Act like tomorrow doesn't excist [+Clarissa]

Heel erg serieus was hij niet meer te nemen, zeker niet nu hij zijn dreigende lengte had ingeleverd door te gaan zitten. Bijna waren ze nu op gelijke ooghoogte en de glimlach die op zijn gezicht geprint leek deed hem overkomen als een sympathiek persoon. Dat leek ook te horen aan zijn gelach toen Clarissa hem op een hoesten zette. Wat schattig toch. Het moest wel een avontuurlijke avond zijn voor haar om voor het eerste te drinken en te roken. Of dat goed samen zou gaan.. dat zou ze morgenochtend wel merken. Kreeg hij dan een boos meisje voor zijn slaapkamerdeur? Voor die gedachten was het allemaal te laat op de avond, dus wuifde Logan al die consequenties weg uit zijn hoofd. Hij nam nog een trekje en sloot zijn ogen kort. Voor hem was dit wel degelijk normaal, ook al keken er mensen vaak vies van op. Moesten zij weten. Dus deelde hij die mening ook met haar, al dwaalde hij wel wat af van zijn verhaal, maar dat leek ze niet echt op te merken. Dan was er natuurlijk de vraag of ze überhaupt wel had geluisterd. Toch leek hij zich nog wel zoveel zorgen om te maken dat hij haar vroeg wat ze ervan vond toen hij de rook nogmaals door zijn neusgaten naar buiten had geblazen. Haar hoofd maakte een knikkende beweging, wat maar goed was, want een lang verhaal zou zo het ene oor in gaan en het andere weer uit bij hem. "Mag ik nog eens proberen?" vroeg ze vervolgens, op een toon die hem toch wel een beetje verraste. Ze leek het dus echt iets te vinden. Met een scheve grijns tikte hij met zijn duim tegen het niet brandende uiteinde van de peuk, waardoor een stukje as van het brandende uiteinde afbrokkelde en in het zwembad viel. Veel zorgen om milieuvervuiling maakte hij zich niet, nooit gedaan, dus keek hij er nu ook niet voor om. “Sure, ga ja gang.. ga je gang.” Hij reikte haar de peuk weer aan. “Doe wel rustig aan, anders heb je morgenochtend echt een probleem met uit bed komen.” Hij had geen idee hoeveel ze precies had gedronken maar voor de eerste keer en dan gelijk whisky.. nee dat kwam eigenlijk al niet meer goed. “En dan wil ik geen schuldgevoel aan over houden.” grinnikte hij vervolgens, want het was bijzonder grappig voor hem aangezien hij niet aan schuldgevoelens deed.

Met alle voorzichtigheid van de wereld nam ze de peuk van hem over. Nog altijd. Het zou wel iets zijn wat ze zichzelf niet kon afleren, maar Logan raakte er onderhand wel aan gewend. Onder geen enkele invloed van wat dan ook leek ze minder voorzichtig te worden in haar handelingen. Of niet..? Logan gaf haar nog een waarschuwing, dat al deze lol misschien later anders uit zou pakken, maar veel notie maakte ze er niet van. Misschien wist ze dat wel al en had ze zich er mentaal al op voorbereid, maar Logan schatte die kans klein in. Hoogmoed komt voor de val. Zo’n geval zou het wel weer zijn. Hij maakte er wel zeker van dat het niet aan hem zou liggen als ze morgen niet op de vroege uurtjes school verscheen. Clarissa zelf had haar aandacht verplaatst naar de sigaret tussen haar lippen en tot zijn trots (wat was hij toch een goed voorbeeld!) eindigde het dit keer niet in een hoestbui. Haar manier van het uitblazen van rook was apart, maar het behield hetzelfde effect. De peuk werd weer in zijn richting aangegeven, maar voor nu nam hij hem slechts aan en liet het vuur de sigaret een beetje verbranden. Er hoefde geen haast bij te komen kijken. ”Ik heb toch geen zin in morgen..” Logan had zijn hoofd weer recht voor zich uitgedraaid en vanuit zijn ooghoeken keek hij haar voor een kort moment aan, maar draaide zijn hoofd niet voor haar om. De zucht die gevolgd werd door de woorden was misschien wat.. aanwezig voor zijn smaak. “Ach nee toch.” uitte hij misschien wat sarcastisch, maar sloeg wel een arm om haar heen. “Het komt helemaal goed. School is toch helemaal geweldig?” De woorden hadden niet sarcastischer geuit kunnen worden. De grijns op zijn lippen bleef bestaan en hij had moeite om zijn lach in te houden.
“Besides het is nog altijd midden in de nacht,” dat dacht hij immers, want nog altijd was er geen enkel teken van een zonsopkomst en voor zijn tijdsgevoel zaten ze hier nog niet zo lang. Maar eigenlijk moest Logan daar niet op vertrouwen. “en ben ik niet de meest gezellige persoon die maar naast je kan zitten op dit tijdstip. Je hoeft je nu geen zorgen te maken over morgen.” Hij had het er ook nooit over moeten hebben. Ze had het maar gewoon moeten ondervinden, van waarschuwingen kwamen toch alleen maar zorgen. Hopelijk zou ze er een beetje van opfleuren anders was de hele sfeer weer weg.

Het waren gewoon woorden geweest die over zijn lippen waren geglipt en toch leken ze zo’n grote invloed te hebben op de sfeer. Zelfs de vrolijke(re) versie van Logan ervaarde hierdoor wel een soort domper. Dus deed hij nog wat hopeloze pogingen haar weer van dat dramatische pad af te houden. Haar hoofd legde ze tegen zijn schouder, alsof hij iedere dag zijn arm om haar heen sloeg en hij hoorde haar een diepe ademteug uitblazen. Het zat wel diep. Ze hadden nog genoeg tijd om zich mentaal voor te bereiden op de volgende dag en zelfs als dat niet zou lukken konden ze altijd nog doen wat Logan dagelijks deed, de helft van zijn lesuren niet eens op komen dagen. Wat leerden ze hier nou wat ze al niet geleerd hadden op de basis—oh. Voor haar was dat misschien niet het beste idee. Dus liet hij die optie maar achterwege. Clarissa bleek hem weer aan te kijken, want hij merkte een beweging naast haar op. Zijn koude huid leek wel wat opgewarmd te zijn en nu hij er zo op aan het letten was, leek die warmte wel van haar af te stralen. Ze had al gezegd dat ze niet ziek was en.. dat vuur dat uit haar vinger was gekomen. Haar mutaties waren nog altijd een mysterie voor hem, maar hij leek weer een stapje dichterbij te zijn gekomen. Hopelijk zou ze hem straks niet levend verbranden met die warmte. "Ik vind het nog wel meevallen hoor, er zijn vast nog wel chagrijnigere mensen hier," Logan plaatste de peuk weer tussen zijn lippen en hief zijn wenkbrauwen wat op. Echt? Had ze die woorden werkelijk over haar lippen gekregen? “Ik heb mensen wel eens andere dingen horen beweren.” antwoordde hij, terwijl zijn ingeademde rook weer uit zijn mond werd geblazen. Zelf kon hij ook wel toegeven dat hij een ongezellig en onsociaal persoon was, maar dat vond hij wel eens wat anders dan al die social butterflies in de wereld. “Maar bedankt, denk ik.” Voor een moment had hij erover getwijfeld of hij hetzelfde zou zeggen, maar dat zou een belediging zijn voor zijn begrippen. Gezellige mensen vond hij maar niets, dus wilde hij haar zo helemaal niet afstempelen. Hoe zou hij het dan moeten verwoorden?
Heel lang hoefde hij daar niet over na te denken, want ze begon weer te spreken. Woorden die hij, alweer, niet verwacht had. "En nog eens handsome ook," Dit keer reageerde hij er niet iets minder verbaasd op, maar toverde hij een schaapachtige grijns op zijn gezicht, terwijl hij de sigaret weer naar haar uitstak. “Nou zeg,” grinnikte hij, zijn benen gevleid in het water bewegend. Het compliment waardeerde hij wel, al was hij nooit een persoon geweest die van complimentjes krijgen hield. “jij mag d’r ook wel zijn hoor.” Feitelijk informatie uitspreken was geen moeite voor hem, zeker niet onder invloed..

Nog nooit had hij het ervaren dat iemand hem gezellig noemde of wat dan ook in die trant. Daardoor wist hij niet zo goed wat hij moest doen met deze situatie, maar echt er om stressen was weer een optie die hij meteen buitensloot. Toch bedankte hij haar wel voor die woorden, want ze leken wel gemeend te zijn (voor hoe ver hij haar in deze trance kon geloven) en dat leek hem wel het beste wat hij kon zeggen op dit moment. Clarissa leek echter niet uitgepraat te zijn, maar ze sprak woorden uit die hij niet had verwacht te horen uit haar mond. Ze was toch zo’n over voorzichtig meisje? Hmm. De sigaret werd weer van hem overgenomen, terwijl Logan weer begon te spreken op zijn droge toon, nog altijd die grijns op zijn gelaat. Hier leek zij voor een keer verbaasd op te reageren. Wat hadden meisjes daar altijd mee? Ze waren of verbaasd of ze kleurden helemaal rood bij zo’n compliment. “Ja echt.” antwoordde hij serieus en bleef haar aankijken, zonder ook maar een spiertje in zijn gezicht te bewegen. De rook droop weer over haar lippen heen en al snel merkte hij ook weer bij haar de licht getinte wangetjes op. Een lichamelijke reactie die Logan eigenlijk niet snapte. Hij voelde zich dan wel soms gevleid, maar dat uitte hij niet of met enkele woorden.
Toen hij de sigaret weer in zijn handen gedrukt kreeg, begon ze te gapen en vertelde ze hem dat ze wel moe was. Ze drukte zich weer tegen hem aan en Logan richtte zijn blik weer op het zwembadwater. Het was weer wat rustiger geworden, maar leek nog altijd wat last te hebben van de nachtelijke duik die deze twee personen hadden genomen. Uiteindelijk keek hij weer opzij. “Dan lijkt het me een goed moment om weer terug te gaan.” merkte hij op en drukte de sigaret uit tegen de stenen. De peuk liet hij daar liggen en hij duwde haar voorzichtig van zich af, totdat ze zich op een punt bevond waarbij ze weer zelf rechtop kon zitten. Vervolgens kwam hij overeind, op een gegeven moment leek hij niet zo stevig op zijn voeten te staan dat hij bang was weer in het water te vallen, maar uiteindelijk wist hij wat achteruit te stappen van de gevaarlijke rand. “Kom, het is al laat.” Zo behulpzaam als hij was stak hij een hand naar haar uit, omdat zij misschien haar evenwicht niet zo snel zou kunnen herstellen als ze overeind zou komen. “Misschien liggen er ergens nog handdoeken, dan komen we inderdaad niet de school binnen als twee verzopen..” Voor een moment viel hij stil, probeerde zich de vergelijking te herinneren die zij zojuist nog had gemaakt. “katten, was het niet?” vroeg hij vervolgens voor de zekerheid met een kleine glimlach.

Om haar te vleien had hij de woorden niet gezegd, maar deze uitkomst leken ze wel te hebben. Het was niet nadelig, maar ook weer niet zijn echte bedoeling. Moest hij daar bezorgd om zijn? Tot nu toe leek het hem nog niet achterna te zitten. Vervolgens leek het effect van de nacht wel gevolgen voor haar te hebben, want het gewicht dat op zijn schouders leunde werd groter. Voor een moment liet hij haar in deze houding zitten, maar uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat het beter was voor haar om in haar warme bed te slapen dan hier half in het koude water. De sigaret liet hij voor wat het was en hij kwam overeind, om haar vervolgens een helpende hand aan te bieden. Ze zag er vanaf hier echt uit als een vermoeid kindje, zo in haar ogen wrijvend en zeker op de manier waarop ze weer overeind kwam. Wankel, want al snel moest ze weer op zijn evenwichtsgevoel vertrouwen om niet te vallen. “Weet je nog dat ik zei dat je niet zo vaak sorry hoefde te zeggen? Dat geldt nu nog steeds.” antwoordde hij met een minimale glimlach en trok hij voor de zekerheid toch iets verder van de zwembad rand mee. Wie weet zou ze er straks weer invallen en trok ze hem, alweer, mee met haar val. Voor een moment liet hij haar staan, om de fles whisky toch wel mee terug te nemen. Het was namelijk zonde om die te laten staan voor de mensen die morgenochtend zin hadden in een vroege duik. In geen enkel geval maakte hij zich zorgen dat als hij de fles zou laten staan de school een of andere consequentie zou nemen. Want hoe zouden ze erachter moeten komen dat hij de oorzaak ervan was? De fles voelde bijzonder veel lichter aan dan toen hij hem aan haar overhandigd was, dus maakte hij zich wel enige zorgen met hoe ze hier de volgende dag mee om zou gaan. Nog even liep hij terug naar de rand van het zwembad om zijn en haar jas mee te nemen, die zouden ze immers anders als ‘bewijsmateriaal’ laten liggen dan. Met enig verantwoordelijkheidsgevoel stak hij zijn andere hand naar haar uit, toen hij weer naar haar toe was gelopen, om haar toch enige begeleiding te geven, ze stond immers maar wankel op haar voeten. “Ze zullen vast wel binnen liggen.”
Eenmaal binnen moest hij er gewend aan raken dat de lucht niet zo sterk naar chloor rook. De natheid van zijn kleren begon hem wel tegen te zitten, want alles leek aan zijn huid te blijven kleven. Het was donker, maar hij vond het misschien net geen goed idee om de lichten aan te doen. Misschien dat de duisternis zijn achterdocht net iets te veel prikkelde, want bij elk klein geluidje dat niet afkomstig was van hen wilde hij wel achterom kijken. De net schoon gemaakte vloer werd door zwembadwater weer bevuild. Pittig jammer voor wie aan schoonmaken deed. Na langs de douches gelopen te hebben kwam de ruimte waar de lockers zich bevonden. Enkele deurtjes stonden open, met een droevig vergeten sleuteltje nog in het slot en dat alles gaf een sfeer die hem niet echt aanstond. Alsof iemand hen net nog voor was geweest. “Ze zullen hier wel ergens liggen.” zei hij, maar keek niet achterom, omdat hij nog altijd de aanwezigheid van haar hand voelde. Er was vast wel iemand die een stapeltje handdoeken had liggen hier of anders waren er misschien lockers vol met die dingen.