Onderwerp: Room 36 | Alysha & Syler ma jun 06, 2016 8:44 pm
Maybe she loved mysteries so much,
She became one
Als een totale kip zonder kop staarde ze naar de sleutel die ze eerder bij een vrouw was gaan halen. Vandaag zou ze eindelijk naar haar eigen kamer gaan. Eindelijk. Eerdere dagen had ze in het ziekenhuis gespendeerd, merendeels omdat Jamie wilde weten hoe het kwam dat ze zich eigenlijk niets meer herinnerde. Zo had de man geleerd dat er een of andere drug in haar systeem zat waardoor ze permanent aan geheugenverlies leed. Een zucht schoof over haar lippen. Er was haar ook verteld dat haar spullen al naar de kamer waren gebracht, dat was dan wel weer goed want dan moest zij daar tenminste niet mee sleuren. Na nog even bedenkelijk naar de vrouw te hebben gekeken besloot ze maar te vertrekken. Natuurlijk, zoals het enkel en alleen bij haar kon gebeuren liep ze eerst nog verkeerd. Dat terwijl alles mooi met bordjes was aangegeven, toch bevond ze zich aan de totale andere kant van het gangenstelsel waar de kamer was. Even liep ze hoofdschuddend terug, iets waar ze heel snel mee stopte want ze hoorde stemmen naderen. Jup, een hoopje leerlingen dat onderweg was naar hun kamer aan de kant van de gang waar zij zich nu bevond. Alright Alysha, gewoon heel even normaal doen zodat niemand door heeft dat je verkeerd bent gelopen. Iets wat maar net lukte hoor! Voor ze helemaal ging spacen hoorde ze een deur open en snel weer dicht gaan wat haar vertelde dat de mensen hun kamer binnen waren gegaan of iets.
Haar groene ogen richtte zich uiteindelijk op de plaatjes die op de deuren hingen. Inmiddels was ze al bij nummer 28. Hoewel het vrij dom was, vond ze het maar al te goed dat ze op een kamer lag met een even nummer. Die lagen haar gewoon beter of zo, wist zij veel waarom. Met een rustige pas ging ze verder. Hopelijk zou ze de eerste zijn op de kamer. Want er was haar verteld dat ze op een kamer lag met een jongen, ene Syler als ze het zich goed kon herinneren. Op een kamer met een jongen, of dat het meest slimme idee ooit was wist ze niet. Maar ze ging er in ieder geval niet om zeuren. Uiteindelijk was ze niet alleen en dat vond ze maar al te leuk. 34, 36. Hier moest ze zijn! Met enige spanning bleef ze voor de deur staan en klopte ze op de deur maar er kwam geen gehoor. Opgelucht hield ze even adem om daarna de deur open te doen met behulp van de sleutel die ze had gekregen. Een moment lang bleef ze in de kamer staan, alles in zich op nemend. De ruimte was vrij groot, er stonden twee bedden in met bijbehorende nachtkastjes en de kleerkasten stonden elks aan 1 kant. Verder was er ook nog een badkamer en een kleine mini keuen met mini fridge. Na enkele minuten was ze de ruimte verder ingelopen, met de deur achter zich te sluiten. De stilte in de ruimte werd toch onderbroken door een stevige klop op de deur. Zou dit hem zijn?
Onderwerp: Re: Room 36 | Alysha & Syler di jun 07, 2016 9:18 pm
Na een hele periode slecht weer was het eindelijk warm. De zon stond eindelijk aan de hemel en buiten was het geweldig van temperatuur. Dat waren momenten dat Syler niet binnen wilde zitten. Hij zat dan veel liever gewoon buiten te niksen, dan binnen te niksen. Misschien kwam het omdat hij toch een hele tijd enkel binnen zat tussen een paar muren. Echter was het niet een temperatuur waar je lang in kon zitten. Tegen de late middag besloot hij dan maar weer naar binnen te gaan. Zelfs voor hem werd het te warm en Syler wilde niet dat zijn huid volledig ging verbranden.
Syler wandelde net door de gangen richting zijn kamer. Zijn handen staken in zijn broekzakken en hij zag er vrij zorgeloos uit. Wanneer dat hij echter bijna bij zijn kamer was bleef hij staan. Vragend trok hij één wenkbrauw op. Nog juist ving hij een glimp op van een persoon die dat zijn kamer binnen wandelde. Oké. Waarom ook niet. Vreemden die zijn kamer betraden zonder toestemming. Omdat hij niet meteen wist wat er aan de hand was, bleef hij in het midden van de gang staan. Syler begreep niet hoe die persoon zijn kamer binnen kon. Hij was er zeker van dat hij zij deur op slot had gedaan zodra hij zijn kamer eerder had verlaten. Er kon niemand binnen tenzij...het was zijn nieuwe kamergenoot. Iets wat hij volledig was vergeten. Eenmaal dat hij wist hoe het zat was de druk wel weg en ging hij richting zijn kamer.
Om het meisje niet te doen schrikken klopte hij eerst op de deur vooraleer hij de kamer betrad. In de ruimte stond er een jonge vrouw. ‘Ik neem aan dat jij Alysha bent?’ vroeg de jongen met een glimlach op zijn gezicht. Indien dat niet het geval was zou er net een vreemde zijn kamer zijn binnen gewandeld, iets waar hij niet tevreden mee zou zijn. Die persoon zou een volgende keer dan twee keer nadenken voor die ergens binnen stapte waar die niet moest zijn. Syler had er echter een goed gevoel bij. Ze zag er wel uit als een Alysha, dat was al iets. Hij besloot maar verder de kamer in de wandelen en zijn hand uit te steken. ‘Syler, leuk je te leren kennen,’ stelde hij zichzelf voor. Het was de eerste keer dat de twee elkaar ontmoeten en ze moesten nog enige tijd met elkaar doorbrengen. Dit eerste kennismaking gesprek kon dus maar beter goed verlopen of ze gingen nog een helse periode tegenmoed.
Onderwerp: Re: Room 36 | Alysha & Syler wo jun 29, 2016 8:25 pm
Maybe she loved mysteries so much,
She became one
Momenteel zouden haar angstlevels helemaal tilt slaan. Alysha was in de tijd dat ze haar geheugen had verloren nog nooit met iemand vreemd in contact gekomen. Jamie was de eerste geweest en zelfs dat had ergens heel stroef gelopen, maar was uiteindelijk toch los gelopen doordat de man zo’n warm karakter had. Maar ze was er bijna zeker van dat niet iedereen zo’n karakter had, en ze zou niet weten hoe ze met zo’n mensen moest om gaan. Dingen die ze uiteindelijk allemaal weer opnieuw moest leren, puur omdat ze eindelijk in een omgeving was gestopt die ze niet kende maar moest leren kennen. Dat ze bij haar tante terecht was gekomen was positief geweest, maar uiteindelijk ook wel negatief net omdat ze niet leerde hoe ze zich weer moest aanpassen aan de wereld.
Het geklop op de deur deed haar schrikken. Merendeels omdat ze het niet had verwacht dat ze zo snel oog in oog kwam te staan met de jongen waarmee ze op de kamer zou gaan komen. Alysha had verwacht dat het later op de dag zou gebeuren maar nog niet geheel meteen. Al had ze zelf niet de kans om die tijd te verlengen want de deur werd al open gedaan. Wat twijfelend bleef ze staan terwijl haar vingers begonnen te prullen aan de onderkant van haar shirt. Het meisje haalde diep adem en knikte vervolgens. Ergens had ze de grootste hekel aan haar gedrag momenteel. Ze wist zichzelf gewoon geen houding te geven, wist niet hoe ze met een vreemde moest omgaan.
Graag had ze ook een stap naar achteren gezet toen hij naar voren kwam, maar ze hield zich bewust tegen. Dat zou vast niet goed overkomen bij hem, wie weet wilde hij haar dan niet meer op de kamer of zo? Voorzichtig legde ze haar hand zachtjes in de zijne en liet uiteindelijk een glimlach zien. ‘Zo, das een speciale naam.’ Glimlachte ze iets breder in de hoop dat hij het maar goed op nam. Want zo bedoelde ze het zeker wel.
De ontmoeting verliep goed, al zei Syler het zelf. Hij merkte wel dat het meisje zich onzeker voelde, anders zou ze niet aan haar shirt staan prullen. Maar hij begreep het wel. Ondanks dat het bij hem minder hard op viel, was hij ook zo zenuwachtig als iets. Voor een lange tijd had hij niet veel contact gehad met mensen. Laat staan dat hij een kamer gedeeld had met iemand. De lichte verminking rond zijn lippen kwam er dan ook nog eens bij. Al de kleine littekens die vooral in de zomer harder opvielen wanneer dat de zon scheen. Syler bruinde redelijk snel, maar littekens hadden dat niet. Eigenlijk mocht hij blij zijn dat het dat maar was. Zo hard viel het niet op, niet altijd dan toch.
Syler had maar de leiding genomen in het begroeten van het meisje. Daarbij had hij zich voorgesteld en zijn hand erbij uit gestoken. Zonder moeilijk te doen nam ze zijn hand aan en blijkbaar vond ze zijn naam speciaal. ‘Ik beloof je, hoe vaker je de naam hoort en uitspreekt, hoe minder speciaal die wordt,’ zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Het was verder inderdaad wel zo dat het niet de meest normale naam was. Toch niet één die je dagelijks hoorde, maar het was niet lelijk. Al zei hij het zelf. Sommige mensen hadden een hekel aan hun naam, maar hij niet. Syler liet haar hand enkel niet meteen los, omdat hij van haar kant ook nog altijd een naam verwachten. ‘Maar hoe mag ik jou gaan noemen de komende tijd?’ vroeg hij haar dan. ‘Of moet ik zelf een bijnaam verzinnen?’ ging hij nog verder. Terwijl dat hij sprak letten hij er wel iedere keer op dat hij de juiste woorden gebruikten. Als hij haar nu al meteen zaken liet doen, enkel en alleen omdat hij dat zei, zou het geen goede indruk nalaten. Syler wilde het niet gelijk verpesten. Hij wist wel dat er vele mensen waren die zijn mutatie verschrikkelijk vonden en hij kon erin komen. Eigenlijk nam Syler je vrije wil af. Iets waar iedereen vandaag de dag veel belang naar schonken.
