Swimming through the stars.. {Amadéo}

Wat moest Peggy doen als een nacht als vandaag doen? Het was niet zo dat ze zich verveelde, maar ze had gewoon helemaal niks te doen. Mensen laten schrikken tijdens hun slaap was ook niet meer zo leuk, want iedereen die ze al had laten schrikken waren er zo klaar mee dat ze letterlijk boeken naar haar hoofd gooide. Niet dat die boeken haar hoofd zouden raken, maar om eerlijk te zijn gaf dat niet zo’n fijn gevoel van binnen. Alsof ze werd negeert, terwijl ze helemaal geen kwade bedoelingen heeft gehad. Nu liep ze als dood iemand door het bos alsof dat het enige was wat haar misschien nog iets op kon opvrolijken. Al het levende wat nu in het koude donkere bos te vinden was zou niet judgen dat Peggy af en toe onzichtbaar was en dan weer uit het niets zichtbaar. Deze levende wezens, bomen en struiken, zouden niet door haar heen lopen en haar daarmee pesten of kwetsen. Niet dat ze zich echt gepest voelde, maar het raakte haar wel een beetje.

De dooie bladeren die bedekt waar met een klein laagje sneeuw schopte ze af en toe een beetje weg. Ze had even geen zin om ergens anders aan te denken dan aan vrolijkheid. Ze was elke dag van s’ochtends vroeg tot s’avonds laat altijd vrolijk geweest, maar nu had ze een dag even een dipje en het was alsof er een regen wolk boven haar hoofd hing. Niet letterlijk natuurlijk, want dat zou eigenlijk een betekenis hebben dat haar haar ook gewoon blauw zou zijn en ook verdrietig. En verdrietig was niet iets wat Peggy snel was. Ze was gewoon nu niet in staat om een glimlach op haar gezicht te krijgen en wilde daarom even alleen zijn. En dat was ze dan ook al de hele dag. Haar haar gaf een grijze met paarsachtige gloed en met haar handen in haar broek zakken liep ze verder. Het was niet dat ze een bepaald doel had waar ze naar toe ging in deze nacht, maar het zou sowieso een plek zijn waar ze even net zo alleen was als ze nu was.

Haar tochtje in de nacht had Peggy op een plek gebracht dat ergens diep in het bos was. Een kleine open plek met een grote steen in het midden die groot en vlak genoeg was om zeker met drie personen op te liggen. Een scheve glimlach sierde haar lippen waarbij ze gefocust op de steen af rende om een aanloopje te nemen om er op te komen. Voor die steen had je wel een aan loop je voor nodig, maar hij stond er gewoon perfect. Niemand kon het laten om er niet op te gaan liggen. Peggy schoof wat sneeuw weg van de steen en ging op haar rug liggen; vervolgens legde ze haar handen op haar buik waarbij ze even zuchtte en naar de sterren keek. De heldere nacht zorgde er voor dat het net leek alsof de sterren alleen voor haar aan het schijnen waren en voor niemand anders. “Wat kan de nacht toch mooi zijn,” zei ze met een zuchtte, waarbij ze even goed relaxte en tot rust kwam.

{Amadéo}

Het fluisteren van de wind en het gekraak van takken was het enige wat Peggy te horen kreeg in deze eenzame nacht. Een nacht waar de sterren helder in de lucht schenen. Het licht dat van de sterren kwam was meer licht dan je zou kunnen voorstellen. Ze konden een pad voor je verlichten dat voor aan je voeten lag en schaduwen laten verschijnen en mee zouden laten dansen door de bewegingen van de takken. Het waren niet van die hele grote stukken omgeving die je te zien kreeg door de sterren, in tegendeel het waren maar klein stukjes die het mooi maken. Net zoals de kleine dingetjes in het leven dat het leven weer vrolijk maakte. Maar als het om het geheel ging dat Peggy nu te zien kreeg op de grote steen waar ze op lag, dan zag het er allemaal prachtig uit.

Zacht sprak ze tegen zichzelf hoe mooi de nacht kan zijn, waarna ze even zuchtte. Het was niets vergeleken met een stad als je daar naar de nacht wilde kijken. Maar zonder vervuilende stoffen in de lucht en een heldere nacht als deze, dan was de nacht zeker een nacht om naar de sterren te kijken. “Gelijk heb je,” merkte iemand op die op een niet al te verre afstand bij haar stond. Even schrok ze waarbij ze omhoog kwam zodat ze nu zat en de jongen aan keek. Nja, niet dat de jongen haar aandacht echt trok, want het was eerder de wolf die naast hem stond. Ze zei niks, maar ze gaf ook geen reactie dat ze bang was voor de wolf. Het was eerder dat ze niet verwacht had dat de jongen een wolf bij zich zou hebben. Haar vast uitdrukking die op haar gezicht stond beschreven ging weer over naar het gezicht met de vriendelijke glimlach, waarbij ze de jongen aankeek.

“Good evening,” sprak ze beleefd, om de jongen toch nog even te begroetten. Ze had immers niet verwacht dat ze gezelschap zou krijgen. Zij was in ieder geval niet op zoek geweest naar gezelschap, iets wat niet vaak voor kwam. Maar soms gebeuren er van die onverwachtse dingen en die kun je niet altijd tegen houden.
“Ik wist niet dat wolven hier rond liepen?” zei ze, waarbij het meer als een vraag over haar lippen rolde. Het was dan niet zo dat ze er wat tegen had, want ze vond wolven immers prachtige dieren; maar om rond te lopen op een eiland aan de zijde van de mutant was iets wat ze maar al te vreemd vond. Misschien was het dan ook meer uit nieuwsgierigheid om een gesprek te beginnen met een persoon die haar had opgemerkt op de steen.
Ze merkte dan ook wel iets op rondom de jongen en de wolf. Het was vaag, maar het was iets. Even concentreerde ze zich op vage iets zodat het wat scherper werd, en niet veel laten zag ze een heldere witte wolvin naast de jongen staan. Moest ze er wat van zeggen dat er een witte wolvin naast hem stond? Of moest ze vragen of er een witte wolvin was en die is dood gegaan? Even vroeg ze zich af wat het beste was en niet al te persoonlijk over liet komen, het zag er immers nogal asociaal uit dat ze de hele tijd naar de witte wolvin keek die de jongen niet kon zien. En zij de hele tijd opzij keek. Ze keek daarna de jongen weer terug aan, maar ze kon de witte wolvin niet uit haar gedachten halen. Peggy beet op haar lip en wachten nog even wat de jongen zou gaan doen of zeggen.

{Amadéo}

Het was vrij logisch dat Peggy dacht dat zij alleen zou zijn deze nacht. Dat was dan ook wel de grootste reden waarom zij schrok van de jongen. Het was nog niet eens de wolf die naast hem stond, echt alleen zijn woorden. De wolf had immers geen geluid gemaakt dus die kon ze ook niet gaan judgen. Ze had niet verbaasd gekeken of bang door de wolf. Gewoon ja, gewoon normaal. Tot er vervolgens toch wel een vriendelijke glimlach op haar gezicht kwam. Dat was wie ze was, ze kon niet zomaar boos doen tegen een onbekend iemand die haar misschien gezelschap wilde houden. Tegen gezelschap zei ze nooit nee, en dat zou ze nu dan ook niet doen.
Vriendelijk had ze de jongen dan ook begroet waardoor ze een knikje terug kreeg. Ze had gedacht dat de jongen het zelfde wel zou gaan zeggen, maar hij bleek blijkbaar iemand te zijn van weinig woorden. Dat vond ze niet erg,er kon namelijk een goeie reden achter zitten. Als Peggy zelf amper wat zei, dan kon het zijn dat zij moe was. Dat kon ook wel dezelfde reden zijn die de jongen had. Ze zou de jongen er dan ook niet mee lastig vallen. Daar was de avond te mooi voor en haar aandacht werd toch wel meer getrokken tot de wolf die naast hem stond en de witte verschijning die alleen zij kon zien.

Om een stilte tussen hen in te voorkomen begon ze dat ze niet wist dat er wolven op het eiland rond liepen. Zou dat niet gevaarlijk zijn met al die mutanten? Niet dat ze echt een angst had voor wolven, maar misschien hadden sommige mensen wel een angst voor wolven. En wolven hadden toch ook een prooi nodig om op te jagen dus dan zou er ook al wel snel een voedsel te kort zijn voor hun. En dat ze dan dood zouden gaan door voedsel te kort dan had Peggy het nog al lastig om al die geesten uit elkaar te houden en ze niet weer tot leven te wekken. Nou ja, tot leven; de individuen die ze weer tot leven zou wekken waren levend en nog dood en waren in staat om nog meer doodde nog levende “dingen” te maken. Het zat voor haar allemaal nog lastig en ingewikkeld in elkaar en wilde er ook niet te veel bij na denken.
“Het is mijn wolf,” zei hij kort. Door zijn woorden werd zij weer even uit haar ingewikkelde gedachten gehaald. “Het is een prachtig dier,” zei ze om de jongen en de wolf - als het dier haar zou verstaan - te complimenteren.

De witte schim die uit eindelijk een heldere witte wolvin werd trok ontzettend haar aandacht. Ze bleef opzij kijken om de wolvin steeds beter te kunnen bekijken. Het dier was prachtig, maar het leek ook zo zielig. Het dier had heel wat pijn geleden tijdens het doodgaan. Hoe duidelijker de wolvin werd hoe meer Peggy kon vertellen wat er was gebeurd waardoor het dier uiteindelijk het einde van het leven heeft gevonden.
Na een tijdje keek ze de jongen weer aan, maar ze wist dat de jongen door had gehad ze een tijdje opzij had gekeken. “Wat?” vroeg hij kort, alweer. Ze keek weer even op zij naar de wolvin waarna ze hem weer aan keek; maar dan wat serieuzer dan ze had gedacht dat ze zou kijken. “Er staat een witte wolvin naast je,” sprak ze serieus en wat snel om het ijs toch maar op een ongemakkelijke manier te breken. “Is ze kort geleden overleden?” vroeg ze zacht waardoor haar ogen weer gericht stonden op de wolvin naast hem. Het was nog al onbeleefd dat ze dat zomaar uit het niets vroeg, maar ze wist niet hoe ze het anders moest verwoorden dat er een geest van een witte wolvin naast de jongen stond. De kop van de witte wolvin draaide haar kant, zij was blijkbaar een en al oor aan de kant van de geestenwereld.
{Amadéo}

Over de jaren heen had ze al veel geleerd wat ze wel en wat ze niet mocht doen, voor al als het ging over het uitkijken voor wilde dieren in bossen. Niet dat ze ook echt bang was voor wilde dieren, maar toch uitkijken kon geen kwaad. Peggy was alleen niet helemaal zeker of de wolf wel zo wild was als hij er uit zag. Ze vond echter het uiterlijk van de jongen toch net wat wilder dan dat van de wolf. Maar ze kon er niet om heen om toch een complimentje te geven dat de wolf een prachtig dier was.
De jongen trok een scheve glimlach op waarbij er een paar scherpe hoektanden te zien waren. Ze keek daar echter niet verbaasd van op. Ze bevond zich immers op een eiland vol mutanten, en ze moest er maar aan wennen dat er een paar vreemde snuiters rond liepen. Toch kon ze niet gelijk oordelen over de jongen of hij nou een vreemde snuiter was of niet.
“Elle dit que t'es beau,” zei de jongen op geamuseerde toon tegen zijn wolf. Peggy verstond maar al te goed wat de jongen tegen de wolf zei, iets wat bij haar ook een glimlachje op haar gezicht achter liet. Maar op het moment dat de wolf enthousiast met zijn staart begon te kwispelen kon ze er niet om heen om de glimlach nog wat breder te maken.

Dat Peggy echter als een serieus iemand eerlijk antwoord gaf op de vraag die de jongen had gesteld was voor haar ook even nieuw. Natuurlijk zou dan wel serieus en eerlijk zijn, maar dit was gewoon keihard en zonder genade. Iets wat ook eigenlijk best wel onbeleefd was. Ze had dit eigenlijk nooit zo hard mogen zeggen. Voor al niet, omdat de dood en overlijden van personen (in dit geval een witte wolvin) altijd erg gevoelige onderwerpen waren. Dus zat dit echter ook wel een beetje kunnen verwachten.
Peggy zag de schrik in de ogen van de jongen en ook de wolf naast hem zette zijn vacht op, terwijl hij naar haar gromde. “Dat zijn jouw zaken niet,” zei de jongen laag en met dezelfde grommende toon in zijn stem. Oké, nu kon ze er echter niet zoveel aan doen dat ze een beetje achteruit ging zitten op de steen. In haar oog hoek zag ze ook hoe de witte wolvin nog meer de aandacht van de jongen wilde trekken, alsof ze begreep dat Peggy alleen maar wilde vertelde dat ze in zijn buurt was.
“Oké chill, sorry,” sprak ze om de jongen toch ook nog wel een beetje rustig te houden en hij misschien nog haar verontschuldiging aan nam. “Ik wilde eigenlijk alleen maar zeggen dat ze naast je staat en niet van je weg wil,” zei ze iets zachter en wat langzamer. Het was eigenlijk best wel zielig onderwerp om de jongen duidelijk te maken dat de witte wolvin niet van zijn zijde af wil wijken nog dood nog levend. “Het zijn inderdaad mijn zaken niet, maar toch haar geest in nog zo helder dat het toch niet lang geleden zou kunnen zijn,” sprak ze om nog eens te verontschuldigen, maar ze kon zich gewoon niet in houden hoe de woorden over haar lippen rolde; en het er toch uitkwam als iets dat ze het wel echt wilde weten wanneer de wolvin dood was gegaan. Peggy keek de jongen wat schuldig aan, met toch de hoop dat hij het zou vertellen...

{Amadéo}

De witte wolvin naast de jongen werd net zo puppy-achtig als de wolf aan de andere kant van de jongen werd door het compliment dat ze had gegeven. Ze focuste eerst alleen nog even op de wolf, maar vervolgens werd haar aandacht toch wel wat gewekt door de witte wolvin. De witte wolvin was zo helder dat het dier kort geleden kennis had gemaakt met de dood. Het dier was nog steeds verbaast dat de jongen haar niet kon zien, en Peggy vond het er eigenlijk best wel zielig uit zien. Ze wist alleen niet hoe ze op het onderwerp moest komen zonder dat het onbeleefd zou zijn of de jongen zou gaan laten schrikken. Het was op dit moment ook best wel jammer dat de jongen door had dat ze voor enige tijd op zij had gekeken, terwijl er helemaal niks te zien was. Het was zonde dat Peggy het moest uitleggen en het toch niet kon laten om er naar te vragen. Natuurlijk als een geest zo helder was als de witte wolvin hier dan was de wond waarschijnlijk ook nog vers voor de jongen zelf. Ze voelde zich dan ook wel een beetje schuldig dat ze het zo onbeleefd had gevraagd, maar misschien bestond er ook nog wel een kansje dat ze de jongen er bij kon halen. Er was altijd iets waar mee Peggy wel mee kon helpen.

De jongen leek nog verwarrend te worden dat Peggy wist over de witte wolvin. Ze begreep dat wel, ze had hem immers nog niet uitgelegd over haar mutatie over de geesten zien, en de rest van haar mutatie. “Je bedoelt dat haar geest naast me staat en jij die kunt zien?” vroeg hij om verduidelijking. Peggy knikte en twijfelde of ze de jongen nog meer zou uitleggen over haar mutatie of dat ze het hier nog maar even bij hield. Ze wilde niet dat de jongen nog verwarrend werd. “Ik kan haar zien en horen,” sprak ze rustig. Ze bewoog even met haar benen op de steen zodat ze uiteindelijk in kleermakerszit voor hem zat. “En ze verstaat nog steeds elk woord dat je zegt en vraagt vooral om aandacht van je,” sprak ze, terwijl ze zag hoe de witte wolvin een rondje om hem heen liep en zachtjes een piep geluidje maakte voor aandacht. Peggy merkte wel dat de wolvin wel wist dat ze dood was, maar alsnog om aandacht vroeg. Het was mooi om te zien dat er een echte band was tussen die twee, maar het was ook wel een beetje zielig.
Was het goed voor de jongen als ze hem ging vertellen dat Peggy de vorm van de witte wolvin aan kon nemen en kon gedragen zoals ze ook echt had geleefd? Of dat ze hem moest vertellen dat Peggy het ook wel in zich had om de wolvin tot leven kon wekken, maar dat wolvin zich dan niet het zelfde kon gedragen als ze was dat ze levend was? Het kwam er dan voor al op neer dat Peggy een wolven walker zou gaan maken van de witte wolvin. Het was het gewoon niet waard om zo’n chaos van walkers het eiland op te brengen. Maar het idee dat ze wel de vorm kon aan nemen van de wolvin was toch niet zo’n slecht idee? Ook al wilde Peggy dan wel erg graag weten wanneer het was dat de wolvin dood was gegaan. “Als het kon zou je haar dan nog willen zien?” vroeg ze voorzichtig. Misschien kon ze het nog wel uit de jongen trekken als ze het wat voorzichtiger aan ging pakken.

{Amadéo}

Was het vreemd voor haar dat het voor de jongen een moeilijk onderwerp vond om er over te praten? Nee, dat was het niet. Seriously als mensen zouden te weten komen dat ze eigenlijk dood was en hoe ze was dood gegaan, dan zou het voor haar ook een stuk moeilijker zijn. Maar dit ging niet om een persoon. Het ging om de witte wolvin dat zich altijd naast de jongen bevond. Het was goed te zien de witte wolvin aan hoe trouw ze was en hem nog altijd wilde beschermen. Peggy kon het daarom gewoon niet laten om er over te beginnen. Hij kon het noemen wat hij wilde, maar ook zij wilde alleen maar helpen. Ze wilde de jongen en de witte wolf beter laten voelen. Eigenlijk zou ze gewoon nu al de vorm van de witte wolvin aan willen nemen, zodat ze nog een keer herenigd werden en ze konden rennen door de bossen. Maar dat, dat was zelfs in haar ogen rude. Ze hield het daarom ook gewoon bij woorden. Ze beschreef dat de wolf bij hem zou blijven, maar ook hoe het kwam dat Peggy haar kon zien. Zij kon er ook niks aan doen dat ze geesten kon zien, maar hé iedereen had zo zijn of haar geheimen qua mutatie’s.

Toch kon Peggy het niet laten om voor te stellen dat de wolf en de jongen elkaar nog een keer zouden willen zien. Het hoefde niet voor een keer te zijn. Natuurlijk zou ze wel vaker er voor zorgen dat de twee elkaar zouden zien, maar als hij dit niet wilde. Dan zou het niet alleen voor de wolvin een teleurstelling zijn, maar ook voor haar. Hij zakte neer op de grond en drukte zijn hand tegen zijn hoofd. Even focuste ze zich op de “levende” wolf naast hem die kort jankte en zijn kop dicht tegen de jongen aan deed. Peggy vond het mooi om te zien dat het korte gejank ook de wolvin deed janken, waardoor er een klein glimlach je op haar gezicht kwam. Maar hoe klein dat glimlachje ook was geweest. Het verdween weer, toen de wolvin tegen de jongen aan wilde komen maar er door heen ging als een geest. Ze zuchtte kort en luisterde afwezig naar de jongen.
“Om daarna opnieuw afscheid te moeten nemen?” Hij had wel een punt. Afscheid nemen was zwaar, maar voor Peggy was het zwaarder om te zien dat de wolvin dichter bij de jongen wilde komen en niet lukte. “Ik weet niet of ik dat kan,” vervolgde hij nog.

Peggy sprong van de steen af precies voor de jongen, waarna ze door haar knieën zakte om op ooghoogte te zijn “Het hoeft niet voor maar één keer, het kan wel vaker,” sprak ze rustig. “Maar weet je wat ik niet aan kan,” Ze begon iets minder kalm te klinken. Het was bijna alsof ze streng begon te zijn, maar het was nu even iets wat echt gezegd mocht worden. “Toen deze wolf begon te janken en tegen je aan kwam staan, deed de wolvin het zelfde,” sprak ze. Ze legde even een hand op de bruine vacht van de wolf, maar hield haar ogen gericht op de jongen. “Ze wilde tegen je aan komen staan, maar ze ging door je heen als een geest. Het is voor haar even moeilijk als het voor jou is,“ ging ze verder. Ze keek even naar de witte wolvin die haar aan keek en haar kop droevig laag had staan. “Zij wil je aanraken. Als jij haar niet wil zien, omdat jij het moeilijk vind..“ Ze zweeg even. “Doe het dan om haar beter te laten voelen,” zei ze als conclusie. Peggy hoopte echt met heel haar hart dat de jongen het zou doen, want ze vond het moeilijk iemand pijn te zien lijden. Ze mocht de jongen dan niet kennen, maar dat boeide haar niet. Zolang hij maar akkoord ging.

{Amadéo}

Ze had zich voor even gefocust op de jongen, maar ze kon de witte wolvin niet uit het oog verliezen. Het arme beest wist niet waarom hij haar niet kon zien, terwijl Peggy dat wel kon. Ze begreep de verwarring wel en ze wilde verwarring niet erger maken. Sterker nog, ze wilde verwarring oplossen. Ze wilde het verdriet van de jongen oplossen, zodat hij nog een keer zijn witte wolvin kon zien. Het mocht dan wel een gevoelige snaar zijn die ze raakte, maar ze kon het op z’n minst proberen. Verdriet hoorde altijd op te lossen zijn. Of het nou door afleiding kwam dat iemand zich niet meer verdrietig zou voelen of gelijk bij het onderwerp vast grijpen. Voor Peggy was juist het laatste de beste oplossing. Het was voor haar even moeilijk om een wolvin -of elk ander persoon in de geestenwereld- te zien lijden. Peggy had het altijd onzin gevonden als mensen zeiden dat als iemand dood was dat ze dan geen pijn meer hadden, maar zij zag de verdriet die de individuen hadden in de geestenwereld. Als er dan ook iets aan te doen was om die pijn te verlichten dan deed ze dat.

“Waarom zou je dat doen, je kent me niet, waarom zou je me zo'n gunst geven?” mompelde hij tegen haar, nadat ze voor hem was gaan zitten. Zachtjes grinnikte ze en keek naar de witte wolvin. “Omdat ze ten eerste heel graag bij je wil zijn,” sprak ze, terwijl ze toe keek hoe de wolvin haar kop laag had hangen en bijna met smekende ogen naar de jongen keek. “Ten tweede omdat ik een lief persoon ben,” bekende ze, terwijl ze vriendelijk naar hem lachte. Hij mocht lullen wat hij wilde, maar ze was wel lief dat ze dat voor hem wilde doen ook al was hij een onbekende voor haar. Peggy had gewoon een goed hart waar geen kwaad in zat; of hij dat nou accepteerde of niet. Het was wie zij was en hoe zij was.

Hoe lief ze zichzelf ook vond; ze kon het niet laten om een hele preek op hem af te vuren over wat zij niet aan kon. Het kon haar niet zo schelen dat de jongen emotioneel werd. Iedereen werd emotioneel bij gevoelige onderwerpen, maar hij moest alleen niet deze kans laten schieten voor zichzelf. Als hij haar geen toestemming gaf dan deed ze het wel zonder toestemming. Dan zou hij ook even door hebben wat hij precies miste. Maar hij had geluk. Nou ja, eigenlijk had zij geluk dat hij zei dat ze het moest doen. Anders had ze straks de witte wolvin terug moeten sturen naar het geestenrijk, zonder dat ze de kans had gehad om hem aan te raken. En had Peggy een ruzie veroorzaakt. Maar zo was het niet gelopen. Nu moest ze aan het werk.

Peggy was opgestaan en zich naar de witte wolvin toe gedraaid. Met een licht knikje verdween Peggy en voor enkele ogenblikken was er niet anders dan te zien in het bos dan de jongen met zijn wolven. Voor haar was het een ander verhaal. Ze zag hoe het leven van de witte wolvin door de jaren heen voor bij waren gegaan. Ze wist dat de naam van de wolvin Ekksvar was en dat ze al voor de lange tijd in de roedel van de jongen had geleefd. Het was voor Peggy pijnlijk om te zien hoe de wolvin dood was gegaan en hoe ze afscheid had moeten nemen. Maar die afscheid was voorbij, nadat Peggy de witte wolvin werd en ze langzaam verscheen in de wereld van de mensen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en stak haar neus de lucht in om de verschillende geuren op te nemen, waarna ze naar haar alfa keek. Ze rook even aan zijn arm en toen aan Sorunn, waarna ze dichter bij kwam en haar kop tegen hen aan legde.

Als iemand nu op Peggy en de jongen in zou lopen en aan diegene zou vragen of het normaal was dat ze de jongen aandrong om op haar aanbod in te gaan, zou ze het antwoord al weten. Natuurlijk was het niet normaal dat ze herinneren terug bracht die hij liever achter zich wilde laten, maar je kon nou ook niet bepaald zeggen dat Peggy heel normaal was. Een excuus mocht dan wel zijn dat ze een mutant was, maar al was ze het niet. Dan was ze nog niet normaal geweest. Zo zat haar karakter in elkaar. En ze bedoelde het ook niet op een slechte manier dat ze de wolvin weer naar de wereld van de “levende” terug wilde halen. Ze wilde dat er nog een keer gelachen werd en alle goeie herinneren terug kwamen. Ze had de jongen er wel van verzekerd dat het niet voor een keer was en het kon ook vaker. Hij zou haar alleen wel op moeten komen zoeken als hij dat graag wilde, maar dat zou ze later wel zeggen. Eerst wilde ze die glimlach en eventueel het gelukkige traantje in zijn ogen zien.

Het plan kwam pas in werking op het moment dat ze toestemming kreeg. Binnen kortste keren had Peggy weer voet gezet in de geesten wereld en toen de geest van de witte wolvin naar de “levende” gebracht. Als ze er zelf bij had gestaan op het moment dat ze haar hoofd tegen Amadéo en Sorunn aan drukte had er een grijns op haar gezicht gestaan. Nu zag ze enkel nog beelden hoe het leven van Ekksvar er uit had gezien. Ze zag door de ogen van de witte wolvin hoe de jongen Alfa was geworden. Het was prachtig maar sad tegelijk, maar Peggy prikte er door heen; nou ja eigenlijk was het de geest van Ekksvar die er door heen prikte. “Salut toi,” fluisterde hij zachtjes iets wat haar uit haar gedachten trok. Sorunn had aan haar neus gelikt en het liefdevolle gevoel om weer terug te zijn in de pack, of in elk geval voor een moment, zorgde er voor dat haar staart licht heen en weer ging. De armen van de alfa waren om heen geslagen en ze deed haar relaxet dicht. Peggy bemoeide zich nergens meer mee en hield dan ook afstand. Dit rustige moment liet ze Ekksvar geheel haar gang gaan.

Peggy was rustig blijven kijken van een afstandje en ze had zo’n idee dat ze ook wel een tukje kon doen, maar toen Ekksvar zich terug trok van Amadéo en haar vacht uit schudden bleef ze hem even aankijken. Deze tijd die ze nu in de “levende” wereld had moest niet alleen besteed worden aan knuffelen. Er moest herinneringen opgehaald worden, want dat was het leukste wat er is. Voorzichtig ging ze door haar voorpoten en gromde speels, waarna ze tegen hem aan sprong en zachtjes in zijn oor beet. Haar voorpoten stonden op de borst van haar alfa, toen ze zich vervolgens om draaide en Sorunn ook tackelde. In een speels drafje en wat speelse grommentjes en grauwtjes begroette ze de rest van de pack die dichter bij was gekomen. Ze keek weer naar Amadéo en Sorunn en wachtte tot het spel verder ging. Er moest toch wel wat blijdschap komen in de verdrietige sfeer die er in de lucht zweefde.