Amadéo Delvaux

» Naam: Amadéo Delvaux
» Bijnaam: Wolfgang
» Leeftijd: 17
» Geboortedatum: 26 Januari
» Afkomst: Montpellier, Frankrijk

» Personality
+ : loyaal - doorzetter
- : koppig - bitchy - asociaal - snel geïrriteerd - wantrouwig - rebels

» Looks
+ : kort, zwart haar - lichte ogen - 1m83  
- : te mager - verwilderd
! : wolvenstaart - wolvenvacht op schouders en ruggengraat - wolven hoektanden

» History
Vanaf zijn geboorte was Amadéo al een buitenbeentje. Ten eerste was hij een bastaardkind, zijn moeder was vreemd gegaan en dat kon ze niet voor zijn vader verstoppen. Zijn ouders waren allebei geen mutanten, mutaties zaten niet in de familie, dus de link naar een derde man die wel mutanten DNA bezat was snel gelegd. Ten tweede kon hij zijn mutatie niet verbergen, aangezien hij heel snel haar kreeg, te snel voor een baby. Plus, het was niet echt mensenhaar, meer een soort vacht, die over zijn schouders en een deel van zijn onderrug groeide. De wolvenstaart, klein en pluizig, was ook niet echt te missen. Ook zijn huidskleur was anders, hij is donkerder dan zijn blanke moeder, terwijl Henri ook blank is. Dit wijst op een donkere biologische vader.

Het was dus geen verrassing dat Henri, de man van zijn moeder, hem nooit accepteerde. Zelfs zijn eigen moeder had een afkeer voor hem, aangezien hij geen normaal kind was. In het begin had Amadéo daar geen last van, maar eenmaal hij ouder werd, merkte hij wel op dat hij niet dezelfde behandeling kreeg als de andere kinderen in zijn stad. Montpellier was mooi, maar hij kwam bijna nooit buiten, alleen als het avond werd of nog geen licht was ’s morgens. Toen Henri hem ineens voorstelde om een uitstapje te doen, was de jongen natuurlijk helemaal enthousiast.

Henri nam de 8-jarige Amadéo mee naar Parc National des Cévennes, een groot natuurgebied in de buurt van Montpellier. Ze maakten een lange wandeling, tot de man hem ineens vroeg om even op hem te wachten op een splitsing in de weg. Hij maakte het excuus dat hij niet zeker wist of hij nu naar links of naar rechts moest, en dat hij even een stukje vooruit zou gaan om te controleren of het de goeie weg was. Dat was het laatste wat Amadéo nog van Henri had gezien. Hij kon niet eens boos zijn, ook niet verdrietig. Er was alleen leegte, en een heel grote angst.

Die nacht transformeerde hij voor het eerst. Het is nog steeds onbekend wat die eerste transformatie in gang heeft gezet, maar hij wenste van uit het diepste van zijn hart dat het niet gebeurd was. Het was geen makkelijk proces. Het duurde minstens een kwartier, waarbij elk botje in zijn lichaam werd gebroken en herplaatst. De pijn was verschrikkelijk, de geluiden waren gruwelijk. Hij verloor het bewustzijn, maar werd wakker als een wolf. Totaal verward begon hij te rennen, dieper het bos in, tot hij zo moe was dat hij geen poot meer kon verzetten.

Uitgeput was hij in slaap gevallen, tot hij gewekt werd door geluiden in de buurt. Hij werd wakker, zag ineens drie wolven rond hem staan. Verschrikkelijk bang dook hij in elkaar, maar de wolven deden geen poging om hem aan te vallen. Meer nog, ze bleven rond hem hangen, alsof ze wisten dat hij bescherming nodig had. Uiteindelijk namen ze hem mee, en hij leerde hoe hij moest overleven in het wild. De alfa van de kleine groep was aardig, maar streng. In de volgende jaren zwierf hij rond in de wouden, bleef hij groeien en sterker worden.

Toen hij 14 was, transformeerde hij terug. Opnieuw was het een hels proces, gepaard met heel veel pijn. Hij verloor deze keer niet het bewustzijn, wat het eigenlijk nog erger maakte. Toen hij eenmaal terug in zijn mensenlichaam zat, had hij moeite met bewegen en op staan. Hij kreeg niet echt veel kans om er weer aan te wennen, want meteen begon de alfa wolf naar hem te grommen. Hij kreeg nog net de tijd om een dikke tak te nemen om zich te verdedigen, want de wolf viel hem aan. Hij was natuurlijk geen partij voor het dier, en hij werd gebeten en gekrabd. Toch slaagde hij er in, door zijn hersenen te gebruiken, om niet gedood te worden. En toen ontdekte hij zijn tweede mutatie, een hoog piepend geluid kwam uit het niks en verwarde de wolf. Meteen gebruikte hij dat moment van verwarring en begon met de stok op de wolf in te slaan. Na wat een eeuwigheid leek, viel de alfa neer en stond hij niet meer op.

Dat was het moment dat de andere twee wolven hem als nieuwe alfa hadden aanvaard. Het was de code, wie de alfa doodde, werd de nieuwe alfa. Amadéo besloot om terug te gaan naar de bewoonde wereld, maar niet voor lang. Hij ging elke keer voedsel halen, om daarna terug te keren naar zijn eigen roedel. Hij begon te experimenteren met zijn mutatie, brak in in bibliotheken om onderzoek te doen. Daardoor kwam hij er ook achter dat hij de wolven kon doen ‘verdwijnen’ om ze later weer op te roepen. Hij kon andere wolven onderwerpen om ze bij zijn roedel te voegen, en dat was precies waar hij zich de komende jaren mee bezig hield.

In Frankrijk waren er niet zo heel veel wolven, maar hij slaagde er toch in om een 6-tal wolven onder zijn bevel te krijgen. Met behulp van zijn tweede mutatie leerde hij ze bevelen en commando’s geven. Hij werkte een plan uit om wraak te nemen op Henri en zijn moeder, en hij was zo geobsedeerd door dat plan dat hij niet door had hoe ver hij in de waanzin was gezakt. Zijn lichaam had af gezien van de vele gevechten, verschillende littekens en oudere wonden. Toen hij zich eenmaal sterk genoeg waande, reisde hij terug naar Montpellier, om zijn wraak te voltooien.

Het plan had een paar jaar in beslag genomen, hij was op dat moment net 17 geworden, maar hij was eindelijk op zijn bestemming aangekomen. Het was nacht, maanloos, en hij riep al de wolven die hij in zijn roedel had op. Net op het moment dat hij wou binnendringen in zijn oude huis, werd hij tegengehouden door 3 mannen en een vrouw. Die dwongen hem bijna om zijn wolven te doen verdwijnen en in een auto te stappen, iets wat hij natuurlijk niet had gedaan zonder zich eerst te verzetten. Maar op de een of andere manier waren ze sterker dan hem, veel sterker dan hij ooit had verwacht. Ze namen hem mee naar het vliegveld, om hem naar een of ander eiland te brengen, allemaal voor zijn ‘eigen bestwil’ natuurlijk..

»Mutations
Supreme Alpha
Als halfwolf met een vijsje los, kan Amadéo wilde wolven onder zijn leiderschap dwingen. Hij moet hen wel verslaan in een gevecht op leven en dood, iets waar hij steeds meer ervaring in heeft gekregen. Dit zou in principe ook werken op shapeshifters, met als voorwaarde dat ze bij het begin van het gevecht in hun wolvenvorm waren. Als ze dan terug shiften, heeft hij nog altijd controle over hen, maar in mindere mate.

Pack Summoning
De wolven die hij onderworpen heeft, kan hij wegtoveren en terug tevoorschijn halen als hij ze nodig heeft. Hoe meer wolven hij tegelijk rond zich verzamelt, hoe minder controle hij over hen heeft, dus kan het evengoed gebeuren dat één van de wolven zich tegen hem keert. Hij blijft natuurlijk oefenen, en momenteel kan hij 3 wolven heel makkelijk aan. Een shapeshifter kan hij dan weer niet wegtoveren, omdat hun ziel complexer is dan die van een wolf.

Wolf Shapeshifting
Deze mutatie gebruikt hij bijna nooit. Hij is nog maar 2x getransformeerd, één keer naar wolf en één keer terug. Het proces is pijnlijk, en best traumatiserend. Alle botjes in zijn lichaam breken en herschikken zich, net zoals zijn spieren. De eerste keer verloor hij het bewustzijn, de tweede keer niet. Amadéo is er nog niet in geslaagd om te achterhalen hoe hij de transformatie zelf in zet, maar hij is er niet echt happig op om dat te onderzoeken.

Soundwave Manipulation
Heel simpel, Amadéo kan geluiden manipuleren en opwekken. Zowel hoorbare geluiden als niet-hoorbare geluiden voor mensen dan. Het spectrum van tonen is heel uitgebreid. Hij gebruikt het vooral om subtiel te communiceren met zijn wolven, aangezien hij hen signalen kan geven die niemand anders kan horen. Het nadeel is wel dat hij er zijn hand voor moet bewegen, dus dat kan wel een klein probleem vormen als hij zich niet kan bewegen.