Act like tomorrow doesn't excist [+Clarissa]

Misschien zou het gevoelloos overkomen, hoe hij sprak over waarom hij niet echt veel problemen had met zijn mutaties, maar zo was hij eigenlijk gewoon. Hij zat dan wel hier, maar wie weet waar zijn toekomst hem heen had geleid als hij mutatieloos was geweest? Misschien was hij dan zelfs slechter af geweest. Maar of dit haar beeld van hem zou veranderen, dat wist hij niet, maar dan zou hij dat wel binnen enkele minuten merken. De serieuze toon waar het gesprek nu mee werd gevoerd gaf hem wel zo’n ingeving dat dat het had veroorzaakt. Of misschien leed Clarissa aan die typische vrouwelijke moodswings, dat kon ook. Logan vroeg zich daarom ook luidop af waarom ze opeens zo’n vraag zou stellen, maar de gewoonte van Clarissa om niet echt een duidelijk antwoord te geven keerde weer terug. Uit voorzichtigheid? Daar kon hij niet bepaald veel mee, maar goed, er werd van hem verwacht dat hij wel een duidelijk antwoord zou geven. Dus deed hij dat ook, zonder nog maar een spiertje in zijn gezicht te verrekken. De glimlach op zijn gezicht was bijna geheel verdwenen, al helemaal toen ze besloot dat zijn bovenlichaam interessanter was dan zijn gezicht. "Ik wist het niet, daarom vroeg ik het ook." Iet wat kritisch trok hij zijn wenkbrauwen op. Het was dan wel een logisch antwoord, maar.. niet bepaald het antwoord waar hij zo op had gehoopt. "Is het erg dat ik dat vraag dan?" Logan slaakte een korte zucht en liet zijn blik afdwalen naar de donkere nachtlucht. Ging ze echt weer op deze tour? Dat was helemaal nergens voor nodig. Na enkele seconden richtte hij zijn blik weer op haar en voor een tweede keer poogde hij haar blik naar hem te verzetten door haar kin iets omhoog te duwen. “Je hoeft echt niet bang te zijn voor me.” zei hij, maar zijn gezicht bleef nog wel wat strak. Het zou haar weer kunnen afschrikken, maar eerlijk gezegd zou dat dan maar moeten zijn zo. “Het is niet erg, het was gewoon.. apart.” merkte hij eerlijk op, niet zo heel erg geamuseerd meer op dit moment.

Er moest een reden zijn waarom ze haar blik zo opeens had verplaatst naar zijn bovenlichaam, het kon niet anders. Logan ergerde zich aan het feit dat hij er zo over nadacht en die ergernis begon zijn rol een beetje te spelen op zijn gelaatsuitdrukking. De glimlach op zijn gezicht was dus ook verdwenen en de zorgen of het haar zou afschrikken waren volledig uit zijn hoofd verdwenen. Toen ze ook nog leek te aarzelen om iets te zeggen, vertrok zijn mond voor een kort moment. Om haar voor een moment maar niet aan te hoeven kijken verplaatste hij zijn blik naar het wateroppervlak, totdat hij haar weer hoorde spreken. Met weinig verwachting keek hij haar weer aan. "Ik ben niet bang voor je," Zijn wenkbrauw trok hij weer omhoog, toch wel verbaasd door deze woorden. Nee? Logan snoof nog zachtjes, maar deed verder niets. Hij kon niet weg omdat ze zo dichtbij hem stond. "En ik wilde gewoon zeker weten dat de persoon waaraan ik mijn eerste zoen voor de rest van mijn leven aan zal linken niet iemand is die morgen doet alsof ik niet besta." Dat was nou juist hetgeen wat hij niet begreep. Zelf had hij geen enkel beeld meer van zijn eerste zoen. Waarom zou je daar emotionele waarde aan hechten? Waarom emotionele waarde hechten aan.. iets? Het was waarschijnlijk iets waar alleen hij niet aan deed. “Oh..” beet hij het woord wat terug. Het verklaarde dingen wel, maar hij was nooit goed geweest in het toegeven van zijn bittere gedrag. "En als ik je zojuist irriteerde.. dan.." Logan sperde zijn ogen wat open toen ze wat meer omhoog kwam uit het water en dichterbij kwam. De rand van het zwembad voorkwam dat hij naar achteren kon bewegen, dus stond hij aan de muur genageld. "dan sorry daarvoor." Zonder dat hij het wist was zijn ademhaling in zijn lucht blijven steken en drukte ze haar lippen weer tegen die van hem. De verbazing was van zijn gezicht te lezen, maar uiteindelijk gaf hij zich over aan haar zoen en sloot hij zijn ogen. Hij voelde hoe ze haar handen weer om zijn schouders plaatste en hem daardoor naar haar toe trok. Logan sloeg zijn armen weer om haar middel en hield zijn hoofd wat scheef zodat hij haar met wat meer passie terug kon zoenen.
Uiteindelijk verbrak hij het contact weer en verplaatste zijn handen naar haar hals en behield een minimaal contact tussen hun gezichten. Zijn blik ging van haar ogen naar het wateroppervlak onder hen. “Je irriteerde me niet.” beaamde hij gemompeld en keek hij toen weer aan vanonder zijn wimpers.

Of hij spijt had voor hoe hij reageerde op dit soort situaties? Nee, dat soort gevoelens voelde hij niet zo snel, voor niemand niet. Maar dat leek ook niet nodig te zijn, omdat ze hem opeens tegen de rand van het zwembad dreef en haar handen op zijn schouders legde. Toen haar lippen op die van hem werden geplaatst was er een heel klein moment van aarzeling bij hem, maar dat was meer door het verrassende element geweest van haar actie. Al snel drukte hij zijn lippen ook tegen die van haar en zorgde hij ervoor dat de ruimte tussen hen ook minimaal bleef. Zo bleef hun houding ook bewaard toen hij zijn lippen van die van haar haalde en haar na een moment weer aankeek. Hij voelde haar ademhaling tegen zijn natte huid, licht versneld, maar hij leek het niet te merken door zijn licht versnelde hartslag. Bloed ruiste door zijn oren en hij was zijn gevoel voor tijd bijna helemaal kwijt. "Je klonk anders niet zo vrolijk.." Haar zachte stemmetje.. het had de serieuze en harde rand verloren, het klonk zo veel prettiger dan dat. Logan’s lippen vormden zich tot een sarcastische glimlach en hij streelde haar kaaklijn zachtjes met zijn duim. “Ik ben nou eenmaal niet zo’n vrolijk persoon.” antwoordde hij, maar hij klonk er niet spijtig om. Zeker niet. Overbodige vrolijkheid was iets wat al snel uit zijn leven was verdwenen. "Sorry.." Werd er nog snel achteraan gezegd en met een kleine glimlach drukte hij zijn voorhoofd tegen die van haar, terwijl hij zijn wijsvinger tegen zijn lippen drukte in een ‘ssh’ gebaar. “Je hoeft niet zo vaak sorry tegen me te zeggen, ik hecht geen waarde aan dat woord.” antwoordde hij, dit keer zijn blik geen enkel moment verplaatsende van haar. Nu ze geen aandacht meer bood aan haar jurkje kon hij voelen waar die ergernis vandaan was gekomen eerst. De stof werd door de stroming van het zwembad heel lichtjes allerlei kanten opgeduwd. Hij voelde hoe haar jurkje langs zijn benen streek, maar dat betekende alleen maar dat ze nog altijd heel dicht op hem stond. “Dus maak je maar geen zorgen, mij kan je niet kwetsen.”

Toen hij zijn gezichtsuitdrukking naar een iets vrolijkere verzette leek dat ook eenzelfde soort effect te hebben op haar. Hij hield zijn stem laag terwijl hij sprak en probeerde haar af te houden van het constante aanbieden van haar excuses voor dingen die er niet toededen. Gelukkig stribbelde ze ook niet tegen toen hij met zijn wijsvinger gebaarde dat ze stil moest zijn, dat betreffende. Haar hand plaatste ze tegen zijn nek, haar aanraking nog altijd veel warmer dan wat hij gewend was hoe mensen hem aanraakten. “Je heb toch geen koorts door dit nachtelijk zwemuitje?” vroeg hij, maar niet helemaal serieus bedoeld. Het was hem gewoon opgevallen. Met enkele woorden probeerde hij haar nog gerust te stellen dat ze hem niet zo snel kon kwetsen en honderd excuses hem niets zouden doen. Voor haar eigen bestwil, ze hoefde dat soort aandacht niet te besteden aan hem. Dat kostte haar veel minder moeite. De hand die in zijn nek had gelegen werd verplaatst naar zijn wang. Logan voelde zijn ademhaling wat gejaagder gaan. "Ik zou je niet bewust willen kwetsen," Het waren woorden die menig ander zouden hebben geraakt, maar ze waren niet meer dan woorden voor hem. De letterlijke betekenis snapte hij, maar de emotionele waarde die zij eraan hechtte kon hij niet achterhalen. Heel lang hoefde hij er ook niet over tobben want ze drukte haar lippen weer kort tegen die van hem. Heel even keek Logan haar verrast aan, de woorden die ze zojuist had gezegd bleven nog in zijn achterhoofd hangen, maar daarna legde hij zijn handen op haar warme schouders. “Dat is.. lief.” antwoordde hij op, maar hij kon de juiste toon voor zijn woorden niet vinden. Waren haar woorden lief bedoeld? Of zat hij er nu gewoon helemaal naast? Hij vond het maar niets, dus zocht hij zijn afleiding weer in iets anders. Nu merkte hij op dat de dreunende achtergrondmuziek geheel was gestopt en het schoolgebouw er minder verlicht uitzag dan daarnet. “Volgens mij zijn we de enige nog buiten..” Zijn blik had hij enkele seconden om zich heen laten gaan, maar nu keek hij Clarissa weer aan. “Ik vind die stilte veel beter klinken.” voegde hij er nog aan toe met een grijnsje.

Het antwoord was een glimlachende ‘nee’, maar dat maakte het nog altijd niet vreemd dat haar aanraking, zeker in dit koude water, zo warm was. Ach ja, het zou natuurlijk altijd iets met haar mutatie te maken kunnen hebben en omdat ze daar niet met veel liefde over had gesproken, besloot hij het maar voor goed achter zich te laten. Zelfs na zijn twijfelachtige woorden hoe die van haar geklonken hadden, bleef ze naar hem glimlachen. Het werd hem allemaal even te veel en verwarrend, want zulke situaties was hij uiteraard niet gewend door zijn harde karakter, dus probeerde hij zich op iets anders te concentreren. Hopend op enig teken van de buitenwereld, maar zelfs hun feestende mede leerlingen leken hem voor nu in de steek gelaten te hebben. Toch zat er wel iets rustgevend in die stilte, de kans dat iemand op dit tijdstip het zwembad in zou lopen was minimaal. Het had toch wel een voordeel. Logan richtte zijn blik weer op Clarissa, die zijn mening leek te delen. "Maar wat kunnen we nog doen, nu iedereen op dit eiland slaapt, behalve wij." Dat was nou een vraag waar hij altijd wel een antwoord op had. “Ik heb misschien wel een.. idee.” Logan pakte haar twee handen en legde ze rustig weer in het water, waarna hij zich omdraaide, zodat hij met zijn gezicht richting de rand van het zwembad keek, en plaatste zijn handen op de rand. Met een simpele beweging hief hij zichzelf op uit het water, door zich tegen de bodem afgezet te hebben, en klom al druipend van het water weer op het droge. Het gewicht van zijn kleding leek wel verdriedubbeld te zijn door het water en zijn shirt drukte tegen zijn bovenlichaam aan. De kou omvatte hem al snel, dus was hij van plan het snel te doen. Zijn jas lag gelukkig niet heel ver van het water. Nog altijd hoopte hij dat de schade niet al te groot was, maar gelukkig voelde de stof niet zo heel doorweekt meer aan als toen hij het had weggegooid. Druppels water gleden koud langs zijn gezegd en drupten op de jas terwijl hij met zijn hand door zijn binnenzak woelde. De aansteker vond hij al snel, het koude en natte metaal voorspelde echter niet veel goeds. Niet veel later raakten zijn vingertoppen het gewenste plastic aan. Toch was vrolijkheid ver te zoeken, aangezien hij zonder vuur niet veel kon doen. Met de peuk en zijn aansteker in zijn handen, de jas alweer op de grond gedropt, liep hij weer terug naar de rand van het zwembad. Daar bleef hij kort aarzelend staan, maar na een overweging besloot hij niet meer het water in te springen. Het was immers een ongeluk geweest dat hij erin was gevallen, nogmaals hoefde niet. “Kom,” Nadat hij was gaan zitten, zijn lange benen wel weer terugkerende in het water, tikte hij een paar keer op de stenen naast hem. Verder ging zijn aandacht weer uit naar de peuk tussen zijn vingers, die hij tussen zijn lippen plaatste. Er was onderhand wel een briesje gaan staan, dus maakte hij een kommetje met zijn handen. Hoopvol hield hij de aansteker bij het uiteinde en liet zijn duim over het vonkwiel gaan. Slechts enkele enthousiaste vlammetjes sprongen op uit het metaal, maar meer kreeg hij er niet van. Dit probeerde hij nog een paar keer, na elke mislukte poging werd de frons op zijn voorhoofd dieper en uiteindelijk gaf hij het maar op. De peuk haalde hij tussen zijn lippen vandaan en met iets van teleurstelling in zijn blik keek hij naar Clarissa. “Zou er misschien een kans zijn dat jij een aansteker hebt? Of iets wat vuur maakt?” Desnoods zou hij primitief met vuursteentjes aan de gang gaan.

Natuurlijk had ze hem met nieuwsgierigheid in haar blik aangekeken, toen hij met een kleine glimlach had gezegd dat hij wel iets in zijn hoofd had om te doen. Maar die blik besloot hij nog niet te beantwoorden met woorden, maar slechts met mysterieuze ophaal van zijn wenkbrauw. Vervolgens had hij zich al omgedraaid, nadat hij zich had losgemaakt van haar handen, en duwde zichzelf omhoog uit het water. De wind was het hem niet dankbaar dat hij uit het water was gekomen, want al snel voelde hij de kou tegen zijn natte huid plakken. Het water dat opwarmde tegen zijn huid droop op de grond, waardoor hij al snel warmte verloor en als het ware kleine rillingen over zijn rug voelde lopen. Zijn zoektocht werd er dan ook niet geduldiger op, maar hij wist zich nog in toom te houden. Al snel, toen zijn handen de twee voorwerpen omklemden, liep hij terug richting het water, nog altijd even nat en besloot net op de rand van het zwembad te gaan zitten. Hij gebaarde dat Clarissa het beste naast hem kon plaatsnemen, zodat hij niet het gevaar liep voor een tweede keer in het water te vallen. Misschien wat minder efficiënt dan hij het had gedaan wist ze zich op de kant te hijsen en nam ze naast hem plaats. Met de peuk tussen zijn lippen trok hij een van zijn mondhoeken tevreden omhoog en daarna deed hij zijn pogingen zijn aansteker weer leven in te blazen. Niets leek te werken en met de kleine vonkjes kon hij niet veel. Hoopvol richtte hij zijn blik op haar, de peuk weer tussen zijn lippen vandaan gehaald, en vroeg of zij er misschien iets aan kon doen. Natuurlijk herinnerde hij zich dat ze onbekend was met bijna alles waar hij zich dagelijks mee bezig hield, maar niet geschoten was altijd mis. Toch leek het geluk niet aan zijn kant te staan, want fronsend begon ze naar haar handen te kijken. Logan volgde haar blik, maar kon op het eerste gezicht niet iets vinden wat voor hem eruit zag als een oplossing. Toch mompelde ze een ‘nou..’ die hem met een vonk van interesse in zijn blik deed opkijken. Nou wat? Vervolgens hief ze haar hand op, nog altijd geen voorwerp erin wat leek op iets wat voor vuur kon zorgen, en begon ze wat vaagjes met haar vingers te bewegen. Een paar seconden keek hij er nieuwsgierig naar, maar daarna ebde zijn interesse weg en was hij ervan overtuigd dat ze een grapje met hem uithaalde. Zag hij er dom uit dan? “Sorry, ik doe niet aan goochelshows.” zei hij, al rollend met zijn ogen, en net toen hij overeind had willen komen om zijn zoektocht naar iets anders in te zetten, merkte hij een lichtbron op, balancerend op de punt van haar vinger. Zeer enthousiast stak ze de vinger, waar vuur uit leek te komen, naar hem uit en Logan leunde automatisch wat naar achteren. Wie weet werd dat vlammetje straks een grote vlam. Clarissa leek er echter heel vrolijk onder te zijn. Met een lichte aarzelend stak hij de peuk weer tussen zijn lippen en hield het uiteinde bij het vreemde vuur, maar er gebeurde niets vreemd. De peuk begon gewoon te roken en de rook die hij binnen kreeg was niets anders dan gewoon. “Thanks.” murmelde hij en nam vervolgens een lange trek. De rook liet hij enkele moment opgesloten in zijn longen en uiteindelijk blies hij die hele teug weer uit, gevolgd door een uiterst tevreden zucht. Het ding haalde hij weer tussen zijn lippen uit en reikte hij naar haar uit. “Probeer eens.” zei hij, met een steeds schaapachtigere glimlach op zijn gezicht. De kou op zijn natte lichaam merkte hij eigenlijk niet eens meer op en de gedachte om zich eerst op te drogen was geheel uit zijn hoofd verdwenen. Dat waren zorgen voor later man.

Natuurlijk klikte het later in zijn hoofd dat dat magische vuur haarmutatie moest zijn, maar at the time was hij alleen maar bezig met het aansteken van zijn sigaret. Misschien was hij wat te cynisch geweest en kroop Logan in zijn gewoonlijke humeur om haar vreemde vingerbewegingen niet zo positief in te zien. Dat betekende dus weer dat hij zichzelf niet zo snel kon aanpassen aan iemand. Gelukkig leek ze er niet veel van te vinden, ze gedroeg zich immers nog net zo enthousiast, en kon hij met behulp van haar mutatie het ‘feestje’ in gang zetten. The party didn’t start ‘till the drugs arrive, toch? Bij het nemen van zijn eerste trekje was zijn aandacht zo afgeleid van haar, dat hij enkel het kleine beetje stoom dat van het water af kwam opmerkte, maar veel leek hij er vervolgens niet van te vinden. De rook die over zijn lippen kwam vormde maar kort een wolk, maar al snel brokkelden de verschillende beetjes rook uiteen in langgerekte slierten. Helemaal tevreden en kalm reikte hij haar de peuk aan, een ander ding waar ze nooit iets van had gehad, maar deed het met behulp van een glimlach. Nog altijd leek ze zijn voorbeeld niet met alle overtuiging te volgen, maar de peuk kwam tussen haar lippen te zitten. Logan’s grijns werd nog groter toen ze bij het uitblazen van de rook begon te hoesten. Een typisch teken van een groentje. Voor zijn diepe stem had hij een nog best hoge lach en die liet hij dan ook plezierig horen. "Is dit dus.. normaal tegenwoordig?" Wow, opeens klonk ze als zo’n oud vrouwtje door deze woorden. Zonder iets te zeggen nam Logan de peuk over en hield hem tussen zijn vingers. “Voor mij wel.” antwoordde hij, zijn blik op het water gericht, waar de woorden die hij zocht wel in leken te drijven. Zijn aandacht wist hij er niet helemaal meer bij te houden, maar wat wel aanbleef houden was de glimlach op zijn gezicht. Of die nou echt vanuit Logan kwam of vanuit de peuk, dat was nog maar de vraag, maar hij leek er wel wat vrolijker op. “Het is gewoon..” Hij maakte wat vage handgebaren in de lucht, die eigenlijk helemaal nergens op sloegen, maar voor hem wel op dat moment. De sigaret plaatste hij weer tussen zijn lippen. “Ik vind die rook altijd zo mooi.” Via zijn neusgaten blies hij dat weer uit. “Vind je het iets?” Voor hem was dit zeker beter dan een beetje in het water staan. Al voelde hij zich wel wat koud worden nu.