I wish I was special || Kellin

Onderwerp: I wish I was special || Kellin do jun 02, 2016 11:19 pm

BUT I'M A CREEP

WHAT AM I DOING HERE

Zijn staart sleepte half over de grond terwijl hij met een gebogen hooft en de sportzak om zijn linkerschouders geslagen door de gangen van de school slenterde. Dit was al de vijfde keer dat hij van kamer moest wisselen omdat zijn kamergenoot het blijkbaar echt niet leuk vond dat Calvins deel van de kamer er erg kleurrijk uitzag. Kon hij er wat aan doen dat hij niet constant met handschoenen aan zijn handen en schoenen of sokken aan zijn voeten wilde rondlopen. Op je kamer hoorden zo’n dingen te kunnen en voor zover hij wist had hij de ander helemaal niets aangedaan. Hij was mooi van diens spulletjes afgebleven -dat was de reden geweest dat de kamergenoot daarvoor hem had buiten gezet, omdat hij diens schriften een kleurtje had gegeven- en hij had de ander ook niet aangeraakt of had moeilijk gedaan over bepaalde dingen. Calvin vermoedde dat het ook iets had te maken met zijn uiterlijk aangezien de ander hem altijd vreemde blikken had toegeworpen als hij de kamer in kwam of gewoon in zijn eigen bed een boek zat te lezen. Oh well, ondertussen was hij het gewoon om van kamer naar kamer te gaan omdat mensen hem niet meer wilden.

Het had toch even geduurd voordat ze met het nieuws gekomen waren dat hij naar een nieuwe kamer met een nieuwe kamergenoot kon. Blijkbaar was Bertie niet de enige die hem liever niet op de kamer had. Ergens deed het pijn om te weten dat zijn mutatie ervoor zorgde dat mensen hem na een tijd niet meer leken te mogen, maar na jaren opgesloten te zijn geweest omdat zijn bloedeigen ouders niet met hem gezien wilde worden, was hij het toch ongeveer gewend om zo behandelt te worden. Hij had ermee leren omgaan en ondanks dat hij naïef en altijd eerlijk was, wist hij wel hoe hij een masker op moest zetten.

Van zodra hij de juiste kamer gevonden had, rechtte de jongen zijn rug, toverde en glimlach op zijn gezicht en zorgde ervoor dat zijn staart niet meer over de grond sleepte, maar omhoog stond. Het uiteinde krulde automatisch een stukje en de blauwe kleur die eerst over zijn huid gelegen had -een kleur die de buitenwereld toonde dat hij toch kapot was van de mededeling dat hij naar een nieuwe kamer moest gaan omdat Bertie hem niet meer als kamergenoot wilde- verdween langzaam en maakte plaats voor een licht getinte huidskleur zoals die van zijn vader. Calvin pepte zichzelf op, dwong de slechte gedachten naar de achtergrond en concentreerde zich op leuke dingen zoals schilderrijen met een heleboel verschillende kleuren, regenbogen en van die grote, ronde, kleurrijke lolly’s. Hij hield gewoon van alles dat een beetje kleur had, waarschijnlijk een soort neveneffect van zijn mutatie. Het feit dat hij zichzelf constant vertelde dat het wel goed kwam en hij deze keer misschien wel langer dan een paar weken mocht blijven, zorgde ervoor dat hij de mutatie die betrekking had tot het kleuren van zijn huid onder controle kreeg.

De jongen ademde nog eens diep in voordat hij met zijn knokkels op de deur klopte, de deurknop vastpakte en de deur voorzichtig opende. Hij had eraan gedacht om zijn handschoenen waarvan de topjes eraf waren geknipt aan te doen zodat de deur niet al direct vol met graffiti hing. Er verscheen alleen een beetje kleur op de deurknop waar hij deze kort met zijn vingertoppen had aangeraakt. “Hallo? Ik ben Calvin en er is me gezegd dat dit mijn nieuwe kamer is?” Voor alle zekerheid liet hij zijn donkere kijkers nog eens naar het nummer aan de deur glijden. Nummer 11, dat klopte normaal. “Ik wil je maar alvast waarschuwen dat het kan gebeuren dat ik de muren per ongeluk verf. Alvast sorry voor dat.” Hij glimlachte verlegen terwijl hij de deur volledig open duwde zodat hij fatsoenlijk naar binnen zou kunnen kijken. Zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer terwijl zijn bruine kijkers over de kamer heen gleden, opzoek naar zijn nieuwe kamergenoot.

&Kellin

Onderwerp: Re: I wish I was special || Kellin vr jun 03, 2016 5:12 pm

And I bleed when I fall down I'm only human And I crash and I break down Your words in my head, knives in my heart You build me up and then I fall apart 'Cause I'm only human

tags: Calvin

notes: x

outfit: /

ϟ mei

Nog maar enkele minuten geleden had Kellin de radio die op zijn kamer stond aangezet. Het was naar zijn gevoel veel te stil en om die stilte te verbreken was het perfect. Daarbij kon hij ook zo weer zijn gedachten verzetten. Als het allemaal goed ging dan kwam binnen enkele minuten zijn nieuwe kamergenoot af. Kellin keek er wel naar uit, maar toch bleef het altijd spannend. Iemand die je niet kende die op vertrouwd terrein kwam dat eigenlijk echt van jezelf was. Het zou aanpassen worden, maar hopelijk kwam het allemaal wel goed. Die persoon zou zich ook moeten aanpassen aan het feit dat er maar één bed in de kamer stond en verder een aardig grote bak gevuld met water. De meeste mensen vonden het altijd vreemd en niet iedereen vond het even aangenaam om met iemand als hem op de kamer te liggen. Maar binnen in had Kellin er die keer een goed gevoel over.
Door de spanning wist de jongen echter niet wat hij precies moest doen. Hij liep maar wat verdwaald door zijn kamer, nam eens een boek vast of deed zonder reden het licht aan om het dan weer te doven. Ondertussen kon hij enkel hopen dat de persoon die hij zijn kamergenoot zou mogen noemen snel kwam.

Minuten leken echter eeuwen te duren en het verbeterde allemaal niet wanneer de radio ook nog eens begon te kraken. Het was iets heel oud, dat altijd wel wat kraakten, maar toen was het verschrikkelijk. De kraak veranderde zelfs naar een scherpe piep en Kellin haasten zich naar de radio. Eerst probeerde hij het ding zachter te laten spelen, maar wanneer dat het geen effect had probeerde hij het uit te zetten, wat ook niet hielp. Lang duurde het niet voor het gepiep gelukkig afzwakte, maar een rookwolk steeg op uit de radio. ‘De piep is weg...dat is iets,’ mompelde hij tegen zichzelf.
De radio had hij in zijn handen wanneer dat er eerst op de deur geklopt werd en er vervolgens iemand binnen wandelde. ‘Dat kan kloppen,’ zei Kellin wanneer de jongen zei dat dit zijn nieuwe kamer zou moeten zijn. Omdat hij wist hoe dat sommige mensen konden reageren bleef de jongen mooi op een afstand staan met de radio in zijn handen. Mensen moesten meestal eerst van een korte shock herstellen.
Zijn hoofd hield hij even schuin wanneer hij de woorden hoorde van de andere. Zijn blik gleed naar de deurknop die al een andere kleur had als eerst. ‘Ow dat maakt niet uit,’ sprak Kellin. Door zijn eigen mutatie was hij zeer los over de mutaties van andere. Hij ging niemand beoordelen op een mutatie of op wat anders. Eigenlijk ging je hem nooit echt slecht over iemand praten. ‘Ik ben Kellin,’ zei de jongen. Ondertussen had hij de radio onder zijn arm gehouden en één hand tegen zijn blote borst geplaatst om daarmee dus aan te tonen dat hij het over zichzelf had. Zoals steeds droeg hij geen shirt of schoenen, enkel een soort zwembroek dat surfers droegen en tot juist boven zijn knieën kwam.

IT'S ALL SO CLOSE AND YET SO FAR

Onderwerp: Re: I wish I was special || Kellin vr jun 03, 2016 8:36 pm

BUT I'M A CREEP

WHAT AM I DOING HERE

Het duurde niet erg lang voordat zijn bruine kijkers de persoon die in de kamer aanwezig was, hadden gevonden. Het duurde niet langer dan een paar seconden voordat een brede grijns zijn gezicht bijna in tweeën spleet. Het was geweldig om te weten dat hij niet de enige mutant was waaraan je in een opslag kon zien dat hij niet bepaald menselijk was. Touché, als het op uiterlijke kenmerken aankwam, had zijn nieuwe kamergenoot een serieuze voorsprong. Het voelde alleen goed om te weten dat niet alle mutanten er normaal uitzagen. Calvins staart wikkelde zich om de hengsels van zijn sportzak heen en in een soepele beweging zette hij het ding op de grond. Hij moest toegeven dat het best handig was om een staart te hebben waarmee je makkelijk voorwerpen kon optillen. Hij hoefde zich in de meeste gevallen niet eens te bukken om iets op te rapen. ”Cool,” was het eerste woordje dat zijn mond verliet van zodra zijn tas op de grond stond.

Zijn blik bleef even op de bak gevuld met water aan de ene kant van de kamer hangen. Pas nadat hij het ding bestudeerd had, gleden zijn donkere kijkers terug naar zijn kamergenoot en hij knikte lichtjes toen hij diens kieuwen opmerkte. Het was wel duidelijk dat ze op Genosha voor hun leerlingen zorgden. Lichtjes verend op zijn voeten liep Calvin de kamer verder in en bleef pas staan toen hij niet meer dan enkele meters van zijn kamergenoot verwijderd was. ”Aangenaam, Kellin.” Het was duidelijk aan zijn stem te horen dat hij volledig ontspannen en in een goede bui was. Het constant tegen zichzelf zeggen dat alles wel goed kwam was niet eens meer nodig. De jongen boog zich een stukje voorover en bestudeerde de kleur en textuur van Kellins huid. Die donkere strepen zou hij nog niet kunnen namaken, maar die lichtere blauwe kleur kon geen probleem zijn. Vanaf het moment dat Calvin weer fatsoenlijk overeind stond, begon de kleur van zijn huid te veranderen. Erg lang duurde het niet voordat zijn huid exact hetzelfde blauw als Kellins huid was. ”Laten we zeggen dat mijn mutatie erg veel met kleuren te maken heeft.” Een soort verklaring die gesproken werd terwijl hij zijn schouders ophaalde. Zijn staart zwiepte nog altijd vrolijk heen en weer, alsof hij een enthousiaste puppy was.

De jongen beet op zijn lip terwijl verschillende vragen door zijn hoofd schoten. Het probleem was dat hij niet wist of hij de ander met de vragen die hij wilde stellen zou kwetsen. Oh wel, niet geschoten was altijd mis, toch? ”Ben je zo geboren of werd je uiterlijk pas laten aangepast? Ik ben groen geboren met de staart, al was ‘ie toen nog wel een stuk korter.” Een lichte glimlach vormde zich om zijn lippen terwijl hij zijn handen voor zich in elkaar haakte en misschien een tikkeltje nerveus naar voren en terug naar achteren schommelde.

Tail => Zijn staart ziet er zo uit, maar dan zonder die puntige dingetjes,
de schubben iets meer vervaagd en de kleur veranderd mee met zijn huidskleur c:
Oh en ook wat langer. Laten we zeggen dat het net een stukje boven zijn hoofd eindigt
en het uiteinde wat naar onderen krult.

Onderwerp: Re: I wish I was special || Kellin vr jun 03, 2016 9:14 pm

And I bleed when I fall down I'm only human And I crash and I break down Your words in my head, knives in my heart You build me up and then I fall apart 'Cause I'm only human

tags: Calvin

notes: x

outfit: /

ϟ mei

De jongen had al eens één keer een verschrikkelijke kamergenoot gehad. Eén die niets goeds in zich had en het was geen succes. Wanneer ze van elkaar gescheiden werden had hij bijna een gat in de lucht gesprongen. Hem was toen verteld geweest dat ze volgende keer iemand beter zouden zoeken. Kellin was dan ook op alles voorbereid wanneer dat zijn nieuwe kamergenoot binnen wandelde. Het was alleen maar de vraag of dat de andere persoon ook overal op was voorbereid. Van iedereen op het eiland behoorde Kellin niet tot de normale mensen. In hoeverre je een mutant al normaal kon noemen.
Vaag was hem de staart van Calvin al opgevallen, maar omdat hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde bij de situatie drong het niet echt door hem door. Bij het zien van de grijns op de andere zijn gezicht keek Kellin even naar de zwarte rook die uit de radio bleef komen, maar hij keek weer op wanneer dat de jongen zei dat het cool was. Hij was niet helemaal mee met wat bedoeld werd, maar hij had een idee wat het was.
Calvin bestudeerde de bak water en Kellin voelde zich bijna verplicht wat uitleg te geven. Met zijn hand voor zijn mond kuchten hij even vooraleer hij enkele stappen naar de bak toe zetten. ‘Dat is dus mijn bed,’ zei hij wat onzeker met een gebaar naar het ding dat hij gewoon bed noemde.

Kellin bleef er staan met zijn radio in zijn handen en bewoog een klein stukje naar achter wanneer de andere dichterbij gebogen stond. Het was niet dat het echt opvallend was, maar het was dat of een stap naar achter zetten. Dit was toch net wat minder beledigend dan naar achter stappen. De kieuwen aan de zijkanten van zijn nek bewogen trager, maar wel duidelijker. Aan de kleine trekjes kon je wel merken dat hij het niet gewend was. Vragen waren normaal. Die had hij zo vaak gehad, maar dit was anders als normaal. Calvin reageerde anders dan andere.
De jongen moest verschillende keren met zijn ogen knipperen voor hij geloofde wat er precies gebeurde. De huid van Calvin veranderde van kleur. Niet iets dat hij had zien aankomen. ‘Fascinerend,’ sprak Kellin verbaasd. Hij kreeg zichzelf zo ver om zelf een stap naar voor te zetten. Zijn ogen liet hij over het nu ook blauwe lichaam glijden. Een beetje twijfelend stak hij één arm uit, dichter bij de andere om de kleur te kunnen vergelijken. Er werd nog een korte verklaring geven, maar zeer veel verduidelijkte het niet. Over de mutatie van de jongen had hij ook nog niets gelezen, dus had hij geen idee wat er juist met hem was.

Voor even was hij in gedachten verzonken en hij kwam er pas terug uit wanneer de jongen begon te praten. Meteen richten hij zijn blik van zijn arm naar de jongen zijn gezicht. Ge gestelde vraag kreeg hij wel vaker, maar voor hij er zelf echt antwoord op kon geven was Calvin zelf al verder aan het spreken. Er werd gesproken over zijn staart en de groene kleur die hij bij de geboorten had. Automatisch keek Kellin naar de staart van de jongen die op zijn rug hing. Nu dat was iets dat hij gelukkig niet had. Nog niet en hopelijk nooit niet. Er was al genoeg veranderd dan goed was.
‘Nee, alle veranderingen kwamen pas achteraf,’ zei hij terwijl hij geïnteresseerd naar de staart bleef kijken. Vaak gebeurde het nu eenmaal niet dat je iemand tegen kwam met lichamelijke mutaties. Het viel Kellin wel op dat de staart redelijk lang was. ‘Groeit die nog steeds?’ vroeg hij. Mensen stelde steeds vragen aan hem of keken vreemd, voor één keer mocht het eens omgedraaid zijn.

IT'S ALL SO CLOSE AND YET SO FAR

Onderwerp: Re: I wish I was special || Kellin di jun 21, 2016 3:13 pm

BUT I'M A CREEP

WHAT AM I DOING HERE

Calvin knikte toen er gezegd werd dat de grote bak gevuld met water waar hij naar keek een bed was. Vandaar dat het ding op de plaats stond waar normaal een bed hoorde te staan. Het kostte de jongen wat moeite om zijn blik van het grote aquarium los te scheuren en zijn volledige aandacht op zijn kamergenoot te richten, maar na een minuutje of twee kreeg hij het wel voor elkaar. Het feit dat de ander een kapotte radio in zijn handen had, ontging hem volledig aangezien zijn kamergenoot zelf al interessant genoeg was om zijn aandacht op te vestigen.
Calvin wilde de ander gewoon een beetje op zijn gemak stellen. Afgezien van zijn staart zag hij er misschien heel erg gewoontjes uit in vergelijking van Kellin, maar dat gegeven kon hij in enkele seconden makkelijk veranderen. Hij kon zichzelf misschien geen kieuwen of iets dergelijks geven, maar hij kon wel de kleur van zijn huid veranderen. Bijna trots zette de jongen zich terug recht en de grijns om zijn lippen werd alleen maar breder toen de ander zijn blik over hem heen liet glijden. Kellin keek hem tenminste niet aan alsof hij een of andere besmettelijke ziekte had.

”De iets donkere strepen krijg ik nog niet voor elkaar, daar moet ik nog op oefenen.” Calvin hield zijn arm een stukje omhoog toen de ander de kleur van hun huid wilde vergelijken. De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn donkere kijkers. De jongen wist zelf ook wel dat de verduidelijking die hij eerder had gegeven redelijk vaag was, maar Calvin was nu eenmaal het type persoon dat liever dingen liet zien dan dat hij het in woorden probeerde uit te leggen. Doordat hij zo lang opgesloten was geweest in zijn eigen huis, had hij nooit erg veel beweging gehad. Pas toen de moeder van zijn beste vriend hem aangeboden had om bij haar te komen wonen, had hij de bewegingsvrijheid gehad die hij nodig had en zelfs dan moest hij zich nog voor de buitenwereld verborgen houden. Pas toen hij op het eiland aangekomen was, had hij echt de kans gekregen om zich te laten gaan. In het begin was hij wat verlegen geweest, maar hij begon zich al wat meer te ontspannen en het leek net alsof zijn energie als een bom naar buiten gespat kwam. Hij kon momenteel dan ook wat aan de drukke kant zijn met zijn vragen en gebabbel, maar hij probeerde zich nog in te houden.

Het antwoord dat hij op zijn vraag kreeg, zorgde ervoor dat de grijns om zijn lippen wat leek te minderen. De veranderingen kwamen pas achteraf, dat moest ook een hele aanpassing geweest zijn. Calvins ouders hadden tenminste al vanaf het begin kunnen zeggen dat hun zoon niet normaal was, voor die van Kellin moest dat een schok geweest zijn en voor Kellin ook natuurlijk. Op het moment dat zijn staart genoemd werd, keek Calvin over zijn schouder naar het lange ding terwijl het heen en weer bleef zwiepen. ”Geen idee eigenlijk. Ik denk van niet aangezien ik zelf al wel bijna volgroeid ben. Ik heb nog niemand ontmoet die zelf ook een staart had en me kon vertellen hoe lang hij wordt, dus dan wacht ik maar af.” Daarbij had hij gehoord dat iedere mutatie uniek was, dus als hij al iemand vond die net zoals hem een staart had, was het nog niet zeker of ze op dezelfde manier groeiden.

Een vogel dat op de vensterbank landde, trok vrijwel meteen zijn aandacht. Als nu nog niet zeker was dat hij waarschijnlijk wel een vorm van ADHD had, dan was het dit was. Zonder een waarschuwing verdween Calvin in een wolk van felle kleuren om voor het raam terug te verschijnen. Voorzichtig opende hij het raam en legde zijn hand zo dat het beestje erin kon springen. Hij had het altijd al wel goed met diertjes kunnen vinden, waarschijnlijk omdat de vogels die thuis besloten op de vensterbank van zijn kamer te landen ook de enige vrienden waren die hij in jaren gehad had. Pas toen hij zich had omgedraaid met het beestje in zijn handen, kwam hij tot het besef dat het ook een mutant kon zijn. ”Erm.. zijn hier heel toevallig mutanten die in een vogel kunnen veranderen? Straks heb ik een mutant in mijn handen.” Het roodborstje in zijn handen leek zich echter niks aan te trekken van hun gesprek en bewoog maar wat in zijn hand, waarschijnlijk opzoek naar iets om te eten.

Onderwerp: Re: I wish I was special || Kellin za jul 09, 2016 11:26 pm

And I bleed when I fall down I'm only human And I crash and I break down Your words in my head, knives in my heart You build me up and then I fall apart 'Cause I'm only human

tags: Calvin

notes: x

outfit: /

ϟ mei

Kellin vond het nooit leuk om bij een eerste ontmoeting te moeten spreken over de grote visbak. Hij had gewoon schrik van de reactie die hij zou krijgen. Het was namelijk niet alledaags en je zou het niet verwachten. Nu ja, als je Kellin zag lopen misschien wel. In ieder geval nam zijn nieuwe kamergenoot het allemaal goed op.
De jongen had zijn kleur weten te veranderen, maar wanneer ze hun armen naast elkaar hielden, waren de verschillen nog altijd duidelijk. Kellin had geen poriën en zijn huid was volledig glad en dat zag je heel duidelijk. Het glansde vaak harder dan de huid van eender welk ander persoon. Hij draaide en keerde zijn arm wat, maar keek op naar de andere wanneer die weer sprak. Eigenlijk moest hij wat naar beneden kijken om eerlijk te zijn. Zijn nieuwe kamergenoot was redelijk groot, maar Kellin stak er nog steeds boven met zijn meter in de negentig.
‘Je mist niet echt wat, de blauwe strepen zijn niet zo belangrijk,’ zei Kellin tegen de jongen. Eigenlijk was hij blij dat het ergens niet lukten. Om heel de tijd blauw rond te lopen, het was niet altijd alles. Het was iets dat hij niemand toewenste, ook al had hij ondertussen er vrede mee kunnen sluiten.
Natuurlijk leek het bij Calvin anders te zijn. Hij kon zijn kleur laten veranderen wanneer hij wilde. Of het zo eenvoudig was allemaal, wist Kellin niet. Misschien was het moeilijker dan je zou denken. Zat er meer achter dan enkel het veranderen van de kleur. Je wist maar nooit. Zijn arm trok hij maar waar eens terug, zodat hij de radio in zijn handen kon vast houden met beide handen. Door deze ontmoeting was hij zelf vergeten dat hij het nog moest repareren.

Kellin zou het nooit echt toe willen geven, maar hij had schrik dat zijn eigen mutatie nog verder zou gaan. Alle veranderingen waren namelijk pas op een latere leeftijd beginnen en het ging geleidelijk aan. Wat als de hele transformatie nog niet klaar was? Voor hetzelfde geld kon hij binnen kort helemaal niet meer ademen boven water. Best angstaanjagend als je erover na zou denken. Het maakten zijn leven er dan zeker niet makkelijker op. Maar Kellin hoopte dat het nooit zou gebeuren. Of zijn benen konden gewoon volledig verdwijnen en veranderen in een staart. Dat zou pas onpraktisch zijn en was nog erger. Nee, daar moest hij niet over nadenken.
Zijn gedachten ging snel weer naar de staart van Calvin. Hij wilde graag weten of dat het nog groeide of niet, dan had Kellin ook iets waarmee hij zijn eigen mutatie kon vergelijken. De jongen wist het enkel zelf niet, maar hij vermoede van niet. Omdat hij ook nog niemand anders met een staart was tegen gekomen, had hij het ook niet kunnen vragen. ‘Sowieso is iedere mutatie uniek, ik denk niet dat je het echt gaan kunnen vergelijken,’ zei Kellin nadenkend. De een met vuur sturende krachten kon bijvoorbeeld iets helemaal anders dan de andere met diezelfde mutatie. Het was allemaal best knap, als je erover nadacht.

Van het ene moment op het andere leek Calvin afgeleid te zijn door een vogel op de vensterbank. De jongen was er zelfs heen gegaan om het raam te openen. Ondertussen besloot Kellin om de radio maar weer ergens neer te plaatsen. Hij wist toch niet wat hij er juist mee zou moeten doen, dus dat was het beste. Er liepen vast werkmannen rond op de school, hij kon het aan één van hem vragen.
Toch probeerde hij het nog één keer om aan de volume knop te komen, na de radio aan te zetten, maar het deed nog steeds niets. Het was Calvin die hem weer deed opkijken. Verbaast knipperde hij enkele keren met zijn ogen, waarbij er enkel een vlies van beide ooghoeken over zijn ogen heen gleed. De vogel zat binnen. Waarom? De vraag van Calvin drong niet eens direct tot hem door. ‘Uhm,’ zei hij net wat te laat. ‘Ik denk het wel?’

IT'S ALL SO CLOSE AND YET SO FAR

Onderwerp: Re: I wish I was special || Kellin

» Kellin Goodwin
» The sound of silence | Kellin
» Just another rainy day (& Kellin)
» Don't look at me! [Rhaegys & Kellin]
» Thinking rock [& Kellin]