naast zich tegen de deurposten. Hij was groter dan Grumpy en misschien ook wel wat sterker. Alhoewel, als hij zijn mutatie weer zou gaan gebruiken dan zat er niets anders op voor Jensen om aan de kant te gaan. Bij de woorden knikte hij enkel zachtjes, alsof hij het in overweging nam. ‘En dan naar een nieuwe kamer gaan en misschien helemaal opnieuw te mogen beginnen.’ Hij haalde zijn schouders op, om een punt te maken. En zelf als hij in een kamer alleen zou gaan slapen. Er zou een dag komen dat hij moest mee gaan met de mentaliteit van nu, hij hoefde dan geen mobiel te hebben of dergelijke maar het zou positief zijn als ze beide in dezelfde kamer konden zijn zonder ruzie. ‘Je kan dit niet eeuwig doen. Er komt een dag dat alles elektronisch is, en dan?’ Het was een retorische vraag. Weer … om een beetje een punt te maken. Hij twijfelde even of hij Grumpy wel zou aanraken, wie weet wat hij dan wel zou doen. Het kon even goed zijn dat hij daar ook helemaal kwaad en ongeduldig van zou worden. En dan kon Jensen zichzelf misschien van het gebouw af gooien. Maar er gebeurde niets dus duwde hij Grumpy naar de bureaustoel en liet hem erop zitten. Oke, delicate zaak. Hij wist dat hij het rustig aan moest doen voor het misschien weer geheel uit de hand zou lopen. De vrolijkheid was er niet in de ogen van Grumpy … of gelijk waar in zijn houding. Hij had echt zin om Grumpy naar Egypte te teleporteren en hem daar achter te laten, op zen minst zou hij zich daar een beetje beter thuis voelen. Zijn blik gleed naar het beeldje in zijn handen en hij glimlachte kort wrang om wat Grumpy had te zeggen. ‘Het is niet zozeer dat ik je niet kwijt wil. Ik denk enkel dat het geen optie is om van kamer naar kamer te gaan als we het ook soort van kunnen proberen uitwerken.’ Gaf Jensen hem geduldig en haast vriendelijk antwoord. ‘Mijn spullen blijven in de kamer, je ziet ze niet, je hoort ze niet en je ruikt ze niet. Ik zal ze nooit gebruiken en enkel mee nemen om ergens anders ze te gaan gebruiken.’ Dat was een redelijk voorstel … niet? Jensen kon nog altijd ergens een kluis vinden om alles in op te bergen maar dan zou zijn gsm wel moeten blijven. ‘Ik doe echt mijn best hier.’ Wees hij zichzelf eventjes aan. Ja, hij deed zijn best, Grumpy, niet zo echt …
Gahiji wilde ontsnappen aan alles wat zich afspeelde in zijn kamer. De muren leken op hem af te komen en dat was niet fijn. Hij voelde zich ingesloten door alles en iedereen, maar hij mocht niet weg van Jensen. Zijn nieuwe kamergenoot versperde hem de weg en Gahiji deed geen moeiten om hem uit de weg te krijgen, ook al kon hij dat. Waarom hij het niet deed wist hij niet. Misschien wilde hij ergens weten wat de andere nog te zeggen had.
Er werd hem meteen duidelijk gemaakt dat het niet een goed idee was om naar een andere kamer te gaan, maar dat leek Gahiji de beste oplossing. Nadien werd iets gezegd dat hij zelf ook wist. Dit kon hij niet voor altijd blijven doen, want dat hield hij zelf ook gewoon niet vol. Hoe sterk dat hij mentaal ook was. ‘Je hebt werkelijk geen idee hoe het is als je ineens in een heel nieuwe wereld terecht komt,’ was de reactie die dat Gahiji gaf. Hij wist niet precies wat dat het woord dat Jensen gebruikte was, maar hij had het gevoel dat het ging over al de spullen die weg moesten. ‘Ik zou enkele duizenden jaar gemist hebben, wat blijkbaar veel is,’ zei de jongen. Het enige wat hij eigenlijk deed was zeggen wat ze hem hadden gezegd, maar hij had nog steeds geen besef van getallen. Duizend was veel en daar hield zijn kennis op. Hoeveel...geen idee. ‘Sindsdien is er zeer veel veranderd en toch blijft iedereen hier de meest hoge verwachtingen stellen alsof het niets is,’ ging hij nog verder. De meeste mensen waarover dat hij sprak wisten vast niet eens hoe dat het precies zat en dat had al voor wat problemen gezorgd. Hierdoor wist hij in ieder geval dat het niet meer normaal was dat mensen gewoon deden wat hij wilde. Iets van andere vragen zou hij bijvoorbeeld al niet meer doen.
Gahiji deed maar niet moeilijk wanneer hij werd verplaatst naar een stoel en nam daar plaats met het dode dier nog steeds in zijn handen. Hij wist niet wat dat de andere wilde bereiken, maar hij zou hem even een kans geven. Als hij echt weg wilde kon dat zonder problemen. Gahiji moest er geen moeiten voor doen en Jensen kon hem dan niet tegen houden. Hij had gezegd dat het tussen hem en Domi vast wel goed ging komen, maar achteraf kwam er een hele uitleg. Om te laten zien hoe hard het hem allemaal interesseerde keek hij de andere kant op, maar toen kon hij het niet laten om af en toe een korte blik te werpen. ‘Ik vertrouw het nog altijd niet,’ was het enige dat hij erop te zeggen had. Eigenlijk was het de eerste keer dat hij echt zei dat hij het niet vertrouwde. Anders zei hij enkel dat hij het niet wilde, maar nu was hij gewoon eerlijk. Wanneer dat de andere zei dat hij zijn best deed keek Gahiji de andere toch even aan om dan zijn ogen neer te slaan. Natuurlijk besefte hij dat hij niet de makkelijkste was, maar veel kon hij er niet aan doen. Zo lang was hij ook nog niet op het eiland.
The best way to predict the future is to create it.
Jensen zat er eigenlijk op te wachten … het was jammer dat hij het zover moest drijven en dat Grumpy het niet uit zichzelf had gezegd. Maar hier was de “uitbarsting” waarop hij zat te wachten. Op deze manier hoopte hij op zen minst iets van informatie te krijgen die hem zou kunnen helpen om Grumpy beter te begrijpen. Want dat was wat hij wilde doen, het zag er geen slechte jongen uit, dus Jensen wilde hem ook niet de kamer uitwerken en hij was zelf te koppig om te gaan zonder eerst een poging te doen. Ondanks dat hij echt kwaad zou moeten zijn omdat Grumpy zijn dingen door het raam had gegooid was hij dat niet. Ze waren niet eens geland in de eerste plaats dus hij had geen reden om kwaad te zijn. Ze speelden gewoon op elkaar in, tastte de grenzen af. Jensen wist zo dat Grumpy iets van bewegingen kon beïnvloeden of forceren. En Grumpy wist op zijn beurt dat Jensen iets van snelheid of tijdmanipulatie had, anders had hij zijn spullen nooit weten te redden.
De informatie kwam er allemaal in één keer. Dus hij was terecht gekomen in een hele nieuwe wereld, plots … Van een andere planeet leek hem nogal vreemd want het beeldje en alle andere dingen in zijn kamen gaven duidelijk Egypte weer als herkomst. En toen kwam de echte waarheid, hij had enkele duizenden jaren gemist. Jensen keek hem verbaast aan, duizenden jaren? Niet moeilijk dat hij niet wist wat een gsm of een fototoestel waren. Veel kon Jensen er immers niet op zeggen want Grumpy ging gewoon verder. Nu hij toch zo goed op dreef was kon Jensen hem misschien maar beter zijn gangetjes laten gaan. Hij was niet overdreven kwaad maar hij uitte duidelijk al zijn frustraties, opgekropte frustraties die eindelijk een weg vrij vonden. ‘Ik zou geen verwachtingen stellen als je het had gezegd.’ Merkte hij zachtjes, meer begaan op, nadat Grumpy voor dat stuk was uitgepraat. Als hij dat had gezegd bij het binnen komen dan zou Jensen zonder morren zijn spullen ergens anders opbergen. ‘Ik lees geen gedachten. Als ik het had geweten, wat je hier verteld, dan was dit alles niet hoeven gebeuren.’ Wees hij rondom zich heen, eerder doelend naar de situatie waarin ze daarnet hadden gezeten. Eigenlijk brandde de vraag op zijn tong hoe het kwam dat hij al die jaren had gemist maar het leek hem niet goed om te vragen in deze situatie. ‘Dus het is gewoon een zwart gat van dat moment tot nu recent?’ Vroeg hij uiteindelijk voorzichtig. Dat zou alles verklaren, het vreemde gedrag met het briefje, de oude taal, de elektronische dingen. ‘Ik begrijp het nu. Waarom heb je het niet eerder gezegd?’ Vroeg hij er niet veel na. Hij schudde kort zijn hoofd en glimlachte zwakjes. ‘Je hoeft niet te antwoorden.’ Zei hij gelijk. Teveel vragen stellen was misschien ook niet goed.
Had hij dit een minuut eerder geweten dan had hij het voorstel om zijn spullen in zijn kast te houden niet eens gedaan. Grumpy deed namelijk heel erg hard zijn best om ongeïnteresseerd over te komen door de andere kant uit te kijken. ‘Ik doe ze wel weg, enkel mijn gsm heb ik nodig. De rest kan ik wel ergens opbergen. Nu ik dit allemaal weet,’ hij maakte zijn zin niet af en keek kort naar het beeldje in zijn handen. Die kat was precies wel het belangrijkste object dat Grumpy bij zich had. ‘Maar je zult ooit moeten leren mee gaan met de tijd. Ik kan het je leren voor mocht je het ooit willen.’ Hij haalde zijn schouders op. Niet veel zouden hem zo’n aanbod doen nadat diegene zijn spullen uit het raam had geforceerd. ‘Nu we zover zijn gekomen, mag ik je naam al weten?’ Hij glimlachte als een echte optimist. Grumpy was niet echt meer van toepassing na informatie als dit …
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] zo apr 10, 2016 11:59 am
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Dat mensen altijd verwachtingen leken te stellen was het niet ontgaan. Natuurlijk was er eigenlijk niemand die echt wist wat er allemaal gaande was. het was namelijk niet zo dat hij het tegen iedereen wilde vertellen. Niet iedereen had zaken met zijn leven en als het er vanaf hing had niemand er zaken mee. Blijkbaar was het voor hem echter beter als mensen wel wisten hoe alles wat in elkaar zat. Dat zou een hoop problemen kunnen voorkomen. Gahiji had zijn mond even geopend om een reactie te geven, maar toch veranderde hij van gedachten. Op het moment was hij al te veel over zichzelf aan het zeggen, zijn kamergenoot moest niet meteen alles weten. Als de andere echter over de gave had beschikt om gedachten te lezen had hij er normaal niet veel aan. De barricade in zijn hoofd moest nog steeds sterk genoeg zijn, of dat hoopte hij toch. Gahiji was niemand tegen gekomen die gedachten kon lezen, maar de kans bestond. Misschien dat de barricade ondertussen was gezakt of gewoon helemaal weg. Hij had geen idee wat al de jaren met hem had gedaan, maar het voelde nog in orde, dus hij zou niet klagen.
Gahiji was nog steeds niet gerust over heel de situatie, maar dat was vooral door de spanning van eerder. Hij had uiteindelijk wel meer verteld tegen Jensen en zo was de spanning gaan liggen. Niet volledig verdwenen, maar het was al iets. Dat er vragen zouden komen had hij ook wel verwacht. ‘Niet echt, het is meer alsof ik van één dag op de andere ineens ergens anders was. Ik was me niet bewust van de tijd die voorbij was gegaan,’ vertelde Gahiji waarna dat hij zijn schouders even ophaalde. Het beeld in zijn handen draaide hij maar wat rond om iets te hebben om naar te kijken. ‘Eigenlijk weet ik nog steeds niet hoeveel tijd er voorbij is gegaan, ze hebben het gezegd, maar ik weet enkel dat het blijkbaar heel veel is,’ zei hij met een wat hopeloze glimlach. Sowieso kon hij er niet aan uit wat alle tekens op een papier waren, maar hij had ook geen besef van de hoeveelheden. Of hij dat ooit allemaal zou begrijpen was ook nog maar het raadsel. Voor dan zag het eruit als een hopeloze zaak waar dat Gahiji zich niet eens mee bezig wilde houden. Eenmaal dat Jensen vroeg waarom hij het niet gezegd had keek hij even op. ‘Omdat ik dat niet wilde,’ zei hij simpel. Zeggen dat hij niets kende van deze wereld en het ook nog eens toegeven was niet iets wat hij meteen zou doen. Gahiji stelde zichzelf op dat moment dan zwak voor. Vroeger had hij het ook nooit gedaan omdat hij een hoge positie had. Mensen keken naar hem op en verwachten dat hij alles wist. Hij stond bijna helemaal bovenaan en hij wilde niet terug zakken. De zwakkere mensen hadden het nu eenmaal niet goed. Daar wist hij alles van. Enkel zij met macht hadden hun leven in eigen handen. Of zo was het vroeger toch.
Het had zeker nut dat hij het dan toch verteld had want Jensen liet weten dat hij zijn spullen weg zou doen. Even verbaasd keek Gahiji de jongen dan aan, maar toch glimlachte hij even zwak met een korte knik. ‘Bedankt,’ zei hij uiteindelijk. Voor hem was het toch een hele geruststelling, want ondanks dat mensen zouden blijven zeggen dat het niets was, zou hij het toch niet vertrouwen. Wanneer de jongen zei dat hij ooit zou moeten leren meegaan met de tijd richten hij zijn blik op het de kat in zijn handen. Hij kon hun taal niet eens lezen, laat staan dat hij de getallen kende en wist hij veel wat nog allemaal. ‘Dan zal het toch niet voor meteen zijn,’ zei Gahiji simpel weg. Het zou nog lang kunnen duren als het van hem af hing. Langs de andere kant was het niet volledig vreemd. Eigenlijk was hij nog maar iets langer dan een week onder de mensen, waarbij hij zich voor de helft terug had opgesloten op zijn kamer. Zo goed dat hij was met verandering. Jensen vroeg uiteindelijk weer eens naar zijn naam. Eerlijk, Gahiji wilde niet meer met de naam die hij gekregen had van de jongen worden aangesproken. Vaag wist hij wat het betekende, maar het klonk niet positief. ‘Gahiji,’ stelde hij zichzelf dan voor.
