Onderwerp: A Little Bit Of Freedom (Caro bae) vr apr 08, 2016 2:36 pm
It's time for you to shine
De rode kleine krulletjes ging op en neer bij elk klein sprongetje en hupsje. De kleine Kylie was in een vrolijke bui, waardoor de glimlach op haar gezicht er niet zomaar af zou gaan. Het was nog maar net begin de middag en haar lessen waren ook al afgelopen. Niet wetend waar deze dag haar verder nog zou brengen was ze naar buiten gehuppeld. De zon scheen lekker en je kon gerust zonder jas naar buiten. Iedereen voelde het aan dat de lente er weer aan zat te komen. Doordat de weer zo goed was zag je Kylie ook niet binnen zitten. Als klein kind was het ook wel vanzelfsprekend dat dat ze zich buiten beter kon vermaken dan binnen. Ze mochten dan niet direct weten wat ze gingen doen, maar buiten was ze gewoon minder snel verveeld.
Boven Kylie vlogen een paar vogels die om elkaar heen vlogen en dan weer weg vlogen van elkaar. Alsof ze een soort van tikkertje aan het doen waren, maar dan in de lucht. Het was best wel leuk om te zien en ze kon het dan ook niet laten om even te grijnzen. Het bracht haar op een idee om ook tikkertje te spelen. Ze zat alleen wel met een groot probleem. Ze had niemand om mee te kunnen spelen. Ze had even om zich heen gekeken, maar kon ook niet zo snel iemand vinden die het wel een beetje moeilijk voor haar zou maken. Ze liet het idee dan ook wel snel weer gaan, maar dat hield haar er niet van om niet te kijken naar de vogels. Dieren waren namelijk ook wel leuk om de tijd te verstrijken. Ze wist nog wel een keer dat ze zich zo verveelde in Colorado, omdat haar ouders vaak aan het werk waren. Toen had ze ook een hondje, Koda, gehad die haar gezelschap hield en haar tijd snel liet verdrijven. Ze miste Koda best wel heel erg, maar mocht haar hondje niet mee nemen naar Genosha. Iets wat ze best jammer vond, maar ze zal blijven door zeuren bij de hoofd om Koda toch naar hier te krijgen. Ze wist immers wel dat haar ouders er weinig tijd voor zouden hebben en dat hij anders weg moest. En dat was wel het laatste wat ze wilde. Koda was van haar en van niemand anders.
Het maakte haar ook een beetje sad, toen ze langs de animal shelter kwam en ze al die hondjes zag zitten. Ze wist niet precies hoeveel het er waren, maar ze vond het echt zielig dat ze daar allemaal waren. Ondeugend keek ze om zich heen of ze niemand zag en liep naar het hek toe. De honden waren dan wel buiten en konden naar binnen, maar wat meer vrijheid vond ze ook wel leuk dat wist ze zeker. De kleine Golden Retriever die ze zag zitten deed haar echt heel sterk denken aan Koda. Iets wat haar nog een reden gaf om de honden vrij te laten. Weg van het vervelende hok en af en toe maar de vrijheid voelen die ze verdiende. Haar handje reikte uit naar het slot en klikte het open. “Niet zeggen dat ik het was geweest, oké?” vroeg ze de hondjes, waarna ze het hek open deed en ze alle hondjes zag rennen. Ze bleven eerst nog wel in de buurt, maar toen er eentje wat verder weg rende rende er vervolgens wat meer mee. Alleen de kleine Golden Retriever bleef dicht bij haar. Ze ging in kleermakerszit op de grond zitten en liet de puppy op haar schoot. “Wil jij niet mee rennen kleintje?” vroeg ze op haar kinderlijkst, terwijl ze de puppy over zijn kop aaide en tevreden toe keek hoe de honden genoten van de vrijheid en weg rende van de Animal Shelter. Ze stond er niet bij stil dat dit haar in problemen zou brengen, omdat ja het was maar een eiland en de honden konden nooit verder dan het strand. En de vrijheid was goed, dat moesten iedereen haar toegeven. Maar toen ze een iemand zag werd ze toch wel een beetje gespannen. Zij zat maar als klein kind bij het open hek met de kleine puppy als gezelschap en de rest weg gerend.
Onderwerp: Re: A Little Bit Of Freedom (Caro bae) ma apr 18, 2016 4:46 pm
]
Who let the dogs out?
Sinds zijn ontmoeting met Storm stond hij ergens toch wel positiever over het eiland. Want tja, uiteindelijk moest hij hier toch blijven. Een keuze had hij niet, of hij wist het gewoon niet. Maar hier zouden ze hem dus wel kunnen helpen als hij hem werkelijk geloofde. Iets wat hij eigenlijk ook wel deed, want waarom zou Storm over zo’n zaken liegen tegen hem right? Dat sloeg helemaal nergens op uiteindelijk. Cole had de beslissing genomen dat dit alles wel een positieve ervaring kon worden, zolang hij Dux wist in te tomen bij de volle manen zou het nog wel goed komen. Zo niet, dan zou hij wel merken wat er gebeurde uiteindelijk. Maar daar wilde hij momenteel niet aan denken, Nee, het was even tijd om het eiland verder te verkennen hoor. Like, anders zou hij zijn weg hier nooit gaan kennen en dan had hij wel problemen als hij nog eens ging rond dwalen.
De kleine dude had totaal geen idee waar hij naar toe ging, op dit moment bevond hij zich op het plein voor de school. Maar al snel genoeg begon hij zich hier toch wel te vervelen hoor. Er liepen alleen maar grote mensen rond en die waren gewoon heel saai aan het zitten op de banken of wat dan ook. Storm spotte hij nergens, dus yeah dit zou niets worden. Oke, deze plek was lang niet zo leuk als hij er in het begin had uitgezien hoor. Time to move. Misschien vond hij ergens nog wel minder saaie mensen dan hier? Met een klein plofje sprong hij van de bank af en zette zijn zoektocht naar wat plezier verder. Enkele geuren vulde plotseling zijn neus. Dat was vreemd. Het leek wel alsof er honden waren? Of beter gezegd een hele hoop honden die plezier leken te hebben. Oh well, als hij geen mensen vond dan maar een hoopje viervoeters dat kon ook nog wel leuk worden.
Zijn neus volgend begon hij wat sneller te rennen. Als er honden waren op het eiland, like zouden het dan echte zijn of? Vragen gingen door zijn hoofd terwijl hij verder ging over het pad. Het leidde hem tot bij iets wat leek op een huisje. Cole snoof de geur even op, dit was vast de plek waar ze allemaal verzamelde om te slapen of zo. Maar hoe kon het dan zijn dat alle geuren hem nu op verschillende sporen bracht, op eentje na dan. Er was ook een mens. Nieuwsgierig duwde hij de deur van het huisje open en schoot hij meteen naar achter door om daar een meisje te spotten met een golden retriever. Voor heel even beet Cole op zijn wang. Het diertje deed hem zo hard denken aan die eerste goldie toen hij zat opgesloten. Cole haalde diep adem, nee dit was niet dezelfde. Een kleiner exemplaar dat zich blijkbaar niet bij alle andere honden had gevoegd omwille van het meisje misschien? Een minieme glimlach vormde zich op zijn gezicht terwijl hij verder naar haar toestapte. Het hondje leek de eerste te zijn die hem op merkte en voor heel even begon het dier te kwispelen. ‘Heeft hij geen zin om met de andere te spelen?’ Sprak hij met een glimlachje. Zachtjes aaide hij de puppy over zijn vacht, voorzichtig welliswaar. Het was een klein beetje moeilijk voor hem tho, maar hij ging zich niet van zijn stuk laten brengen door dit hoor. ‘Ik ben Cole.’ Het was misschien wel zo aardig om zich voor te stellen, anders zou ze misschien nog rare dingen gaan denken over hem of zo.
Onderwerp: Re: A Little Bit Of Freedom (Caro bae) di apr 19, 2016 7:37 pm
It's time for you to shine
De kleine Golden Retriever die ze voor haar achtste verjaardag had gekregen en had vernoemd naar de kleine beer in de Brother Bear film, Koda. Ze had zoveel met die hond gespeeld en ze was er ook zelf mee gaan trainen tijdens de puppy trainingen. Het was geweest alsof ze er weer een nieuw vriendje had die haar niet zou uit lachen om soms “jongensachtige” dingen die ze wilde doen. Ze was nou eenmaal een persoontje geweest die net zo graag met lego wilde spelen of met pistooltjes als ze met barbie’s deed. Maar het was wel sneller dat de spannende dingen haar aantrokken. De dingen die jongens deden en dan dachten dat zij dat niet kon, omdat ze een meisje was én kleiner dan de rest van haar leeftijdsgenootjes. Vaak werd ze ook niet uitgekozen om mee te spelen met voetbal of barbie’s. Gewoon omdat ze wat anders was, maar dat maakte geen verschil toen ze Koda krijg. De kleine hond die haar gelukkig liet voelen en waarmee ze door de bossen heen wilde lopen en wilde voetballen. Ze kon zichzelf zijn zonder andermans opmerkingen te horen. Ze dacht altijd maar zo: zij durfde tenminste zichzelf te zijn.
En dat was stiekem ook wel de reden waarom ze de hondjes vrij liet gaan uit de Animal shelter. De kleine Golden Retriever die daar tussen zat trok wel gelijk haar aandacht. Het was Koda in zijn jonge jaren. Ze had na kort twijfelen de hek op gedaan en was in kleermakerszit zitten. De Golden Retriever kwam kwisepelend op haar af lopen, likte kort haar handje en ging toen liggen op haar schoot. Puppy’s moesten inderdaad veel slapen dat wist ze nog wel van haar hondje. Die sliep bijna de hele dag. De andere honden mochten dan wel vrolijk rondrennen en vervolgens weg stuiven het eiland over, maar ze zou deze puppy ook aandacht geven zoals andere mensen de los lopende honden zouden aaien. Ze ging met haar handje over zijn kop, maar schrok wel een beetje op toen ze iemand aan zag lopen.
De jongen die op haar af kwam lopen zag er ietsjes ouder uit, maar toch wel vriendelijk vanwege de glimlach op zijn gezicht. Ze glimlachte terug, toen de puppy begon te kwispelen bij het zien van de jongen. Het was toch wel grappig om de reactie’s van een hond te zien als er iemand aan kwam lopen. Vooral bij een jong iemand waren honden net iets enthousiaster. “Heeft hij geen zin om met de andere te spelen?” vroeg hij, waarbij ze haar schoudertjes op haalde. Ze bekeek de puppy en antwoordde:“Misschien is hij gewoon moe? Jonge hondjes moeten ook slapen.” Ze sprak wijs alsof ze precies wist waar ze over praatte. En dat was ook zo. Ze kon nog precies uit leggen hoe het allemaal zat.
Hij aaide de puppy over zijn vacht, waardoor de puppy probeerde zijn hand te likken van blijdschap. Even moest ze giechelen, maar ze stopte toen hij zich voorstelde als Cole. “Ik ben Kylie,” zei ze met een grijns. Ze had Walsh leren kennen, maar nu had ze nog een leeftijdsgenootje. Én de gezelligheid van de pup maakte haar dag wel compleet. Misschien wilde hij ook nog wel spelen met haar en de pup. En als de andere honden kwamen dan die er ook bij. “Vind jij hondjes ook zo leuk?” vroeg ze nieuwsgierig, waarbij ze van de pup naar Cole keek. Het kon immers de reden zijn waarom hij hier naar toe was gekomen of hij was net als haar het gebouwtje tegen gekomen. Of een van de los lopende honden die waarschijnlijk moeilijk terug te vinden waren… Wat de reden ook was ze was in ieder geval een en al oor.
Onderwerp: Re: A Little Bit Of Freedom (Caro bae) ma mei 30, 2016 3:17 pm
Who let the dogs out?
De geur van alle verschillende hondjes was zo overweldigend dat hij echt wel een kijkje moest gaan nemen hoor. Dux vond het niet bepaald geweldig maar liet de jongen maar begaan. Het moest bijna zo zijn dat iemand ze ergens had uit laten ontsnappen of zo. Een andere mogelijkheid zag hij niet bepaald, het leek hem ook wel vrij onlogisch dat ze honden hier zo maar zouden laten rond lopen zonder enige begeleiding of iets. Nah, waarschijnlijk zaten ze meestal in een soort van kennel ding of zo. Dat moest haast wel! Maar dat maakte hem niet minder nieuwsgierig hoor, eigenlijk was het zo goed als het tegenovergestelde stiekem. Een grote verbazing was het niet toen hij een wat jonger meisje verderop zag zitten met een kleine goldie. Instinctief drukte hij de herinneringen die bij hem op kwamen weer weg. Vandaag ging hij zijn dag even niet laten verpesten hoor. Neuwp, dat zat er eventjes mooi niet in.
Het was wel verbazingwekkend dat de kleine pup niet vrolijk rond rende met de andere honden, maar aye. De aandachtsspanne van zo’n klein beestje was niet heel groot dus hij kon het stiekem wel begrijpen hoor. ‘Het ziet er niet naar uit dat hij zal gaan slapen hoor. Die is nog te actief.’ Sprak hij lachend terwijl hij zijn hand door de vacht van het diertje liet gaan, wanneer het diertje begon te likken werd zijn grijns alleen maar wat breder. Dux trok zich iets verder terug. Die had geen zin in een confrontatie met het hondje, of laat staan de blijdschap van het dier. Nee, Dux was helemaal niet happig op teveel mensen om hem heen. Dat kwam mede door dat ze zo lang vast hadden gezeten zonder deftig sociaal contact.
Kylie. Oké, als zijn brein het even toe liet ging hij die naam wel mooi onthouden hoor. Ze was kinda een leeftijdsgenootje. Altijd leuker dan die grote mensen die niet met hem wilde spelen. Goed, zo heel veel speelde hij niet meer hoor. Maar hij had zo heel soms wel eens van die kleine momentjes. Maar best dat hij nog allowed was om te spelen tho. ‘Wel, ik had vroeger een puppy. Dus ja, ik hou wel van hondjes.’ Alleen iets minder dan vroeger dacht de kleine dude er nog achteraan. ‘Maar stiekem was ik gewoon nieuwsgierig. Ik rook al hun geuren en vroeg me af waarom er zo veel puppies los liepen.’ Sprak hij met een brede grimas, duidelijk wel doelend op het feit dat hij wist dat zij degene was die ze had vrij gelaten.
Onderwerp: Re: A Little Bit Of Freedom (Caro bae) do jul 07, 2016 1:20 pm
It's time for you to shine
Terwijl ze bij de kleine puppy zat was het ook wel overduidelijk dat Golden Retrievers haar lievelingsras was als het om honden ging. De goud kleurige vacht die sommige konden hebben liet haar snel denken dat zij ook een hondje was van het zelfde ras. Haar rode krullen waren niet zo vurig rood, maar meer oranje tot goud rood. Haar krullen die dansten om haar kinder hoofdje als ze liep was te vergelijken met het bewegen van de vacht van een Golden Retriever. Alleen de puppy op haar schoot was wat lichter blond. Niet dat het betekende dat ze dan minder mooi waren, want dat bleven ze wel. Ze vond het ras geweldig. Zo nu en dan konden ze heel erg actief zijn, maar ook heel erg lui. Precies zoals Kylie ook was. Zij kon ook lui zijn, maar ook heel erg actief. Terwijl ze er zo over na dacht zag ze steeds meer de vergelijking met haar en het hondenras.
De kleine puppy bleef nog wel liggen, toen de jongen er aan kwam lopen. Maar hij kwispelde wel heel erg dat hij haar zachtjes sloeg tegen haar knie. Door dat het geen pijn deed en het niet kwaadaardig was of iets trok ze er niet veel van aan. In plaats daarvan begon langzaam een gesprek met als eerste de loslopende honden die zij misschien had vrijgelaten. Ze sprak zo eigenwijs als het maar kon, maar er was toch wel iets van wijsheid in haar stem te horen. Ze wist hoe honden werkte en dan vooral Golden Retrievers. “Het ziet er niet naar uit dat hij zal gaan slapen hoor. Die is nog te actief.” sprak hij lachend, terwijl hij een hand door zijn vacht heen haalde, terwijl de puppy aan zijn hand ging likken. De jongen had wel gelijk, maar de kleine Kylie was koppig. Ze zou er niet aan toe geven als was het overduidelijk dat hij echt gelijk had. De staart kwispelde nog altijd door en de kont van de puppy ook een beetje omhoog om de jongen uit te dagen om te spelen. “Nee, ik denk ect dat hij moe is, hoor,” grapte ze. De vrolijkheid straalde gewoon van de puppy af en ze moest er een beetje om lachen. “Hij is nu ook gewoon heel erg boos,” probeerde ze zo serieus mogelijk te klinken, maar door de grote glimlach op haar gezicht was het moeilijk om serieus te blijven om de grap nog geloofwaardiger te maken.
Het was niet vaak dat ze andere leeftijdsgenootjes tegen kwam. De jongen die zichzelf had voorgesteld als Cole mocht misschien dan wel een paar jaartjes ouder zijn, toch rekende ze hem wel mee als een leeftijdsgenootje. Een leeftijdsgenootje die ook wel van hondjes hield net zoals zij. Als hij dat niet deed wat was dan zijn reden om naar een plek te gaan waar ze de honden had los gelaten? Haar gedachten gingen al snel naar een romantische sprookje waar de jongen naar het meisje ging omdat ze zo mooi was en haar uiterlijk hem aan trok, maar dat kon het zeker weten niet zijn. Ze was immers geen echte prinses zoals in een van de sprookjes. Tenzij je keek naar de het sprookje ‘de prinses en de kikker’, maar dat idee vond ze maar vreemd, maar wel lief te gelijk. Voor de zekerheid wachtte ze nog even op antwoord, voordat ze dat idee uit haar mond liet glijden. “Wel, ik had vroeger een puppy. Dus ja, ik hou wel van hondjes.” sprak hij, waarna ze enthousiast naar hem keek. “Ik had ook een puppy, maar nu is hij ouder en is het geen puppy meer,” zei ze enthousiast, waardoor de puppy op haar schoot even beledigd naar haar keek. Door haar enthousiasme had ze wat met haar beentjes bewogen wat hij blijkbaar niet zo leuk had gevonden. Ze aaide hem weer over zijn vacht en hij gaf haar een likje, waarna hij vervolgens rolde op zijn rug van haar benen af. Ze kriebelde hem over zijn vacht op zijn buik en keek op toen hij weer verder sprak. Ze trok een wenkbrauw op en keek hem vragend aan. “Jij rook de honden?” vroeg ze, maar begon toen te lachen. “Ooh had een van de hondjes gepoept dat je ze daardoor rook?” Wist zij veel dat de jongen er een mutatie voor had of iets.
Onderwerp: Re: A Little Bit Of Freedom (Caro bae) vr jul 29, 2016 7:32 pm
Who let the dogs out?
Het meisje probeerde hem te overtuigen dat de pup echt wel moe was, al was het een grapje. Iets wat Cole automatisch ook deed lachen. Aan de activiteit van de kleine pup zou het echt wel niet liggen als je het hem vroeg. Voor even kwam er zelfs een zacht gegrinnik uit zijn mond toen ze meedeelde dat hij boos was. ‘Hij is zo boos, zo meteen gaat hij misschien nog wel bijten.’ Het kwam er lachend uit. Maar Cole wist als de beste dat zaken in een oog opslag konden veranderen al zou dat hier hopelijk niet het geval niet zijn. Dat zou gewoon jammer zijn. Stiekem vond hij het nog wel leuk om iemand van zijn leeftijd te zien, of nou ja toch iemand die meer in de buurt kwam dan bijvoorbeeld Storm of zo. Maar goed, dat was hier wel vrij normaal. Misschien hadden de mensen van hun leeftijd gewoon niet zo snel door dat ze ook een mutatie hadden of iets?
Op de vraag of hij hondjes ook leuk vond, gaf hij na enkele seconden antwoord. Natuurlijk, ondanks zijn aanvaringen ermee al was dat nooit zijn fout. Toch had hij verteld dat hij vroeger een puppy had gehad, 4 jaar geleden om exact te zijn. Toen hij het diertje had gekregen was hij zo blij geweest, al had hij er niet heel lang van kunnen genieten jammer genoeg. Maar dat hoefde Kylie niet te weten, en het zou de mood toch maar verpesten. Die mood werd nu voornamelijk gecontroleert door de nog steeds kwispelende pup die hij over zijn bolletje bleef aaien. ‘Het zou maar raar zijn als puppy’s klein bleven, toch? Wij worden ooit ook groot, dus die moeten met ons mee groeien.’ Grijnsde hij breed. Al was dat jammer genoeg niet iets waar hij over kon meespreken, sterker nog hij wist niet eens of de pup nog in leven was of zo.
Vanaf zij stopte met aaien over het buikje van het kleine hondje, nam hij haar plaats in. Stopte er ook niet mee terwijl hij haar vraag hoorde. Meteen wou hij er op inspreken, maar ze was hem voor en maakte een grapje waardoor hij even een vuil gezicht trok. Ew, nee dat zou gewoon vuil zijn. ‘Wel, dat kan. Maar dat rook ik in ieder geval niet.’ Sprak hij lachend. ‘Ik heb een betere neus dan de meeste mensen, met dank aan mijn mutatie. Dus poep moet ik echt niet ruiken hoor.’ Klonk het al lachend. Nah, hij wilde zich het echt niet voorstellen hoor. Bah! ‘Ben je hier al lang? Op het eiland dan.’
Onderwerp: Re: A Little Bit Of Freedom (Caro bae) za jul 30, 2016 2:24 am
It's time for you to shine
Het deed Kylie goed dat ze gezelschap had van een kleine pup en een jongen van -bijna- haar leeftijd. Ze kon hem in de maling nemen, zoals ze haar broers(!) ook had geplaagd. Eigenlijk was het enige wat ze deed hem iets wijs maken, nou ja dat probeerde ze in ieder geval. Ondanks dat het voorbestemd was om een mislukte poging te zijn bleef ze toch maar even door gaan. De puppy mocht dan wel super vrolijk zijn, maar in Kylie’s ogen was hij moe en boos. Ze wilde er graag serieus bij blijven, maar door dat ze haar lach moest in houden ging het iets moeilijker. Het was haar bijna gelukt om haar lach te onderdrukken, maar door de lach van de jongen was het voor haar te moeilijk en begon ze zelf ook mee te lachen. “‘Hij is zo boos, zo meteen gaat hij misschien nog wel bijten.” Sprak hij lachend. Ineens stopte ze met lachen en keek licht geschrokken van de pup naar de jongen. “Hij gaat toch niet echt bijten?” vroeg ze voor de zekerheid. Stiekem vroeg ze zich echt even af of ze later actrice zou worden, want haar kleine act om de jongen in de maling te nemen ging tot nu best wel goed. Het was alleen de lach die ze moest leren onderdrukken, want zoals nu kon ze het niet laten om zachtjes te grinniken. “Het was maar een grapje, hoor. Ik ben niet bang voor boze puppy’s,” zei ze om hem er van te verzekeren dat het helemaal goed was.
Het zou raar zijn als Kylie een hondje zou hebben, maar hondjes helemaal niet leuk vond. Dat zou erg jammer zijn voor Koda, maar ook voor haar. Aangezien ze dan alsnog niemand had om mee te spelen als haar ouders weg waren naar het werk. Even vroeg ze zich of Koda dan alsnog zo’n lieve hond zou zijn geworden als wat hij nu is. Misschien hadden haar ouders haar dan wel een kat gegeven… Ze zou kat hebben niet erg vinden, maar die liepen altijd naar buiten. Een hond daar in tegen was echt veel leuker. Ze was zo vaak met Koda de bossen in gegaan om te wandelen en elke keer als zij de weg niet meer wist bracht hij haar thuis. Wat was het toch fijn om een hond te hebben. Even helemaal in gedachten verzonken keek ze weer op naar Cole die weer was begonnen te spreken. “Het zou maar raar zijn als puppy’s klein bleven, toch? Wij worden ooit ook groot, dus die moeten met ons mee groeien.” Grijnsde hij breed. Een glimlachje kwam van haar gezicht en ze keek weer terug naar de kleine vrolijke pup. “Ja, maar puppy’s zijn ook zo leuk en schattig,” sprak ze overtuigend. “Dan kun je ze nog veel leren en dan als ze ouder zijn dan zijn het zulke lieve beesten,” glimlachte ze. Ze keek weer terug naar Cole en bekeek hem eens goed. “Was jouw puppy ook zo leergierig?” vroeg ze. Ze was wel nieuwsgierig geworden hoe zijn puppy was geweest en hoe hij nu was geworden, maar één vraag tegelijk.
Maar zijn puppy was niet het enige waar ze nieuwsgierig naar was. Ze was ook wel nieuwsgierig hoe hij haar had gevonden. Ze had al raar opgekeken, toen hij had uitgelegd dat het door de geur van de honden kwam; maar zo sterk vond zij de geur van honden niet. Dus dan was haar enige conclusie dat er een puppy had gepoept. Het was best wel vies als je er zo over na dacht, maar zo nu en dan moeten honden ook hun behoefte doen. Dus het zou toch kunnen dat Cole hier naar toe was gegaan vanwege de poepgeur? “Wel, dat kan. Maar dat rook ik in ieder geval niet.” Ze trok nieuwsgierig haar wenkbrauwen op. Nu begon ze de jongen wel een beetje mysterieus te vinden. “‘Ik heb een betere neus dan de meeste mensen, met dank aan mijn mutatie. Dus poep moet ik echt niet ruiken hoor.” Sprak hij lachend, maar het was niet iets waar de kleine meid om mee moest moest lachen. “Dus jouw mutatie is sterkere neus?” vroeg ze, waarbij ze nu wel moest lachen. Ze vond het gewoon best komisch om te weten dat er mutatie’s bestonden dat iemand een sterkere neus had. “Of kun je toevallig ook beter horen en zien?” vroeg ze uitdagend en lachend te gelijk. Ze zag het al helemaal voor zich dat er nu gewoon de scène plaats vond van Roodkapje en de boze grote wolf.
Zijn volgende vraag was wel een vraag dat ze had kunnen verwachten. Het duurde echter even tot ze er antwoord op gaf doordat ze even moest nadenken hoelang ze hier al was. “Ik ben hier nu ongeveer...” Nadenkend legde ze haar handje op haar kin. “Ander half tot twee maand,” antwoordde ze met een glimlach. “En jij? Ben jij hier al lang?” vroeg ze nieuwsgierig. Blijkbaar was het wel iets van de standaard dingen die gevraagd werden, maar dat was oké. Ze konden niet voor altijd over puppy’s en mutatie’s blijven praten.
