• poolbears •

It's time for you to shine

De kleine roodharige meid schopte haar blauwe strandbal weg voor haar uit. Haar ogen volgde de weg rollende bal om hem niet kwijt te raken. Ze kwam weinig voorbijgangers tegen waarbij ze kon vragen om eventjes te voetballen met de lichte bal. Ze had iets opgevangen dat er binnenkort toetsen aan kwamen waarvoor ze moest leren, maar Kylie had geen toetsen. Ze kon doen wat ze wilde in haar vrije tijd, maar als er niemand was om mee te spelen dan was er ook niet zoveel aan. Ze was in de periode van toetsen en examens alleen. Misschien kwam ze Walsh nog wel tegen haar enige leeftijdsgenootje die ze had leren kennen sinds ze hier was. Ze wist alleen nu niet zo snel waar hij was, dus dan bleef ze alsnog alleen. Alleen met haar blauwe strandbal die na een harde schop weg schoot de bosjes in. Ze schoof met haar handje de takjes van het bosje op zij en keek zoekend waar haar bal zo snel was gebleven. Op handjes en knietjes kroop ze tussen de bosjes door, waarbij ze haar broek vies maakte en haar jas kapot scheurde. De takjes waren scherp, maar ze wilde haar bal terug hebben. Meer vroeg ze niet.

Eindelijk. Daar tegen het glas van het zwembad gebouw lag haar bal. Ze kroop door de modder tussen de blaadjes en takjes en stond en reikte uit naar haar bal. Even werd haar aandacht getrokken door iets wat bij de rand van het zwembad stond. Ze keek naar het witte beertje en nam aan dat het een ijsbeer was, iets waar ze een glimlach op haar gezicht kreeg. Snel pakte ze haar bal en kroop uit de bosjes om naar de ingang van het zwembad te gaan. Ze hing haar gescheurde jas aan de kapstok en trok haar schoentjes uit. Je mocht immers niet met je schoenen het zwembad betreden. Ze liep naar het bad toe waar de kleine ijsbeer ook al in het water was. Ze gooide haar blauwe strandbal het bad in en ze riep:“Kijk nu kunnen we samen spelen met de bal als ijsbeertjes!” De kleine meid was over enthousiast en soepel liet ze een aurora om haar heen verschijnen, waardoor ze de aandacht van de ijsbeer wel zou krijgen. Het kleine ijsbeertje waar ze de vorm van nam gleed eerst een beetje weg op de natte vloer. Maar ze had haar evenwicht nog.

Op haar achterpootjes liep ze naar de rond toe en gleed het bad in. Niet wetend hoe ze precies moest zwemmen dompelde ze eerst een beetje onder water. Met kleine grommentjes en spartelen met haar poten bleef ze boven het water. Je kon eerder zeggen dat ze zwom als een hondje dan als een beer, maar ze moest iets om vooruit te komen. Ze zwom op haar bal af en leunde de op. Op haar buik rolde ze over de bal heen, waardoor ze de andere ijsbeer raakte met haar hoofdje. Een speels grommentje floepte uit haar mondje. Ze schudde haar hoofd en probeerde haar steun te vinden aan de mede ijsbeer. Niet wetend of hij haar gewicht kon houden probeerde ze met haar voorpootjes de bal weer vast te houden. Ze vond het veel te leuk dat ze iemand had om mee te spelen. Tenzij hij niet wilde spelen ofcourse. Maar welk kleine ijsbeer wilde nou geen speelmaatje?

It's time for you to shine

Haar blauwe strandbal kwijt raken was bijna het ergste wat er kon gebeuren. De strandbal had ze gekregen van ouders, toen ze hiernaar toe kwam. En ze moest er een keer mee spelen in het zwembad of op het strand. Ze had het beloofd, dus dan zou ze er ook aan houden. Er was sowieso altijd wel iemand met wie ze kon spelen op het strand of in het zwembad. Het was op dit moment niet zo dat ze er specifiek op zoek naar was om iemand te zoeken die wilde spelen. Nee, ze had gewoon even iets waardoor de tijd voor uit ging. Iets wat de bal er voor zorgde die voor uit rolde de bosjes in. De bosjes die haar jas hadden gescheurd, maar er wel voor gezorgd hadden dat ze de ijsbeer zag in het zwembad. Ze greep haar kans om met iemand te spelen die net zo jong was als haar en een shape shifter. Met Storm was het niet gelukt, maar wat zou er nu kunnen gebeuren tussen twee baby ijsbeertjes? Ze was het zwembad in gelopen en de bal al in het water gegooid, voordat ze meldde dat ze mee ging doen.

Al snel was ze zelf veranderd in een ijsbeer en het zwembad in gegleden. Het spartelen van haar pootje zorgde ze er onhandig voor dat ze boven water bleef. Ze zwom rechtstreeks naar haar blauwe bal, waarbij ze overheen rolde tegen de andere ijsbeer aan. Door zijn kleine grommentje zou er als kind een grijns op haar gezicht komen. Ze trappelde met haar achterpootjes, terwijl ze op zij werd geduwd door hem naar het ondiepere gedeelte. Haar teentjes raakte net de grond van het bad, maar het gaf haar wel even steun. De bal was al weer verder weg gerold, maar toen ze hem hoorde spreken in de berentaal moest ze wel even wennen. Ze keek hem eerst nog even raar aan, omdat ze het nog niet helemaal gewend was. Hij wilde namelijk echt met haar spelen en dat als ijsbeertjes. Kylie keek hem na hoe hij het diepere gedeelte in zwom en stiekem was ze wel een beetje jaloers op zijn zwemskills.

“Ik ben Sverrir, trouwens,” stelde hij zich voor, terwijl hij de bal weer haar toe kaatste. Ze zonk een beetje naar beneden en zette zich af van de grond om de bal tegen te houden met beide voor pootjes en haar buikje. “Ik ben Kylie,” gromde ze enthousiast. Ze ging weer eventje onderwater waarna ze de bal omhoog gooide richting de mede ijsbeer, Sverrir. In haar hoofdje had het er een stuk spectaculairde uit gezien, maar de bal kwam wel aan bij hem. En dat was wel de bedoeling. “Waarom ben jij groter dan mij?” vroeg ze plots, omdat ze wel dezelfde leeftijd leken te zijn, maar hij toch wel wat groter was. En ja, Kylie was zo’n persoon die altijd groter wilde zijn, ook al was ze nog een jong kind. Ze deed haar best om te groeien, maar ze vond groente en korstjes van brood vies. Dus wie weet bleef ze wel zo klein, terwijl andere shape shifters groter waren.
Kort schudde haar kop om het water er van af te schudden en keek hem weer met nieuwsgierige ogen aan. “Heb je ooit wel eens andere shape shifters ontmoet als ijsbeer?” vroeg ze nieuwsgierig. Hij leek namelijk wel zo’n persoon die goed kon omgaan met anderen als ijsbeer.

It's time for you to shine

Oké, hoeveel andere shapeshifters kende ze nu? Devon in een beer, Storm als wolf, Dahlia in een hert, nog een andere wolf (geen idee wat zijn naam was) en nu Sverrir. Zo had hij tenminste voorgesteld. Hij vond het wel erg leuk dat ze nog een shapeshifter ontmoette. Het maakte niet uit in welk dier ze zouden veranderen het was voor haar een makkie om er ook in te veranderen. Zij bleef alleen voor altijd klein, iets wat voor sommige mensen altijd veel schattiger over kwam waardoor ze snel werd aangehaald. Maar als ze ging shiften waar andere shifters ook al waren veranderd was die kans veel kleiner. En dan kon ze zijn wie ze kon zijn. Dat vond ze echt het leukste wat er was als ze veranderde. Ze hoopte stiekem dat er ooit een hele grote meeting kwam waar alle shapeshifters gingen veranderen in een dier dat ze zelf wilde en dat ze met ze allen door de bossen ging rennen. Het zou een droom zijn die ooit zou uit komen, hoopte ze. Ze had nooit deze droom gehad, maar sinds ze op het eiland was en nieuwe shapeshifters heeft leren kennen was dat idee steeds meer in haar hoofd opgekomen.

Door haar geweldige zwemkunsten was ze uiteindelijk weer terug gekomen in het ondiepere gedeelte. Het was wel dankzij zijn hulp tho. Echter vond ze het wel raar dat hij groter was dan haar, terwijl ze wel allebei een jonkie waren. Stiekem hoopte ze ook dat hij ook een jong kind was net als haar. De enige kinderen die ze tot nu toe kende waren Walsh en Cole. En als er nu ook nog een extra kind bij kwam dan had ze nog meer vriendjes. “Omdat ik een mannetje ben en jij niet?” was zijn antwoord. Ze deed haar witte hoofdje niet-begrijpend schuin. “Dat maakt toch helemaal niets uit?” vroeg ze. Wat was het verschil tussen jongetjes en meisjes? Alleen de naam was een verschil en vaak hadden jongens ook korter haar dan meisjes, maar er was verder helemaal geen verschil. “Je hebt gewoon een dikkere vacht, dat is het,” zei ze vrolijk bij haar eigen antwoord. Dat vond ze iig veel beter dan zijn antwoord waar ze helemaal niks begreep. “Kom je misschien uit een koud land waar ze een dikkere vacht nodig hebben?” vroeg ze nieuwsgierig.

Door de bal terug te moeten kaatsen heeft ze onder water gedoken en de bal omhoog getikt. Het zag er een stuk mooier uit in haar hoofd, maar ze kon hier ook wel mee leven. De vraag naar andere shapeshifters kwam op in haar hoofd. Zij zat hier al een tijdje en kende er al vier, misschien kende hij ook wel meer. Hij knikte enthousiast, waardoor de enthousiasme ook in haar ogen te lezen was. “Duh. Mijn halve familie zijn ijsberen,” grijnsde hij. Kylie’s mondje viel even open van verbazing. Dat was zo geweldig! “Maar jij bent de eerste ijsbeer die ik ken die niet in mijn familie zit,” vertelde hij haar, waarbij ze zich toch wel even vereerd kon voelen. “Jouw halve familie is ijsbeer!?” vroeg ze verbaasd. Ze was nog steeds verbaasd, omdat haar halve familie geen ijsbeer is of elk ander dier dan ook. Behalve Devon dan, maar hij was niet haar broer bij bloed. “Misschien ben ik stiekem ook wel familie van jou,” sprak ze een tikkeltje uitdagend. Als hij ook familie wilde zijn dan had ze Devon, Storm en Sverrir. Ja, Storm was ook haar broer sinds een aantal dagen. Zulke dingen besloot ze vaak altijd uit het niets en ze hoopte dan altijd dat ze die broer/zus relatie ook stand kon houden. En als ze hulp nodig had dat ze die kon krijgen en andersom ook.

“En jij dan?” vroeg hij, nadat hij de bal weer terug had gekaatst. De enthousiasme kwam weer bij haar omhoog en een grote grijns verscheen op haar gezicht. “Nou, in mijn familie zijn geen andere shapeshifters,” legde ze uit, eerst wat si[pjes. Maar daarna kwam de vrolijkheid weer terug op haar gezicht. “Maar mijn pleegbroer is een hele grote beer,” zei ze. Devon kwam weer in haar hoofd en het zou waarschijnlijk niet lang duren tot het gesprek weer helemaal over hem ging. Vooral als Sverrir geen idee had over wie ze het had. “Sinds ik hier ben zag ik hem weer na vier jaar. En ik heb nog drie andere shapeshifters leren kennen,” vervolgde ze. Toen ze haar voorpootje boven het water deed en elke keer een ijsbeervinger naar beneden deed na het vertelde wie en wat ze waar. ”Storm is een wolf, Dahlia is een hert en nog een wolf.. ik weet alleen zijn naam niet?” zei ze waarna ze nadacht. “Jij bent mijn vierde,” sprak ze vrolijk, waarna ze bal weer terug kaatste. “Het is dus niet zoveel als jij, tenzij jou familie maar uit vier personen bestaat,” grapte ze.