Act like tomorrow doesn't excist [+Clarissa]

Clarissa was nu precies één week en twee dagen op Genosha Island. Alles lag nog zo vers in haar geheugen, niet dat ze in de paar weken dat ze haar menselijke gestalte weer terug had nou zoveel herinneringen had gemaakt. Het leek wel alsof ze in een achtbaan zat, al was ze daar nog nooit in geweest, maar het ging om het gezegde. Het ene moment had de tijger haar nog totaal in zijn greep, het was niet niets dat men haar na twaalf jaar opeens weer terug stopte in haar eigen lichaam. Wat tevens niet meer op haar eigen lichaam leek, ze was jongvolwassen geworden en had haar eigen transformatie daarvan gemist. Echt veel contact met andere mensen had ze niet gemaakt op de school. Natuurlijk wisten niet veel mensen haar verhaal, en dat moest maar zo blijven ook. Ze kende zichzelf niet goed, het lichaam waar ze inzat moest nog dat van haar worden. Daar zou tijd overheen gaan, een hele hoop tijd. Maar in die korte tijd had ze al een hele hoop dingen geleerd. Ze was erachter gekomen wat populair was om te dragen als kleding, iets waar ze in haar tijgervorm nooit aan had hoeven denken. Natuurlijk kon ze praten, maar veel moeilijke woorden begreep ze nog niet zo goed. Lezen en schrijven waren wat minder, daar bakte ze eigenlijk nog vrij weinig van. Maar het moest ergens beginnen, en dat was bij het comfortabel voelen in haar eigen lichaam. Van het beetje geld wat ze blijkbaar nog ergens op een eeuwenoude rekening had staan, eigenlijk geld van haar moeder wat deze voor haar had opgespaard en wat ze na haar achttiende zou kregen, had ze wat kleding gekocht. En zo had ze ook een enkele jurk gekocht, ze had nog nooit van haar leven een jurk gedragen. Vanavond had ze besloten het voor het eerst te dragen, gewoon omdat het kon. Ze moest toegeven dat ze onzeker was, maar ze was over zoveel dingen onzeker dezer dagen. Het leren jasje wat ze er boven droeg zorgde er gelukkig wel voor dat ze zich een stuk beter voelde, het was gewoon iets wat ervoor zorgde dat het toch niet zo open was. Een gevoel wat moeilijk uit te leggen was, maar het was gewoon een soort extra zekerheid.

Voorzichtig was ze in de richting van de woonkamer gegaan, opgemaakt en wel. Niet té overdreven natuurlijk, maar wel genoeg dat een aantal mensen hun blik oprichtte naar de nieuweling toen deze naar binnen stapte. Een aantal gasten leken elkaar zelfs aan te stoten en begonnen wat te mompelen tegen elkaar. Om zichzelf een houding te geven ging ze kort met haar hand door haar roodbruine haren heen, awkward dit. Maar al snel ging ze helemaal verloren in de mensen die er waren. Doelloos schuifelde ze een beetje rond, zag daarbij ook nog een tafel staan met wat mensen 'drank' noemde, wat ze nog nooit van haar leven op had. En daarom besloot ze ook niet naar die tafel te lopen, want ze had geen idee hoe alles werkte en wilde niet nu al falend overkomen. Clarissa kreeg het lichtelijk warm, al kwam dat waarschijnlijk ook door haar verhoogde lichaamstemperatuur. Ze besloot om even een luchtje te scheppen, dus mengde ze zich weer tussen de mensen en vond een uitweg. Zowaar vijf hele minuten was ze binnen geweest, een nieuw record als het ging om onder andere te zijn. Als ze nu nog met iemand een paar woorden had gewisseld was het al helemaal een record geweest, maar zover was ze nog niet. Een sterke geur drong haar neus binnen, die ze dan ook kort ophaalde. Een chemische geur, chloor als ze het goed had. Clarissa volgde haar sterke neus en kwam uit bij een verdonkerd zwembad. Want water kende ze wel, tijgers waren dol op water. Ze kon dan ook goed zwemmen, iets wat best wel grappig was omdat haar vuurmutatie natuurlijk de totale tegenpool van water was. Al snel had ze de knop van het licht gevonden en werd het buitenzwembad onderwater verlicht. Zo hier en daar gingen ook nog wat kleine lampjes aan. Het was duister, maar door de verlichting zo hier en daar kon je alles wel duidelijk zien. En zo bleef ze een paar minuten naar het spiegelgladde water staren, echt veel beters had ze niet te doen en de zin om terug te gaan naar al die drukte had ze ook niet. “Ik ben dus niet alleen?” Ze was zo in haar gedachtes verzonken geweest dat ze het niet gemerkt had dat er iemand anders binnen was gekomen. Ze stond dan ook iets in de schaduwen, de andere persoon had haar nog niet gezien maar wel gehoord, anders zou hij niet beginnen met praten. Hij stond met zijn blik naar het water toe, keek er strak naar alsof er iets in lag wat zijn aandacht had getrokken. “Vreemd, ik dacht dat niemand aan zwemmen deed, midden in de nacht.” Zijn toon was redelijk zacht, en misschien was het wel daarom dat ze het aandurfde om wat te zeggen. "Je hebt altijd mensen die anders zijn dan de rest.." zei ze terwijl ze voorzichtig wat naderde, niet meteen te dichtbij komend, dat was een van haar dierlijke instincten. Maar toch voelde ze die nieuwsgierigheid branden. Letterlijk en figuurlijk. "Ook de drukte.. ontvlucht?" Het duurde twee tellen voordat ze dat laatste woord had uitgesproken, want het was een werkwoord en ze had kort na moeten denken hoe je het ook alweer moest zeggen.

Nu ze zo vanaf een veilige afstand van hem stond nam ze de gelegenheid om goed te kijken wie ze voor zich had. Haar ogen hadden hem al snel gescand, en hetgeen wat het meeste opviel was zijn lengte. Vergelijken met haar was hij echt een reus, met haar één meter vijfenzestig stelde ze niets voor. De ander had zijn blik ook op haar gericht nadat ze had gesproken, hij nam ondertussen een fles van de drank die ze binnen ook had zien staan. “It figures.” Clarissa kantelde haar hoofd een beetje terwijl ze hem aankeek. “Maar jij ziet er niet zo anders uit.” Dan was het toch wel een beetje gelukt om in te blenden met de rest, ze zag er niet anders uit, dat moest ze dan maar even zien als een positief iets. Ze vroeg al snel of hij de drukte ook ontvlucht was, een vraag waarbij ze hem eigenlijk al cadeau gaf dat dat de reden was geweest dat ze nu niet in de woonkamer was. “Ontvlucht zou ik het niet noemen.” Voor een moment liet ze haar blik door het zwembad heen gaan. Ver op de achtergrond hoorde je nog het gedreun van de muziek, maar hier was het op hun stemmen na zo rustig. “Het is niet alsof men erop stond dat ik langs zou komen.” Hij was naar het muurtje gelopen wat het buitenbad omringde, plaatste zijn fles erop en hees zichzelf omhoog. Clarissa zag dit als een goed moment om weer wat dichterbij te komen, wat dat betreft zou haar gedrag heel logisch zijn als je wist wat haar geschiedenis was. Maar dat wisten mensen niet, dus moest het wel lichtelijk apart overkomen. Maar hij wekte haar interesse, waarom wist ze niet. Zijn benen waren zo lang dat ze blijkbaar nog net de grond raakte, zelf zouden haar benen niet eens in de buurt komen daarvan. “Maar jij ontvlucht die drukte daar,” ging hij verder en trok haar uit haar gedachtes, terwijl hij in de richting van het schoolgebouw knikte, “wel dus? Waarom het zwembad?” Nonchalant haalde het meisje haar schouders op, waarbij haar roodbruine haar wat mee bewoog en het leer van haar jasje zacht kraakte. "Ik houd van water, en ik was hier nog nooit geweest." Dus had ze besloten om een kijkje te nemen, het zou verder raar zijn om te zeggen dat ze haar neus had gevolgd toen ze die rare geur van chloor had gevolgd. "Ik ben trouwens Clarissa," zei ze toen met een kleine glimlach terwijl ze weer wat meer naar het muurtje toe kwam, het kort bekeek om te zien wat haar kansen waren als ze erop zou willen klimmen. Tien procent kans dat ze zich er zonder te stuntelen op kon hijsen, dus ze nam het risico maar niet. Met haar hoofd wat licht gekanteld keek ze omhoog naar de nu nog naamloze jongen.

Op de een of andere manier leek de ander wat stijfjes, en in de korte tijd dat ze weer onder de mensen was had ze nog niemand ontmoet met zo’n persoonlijkheid. Het was de manier waarop hij af en toe wat af leek te dwalen, de kleine details die veel mensen over het hoofd zouden zien. Clarissa merkte een aantal dingen wel op, maar was veel te naïef om er verder op in te gaan. Sowieso zou ze er nooit zomaar een opmerking over maken, ze wist nog niet goed hoe ze zich moest redden in dit soort situaties. “Het lijkt me niet dat je hier bent gekomen om te zwemmen.” Daar had hij gelijk in, eigenlijk was ze gekomen om wat onder de mensen te zijn, maar last minute was ze van gedachten veranderd. Maar voor de rest ging ze er niet echt veel verder op in, klein beetje awkward was het wel. Toen ze zich besloot voor te stellen leek hij alweer wat verward te zijn, alsof hij niet verwacht had dat ze dat zou doen, maar waarom ook niet? Was hij dan zo’n figuur wat bij zijn vrienden zou doen alsof hij iemand die niet zo populair was niet herkende? Het waren aardig wat vragen in haar hoofd, en ze moest toegeven dat het er allemaal niet makkelijker op maakte. “Aangenaam?” zei hij op een duidelijk hoorbare twijfelachtige toon. Op de muur klimmen was toch wat tricky op dit moment, haar tijgervorm had er absoluut geen problemen mee gehad, maar haar nieuwe lichaam des te meer. Ze was klein en zwak, niet gebouwd om tegen muurtjes op te lopen. Onschuldig, zo zag ze eruit. Men zou eens moeten weten wat voor een gespleten persoonlijkheid ze eigenlijk had, letterlijk een beestachtige kant die ze niemand wilde laten zien. “Logan.” Dat was dus zijn naam. “Missen ze je niet op het feestje nu?” Terwijl ze naar hem omhoog bleef kijken schudde ze haar hoofd, waarbij opnieuw haar roodbruine haren wat heen en weer dansten. “Ehm, helemaal niet denk ik eerder.” Ze draaide zich nu met haar rug naar hem toe en wandelde wat bij hem en het muurtje vandaan, naar de waterkant. Haar blik ging over het spiegelgladde water, wat toch niet helemaal helder was omdat het bad in een zachte stroming werd gehouden door de machines die het water er doorheen pompten om alles fris te houden. “Ik heb nog niet echt mensen ontmoet hier, dus er is niemand die mij zal missen.” En ze had ook niet verwacht dat ze meteen bij aankomst al een hele hoop vriendinnen zou krijgen, immers was ze een apart geval en wisten veel mensen niet goed hoe ze met haar om moesten gaan. Wat doelloos keek ze naar het water, denkend of er nog iets was waarmee ze het gesprek lichtelijk op gang kon houden. “Maar heb jij geen vrienden van je daarbinnen?” Het leek haar eerder dat hij hier de persoon was die gemist zou worden door een aantal mensen, maar natuurlijk kende ze hem nog helemaal niet dus kon ze dat ook niet met zekerheid zeggen.

“Daar zit je fout, je hebt mij ontmoet.” Oké, true that. Maar waarschijnlijk zou het niet zo zijn dat hij haar ook werkelijk zou missen op een feest, want meer dan zijn naam wist ze niet van hem, en zo was het ook andersom. “Maar oké, wel logisch dat je dat dan allemaal wilt ontvluchten. Ik zou d’r dan ook geen zin in hebben.” De vraag was echter of ze er wel zin in gehad had als ze wel vrienden daarbinnen had gehad. Want de tijger vond al die drukte onder andere mensen alles behalve fijn, ze voelde hoe het reageerde in haar, als een soort onderbewustzijn wat in opstand kwam. Het beest was nog heel dominant, ze kon het voelen brandden in haar buik, het voelen schreeuwen in haar hoofd. Maar ze wist het te bedwingen, al was de vraag hoelang het zou gaan duren voordat hij haar weer zou gaan overnemen. Een drietal weken was ze al niet meer veranderd, waarschijnlijk maar goed ook omdat ze niet zou weten of ze het allemaal wel in controle zou houden dan. “Ik denk niet dat je zo goed weet wie je achter je hebt zitten.” Deed ze inderdaad niet, ze had hem immers net ontmoet dus kon ze al helemaal niet weten hoe hij precies in elkaar stak. “Als je d’r wat van wilt, it’s all yours.” Nu draaide ze zich om, het water de rug toe kerend en kijkend naar de jongeman op het muurtje. Even wist ze niet goed waar hij het over had gehad, maar na een paar seconden snapte ze pas dat hij het over zijn fles met.. drank had gehad. Oh. Ehm. Voor een moment bleef ze wat ongemakkelijk staan, maar uiteindelijk kwam ze weer wat dichterbij en keek ze hem voor een kort moment twijfelachtig aan. Toch pakte ze de fles van het muurtje, keek er naar en keek toen weer naar hem. "Is het lekker?" vroeg ze toen. Best wel apart, een meisje van begin twintig wat nog nooit een druppel alcohol had aangeraakt. Maar er waren zoveel dingen die Clarissa nog nooit had gezien of gedaan. Zo was ze zich kapot geschrokken toen ze voor het eerst een radio had gehoord, nog niet eens te spreken over de tv. Yeah. Zonder te wachten op antwoord bracht ze de fles voorzichtig aan haar lippen, nam er een klein slokje van en liet het toen nog bijna vallen ook. Ew.

Door de opmerking die Logan maakte toen ze vroeg of het lekker was om te drinken, hield ze de fles kort twijfelend voor haar mond, het moment van de waarheid nog even laten wachtend. “Ja, ik drink het omdat ik het zo vies vindt.” Voor een kort moment had ze hem daadwerkelijk twijfelend aangekeken, ze wist niet goed of ze hem nu moest geloven of niet, want hij kwam best wel serieus over zo. Waarschijnlijk was ze iets te naïef om al het sarcasme in zijn stem te horen. “Maar je moet het maar zelf ondervinden.” Clarissa slikte een keer en bewoog de fles vervolgens voorzichtig naar haar mond toe. En ze moest zich inhouden om de hele inhoud die ze doorslikte niet weer meteen naar boven te werken, want dat spul smaakte een stuk sterker en bitterder dan ze gedacht had. Ja, tot nu toe had ze voornamelijk geleefd op water, en sinds een paar weken had ze vruchtensap op. Maar alcoholische dranken was een hoofdstuk wat ze tot nu toe nog niet had opengeslagen, het was iets nieuws en ze was er zeker door verrast. Bijna had ze de fles laten vallen, ze wist niet of ze het echt had laten vallen als hij de fles niet beet had gepakt om een zekering te geven dat het niet aan scherven viel. Ze hoestte een keer kort en keek toen naar haar handen, die hij ook vast had gepakt. Iet wat gedesoriënteerd keek ze naar hem omhoog, en letterlijk omhoogkijken want hij was veel te lang vergeleken bij haar. Zonder dat ze wist waarom voelde ze hoe haar hartslag kort wat versnelde toen ze doorkreeg dat ze opeens wel heel dicht bij elkaar stonden, het was een menselijk trekje waar ze nog niet eerder mee in aanraking was gekomen. De hele situatie zoals het nu was, was compleet nieuw voor Clarissa. “Ik neem aan dat je het niets vond?” vroeg hij haar toen, nu kon ze wel duidelijk het geamuseerde toontje in zijn stem horen. “Ehm.. ik had niet verwacht dat het zo.. zou smaken.” Nog altijd bleef ze omhoog kijken, eveneens het oogcontact behoudend omdat hij het ook vast bleef houden, en ze simpelweg niet wist wat ze anders zou moeten doen. Want als ze haar blik recht voor zich uit zou wenden dan keek ze tegen zijn borstkas aan. “Het was niet echt heel vies, gewoon anders.” En dingen die anders waren, waren vaak een beetje vreemd in het begin, toch?

Terwijl ze hem aan bleef kijken zag ze hoe zijn mondhoeken wat omhoog kropen. Het was haar opgevallen dat hij over het algemeen een beetje neutraal keek, hij had nog niet vaak geglimlacht en daarom vroeg ze zich af wat ze nu had gedaan wat hem liet glimlachen. Had ze misschien een blunder ondergaan die groter was dan het bijna laten vallen van de fles terwijl ze het niet eens door had? “Dat snap ik.” Zou hij dan ook zo hebben gereageerd toen hij deze drank voor het eerst had geproefd? “Is bij iedereen wel de eerste keer.” Een voorzichtige, twijfelachtige glimlach verscheen nu rond haar lippen, dat stelde haar wel iets gerust. Bij de woorden die ze daarna uitsprak maakte hij een hummend geluidje en verbrak het oogcontact. Vrijwel meteen maakte ze van de gelegenheid gebruik om haar blik wat af te wendden, keek kort vanuit haar ooghoek naar het water, ging toen terug naar de borstkas van de persoon voor haar en gleed vervolgens af naar de fles die ze nog altijd beide vasthielden. Het gevoel als iemand naar je kijkt kwam opzetten en ze richtte haar hoofd weer iets omhoog, om inderdaad te zien dat hij zijn blik weer op haar had gericht na een korte stilte. Maar het was geen onaangename stilte geweest, soms had je van die pijnlijke stiltes waarbij niemand wist wat er gezegd moest worden. Waar niemand wist was juist was op dit moment en waarbij beide partijen zich ongemakkelijk voelden. Maar hij leek nergens last van te hebben, zijn hele uitstraling was koeltjes en dat gaf hij waarschijnlijk door aan haar, want wonderbaarlijk genoeg voelde ze zich op haar gemak. “Je kan het nog een keer proberen? Je bent er nu op voorbereid?” ging hij vervolgens verder en verbrak de stilte. Haar blik bleef voor een kort moment nog hangen in zijn ogen, maar die liet ze toen weer afdwalen naar de fles. "Oké dan, wie weet gaat het inderdaad wel beter.." Dat laatste deel van de zin werd iets zachter gezegd terwijl ze de fles wat steviger beetnam en het weer naar haar lippen bracht. Het leek erop dat ze nog voor een kort moment aarzelde, maar toen nam ze een slok. Net zoals eerder proefde ze de bittere smaak, maar ze schrok er niet meer zo erg van dat ze de fles bijna uit haar handen liet vallen. Toch kneep ze haar ogen even samen, liet haar hand met daarin de fles weer wat zakken en slikte de drank door. Voorzichtig opende ze één oog en keek Logan aan. Hé, dat was al heel wat, eh?

Clarissa kon er weinig aan doen dat ze de tweede slok met haar ogen dicht nam. Tenminste, ze had haar ogen gesloten zodra ze de brandende smaak van de drank in haar keel voelde. Het was aan de ene kant nogal onplezierig, maar aan de andere kant was het had het ook wel iets.. fijns moest ze het zo even snel benoemen. Toen ze na de slok één van haar ogen twijfelend had geopend om hem aan te kijken trok hij zijn wenkbrauwen wat op. “En?” vroeg hij haar terwijl hij de afstand tussen hen in weer vergrootte door naar achteren te stappen. “Ehm..” begon ze terwijl ze haar andere oog nu ook opende en kort haar blik op de fles richtte, ze had echt geen idee wat dit voor spul was, en lezen wat er allemaal op stond ging hem ook niet echt worden wat haar betrof. “Het was.. beter dan de eerste keer..?” Ze was er niet helemaal zeker van, maar dit keer had ze de fles tenminste niet bijna laten vallen. Haar blik ging naar het dingetje wat hij uit zijn zak haalde, werkelijk geen idee hebbende wat het was. Vervolgens haalde hij nog een voorwerp uit zijn zak, ook een totaal onbekend iets voor haar. Zonder dat ze het echt doorhad kantelde ze haar hoofd een klein beetje toen hij het voorwerp tussen zijn lippen nam en het andere voorwerp een zacht klikkend geluid maakte. Een klein vlammetje werd zichtbaar voor een kort moment en ze fronste, maakte dat apparaatje vuur? Haar interesse was duidelijk gewekt na het zien van vuur, maar aan de andere kant was ze wat terughoudend als het ging om nieuwe dingen. En dit was duidelijk een nieuw ding, ze had het nog nooit eerder gezien. Een klein wolkje kwam vanuit het uiteinde van het voorwerp en dat was het moment waarbij de nieuwsgierigheid het won van haar terughoudende geweten. “Als je d’r last van hebt moet je het gewoon zeggen.” Clarissa opende haar mond om te vragen waarvan ze last moest hebben, totdat ze plots een vreemde geur rook. Het deed haar denken aan de geur die de mensen met fakkels hadden gedragen die in het holst van de nacht op haar, op de tijger, waren wezen jagen. “Wat is dat?” vroeg ze uiteindelijk nieuwsgierig en knipperde een keer verbaasd met haar ogen toen hij nog een wolkje uitblies. Ondertussen richtte ze haar blik weer op de fles die ze nog altijd in haar handen had, bracht deze weer wat omhoog en nam een klein slokje. Ja, kleine slokjes nemen was beter want dan voelde ze het branden niet zo heel erg. Daarna richtte ze haar vragende blik weer op Logan en zijn aparte voorwerp.