Let's be alone together

Als je Noel Chambers was, kwam dat onvermijdelijk met enkele zaken. Eén van die zaken was een pertinent gebrek aan respect voor de heilige huisjes van de wereld, een persoonlijke weigering zich te houden aan officieuze afspraken die niet gemaakt waren in zijn bijzijn. Een ander was de neiging hard te zijn in zijn oordeel. Niet zozeer in de zin dat hij ongenuanceerd dacht, de wereld rondom hem waarnam in enerzijds zwarte en anderzijds witte tinten en een mooie verdeling in zijn hoofd had gemaakt met een paar categorieën waar je iedereen in kon plaatsen, mits je soms een deel van hun wezen negeerde. Nee, het was eerder zo dat hij een fijngevoelig oog had voor fouten. Of dat nu goed was of niet, daar hield hij zich niet zo mee bezig – hij zag ze nu eenmaal, de onvolmaaktheden en de verbeterpunten. Hij sprak ze niet altijd uit, hoor. Ergens in zijn opvoeding was heus wel aan bod gekomen dat je men niet altijd hoefde te wijzen op alles wat er mis was met het een of het ander. Geloofde hij. Maakte dat echt uit vanwaar hij dat inzicht had gehaald? Punt was dat hij het wist.

Nog iets dat samenhing met zijn wie hij was, was die ene rariteit van hem, je weet wel, het bloemen kotsen uit aardigheid en alles. Oh, voor een ander was het ongetwijfeld erg grappig allemaal, maar als je het zelf had, verging het lachen je ongeveer op het moment dat er een vrucht van je verbale arbeid uit je strot werd geramd met een peristaltische beweging waarvan je eigenlijk constant vergat dat je het in je had. Zo nu en dan werd verstrooidheid beboet. Zwaar leven. En het was een belachelijk voorval geweest eigenlijk, eentje van dertien in een dozijn als het ware, zodanig banaal dat hij eenzelfde situatie als iets van een paar honderd keer moest hebben meegemaakt. Maar nee, hoor, vandaag dacht hij even niet na, liet hij zijn kamersleutel vallen en hoppa, dan kwam er ineens een amaryllis uit je bek wanneer je op een onnadenkend moment degene die je sleutel opraapte en die het onding aan je terugbezorgde tot je held benoemde. Wat een feest toch weer. Waarom waren amaryllissen in godsnaam zo groot en waarom moesten al die bloemen uit zijn strot volgroeid zijn? Godallemachtig. Hoe groot dachten ze dat zijn mond was? Goed, goed, in figuurlijke betekenis was die behoorlijk groot, maar als je het letterlijk nam, dacht hij niet dat zijn mond zoveel groter was dan gemiddeld. Wel rekbaar. Dankzij genoeg training op dat vlak, verdomme, en hij was er niet blij mee.

Hij was sowieso niet blij vandaag, had geen zin om een paar dansjes te placeren met als enige reden dat de zon zijn smoel bescheen en een narcist zou kunnen stellen dat de vogels hem bezongen. Sorry. Misschien morgen. Vanwege eerder beschreven kenmerken ontstond er een wisselwerking die hem nu naar een dwaaltocht in de tuin hadden gedreven met de malende gedachte in zijn hoofd waarom hij in vredesnaam na iets meer van vijftien jaar nog altijd zulke achterlijke fouten beging. God-al-le-mach-tig. Je zou toch echt verwachten dat een filter voor beleefdheid en vriendelijkheid op den duur ingewerkt zou worden in zijn systeem. Ha. Ha-ha, nee, niet als je een hekel had aan alles wat opgelegd werd. Het leukste van dit alles was dat hij het zichzelf nog aandeed ook, onbewust dan.
 
De tuin waardoor hij dwaalde, was er één dat niet onder te brengen was in een categorie, Engels noch Frans, en ergens ergerde dat hem. Als ze geen symmetrische structuur à la française konden aanhouden,  konden ze tenminste een degelijke chaos creëren. Maar nee, tuinarchitectuur was niets waar de gemiddelde Amerikaan mee bezig was, dus was het een soort van kruisbestuiving tussen de twee stijlen geworden. Natuurlijk. Het was lelijk. En hij had genoeg zout in zijn gefrustreerde hoofd om elke slak die hij tegenkwam ervan te voorzien. Werd vast leuk.

Rust was iets dat je per definitie niet kon vinden op een plaats als dit, op een plek waar mensen niet vandaan konden vooraleer ze een bepaald traject hadden doorlopen. Met een grote groep mensen samenleven op een beperkte oppervlakte, hoe groot die ook was, was nu eenmaal vragen om een permanente achtergrondruis van beweging en leven. Misschien midden in de nacht, wanneer iedereen sliep of zichzelf in coma aan het zuipen was – één van de twee – en je je ver, ver verwijderde van de plaats van de ledikanten en van elk Babylonisch oord om de rust te vinden, een stilte die slechts verstoord werd door enkele natuurlijke geluidsfactoren. Misschien dat je het dan vond, dan kon het wellicht. Maar niemand ging op zoek naar absolute stilte, niet echt – het enige wat zulke stilte deed, was je te bewust maken van de geluiden van je eigen lichaam en tja, het nadeel aan een verhoogd bewustzijn van jezelf was nu eenmaal dat je het comfort van spontaniteit verloor. Relatieve rust aan de andere kant, ja, daar was de hele godvergeten wereld constant naar op zoek om het slechts bij momenten vinden en vervolgens te beweren dat ze plots zichzelf hadden gevonden. Dat was dan erg leuk voor ze. Als je het aan Noel vroeg, begreep hij nooit waarom jezelf hervinden altijd betekende dat je niet kon ophouden met erover te zeuren, net alsof het hem ook maar iets kon schelen dat jij toevallig een boek over Gandhi had gelezen.

Niet dat hij zelf nooit behoefte had aan rust, aan peis en vree in zijn omgeving. Natuurlijk had hij dat, en al zeker op de momenten dat de ruis in zijn hoofd al de rest overstemde, maar vandaag behelsde zo’n bui niet. En daarmee was eigenlijk alles gezegd wat er te zeggen viel over voorgaande ellenlange inleiding die eigenlijk strikt nutteloos was. Sorry. Maar zeg eens, weet je welke bui Noel dan wel had? Nee? Wel, hij was gefrustreerd om iets stoms en dat wist hij zelf ook, wat maakte dat hij zin had om zijn humeur op een ander af te reageren. En echt, als hij echt op zoek was geweest naar rust om de afwezigheid ervan in zijn hoofd te compenseren, had hij de jongen tegen wie hij was opgebotst gezegd op te rotten, al dan niet met uitweidingen over hoe hij dat precies moest doen voor het geval hij dat niet wist, en was hij dan verdergegaan. Maar dat was niet het geval. Dus hield hij halt en bekeek hij zijn kersverse afreageerobject eens van kop tot teen. Hij kon zich vagelijk herinneren dat hij die gast ooit eerder had gezien, maar meer kon hij niet uit zijn hoge hoed toveren. Wat jammer.

Maar wauw, als dit echt het beste was waarmee die jongen kon komen, was het echt geen wonder dat hij geen memorabele indruk op hem had gemaakt. ‘Wacht even, bedoel je dat deze twee dingen in mijn kassen een nut hebben? Wauw! Dat verklaart een hoop, vind je niet?’ Kijk eens aan! Oh, kijken, hij wist schijnbaar niet hoe dat moest. Godallemachtig. Hij dacht niet dat hij hier moeite zou hebben om geen bloem uit te spugen. Wat eigenlijk precies was wat hij nodig had. ‘Heb jij ze ook?’ vroeg hij geïnteresseerd, waarop hij hem ostentatief bekeek. ‘Oh, kijk toch! Jij hebt ze ook! En aangezien jij toch zo goed weet wat je ermee moet doen, waarom gebruik jij ze dan niet?’

Als hij nu iets stoerder was geweest, had hij nu tergend traag rook geïnhaleerd van een sigaret om zo te bewijzen dat hij daar helemaal niet over had na moeten denken, maar hij was niet zo stoer dat hij op voorhand over zulke dingen nadacht en bovendien niet meer dan een sociale roker. Wat ook zo was, trouwens, het “er niet over na hoeven denken”-gedeelte dan. Op een standaardchagrijn als meneer hier met iets bijdehands antwoorden vond hij nooit erg moeilijk, zeker niet wanneer hij sowieso niet al in een opperbest humeur was. Maar goed, hij was hier niet degene met een sigaret en hij was sowieso het type om plots te verleren hoe inhaleren ook alweer ging op een moment dat hij niet voor schut wilde staan, dus misschien was het maar beter ook. Wat was hij toch weer verstandig bezig.