The atmosphere is just right & Allen Springs

Onderwerp: The atmosphere is just right & Allen Springs di mei 31, 2016 9:50 pm

A star can’t shine,

without darkness.

Het was het einde van zijn eerste week. Zijn eerste schoolweek, eigenlijk. Het was vrijdagavond en iedereen leek opgelaten door het einde van de schoolweek, klaar voor het weekend.
Hij had de hele school al gezien. Maar op 2 uur ’s nachts was er niet veel leven geweest in de gamehall. Hij had zichzelf vrijwel onmiddellijk voorgenomen dat hij he wilde zien in het weekend, wanneer hij het enthousiasme in de lucht kon voelen hangen. Die nacht had hij de sfeer goed voorspelt, want zodra hij de game hall instapte voelde het zoals hij het verwacht had. De sfeer was prettig en er waren tientallen tieners die praatten, lachten en hun games speelde. Zoals de sfeer bij een arcade hoorde te zijn.
De hall bracht hem terug naar toen de arcades écht in waren. Toen je met je vrienden elke vrijdagavond naar de stad ging en het gebouw alleen verlaatte als de winkelmanager je eruit joeg, om er de volgende dag ruim voor openingstijd weer voor te staan. Zo ging het weekenden achter elkaar lang door. Tot de technologie ontwikkelde en tieners hun kamers niet meer hoefden te verlaten om games te spelen.
Hij had het allemaal zien gebeuren. En soms kon hij niet helpen om te denken wat zijn vader van dit alles had gevonden. Het was allemaal zo vaag als hij er op terug keek. Alsof de hele evolutie van de mens gebeurd was in minder dan een maand. Hij kon bijna elke dag nog vertellen alsof het de dag van gisteren was.
Maar daar wilde hij nu helemaal niet over nadenken. Hij was hier gekomen om een stukje van de sfeer van Genosha te proeven. Want wat voor beter beeld kon je van leerlingen krijgen op een vrijdagavond? Tot zover vond hij het allemaal maar een beetje cliché. Het was druk. Mensen lachten, schreeuwden af en toe zelfs. Alles wat je kon verwachten van een gamehall.
Hij zocht een plekje op in iets wat leek een mini lounge en liet zichzelf vallen in een comfortabele stoel. Tevreden keek hij rond en wachtte hij geduldig af tot hij iets zag wat niet in het hele plaatje thuis paste.
Hij was ervan bewust dat dat misschien nog lang kon duren…

from Kíli @ Kickstart

Computerspelletjes waren als een mierzoete limonade op een zomerse dag; Het trok jongens aan als vliegen. Allen keek zijn ogen uit. Dit was de ideale plek om zichzelf te belonen voor eh het bijwonen van die drie lessen vanochtend! Hij had zelfs een vraag van de docent beantwoord. Wow. Dat de vraag dan geweest was of hij zich even voor kon stellen en zijn antwoord 'Charlie Springs' was geweest maakte vrij weinig uit. Zijn mams zou trots mogen zijn. Dure Britse scholen haalden niets uit bij de werkhouding van de whimsical roodharige mutant, maar hier-o waren de leerlingen interessant genoeg om een lesje bij te wonen. Hij vond het heerlijk om de mutaties van anderen te raden, of suffe superhelden bijnamen te bedenken als alternatief voor hun echte of Alias naam. Winged Water Worm was toch een veel betere en completere beschrijving voor een rondflapperende waterdraak dan Hydra. Al die uptight naampjes voor de mutaties waarmee ze gewoonweg geboren waren vond Allen maar amusant. Het was toch gek om te zien hoe mensen trots waren op dingen waar ze zelf nul komma nul invloed op hadden gehad, zoals afkomst, uiterlijk of totaal geflipte genen. Vooral dat laatste was voor Allen onbegrijpelijk, vanaf zijn eerste herinneringen had hij al gespeeld met zijn mutaties, maar daardoor was het niet iets waardoor hij zichzelf boven anderen vond staan. Nee, daarvoor zou hij zichzelf niet belonen.

Voor het bijwonen van een les, dat was echter een ander verhaal. Dus zocht hij een game uit en begon space aliens neer te knallen. Dat verveelde algauw, echt niet omdat hij drie keer faalde bij een level, dus bewoog hij zich verder. Oeh! Allens ogen schoten vol vreugde naar de opstelling die hij gespot had. Guitar Hero! Jaaaaaa. Het was niet overdreven om te zeggen dat de roodharige zijn pas versnelde, bang dat iemand anders hem voor zou zijn en de gitaar zou grijpen voordat die bij de rechtmatige rockende eigenaar in handen kwam. Gelukkig bleek het groepje tieners niet geinteresseerd in het muziekspel, their loss. Allen pakte de plastic game-gitaar op en scrollde door de liedjes heen. Toen zag hij de multiplayer optie. Er lagen nog wat andere imitatie instrumenten, een tweede gitaar, een drumstel en een microfoon. Hoe dat laatste zou werken wist hij niet, vals gezang zou de rest vast irritant vinden, maar nu Allen eenmaal een duet in zijn hoofd had moest hij wel een poging doen een partner te zoeken. Het meisje dat langs slenterde had duidelijk geen interesse, maar hij zag nog wat mensen rondhangen. Allen koos degene die er het minst verveeld uit zag en maakte grijnzend oogcontact. ''Duetje doen? Of heb je liever een battle?'' Hoopvol keek hij de ander aan. Kom op, hij wilde gamen en dat was tien keer leuker samen! Hetzelfde gold overigens voor muziek.

OOC: Aahh laatheid, nog bedankt voor je reminder

You would not believe your eyes, If ten million fireflies lit up the world as I fell asleep. 'Cause they fill the open air and leave teardrops everywhere. You'd think me rude but I would just stand and

stare.

Hij was eigenlijk heel moe. Vooral toen hij ging zitten, zijn ogen sloot en gewoon luisterde. De stemmen die zich in zijn hoofd bevonden waren hem af en toe al teveel, maar met het gelach en geschreeuw dat er hier nog bijkwam kreeg hij het helemaal beroerd. Hij had de situatie onderschat. Er waren te veel mensen en dat was hij niet gewend. Hij ging te snel. Als hij erover nadacht was hij hier pas sinds woensdag, en nu zat hij al op een vrijdagavond op één van Genosha’s drukbezochte plaatsen. Hij moest niet te snel willen, vond hij. En daarom stond hij net op het punt om weg te gaan toen hij aangesproken werd.
“Duetje doen? Of heb je liever een battle?” vroeg een roodharige jongen. Vick bekeek de situatie en zag dat de jongen het over het spel Guitar Hero had. Iets wat hij overigens nog nooit gespeeld had.
Een verstandig persoon had het voorstel afgewezenen was naar zijn kamer gegaan om tot rust te komen. En Vick wist 100% zeker dat dat nou echt iets was wat hij nodig had. Maar hij wist ook dat muziek de enige cure was om de stemmen tijdelijk te laten stoppen. Of in ieder geval minder hard te laten schreeuwen. Dus, hoe onverstandig het ook was, sprong hij enthousiast op.
“Sure,” antwoordde hij grijnzend. Hij zag dat de jongen een gitaar in zijn handen had en keek ietwat onzeker naar de overgebleven atributen. Zijn oog viel op de microfoon. Hij kon zingen, dat was allang geen geheim meer. De karaoke avonden met zijn vrienden vonden altijd één keer per week plaats en het was altijd de gezelligste avond van de week geweest. Het publiek vond hem altijd het beste. Er was zelfs eens iemand naar hem toe gekomen om hem te vragen of hij een avond wilde optreden, omdat ze iemand miste. Hij had de man zijn voorstel uiteindelijk vriendelijk afgeslagen, maar het was wel goed voor zijn ego. Aan zijn zang kwaliteiten twijfelde hij dus allang niet meer. Maar in een ruimte en op een avond zoals deze betwijfelde hij of het een goed idee was. Dus hij pakte ook een gitaar en grijnsde naar de jongen.
“Die battle lijkt me wel wat.” Hij keek de jongen afwachtend aan. Hij was immers de uitdager, laat hem dan ook maar een nummer uitkiezen.
.

words: 379 // tag: Allen Springs // notes: It doesn't matter ^^.

thanks <3

Allen had de muziek in zijn lijf. Muziek met een hoog tempo, vol energie. Daarom bewoog hij zo veel. Als je goed keek zat er dan wel een ritme in, maar de meeste mensen werden gek van hem voordat ze dat doorhadden. Explosieve energie, vrolijkheid die eruit moest. Hij had aandacht nodig, leefde voor sociale interacties. Feestjes, rondhangen, grappen maken. Zo lang er maar een gezellige sfeer was hoorde je Allen niet klagen. Daarom was hij ook zo blij toen de reactie van de uitgedaagde jongen niet alleen positief, maar ook nog eens enthousiast was. Yessss, bijna automatisch veerde ook Allen iets hoger op zijn voeten toen de ander opsprong. Yesyesyes, Guitar Hero buddy gevonden. Hopelijk had hij niet per ongeluk een expert uitgekozen, dan zou hij miserabel verliezen. Maar een beetje op gekleurde knopjes rammen op het ritme van de muziek, dat moest toch wel lukken? Rood, blauw, groen en geel, een kind kon de was doen.

Allen keek nieuwsgierig toe welk instrument de ander uitkoos. “Ohhh, een gitaar-off, let’s do this~” Erg competitief was Allen niet, tenzij er meiden of familieleden in betrokken waren. Maar een vriendschappelijk potje nepgitaar, yes please. Hij begon door de liedjes te scrollen, eerst een beetje onhandig (het moest immers met het pookje van de gitaar, om de een of andere reden), maar algauw kreeg hij de truc door. Hmm. Hardop las hij voor wat hij zag, zoekend naar iets perfects. “Hit me with your best shot, thun-tu-dun... Nah.” Toch maar verder zoeken. Toen zag hij een klassieker, zo oud en bekend dat iedereen die niet onder een steen leefde die wel mee kon zingen. “Laten we rustig beginnen,” sprak Allen monter. Beginner-modus, dat klonk zo zielig, dus hij ging voor gemiddelde moeilijkheid. Als ze faalden, faalden ze samen, de twee jongens die nog niet eens namen uitgewisseld hadden. “Ben je d’r klaar voor?” vroeg hij voor de vorm, maar echt wachten op een antwoord deed hij niet, waarna hij Hotel California van de Eagles opzette.

You would not believe your eyes, If ten million fireflies lit up the world as I fell asleep. 'Cause they fill the open air and leave teardrops everywhere. You'd think me rude but I would just stand and

stare.

Vick was aangenaam verrastdoor de jongen zijn aabod. Video games waren nooit zijn sterkste kant geweest, maar iets zoals Guitar Hero moest toch kunnen? Hij stond dus enthousiast op en liep richting de roodharige.
Even twijfelde hij welk instrument hij moest kiezen. De microfoon lag daar best verleidelijk tussen. Het was al wel een tijd geleden dat hij voor het laatst gezongen had. Maar om dat nou gelijk de eerste week op het eiland te doen? Nee, die verrassing zou hij bewaren voor een andere keer. Daarnaast had hij het hele zingen helemaal niet serieus genomen. Het was altijd op karaoke night of als hij alleen was, maar nooit serieus om het publiek onder de indruk te laten zijn.
De keuze voor de gitaar leek goedgekeurd te worden. Vick nodigde hem uit om het eerste nummer uit te zoeken en keek geduldig toe hoe zijn tegenstander door de opties scrolde. Na hij even getwijfeld had bij 'One Way or Another' koos hij voor 'Hotel California'.
Een uitstekende keuze naar Vicks mening. Hij grinnikte en gaf zichzelf een nieuwe houding. Hier was hij het zeker mee eens. De jongen opperde om rustig te beginnen, waarop Vick knikte als antwoord. Hij vond alles wel best, maar klaagde zeker niet om het gemiddelde niveau dat uiteindelijk gekozen werd. Vick had de game immers nog ooit gespeeld. Dan kon hij maar beter wat makkelijker beginnen.
De jongen vroeg hem nog even of hij er klaar voor was. Vick knikte nogmaals kort, maar had niet echt het idee dat hij op een antwoord wachtte.
De muziek vulde de hele Game Hall. Er kwamen zelfs een aantal leerlingen om hen heen staan.Vick grijnsde breed voor hij het eerste knopje indrukte. Hij moest er even in komen, aangezien het nieuw was voor hem. Maar al snel kreeg hij de smaak te pakken. Hij hoefde er zelfs geen moeite meer voor te doen. Al had hij geen idee hoe goed het ging. Hij was te druk bezig met het zoeken naar het juiste knopje zodra het figuurtje in beeld kwam, dat hij geen ruimte kon vinden om even op zijn score te letten. Ondanks dat het een redelijk rustig nummer was. Hij kon het risico niet lopen. Straks miste hij punten.
Hij voelde zich zo één met de muziek dat hij zachtjes mee begon te zingen. Hij had het zelf niet door, en het was zeker niet hard, maar net hard genoeg voor het publiek dat zich om hen heen verzameld had om het te horen.

OOC: Disclaimer: ook ik heb nog nooit Guitar Hero gespeeld. Ik heb echt nul verstand over hoe de game gaat 0.0
.

words: 419 // tag: Allen Springs // notes: It doesn't matter ^^.

thanks <3

Allen hield van games, hij speelde eigenlijk bijna alles. Van platformers tot online multiplayers, als hij de kans kreeg deed hij mee. 360-noscope noobs afmaken of met Mario de prinses redden terwijl hij zijn zusje als Luigi liet mee hupsen. Hij had veel goede herinneringen aan zulke spellen, maar het liefste deed hij toch dingen die wat meer activiteit vereisten dan alleen knopjes op een controller rammen. Nou was dat ook ongeveer wat Guitar Hero van je vroeg, maar dan was het met muziek en kreeg je het gevoel dat je een epische gitaarsolo neerzette, inclusief dramatische bewegingen met de plastic gitaar.

Hij koos vrij snel een liedje, te ongeduldig om de ellelange lijst door te scrollen. Daar had hij geen tijd voor. Zodra hij iets naar zijn smaak vond zette hij het aan. Allen genoot vanaf de eerste noot al van de muziek. Hij speelde in het echt ook gitaar, maar deze game was toch wel wat anders. Het lied had een rustig begin, maar algauw vereiste de game dat ze haast constant een knopje indrukten. En dat was fijn, zo kon hij zijn energie ergens op in zetten. Allen was redelijk competitief, maar vooral erg blij dat hij een medespeler had gevonden in het spel. Dat maakte alles een stuk leuker.

Het duo speelde allebei vrij intens verder, voor zover Allen merkte was ook de ander volledig opgegaan in de reeksen knopjes, zo ver dat hij zelfs begon mee te zingen. In eerste instantie vond Allen dat vooral erg grappig, maar het werkte stiekem zo aanstekelijk dat ook de roodharige mee begon te neuriën, wat algauw over ging in zingen. Vooral op de momenten met uithalen en snelle switchende noten bewoog hij de gitaar alsof hij op een podium stond. De laatste paar noten waren zo dat je de knopjes langer ingedrukt moest houden om een combo te scoren, en toen zwierde de camera op het beeldscherm langs het podium waar de avatars stonden, alvorens naar het scorescherm te gaan. Allen draaide zich nog daarvoor om naar de ander en bood een highfive aan.
''Owyeah, awesome. Ik ben Allen trouwens.'' Hij keek naar het gitaartje in zijn hand en vervloekte het feit dat hij zijn eigen instrument thuis had laten liggen. ''Misschien moet ik weer 'n echte gitaar regelen,'' mijmerde hij.

OOC: Haha ik heb het ook nooit gespeeld, we improviseren wel wat c':

Onderwerp: Re: The atmosphere is just right & Allen Springs

» Allen Springs
» Charlie Springs
» Katerina Springs
» Katie Springs
» Yellow flicker lights. [Allen]