Fast to go [Junior]

Kaas. Daar had Junior wel zin in. Een tosti met extra veel kaas, of misschien zelfs wel twee of drie tosti’s. Zijn mannelijke lichaam vroeg altijd veel voeding, dus was het niet eens zo’n slecht idee om een extra broodje te halen om zijn honger te stillen. Het maakte toch niet zo veel uit als hij wat over hield. Immers kon hij wat hij over hield altijd naar iemand toe gooien die hem irriteerde.
Hij rekte zich uitgebreid uit terwijl hij in de deuropening van de kantine stond. Herinneringen van het eindejaarsfeest drongen zijn gedachten binnen, en hij kon het niet helpen om duivels te grijnzen. Ondanks enkele kleine tegenslagen was het feest een groot succes geweest voor hem en zijn zusje. De kantine was een stuk saaier zonder alle mooi opgemaakte meiden en hij hoopte dat er vaker dit soort feesten gehouden zouden worden. De kansen die hij en Delia het afgelopen feest niet hadden gegrepen zouden dan wel aan bot komen. Tegen die tijd zouden ze bovendien al honderd nieuwe ideeën hebben. Voor nu moest hij het doen met de gewone, saaie kantine, waar hij besloten had om toch drie tosti’s met beide kaas en ham te halen.

Junior was geen bescheiden jongen. Ook beleefd was hij niet, en daar kreeg hij vaak afkeurende blikken voor. Dit bracht hem echter alleen maar vreugd, want dat betekende dat mensen hun tijd verspilden aan boos zijn op hem, terwijl ze waarschijnlijk veel belangrijkere dingen te doen hadden. Hij spendeerde echter geen tijd aan het hopen dat zijn leraren boos waren dat hij deze dag de lessen niet volgde. Hij had immers wel wat beters te doen, en die leraren waren zijn tijd absoluut niet waard.

Met het dienblad met zijn bestelling in zijn hand draaide hij zich om en scande hij de kantine. Meerdere groepjes leerlingen zaten vrolijk samen te eten. Allemaal mensen die hem op dit moment niet konden schelen. Zijn blik viel echter op een meisje die alleen zat, gescheiden van de rest, en hij vroeg zich af wat ze daar alleen deed. Veel maakte het niet uit, ze was nu immers de beste prooi voor hem. Dus bewoog hij zich in haar richting, met een loopje wat deed denken aan een roofdier die op zijn prooi af sloop: snel, soepel, en met maar één doelwit: het bereiken van het onwetende dier die slachtoffer aan hem zou vallen.

Bij de tafel liet hij zijn stille act los en gooide hij juist met zo veel mogelijk geluid zijn dienblad op de tafel. Vervolgens pakte hij een stoel, die hij met een wijde zwaai naast het meisje neerzette. Helaas raakte hij niemand met de stoel, maar er waren wel een paar mensen die fronsend naar hem omkeken.
De stoel plaatste hij zo dicht mogelijk aan de linker kant van het meisje, waarna hij er plaats op nam. Vervolgens pakte hij een tosti van zijn bord, dacht voor een kort moment na, en besloot toen de arm waarmee hij de tosti vast had – de rechter – om het meisje heen te slaan en op deze manier zijn eten te eten.
Na de eerste hap opende hij zijn mond opnieuw, maar deze keer om iets tegen haar te zeggen.
“Ook een hapje?”  

Het scheen een gewoonte te zijn van de meeste meisjes om hard to get te spelen. Er was iets nodig wat liefde genoemd werd voor ze een jongen zomaar in hun personal space lieten, en soms lieten ze zelfs helemaal nooit een jongen zo dichtbij komen. Junior kon dat niks schelen, immers ging het hem alleen om zijn eigen plezier en of de meisjes nou meewerkten of tegen werkten maakte niet uit. Beide konden voor hem uiterst plezierig zijn.
Het was niet dat Junior helemaal geen liefde voelde. Hij voelde het alleen op zijn eigen manier. Hij had liefde voor het uiterlijk, liefde voor leedvermaak, en liefde voor zijn zusje. Maar die verliefdheid zoals het beschreven werd in al die duizenden liefdesliedjes die constant je strot in geduwd werden, dat kende hij niet. Hij vond het bovendien meestal verschrikkelijke muziek en gooide het liefst elk apparaat dat het afspeelde van een flatgebouw af. Mede omdat deze apparaten meestal tot een ander behoorden, wat betekende dat hij ook nog eens een portie leedvermaak er gratis bij zou krijgen.

Junior wist niet zeker wat hij gehoopt had dat het meisje zou doen nadat hij bij haar was gaan zitten, maar hij werd aangenaam verrast. In plaats van dat ze tegen ging werken en hij weer moeite moest doen om haar bij zich te houden, ging ze comfortabeler zitten. Een tevreden grijns werd zichtbaar op zijn gezicht, en die werd alleen maar groter toen ze een hap van zijn tosti nam. Het verbaasde hem bijna hoe makkelijk het ging. Niet dat hij daar erg in had.

Moeiteloos at hij verder van zijn tosti. Het leek er niet op dat het meisje bij hem weg zou proberen te komen dus kon hij op zijn dooie gemak eten. Als zij nog wat wilde, dan liet ze dat maar merken. Voor hij het laatste hapje in zijn mond liet verdwijnen, besloot hij het gesprek verder op gang te helpen.
“Dus, wat heeft dit mooie meisje de rest van de dag te doen?”
Zijn stem was zacht, bijna liefdevol, als deze niet zo’n sinistere ondertoon had gehad. Hij sprak met een laag volume, wetend dat ze hem toch wel zou horen omdat ze zo dicht tegen hem aan gedrukt zat. Het lage volume legde ook meer nadruk op de duisternis die altijd in zijn stem te horen was. Sowieso was er geen enkel ander wezen in de kantine die het wat zou moeten schelen wat hij met dit meisje te bespreken had.