Play time. (Open)

Nog een keer keek het meisje achter zich om te checken of haar ze haar 'begeleider' had afgeschud. Een of ander persoon zou haar moeten rondleiden over het eiland zodat ze een beetje te weten kon komen waar alles was. De blondine had daar echter alles behalve behoefte aan en was dan ook vrijwel meteen naar ontsnappingspadden gaan zoeken. Zodra ze haar kans had gevonden was ze weggeglipt zonder dat de man het door had. Hij had de hele tijd al vooral gepraat en niet echt veel op haar gelet. Het zou haar dan ook niet verbazen dat hij nu nog tegen de lucht zou lopen praten als of ze nog achter hem liep. Misschien was het toch geen geweldig slim idee geweest om de man te ditchen gezien ze nu geen flauw idee had waar ze was. Ze was een stukje van het schoolgebouw af, dat wist ze. Maar wat er verder op het eiland te vinden was voor haar een raadsel. Een raadsel waar ze liever zelfstandig achter kwam. Bij het horen van geblaf veranderde het meisje van pad om al snel een kennel in zicht te krijgen. Het wekte haar interesse dus wandelde ze op het ding af. Zodra ze het deurtje ook maar durfde te openen kwam er een vloedgolf van dieren op haar af. Zelf had ze nooit een huisdier gehad, of in ieder geval niet zo ver ze zich kon herinneren. Omringd door een hoop dieren had ze geen kant om op te gaan, ze kon alleen een beetje om zich heen kijken. Daar zag ze dan ook een ander persoon staan. Een jongen die ze iets jonger dan haar schatte. "Hey," zei ze enkel. Was het überhaupt wel slim om anderen aan te gaan spreken juist op een plaats waar ze niemand kende? En nu ze weg was gelopen bij haar begeleider? Het meisje had geen flauw idee hoe de mensen waren die op de school zaten, alleen dat ze allemaal een 'mutant' waren net als ze was.

De jongen had waarschijnlijk gezien dat ze wat overweldigd werd door de enorme massa hond. Hij zakte op zijn knieën en maakte ongeveer de zelfde geluiden als een hond deed. De honden om haar heen leken er op te reageren en stormde vrijwel meteen allemaal weer zijn kant op. Dat was waarschijnlijk zijn mutatie dan. Ze zou er nog wel aan moeten wennen dat er heel wat mensen 'anders' waren en allemaal verschillende mutaties hadden. Ook was het voor haar vrij nieuw dat mensen hun mutatie zonder aarzeling voor de neus van anderen durfde te gebruiken. 'Hey! Rustig, ja ja jullie zijn lief!' Kwam er op een vrolijke manier van de jongen die door de honden half op de grond was geduwd. Dat was op zich wel te verwachten als je de onstuimige boel riep terwijl je op je hurken zat. Na enkele secondes zat de zwartharige jongen rechtop op de grond. 'Hoi, ze zijn een beetje te vrolijk, maar ze bedoelen het goed.' Begroette hij terwijl hij meteen een opmerking over het gedrag van de honden plaatste. Syrill knikte bevestigend, ze waren niet een beetje druk ook. "Ik heb het door," zei ze terwijl ze een wat grotere hond die weer bij haar was komen staan over zijn kop streelde. "Is dat je mutatie, met honden praten?" Ze kon het hier net zo goed vragen. Op die manier zou ze tenminste wat te weten komen over het soort mensen dat zich op het eiland bevonden en hun mutaties.

De jongen grinnikte op haar woorden. Echt iets grappigs had ze er zelf niet helemaal aan gevonden dus echt logisch vond ze het niet. Ze had al wel zo het idee dat de mensen op de school allemaal niet helemaal logisch zouden zijn. Zo vond ze het ook niet logisch dat de kerel die haar rondleidde aan een stuk kon blijven praten en zich niet zo veel met haar bezig hield terwijl dat wel zijn taak was geweest. 'Hm, niet als enigste. Ik kan me in een weerwolf veranderen dus dan is het wel zo gemakkelijk om met andere hondachtige te kunnen praten.' Vertelde de zwartharige jongen haar. Een weerwolf dus. Vroeger zou ze het niet hebben geloofd, weerwolven kwamen alleen voor in verhalen. Niet dus. Het was wel haar eerste keer dat ze er een zag, of nouja in mensenvorm dan. "Dat is op zich wel gaaf, kan ik het zien?" Vroeg ze straight-out aan de jongen wiens naam ze niet eens wist. Haar nieuwsgierigheid nam de overhand dus normen en waarden vielen weg. Als hij het haar zou kunnen laten zien had ze er op zich ook geen probleem me om haar krachten aan hem te laten zien. Op haar nieuwste kracht na dan. Die kostte vreselijk veel energie en was nog wat riskant om te gebruiken ook. Dat deed haar zich afvragen of hij het überhaupt wel kon laten zien gezien weerwolven uit verhalen alleen tijdens volle maan konden veranderen in hun wolvenvorm.

'Goed als jij je mutatie ook laat zien?' Precies het antwoord dat ze had verwacht. Hij zou het wel doen maar enkel op de voorwaarde dat ze de hare ook liet zien. Bevestigend knikte Syrill richting de jongen die de honden bij hem weg stuurde. Lichtelijk verbaast keek ze toe hoe hij eerst zijn schoenen begon uit te trekken. Zodra die uit waren begon de verandering. Voor normale mensen zou het waarschijnlijk akelig of eng moeten zijn maar gezien ze zelf ook niet helemaal normaal was vond ze het eerder cool dan eng. Het lichaam van de jongen rekte op verschillende plekken uit en er begon een vacht op hem te groeien. Aan de poten verschenen lange klauwen en in de bek van de lange snuit die gevormd was verschenen ook langere tanden. Op vier poten was de jongen een stuk groter dan de honden die hem omringde. Weerwolven, of deze in ieder geval, waren een stuk groter dan normale wolven blijkbaar. Een enkele hond kwam duidelijk geïntimideerd met zijn staart tussen zijn poten richting de weerwolf gelopen. De grote wolf begon te kwispelen wat er voor zorgde dat de spanning die er in de kooi hing geleidelijk af nam. Het grote dier kwam voor haar zitten. 'Ik ben trouwens Jack, Jack Salix en wat is jouw naam?' Sprak hij met een stem die plotseling vele male zwaarder klonk dan zijn originele stem. Het klonk Syrill wel grappig in de oren. "Syrill Novaro, let op." Begon ze terwijl ze richting de gaas van de kooi liep. Bovenaan was er een stuk losgegaan waaraan een scherpe punt zat. De beste manier om het duidelijk te maken was het laten zien dus dan maar zo. Door haar arm te strekken kon ze met haar onderarm langs de pin glijden dat voor een snee in haar arm zorgde. Wat bloed kwam uit de wond lopen dus hield ze haar arm een stukje van haar lichaam. Ze had expres maar een lichte snee gemaakt zo zou het niet te veel bloeden, niet te veel pijn doen en snel genezen. Meteen liep ze terug richting de jongen met haar arm richting hem uitgestrekt. In een seconde of dertig trok de wond helemaal terug dicht en bleef alleen het bloed op haar arm zitten. Kleine en ondiepe sneetjes waren in een minuut meestal dan ook wel helemaal geheeld. Alleen bloed bleef op zijn plaats, tegen blauwe plekken hielp haar regeneratie dan ook helemaal niets. "Zie je die eenzame narcis staan daarzo?" Zei ze met een knikje richting een gele bloem die net buiten de kooi stond. Een paar seconde nadat ze dat had gezegd vatte de bloem vlam. Enkel de knop ging in vlammen op, de steel bleef onbeschadigd staan. Vervolgens liet ze een klein vlammetje boven haar handpalm verschijnen. Dat moest die tweede mutatie ook wel duidelijk maken. Het punt was alleen of ze de derde zou laten zien. Een moeilijke blik verscheen in haar ogen. Wel doen of niet doen? Dat was de vraag. "Eerst even een vraagje hoor. Als een mutant hier de controle over zijn of haar krachten verliest en dat voor gevaarlijke situaties zorgt, wat gebeurd er dan?" Of ze het zou laten zien of niet zou geheel aan zijn antwoord liggen. De kans dat ze het onder controle zou kunnen houden gedurende de eerste minuut was vrij groot, toch was er ook de kans dat ze heel snel de controle al zou verliezen en dat voor problemen zou zorgen.

'Gaaf, maar ik genees iets langzamer dan jij.' Reageerde de jongen op haar regeneratie. De jongen had blijkbaar dus ook een versnelde genezing als een van zijn krachten. "De snelheid hangt af van hoe vaak ik het heb gehad. En het is trouwens geen snelle genezing maar regeneratie dus als ik een been verlies groeit die ook terug enzo." Vertelde ze rustig waarna ze zag hoe de jongen zuchtte na haar vuurmanipulatie krachten. Zo heel bijzonder was het schijnbaar niet gezien ze al van meer mensen met dat soort krachten had gehoord van de man die haar rondleidde. 'Vuur kan ik niet beheersen, maar wel kan ik zware dingen op tillen of dikke ijzeren deuren open breken.' Grinnikte de zwartharige jongen waarna hij richting een aanhanger liep. Het ding was helemaal vol geladen dus zou waarschijnlijk wel aardig wat wegen. 'Dit is nog een van de lichtere dingen die hier rond staan, maar blijf wel even op afstand. Ik wil je niet pletten.' Zei Jack voor hij het hele ding aan een hand optilde. In haar andere vorm had ze ook meer kracht dan een normaal mens maar of ze dat ook zou kunnen betwijfelde ze. Hij zette het ding weer weg en kwam vervolgens in haar richting gelopen terwijl ze haar vraag stelde. 'Hm, Meer dan straf geven kunnen ze je geloof ik niet. Dus het lijkt me beter als je die gaven nog niet goed onder controle hebt het beter in hun nabijheid uit voeren. Dan kunnen ze beter en eerder ingrijpen. Maar je kunt hem ook gewoon vertellen.' Reageerde hij na een korte stilte. Dan was het inderdaad misschien slimmer om het maar niet voor te doen. Vertellen was dan ook weer een ander puntje gezien ze er zelf ook niet zo geweldig veel vanaf wist. "Ehm nouja ik heb zelf eigenlijk ook geen idee hoe ik het zou moeten beschrijven. Maar als ik het genoeg onder controle heb ben je een van de eerste die het ziet, beloofd." Zei ze met een glimlach op haar gezicht. De eerste die het zou zien was haar 'broer' gezien ze dat hem had beloofd. Hoe ze dat zou gaan doen was alleen nog een puntje gezien het niet zo makkelijk zou zijn om van het eiland af te gaan en zo'n groot eind vliegen waarschijnlijk ook niet was weggelegd voor die mutatie.

'Laten we dat maar niet doen.' Reageerde de jongen met een lichte grijns op zijn gezicht op haar opmerking over het regenereren van een been. Ze zou het niet gaan proberen ook, wie zou weten hoe lang het duurde voor een heel been was geregenereerd. 'Ach komt wel goed joh. Zo erg is het niet.' Zei Jack nadat ze had gezegd dat het dan geen goed plan was. Ze volgde niet helemaal wat hij er precies mee bedoelde. 'Met wat oefening kom je er wel. Niet iedereen is ergens gelijk goed in... Wel...' Vervolgde de zwartharige jongen. Was het normaal dan om je kracht al meteen helemaal onder controle te hebben zodra je die ontdekte? Zo ver zij wist moest iedereen wel wennen aan zijn of haar krachten als ze nog nieuw waren. Ze had dan ook met haar vuur creatie krachten heel was geoefend in het geheim. In de ruimte die zij en haar 'broer' gebruikte als huis kwam nooit iemand anders dan zij twee. Het was dan ook verboden terrein voor iedereen behalve hun. Daarom was het de perfecte plaats om met haar vuur te oefenen. In het begin had ze daar niet bepaald controle over maar nu ging het er prima mee. Ze kon kleine dingen van grote afstanden laten branden en het vuur volgde precies haar pad, dat was waar het om draaide. "Laten we dan hopen dat ik daar veel de kans voor krijg." Zei ze schouderophalend. Ze had geen idee of de mensen veel mogelijkheden kregen om te trainen met hun krachten of dat het echt bijna alleen maar school was.