ROOM 012 [Brandi & Riley]

'Open je mond.' Inmiddels was het een dagelijkse actie geworden, dat ze de redhead checkte op ziekteverschijnselen. Het tijdreizen kon consequenties met zich meebrengen, maar er was vrij weinig gebeurt in de tijd dat ze hier vast zat. 'Het is je geluksdag, je laatste in de ziekenzaal. Miss Grey en miss Stone hebben je vrij gegeven. Hier is de sleutel van je eigen kamer. 012.' Zonder nog iets te zeggen draaide de zuster zich om, blij dat Brandi eindelijk weg mocht na anderhalve maand. Blijkbaar had ze schoon genoeg van haar. Ze sloeg haar benen van het bed af, kwam met haar bovenlichaam overeind en keek toe hoe de zuster terug naar het kantoor liep. Op het moment was ze de enige die zich in de zaal bevond. Sommigen had ze zien komen en gaan in de afgelopen weken. Volgens haar had ze een record gevestigd met rusttijd. Alsof het een bevrijding was zette ze voorzichtig haar voeten op de grond, checkte even of er niemand was die haar stiekem in de gaten hield.
Ze had niet het gevoel dat er iemand, behalve de zuster, in de buurt was. De sleutel die de dame op het bed had neergelegd pakte ze beet, nam hem mee de zaal uit.

Een klein kwartiertje had het geduurd voor ze de meidenafdeling had gevonden, met toevallig de juiste gang waar haar kamer bevond. Langs 011, waarbij ze even om zich heen keek of er andere mutanten waren. De gang was leeg. Brandi had geen idee of het hier legaal was om haar krachten te gebruiken, maar ze deed het gewoon. De tijd was anders. Straks was dit allemaal het plan geweest en werd ze hier ook strak toegekeken door spionnen. Kort hief ze haar hand zodra ze de sleutel in het slot had gezet, liet hem omdraaien. Klik. De deur was open. De deurklink hoefde ze niet aan te raken, ook die ging vanzelf omlaag en zwaaide de deur naar binnen. Leeg. Geen andere mutanten of zusters waar ze zich druk om hoefde te maken. Heerlijk. De kamer was groot. Vergeleken met de krampachtig, kleine cel waar ze iedere dag in zat zonder licht en het bed waar ze het mee moest doen. Ze had daar de tijd gehad om na te denken, zodra ze niet meegenomen werd voor marteling of iemand te martelen. Brandi had nagedacht over hoe de toekomst zou zijn, of ze haar hele leven moest beleven in het onderwater stelsel of ooit het leven op aarde zou zien. Hoewel ze nooit dingen te horen kreeg, had ze nog altijd haar extreem goede zintuigen, waar niemand ooit van had geweten. Of ze wisten het misschien wel, maar hadden er gewoon geen rekening mee gehouden en dachten dat haar blinddoeken en in het kleine celletje stoppen wel goed genoeg was.
Met een harde klap viel de deur achter haar dicht, had de sleutel eruit gehaald. Waarom ze eigenlijk die gekregen had, wist ze niet. Ze had de kracht om sloten zonder sleutel open en dicht te maken. Niet de moeilijke sloten, maar zoiets als dit was echt niets. Dus draaide ze die op slot terwijl haar ogen over de inrichting van de kamer gleden. Opende een kast, die zich gevuld had met kleding. Was dit allemaal voor haar? De schoolhoofden leken zich goed op te stellen tegenover de mutanten en voor zover had ze nog geen spoortje kwaad gezien. Was dit dan echt geen test? Gauw genoeg opende ze de andere kast. Niets, helemaal leeg. Verbaasd keek ze achter zich. Twee bedden. Betekende dit dat ze dan niet alleen zou zijn? Schouder ophalend begaf ze zich naar de helft van de gevulde kast, plofte neer op het bed met haar armen onder haar hoofd gevouwen. Grijnzend staarde ze naar het plafond, nam een diepe haal adem. Blies die langzaam weer uit. Hier kon ze nog wel eens aan wennen.

Gesloten ogen en een borstkas die rustig op en neer ging, leken de tekenen erop dat ze sliep. Wat niet het geval was, ze hield de omgeving nauwlettend in de gaten. Ze was niet eens moe, van het vele verblijven in de ziekenzaal.
Voetstappen klonken in de gang. Er kwam iemand aan, aan de toon te horen en piepende wieltjes die steeds dichterbij kwamen. Het was totdat ze gefrummel aan de deur hoorde haar ogen gesloten hield en ze nu op de deur richtte. Een sleutel werd in het slot gestoken en omgedraaid. Maar de deur gaf moeilijk mee. Iets waar ze net ook al ietsje last van gehad had. Zachtjes zuchtend hief ze haar hand naar de deur, hielp met het openzwaaien ervan. Waar ze niet aan gedacht had dat de mutant daadwerkelijk tegen de deur aan gestaan had en nu haast naar binnen viel, nog net haar evenwicht overeind wist te houden. Kort had ze gedacht dat het iemand was die zou gaan checken hoe het met haar stond, maar de koffer bewees anders. Dit werd haar nieuwe kamergenoot, zoals het er nu naar uit zag. Ietwat niet vertrouwend kwam ze overeind op haar ellebogen, hield haar bij iedere stap die ze maakte in de gaten. ''Hee..'' begroette ze neutraal. Net zoals Brandi had gedaan liet de meid haar blik rond de kamer gaan, zette zich daarna neer op het bed. De woorden die ze sprak drongden tot Brandi door. Het was dus waar, ze bleef hier niet alleen. Alleen het klopte niet. Ze zag er niet uit alsof ze haar in de gaten ging houden. Al waren daar maskers voor.
Toch besloot de redhead haar benen over de rand van het bed te gooien en een glimlach op te zetten. ''Dat klopt, en jij bent?'' Kort vielen haar ogen op de koffer. Nieuw zag die er niet uit. ''Het spijt me, ik had niet verwacht dat ik met iemand deze kamer zou delen. Ik zit er pas in.'' Vervolgens keek ze naar de enige klok die in de kamer hing. Een uur was voorbij gegaan dat ze in kalmte op het bed gelegen had. ''Ik neem aan dat je ook een mutant bent?'' Zoveel vragen en ze hield zich nog in om niet alles verdacht te vragen.

Een vogel vloog langs het raam, wat haar opviel vanuit haar ooghoeken. Na al die tijd had ze nog steeds geen mensen opgemerkt rond of in de school. Niet dat ze de kans had gehad om echt op ontdekkingstocht uit te gaan. Een geruststellende stem vulde haar oren, waardoor ze terugkeek naar de brunette die niet ver van haar verwijderd op het andere bed zat. Automatisch verscheen er een kalme blik op haar gezicht, een deel van haar muur afzakkend. Misschien was het meisje dan toch niet zo kwaadaardig als ze had gedacht en was zij nu overkomende als degene die kwaad wilde doen. Aandacht werd getrokken door het feit dat ze met haar handen de deken gladstreek. Riley was ook een mutant. Geen mens. Zoals ze vaker tieners die voorbij de ziekenzaal liepen hun dingen had zien doen. De één met een bol in zijn hand, waar ze enkel een glimp van op had gevangen. Vaak genoeg had ze ook mutanten met eten voorbij zien gaan en als ze ze niet zag, had ze het verse eten vanaf de kantine wel geroken. En dan zat zij opgescheept met smerige pap gemaakt in de ziekenzaal.
Ze walgde als ze eraan terugdacht, want de ziekenzaal had ze niet mogen verlaten, voor het geval ze anderen zou infecteren of zou ontsnappen, ze had geen idee. ''Het is niet erg, ik heb erger meegemaakt.'' Zei ze al wat meer loskomender, met een glimlach, waarbij ze wel haar blik van haar afhaalde en naar de grond staarde. ''Ik ben Brandi Grey, by the way. Aangezien jij je achternaam ook zei, is het wel zo beleefd.'' Dit was zo anders dan het leven wat ze nog geen twee maanden geleden had gehad. Zo raar, zo plots. De oorlog had haar gered, soort van. Net zoals de mutant die ze tegen was gekomen, die haar hierheen had gebracht, maar zelf zodra ze wakker was geworden nergens meer te zien was. ''Ik, ehm,'' Brandi twijfelde of ze het moest vragen en ze verbaasde zich erover dat ze van compleet hard naar opeens zo zacht was gegaan. Het lag aan Riley, dat sowieso. Misschien vanwege haar uitstraling en omdat ze elkaar net kende? ''Zal ik je helpen met uitpakken?'' Maakte ze uiteindelijk haar zin af, durfde het aan om haar blauwe ogen op die van haar kamergenote te richten. ''Hoe oud ben je eigenlijk?'' Om zo geen stilte in het gesprek te laten vallen, probeerde ze verder vragen te stellen. ''16 hier.'' Daarbij stak ze een hand omhoog, lachend waarbij haar ogen begonnen te stralen.

Ondertussen in de tijd dat ze zich in de kamer bevond, en zeker niet in haar eentje, was de tijd zelf echter doorgegaan. De dag veranderde langzaam naar avond. Haar glimlach verdween al gauw zodra ze eraan dacht dat ze haar hele leven in een donkere cel had gespendeerd, geen daglicht had mogen zien. Al die tijd ondergronds. Wel had ze af en toe de mogelijkheid gehad om door een bepaalde aantal gangen te mogen lopen, tevergeefs was dat nog altijd geen daglicht. Enkel het zwakke geflikker van TL buizen die hier en daar hingen.
Brandi's gedachten werden onderbroken door de stem van Riley. Als ze zin had om te helpen, wat ze niet erg vond. Afleiding kon ze goed gebruiken, vooral in deze tijd. Haar gedachten vlogen nog te vaak terug naar haar 'vorige leven'. Sinds kort was ze hier, nietwetende waar haar plek lag en waarom ze hier was. Emoties veranderden snel bij de redhead. Onzekerheid was een sterke daarvan. Ook snel aanvallend zodra iemand ook maar te dicht in de buurt kwam. Maar bij deze mutant had ze geen bedreiging gevoeld. Nog niet, in ieder geval. Dus waarom zou ze niet hetzelfde doen. Er volgde geen commando om haar te doden of pijn te doen. De situatie was veilig. Er waren op dit eiland, voor zover ze gezien had, geen vreemde bewakers in pakken of veroeste koepelgangen die weergaven dat ze veel en sterk water tegenhielden.
Ze was verrast dat Riley enkel een jaar ouder dan haar was, wat hun leeftijdverschil niet groot maakte. De zingende toon viel haar op, wat een klein glimlachje op haar gezicht deed vormen. ''Als je aanwijst waar alles moet liggen, kan ik het heel simpel voor je opbergen.'' Als ze haar telekinetie krachten op de organen van wezens kon gebruiken, moest het zeker een eitje zijn om een aantal kleding spullen te verplaatsen. Als de brunette eens wist met wat voor gevaar ze op de kamer zat. Ze had haar verteld over nachtmerries, dat ze 's nachts rare dingen kon doen. Maar Brandi wist van zichzelf niet eens wat ze uitspookte. Alleen in de cel waar ze in had gelegen was er niemand geweest om haar te observeren, opgesloten achter een zware deur die ze niet kon openen waren ze er zeker van dat ze zelf goede nachtrust konden vinden. Bovendien had Brandi teveel angst gehad om ook maar zoiets te proberen, een ontsnapping. Ze wist niets van hoe het gebouw in elkaar zat, of ze überhaupt eruit kon komen. Soms waren de gedachten in haar hoofd opgekomen, maar vroeger of later had ze het opgegeven om ook maar haar hand naar de loodzware deur te richten.
Gefrustreerd stond Brandi op, bracht haar handen in haar rode haar en ijsbeerde vanaf de kast terug naar het raam wat tussen hun bedden in zat. Ze kon het wel uitschreeuwen. Het feit dat ze geen grip op haar leven had. Ze was nu vrij. Maar het verleden achtervolgde haar nog altijd. Strakker greep ze haar haren vast, richtte haar blik nog altijd op de vloer. ''Ik kan dit niet, ik kan dit niet.'' Ze had een omslag van emoties.