Private Swimming Pool [&Kellin]

Hoewel het weer buiten niet altijd even mooi was, betekende dat niet dat ze niet kon gaan zwemmen. Het kleine feitje dat ze dit deed onder een les waarin ze eigenlijk huiswerk had moeten maken deed haar niet zoveel. Wren was na de "laatste" les gewoon naar haar kamer gegaan, had haar zwemspullen gepakt en voilà, nu was ze hier. Wat een wonder. Ze snapte niet dat sommige mensen het zo lastig leken te vinden. Het was een kwestie van doen, gewoon doen.
Ze had haar haren in een hoge staart gebonden en er aan de onderkant nog een elastiekje ingedaan, zodat het haar niet in de weg zou zitten. Haar bikini was zwart-wit. Eerst had ze een blauwe aan willen doen, maar die lag te ver achterin haar kast.. en tja, wat moet je dan? Een andere pakken dus. Wren deed niet zo moeilijk.
Goed, zo was ze dus naar het zwembad gegaan. Het leek op een wedstrijdbad, maar Wren wist niet zeker hoe dat eruit moest zien. Het was niet alsof ze zelf ooit wedstrijd gezwommen had. Haha, de gedachte alleen al maakte haar aan het lachen.

Over lachen gesproken, ze vond het ook best wel grappig dat ze in één van de kasten waarin de zwembandjes en andere schuimen slangen lagen om mee te leren zwemmen. Of om mee te chillen, natuurlijk. Dat was in ieder geval wat Wren ermee van plan was; ze had een opblaasbare donut gepakt en klaargemaakt voor gebruik. Daarna had ze het ding het zwembad in geflikkerd en nu zat ze er zelf lekker in. Wat ontspannend. Dit was nog eens een uurtje spijbelen! Ze sloot haar ogen en leunde achteruit. Het kon haar niet zoveel schelen dat ze niemand mee had genomen; het was ook wel eens rustig.
Of er andere mensen waren binnengekomen in de tijd dat zij in de kast had staan rommelen wist ze niet eens. Ze ging toch doen wat ze wilde, maakte niet uit. Maar toen ze dacht was gesplash te horen vlogen haar ogen toch open en begon ze rond te kijken. Want ja, haar nieuwsgierigheid vertelde haar dat ze tóch moest weten wie dat dan wel niet was, en of ze aan die persoon nog wat lol kon beleven.

[&Kellin]
(Hopelijk heb je er wat aan~)

Haar oren hadden haar niet bedrogen; het moment dat ze haar ogen opende, zag ze inderdaad dat er iemand hier was. Wat hij had laten vallen zag ze niet, maar het viel haar wel op dat de ander zijn arm uitgestoken had en "neeeee" schreeuwde. Had hij zijn childhood crush erin laten vallen? Wie weet. Wren begon wat met haar voeten in het water te peddelen, zodat ze richting de ander ging. Erg veel aandacht had ze nog niet aan hem besteedt, omdat ze vooral in het water aan het staren was in een poging te zien wat hij had laten vallen. Veel zin om te helpen met het terughalen ervan had ze toch niet. Hallo, zij had het niet uit haar handen laten pleuren! Dan was het ook niet haar verantwoordelijkheid om het terug te halen, puh.

Verdorie, ze kon helemaal niet zien wat hij had laten vallen. Wren leunde ver voorover, maar toen ze voelde dat het ding waar ze op zat haar af begon te werpen, ging ze maar snel weer recht zitten. Een frons verscheen op haar gezicht. Het was irritant; ze wilde gewoon weten wat het was. En daar had ze zich nu onnodig in vastgebeten. Dan bleef er nog maar één optie over; ze moest vragen aan die kerel daar, hij zou het wel weten. Anders wist ze niet hoe dom hij was.
Het moment dat ze haar blik echt op de ander richtte werden haar ogen even groter. Wow. Hij zag er niet helemaal.. menselijk uit. Was hij een vissengast? Wow. Dat was.. 'Oh mijn god,' begon Wren dan ook, terwijl ze hem nog wat meer aanstaarde, er niet om gevend hoe dat hem moest laten voelen. 'Dat is zo coooool!' Ze klapte nog net niet enthousiast in haar handen. Het was maar goed dat ze niet zelf voor dat mystery object was gaan duiken, nu kon ze een visman in actie zien. Dat was toch veel beter dan een Spiderman of een weerwolf? Zijn vel was gewoon blauw, net zoals haar haren. Zo'n overeenkomst kon ze altijd wel waarderen.

Oh en nu ze erover nadacht, hij was ook nog eens een spijbelend vismens. Haha, dat was best wel nice. Haar lach was dan ook breed toen ze weer naar hem keek. Wren had echter geen tijd voor meer complimenteuze reacties tot de jongen een antwoord zou geven op haar prangende vraag. 'Wat heb je laten vallen?' vroeg ze, terwijl ze met haar hand naar het water gebaarde. 'Ik bedoel, je freakt er echt om. Is het zo belangrijk?' Nog steeds had ze geen poot uitgestoken om te helpen. Het lag dan ook niet echt in Wrens aard. Ze bleef de jongen nu geïnteresseerd aankijken, gefocust op het mystery object en niet op zijn uiterlijk of wat dan ook. Dat kreeg van haar nu even compleet geen aandacht; wat kon het haar ook schelen? Uiteindelijk ging het erom dat zij antwoord kreeg op haar nuttige levensvragen. Daarbij, dit was niet echt een leuke roddel. Iedereen die hem zag wist het al gelijk; het was geen informatie waarmee ze iemand later te grazen kon nemen. Dus ja, dan liet ze het maar voor wat het was. 'Trouwens, stout hoor, dat je hier zomaar bent terwijl je in de les zou moeten zijn,' verweet Wren hem wat later, nieuwsgierig naar zijn reactie. Dat zij hier in dezelfde situatie zat liet haar koud. Ze wilde degene die ze tegengekomen was eerst wel eens een beetje peilen.

Een boek van de bieb? Dan snapte ze niet helemaal waarom het erg was dat hij het had laten vallen, want dit was één van de dingen die Wren bibliotheekboeken toe wenste. Maar ze was op het moment te druk bezig met de mutatie van de jongen te bestuderen, waardoor ze hele opmerkingen over wat boeken verdienden achterwege liet. Nu éven niet. Ohhh, Kibbeling ging er achteraan! Het was zo apart, hij bewoog zo soepel in het water dat het bijna eng was. Ze probeerde hem met haar blik te volgen. Opnieuw moest ze riskeren dat haar drijvende vervoersmiddel vervaarlijk overhelde toen ze haar gewicht verplaatste. Voordat Kibbeling bij de bodem was, moest ze snel weer recht gaan zitten. No way dat zij in dat water daar zou pleuren!

Ahhh daar was Kibbeling weer! Wren begon naar de kant te peddelen, richting waar de jongen zat. Hij had het vodje wat eerst een boek was geweest in zijn handen. Dat moest ze zien. Boekenmishandeling had net plaatsgevonden en ze had een plekje op de eerste rij gehad! Kon het beter? Tegen de tijd dat ze eenmaal naar Kibbeling toe gedreven was, had hij het boek al opengeslagen. Ahh, het was helemaal wrecked! Wren grijnsde naar het boek, vond het ontzettend amusant. 'Dat boek is kappoooooot,' zei ze, het laatste woord onnodig benadrukkend. Ze wuifde met haar hand richting het boek, in de hoop om haar handjes erop te krijgen, maar de afstand was nog wat te groot voor haar korte armpjes. 'Laat eens zien?' De zin klonk als een bevel, maar op haar gezicht was wel degelijk een enigszins smekende uitdrukking te zien. Grote ogen, licht pruillipje. Wren próbeerde het wel. Soms. Als ze er zin in had.

Man, die gast leek wel verlegen. Hij leek zo onzeker, stilletjes, verlegen, zoals hij daar zat. Bah, dat soort mensen waren maar saai. Maar omdat hij een vette mutatie had, besloot Wren dat ze Kibbeling nog een kansje zou geven. Daarbij had ze nog geen zin om hem nu al te ditchen, deze situatie beloofde wat. Dus bleef ze bij hem drijven, luisterde naar zijn antwoorden. 'Nooit? Hardcore! Maar piece of advice, je moet wel af en toe gaan hoor,' raadde Wren hem expertly aan. 'Anders missen ze je niet. Het is veel cooler als ze ook echt merken dat je er niet bent!' eindige ze haar oneindig wijze raad. Tja, zij wist hoe dit werkte allemaal. Neem het maar aan van de #1 rebel.
Zijn volgende opmerking liet haar lachen. 'No duuuuh!' lachte ze hard. 'Iedereen mist mij! Ik zou eigenlijk in elke les moeten zijn, ze kunnen niet zonder me!' Haar grijns was breed, oprecht en eigenlijk niet eens gemeen. Wrens ego was gewoon te groot. 'Maar ik kan niet altijd al die aandacht hebben, dus soms ga ik niet zodat er nog wat voor de rest over is.' Het was lastig te bepalen of ze dit nu meende of niet.

Hiermee was dat onderwerp wel afgesloten voor Wren. Ze showde graag met haar rebelse gedrag, maar niet voor een dude die nooit naar de les ging. Ze geloofde niet dat hij de awesomness van haar houding zou begrijpen. Daarbij was er nog iets belangrijkers. Ze had een tijdje het boek bestudeerd en ze was tot de conclusie gekomen dat ze het nodig had. Daarom keek ze op, schraapte haar keel, probeerde de blik van de jongen te vangen zodat ze hem bloedserieus aan kon kijken. 'Maar, ik heb een vraag, ehh...' ze wist zijn naam niet. Dan maar op de makkelijke manier. 'Kibbeling. Ik heb een vraag.' Goed, hier was ze tevreden mee. Of de jongen er tevreden mee was boeide haar niet. Het was immers een positieve bijnaam in Wrens ogen, die ze hem gegeven had omdat hij gewoon een chille dude leek. Ze sprak het niet eens uit als een belediging: ze zei het alsof ze hem gewoon "Henk" noemde. Alles normaal en goed, toch?
Nu door naar de belangrijkere zaken. Wren was zelden zo serieus. 'Ik wil dat boek.' Ja, dat was de vraag. Waar was het vraagteken? Eh..
Wren besloot nog wat meer uit te leggen. 'Ik wil dat boek teruggeven aan de bibliotheek en hun hoofden zien! En ohja, je mag niet zeggen dat jij het hebt laten vallen. Ik heb het in het water gemieterd en.. eh.. ja, ik heb jou het eruit laten halen! En toen kregen ze het terug en was het helemaal kapoooot!!' Wren werd steeds enthousiaster naarmate haar plan vorderde. Wat een goed idee! Kon zij gelijk de vernietiging van het boek op haar naam hebben, dat was pas badass. Daarbij had ze nu al een kleine vete met de bibliothecaresse en ze wilde graag de volgende stap daarin zetten. Ze stak haar hand demanding uit naar Kibbeling, wachtend tot hij het vodje papier tussen haar vingers zou duwen.

De jongen keek op, maar zei niets. Dat hoefde ook niet, was allemaal goed enzo. Maar hij moest het boek dan wel aan haar geven! Wren vond het niet fijn als mensen niet deden wat ze vroeg. Uiteindelijk reageerde hij wel op haar opmerking over naar de les gaan, iets wat haar voldoende afleidde voor het moment. Want kijk nu naar die blik op zijn gezicht, die toon! Vanbinnen ging Wren kapot, vanbuiten had ze een zeer smug lach op haar gezicht. Jaja, zelfs zij ging wel eens naar de les. Ironisch enzo, weet je wel.
Aww, nu keek hij haar niet eens aan. Zo zielig. Wren trok een sympathiek gezicht. 'Jawel, joh! Ik bedoel, zo onpopulair kan je toch niet zijn?' Want kom op, hij was blauw. Dan had je altijd wel wat bij te dragen aan de samenleving. Althans, zo redeneerde Wren. Daarna ging ze in op zijn volgende opmerking, waarvan de compleet het sarcasme en de grap miste. Dus knikte ze, overtuigd, 'Ja, duh. Het is zoooo stil zonder mij!' Ach, Wren toch.

Kellin? Dat was zijn naam, dus. Goed om te weten. Wren overwoog even haar opties, maar ze moest aan zichzelf toegeven dat 'liefkozend' gebruik van Kibbeling wel erg aantrekkelijk klonk. Ze zou het wel zien. Zolang Kibbeling zelf er chill mee was, ze wilde hem nog niet gelijk weg hebben. Hij had dat boek immers nog.
Wren gaf zelfs een beetje uitleg aan Kibbeling, terwijl ze hardop haar gedachten formuleerde. Dit plan lag nog in de kribbe, maar ze zou het er snel uitschoppen en aan het lopen krijgen. Niemand had tijd voor baby's. Kibbeling herhaalde haar plan perfect, alleen hij eindigde het met een vraag. Wren fronste even. Wat was er niet duidelijk aan? De nieuwsgierige blik van de jongen haalde haar wel over iets meer te zeggen, zeker toen ze het triomfantelijke gevoel van doorweekt papier onder haar vingertoppen voelde. Yeahhh, ze had het boek!

Wrens gezicht lichtte meteen op en ze haalde het boek naar zich toe. 'Nouu, het is supersimpel,' begon ze. 'Ik ga m'n normale kleding aantrekken en dan gaan we dus naar de bieb. Ik geef het terug, zeg dat het van jou is, dan vragen ze natuurlijk "wat is ermee gebeurd",' vervolgde ze, bauwde de bibliothecaresse met een vervelend stemmetje na. 'Dan ga ik van: Ja, duh, ik heb het van hem gestolen en in het zwembad laten vallen.". Wren oefende haar geschokte 'oops'-blik alvast. Gewoon, zodat ze de bibliothecaresse extra kon irriteren. 'Toen heb ik het jou op laten duiken ofzo en jij kan wel zielig kijken, toch?' Wren dacht even na, kwam er nu nog een stap na? Nee, dit was het wel zo'n beetje. 'Dat was het wel. Het plan is compleet..' ze stopte even voor de punch line, dammit, ze ging op Allen lijken met die grapjes: ' WATERPROOF!' Niet zoals dit boek, huehuehue.
'En hopelijk wordt ze dan boos op me en gaat ze gillen ofzo, whatever. Ik wil gewoon haar hoofd zien. En ohja, ik krijg natuurlijk badass punten voor vernietigde boeken.' Wren keek hier net iets té trots bij. Badass punten was niet eens een echt concept. Maar het voegde wel toe aan haar reputatie hier, gaf haar weer wat erkenning van de community van rotkinderen. Maar ja, dat was toch zo duidelijk, dat hoefde ze toch niet tegen Kibbeling te zeggen?
Wren begon naar de kant te peddelen, het boek nog steeds in haar hand geklemd. 'Als het plan duidelijk is, dan gaan we ons nu klaarmaken!' gaf ze enthousiast aan. Zij was er klaar voor!