Act like tomorrow doesn't excist [+Clarissa]

Het had natuurlijk zomaar kunnen gebeuren dat hij haar weg had geduwd toen ze op haar tenen was gaan staan en licht twijfelend haar lippen tegen die van hem aangedrukt had. Wie weet had hij het enkel gedaan om haar een beetje van haar stuk te brengen, een poging om haar echt ongemakkelijk te maken. Maar nee, hij drukte haar niet weg en beantwoorde haar zoen juist. Clarissa voelde zelfs hoe hij zijn armen wat steviger om haar heen sloeg zodat ze nog dichter bij hem te staan kwam. Deze zoen duurde langer dan de vorige, hoe lang precies wist ze ook niet, maar het was overduidelijk langer. Langzaam verbrak hij de zoen dit keer en toen ze haar ogen opende zag ze hoe hij iet wat dromerig keek. “Wow..” sprak hij zachtjes, het leek wel alsof ze hem verrast had met haar plotselinge move. Een kleine glimlach liet haar mondhoeken voorzichtig omhoog krullen terwijl ze haar blik voor een kort moment af liet glijden naar zijn borstkas terwijl ze nog altijd op haar tenen bleef staan. “Het spijt me dat ik zo lang ben.” Een zachte grinnik rolde nu over haar lippen terwijl ze hem geamuseerd aankeek, alsof dat iets was om sorry voor te zeggen. "Ik vind het niet erg," zei ze toen nog altijd op een zachte toon, schreeuwen hoefde toch niet nu ze zo dichtbij stonden.

Toch zou Clarissa niet Clarissa zijn als dit moment niet verpest moest worden door haar onhandige acties. Want als er één woord was die haar best wel goed kon beschrijven, naast awkward dan, dan was het wel onhandig. Een kluns eerste klas. Want toen ze namelijk weer plat op haar voeten wilde gaan staan schoot haar hak een beetje scheef, waardoor ze haar evenwicht verloor en voor de tweede keer deze avond viel, regelrecht in de richting van het nu nog gladde oppervlak van het zwembad. Haar handen gleden uit zijn nek, maar pakte wel zijn arm vast. Als hij zich niet los zou trekken, of als ze hem last minute nog los liet, dan zou hij niet meegaan het water in. Een zacht kreetje werd door haar geslaakt terwijl ze in het koude zwembadwater viel en onderwater verdween. Oeps.

Het scheelde al heel wat dat ze niet plat op haar gezicht was gevallen, anders had ze naast kou ook nog eens pijn gehad. Het ene moment stond ze nog hoog en droog op de kant, het andere moment was ze omgeven door het blauwe zwembadwater. Geschrokken opende ze haar mond waardoor er een aantal bubbels naar boven borrelde. Het gewicht van haar jurkje en het leren jasje zorgde ervoor dat ze moeite had met boven water komen, wat dan ook eventjes duurde. Toch wist ze zich naar het oppervlak te werken, kwam weer boven water en haalde een keer hoorbaar adem. Half proestend natuurlijk, ze had wat water binnen gekregen en dit chloor was iets wat ze nog niet zo goed kende. Haar roodbruine haar hing in slierten voor haar gezicht. Verwoed streek ze een paar lokken voor haar ogen vandaan, merkte dat haar hakken beide nog op de kant stonden omdat ze er letterlijk uit was gevallen en draaide zich toen een kwartslag om toen ze de stem van Logan hoorde. Blijkbaar had ze hem dus ook meegenomen in haar val. “Alles oké?” vroeg hij haar toen. Op het feit na dat ze geschrokken was en nu tot op haar blote huid doorweekt was, ja. "J-ja," zei ze dan ook licht stotterend, maar dat moest vooral komen omdat ze nog niet zoveel adem had en nog altijd wat verwoed boven water probeerde te blijven. Hij kon hier misschien staan, zij bij lange na niet en haar kleding begon nu best zwaar te worden. Het water was koud, maar uit ervaring wist ze dat het kouder zou zijn als ze er straks uit zou komen. Kort rilde ze dan ook, terwijl ze hem een schuldbewuste blik toewierp. "Sorry.." begon ze dan ook opnieuw, "en ik denk dat je dit keer wel snapt waarom ik dat zeg." Opnieuw viel een van haar lokken roodbruin haar voor haar ogen, waardoor ze wat onhandig met haar hoofd schudde, gezien ze met haar armen en benen wat onhandig boven water probeerde te blijven. Zwemmen mocht ze misschien als tijger kunnen, maar dat betekende niet dat dit nieuwe lichaam al meteen zo goed kon zwemmen. Al zeker niet met het gewicht wat deze kleren hadden.

Hij was dus ook het water in gevallen, maar was haar kant op gekomen om te vragen of alles goed ging. Het meisje antwoordde van ja, in principe was alles goed, ze was niet gewond of iets in die trend. “Kom, het wordt daar minder diep.” Net op dat moment moest natuurlijk haar haar weer in de weg gaan zitten, het was licht verwarrend nu haar zicht ook nog eens ontnomen werd en ze meerdere dingen tegelijk moest doen. Ondertussen was ze ook nog eens bezig met zich verontschuldigen en boven water blijven. Het lukt haar zowaar om aan de rechterkant haar gezicht de roodbruine lokken weg te strijken, maar daarbij zakte ze weer een aardig eind verder het water in, bijna kopje onder. “Hier,” zei de ander en stak toen zijn hand naar haar uit, die ze dankbaar aannam en zo toch nog naar het ondiepere water wist te komen zonder weer kopje onder te gaan. Natuurlijk had ze in het diepe water moeten vallen, al wist ze niet zeker of ze oké geweest zou zijn als ze in het ondiepe was gevallen. Dan was er een kans geweest dat ze haar hoofd had gestoten tegen de bodem, ofcourse. Aan elk voordeel zat wel een nadeel, dus het diepe water was misschien nog wel het beste geweest. Daarbij kon Logan wel zwemmen, die zou haar toch niet laten verdrinken?
De toppen van haar tenen raakte de bodem van het zwembad en een opgeluchte zucht verliet haar mond. “Het is niet erg,” zei de ander waardoor ze haar aandacht weer op hem richtte. In het ondiepe stuk stak hij aardig een eind boven het water uit, maar dat veranderde al snel toen hij zich wat liet zakken en met zijn rug tegen de rand van het zwembad aan leunde. Terwijl ze haar armen over elkaar sloeg om zichzelf wat warmer te houden was hij bezig met zijn haar te fatsoeneren. “ik ben nu wakker genoeg om de hele nacht op te blijven.” Een kleine glimlach verscheen weer op haar gezicht, het was ergens wel fijn om te horen dat hij niet boos was. Ze hield er niet van als mensen boos waren, al helemaal niet als zij de oorzaak was. “Misschien hebben we zelfs een record gebroken door het zwembad zo laat mogelijk nog te gebruiken.” Kort grinnikte ze, dat zou inderdaad wel een mooie zijn. "Er zijn vast weinig mensen die hun avond op deze manier doorbrengen," zei ze met een zachte glimlach terwijl ze haar leren jasje over haar schouders liet glijden, het was alleen maar extra gewicht en haar jurkje was al zwaar genoeg. Langzaam waadde ze zijn richting op, want daar was immers de kant waar ze haar jasje op wilde gooien. Iets onhandig gooide ze het kledingstuk op de kant, nam toen weer wat afstand van de rand en richtte zich weer tot Logan. Ergens voor zijn neus bleef ze nu wat dobberen, haar hazelbruine ogen weer op hem gericht, ze was duidelijk weer rustiger nu. "Kunnen we straks nog als twee verzopen katten door de school heen lopen," merkte ze toen op terwijl ze haar blik afwendde naar beneden en een paar pogingen deed om haar jurk te fatsoeneren, want die ging alle kanten op op dit moment. "Stom ding.." mompelde ze zachtjes tegen zichzelf.

Een idee kwam plotseling in haar hoofd opzetten. Ja, ze had het best wel koud omdat ze zojuist helemaal kopje onder was geweest en een deel van haar lichaam nog altijd boven het water uit stak, logisch want ze moest adem halen. De wind was ook hier in het zwembad te voelen en dat zorgde ervoor dat haar lichaamstemperatuur die eerst rond de 40 graden had gelegen aardig begon te dalen. Om terug te komen op dat idee, misschien bestond er wel een kans dat ze haar mutatie kon gebruiken om zichzelf op te warmen. Echter had ze totaal geen idee hoe ze dat moest doen, ook niet wat de eventuele gevolgen zouden zijn en wat ze moest doen als het uit de hand liep. Voor hetzelfde geld zou ze wel iets op de kant in de fik zetten, nu waren ze wel de buurt van water en was het makkelijk te blussen, maar ze wilde liever niet meteen overkomen als één of andere meid die obsessed was met vuur. Maar het kwam er op neer dat ze geen idee had hoe ze dat plan werkelijkheid moest maken, dus liet ze het voor nu maar varen. “Waren er maar meer mensen met deze filosofie.” Nu kantelde ze lichtjes haar hoofd. Want.. wat was filosofie? Het was duidelijk dat ze op het punt stond om het te vragen, maar bedacht zich toen omdat ze niet opnieuw dom over wilde komen en hield ze dus maar wijselijk haar mond dicht. Natuurlijk was er nog een kleine kans dat hij het had gezien, de kans was echter nog kleiner dat hij er op in zou gaan. Het idee om straks half verzopen rond te gaan lopen klonk helaas niet zo aanlokkelijk. “Of we kunnen de douches hier gebruiken, dan hoeven we maar even als verzopen katten rond te lopen.” Oh, hadden ze hier douches? Haar blik lichtte wat op toen hij met dit prachtige voorstel kwam. "Dat klinkt inderdaad een stuk beter," stemde ze met hem in. Toch bleef de vrolijke stemming niet voor lang, haar jurkje irriteerde haar mateloos. Het ding ging alle kanten op en ze wist toch wel dat dat eigenlijk niet hoorde. “Er is niemand die het ziet, je hoeft je geen zorgen te maken.” Hij plaatste zijn vinger onder haar kin en tilde deze zacht op zodat ze niet meer naar haar jurkje kon kijken en ze haar bruine ogen op hem gevestigd hield. Voor heel even had ze haar adem wat ingehouden, maar die liet ze toen langzaam weer los en kwam wat dichter naar hem toe. Druppeltjes water liepen langs haar gezicht naar beneden en vielen op het wateroppervlak neer, maar die kleine kringetjes waren al snel niet meer te zien omdat ze zelf een grotere veroorzaaakte toen ze zich meer naar hem toe bewoog. Voorzichtig stak ze haar hand uit en liet ze deze door zijn haren gaan die er niet echt fatsoenlijk uit zagen, glimlachte zacht en keek hem vanonder haar wimpers aan. "Zo, dat zit beter," zei ze terwijl ze haar hand traag weer naast zich in het water liet zakken.

Het opzoeken van de warme douches - die ze blijkbaar ook bij de zwembaden hadden, iets wat haar werkelijk had verbaasd omdat je toch immers al nat werd in het zwembad, zouden ze dan al serieus rekening gehouden hebben met klunzige persoonlijkheiden zoals zijzelf? - klonk een stuk aanlokkelijker dan straks uit dit zwembad klauteren en op een drafje terug gaan naar het schoolgebouw, om vervolgens de rest van de week met een koudje te lopen. Nee, veel dingen klonken dan al snel aanlokkelijker. “Maar zover zijn we nog niet in de tijd.” Daar had hij gelijk in, ze zouden later wel zien hoe het allemaal zou lopen en welke optie tegen die tijd dan de beste was om te kiezen. Kort knikte ze daarop, maar het onderwerp ging al snel over op iets anders toen ze haar irritaties tegenover haar jurk liet merken. Misschien was ze toch niet echt een jurkenpersoon en moest ze het bij broeken houden. Haar irritatie verdween echter al redelijk snel toen hij haar aandacht opeiste, en hoe. Clarissa bewoog zich wat dichter naar hem toe en verpestte het eerder bijna perfecte wateroppervlak, en dat alleen maar om zijn haren wat te fatsoeneren. “Thanks.” Zijn mondhoeken waren weer licht omhoog gekruld en ze spiegelde deze reactie vrijwel meteen. “Was het echt zo erg?” vroeg hij terwijl hij nog een keer met zijn eigen hand door zijn haren heen streek. "Misschien.. een klein beetje." Niet dat ze er zelf zo perfect uit zag op dit moment, haar haren hingen ook in natte sliertjes overal en nergens en ze had een jurk die nog steeds zeer vervelend bezig was. “Weet je,” begon hij toen plotseling. Haar blik was wat afgedwaald, maar vond meteen weer zijn ogen terug toen hij begon met praten. “ik had nooit verwacht dat we hier zouden eindigen toen ik je voor het eerst hier zag.” Kort trok ze een van haar wenkbrauwen op, maar een glimlach stond nog steeds rond haar lippen. Voordat ze iets kon zeggen voegde hij er flauwtjes grijnzend nog wat aan toe. “En ik kan niet zeggen dat ik het niets vind.” Haar blik was kort terug gegleden naar het wateroppervlak. "Ik ben gewoon wat voorzichtig soms, meer niet. Waarschijnlijk nog wat resten van de instincten van de tijger." Altijd, als ze iemand al had uitgelegd wat haar situatie was en deze dat accepteerden, werd het onderwerp voor haar makkelijker om over te praten. Clarissa slikte een keer en keek hem weer aan. "Dus.. je vind het ook niet erg als ik.." ze kwam toch wat voorzichtig nog wat dichter naar hem toe, hief haar hand weer op uit het water en streek over zijn kaaklijn, "dit doe?" Waarom ze het deed wist ze niet, maar ze wist wel dat ze zich bij hem op haar gemak voelde.

Natuurlijk was er ook nog die kleine optie dat zijn haar helemaal niet zo slecht had gezeten.. en om eerlijk te zijn was er maar een enkel plukje geweest wat net een beetje buiten de boot was gevallen vergeleken met de rest die hij naar achter gestreken had. “Misschien een klein beetje te erg dus.” Onschuldig haalde ze haar schouders op, haar antwoord liet ze het liefst zo mysterieus mogelijk zodat hij er niet verder op in zou gaan. Want waarom had ze het gedaan? Werkelijk waar gaan idee, ze zou zo snel even geen geldige reden kunnen opnoemen waarom ze plots dichterbij was gekomen. Misschien omdat hij haar interesse wekte, omdat ze net een beetje extra moed kreeg door de alcohol in haar bloed. Toch bleef die onschuld te zien in elke beweging die ze maakte, in elk woord wat ze zei. Want als er één emotie die ze zo geloofwaardig, zo puur, als wat kon overbrengen, dan was het wel onschuldigheid. De wereld had haar nog niet te pakken gekregen met zijn koude handen. Er was nog geen haat in haar hart, geen vergif in haar bloed, geen rook in haar longen, geen littekens op haar egale huid, geen leugens in haar hoofd, ze was nog een puur mens. Maar zoals iedereen wist had de wereld altijd wel een manier om zelfs de puurste mensen kapot te maken, om ze in kleine stukjes te breken en de onschuldigheid op te kunnen laten gaan als as in de wind, als een enkele druppel water in een zee. Clarissa was dichterbij gekomen en streek met haar hand langs zijn wang, geen idee waarom ze het deed, maar ze maakte de move nou eenmaal. Het was gebeurd, ze had er geen spijt van. Hij pakte haar hand vast en voor een kort moment verscheen er iets van een vragende blik in haar ogen, wat was hij van plan? Maar zijn intenties werden al snel duidelijk toen hij zijn lippen zacht tegen haar hand aan drukte. Een kleine glimlach speelde rond haar lippen, bijna voorzichtigheid zou je het kunnen noemen. “Niet zo voorzichtig meer?” vroeg de ander terwijl hij zich wat omhoog duwde waardoor ze haar hoofd weer lichtjes omhoog moest richtten om het oogcontact te behouden. Traag had ze haar hoofd geschud, maar gaf er geen verdere uitleg bij. “Dat vind ik eigenlijk veel leuker.” Vlak na die woorden voelde ze hoe hij een verdwaalde roodbruine lok uit haar gezicht streek, waarbij ze haar blik kort op zijn doorweekte zwarte shirt richtte. “Nu staan we weer quitte.” Clarissa richtte haar blik weer op en trok een van haar wenkbrauwen wat omhoog. "Echt?" vroeg ze met een kleine glimlach, "want ik dacht dat je eerder op het punt stond om ook te vertellen wat jouw mutatie was." Om te voorkomen dat hij straks besloot om nog meer omhoog te komen uit het water en op haar neer te kijken, legde ze langzaam haar beide handen op zijn schouders. En misschien zat er wel een andere, minder onschuldige reden achter, maar dat was een gedachte die ze liever niet voornam, anders werd ze straks weet zo rood.

Waar was ze eigenlijk mee bezig? Haar handen lagen nu op zijn schouders en ze was opnieuw dichterbij gekomen. Wat was haar precieze doel op dit moment? Een vraag die ze zelf niet eens kon beantwoorden op dit moment, zo onbezonnen was ze bezig. “Je wilt het echt graag weten hè?” grijnsde Logan en afwachtend keek ze hem aan. “Nou goed, dan zouden we echt quitte staan, ja.” Het leek er dan toch echt op dat hij op het punt stond haar te vertellen wat hij was, de reden dan men hem ook naar dit afgelegen eiland vol freaks gestuurd had. Want ja, ze had het woord al vaker horen vallen. Ze waren freaks, met dit eilnad als perfecte plaats waar ze allemaal bij elkaar gestopt konden worden, afgesloten van de rest van de wereld natuurlijk. “Ik beschik over de gave om levende wezens te verlammen en te vergiftigen.” Clarissa kantelde haar hoofd, dat was iets wat ze nog niet eerder had gehoord, maar ze wist zeker dat ze nog gekkere mutaties tegen zou komen op dit eiland. Hij leek trouwens wel trots te zijn, al wist zr het niet zeker of hij het echt zo bedoelde of niet. “Wilde je dat zo graag horen?” Langzaam knikte ze een keer van ja. "Nu weet ik tenminste met wie ik te maken heb," begon ze toen terwijl ze haar handen van zijn schouders af haalde. "Is het een erge mutatie om te hebben?" vroeg ze toen subtiel, licht doelend op het feit dat hij trots had geklonken. Plotseling veranderde er een nadenkende blik in haar ogen, waarna ze haar hazelbruine kijkers dan ook vragend op hem richtte, haar handen over het wateroppervlak bewegend. "Ben jij zo iemand die morgen doet alsof deze hele ontmoeting nooit gebeurd is?" vroeg ze hem toen uiterst serieus.