Chasing The Dragon

Inmiddels was het absoluut overbodig om nog motivaties te zoeken achter Sarina haar acties en de plekken waar ze zich begaf. In principe bestond haar hele leven uit spaceloopjes en op avontuur gaan. Deed ze niet een van deze twee dingen, dan betekende dit over het algemeen dat ze óf sliep, óf te uitgeput was van haar voorgaande avontuurtjes om nog langer de avonturier uit te hangen. Of ze was te nuchter, maar dit kwam zo zelden voor dat het nog amper genoemd hoefde te worden. Haar avontuur momenteel had haar geleid naar een van de weinige plekken op dit eiland die ze niet minstens één keer was tegengekomen op haar wandelingen. Dat ze deze plek nog niet eerder had bezocht, was niet heel vreemd, want tot dusver had Sarina veruit de meeste tijd buiten doorgebracht. Nu de plekken buiten opraakten, echter, was het tijd om binnen op onderzoek uit te gaan, hoe weinig enthousiast ze ook was over het meer onder ogen komen van haar medescholieren.
Saaie plekken als de living room en de lounge had ze bij voorbaat al overgeslagen. Na een vlugge blik binnen de ruimtes die haar allerminst interesseerden was ze gauw weer vertrokken, om op zoek te gaan naar de plekken die er echt toe deden. Geen sportruimtes of bibliotheken, maar plaatsen waar niemand kwam, ruimtes niet toegankelijk voor schoolgangers. Die laatsten bleken nog niet zo makkelijk gevonden. Zoals te verwachten was geweest van een school die haar leerlingen het nieuwste van het nieuwste aanbood en die blijkbaar zelfs de grootste junkies onderdak verschafte, waren de ruimtes waar zij en haar lotgenoten niet hoorden te komen terecht en goed afgesloten. En dus liep ze, lichtelijk geïrriteerd omdat het avontuur waar ze zo naar verlangde haar niet werd gegund, door de gangen, op zoek naar amusement. (Niet dat ze zichzelf niet genoeg kon amuseren met de prachtige roze pil die ze achterover had gegooid en het kleine sleutelpuntje speed dat ze er zojuist achteraan had gewerkt op het damestoilet, maar non chemische hulp kon nooit kwaad, nietwaar?) Haar richtingsgevoel was ze inmiddels zodanig kwijt, dat ze geen idee meer had waar ze naartoe ging en nog maar half van waar ze vandaan kwam. Volledig geboeid door lampen, bordjes voor nooduitgangen, deurklinken en wat al dan niet meer liep ze met grote, rode ogen en pupillen die verrieden dat ze zich niet op deze, maar op een nog onontdekte planeet bevond – als ze al niet gewoon ergens door het heelal zweefde – door de gangen van de school waar ze nog geen enkele daadwerkelijke les had gevolgd. Hoewel ze zich ongetwijfeld nog aan de top van haar space bevond, had ze besloten dat ze wilde bijnemen en dus werd het inmiddels toch wel tijd om hier een geschikte plek voor te vinden.
Alsof de goden – of wel, goden zouden het waarschijnlijk niet zijn – haar gehoord hadden, verscheen daar, alsof het de poort naar de hemel was, een deur. Een deur, jawel, en een zeer simpele ook. Het mooiste van alles: hij had geen slot en er brandde ook geen uiterst aantrekkelijk nooduitgang lampje boven, dus een weg naar buiten kon het ook niet zijn. Als vanzelf stapte ze op de deur af, met haar hand al wat wazig uitgestoken naar de deurklink om hem te openen zodra ze dichtbij genoeg was. Haar ogen, die eerder al hun maximale grootte bereikt leken te hebben, groeiden zo mogelijk nog meer door het enthousiasme van haar nieuwe pareltje; die deur. Na een vluchtige, opgefokte blik door de gang die ze achter zich liet, verdween ze door het nieuwe middelpunt van haar universum en zodra ze de deur achter zich sloot, waande ze zich in een nieuwe wereld die voornamelijk bestond uit heel veel trap. Gelukkig voor haar was het niet donker want Sarina betwijfelde ten zeerste of ze de afdaling gemaakt had kunnen hebben als de ruimte met duister gevuld was en ze betwijfelde nog sterker of ze het lichtknopje, die ze nu duidelijk kon zien, zelfstandig gevonden zou hebben in haar huidige staat van zijn. Met haar ene arm uitgestoken naar de muur, om deze met de vingertoppen van haar wijs- en middelvinger zacht aan te raken, daalde ze de trap af. Haar hart klopte als een razende in haar keel en hoewel dit weinig te maken had met hoe intens de situatie was en des te meer met de drugs die ze naar binnen had gewerkt, voelde ze de spanning in elke vezel van haar lichaam. Ze had haar avontuur gevonden, jawel.
De trap eindigde en een nieuwe gang begon. Haar ogen schoten heen en weer, van deur naar deur, van plafond naar grond en weer terug naar de deuren. Ze wist niet wat het was, waarschijnlijk haar neus voor drugs, maar alsof ze erdoor werd aangetrokken, stapte ze op een nieuwe deur af. Tot haar grote verbazing was zij niet de eerste in de ruimte, zat er iemand op een oud ogende bank. Sarina haar verwarring, die opnieuw minder voortkwam uit de situatie en meer uit haar drugsgebruik, maakte het voor haar in de eerste instantie onmogelijk om iets anders te doen dan gewoon met grote ogen de ruimte in staren. Haar kaken waren strak op elkaar geklemd en ze voelde hoe haar kiezen op een wat nare, veel te opgefokte manier over elkaar gleden. Het duurde niet lang voor de vreemdeling op de bank haar door had en naar haar opkeek, tevens niet lang voor Sarina in de gaten had wat deze vreemdeling precies in zijn handen had. Een glimlachje speelde op haar door de drugs vertrokken gelaat. “Cheers,” merkte ze op, haar ogen speels glinsterend, om vervolgens zichzelf eindelijk los te maken uit de deurpost, de kamer in te lopen en zichzelf in een grote fauteuil te laten zakken, met haar benen over een van de armleuningen. Ze werkte een pakje sigaretten uit haar zwarte, veel te grote mannenbomber en wees met de aansteker die ze uit haar andere jaszak trok richting het gerei dat de gepiercete vreemdeling had uitgestald. “I don't suppose we could make a deal?” vervolgde ze, de glimlach weer rond haar lippen.  

Onder geen enkele omstandigheid had Sarina kunnen verwachten dat haar iets wat overmoedige poging tot een fix krijgen zo goed zou uitpakken. Verbaasd en lichtelijk tevreden met zichzelf tuitte ze haar lippen en knikte ze goedkeurend. Zijn voorwaarden klonken haar meer dan redelijk in de oren. In de eerste plaats zou het alleen maar eerlijk zijn als zij hem zou helpen – of hij er goed aan deed om iemand die al pittig strak stond en die nog afgeleid kon raken van haar eigen haar was een tweede, maar niet haar probleem – en ging ze ervan uit dat hij haar ook zou helpen. In de tweede plaats kon ze in de verste verte geen reden bespeuren waarom ze tegen de jongen met de trillende handen zou moeten liegen. Het mocht bekend zijn dat Sarina over het algemeen minimaal gaf om – wel, alles. Precies om die reden, het feit dat niets haar echt iets kon doen, sprak ze praktisch altijd de waarheid en wanneer mensen het hier niet mee eens waren, was dat heel jammer, maar niet voor haar. Alle keren dat ze wel en opzettelijk loog, hadden betrekking op zaken waar ook daadwerkelijk over gelogen moest worden gezien de waarheid bij de wet verboden was. Sarina had echter in de verste verte niet het idee dat ze deze waarheid voor haar grote vriend de herojunk verborgen hoefde te houden, om redenen die voor de hand lagen, te beginnen bij het zakje in zijn trillende poten. Vandaar dat ze de aansteker, die nog altijd wees richting het zilverfolie en de zippo, nu terugtrok en hem spelend tussen haar vingers door liet glijden terwijl ze instemde. “Oké, prima,” sprak ze en ook zij haalde haar schouders op. Met haar duim opende ze het pakje sigaretten in haar ene hand en met haar mond trok ze er een uit. Vervolgens gebruikte ze het pakje om de peuk af te schermen van onbestaande wind terwijl ze het ding aanstak. Ze inhaleerde, stak zowel haar vuur als het pakje weer terug in haar jaszak en sloeg haar benen van de stoel af om overeind te komen. Eenmaal opgestaan, nam ze de sigaret tussen duim en wijsvinger en blies ze de rook uit. “Let's do this,” mompelde ze, waarna ze de brandende peuk op een willekeurig meubelstuk legde, met het smeulende stuk net van de rand. Geen gezeik, let's get to business. De laatste keer dat ze zich tegoed had mogen doen aan hero was inmiddels alweer pittig lang geleden – toch al zeker een maand – en hoewel Sarina persoonlijk meer was van de spuit, kon zij ook wel inzien dat ze op dit eiland niet zo heel veel te kiezen hadden en dat alle kleine beetjes welkom waren. Daarnaast, beggars can't be choosers. “Wat wil je dat ik doe?”

Ieder zichzelf respecterend junkie wist genoeg over het gebruik van uppers en downers en de gevaren hiervan om niet alles maar vrolijk door elkaar te gooien. Maar net zo goed wist ieder zichzelf respecterend junkie met het kleinste beetje zelfkennis ook dat onkruid niet verging en dat een mensenleven heel wat minder waard was dan iedereen elkaar maar wilde doen geloven. Sarina had al heel vroeg besloten dat, als er dan toch iemand ging sterven, het net zo goed zij kon zijn, want wat deed ze nou eigenlijk met haar leven? En als ze dan toch moest gaan, kon ze haar tijd die ze er wel was maar beter zo groots en fucked up doorbrengen als de grenzen van in leven blijven haar toelieten. Dus, gezien Sarina haar zinnen vooral had gezet op leuk sterven en stukken minder op leven, deed ze precies wat er van haar verwacht werd opdat haar beloning het absoluut waard zou zijn. Ze stapte op de bank af en nam naast hem plaats, om het zilverpapier aan te nemen. Pas nu ze hier zat, zag ze hoe mooi het folie eigenlijk glinsterde. Haar opgefokte blik hield ze geboeid gericht op het glanzende papier, terwijl ze uit alle macht probeerde het ding niet te veel te kreukelen, want dat zou zonde zijn, en niet te strak te houden, want er was haar verteld dat dat niet mocht.
Terwijl ze iets wat opgefokt op haar lip beet om mogelijk klappertanden en te heftig kaakschaatsen te voorkomen, keek ze toe hoe de rock opging in rook en hoe het sliertje het plastic buisje in verdween alsof het niks was. En eigenlijk was het ook niks. Het was maar rook, het was maar plastic, het waren maar stofjes die je hersenen precies op de juiste manier wisten te prikkelen en wat kon daar nu helemaal fout aan zijn? De zippo klapte dicht en met het metalen geluidje was Sarina weer terug in het nu. Het was haar beurt. Ze zag hoe de hit zijn werk deed, hoe een algehele rust op hem neerdaalde en zijn houding zichtbaar minder opgefokt werd. Met een licht opgetrokken mondhoek vroeg ze zichzelf af hoe lang hij al gebruikte en hoe lang hij al niet had gebruikt. Terwijl hij haar het pijpje overhandigde, welke ze dankbaar aannam, vertelde hij haar zijn naam. “Aangenaam,” sprak ze licht grijnzend. “Het is me een genoegen, Frej.” Ze pakte de zippo, zuchtte eens diep in een tevergeefse poging alle drug-drived spanning in haar lichaam te doen ontsnappen en ging klaarzitten, het pijpje al in de aanslag. Ze bracht het ding richting haar lippen, volledig gericht op de hit die ging komen en hoe mooi haar leven eigenlijk was dat dergelijke dingen daadwerkelijk gebeurden (ik bedoel, ze was nog geen maand op deze school en nu zat ze hero te doen in een shady kelder), maar stopte haar handeling halverwege. Met een licht verbaasde blik om de staat waarin ze zich verkeerde, keek ze naar hem op. “Sarina, trouwens. En bedankt.” Een wat plagerige knipoog om het af te sluiten.

Hoewel haar instelling eigenlijk niets meer was dan extreem problematisch, verheugde ze zich als een jong kind op het moment dat haar longen zich zouden vullen met de rook. Sarina was niet verslaafd – of wel, niet specifiek heroïne verslaafd en ze hield zichzelf voor dat ze over het algemeen niet verslaafd was, want afhankelijk zijn van iets klonk zo zwak – en settelde over het algemeen voor alles wat haar kant op kwam, maar toegegeven waren er maar weinig stofjes zo prettig als het spul dat op dat prachtig glinsterende papier op haar lag te wachten.
En ze had het goedje lang genoeg op haar laten wachten. Het antwoord op haar bedankje was een haast achteloze schouderophaal, gepaard met, “My pleasure.” Dit was voor Sarina het teken om op haar beurt ook haar schouders op te halen en zich nu echt te richten op het verrijken van haar space. Met een lichte krul in haar mondhoek klapte ze de zippo weer open. Opnieuw bracht ze het pijpje naar haar lippen. Haar duim gleed over het wieltje van de zippo, een vreemde rilling, die ze afschoof op de verdovende middelen die al wél in haar lichaam zaten, wellicht gemixt met verheuging over hetgeen dat ze er nu bij zou voegen, liep door haar lichaam en ze hield de vlam onder het kristal ogende brokje. Ze keek toe hoe kleine stukjes begonnen te smelten en vrijwel direct in rook veranderden. Tevreden inhaleerde ze alle rook en toen de rock opgebrand was, liet ze zich met gesloten ogen met haar rug tegen de leuning zakken terwijl ze haar ingehouden adem liet ontsnappen. Ze nam een moment om het warme gevoel dat zich door haar lichaam verspreidde in zich op te nemen en te waarderen en opende vervolgens haar ogen, om haar nieuwe vriend – want laten we eerlijk zijn, iedereen met drugs was een vriend van Sarina – met een smiechterig glimlachje aan te kijken. De vraag drong pas tot haar door toen ze haar mond al had opengetrokken om hem opnieuw te bedanken nu ze eenmaal kon beamen dat het daadwerkelijk goed spul was wat ze naar binnen hadden zitten lurken. “Wooow, oke..” Gezien ze nu twee dingen door elkaar wilde zeggen, haar bedankje en wat ze precies had gebruikt, én gezien ze dus, wel, aardig wat had gebruikt, viel ze uit verwarring even stil. Zoekend naar de juiste woorden gleed haar gefronste blik de kamer rond. Schijnbaar vond ze haar antwoord bij de brandende peuk, die nog altijd op de rand van een tafeltje rustig lag weg te smeulen, want bij het zien van die peuk leek alles weer op zijn plek te vallen. “Ohja. Ik ben Sarina dus.” Opnieuw dat glimlachje, vervolgens een zacht lachje omdat ze in de gaten had wat ze zei. “Ik bedoel- Eeeeeh, pillen.” Bij het woord 'pillen' knikte ze goedkeurend en tevreden, waarna haar blik weer terug gleed naar de peuk, waar ze nu toch wel zin in kreeg. “Oh- en een nakkie pep,” voegde ze toe aan haar laatste woorden terwijl ze zichzelf overeind werkte om de peuk te pakken. Het ding was inmiddels al gehalveerd en toen ze hem oppakte, viel de halve peuk aan as op de grond. Een beetje beteuterd keek ze naar het grijze hoopje op de grond, om vervolgens haar schouders op te halen en een trek te nemen. “Hello Kitties, trouwens, die zijn echt goeie. Maar dat ga je nog wel merken,” besloot ze grijnzend. Ze liet haar ogen van de bank naar de stoel glijden, besloot dat ze beter maar een brave waussie kon zijn en haar space toch in ieder geval nu nog de hare moest houden en nam plaats in de grote zetel, precies zoals ze eerder ook al had gezeten. “Hoe lang geleden was het?” vroeg ze, opnieuw dat plagerige glimlachje terwijl ze met een slap vingertje naar het rookgerei gebaarde.

Sarina, high genoeg om toch in ieder geval een enigszins vertraagd reactievermogen te hebben, had bij zijn antwoord op haar eerste vraag alleen maar haar ogen gesloten en met een tevreden glimlach rond haar lippen geknikt. Waarop ze precies geknikt had, wist ze niet maar in alle eerlijkheid maakte het ook helemaal niets uit. Het zachte spacedekentje waar ze zich momenteel onder hadden genesteld maar die over niet al te lang weer van ze afgepakt zou worden, was meer dan genoeg reden om naar alles tevreden glimlachend te knikken. 'Hebben ze denk ik niet waar ik vandaan kom.' Inmiddels had ze haar volgende vraag al gesteld, namelijk hoe lang het precies geleden was, maar zonder duidelijke reden bleven de eerdere woorden door haar prettig rondtollende hoofd klinken. Misschien – of wel, zonder twijfel – waren het de drugs, maar Sarina ervoer het accent van haar nieuwe vriend voor een nacht als bijzonder prettig en wellicht dat het wel om die reden was dat ook zijn volgende antwoord besloot te blijven hangen. Ze had haar ogen opnieuw gesloten gehad, simpelweg omdat dat goed voelde en je een groot stuk van je space misliep als je altijd maar aanwezig en alert wilde zijn, maar opende ze aan het eind van zijn zin. Wat plagerig onder de indruk tuitte ze haar lippen en knikte ze zachtjes. “Zo zo, opgepakt,” sprak ze, een steeds breder wordende grijns op haar gezicht. Ze trok haar benen van de leuning van de stoel en veranderde in een – in ieder geval voor haar staat van zijn – soepele beweging van houding, zodat ze terecht kwam zoals een normaal mens in een dergelijke fauteuil zou zitten. Ze haalde haar benen van elkaar af, ging iets wat wijdbeens zitten en leunde naar voren, haar ellebogen steunend op haar bovenbenen. Het grijnsje sierde nog altijd haar lippen terwijl ze haar vriend de junk met lichtjes samengeknepen ogen in zich opnam. “Dus, waar kom je vandaan?” Ze nam een trek van haar peuk, bekeek het kleine trieste beetje dat nog over was, nam een allerlaatste trek en drukte de sigaret uit op de leuning van de stoel waar ze op zat. Terwijl ze de rook weer liet ontsnappen, keek ze weer op naar de blonde schone. “Ik zou Duitsland zeggen, afgaande op je accent en al, maar ik kan me amper voorstellen dat ze daar géén Hello Kitties hebben. Eerlijk, ik dacht dat alles wat wij hier hebben uit Duitsland en Nederland en dat soort gekke landen kwam. Of ach, nu ik er zo over nadenk, misschien ook wel niet.” Ze was even stil. “En wat maakt het uit, zolang het maar hier terecht komt voor mijn gebruik.” Opnieuw was ze even stil. Ze besefte zich dat ze hem een vraag had gesteld zonder te wachten op het antwoord, glimlachte verontschuldigend en hervatte zich, terwijl ze op zoek ging naar een nieuwe peuk. “Maar Duitsland dus, gok ik. Ik heb wel goede verhalen gehoord over de feesten in Duitsland. En opgepakt? Story time?” Ze vond haar pakje peuken weer, trok er een uit en wierp hem vervolgens op het tafeltje naast het zilverfolie. “Mocht je ook willen,” zei ze met een blik op het pakje, om vervolgens haar sigaret aan te steken en de aansteker achter het pakje aan te gooien.

Sarina zat vast tussen een aanhoudend besef dat ze in haar staat van zijn wel eens verschrikkelijk vervelend kon zijn en het feit dat ze in die staat verkeerde en er dus weinig aan kon veranderen. Ze praatte opgewekt en haar aanname over de jongen zijn land van herkomst was in één grote waterval naar buiten gekomen, iets wat men alleen maar bij haar zou zien wanneer ze zich in deze staat verkeerde, maar was zich er tegelijkertijd zeer van bewust dat de ander zich hier wellicht best aan kon storen. Nu had ze niet vaak druggies meegemaakt zonder zelf ook heavily sedated te zijn, maar de weinige keren dat dat het geval was geweest had ze zich dood kunnen ergeren aan de naïeve opgewektheid en kinderlijke fascinatie voor oersimpele dingen. Maar, zo bedacht ze zich, dergelijke waussies hadden vaak direct de neiging om opvallende types als Meneer Perforeer aan een grondig onderzoek van de ijzerwaren te onderwerpen, en voelden vaak ook bij ieder mens de drang om te laten weten hoe mooooooi ze wel niet waren. En Sarina voelde die neiging niet. En nooit. Toch in ieder geval niet bij vreemden. Zo erg was het met haar niet gesteld en dus moest alles wel meevallen.

Ze besloot in ieder geval dat ze maar even haar rust moest pakken. Frej had haar pakje van de tafel genomen en zijn sigaret aangestoken met zijn eigen zippo. Net als hij, staarde Sarina gefascineerd in de vlam tot hij het ding dichtklapte. Terwijl hij haar vermoeden bevestigde en vertelde over zijn het land en voornamelijk de stad waar hij vandaan kwam, lurkte Sarina aan de sigaret tussen haar vingers. Hij begon over de drugs die voor hem lagen, zijn reden van gebruik en hoe dit tevens de reden was waarom hij was opgepakt. Toen hij zijn verhaal besloot met, “dus geen spannende achtervolgingen ofzo, ik was denk ik niet eens bij bewust zijn toen ze me vonden," blies Sarina haar rook uit in een soort ‘jeuzes, wat heftig’-zucht. In het milieu waarin ze was opgegroeid, kwamen dergelijke verhalen vaker voorbij. Bijna iedereen die ze aan de drugs had zien raken, had iets om te vergeten, gevoelens om te onderdrukken, moeilijkheden om aan te ontsnappen. In zijn geval was het een mutatie, bij een ander was het een Oedipuscomplex. Maakte niet uit. Kon iedereen overkomen. Maar het was wel kut. “Je moet het zeggen als ik iets van een lijn aan het overschrijden ben,” zei ze, en ze nam nog een trekje, “maar mag ik vragen wat de mutatie precies inhoudt als er hero te pas moet komen bij het onderdrukken?” Ze wilde niet vervelend zijn, echt niet, en haar opmerking dat hij zijn grenzen aan moest geven was dan ook volledig oprecht, maar ze kon niet ontkennen dat ze nieuwsgierig was. Zijzelf had in geen enkel opzicht last van haar mutaties, profiteerde er juist optimaal van en had over het algemeen nooit veel contact met mensen die daadwerkelijk vervelende mutaties hadden. Iedereen in haar omgeving had kunnen groeien, machtiger kunnen worden door zijn mutatie.

“Oh en – sorry voor mijn stroom aan vragen – zijn er hier nog interessante plekken die het bezichtigen waard zijn? Ik ga iedere keer weer op avontuur, maar merk dat ik nu toch wel bijna alles heb gezien. I could surely use a likeminded person’s advice.” Een glimlach, een zoveelste trek van haar sigaret, een euforische zucht terwijl ze zich dieper in de zetel liet wegzakken en het gevoel had dat ze daadwerkelijk in het leer kon wegzakken, als een stuk muntgeld tussen de plooien kon verdwijnen. Een prettig soort zacht drijfzand. De glimlach bleef.