Happy to see me? [Amadéo]

Een maand was voorbij gevlogen sinds haar komst op het eiland. Veel contact had ze nog niet gelegd, eigenlijk had ze er geen behoefte aan. De mensen, of mutanten, op het eiland leken dat ook niet vreemd te vinden. Ze wisten wie nieuw was en wie niet. Ze waren vriendelijk maar leken nooit een gesprek of vriendschap op te dringen. Alsof ze allemaal wisten hoe het was, alsof ze allemaal hetzelfde dachten als zij en geen nood hadden aan gezelschap.

In alle geval, het hele “ik zit nu vast op een eiland met mutanten” verhaal bleek nog goed mee te vallen. Uiteraard miste Amy het vaste land en de vrijheid. Het eiland was de wereld niet, ze werd beperkt. Maar goed, ze ging dagelijks naar de lessen, maakte wekelijks gebruik van de training rooms en maakte zoveel mogelijk een wandeling op het eiland. Het meisje had een nieuwe hobby ontdekt: fotografie. Ze gebruikte de camera op haar gsm, die was goed genoeg.

Tijdens één van haar vele wandelingen kwam ze in het bos terecht. Ze was er al vaker gekomen maar voor het eerst was de zon onder. Het was herfst en overdag kon je genieten van de vele kleuren die het bos bedekten. ’s Nachts was daar weinig van te merken. In haar hand hield ze een vuurtje die haar wat licht en warmte gaf. Ze nam enkele foto’s met het vuurtje als basis voor wat concepten. Ondertussen dreven haar voeten haar steeds verder het bos in.

Ze werd zich gewaar van een aanwezigheid. Even stond Amy stil en keek om zich heen om enkel de duisternis van het bos te zien. Het meisje versterkte haar vlam die enkel langere schaduwen wierp rondom en op de bomen. Iets in haar zei dat ze zich moest omdraaien en terug keren. Iets anders zorgde ervoor dat een grijns rond haar lippen speelde. Op de bomen voor haar zag ze diepe krassen die duidelijk gemaakt waren door één of ander beest. Iets dat op vier poten liep met een staart en lange tanden.

Eigenlijk was het stom en kinderachtig. Desondanks liep ze stevig door en negeerde de duidelijke tekenen van de rand van zijn territorium. Oh god, als hij haar zag dan was ze waarschijnlijk dood… en enkel alleen al om zijn reactie te zien bleef ze doorwandelen. De gedachte bleef hangen waardoor ze luidop begon te lachen. Waarom moest ze zelfs stil zijn? Ze zag iets glinsteren, een paar bollen op een meter van de grond. Amy hield een tweede maal halt en versterkte haar vlam terug om zo de wolf die voor haar stond beter te zien. Ze grijnsde, “Hey daar Sorunn, ik kom Amadéo een bezoekje brengen”.

No turning back, dacht ze en voelde ietwat stress. Sinds hun eerste ontmoeting had Amy iets gevoeld voor de jongen. Ze kon niet echt plaatsen wat het was. Maar ze vond het leuk om hem te treiteren. Dacht ze dat hij gevaarlijk was? Zeer zeker. Maar ze dacht ook dat ze hem aankon mocht het nodig zijn. Sorunn viel haar niet aan, wat voor haar al een goed teken was. Ze had hem kort aangesproken maar er was weinig reactie. Ze wist vrij zeker dat Amadéo ondertussen op weg was. Amy stak haar hand uit naar de wolf, "Ik doe je geen kwaad", zei ze zachtjes maar voordat de wolf iets kon doen stonden er plots twee en een halve wolf voor haar.

Ze namen elkaar even in zich op. Amadéo zag er niet blij uit, zo kende ze hem ook. Zijn lichte ogen leken vuur te schieten. Zij glimlachte oprecht naar de jongen en zwaaide. ”Wat had ik jou gezegd over niet in mijn territorium komen?”, ze haalde haar schouders op en zei, "Ik weet wat je zei over het niet betreden van je territorium", ze verkleinde haar vlam zodanig dat het geen lange schaduwen wierp op hem en zijn wolven. De twee andere wolven die hem vergezelden gromden naar haar. Amy voelde haar nekharen overeind komen. Ze wilde de wolven geen pijn doen maar zou zich niet inhouden als haar keel op het spel stond. "Je zult me niet geloven als ik zei dat ik per ongeluk de grens tegenkwam", haar ogen zochten zijn blik, "Maar toen ik die vond liep ik door", haar blik was zacht, "Ik wilde je nog eens zien", ze zweeg even en glimlachte, "En ik miste Sorunn". Ze wist dat hij kwaad was, hij was altijd kwaad. Een harige bal vol woede die over deze planeet rond zwierf. Of eerder, over dit eiland. "Dus, wat ga je nu doen?", ze verschoof haar voet, klaar voor het geval het nodig mocht zijn.

Ze zag hoe de jongen zijn kind arrogant de lucht in stak. Amy volgde zijn voorbeeld en imiteerde zijn houding. No way dat ze zich door hem laat intimideren. De enige die haar enigszins kippenvel gaf waren de wolven.
Amy kon veel over de jongen zeggen, zoals zijn arrogantie, sarcasme en kwaadheid. Maar hij luisterde ook. Bedoel, hij had haar net zo goed meteen kunnen aanvallen maar hij luisterde naar wat ze te zeggen had. En eerlijk? Ze wilde hem terug zien na hun aanvaring op het strand. Was hij leuk gezelschap? Niet meteen... maar hij had iets. Er zat een redelijke tijd tussen hun huidige en vorige ontmoeting. Sindsdien had ze hem geen enkele keer gezien.

”Ik? Ik ga helemaal niks doen”, Begon hij. ”Je hebt me gezien, tadaah, was weer leuk en gezellig”, hij wilde haar weg wuiven maar zij haalde enkel een wenkbrauw op. "Jongen, ik moet het nog gezellig maken", ze deed een stap in zijn richting. ”Dus nu kun je weer gaan, zodat ik kan slapen, zoals elke normale… Wolf op dit uur”, ze glimlachte en schudde haar hoofd. "Oh kom op, met die adrenaline in je lijf slapen?", ze deed nog een stap dichterbij, "Neen, de eerste komende uren kun je niet slapen", nu stond ze zowat voor hem. "Kom op Amadéo, had je nu echt gedacht dat ik zover zou komen en meteen zou vertrekken?", ze deed nog een stap dichter, "Denk je echt dat ik, nu ik al mijn moed bijeen heb geraapt, ik zomaar zou vertrekken?", ze keek hem even vragend aan waarna ze voorbij hem stapte en achter hem ging staan, met haar rug naar hem. "Kom, leid me eens rond en daarna ga ik weg, goed?"

Ze was vrij zeker dat hij een hekel had aan haar. Hij zag waarschijnlijk weinig mensen. Laat staan dat er mensen hem vrijwillig komen opzoeken. En dan had je Amy, die doodleuk een bezoekje kwam brengen. Eigenlijk vond ze zichzelf best wel grappig.
Amadéo had geen kick gegeven toen ze steeds dichter kwam. Dat versterkte alleen maar haar gevoel dat hij haar geen kwaad zou doen. Misschien wist ze al langer dat hij haar geen kwaad zou doen. Zolang zij hem niet aanviel zou hij gewoon afwachten en blijven wachten.

Uiteindelijk stond ze achter hem. Ze beeldde zich in hoe hij met zijn ogen zou draaien of één of ander gezicht zou trekken bij haar vraag. Na een korte stilte gaf hij toe om haar een korte rondleiding te geven. Ze keek hem glimlachend aan en liet hem passeren. ”Niet afdwalen”, ze grinnikte kort, "Neen neen, trouwens Amadéo?" ze stapte naast hem en gaf hem kort een knuffel, "Bedankt", en knipoogde naar hem waarna ze gewoon mee wandelde, "Ik zie je nooit op school en ik vroeg me al een tijdje af, wat eet je dan?" Ze had al zo'n vermoeden wat het antwoord zou zijn op die vraag. Hoeveel hij het ook wilde ontkennen, hij was en bleef half mens en moest eten. Een wolf kon weken zonder eten na een goede vangst. Maar een mens 'moet' dagelijks eten.

Amy was vrij zeker dat ze iets zag trekken in zijn kaak toen ze haar vraag stelde. Of ze beeldde het zich in, wat ook heel goed kon in de duisternis van het bos. Ze liep steevast naast hem en observeerde zijn gezicht, ”Ongewenste indringers”, ze keek hem doodserieus aan, "Haha, grappig", waarna hij toch een serieuzer antwoord gaf. ”Vlees, voornamelijk”, ze zweeg even en het enige dat ze hoorde waren haar voetstappen in het bos. Amadéo was bijna geruisloos, net als zijn wolven. "Loopt er hier ve~", ze struikelde over een wortel en greep de jongen zijn arm, haar vlam was gedooft door de schok. Ze voelde hoe haar wangen warm werden en mompelde een sorry. Het meisje rechtte zich en deed haar mond open om te vragen of hij oké was toen ze bewust werd van heel wat gegrom. Enkele van Amadéo zijn wolven waren dichter gekomen en waren niet zo blij met haar plotse 'aanval'.

OOC: omg sorry zo'n kort geval...