Act like tomorrow doesn't excist [+Clarissa]

Na haar vraag richtte hij zijn blik niet meteen op haar, maar keek hij naar het uiteinde van het voorwerp wat hij vast had. Daarna zag ze een frons over zijn gezicht heen trekken, hij was duidelijk verbaasd, was het dan iets wat ze wel had moeten kennen? “Dit?” Hij hield het voorwerp wat omhoog zodat ze het beter kon zien, het zag er best wel vreemd uit in haar ogen. “Dit heb je werkelijk waar nog nooit gezien?” Het enige wat ze kon doen was haar hoofd schudden, ze had dit voorwerp echt nog nooit in haar leven gezien, anders zou ze het niet vragen. “Waar kom je in hemelsnaam vandaan?” Clarissa klemde haar kaken kort op elkaar en besloot een slokje van de drank te nemen om voor nu nog geen antwoord te hoeven geven op die vraag. Waarschijnlijk interesseerde het hem toch niet echt, en als hij dat wel deed dan zou hij het nog maar een keer moeten vragen. Nadat ze nog een slok had genomen keek ze hem weer aan en zag ze dat hij zachtjes lachte. Met een frons op haar gezicht keek ze echter toe hoe hij kleine rookwolkjes uit zijn neus blies, hoe had hij dat nou weer gedaan? Hij kwam weer met zijn rug van de muur af en stapte haar kant op. “Dit is een sigaret.” Hij hield het voorwerp wat hij een sigaret noemde een halve meter voor haar neus en Clarissa kantelde haar hoofd lichtjes terwijl ze het aandachtig bekeek. “Een sigaret..” herhaalde ze zachtjes terwijl ze haar ogen nog altijd op het voorwerp gericht hield. De frons werd echter nog wat groter toen hij er zacht tegen tikte en er wat gloeiend spul uit het andere eind op de grond viel. “Maar het verbaast me dat je d’r nog nooit van hebt gehoord.” Nu richtte ze haar blik weer op naar Logan, eentje waarin zowel verwarring als nieuwsgierigheid te zien was. “Nee, ik heb er nog nooit van gehoord.” Haar blik ging weer terug naar zijn hand, waarin hij het vast hield. “Maar.. wat doet het?” vroeg ze toen terwijl ze haar nieuwsgierige blik nu weer omhoog richtte en hem afwachtend aankeek.

Clarissa gaf toe dat ze nog nooit eerder zo’n sigaret had gezien, ergens best wel logisch omdat ze nog niet zo vaak onder dit soort mensen was geweest. In het ziekenhuis waar ze had gelegen had ze dit soort dingen niet gezien, wat logisch was want roken en alcohol zijn daar natuurlijk niet toegestaan, maar dat wist zij natuurlijk niet. Logan plaatste de sigaret weer in zijn mond en ze had haar aandacht er zo op gefocust dat zijn woorden in eerste instantie een beetje langs haar heengingen. “Je bent een vreemder meisje dan ik eerst dacht.” Een volgende vraag kwam bij haar opborrelen, want hij kon wel zeggen dat zij vreemd was, maar ze zag het nut niet in het voorwerp wat hij daar had. Want wat deed zo’n sigaret nou precies? “Je inhaleert de rook die vrijkomt uit de sigaret en even later blaas je het gewoon uit.” Het had even geduurd voordat hij met een antwoord was gekomen, dus ze hoopte maar dat de vraag niet al te raar was geweest om te stellen. Over sommige dingen was ze best wel onzeker, ze had geen idee hoe normaal dingen waren voor andere mensen terwijl ze voor haar complete mysteries waren, om zijn sigaret hier maar even als goed voorbeeld te nemen. “Maar wat het doet? Dat ligt aan de inhoud.” De inhoud? Nog altijd was er een frons op haar gezicht te zien terwijl ze hem vol afwachting aankeek, zeker na die mysterieuze glimlach van hem. Plotseling liet hij het ding vallen en vertrapte het in een korte beweging met zijn voet. “En dat was het einde daarvan.” Het vertrapte sigaretje rookte nog zachtjes na toen hij zijn voet er weer afhaalde en ze richtte haar blik weer omhoog, ze bleef het maar een raar ding vinden.
“Maar goed, het is vreemd dat je dat nog nooit gezien hebt. Kom je.. van ver ofzo?” Blijkbaar had hij dus toch wel echt interesse gehad in haar afkomst, anders had hij die vraag natuurlijk nooit gesteld. “Ehm.. het is een lang verhaal.” Clarissa haalde haar schouders kort op en besloot vervolgens nog een slokje te nemen van de fles drank, waarna ze haar blik weer naar hem oprichtte. “Ik ben een..” hoe noemde men het ook alweer? Het woord lag op het puntje van haar tong, maar het leek er even niet uit te komen. “Shapeshifter, dat was het,” zei ze terwijl ze haar vinger opstak - wel van de hand waarin ze geen fles vast had natuurlijk - om aan te geven dat ze het weer wist. “Op mijn zevende ben veranderd naar mijn dierlijke vorm, en daar heb ik in vast gezeten.. tot drie weken geleden?” Dat laatste kwam er een beetje vragend uit, eerder tegen zichzelf bedoeld natuurlijk. Rekenen was onder andere een puntje waar ze nog wel wat hulp bij nodig zou moeten hebben. Onschuldig keek ze hem aan, eigenlijk stond hier een meisje voor zijn neus wat haar totale jeugd gemist had.

Het was inderdaad een lang verhaal, in haar hoofd gingen al verschillende manieren rond hoe ze het het beste kon brengen. En met het beste het meest korte en simpele voor haar zodat ze hem geen uren hoefde te vervelen met alle drama die ze wel niet had meegemaakt. Het was niet zo dat ze haar verleden wilde gebruiken als een hopeloze kreet naar aandacht, alsof ze het zielige meisje ermee wilde uithangen. “Het is bijna middernacht en we staan bij een verlaten zwembad, ik denk dat we alle tijd van de wereld hebben.” Het zag ernaar uit dat hij het dus wel erg graag wilde weten, daarbij was het ook wel waar wat hij zei, er was niemand te zien hier en ze hadden genoeg tijd. Vervolgens vertelde ze hem dus in grove lijnen haar verhaal. Dat ze een shapeshifter was, hoe ze op haar zevende was veranderd en drie weken geleden pas terug was gekomen in haar menselijke vorm. Clarissa zag hoe de ander zijn armen over elkaar had geslagen en luisterde, ze vroeg zich af of het hem werkelijk boeide of dat hij het uit beleefdheid had gevraagd. Ze snapte nog steeds niet zoveel van sommige ‘menselijke’ trekjes. “Wow,” begon hij toen ze klaar was met praten, “en wat voor een dier mag jij dan wel niet zijn?” Natuurlijk zou hij dat vragen. Voor een kort moment beet ze op haar lip, wendde ze kort haar blik af om hem vier secondes later alweer aan te kijken. “Tijger,” antwoordde ze kort maar krachtig op zijn vraag. Recht voor zijn raap, ze maakte er geen verhaaltje omheen. Ze was een tijger, had de instincten van een tijger en voelde het beest nog altijd in haar lichaam op bepaalde momenten. Het veroorzaakte een vreemde drang zo nu en dan, waarschijnlijk de drang om terug te keren naar het veilige tijgerlichaam. Maar Clarissa wilde dat niet, ze wilde menselijk blijven. Het was een innerlijke strijd tussen haar en de Tigris, een strijd waar ze niet snel iemand over zou vertellen, ze wilde niet gezien worden als een of andere freak. Wat ze eigenlijk toch al wel was, anders zou ze niet op dit eiland geplaatst zijn. “Maar je hebt dus.. basicly alles van je jeugd gemist? Geen meisjes sleepovers? Of prom dates? Geen.. school?” Het duurde even voordat de woorden bij haar aan leken te komen. Wat waren sleepovers? Was het normaal voor meiden dat ze gingen logeren bij elkaar? Ze kon het zich niet heel goed herinneren. En dan nog niet eens te beginnen over hetgeen wat hij.. prom dates noemde? Daar wist ze al helemaal niets van. Echter wist ze de frons dit keer weg te laten, schudde enkel een keer stilletjes haar hoofd en zette de fles op de grond. Zo nu en dan had ze er een slokje van genomen, en ze voelde dat ze iet wat licht in haar hoofd werd ervan. In elk geval leek het haar veiliger om het ding even neer te zetten. “Ehm.. ja.. ik heb dat allemaal gemist.” De vraag brandde letterlijk in haar keel. Natuurlijk wist ze wat school was, ze had daar allemaal dingen gemist die ze nu in een noodtempo in moest gaan halen. “Wat.. wat zijn prom dates?” vroeg ze toen voorzichtig terwijl ze hem afwachtend aankeek, al was het wel duidelijk dat de vraag lichtelijk onzeker gesteld was. Misschien zou hij nu begrijpen waarom ze zo over kwam, aan de ene kant zo voorzichtig en stil maar aan de andere kant toch nieuwsgierig en levendig. Het was gewoon moeilijk voor haar, en dat was nog zacht uitgedrukt.

“Zo'n grote kat met strepen?” vroeg hij nadat ze het woord tijger had laten vallen in hun gesprek. Het meisje knikte enkel een keer zacht en keek hem aan, zou hij het geloven of zou hij denken dat ze een grapje maakte? Immers snapte ze wel dat niet iedereen haar zo'n tijger vond, zeker niet als ze enkel nog deze verlegen kant van haar kenden. In elk geval begon hij nu over een paar dingen waar ze niet echt veel weet van was, want wat hielden bijvoorbeeld die prom dates dan wel niet in? Het klonk ergens wel interessant, dus vroeg ze ernaar. “Nou.. op school, rond kerst of het einde van het schooljaar, wordt er altijd een soort bal gegeven, waarbij jongens altijd de meisjes mee uitvragen naar dat gala. Meisjes zijn altijd weken bezig met dagdromen wie ze zal vragen.” Clarissa had haar hoofd wat gekanteld terwijl hij sprak, het klonk best wel bijzonder in haar ogen. “Maar ik denk dat je het allemaal hier kan inhalen.” Gelukkig, dan kon ze dat soort bijzondere dingen niet helemaal missen in haar leven. Het was ook op haar gezicht af te lezen dat er een kleine vorm van opluchting was, ze liet nog net geen zucht horen. “Dus een shapeshifter, hè?” vroeg de ander vervolgens terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn broek stopte en nu wat heen en weer begon te wandelen. Clarissa knikte een keertje, dat was ze en dat bleef ze waarschijnlijk nog wel de rest van haar leven, jammer genoeg.

Clarissa volgde hem met haar ogen toen hij in de richting van het zwembad begon te lopen. Zelf stond ze nog bij het muurtje, naast de fles die ze op de grond had gezet en waarvan de inhoud een stuk geslonken was, voornamelijk door haar toedoen. En dan had ze er niet eens heel veel van genomen, maar zij kon niet weten dat mensen die het niet gewend waren soms wat sneller aangeschoten waren dan mensen die vaker dronken. Hoe zou ze het ook moeten weten, tot een tiental minuten geleden wist ze niet eens dat er iets bestond als drank. “Lijkt me eigenlijk best wel cool, een beetje veranderen in een tijger en doen waar je zin in hebt. Ik zou bijna met je willen ruilen.” Was het maar allemaal zo makkelijk, maar Clarissa wist maar al te goed dat de Tigris helemaal niet zo leuk was. Het was een wild beest wat controle van haar nam, het nam zelfs bijna haar bewustzijn weg op bepaalde momenten. "Ruilen?" ze snapte niet dat er iemand was die liever haar krachten zou willen hebben dan die van haar. "Wat is jouw mutatie dan?" vroeg ze toen hoorbaar nieuwsgierig terwijl ze langzaam weer een beetje zijn kant op liep. Het was raar hoe ze zich wat licht in haar hoofd voelde, was het soms de drank die dat deed? Dronken mensen het daarom zo graag? Toen ze bijna weer bij hem was gebeurde iets waar ze de hele avond eigenlijk al bang voor was geweest. Het aantrekken van deze hakken was waarschijnlijk nog wat te hoog gegrepen geweest. Want bij het maken van de laatste stap voelde ze hoe de hak bleef hangen achter de voeg van een van de stenen op de grond, waardoor ze naar voren viel, regelrecht in zijn armen. Geschrokken pakte ze zijn shirt vast, om een soort van zekerheid te hebben dat ze niet echt op de grond zou vallen. Voor een moment bleef ze wat verbaasd staan, waarna ze langzaam haar blik wat omhoog richtte en hem met diezelfde onschuldige blik aankeek, al was het bij haar echte onschuldigheid, geen gespeelde zoals sommige mensen dat heel goed konden. "Oh.. ehm.." mompelde ze toen wat onhandig, niet goed wetende wat ze nu moest doen. Voorzichtig liet ze zijn shirt los, maar ze stond nog wel dicht bij hem. Heel dicht bij hem.

Ergens, diep van binnen, was ze bang voor de gevolgen die deze mutatie zou kunnen hebben voor haar. De Tigris had zo nu en dan een enorme eigen wil, daarbij wist ze niet wat de gevolgen konden zijn op lange termijn als ze het beest zijn zin niet gaf en in haar mensenvorm bleef. Zou ze überhaupt nog wel terug kunnen veranderen als ze weer in het lichaam van de Tigris vast kwam te zitten? Wie weet kon dat dan wel helemaal niet meer, of moest ze weer in de vlammen gegooid worden om terug te komen als mens? Ook al deden de vlammen haar niets, het was enorm pijnlijk geweest. Eigenlijk had ze moeten sterven, had ze levend moeten verbranden, maar ze bleef leven. Iemand kon haar dus eeuwig martelen met vuur als je het zo bekeek, een verschrikkelijke gedachte waar ze maar liever niet te lang aan dacht. "Ik weet het niet hoor." Nu begon ze toch wel nieuwsgierig te raken naar wat zijn mutatie dan wel niet was. Daarbij kwam ze steeds gekkere dingen tegen op deze school, ze had geen idee wat voor geks ze bij hem moest verwachten. "Wil je dat echt weten?" vroeg hij haar toen weer wat mysterieus. Clarissa had net willen zeggen van wel, had haar mond zelfs al geopend om instemmend terug te antwoorden, maar natuurlijk kwam haar onhandigheid weer eens om de hoek kijken. Want ja, onhandig was ze zeker. Dat in combinatie met het beetje alcohol wat ze op had.. geen goed idee.

Voordat ze het wist was ze namelijk blijven hangen met de hak van haar schoen, iets wat ze sowieso nog niet zo gewend was. Onhandig struikelde ze naar voren, als hij daar niet had gestaan was ze voorover in het water gevallen, of was nog net met haar gezicht op de grond geklapt. Echter kwam ze regelrecht in zijn armen. Het meisje voelde hoe hij haar nog extra ondersteunde met zijn hand. Iet wat verdwaasd van wat er zojuist was gebeurd keek ze naar hem omhoog, net onschuldig als eerst natuurlijk, want dat was ze gewoon nog. Men zei niet voor niets dat iemand nooit slecht geboren werd, maar dat het de ervaringen in de wereld waren die iemand zo maakten. Liet zij nou net nog even bijna geen ervaringen hebben. Toen ze doorhad dat ze zijn shirt vast had gepakt met haar beide handen, liet ze deze langzaam los. Want wie weet was hij daar helemaal niet van gediend, want hoe normaal was dat gedrag immers? Ze zou het niet weten, echt niet. Twijfelend bleef ze hem aankijken, mompelde onhandig wat woordjes die hij waarschijnlijk niet eens zou verstaan ook. "Hmm? Wat wilde je zeggen?" vroeg hij haar toen. "Niets bijzonders.." zei ze toen, zacht maar nog wel hoorbaar. Nu pas merkte ze dat hij zijn arm nog altijd rond haar slanke middel had geslagen, iets waardoor ze haar blik licht vragend omhoog richtte. "Sorry," zei ze toen, dat was toch wat men altijd zei? Een klein dingetje wat ze nog wel had onthouden uit haar kindertijd, sorry zeggen als je iets fout had gedaan. Haar wangen hadden een licht rode kleur gekregen, maar ze hield haar blik nog wel altijd omhoog gericht. Onbedoeld versnelde haar hartslag een beetje, al had ze echt geen idee waarom dat gebeurde. Licht verward was ze nu wel, maar dat probeerde ze hem niet te laten zien, al vergat ze even dat hij haar hartslag misschien wel kon voelen veranderen door die arm om haar middel heen.

Hij vroeg wat ze had gezegd, maar dat was niet veel meer geweest dan wat gemompel omdat ze niet wist wat ze beter kon zeggen op dat iet wat aparte moment. Dus zei ze maar op een zachte toon dat het niets bijzonders was geweest, waar hij verder niet op in ging. “M’okay dan.” Nog altijd bleef ze hem aankijken, ze moest toegeven dat hij de langste persoon was die ze tot nu toe tegen was gekomen. Pas nu ze zo dicht bij hem stond was hun lengteverschil pas echt duidelijk zichtbaar, ongeveer dertig centimeter torende hij boven haar uit. Een sorry kwam uit haar mond. De ander keek haar niet begrijpend aan. “Waarvoor zeg je dat?” Ja, goede vraag. Misschien was het wel geweest omdat ze zijn rust had verstoord, van zijn drank had gedronken, tegen hem aan was gevallen en zijn shirt beet had genomen. Licht haalde ze haar schouders dus maar op, ze had het woord nu al gezegd, het was te moeilijk om er een gepast antwoord op te vinden. Plots had ze ander zijn wenkbrauwen wat opgetrokken. “Is er iets..?” Hij moest gezien hebben dat haar wangen lichtjes rood gekleurd waren. De drang om weer sorry te mompelen was groot, maar daarmee zou ze hem enkel nog meer verwarren dacht ze zo, dus bleef ze nog stil. Het enige wat ze deed was hem aankijken, haar hartslag nog altijd wat sneller dan normaal. “Vind je dit.. ongemakkelijk?” Voor een kort momemt hield ze haar adem in, hij boog zich namelijk wat meer naar voren toe, verlaagde zijn stem wat meer en keek haar serieus aan. Haar armen liet ze nog altijd slapjes naast zich hangen, niet goed wetend wat wel en niet passend was in deze situatie. "Nee," kwam er toen wonder boven wonder uit. Oke, misschien wel een klein beetje, maar dat zou ze niet toegeven. Het leek wel alsof haar lichaam reageerde op elke centimeter die hij dichterbij kwam, het was raar. "Jij wel dan..?" vroeg ze zacht, al wist ze wel vrijwel zeker wat zijn antwoord zou zijn. Met haar onschuldige, hazelbruine ogen keek ze hem aan. Dit was allemaal nieuw terrein voor haar, dus ze wist niet wat ze precies moest doen nu.

Misschien had ze toch een antwoord moeten zoeken voor zijn vragen, dan was het misschien wat minder awkward geweest allemaal. Maar het was juist die combinatie van haar iet wat awkward karakter en de drank die ervoor zorgde dat ze niet helemaal helder meer kon denken - misschien ook nog wel doordat Logan zo dicht bij haar stond, je wist maar nooit - en dus geen fatsoenlijk antwoord wist in te brengen. Waarom ze hem zo vroeg naar de bekende weg wist ze niet. Hij stond nu zo dichtbij dat ze zijn adem tegen haar huid aan kon voelen kriebelen. “Nee.” Verbazend genoeg klonk zijn stem ook heel zacht nu. Het enige wat Clarissa bleef doen was hem aankijken, iet wat doelloos misschien, maar door de arm om haar middel kon ze niet veel kanten op. Echter kwam het nu tot het moment dat hij actie ondernam, en hoe.

Logan liet haar middel met rust, maar in plaats daarvan tilde hij haar kin wat meer omhoog. Voordat ze het wist had hij zijn lippen al zacht tegen die van haar aangedrukt. Het was alsof alle stoppen doorsloegen in haar lichaam. Ze voelde haar wangen roder worden, haar hartslag versnellen en voordat ze het wist liet ze zichzelf helemaal meeslepen. Clarissa deed een stapje dichterbij waardoor hun lichamen elkaar volledig raakten en voelde zijn andere arm nu rond haar middel. Ze had haar ogen gesloten, vergat totaal waar ze was op dit moment en eveneens het feit dat dit haar eerste kus was geweest drong niet eens tot haar door. Langzaam maakte ze haar lippen weer los van die van hem. Haar armen had ze tijdens de zoen heel voorzichtig om zijn nek heen geslagen. "Waarom deed je dat?" vroeg ze hem zacht fluisterend. Niet dat ze het heel erg had gevonden.. dat zeker niet.

Terwijl ze voelde hoe zijn hand zachtjes langs haar wang streek en hij zijn lippen tegen de hare gedrukt hield, voelde ze hoe haar hart letterlijk in haar keel klopte. Geen wonder ook, het was haar eerste zoen en mensen zeiden dat je die nooit van je leven vergat, alsof het een soort moment was wat iedereen wel eens had gehad. Een moment wat op het kleinste detail onthouden moest worden. En dit hele moment was zo slecht nog niet. Het heldere water van het zwembad waar alleen door de stroming wat rimpeltjes in te zien waren zo nu en dan, het zwakke licht van het zwembad zelf, dan nog niet gesproken over het feit dat hoog boven hun hoofden duizenden sterren helder schenen. Toen Clarissa haar ogen weer opende had hij dat ook gedaan, een zachte glimlach verscheen op haar lippen. Toch kon ze het niet laten om de vraag te stellen waarom hij dat had gedaan, iets waarop hij zacht moest kniffelen, wat enkel die onschuldige vragende blik in haar ogen weer opriep. De ander haalde zacht zijn schouders wat op, een kleine beweging waarbij haar armen wat mee bewogen. “Het leek me een goed moment.” Logan leek het nogal simpel te vinden, misschien was het ook wel gewoon zo. In elk geval bleven ze nog steeds zo staan. Betekende dat.. dat hij het ook niet slecht had gevonden? Ze was vrijwel totaal meegegaan in zijn leiding, want ze had dit nog nooit gedaan. “Vond je het niets dan?” Lang hoefde ze daar niet over na te denken, dus schudde ze al snel haar hoofd van nee. "Juist wel," zei ze zachtjes terwijl ze in haar hoofd een overweging maakte wat juist was om nu te doen. Haar armen liet ze om zijn nek liggen, hij had zijn arm nog altijd om haar middel geslagen. Daarom ging ze maar op de toppen van haar tenen staan en drukte haar lippen zacht - een heel klein beetje twijfelend misschien - weer tegen die van hem. Want ook al stond hij licht voorover gebogen, hij bleef natuurlijk een aardig eind langer.