Brick by boring brick

Meer herinneringen schoten door haar hoofd des te langer ze in het bed bleef liggen. In een onbekend bed, evenals de kamer. Was ze nu in het gebouw dat ze eerder had gezien? Langzaam schoten alle beelden terug. Ze had twee oudere mensen, ofnee mutanten, ontmoet. Dames. Eén scheen ze vaag te herkennen, maar ze kon haar vinger er niet op leggen. Meerdere malen waren ze langs geweest, al leek het zich iedere morgen te herhalen. Dat haar hoofd langzaam alles terug naar boven haalde. Bovendien was ze weinig bij bewustzijn geweest. De klap van de tijdreis was zwaar, daar lag het vast gewoon aan.
Met een zucht sloeg ze haar benen over de rand van het bed. Dit was duidelijk de ziekenzaal. Een zuster kwam naar haar toegelopen. Maakte gebaren dat ze moest blijven liggen, maar Brandi was het zat. Blik vasthoudend wierp ze een bericht toe, ze wou douchen. Dit was blijkbaar wel goed voor de zuster, al was ze wat achterdochtig naar haar aan het gluren. Het kon Brandi weinig schelen, ze ging de kant op waar ze warm water over haar lichaam kon laten stromen. Haar spieren waren er duidelijk blij mee, in plaats steeds op bed te liggen.

Nadat ze geniepig langs de zuster was geslopen, die het duidelijk moeilijk had met een andere mutant die raar genoeg last had van braakneigingen, maakte ze haar weg naar buiten. Ze was toe aan frisse lucht, na een maand op bed te hebben gelegen. Niet dat het mocht, maar ze was toch niet echt iemand die zich aan de regels hield. Bovendien kende ze deze tijd en plek helemaal niet, dus niemand had het recht om haar hier vast te houden. Terwijl ze in gedachten gewoon maar een kant op liep, met tekenblok en een potlood dat ze ergens van een tafel had gegrist, merkte ze dat ze na een klein halfuurtje plotseling op een andere grond liep. Ze was in een bos terecht gekomen, de rand van een bos dan. Onderweg was ze geen mens of mutant tegengekomen. Niet dat ze echt aandacht had geschonken aan de omgeving of dat er überhaupt iemand rondliep. Ze was teveel met haar gedachten bezig. Met het feit dat ze nooit een echt leven had kunnen leiden. Was dit dan een tweede kans? Had de man medelijden gehad, of was het puur toeval dat ze elkaar waren tegengekomen in die gang? Wat het ook was geweest, het was een redding vanuit die aanval.

Vanuit haar ooghoeken merkte Brandi op dat er in de verte iemand aanwezig was. Evenals de ademhaling die ze hoorde. Dat was het voordeel van versterkte zintuigen. Ze twijfelde kort of ze er heen zou gaan, kijken wie of wat het was. Bijtende op haar onderlip, nam ze uiteindelijk toch de beslissing de voordeel van de twijfel te geven en erheen te lopen. Met de tekenspullen nog steeds in haar hand vasthoudende. Nu ze toch in het bos was, misschien was het leuk om iets te tekenen. Wat bomen ofzo, wat atmosferisch perspectief. Of het meisje dat lag op een open plek. Ze hoefde zich geen zorgen te maken dat er iets aan de hand was. Het leek gewoon op slaap, ze was vast een dutje aan het doen. Uitgeput van wat ze ook maar had gedaan. Een slechte nacht gehad, was een gok. Brandi maakte plaats tegen een boom niet ver van haar verwijderd, trok haar knieën op en legde daar het tekenblok tegen aan. Ze hoefde niet twee keer na te denken wat ze nu precies zou gaan tekenen. Het onbekende meisje was perfect materiaal. Even een afleiding van al die ongeruste gedachten die haar hoofd haast liet ontploffen. Automatisch liet ze het potlood als het ware over het papier heen glijden.

Afgedwaald terug in gedachten zocht ze naar antwoorden. Onbeantwoorde vragen vormden des te langer ze het uit probeerde te puzzelen. Nog geen maand geleden had ze haar leven geleefd in een heel andere tijd. Welke wist ze niet, er werd weinig tegen haar gesproken. En als dat wel werd gedaan, was ze ergens voor nodig. Haar krachten voor het kwade gebruiken. Haar hele leven stond in het kwade, al had ze daar nooit de controle over gehad. In het begin zodra ze die mocht gebruiken ging het vaak fout. Training was nodig geweest, goede. Die ze niet gekregen had. Ze moest het in haar eentje oplossen. Onbewust was ze vaak gedachten binnengedrongen die ze helemaal niet mocht bereiken en werd daar voor gestraft. Ouderwets met een riem en een ontblootte rug. Brandi had de diepe littekens er duidelijk staan, voelde ze soms zelfs nog in haar huid brandden. Iedere avond liggen op een steenhard bed als tienjarige, zodat de wonden nog meer geïnfecteerd zouden raken en haar pijn zou leiden. Als straf omdat ze dingen te weten was gekomen die ze niet had mogen weten. Zo leerde ze hoe ze uit andermans gedachten af moest blijven, enkel op commando haar krachten mocht gebruiken. Tot ze opgroeide tot een twaalfjarige en hormonen haar een eigenwijs tintje gaf. Vanaf die tijd begon ze arrogantie uit te stralen, stribbelde ze meer tegen de opdrachten. Al had ze uiteindelijk niets te willen en als ze wenste te blijven leven, had ze mee te werken of de dood volgde. Niet dat ze dat konden doen. Ze hadden haar nodig, en dat wist Brandi.

Met een ietwat, uit automatisme getrokken, arrogante blik staarde ze naar de tekening waarmee ze ondertussen nog steeds bezig was. Misschien wat meer hard, was het kwaad in haar gedachten over gegaan naar haar vingers en hield ze het potlood met wat meer druk vast. Een gum had ze niet nodig. Over de jaren heen had ze geleerd hoe ze moest tekenen, binnen een bepaalde tijd. Overhoringen waaruit antwoorden kwamen, meerdere slachtoffers die moesten worden opgepakt. Dat soort mensen had ze moeten tekenen, zodat ze hem of haar sneller zouden herkennen. Ja, ze had zelfs onschuldige vrouwen moeten martelen. Al slikte ze daar inmiddels geen brok van in haar keel meer door. Zonder op te kijken merkte ze hoe de ademhaling veranderde van het meisje en dus tekenen gaf dat ze wakker werd. Hoewel ze vrijwel altijd alleen was geweest in haar kamer, had ze nog altijd met haar zintuigen veel opgepikt van mensen die in kamers ernaast waren opgesloten.
Heel even keek ze omhoog zodra het meisje haar lippen van elkaar verwijderde om haar stem te laten horen. Ze had dat accent eerder gehoord. Niet dezelfde stem natuurlijk. Maar van een slachtoffer. Als ze het zich goed herinnerde kwam degene uit puur Engeland. Het maakte niet veel uit, ze vond het gewoon interessant.
''Tekenen.'' Antwoordde ze met weinig prijs te geven. Het duurde niet lang voor de volgende vraag te pas kwam, alsof ze nu zelf overhoord werd. Een lichte blik van irritatie kwam tevoorschijn, al wist ze die snel te verbergen voor een klein glimlachje. ''Jawel,'' was dit maal opnieuw een kort antwoord. Ze was een vrouw van weinig woorden, de woorden werden meestal voor haar gezegd en zij was de doener. Minimaal een seconde later was het meisje gaan staan, enkele bladeren van haar lichaam afvegende die op haar gevallen waren terwijl ze aan het slapen was. Met de houding die ze had aangenomen voelde het voor Brandi alsof ze nu de dominante was, wat haar in een zwakke positie bracht. Twijfelend wist ze niet of ze nu weg moest rennen of haar zenuwen van binnenuit kapot moest trekken. Een schaduw van een tak viel over haar gezicht, waardoor haar ogen juist verduisterden. Ogen zonder enig sprankeltje leven erin. ''Ik geloof niet dat je er toe in staat was om antwoord te geven zodra ik het wóu vragen.'' Het was een lang antwoord op een neutrale toon gezegd. Gelukkig voor het meisje, die van geluk mocht spreken dat Brandi zich nog niet helemaal bedreigd had gevoeld en zo haar aan wou vallen, ging ze al snel terug op de grond zitten. Terug focussend op de tekening, met het potlood er vanaf gehaald, liet ze een zucht. Ze moest gewoon even kalmeren, er was niks aan de hand. Andere plek, andere tijd, remember?
Na een paar seconden richtte ze haar ogen terug op de mede redhead. ''Anyways,'' begon ze voorzichtig, ''wil je het zien?''

Waarom Brandi hierheen was gegaan was haar nog steeds niet helemaal duidelijk. De ziekenzaal was haar de keel uit gaan hangen en hoewel ze compleet geen toestemming had gekregen, kon ze het niet laten om er toch stiekem uit geglipt te zijn. De frisse lucht deed haar beter dan continu staren naar het saaie, witte plafond. Iedere minuut van de dag. Haar blik nog altijd houdende op de ginger, lippen gespreid en haar handen op de zijkanten van de tekenblok. ''Als je het er niet mee eens bent dat ik je getekend heb, dan hier.'' Lichte frustratie was te vinden in haar stem en bovenal ook te voelen. Ze legde het potlood op de grond naast haar benen, scheurde het blad van het blok af alsof het niets was. In één stuk, dat wel. De geur van het afgescheurde blad drong door haar neusgaten. Vervolgens legde ze het aan haar voeteneinde neer. Als het meisje het wou zien, kon ze dat nu doen. Ze had het idee dat Brandi het meisje op haar zenuwen werkte, dus kon ze zich beter uit haar voeten maken. Om niet haar mutatie te hoeven gebruiken op haar. Hoewel ze daar inmiddels de zin in had, herinnerde ze zich nog altijd de regels die de schoolhoofden haar duidelijk gemaakt hadden wanneer ze in de ziekenzaal lag. Vooral nu ze niet wisten hoe ze in elkaar zat, ze daar nog geen tijd voor hadden gehad, moest ze zich gedeisd houden. De redhead had dan ook helemaal niet weg mogen gaan, wat nu zijn nadelen had. ''Beslis zelf maar of je het houd of weggooit, ik hoef het niet.'' Kort wierp ze nog een blik op de tekening waarin atmosferische perspectief voorkwam, ze enkele bomen erbij had getekend. Simpel maar mooie omgeving creërend om het meisje heen op de tekening. Ze pakte het potlood op, stak het in haar broekzak tijdens het opstaan. Een 'zoek-het-uit' blik kwam op haar gezicht te staan, maar besloot die niet naar het meisje te werpen. In plaats daarvan keerde ze haar rug naar haar toe. De tijd was verder gegaan, ze zouden haar inmiddels wel missen in de ziekenzaal. Ze kon maar beter teruggaan, voor ze haar als een verdachte of iets zouden gaan zien. Enkele vogeltjes floten in de verte en ze vroeg zich af wat de ginger met de tekening aan het doen was. Toch had ze niet genoeg nieuwsgierigheid om haar hoofd te draaien tijdens het lopen naar het reusachtige gebouw. Haar instinct vertelde dat de school voor verrassingen zou komen te staan. Of zouden ze vaker iemand op bezoek hebben vanuit een andere tijd? Ergens verwachtte Brandi dat het onwel worden nog zou komen. Waar ze beter niet aan kon denken, nu ze zich nog best nuchter voelde. Richting het einde van het bos zag ze hoe er een aantal leerlingen de school uit kwamen gelopen. Hoewel de school nog verder weg was dan een halve kilometer, had de redhead vrijwel oog voor detail, merkte ook hoe op hoe er een schoolhoofd naar buiten was gekomen, wat haar gelijk tot stilstand zette. Nu keek ze wel achterom, bijtende op haar onderlip. Ze had niet naar buiten mogen komen en teruggaan was ook een stomme actie. Verschuilend achter een boom bleef ze staan, lichtelijk in paniek.