{ Floor in need of some love

Hij had zijn tour vervolgd en was weer een stapje verder gegaan. Misschien wel te ver deze keer. Hij voelde zich verschrikkelijk ziek en terwijl hij de zon, die eigenlijk niet eens zo vel scheen, op  zijn huid voelde brandden wenste hij dat hij niet zo ver van het gebouw was gegaan. Hij kende het eiland nog lange niet goed. Als hij nou eens had geluisterd naar zijn lichaam had hij nu niet in deze situatie gezeten.
Maar de eerste keer dat hij naar buiten stapte op het eiland. De eerste keer dat hij tegen al zijn instincten in ging en vrijwillig de veilige muren van een gebouw verliet was er iets los geraakt in hem. Een soort nieuwsgierigheid die bleef. Niet alleen nieuwsgierigheid naar het eiland, want dat zou hem eerder ook niet naar buiten hebben gelokt, maar nieuwsgierigheid naar alles wat met buiten te maken had. Als hij niet oppaste wandelde hij zonder er erg in te hebben onder een volle maan over het eiland heen.
Dat mocht hij niet laten gebeuren. Want de lessen putte hem uit en ondanks dat hij niet super emotioneel was miste hij zijn voormalige huis en vrienden toch best wel.  Hij zou de controle verliezen en mensen pijn doen. En dat terwijl hij nog bijna niemand kende. Zo zou het wel erg lang duren voordat hij vrienden maakte met iemand. Laat staan vinden waarnaar hij zocht.
Dit keer was hij uit gekeken op de plaatsen rond de school. Waar hij, mocht het zover komen, veilig weer terug kon rennen naar de school. Vanmiddag toen zijn lessen ten einde waren gelopen, wilde hij in eerste instantie een kijkje gaan nemen bij de stallen. Maar toen hij eenmaal buiten was, ging hij toch wat verder dan hij bedoelde.
De reden dat hij zo ziek was, was omdat hij al dagen zijn instincten negeerde en buiten in de zon liep. Hij had dit niet door gehad tot hij te ver was gegaan en het skatepark al in zicht kwam. Hij besloot dat het toch beter was om verder te lopen dan om terug te gaan. Bij het skatepark kon hij misschien even ergens zitten en op adem komen. Hij was liever een schuurtje of iets in die richting tegen gekomen, maar het was beter dan niks.
Hij liep bijna strompelend over het pad naar de stuntbaan. Het maakte toch indruk op hem. Hij kon skaten. Vrienden van hem hadden het hem ooit geleerd. Eens was dat een hele rage geweest, en ook hij moest daar natuurlijk aan meedoen. Als hij het zich goed kon herinneren had hij die tijd in Frankrijk doorgebracht. Als hij zich niet zo belabberd voelde, kon hij zichzelf er misschien wel toe brengen om die tijd te missen.
Toen hij dichterbij kwam merkte hij al snel dat er iemand bezig was op de skatebaan die niet zo goed was. Hij grinnikte even.
“Eerste keer?” vroeg hij beleefd terwijl hij zich probeerde te herpakken en naar de jongen toe liep. Hij nam een zo’n open mogelijke houding aan, want hij bedoelde het natuurlijk niet als een belediging.

Vick wist niet was hij moest verwachten van de jongen. Maar zodra hij zijn opmerking had gemaakt sprong hij overeind en keek hij hem geamuseerd aan.
Vick was even van stuk gebracht door deze comeback. Hij had de val van de jongen gezien en de meeste mensen hadden liever nog een minuut of tien op de betonnen vloer willen blijven liggen.
“Wat gaf me weg? Mijn prachtige duik?” vroeg de jongen en hij knipoogde. Vick grinnikte. Iemand met humor, dat had hij nu vooral nodig. Net zoals deze conservatie in het algemeen. Het deed hem even vergeten hoe verschrikkelijk slecht hij zich voelde.
“Zoiets ja. Als je het goed wil doen, moet je op het board blijven staan.” Hij bedoelde dit natuurlijk ook als grapje. Hij ging ervan uit dat de jongen wist wat hij moest doen.
Hij merkte op dat het er makkelijker uitzag dan dat het was. Opnieuw lachte Vick kort. “Dat zeker ja. Veel mensen onderschatten het,” zei hij terwijl hij naar de skatende jongeren keek. Eigenlijk wilde hij ook. Hij wilde het board van Hati pakken en ook weer eens van de steile helling af laten glijden. Het was zo’n lange tijd geleden. Hij herinnerde zich dat hij het altijd prachtig vond om door de straten van Parijs te cruisen. Met de wind door zijn haren en alles.
Maar hij was ziek en als hij zich nu op dat board waagde wist hij zeker dat hij zichzelf pijn ging doen. Hij hoopte dan ook vurig dat de jongen tegenover hem niks aanbood, want zoiets zou hij niet kunnen weigeren.
“Maar oefening maakt kunst toch? moedigde hij de jongen aan. Hij wilde bijna zeggen dat hij ook veel had moeten oefenen voor hij zo goed was als hij nu was, maar zei het niet. Nogmaals bedacht hij zich dat hij ziek was en eigenlijk moest hij rechtsomkeert weer terug naar het gebouw lopen.
En toch bleef hij staan…