Just keep swimming || open

Met een plof liet hij de koffer die hij bij zich had op de grond vallen en met de rug van zijn hand veegde hij het zweet van zijn voorhoofd. Pfoe dat was even zwaar, zeg. Hij had zeker twintig stappen moeten zetten om aan het schoolgebouw te komen en dan was hij nog niet eens binnen! Hadden ze hier geen butlers om de koffers van de studenten te komen ophalen en naar hun kamer te brengen zodat ze dat zelf niet hoefden te doen. Thuis zou het er heel anders aan toegaan. Ze hadden overal butlers en kamermeisjes rondlopen die je met een vingerknip naar je toe kon dirigeren zodat ze alle klusjes konden doen.

En dat was de tik tegen zijn achterhoofd van zijn moeder. Zelfs nu hij zo ver weg van haar was, kon hij die tikken tegen zijn achterhoofd nog voelen van zodra hij nog maar iets verkeerd dacht. Haar mutatie hield niet eens zoiets als gedachten lezen in en op de een of andere manier leek ze altijd te weten waar haar twee zonen aan dachten. Misschien kwam het door de grijns die meestal wel terug op hun gezicht te vinden was, al kon het natuurlijk ook dat ze een mutatie bezat die zij niet kenden.

Ok, genoeg over hun moeder. Zoals al eerder gezegd was ze ver weg en je wilde haar echt niet leren kennen. Waarom denk je dat het nog nooit zover is gekomen dat de broertjes Springs het hele huis nog niet hadden afgebroken? Wel, er was die ene keer dat ze de kamer van hun oudere broer helemaal verbouwd hadden, maar mama Springs had hen betrapt op het moment dat ze naar de volgende kamer wilden gaan. Dat was dan ook de eerste en de laatste keer dat ze hadden geprobeerd om thuis iets groots uit te halen. Op school had je geen mama Springs die om hoek kwam kijken en je met een blik bekeek die je zo de grond in kon boren.

Waren we nu weer bij mama Springs uitgekomen? Het was dus duidelijk dat de vrouw erg veel invloed had op zijn leven. Ze had invloed, maar het lukte haar maar niet om haar zoons op het rechte pad te krijgen. Dat was eigenlijk hoe hij hier was beland. Van Ierland waren ze naar Engeland overgebracht nadat ze daar alles op zijn kop hadden gezet en toen hun partner in crime daar van school was getrapt, was Allen blijkbaar ook mee vertrokken. De idioot had het niet eens nodig gevonden om zijn bloedeigen tweelingbroer even te waarschuwen. Nee, Charlie vernam het nieuws pas nadat de stommerd al knus op het eiland zat. Natuurlijk had hij geen moment getwijfeld en was hij zijn broer achternagegaan. No way dat hij helemaal alleen op die stomme school ging achterblijven. Hij had er wel voor gezorgd dat ze te weten waren gekomen dat hij ook een van die ‘gevaarlijke’ mutanten was en zijn ouders hadden geen andere keus gehad dan hem ook naar het eiland te sturen. Voor zijn eigen bestwil.

Met een zucht pakte hij de koffer terug van de grond af om daarna de deuren open te duwen. God, hij had honger. Het enige dat hij op de weg hiernaartoe gegeten had, was dat vreselijke eten dat ze op het vliegtuig serveerden en een chocoladereep die hij van thuis had weggeritst. Niet veel dus met andere woorden en de geuren die hem tegemoet kwamen zorgden er gewoon voor dat zijn maag begon te grommelen. Pitstop in de cafetaria dus. Hij zou geen slechte indruk op zijn kamergenoten willen maken doordat zijn maag de hele tijd rammelde en omdat hij watertandde als een van hen nog meer iets om te eten zou bovenhalen.

Zijn koffer werd in een hoek van de cafetaria geplaatst, ergens waar hij niet in de weg stond en waar anderen hem hopelijk niet zouden pikken. Als iemand het in zijn hoofd zou halen om zijn koffer te pikken, zou hij die natuurlijk wel terug kunnen stelen en ervoor zorgen dat die persoon publiekelijk vernederd werd gewoon omdat hij of zij aan zijn spullen had gezeten. Zoiets lukte altijd en hij wist dat mensen niet meer dan een keer zouden proberen om aan zijn spullen te pikken. Hij mocht er dan lief uitzien met die rode lokken en sproetjes op zijn neus, maar dat wilde niet zeggen dat hij ook lief was. Hij was dan misschien wel de meest voorzichtige van de tweeling, maar zelfs hij kon over de schreef gaan als hij iemand hem echt kwaad kreeg.

Een korte aanloop en een sprong was genoeg om bovenop een van de tafels te springen. Had hij daar nu net iemand bord van tafel geschopt? Oops, dat was zeker niet de bedoeling, of wel? Eerlijk gezegd kon het hem niets schelen dat hij ‘per ongeluk’ borden van tafel af schopte. Vanaf het moment dat hij iets lekker zag liggen, stopte hij zich, bukte en gritste het zo van het bord af. ”Dankjewel, God zal je belonen voor je vrijgevigheid.” Hij grijnsde breed naar de persoon van wie het broodje geweest was voordat hij doorliep en zijn tanden in het broodje zette. In het midden van de tafel hield hij halt en met een plof zette hij zich neer, wederom boeide het hem niet of hij borden van tafel duwde of niet. Charlie was nu eenmaal iemand die mensen direct liet zien hoe hij in elkaar zat.

”Wie heeft er zin in en voedselgevecht? Niets is beter dan een nieuwe schoolcarrière te starten met een voedselgevecht, vind je ook niet?” De vraag was op niemand in het bijzonder gericht, maar hij hoopte ergens wel dat iemand zou reageren. Liefst iemand die wilde meedoen, maar tegenwerking mocht ook altijd, daar kon hij ook wel iets mee.

Als hij eerlijk moest zijn had Charlie helemaal geen idee wat hij van de school, de leraren en de verschillende studenten moest verwachten. Hij was opgegroeid in een gezin vol met mutanten, dus hij was het wel gewoon dat er zo nu en dan eens iets ongewoons gebeurde. Een hele school vol met mutanten was iets helemaal anders. Hier waren mensen die hem makkelijk konden terugpakken als hij iets deed. Touché thuis was dat ook het geval geweest, maar hij wist exact welke mutaties zijn broer, zussen en zelfs zijn ouders hadden. De mutanten hier hadden allemaal verschillende mutaties waar hij geen weet van had. Een heleboel van die mutanten zouden hem waarschijnlijk kunnen neerhalen voordat hij met zijn ogen kon knipperen en als hij eerlijk moest zijn vond hij de gedachte even eng als awesome.

Het was wel duidelijk aan de uitdrukking op zijn gezicht te zien dat hij genoot van de vele protesten. Borden vielen op de grond of werden net opgevangen door de eigenaar en kwade blikken werden zijn richting uitgeworpen. Nawh, was er nu echt niemand die een greintje humor bezat. Er moest in heel deze school toch iemand zijn die wat lol met hem wilde trappen. Iemand anders dan zijn broer of Wren, iemand met nieuwe ideeën waarmee ze die van hen konden aanvullen. De broertjes Springs hadden een hele hoop ideeën om de boel op stelten te zetten, ideeën die ze waarschijnlijk ooit weleens zouden uitvoeren. Misschien konden ze ’s nachts nog eens naar de kantoren van de schoolhoofden sluipen om het te versieren net zoals ze bij het schoolhoofd van hun vorige school gedaan hadden. Dat was echt een meesterplan geweest, al zeiden ze het zelf.

Net voor de neus van een jongen was hij tot stilstand gekomen en had hij zich neer laten ploffen. Die dude zag er gewoon zo ongeïnteresseerd uit, daar moest wel iets aan gedaan kunnen worden, toch? Zijn groene kijkers gleden naar het bord spaghetti dat terug op tafel werd gezet nadat de ander er zeker van was dat het veilig was. Wel, zeker? Als hij wilde kan Charlie zo zijn voet uitsteken en het bord alsnog van de tafel duwen, maar hij bedacht zich. Stiekem wilde hij misschien toch geen ruzie op zijn eerste dag, niet met maar één persoon.

De grijns op zijn gezicht werd alleen met breder toen de ander hem vertelde om het broodje in zijn eigen gezicht te duwen en een voedselgevecht met zichzelf te starten. Haha, grapjas. Alsof hij het broodje in zijn… De grijns verdween van zijn gezicht en zijn ogen werden groot toen zijn arm de ander toch leek te gehoorzamen en het broodje recht in zijn eigen gezicht duwde. Hij kon voelen hoe de mayonaise aan zijn gezicht plakte en het zou hem niets verbazen moesten er ergens ook wat sla, tomaat en wortels hangen. Voor een moment bleef hij de ander met een geschrokken uitdrukking aanstaren voordat zijn mondhoeken weer omhoog krulden. ”Dude, ik wil ook zo’n mutatie.” Hij probeerde het grootste gedeelte van de groenten en de mayonaise met zijn handen van zijn gezicht te vegen. Nope, that wasn’t working very well. Het duurde niet lang voordat hij zijn pogingen staakte en het maar liet zijn zoals het was. ”Mijn naam is Charlie, nice to meet you.” Charlie stak zijn hand naar de ander uit en zorgde ervoor dat er een mini beetje volt op zijn huid stond. Niet zoveel om de ander van zijn stoel te laten vallen, maar wel genoeg om het te laten voelen.

Hij was al veel mutaties tegengekomen. Die van hem, die van zijn tweelingbroer, die van zijn ouders en zijn andere broers en die van zijn zusje, maar geen van die mutaties had ook maar iets op de mutatie van de jongen tegenover hem geleken. Hij had nog nooit iemand ontmoet die iemand zijn wil kon opleggen gewoon door het gebruik van zijn stem. Het was maar goed dat Charlie iemand was die de humor van zo’n grap wel kon inzien. Als je zelf constant met mensen wilde lachen, moest je er ook tegen kunnen dat er met jou gelachen werd. Oh hij was verbaasd geweest toen zijn arm in beweging was gekomen zonder dat hij daar opdracht toe gegeven had en misschien was hij een klein beetje geïrriteerd geweest toen hij anderen hoorde grinniken, maar de irritatie had hij snel naar de achtergrond geduwd en in plaats daarvan was er een grijns op zijn gezicht verschenen terwijl hij zichzelf voorstelde.

Het zou een leuk grapje geweest zijn om de ander een zachte schok te geven van zodra deze zijn hand zou vastpakken, maar natuurlijk moest er weer iemand roet in het eten gooien. Een grimas trok over zijn gezicht toen zijn hand leek op te zwellen en er een stekende pijn doorheen ging. ”Hey, het was maar als een grapje bedoeld.” Hij wapperde zijn hand wat heen en weer in een poging om zijn bloed weer fatsoenlijk lopend te krijgen vooraleer hij het meisje een iets of wat geërgerde blik toewierp. Dat er met hem gelachen werd kon hij nog hebben, maar dat iemand zijn grap verstoorde ging toch dat klein beetje te ver. Het was maar goed dat hij van nature een vergevend karakter had, anders zouden de vonken in het rond gevlogen hebben.

Een pruillipje verscheen toen hij de woorden van de ander hoorde. ”Nawh, ik was heel graag vrienden geworden.” In ieder geval was de ander niet kwaad geworden of iets dergelijks omdat hij geprobeerd had om iets uit te halen, dat was toch al een goed teken. En de ander stelde zich ook nog eens voor, helemaal top. ”Nah, ik denk niet dat ze echt geïnteresseerd is.” Even wierp hij nog een heimelijke blik op de verraadster voordat hij zijn hoofd schudde en zijn aandacht weer op Syler richtte. ”Zeker dat je geen zin hebt in een echt voedselgevecht? Ik bedoel, het kan alleen maar leuk zijn, toch?” Grijnzend liet hij zijn hand een paar keer op de schouder van de jongen terecht komen, zorgde dat de mayonaise aan zijn hand ten eerste al op diens shirt terecht kwam en bij het laatste klopje zond hij er zelfs nog een lichte schok achteraan. Dan was zijn plannetje toch ongeveer gelukt. Niet helemaal zoals hij het wilde, maar toch.