Aleksandra kwam het klaslokaal uit en zei gedag een meisje dat ze had leren kennen tijdens de les. Ze begon zich eindelijk wat open te stellen naar andere mensen toe. Na haar vertrek uit de middelbare school had ze zo veel mogelijk contact met anderen vermeden. Sinds ze op Genosha was probeerde ze er aan te werken. Ze wandelde richting de cafetaria om een smoothie en een appel te gaan halen. ”Dank je wel.” Zei ze, schonk de dame achter de kassa een vriendelijke glimlach en wandelde naar buiten. De lente was officieel begonnen op het eiland. De zon scheen neer en haalde de laatste koude uit de grond. Vogels floten en enkele dappere bloemetjes waagden zich er al aan om hun hoofd boven de rond te steken. Ze nam haar oortjes uit haar tas, maar bedacht zich al gauw. Het was nu niet het moment om je af te sluiten van de wereld. Het was een soort van transformatie. Ze stapte het gebouw buiten. Wanneer de zonnestralen haar gezicht raakt kwam er automatisch een glimlach op haar gezicht.

Ze was op weg naar de tuin. De kleuren daar waren momenteel nog heel zacht en vooral groen, maar het zou niet meer lang duren voor het daar vol van kleuren zou zijn. Ze wandelde door her poortje en rook nu al de frisse geuren van verse planten. Een bankje bij een mooie volle struik leek haar wel te roepen. Ze zette zich neer en hief haar voeten ook op het donkere hout. Met een taak op haar benen genoot ze van de natuurlijke geluiden van de lente. De rest van de dag had ze geen lessen meer. Misschien werd het dan maar eens tijd dat ze genoot van haar vrije dagen. De enige persoon waar ze zich tot nu toe echt voor open had gesteld was Victor. Het werd tijd dat ze van deze dag gebruik maakte voor iets beter dan gewoon schoolwerk.

Ze gooide het klokhuis van haar appel en de lege beker van de smoothie in de vuilbak op weg naar de uitgang. Haar papieren was ze tijdens het stappen ook aan het wegmoffelen in haar tas.Net wanneer ze weer ophoog keek stond er een jongen voor haar. ”Owh!” Riep ze uit, wanneer ze haar volle lichaam tegen hem aan drukte. ”Omg, sorry.” Ratelde ze, terwijl ze hopeloos over de schouder wreef waar ze tegenaan was gelopen. ”Perfecte eerste indruk.” Weerklonk het in haar hoofd. ”Zo ga je zeker vrienden maken.” Het rood trok naar haar wangen. Gelukkig hielpen haar lange haren wel om het te verbergen. Diep van binnen leek het beste om te doen om gewoon weg te wandelen nu. Jammer genoeg leek ze wel een de grond vastgenageld en was het onmogelijk om zich uit de voeten te maken. Misschien werkte haar lichaam nu wel in haar voordeel en moest ze de situatie gewoon omarmen. Niet letterlijk, want dat zou vrij raar zijn voor de jongen.


OOC: Sorry, hij is niet zo goed.

491 words, vick