Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] zo apr 17, 2016 11:27 am
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Hoe kon je van het één op het andere moment in een totaal andere tijd zijn waarin je geen flauw idee had wat er in de jaren daartussen was gebeurd? Tegenwoordig was niets meer vreemd, we leefden in een mutantenwereld, alles was daar haast normaal. Maar toch, je ging je er wel vragen bij stellen. Als Grumpy afkomstig was vanuit de Egyptische tijd, dat geen tien jaar geleden was, geen honderd maar duizenden jaren geleden dan had hij enorm veel gemist. Had hij een soort van diepe winterslaap gedaan? Hoe kon zijn lichaam al die tijd zo intact blijven? Zonder eten, drinken … zonder ouder worden wat dat was duidelijk niet veranderd. Hoe meer je op de details ging letten bij Grumpy, hoe meer je zag dat hij inderdaad niet thuis hoorde in deze tijd. Het was alsof Jensen zou slapen en zou wakker worden duizend jaar verder … hij zou ook niet weten wat hem zou overkomen om eerlijk te zijn. Dus dat was waar Grumpy had mee af te handelen, de technologieën, de gewoontes van deze nieuwe tijd. Dat verklaarde het beeldje van de kat in zijn handen, de Egyptische dingen, zijn haat en afschuw tegenover de gsm, de laptop, alles.
Hij was blij dat Grumpy in ieder geval moeite deed om zijn vragen serieus te nemen, om na te denken over wat Jensen vroeg, om hem af en toe een blik toe te werpen. ‘Zomaar.’ Jensen fronste zijn wenkbrauwen na het antwoord op zijn vraag. ‘Wat is dan het laatste dat je je herinnert?’ Vroeg hij voorzichtig. Was hij plots als voor dood neer gevallen midden in zijn … wat deden ze in Egypte zo graag die tijd? Jensen had geen flauw idee, hij wist in ieder geval dat ze toen niet genoten van de zon op een strandstoel zoals hij nu zou doen. Misschien was hij wel gestorven, hadden ze hem begraven en was hij zoveel jaar later weer wakker geworden. Misschien zou hij eerder moeten vragen wat zijn eerste herinnering was nadat hij was wakker geworden. Het moest een nachtmerrie zijn om wakker te worden in een wereld die je niet kende. Grumpy staarde naar de kat in zijn handen en Jensen trok zijn voet op zijn knie, staarde voor een tel lang door het raam naar buiten. Toen Grumpy immers weer begon te praten keek Jensen hem gelijk weer aan. ‘Wel,’ hij aarzelende even en wees naar het beeldje in zijn handen. ‘Als je echt vanuit die Egyptische tijd komt dan zijn er inderdaad heel wat jaren gepasseerd.’ Bevestigde Jensen wat iedereen al had bevestigd. Het was plots verleidelijk om terug te keren in tijd, om naar het exacte moment terug te keren waarin Grumpy in “slaap” viel. Maar hij had er te weinig informatie voor. De hopeloze glimlach was een positief iets voor Jensen, het ging een beetje de betere kant op met hun twee.
Het was duidelijk dat Grumpy liever niet had dat Jensen dit allemaal wist, dat bekrachtigde hij nog eens met zijn woorden. Jensen knikte langzaam, begreep het ergens wel maar hij zou er geen misbruik van maken. Hij had Grumpy een beetje gedwongen om dit allemaal op te biechten en vanaf nu kon het enkel maar beteren, hoopte hij. ‘Dat begrijp ik maar nu ik het weet is het beter voor mij om te begrijpen hoe deze wereld voor jou is.’ Zei hij wat zachter, wat begripvoller. De keuze was dan ook snel gemaakt om al zijn spullen gewoon ergens in een kluisje achter te laten en zo Grumpy de kans te geven om eraan te wennen. Het bedankje bracht een gemeende glimlach op zijn lippen. ‘Zie, zo moeilijk is het niet om dankjewel te zeggen.’ Knipoogde hij kort. Oke, misschien te vroeg voor grapjes. Hij zei er ook gelijk achter dat het niet voor nu meteen was. ‘Dat zeg ik ook niet, het zal vanzelf wel komen. Weet dat ik bereid ben te helpen.’ Hij stak in een onschuldige gebaar zijn handen op en kwam recht van de stoel, om weer een beetje routine op te pakken en verder te gaan met uitpakken. En toen stelde Grumpy zich voor, eindelijk een naam voor het gezicht. Jensen bleef naast zijn bed staan en keek Gahiji aan. ‘Dat klinkt beter dan Grumpy.’ Glimlachte hij ontspannen. Jensen was er al helemaal overheen, vergeten en vergeven and stuff like that …
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] zo mei 01, 2016 2:44 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Het laatste dat hij zich herinnerde. Helaas voor hem was het niet de meest vrolijke herinnering, maar hij had er genoeg die dat wel waren dus had hij nog steeds de goede herinneringen van vroeger. ‘De donkere omgeving van de tombe waar ze voor dood hadden achtergelaten,’ vertelde Gahiji waarbij hij zijn ogen neersloeg. Hij had zich toen zo verraden gevoeld, maar was er zeker van geweest dat ze voor hem terug zouden komen. Mensen waren effectief voor hem gekomen, maar vele jaren te laat. Allemaal omdat de nieuwe Farao hem niet vertrouwde. Waarschijnlijk om goede redenen, maar dat maakten hem niets uit. Gahiji was altijd een goede hulp geweest door zijn jaren aan ervaring. Alles had niet moeten verlopen zoals het was verlopen. Hij had enkel een beetje voorzichtiger moeten zijn en dan was het allemaal anders afgelopen. Dat had hij misschien nog steeds deze tijd meegemaakt, maar had hij in ieder geval al de veranderingen mogen meemaken. Zoals Jensen zei was er inderdaad een hele hoop veranderd. Het enige wat dat gahiji kon doen was even bevestigend knikken. ‘De gebouwen alleen al zijn helemaal anders,’ zei hij om een heel simpel voorbeeld te geven. In vergelijking met alles was het maar een heel klein voorbeeld, maar ook dat had een grote impact.
Gahiji zijn leven was zijn leven. Een ander had er helemaal niets mee te maken en zeker niet iedereen die in deze tijd leefde. Alles wat hij had meegemaakt moesten anderen niet weten, maar dat bracht de nodige problemen met zich mee. Dat was die dag alleen maar duidelijker geworden en de woorden van Jensen bevestogde het. Je kon Gahiji niet behandelen als eender wie, maar als je niets van hem wist werd dat bijzonder moeilijk. De persoon voor hem wist nu al meer dan anderen, maar zolang zijn donkerste tijd geheim bleef was het voor Gahiji in orde. ‘Dat zal dan wel,’ zei hij even schouderophalend. Even keek hij de jongen weer aan, maar lang duurde dat ook niet. Bij de volgende woorden, nadat Gahiji bedankt had gezegd, kneep hij zijn ogen wat dicht en trok hij één wenkbrauw op. De afkeuring was zeker op zijn gezicht af te lezen, maar zijn blik verzachten weer snel. Hij wilde niet weer een ruzie veroorzaken dus hield hij wijslijk zijn mond. Jensen zou vast wel snappen dat het niet de juiste woordkeuzen was. De humor erachter ontging hem ook gewoon volledig.
Voor nu wilde Gahiji nog altijd niets te maken hebben met alle materialen van deze tijd. Het was er, maar hij had er geen zaken mee. Vroeger bestond hij het niet en had hij het niet nodig, dus nu zou hij het nog steeds niet nodig hebben. ‘Wees daar niet te zeker van,’ waarschuwde hij Jensen dan ook. Het was fijn dat die wilde helpen, maar als het niet nodig was moest dat niet. Na ongeveer een week op het eiland en het niet nodig te hebben gehad, zou hij het verder ook allemaal niet nodig hebben. Hij moest nog wel zien of hij ergens aan kaarsen kon geraken, want ‘s avonds was het anders veel te donker op zijn kamer. Een andere lichtbron was aanwezig, maar die vertrouwde hij toch niet. Uiteindelijk had hij zichzelf ook maar eens echt voorgesteld, want dat was wel eens nodig. Bij de woorden van Jensen verscheen er dan ook even een glimlach dop zijn gezicht wanneer hij de andere even aan keek. Het was inderdaad beter, indien je de klanken allemaal juist had.
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] zo mei 08, 2016 8:13 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Hij wist niet of het een goed idee was om te vragen wat zijn laatste herinnering was aan zijn “vorige” leven. Hij had al die tijd geslapen … er moest iets gebeurd zijn waardoor hij in dat zwarte gat was terecht gekomen. Kon je het wel slapen noemen? Misschien had hij gewoon al die jaren opgesloten gezeten. In die tijd staken ze je midden in piramides, wat als het hem ook was overkomen. Het beeld dat hij voor zich kreeg van Gahiji kloppend op een tombewand deed hem ergens een heel klein beetje huiveren. Nee, hij kon maar beter niet zover denken, net als hij die vraag misschien beter niet had gesteld. Maar het antwoord kwam, en het zette de haartjes op zijn armen meteen weer een stukje overeind. Ze hadden hem voor dood achter gelaten, in een tombe, precies hoe hij het voor zich zag. De manier waarop hij zijn ogen neer sloeg deed ook Jensen zijn ogen neer slaan, hij voelde zich nu ergens zo schuldig, dat hij meteen had geprotesteerd op alles wat Gahiji weigerde aan te nemen in deze kamer. Wat was er in die tijd gebeurd goed genoeg om hem achter te laten in een tombe … waar hij niet kon sterven. Onsterfelijkheid was al zo’n dubbel gespreksonderwerp, stel het je eens voor om honderden jaren opgesloten te zitten in een tombe. Jensen wijdde er geen aandacht meer aan, toch, in zijn blik kon je een zeker schuldgevoel zien, hij wilde geen medelijden tonen en toch kwam het spontaan een beetje naar boven.
Elektronica kon niet zijn enige probleem zijn, er waren ook nog dingen als eten, meubels, activiteiten, routines en … gebouwen zoals hij het zelf aankaartte. ‘Ik begrijp het nu.’ Hij wreef zijn hand kort over zijn gezicht, door zijn haar en schudde kort zijn hoofd. ‘Ik had niet zo mogen aandringen.’ Verontschuldigde hij zich. Hij kon het ook doen, terug keren in tijd in een hele andere omgeving, het enige verschil was dat hij over die tijden en gewoontes had geleerd en hij wist dat hij terug kon keren. Voor Gahiji was dat niet zo, jammer genoeg. ‘Je wilt niet weten hoe het nadien is afgelopen, met je wereld, de mensen die je toen om je heen had?’ Vroeg hij wat voorzichtiger terwijl zijn blik op het kattenbeeldje bleef rusten. Zo weinig informatie en toch zoveel voor Jensen om te verwerken, hij begreep het eigenlijk nog niet helemaal, opgesloten in een tombe, jaren lang …
Net als Jensen dacht een beetje vooruitgang te maken zei hij iets waar Gahiji meteen kort op reageerde. Hij wilde het er dus niet over hebben, over toen, al was het voor Jensen wel beter om te begrijpen. Alhoewel hij nu ruimschoots genoeg wist was hij nog steeds nieuwsgierig. Maar hij hield wijselijk zijn mond, stelde geen vragen meer over toen en probeerde in zijn hoofd een ander gespreksonderwerp na te gaan, tevergeefs. Het grapje werkte zoals verwacht averechts, Jensen had al één ruzie opzitten op zijn eerste dag hier, hij zag het niet zitten om er een tweede bij te hebben. Dus bood hij maar zijn hulp aan en ook dat werd een beetje afgewezen. Gelukkig had hij dat verwacht en glimlachte hij er enkel ontspannen om. ‘Je doet ermee wat je wilt, het aanbod staat er enkel.’ Hij haalde zijn schouders op. Hij was al blij dat hij een naam kreeg, alles was beter dan Grumpy al wist hij niet meteen hoe hij deze naam correct moest uitspreken. ‘En hoe spreek je het uit? Herhaal dat nog eens.’ Vroeg hij wat serieus, binnenin was om zichzelf aan het lachen maar goed, het was ook niet de meest gemakkelijkste naam. Net als er veel namen moeilijk zouden zijn voor Gahiji als hij al die moeilijke ingewikkelde namen gewoon was…
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] wo mei 18, 2016 10:55 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Gahiji waardeerde het wel dat Jensen nu rekening hield met alles en dat er verontschuldigingen werden aangeboden. Hij was echter ook tot het besef gekomen dat de andere er niet veel aan kon doen. Natuurlijk wist de andere helemaal niets van hem dus moest Gahiji hem niets kwalijk nemen. ‘Je kon het niet weten,’ zei hij enkel even kort terwijl zijn hoofd even omhoog ging naar hem. Het beeld in zijn handen zetten hij ondertussen even neem op de bureau achter hem.
De vraag die werd gesteld was niet de makkelijkste geweest en de jongeman had even de tijd nodig gehad om er met een goed antwoord op te kunnen reageren. ‘Hangt er vanaf,’ bekende Gahiji. Hij wist niet zeker of hij wel geïnteresseerd moest zijn in wat er in het verleden was gebeurd. Hij had er geen besef van en in zijn ogen had hij er ook niets aan. Het was daarbij ook al te lang geleden. Niets dat hij nog kon doen om het lot te veranderen indien het nodig zou zijn. ‘Als hen een-,’ maar hij zweeg even, speelde met zijn ringen terwijl hij op het goede woord probeerde te komen, maar het kwam maar niet. ‘Indien het slecht geëindigd is wil ik het niet weten, het bespaart me het besef dat ik misschien wat had kunnen veranderen als ik er was geweest,’ verklaarde hij meteen zijn antwoord. Gahiji bekeek het natuurlijk ook meteen negatief, maar dat kwam door al de negativiteit die zich in zijn lichaam had opgestapeld. Veel goeds was er namelijk nog niet gebeurd.
Het was aardig van Jensen om dat voor te stellen. Na alles wilde hij nog steeds hulp. Het was niet zo dat Gahiji per se de hulp van hem niet wilde aanvaarden, maar dat was algemeen. Nog steeds was hij geen fan van alles wat nieuw was dus wilde hij er niets mee te maken hebben. Enkel was het de vraag hoe lang hij het ging volhouden. Zoals Jensen het zei was het bijna alsof je er niet onderuit kon. Alsof hij ooit een ingeving ging krijgen en van gedacht zou veranderen. Hopelijk dat die dag niet zou aanbreken. ‘Ik zal het onthouden,’ besloot hij uit beleefdheid enkel maar te zeggen. Dat zijn naam niet de makkelijkste was begreep hij. iedereen had tegenwoordig een vreemde naam die hij amper kon uitspreken, dus andersom moest dat hetzelfde zijn. ‘Uhm,’ zei hij wat twijfelend wanneer de andere vroeg hoe je het precies uitsprak. Dat was een goede vraag. ‘Gahiji,’ herhaalde hij nadenkend zijn eigen naam. ‘Ga- ji, als dat duidelijk is, maar niet de nadruk leggen op een bepaalde letter,’ spelde hij zijn naam. Voor zover hij dat kon.
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] zo mei 22, 2016 12:01 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Dat was het dan, na de hele tijd zijn standpunt te moeten verdedigen over technologie als zijn gsm en laptop had het ertoe geleidt dat hij had geleerd wat er met zijn kamergenoot scheelde. Het was dus misschien geen slecht idee geweest om zo door te drammen, om koppig te wezen over iets waar hij eigenlijk nooit koppig om zou doen. Jensen was niet eens koppig, maar hij wilde wel graag zijn punt maken. En dat had hij gedaan, al had het niets positiefs voor hem. Zijn spullen moesten nog steeds de kamer uit. Al begreep hij nu iets beter waarom ze de kamer uit moesten, er was misschien toch ooit nog een kans dat ze terug op zijn kamer zouden mogen komen. Al zou het wel wat tijd vragen. In ieder geval hadden ze geen ruzie geweest, tegenover elkaar zitten had wel wat voordelen met zich mee gebracht … wat opklaringen. En het was nog altijd beter om zonder ruzie verder te gaan. Jensen had geen idee hoe lang hij het zou volgehouden hebben op een kamer met Gahiji die helemaal niets over zichzelf kwijt wilde. Maar het was op één of andere manier goed gekomen, ze hadden een verstandhouding.
Of hij wilde weten wat er na zijn “opsluiting” was gebeurd was blijkbaar afhankelijk van de situatie. Jensen zweeg omdat hij de indruk kreeg dat er nog meer zou volgen, en dat deed het uiteindelijk. Hij keek zijn kamergenoot aan terwijl hij erover vertelde en knikte dan langzaam. Het was logisch, Jensen zou ook niet willen weten wat hij had kunnen veranderen aan een situatie mocht hij erbij geweest zijn. ‘Mocht je het ooit willen weten,’ hij aarzelende even, niet wetend of het wel een goed idee was om het voor te stellen in de eerste plaats. Niet omdat het onmogelijk was, maar voor wat er kon gebeuren met de tijdlijn als hij Gahiji niet kon tegen houden om iets te veranderen. Alleen terug keren in tijd was gemakkelijk, hij wist al te goed wat de gevolgen ervan waren maar iemand mee nemen. ‘Ik kan in tijd terug keren dus,’ hij zweeg, maakte zijn zin niet af en liet het voorstel zo onafgemaakt tussen hen in hangen.
Hij ging even zwijgend verder met het uitpakken van zijn spullen toen Gahiji aangaf hoe je zijn naam op een correcte manier uit sprak. ‘Gahiji.’ Herhaalde hij bedenkelijk, waarna hij zachtjes knikte. Dat ging vlot, niet super correct maar correcte dan wat hij in gedachten had als hij het in zijn hoofd herhaalde. Hij legde wat spullen op zijn bed en keek dan bedenkelijk door het raam naar buiten. ‘Geen idee wat jij gaat doen maar ik ga de boel hier even verkennen.’ Hij nam zijn jas van zijn rugzak en trok hem aan. Waarschijnlijk zou Gahiji gewoon blijven waar hij was, op hun kamer. Hij nam zijn laptop en fototoestel uit zijn kleerkast en toonde ze kort aan Gahiji. ‘Die berg ik ergens veilig op buiten deze kamer.’ Gaf hij met een kleine glimlach aan waarna hij na kort twijfelen de kamer uit verdween. Zeggen “tot zo” paste niet in de situatie dus vertrok hij maar gewoon zonder gedag te zeggen. Uit de kamer zijn was al genoeg voor hem, het was niet dat het gesprek ervoor had gezorgd dat hij zijn kamergenoot helemaal ging appreciëren. Maar het zou wel in orde komen … uiteindelijk …
Onderwerp: Re: Roommate experience [Gahiji] di mei 24, 2016 1:10 pm
i can run it with heart on fire
Jensen!
some words!
no notes!
Gahiji vertrouwde al die rare voorwerpen al niet en dan begon Jensen te spreken over tijdreizen. Ja want dat zou hij volledig vertrouwen. Wie weet waar zou hij uit komen? Het klonk in ieder geval niet veilig, maar zo zou hij wel terug kunnen gaan naar waar hij vandaan kwam. Wie weet kon hij ervoor zorgen dat men hem nooit had opgesloten. Dat zou ideaal zijn. Maar niet voor dan. ‘Ik zal eraan denken,’ zei hij even kort. Erover nadenken zou hij zeker doen. Alles zou anders kunnen zijn. Hij zou ervoor kunnen zorgden dat hij die verrader tegen hield en dan was alles in orde. Oké, hij zou dan in gaan tegen zijn Farao, maar dat nam hij er wel bij. Zo heel erg zou dat vast niet zijn. Daarbij was hij sterker en krachtiger dan iedereen in die tijd. Het moest geen probleem zijn om het volk volledig voor hem te winnen. Al moest hij niet te hard van stapel gaan lopen. Het was iets waar hij eerst grondig over moest nadenken.
Jensen melden dat hij de boel ging onderzoeken en Gahiji knikten maar even kort. Hij zou wel weer wat tijd gaan verdoen op zijn kamer. De laatste dagen had hij al geen zin meer gehad om nog naar buiten te gaan, maar toen al helemaal niet. Het was allemaal te druk geweest voor hem en eerlijk was eerlijk, het had hem toch uitgeput. Terwijl dat de jongen zijn spullen vast nam keek Gahiji even toe. Geen haar op zijn hoofd dat op dat moment dichterbij wilde komen staan. Maar de spullen zouden weg gaan en dat was een positief iets. ‘Bedankt,’ besloot hij te zeggen. Gewoon aardig zijn noemde men dat. Van Jensen was het namelijk aardig dat hij het voorstelde en het kon zorgen voor een betere relatie, maar hij vertrouwde het allemaal nog steeds niet. Daarom dat hij er niet meteen op in ging. Dat ze niet meer op zijn kamer zouden liggen was alvast een goed iets. Misschien dat het na verloop van tijd zou veranderen, maar voor dan toch nog niet. In ieder geval waardeerde Gahiji het zeker wat dat Jensen deed. Toch liet hij zichzelf met een korte zucht neerzakken op het bed eenmaal de jongen naar buiten ging. Eindelijk was de rust terug gekeerd.
