Vanaf een afstandje had hij een paar honden in de gaten gehouden. Hij was normaal gek van dieren, maar sinds een korte tijd hadden de dieren een verschrikkelijke angst voor hem. Mel snapte dit uiteraard helemaal niet. Hij vond gewoon... Well... Hij legde een hand in zijn gezicht. Hij had wel genoeg ontkenning gedaan de laatste tijd, het maakte hem zelf een beetje depressief. Nja, niet echt. Je zou het eerder down kunnen noemen. Chagrijnig eigenlijk... Welke woorden konden hem nog beschrijven? Okay nee, stop. Hij zuchtte even luid en kwam overeind, waarna hij kalm richting de dieren stapte. Hij bukte bij ze en probeerde een glimlach op zijn gezicht te halen, maar met een staart tussen de poten kropen ze meteen weg van hem... Melvin knipperde enkele keren met zijn ogen en gromde even zachtjes, duidelijk gefrustreerd dat het weer hetzelfde verhaal was zoals de vorige keren dat hij het had geprobeerd. Nou tja, het was de eerste keer op dit eiland, maar de vorige keren was het dezelfde reactie geweest. Wat was er aan hem dat deze honden weg jaagde? Misschien moest hij maar een katmens worden. Vast een stuk beter dan die honden die blijkbaar een of andere fobie voor hem hadden. Hij trok zijn hand even terug en bekeek deze even. Was er iets raars aan de hand. Nee, helemaal niks... Hij stond op en bekeek zichzelf maar op het eerste zicht opnieuw, niks vreemds aan hem. Hij sloeg zijn armen even over elkaar en zuchtte luid waarna hij zich weg draaide van de honden en rondkeek... Misschien moest hij maar een ander proberen, niet? Dat klonk inderdaad een stuk beter.
Al snel had hij een of ander ras gevonden. Het was een stuk ruiger gebouwd dan de labradors waar hij net bij was geweest. Hij had een Duitse Herder gevonden. Die beesten waren geweldig... Dacht ie. Hij had niet veel ervaring met dieren en voornamelijk niet met honden. Nou hij wist dat ze vier poten hebben, een bek gevuld met tanden en een pels om ze warm te houden, maar verder dan dat kwam hij niet. Daarom snapte hij hun schuwheid ook niet. Als ze hem ook zouden waarschuwen, zoals grommen of blaffen, zou hij er zelfs niet op ingaan... Zoals nu het geval was. Hij benaderde opnieuw de hond, ditmaal in een meer kleinere houding. Maar meneer hond vond het schijnbaar nog steeds niet ok en gromde boos naar hem. Het ene moment gebeurde er dan ook niks en het andere, een moment waarop Melvin even wat meer overeind kwam, zakten de tanden van het beest weg in zijn onderarm. Het duurde een halve milliseconde voordat hij goed en wel een reactie gaf. Wel meteen spande hij zijn spieren aan en sloeg hij de hond weg. Onbewust hierbij gebruik makende van een beginstadia van zijn mutatie, waarbij zijn spieren uitzette en de kracht achter zijn slagen... Well... Yeah... De hond piepte meteen van de pijn en loste hem, maar uit pure paniek haalde mel nogmaals uit. Godzijdank dat de hond deze wist te ontwijken... Kijk... Nou... Hij kreunde even en keek met een grom naar de wonde op zijn onderarm... Waarom?! Waarom! Hij haalde echter trillerig adem en kon zich, ondanks de lichte paniek en pijn, toch wat kalmer krijgen... Waardoor hij weer een beetje normaler werd... Hij sloot zijn ogen even en nam een paar stappen terug. Alsof er niks was gebeurd wandelde hij naar de dichtstbijzijnde bank om erop te gaan zitten en even zijn mouw wat hoger op te trekken. Hij kreunde even en keek naar de wonde die er niet al te mooi uitzag... Zou dit even snel genezen als de kleinere wonden? Vast niet. Hij zuchtte even en legde een hand in zijn gezicht waarna hij zuchtend wat naar achter leunde. Een ding was zeker, hij zou geen honden meer gaan benaderen hier.
Onderwerp: Re: Ah... Great za jul 16, 2016 5:33 pm
You would not believe your eyes, If ten million fireflies lit up the world as I fell asleep. 'Cause they fill the open air and leave teardrops everywhere. You'd think me rude but I would just stand and
stare.
Vick was verbaasd toen hij de stallen van de paarden uit de verte zag opdoemen. Ze hadden hier dieren! Paarden nog wel! Zijn hart maakte een sprongetje. Hij hield van paardrijden. Vroeger was het het snelste vervoersmiddel dat je kon hebben. Vick had al va kleins af aan paard gereden. Hij probeerde het tegenwoordig nog regelmatig te doen, maar omdat hij zoveel reisde en meestal vooral in de grote steden belande kwam het er vaak niet van. De laatste jaren die hij in Edinburgh had doorgebracht had hij er de tijd, plek en zin ook niet voor. En nu was hij hier, en kon hij zoveel paardrijden als hij wilde. Misschien ging hij het wel elke dag doen. Het was toch goed voor hem om buiten te zijn. Dat was immers verandering. Hij was naar het hek van de weide toegelopen en gaf een aai over het hoofd van één van de paarden, die nieuwsgierig op hem af was gestapt. Het voelde goed om bij een dier in de buurt te zijn. Vooral omdat het zo’n tijd geleden was. Hij wilde echter niet te lang blijven. Het was nog niet de juiste tijd om te gaan rijden, vond hij. Zijn lichaam en geest moesten eerst wennen aan de hoeveelheid zonnestralen die hij tegenwoordig op moest vangen. Om dan ook nog eens zo’n intensieve activiteit als paardrijden te ondernemen, nee. Dat was vragen naar een helse nacht in zijn geval. Dus na nog een aantal minuten te blijven staan zei hij het paard uiteindelijk maar gedag en liep hij met lood in zijn schoenen verder. Hij beloofde zichzelf over een paar weken terug te komen. Er was een aardig lange tijd niet veel te zien in de omgeving. Het was immers een eiland dat niet helemaal opgevuld hoefde te worden. Vick genoot van de rust in zijn hoofd. Dat had hij bijna nooit. Er waren bijna altijd mensen om hem heen die hem allemaal dingen te vertellen hadden, en ’s nachts waren er de stemmen die hem vast en zeker ook wat te vertellen hadden. Hij was er alleen tot op de dag van vandaag nog niet achter wat. Ze waren er gewoon altijd. Dus nu er zoveel stilte was, kon hij er echt even van genieten. Ondanks dat de zon die gel scheen en de barstende koppijn die hij daarvan kreeg. Hij had geen idee hoelang hij had gelopen, maar er doemde weer een ander gebouw op. Een kennel, als hij het goed begreep. Hij stond er misschien vijftien meter vanaf en er lag een kat voor zijn voeten te genieten van de zon. Vick hurkte door zijn knieën en kriebelde het beeste op zijn buik. Katten kon je niet echt opsluiten, die waren het gelukkigst als ze op en over alles konden klimmen. Maar hij wist zeker dat ze bij de kennel hoorden. Hij ging weer overeind staan en liep naar het eerste de beste veld dat hij tegen kwam. Daar waas een jongen bezig met de honden. Alhoewel het er niet uitzag alsof de honden hem een vriendelijk onthaal gaven. Vick bedacht zich net dat hij de jongen maar eens moest waarschuwen toen de Duitse Herder zijn tanden in de mutant zijn onderarm zette. Voor een moment schok Vick, maar daarna kwam hij vrijwel gelijk in actie. Hij was echter nog niet eens bij de ingang van het hek en de jongen had de hond alweer van zich af weten te krijgen. Dat moest vast te maken hebben met zijn mutatie, want Vick had dat nooit voor elkaar kunnen krijgen zonder de hond extreem veel pijn te doen. “Gaat het?” vroeg Vick aan de jongen terwijl hij het veld op kwam. Hij sloot het hek zorgvuldig voor hij verder ging. Wat moest er wel niet van komen als de honden zouden ontsnappen? Hij ging naast de jongen op het bankje zitten en bekeek de wond dat het beest had achter gelaten. Hij trok een pijnlijk gezicht. “Dat ziet er niet al te goed uit,” was zijn conclusie. Hij keek de jongen vragend aan. Voor hem was het meer dan duidelijk dat hij iemand in deze situatie moest helpen. Hij twijfelde er niet aan. Zeker niet op een eiland zoals Genosha, waar hij niet het hele proces waar mensen verbaasd waren hoefde te doorlopen. “Als je wilt is het binnen een paar seconden weer zoals vanouds?” Vick liet de kleine korreltjes sterrenstof in zijn handen zweven als hint dat hij de wond met gemak kon genezen. Al wat de jongen hoefde te doen was hem vertrouwen… .
Onderwerp: Re: Ah... Great za jul 16, 2016 10:47 pm
Oh my God
Hoe het hem was gelukt de hond los te krijgen was voor zichzelf een raadsel, maar je hoorde hem niet zuren. Hij was blij dat ie tenminste vrij was van het beest. Ugh... Toen hij echter wat hoorde, keek hij schuin op. Het was iemand die het had zien gebeuren... Meteen bekroop het gevoel hem dat ie beter zou rechtstaan en weg gaan. Why? Gewoon... Een overbezorgde gast die moedergevoelens had... Of iets in die aard was vaak... Interessant. Niet meteen gevaarlijk, hij noemde het gewoon interessant. Zoals er veel dingen hier wel opvielen, was dit helemaal niet anders. Daarbij stelde hij even lichtjes de vraag... Wat als alles opviel... Werd het dan normaal? Hm... Ja... Met die gedachte volgde hij de ander met zijn blik. Geen vooroordelen trekken dan maar, dat klonk goed voor hem. “Gaat het?” Klonk er meteen van de oudere persoon. Hij zag er tenminste ouder uit en daar ging hij dus gewoon van uit. Als het anders was, zou het hem niet verbazen, veel mensen konden er ouder uitzien dan dat ze werkelijk waren. Maar dat was nu niet echt het punt. Hij volgde nog steeds de ander met zijn ogen. Een steek in zijn onderarm liet hem even pijnlijk neerkijken naar de wonde. Sshhs, hij had geen zin in aandacht te geven aan dit ding. Hij klemde even lichtjes zijn kiezen op elkaar. Sigh. Het was zeker geen aangenaam gevoel, dat kon hij wel zeggen. En toen hij terug opkeek, zat meneer naast hem. Het joch bestudeerde de ander even kalm, terwijl zijn gezicht een pijnlijke expressie had. De ander keek op zijn beurt naar de wonde, waarna ook hij niet al te blij keek. Ja, het deed pijn. Ja, echt heel veel. “Dat ziet er niet al te goed uit,” Ja, dat zag hij ook. Hij werd al snel aangekeken door de ander, die een vragende blik in zijn ogen had... Wat nou? Uh... Hij slikte even en keek meteen weg van de ander om rond te kijken op het veld. Moest hij nu een of ander excuus boven halen... Of eerder de waarheid van wat er was gebeurd? Hij wilde het wel doen en dus ging zijn mond wat open. "Ik deed niks... Hij beet gewoon," snoof hij even zachtjes. Ja. En hij had geen ervaring met honden, hij wist gewoon dat als ze je pijn deden je beter wegbleef. Nou... Ook dat grommen geen goed teken was... Maar dat zou hij even aan de kanten schuiven uiteraard. “Als je wilt is het binnen een paar seconden weer zoals vanouds?” Huh? Waar had hij... Oh. Hij knipperde even en staarde naar hetgeen dat in zijn hand zweefde. Hij vertrouwde het niet echt... Wat als het een val was? een manier om hem... Nouja... gewoon... idk... Aanvallen. Punt uit. Niet dat hij daar een aanleiding voor had, maar de hond had dat ook niet gehad. Mensen en honden, ze leken soms meer op elkaar dan dat ze dachten.... Veel dieren eigenlijk. Daarom was hij constant alert en zeker na een aanval, het zij op zichzelf of een ander.
"Wat is dat?" zei hij even terwijl hij hem onderzoekend aankeek, een lichte wantrouw in zijn ogen. Hij legde even voorzichtig een hand langs zijn gewonde onderarm en trok het meer naar zichzelf toe. Het deed duidelijk pijn... En hij wist zelf dat het kon ontsteken en dan... Tja, verdere dingen mee kon gebeuren. Hij zuchtte even zachtjes en keek ernaar. Anders was het op de goede oude manier niet waar? En moest hij niet eens alles geprobeerd hebben? Iets in hem zei nee, maar dat was zijn verstand. Hij luisterde daar amper naar, dus opende hij al snel weer zijn mond wat. "Als je er wat aan kan doen... ja, ga je gang," zei hij kalm op een mompelende manier, duidelijk de pijn onderdrukkende in zijn stem. Het deed verrekt veel pijn... Maar zijn lichaam was al bezig met het wat te genezen. Maar tja, het was niet dat hij een of andere magische kracht had die dat zo kon oplossen. Dat van hem vergde meer tijd en geduld... Wat ervoor zorgde dat het open stond voor andere vieze dingen... Zoals ontstekingen... Ugh. Dat zou echt een pain worden later. Hij had een hekel aan dingen die bleven aanslepen.
Onderwerp: Re: Ah... Great vr jul 22, 2016 12:41 pm
You would not believe your eyes, If ten million fireflies lit up the world as I fell asleep. 'Cause they fill the open air and leave teardrops everywhere. You'd think me rude but I would just stand and
stare.
Misschien was het wel geen goed idee om hem zo te overvallen. Hij was hier immers met hele andere mensen dan thuis. Misschien wilde deze jongen wel helemaal niet geholpen worden. Maar Vick zou zichzelf niet zijn om dat eerst te checken. En zelfs al wilde de jongen het niet, mocht hij Vick wel een hele goede reden geven. Toen hij naast de jongen ging zitten, wist hij in ieder geval dat de jongen niet in opperbeste stemming was door zijn bezorgdheid. “Excuus. Ik wilde niet opdringerig zijn, alleen helpen, verontschuldigde hij zich vrijwel direct. Als de jongen wilde dat hij weg ging, zou hij dat direct doen. De jongen probeerde uit te leggen wat er gebeurd was. Vick kon het niet helpen om even te grinniken. “Ach, dat kan ons allemaal overkomen,” grapte hij. Terwijl hij het zei realiseerde hij zich dat de jongen het misschien wel helemaal niet grappig vond. “Sorry,” mompelde hij er daarna achteraan. Toen hij aanbood om de wond te helen, en daarbij het sterrenstof tussen zijn vingers liet zweven, leek de jongen hem niet te vertrouwen. Hij staarde uitdrukkingsloos naar het glimmende stof en vroeg uiteindelijk wat het was. “Sterrenstof,” antwoordde hij simpel. Dit zei de jongen natuurlijk helemaal niks. Daar ging hij vanuit tenminste. “Het heelt wonden sneller voor je sterrenstof kan zeggen,” legde hij verder uit. De kans was er dat de jongen zelf kon helen, maar de wond was nog niet veel veranderd en het zag er ernstig uit. Mocht dit gebeurd zijn met Vick dan was het allang weer opgelost. Na een moment of stilte en een zucht van de jongen stemde hij in. Vick grijnsde breed. Daar zou hij geen spijt van krijgen. “Het kan een beetje prikken,” gaf hij toe terwijl hij de arm van de jongen recht hield, zodat hij beter bij de wond kon komen. Hij keek de jongen nog één keer vragend aan voor hij het stof zachtjes in de wond liet vallen. Als er iets was wat Vick mooi vond aan zijn mutatie was dit het. Andere mensen helpen en het stof dat door zijn hele lichaam stroomde zijn werk doen bij gewonden. Het was het enige wat hij leuk vond aan zichzelf. Helaas was het een lange tijd geleden dat hij dit gedaan had. Een hele lange tijd. Dit vooral omdat hij niet zomaar iedereen zijn mutatie kon laten zien. Zeker niet toen hij nog jong was. Toen hij echt 18 was en hij vocht voor zijn land. Maar al de gewonden die daar vielen, hij kon het nooit lang aanzien. Hij had levens gered. Maar ook zijn eigen op het spel gezet. En nu zat hij hier, 400 jaar later. Je zou kunnen zeggen dat het zijn eigen schuld was. Doordat het zo lang geleden was, voelde Vick iets bij het helen van de wond. Hij staarde overweldigd naar het proces. Ondanks dat het zo lang geleden was, wist hij precies hoe het ging. Hij had het meerdere malen zijn eigen leven zien redden, vooral tegen zijn zin in. Daarom glimlachte Vick zwakjes naar de jongen toen het helemaal geheeld. Omdat hij niet verwacht had dat het zo’n indruk op hem zou maken. “Zo goed als nieuw,” zei hij terwijl hij de arm van de jongen losliet. Hij zuchtte eventjes zachtjes, om zichzelf te herpakken en richtte zich daarna weer op de jongen. “Honden worden liever niet gestoord worden als ze grommen, of hun tanden laten zien. Misschien wel handig om te weten voor de volgende keer,” knipoogde hij. “Maar mocht het nog eens gebeuren, mijn naam is Vick,” stelde hij zich voor. Als de jongen hem weer nodig moest hebben, zou hij zo weer helpen…
Onderwerp: Re: Ah... Great zo jul 24, 2016 11:07 pm
Oh my God
Het was zo dat Mel sneller op zijn hoede was hier... Daarbij was hij nu ook nog eens gewond. Tussen deze mensen liet dat meteen een soort van alertheid bij hem opkomen. Als in een soort defensie zou je kunnen zeggen. Hij was overduidelijk nog bang, maar Mel zou dat zeker niet toegeven. Zo was hij niet. Hij balde even lichtjes de hand van de gewonde arm tot een vuist bij de gedachte hieraan. Het frustreerde hem verschrikkelijk... Veel te veel eigenlijk... Maar het belangrijkste was eigenlijk... Dat het gevoel, het idee en eigenlijk ook de waarheid van dit alles... hem leken te veranderen. Hij haatte het. Mentaal, fysiek, wat dan ook. Hij was iemand die gemaakt was voor veranderingen, maar op die manier was het gewoon absurd. Dan kon je angst en lichte paniek verwachten, dat was enkel menselijk niet waar? “Excuus. Ik wilde niet opdringerig zijn, alleen helpen," Had er echter geklonken van de ander. Hierdoor keek het blonde joch hem even kort aan... Als het zo was... Dan... Kon hij hem in vertrouwen nemen, toch? Zoveel gedachten en meestal was het allemaal gewoon... Dezelfde vraag die hij stelde, in vergelijking met... Vele dingen. En zo was het ook dat het antwoord steeds hetzelfde was. Opnieuw, belachelijk dus. Hij piekerde maar en ging maar door, denkende aan het ergste dat er kon gebeuren op dit eigenlijke moment. Alhoewel gewond zijn op dit eiland wel een van de ergste dingen was die bij hem opkwam. Hij knikte even simpel naar de onbekende. Hij straalde niet meteen... Dat gemene uit. Of hoe je dat ook moest beschrijven eh... Toen Mel echter meteen een uitleg probeerde te vormen en uitte brengen, grinnikte de ander even. Hierop fronste de jongen toch wel even, een licht pijnlijk gelaat was er echter wel bij te vinden. Toch had hij de ander even licht... geraakt aangekeken. Dat was ook meteen aardig. Hij was in defensie geschoten en de ander lachte het soepeltjes weg... Was het een positief iets? Voor zijn gedachte, en ook zo zijn vragen en bezorgdheid, onbewust wel ja.... Hij slikte even bij dat besef. God. “Ach, dat kan ons allemaal overkomen,” Opnieuw de ontspannen manier van praten, hij deed het zo... uh... Waarom dacht hij hier zo over? Het was gewoon met enige spot, maar ergens ook... Gewoon niet aanvallend bedoeld, grappend dus. Geez, waarom zou hij zijn nek breken over dingen die zo simpel waren? Hij moest hoognodig even weer tot rust komen. Maar dat ging moeilijk als alles op een eiland je tot op het bot irriteerde en niet weg kon... Gvd... “Sorry,” Had er echter achter geklonken, alsof hij bewust was van de spot die hij met de lichte grap had meegebracht. Hij keek hem even strak aan, duidelijk niet echt geamuseerd. Uiteindelijk waren ze tot een punt gekomen waarbij de ander duidelijk maakte dat hij net zoals iedereen hier was.. Opnieuw overspoelde de frustratie hem bij het idee dat hij er ook een was. Hij was geen mutant of freak of hoe ze dat ook wilden noemen. Hij liet zijn oogleden wat over zijn ogen gaan... Leugens, allemaal leugens... Een voor een. Wilden ze hem gewoon gek maken of haten ze hem gewoon? Want het voelde... Echt zo aan. Hij had gevraagd wat het was... Hij wilde eerste weten wat het was, voordat het op hem werd gebruikt. Je wist maar nooit eh... Alhoewel het nog steeds risicovol kon zijn... Natuurlijk... “Sterrenstof,” Ok dan... Sterrenstof? Als in stof van de sterren? Of was het iets anders? Want volgens hem... Bestonden sterren toch meestal uit gassen... Right? Of was dat enkel een manier van iets te beschrijven. Een mooiere naam dan... Geen idee... Iets? Hij had niet echt inspiratie om een leuke, geschikte naam te bedenken... Want pijn en frustratie. “Het heelt wonden sneller voor je sterrenstof kan zeggen,” Eh? Hij knipperde even en knikte even als teken dat hij het snapte. Het heelde dus... Dat was best handig om eerlijk te zijn. Meteen doken er een paar vragen bij hem op, zeker bij het besef dat dit niet al te gevaarlijk uit de hoek kon komen... Toch? Volgens deze persoon kon het enkel helen... En hoe gefrustreerd hij nu ook was, hij voelde zich minder bedreigd dan bij een ander. Vast omdat hij het nogal soepel had aangepakt.
Uiteindelijk had hij dan toch ingestemd. Liever een genezen arm dan een ontstoken wonde. Het zat toch maar in de weg... En als de ander loog en zijn onderarm opeens weg was... Dan zou hij wel nog een klacht indienen. Geen idee hoe, want hij was rechtshandig, maar... Hij zou wel een manier vinden... Ja, pc's en typen, dat bestond natuurlijk ook nog altijd. Er waren zat manieren, het was enkel de juiste ingesteldheid hebben om het te doen. De ander greens even en hij bleef hem met een scherpe blik aankijken, duidelijk op zijn hoede. Wat hij voelde vanbinnen, moest hij niet meteen uiten. Het was beter om even teruggehouden te zijn... Dan voluit positief te gaan... “Het kan een beetje prikken,” bekende de jongen tegen hem. Hij knikte even langzaam. Het kon prikken. Goed om te weten voordat hij zou uitschieten. De haal die hij bijvoorbeeld naar de hond had gedaan leek niet bepaald aangenaam. Hij besefte ergens wel dat het niet normaal was, maar hij wilde het gewoon niet toelaten. Dat was hoe Melvin nu eenmaal in elkaar zat. Toen de ander zijn arm vastpakte en wat rechte voelde hij meteen een verschrikkelijke koppijn opspelen, direct gevolgd door het onbewuste aanspannen van zijn spieren als instinctieve defensie. Hij haalde echter even kalm adem en probeerde zichzelf te ontspannen, wat nogal moeilijk ging met de koppijn die hem met de seconde meer en meer leek te irriteren. Wat deed zijn lichaam toch om dit te bereiken? Gvd. Hij ontmoette de vragende blik van de ander even, maar knikte even met een zacht gesnuif. Het zou wel goed komen zolang ie geen spiertje bewoog, zolang hij niet zou uitschieten. Hij sloeg zijn ogen echter al snel af van de ander, om te kijken naar de lucht. De hemel was prachtig blauw vandaag... Wat hem meteen op wat andere gedachten zette, zodat zijn hoofd niet heel de tijd aan de wonde gesteld was. Maar de koppijn, die bleef, jammer genoeg... Toen het stof de wonde raakte, klemde hij in volle frustratie en pijn zijn tanden op elkaar. Even later liet hij even een zacht gegrom horen, iets dat hij niet bewust deed, aangezien hij meteen een verraste blik kreeg zodra het was gebeurd. Zijn spieren werden steeds aangespannen en hij voelde zich totaal niet goed bij het hele proces. Alsof er iets niet klopte met zijn lichaam, die volledig tegen zijn mentale normen aan het vechten was. Het leek haast een tweede persoon die de ander probeerde over te nemen. Nee, dat kon haast niet. Het moest zeker een of ander probleem zijn. Er was vast gewoon een mentale, logische verklaring voor. Zoals medisch of iets anders... ja, dat was het zeker weten! Hij snoof even en balde zijn handen tot vuisten, zijn spieren werden zowat keihard door de spanning die erachter zat. Hij trilde, hij vocht ertegen. Man, hij wilde gewoon een rustige dag en opeens ben je in tweedstrijd met god weet wat. Serieus, dit eiland deed rare dingen met hem en hij vond het vooral niet fijn. Hij snoof even en sloeg zijn ogen van de hemel af, naar het grasveldje... En daarna naar de persoon die bezig was met het helen van zijn arm.. Uh... Hij slikte even en voelde even een zacht gegrom weer van zijn lippen gaan. Nu was het echt bang aan het worden. Hij wist niet wat er in zijn onderbewustzijn van plan was de ander aan te vallen, maar wat het ook was, hij wilde het voor een keer niet. Wat voor reden had het ook? Ja... Een het noemde hij het... Het was geen ander iemand, het was een gevoel, een drang, een iets dus, dus ook een het.... Right? Hij moest ertegen in gaan, gewoon er niet aan toegeven. Hij kon het best wel... Het was als doorbijten bij de kleine pijntjes. Hij was tenminste een man right... Wat voor reactie was dit? Waarom haalde het zo'n reactie boven... Hij kreeg een steek in zijn kop en haalde diep adem om een kreun te onderdrukken. Zijn oogleden vielen naar beneden... Even niks meer zien van de wereld, dat deed hem goed voor een keer.
“Zo goed als nieuw,” Eh.. Hij slikte even en opende zijn ogen langzaam... Hij voelde zich plots nogal... Slaperig... Maar ugh... Hij schudde zijn hoofd wat en tilde zijn arm op. Hij bekeek het, bewoog het en wreef even over het herstelde stuk.. Zijn spieren waren nog steeds aangespannen, pijnlijk aangespannen zelfs. Maar het slaperige effect die er om de een of andere reden weerhield hem ervan om zich eraan te irriteren. Hij hield zijn hoofd wat schuin en legde beide handen plots in zijn gezicht, om er even in te wrijven. Wat een boeltje was dit nu weer. Hij wees weer formidabel bezig, al zei het zelf. Hij snoof even luid... hij kon dit echt niet slikken, gewoon echt niet... “Honden worden liever niet gestoord worden als ze grommen, of hun tanden laten zien. Misschien wel handig om te weten voor de volgende keer,” Hij keek even langzaam op en ving nog net het knipoogje van de ander... Langzaam knikte hij even... Tanden en grommen, tanden en grommen. "Ik denk dat niet alleen honden dat doen," zei hij plots op een murmelende, slaperige toon. Waah, zo had hij niet willen klinken. Hij vernauwde zijn ogen wat... Maar hij voelde het gewoon... Het kon niet anders... Meteen stond hij even onhandig op om zich uit te rekken, de arm opnieuw te bekijken en even een rondje te wandelen. Onrust en spanning was te lezen in zijn houding, maar op zijn gezicht leek enkel rust te zijn... Het was alsof zijn lichaam en geest het totaal niet eens waren met elkaar. Deels was het zo. “Maar mocht het nog eens gebeuren, mijn naam is Vick,” Ah... Hij knikte even kalm, zijn gezicht nog steeds neutraal terwijl hij even kalm probeerde adem te halen. Okay dan... Het slaperige gevoel leek weer weg te trekken.. Dat was beter... Veel beter... Toch? "Melvin," stelde de blonde jongen zich even kort voor terwijl hij terug ging zitten... Eindelijk weer wat kalmer... Sigh... Hij sloot zijn ogen wat en liet de gebeurtenis van net even terug afspelen in zijn hoofd... Geweldig gewoon. "Sorry... Over net... Soms ben ik mezelf niet zo," klonk er even... Duidelijk een twijfeling en een lichte afkeer in zijn stem. Hij vertelde dit niet graag maar... Hij was na zijn gedrag tegenover de ander hem wel een verontschuldiging schuldig. "Het is vast normaal... Toch? Ik bedoel... Hormonen enzo..." jep, al deze veranderingen waren puur natuur en het was allemaal maar een grote vergissing. Voor hij het wist liep ie weer vrij rond, met wat geld op de bank en een paar goede reizen klaar... Heh... Hij was soms te naïef of niet dan? Niet dat hij het besefte, hij keek er immers maar zo naar. Het was en bleef Melvin en zo zou hij altijd kijken naar alles. Vooral naar dit eigenlijke onderwerp. "Oh en... Bedankt voor het fixen van mijn arm..." klonk er kalm van het joch af. Hij knipperde even en keek naar zijn onderarm... Waarna hij het nu even met een kalme blik bekeek en even lichtjes knikte. Het zag er goed uit. Even erover met een hand even optillen en bekijken.. Nee, het was zo goed als nieuw... Zoals de ander had gezegd. Er was geen schrammetje meer te zien. Het was echt iets speciaals, iets raars of niet dan? Hm... "Nooit gedacht dat... Zo'n mensen dit konden doen," murmelde hij mee tegen zichzelf dan tegen de ander terwijl hij nadenkend naar zijn arm keek. Dus er zat ook goed in het kunnen van deze soort mensen. Dat verbaasde hem eigenlijk niet zo. De media zette altijd alles in een slechter beeld. Mensen keken veel liever naar de slechte scenario's dan naar de goede. Dat was nu eenmaal hoe ze in elkaar zaten. Het was de duistere waarheid, maar ah. Je hoorde grote massa niet klagen, dus dan was het goed voor de kassa-kassa. Dan was het grootste deel van de bevolking toch gelukkig... Ah tja, meerderheid wint toch altijd, wat kon je eraan doen?
