They don't have my perfect kind of weather here. [Hazel]

Jensen Blackwood

The best way to predict the future is to create it.

Hij staarde door het raam van zijn kamer naar buiten, het was … vroeg in de morgen en iedereen liep er al bij alsof het ergens in de late namiddag was en het al dertig graden was buiten. Hij stak zijn hand uit het raam en zwaaide er wat mee heen en weer alsof hij daarmee kon opmeten hoe warm het momenteel was. Ergens begin de twintig graden? Voor iemand die grotendeels van de tijd van zijn leven in Australië had geleefd was dit dus voor hem een goede winter. Hij had een hekel aan het klimaat hier, het was ten eerste veel te wisselvallig door al die weermutanten en ten tweede, het was te koud. Dit was het beste wat hij waarschijnlijk zou krijgen, in de ochtend een rustig twintig graden en tegen de late namiddag ergens rond de dertig. Dat terwijl hij veel hoger gewoon was, en er dan ook nog eens hard in werkte. Het enige wat hij nu kon doen was studeren, zijn vrije dag ergens goed mee benutten. Het was dan ook altijd heel iets, van zijn kamer naar de bibliotheek wandelen met een jeanshemd aan over zijn T-shirt. Iedereen bekeek hem alsof hij gekleed was in wintermodus, al was het maar een simpel hemd. Wat hij zag passeren was veel meer dan dat, bikini’s … nu al? Korte broeken, topjes … alle dingen die hij zou dragen als het late namiddag zou zijn.

In de bibliotheek was het echter muisstil, er waren enkele studenten maar die zaten zo diep in hun boeken gedoken dat ze het niet eens merkte als Jensen langs wandelde. Hij knikte eens vriendelijk naar de balievrouw en liep dan naar de juiste afdeling voor zijn werkstuk. En hij begon te werken, geconcentreerd, met wat muziek in zijn oren en die typische Blackwood frons op zijn voorhoofd waar thuis het iedereen over had. Eigenlijk kon hij dit zoveel sneller afhandelen, hij kon met zijn mutaties zoveel meer doen dan dat hij nu deed. Toch, hij deed het niet, hij studeerde op net hetzelfde tempo als alle andere leerlingen. Het gaf hem een beetje het gevoel alsof hij nog menselijk was? Al wist hij wel dat hij dat was maar … hij kon het niet omschrijven. Daarnaast hield hij zijn mutaties liever voor zichzelf, niet dat hij er zich voor schaamde, het was gewoon een instinctieve reactie.

Na lunch besloot hij om echt zichzelf wat van die vrije tijd de gunnen. Ondanks dat het tegen de dertig graden was bleef hij met dat jeanshemd rond lopen, hij sloofde de mouwen ervan naar boven en zette zijn zonnebril op zijn neus. Hij had zijn All Stars wel gewisseld voor slippers en zijn lange broek voor een zwemshort. Kwestie van niet teveel uit de boot te vallen als hij daar straks in het zwembad zou aankomen. Er lag wel een soort vredigheid over hem, ondanks dat hij niet thuis was begon hij zich hier wel goed thuis te voelen. De leerlingen waren hier vriendelijk, hij had al wat vrienden gemaakt maar het was nooit zoals thuis. Hier was het anders en er was niemand in de wereld die dat zou begrijpen. Het zwembad was aardig vol, wat te denken was met dit weer. Hij gooide zijn handdoek op één van de ligbanken neer en trok dan toch maar het hemd uit. Jensen was van nature een heel stuk bruiner dus hij was hier zeker wel op zijn plaats. Hij ging zitten en sloot voor een kort moment zijn ogen, liet de zon hem verwarmen. Jep, dit was perfect, het mocht nog wel wat warmer maar dit was al redelijk hemels, kon het maar het hele jaar zo’n weer zijn …

Tag/Hazel - 616 words - Notes/ Outfit

coded by RESCUE RANGER ! of ATF

no matter what we do

no matter what happens

Hazel zat op haar kamer te staren naar de lucht. Ze wist niet wat voor mutanten hier allemaal zaten, maar ze wist wel dat het weer hier veel te snel veranderde. Met toegeknepen ogen en een pen tussen haar lippen staarde ze naar de wolken, alsof ze zeker wist dat die elk moment donker konden worden. "Ah!" Haar stem klonk hard door de lege kamer en terwijl ze opsprong gooide ze bijna haar schoolwerk op de grond. Maar wat ze aan zag voor een plotse donkere wolk was gewoon een schaduw. Lichtjes teleurgesteld zakte ze terug in haar stoel. Het leren steeg haar duidelijk naar het hoofd. Misschien moest ze maar eens een pauze pakken voor ze helemaal gestoord was, iets waar Nadir haar maar al te graag aan herinnerde. Dus viste ze haar zwart badpak van de stoel, pakte ze haar zwemtas en propte er alles in wat ze nodig had. Ze had iets simpel nodig om aan te doen, maar ook iets warms, want komaan 29 graden was echt niks voor haar. Zij kon gemakkelijk overweg met temperaturen rond de 40 en hoger. Het badpak trok ze aan en vervolgens gooide ze er een kaki-kleurig kleedje over. Haar zonnebril zette ze wel op, anders kon ze nooit onopgemerkt staren naar al het lekkers dat voorbij liep bij het zwembad.

Al fluitend liep ze door de gangen. Nadir hield zich vandaag verbazingwekkend rustig, maar Hazel mocht niet te vroeg juichen als het straks vol met mensen zat, zou ze wel eens last kunnen krijgen van haar. Misschien dat ze als ze later terug op haar kamer was, het nummer van de schoolpsycholoog moest opzoeken. Straks had ze een persoonlijkheidsstoornis ofzo. Veel volk kwam ze niet tegen in de gangen, die waren waarschijnlijk allemaal buiten aan het genieten van de 'warme' temperaturen. Als ze naar Australië kwamen zouden ze pas kunnen spreken over 'warme' temperaturen.

Eenmaal aangekomen bij het zwembad zag ze dat het boemvol zat, maar dan ook echt boemvol. Gelukkig was er een baantje speciaal voor snel zwemmers vrijgelaten. Gelukkig, want Hazel had echt geen zin om al die studenten te gaan ontwijken. Nadat ze een ligbank uitgekozen had en ze haar spullen neergelegd had, trok ze haar groene kleedje over haar hoofd. Haar zwarte one piece kwam te voorschijn en een flirtende grijns volgde toen ze een knappe bruinharige jongen zijn ogen over haar lichaam liet glijden. Maar voor de gespierde kerel een kans had om op haar af te komen, pakte ze al een aanloopje en dook ze sierlijk het water in. Het koude water op haar bruine huid wekte Nadir, maar niet genoeg om tot last te zijn voor Hazel.

Na een stuk of twintig baantjes had Hazel er toch wel even genoeg van. Ze moest namelijk nog aan haar tan werken. Dus zwom ze naar een trapje, pakte het vast en trok haar druipende lichaam uit het water. Haar bruine haren zaten in een strakke paardenstaart naar achteren en leek haast zwart door het water. Met haar kin omhoog liep ze langs alle andere meiden die in groepjes samen lagen en met hun haviksogen elk meisje beoordeelde. Terug aangekomen bij haar ligstoel zag ze dat er aan de ene kant iemand nieuw was komen liggen. Haar plan was om haar zonnebril te pakken en dan heel subtiel eens rond te kijken, maar een wesp bracht daar verandering in. Hazel was van niet veel bang, niet van de Tarentulla's, niet van de gigantische slangen, zelfs de scorpioenen deden haar niks. Maar wespen en bijen, nee daar had ze het echt niet op. Hazel probeerde een gil binnen te houden, maar sloeg wel met haar handen naar de wesp. Hierdoor maakte ze enkele wilde hoofdbewegingen en spatte ze haar buurjongen helemaal nat. "Shit sorry," Excuseerde ze zich bij hem, terwijl ze met haar ogen naar de wesp in de lucht aan het zoeken was. "Er zit hier een wesp," Ze keek met dichtgeknepen ogen rond, "En ik ben echt als de dood voor wepsen," Verklaarde ze zichzelf nader. Pas toen ze zeker was dat de wesp niet meer in haar buurt was, ging ze terug rechtop staan en ontspande haar schouders.

coded by blair of shine & ooc

Jensen Blackwood

The best way to predict the future is to create it.

Jensen keek altijd omhoog, automatisch, zijn blik gleed altijd zo af en toe naar de hemel. Alsof hij er zeker van wilde zijn dat de zon er nog was en er geen wolken in de omgeving lagen. Het was wel grappig dat hij er zoveel moeite voor deed om het in de gaten te houden als hij ook gewoonweg het moment zelf er iets aan kon veranderen. Het koste zichzelf één seconde om zichzelf te teleporteren naar een andere plaats en twee seconden om naar binnen te rennen in zijn speedforce. Als hij het langzamer wilde doen kon hij ook gewoon tijd stil zetten en een beter oord gaan opzoeken. De mogelijkheden waren oneindig voor hem en toch was hij als iedere andere student zo normaal mogelijk en wierp hij achterdochtige blikken naar boven terwijl hij richting het zwembad wandelde in de hoop daar wat ontspanning te vinden. Of nieuwe vrienden te maken, hij had er nog niet zo heel veel, toch geen echte goede vrienden. Zijn kamergenoot was nu niet bepaald … een echte vriend. Ondanks dat het allemaal beter ging waren hij en Gadiji nog op zoek naar een goed level van samenwerking. Maar het ging al iedere dag iets beter dus er was hoop.

Het was druk, extreem druk en dat was begrijpelijk met de temperaturen die er waren. Gelukkig vond hij nog een ligbed en gooide hij er zijn handdoek op neer en trok het hemd uit zodat niet iedereen zou blijven staan kijken alsof hij gekleed was voor de winter. Of hij in het water zou gaan wist hij eerlijk gezegd nog niet. Waar hij vroeger woonde was er geen zwembad in de buurt, of je moest er een halve dag voor rijden en dat was nu ook niet exact wat Jensen graag deed op snikhete dagen. Als zijn zussen wilden zwemmen dan zadelden ze meestal de paarden en reden ze naar een nabijgelegen klein meer en hadden ze daar plezier. Dus zwembaden … nee. Het idee was wel aanlokkend om hier eens in het water te springen maar er was gewoon zoveel volk dat hij het eerlijk gezegd niet zag zitten. Of hij zou op de snelle baan moeten maar dan zou hij zijn mutatie moeten gebruiken en hij was nu niet meteen de persoon om aandacht naar zich toe te trekken.

Dus hij bleef op de ligstoel zitten, niet ontspannen maar ook niet gespannen, hij was zichzelf gewoon aan het bedenken wat hij kon gaan doen. Dat werd een beetje onderbroken door allemaal druppels en water die over hem heen gingen. Hij schrok op uit zijn gedachten en keek opzij naar een meisje naast hem die naar een wesp sloeg, uitgerekend wat je niet moest doen met zo’n beesten. Gelukkig vloog het dier weg en was hij … grotendeels nat door haar wilde bewegingen. Niet dat het niet snel zou drogen, en hij was in een zwembad, hij had het zien aankomen dus hij maakte zich er geen druk op. Hij zette zijn zonnebril op zijn hoofd en keek omhoog naar haar. Toen ze zei dat ze als de dood voor wespen was kwam er een glimlach op zijn lippen. ‘Dat is exact wat je niet moet doen met wespen, ernaar slaan.’ Zijn ogen gingen automatisch ook de lucht in, op zoek naar het beestje maar hij zag het niet meteen meer. Zelf was hij daar allemaal niet bang van, zijn zussen waren angsthazen genoeg dus hij moest wel voor hen opkomen tegen al die vieze kruipende of vliegende beestjes. ‘Hij is weg, denk ik.’ Zei Jensen vervolgens. Hij keek nog eens naar boven en dan naar zijn eigen T-shirt, trok het maar uit. ‘Geeft niet, ik zit aan een zwembad voor een reden. Ik wist dat ik vroeg of laat eens nat zou worden.’ Stelde hij haar verontschuldigingen gerust. Hij legde zijn T-shirt over de rand, het zou wel binnen de tien minuten weer droog zijn. ‘Geen grote vriend van insecten?’ Vroeg hij tenslotte met een glimlach. De meeste meiden waren dat niet echt, het was een beetje afhankelijk van waar je was opgegroeid …

Tag/Hazel - 683 words - Notes/ Outfit

coded by RESCUE RANGER ! of ATF

no matter what we do

no matter what happens

Het leek een zonnige dag te worden, minder warm dan ze gewend was, maar zonnig! Dus moest ze wel het water in gaan. Het eiland had ook een binnenzwembad, maar dat had Hazel nog niet kunnen bekijken. Ze was hier dan ook nog maar net en buiten de rondleiding had ze nog niet veel van de school gezien. Misschien dat dit het perfecte moment was om haar kennis van Genosha uit te breidde. Als het ten minste zulk mooi weer blijf natuurlijk. Down Under moest ze niet echt schrik hebben voor plotse weersveranderingen, maar hier, je wist het nooit met zoveel mutanten. Mutanten die op dit moment bijna allemaal in het zwembad zaten, of zo leek het toch. Even was Hazel totaal overweldigt toen ze aankwam. De brunette had nul controle over haar mutatie en wist dus totaal nog niet wat ze allemaal kon, maar het gouden licht dat rond de mutanten hing was oogverblindend. Nog net niet hief ze haar arm op om het te blokken, maar achter haar zonnebril kneep ze haar ogen wel toe.

Eenmaal in het water kon ze zich echt ontspannen. Het was ijskoud, of toch naar de smaak van de Australische, maar dat zorgde ervoor dat zij -en Nadir- alert was. Hazel vond het zalig om zich even gewoon totaal te kunnen geven, zich even helemaal te focussen op het zwemmen. Er was niemand in haar baan, dus ze moest geen schrik hebben dat ze iemand zou stampen. Niet dat er veel kans was dat dat zou gebeuren. Hoe roekeloos ze op het land ook was, in het water was dat allemaal weg. Dan berekende ze elke stap die ze deed, liep ze alles vijf keer over. Het was haast grappig, alsof ze een heel ander mens werd onderwater.

Maar ooit moest ze terug boven komen. Ze had geen mutatie waarmee ze uren onder water kon zwemmen, al zou ze Nadir daar maar al te graag voor in ruilen. Terug bij haar ligstoel, kreeg ze te maken met een aanval van een wesp, of ja aanval. Het insectje was gewoon rustig aan het rondvliegen en plots maaide er gigantische gebruinde armen naar. Door haar wilde bewegingen maakte ze haar buurjongen per ongeluk nat, maar die leek er gelukkig niet zo mee te zitten. ‘Dat is exact wat je niet moet doen met wespen, ernaar slaan.’ Ze grijnsde zachtjes en ging op haar ligstoel zitten. "Het was een soort overlevingsinstinct dat alles overnam," Lachte ze hem toe, terwijl ze haar benen ook erop zwierde en zich ontspande in de zon. ‘Hij is weg, denk ik.’ Hazel bekeek de lucht om hen heen met toegeknepen ogen en stemde vervolgens in, "Ja ik denk het, gelukkig! Nog zo'n aanval overleef ik niet," Het meisje vond ze het zalig om hier op Genosha terug opnieuw te beginnen. Iedereen had hier mutaties en dingen waren ze trots en minder trots op waren. Ze kon zich eindelijk zo vrij gedragen als ze altijd deed met Lorenzo, zonder dat ze vervelende blikken kreeg. Haar verontschuldigen werden gelukkig goed ontvangen en Hazel knikte bij zijn woorden. Ze had haar hoofd naar de jongen toe gedraaid, maar dat deed zeer, dus toen ging ze maar op haar zij liggen. ‘Geen grote vriend van insecten?’ Haar zonnebril viel op haar neus en met een simpele beweging duwde ze hem terug in haar natte haren. "Geef me spinnen, wormen of andere rare beesten. Daar heb ik geen probleem mee, maar wespen en bijen? Nee bedankt! Ik ben ooit eens ferm gestoken en vanaf toen..." Ze haalde haar schouders zachtjes op. Nee Hazel was niet zo'n wespen/bijenfan. "Niet dat ik die andere insecten ga knuffelen ofzo!" Verduidelijkte ze zich snel met wilde handgebaren, dat hij niet plots in zijn hoofd kreeg om met zoiets af te komen. "Ik verdraag ze alleen maar omdat het ermee vol zat in Australië!" Een zacht briesje bracht wat wolken voor de zon en Hazel keek op, maar voor de rest leek het alsof de zon bleef staan. "Ik ben Hazel trouwens," Ze keek terug naar haar buurjongen en stak beleefd haar hand, die droop van het water, uit.

coded by blair of shine & ooc

Jensen Blackwood

The best way to predict the future is to create it.

Het meisje dat van de wesp bang was geweest had hij eerder over de eenzame baan zien zwemmen die ze apart hielden voor de echte zwemmers, de snel zwemmers, degene die gingen zwemmen om daadwerkelijk iets van conditie of sportgevoel te ontwikkelen. Of die er gewoon zwommen omdat ze er goed in waren of ervan genoten. Zij was in ieder geval goed, zijn ogen hadden haar heel even gevolgd en de manier hoe ze zou vlot door het water gleed gaf genoeg informatie voor hem om te weten dat ze er wat van kon. Niet dat hij veel van zwemmen af wist, hij had eens de Olympische Spelen gevolg en deze soorten zwemslagen leken wel redelijk goed op elkaar. De rest van het zwembad had heel wat plezier met elkaar. Er waren er die zwommen maar meer voor de lol dan daadwerkelijk er iets mee te doen. Zijn ogen hadden iedereen wel eens opgenomen, de meesten waren er in groepjes en dan had je Jensen. Het was niet dat hij geen gezelschap opzocht maar het was nu ook niet dat hij er ging gaan opzoeken. Je zou hem dus niet naar een groep zien af wandelen enkel en alleen voor gezelschap te zoeken.

Gelukkig voor hem bracht het gezelschap zich automatisch dichterbij, samen met dat van een wesp waar ze alles behalve blij om was. Hij was nat maar het was nu niet dat hij het niet had zien aankomen; Dus hij trok zijn T-shirt maar uit en legde het wat in de zon, dat zou snel genoeg drogen. Toch vond hij niet meteen zijn gemak op zo’n ligstoel. Grotendeels omdat hij dit niet gewoon was. Thuis had hij altijd zijn handen vol met alle mogelijke dingen die moesten gebeuren op de boerderij. In een ligstoel liggen chillen zat daar eigenlijk niet tussen. Dus ja, hij gaf het toe, het voelde een beetje onwennig aan voor hem.

Toen ze weer sprak ging zijn ogen meteen weer op zoek naar haar blik, hij grinnikte zachtjes en knikte instemmend. ‘Mijn zussen zouden net hetzelfde doen.’ Knikte hij meteen. Ja, zijn zussen liepen ook altijd rond in met zwaaiende armen als er iets op hen af kwam gevlogen. Of als er een spin in het huis zat gingen ze op hun bed staan … waar hij nooit de logica van in zag. Wie ging er op zijn bed staan als de spin daar even gemakkelijk geraakte? In ieder geval, hij was de Blackwood held in huis als vader er niet was. Het meisje installeerde zich naast hem op de ligstoel en Jensen keek haar kort aan voor hij zijn zonnebril weer op zijn neus liet glijden en naar de andere leden in het zwembad keek. Toen ze uitlegde waarom ze niet van de dieren hield draaide hij zich meteen weer haar kant uit. ‘Begrijpelijk, het is niet echt een aangenaam gevoel.’ Hij was ookal gestoken geweest maar het had hem nooit iets gedaan. Hij had de pijn een minuut lang verdragen en dan had hij de tijd stilgezet, terug gedraaid en was hij weg gewandeld van het beest nog voor het hem te pakken had. Ze zwaaide expressief met haar handen waardoor hij vreemd genoeg om zijn jongste zus van de twee moest denken. Die was ook altijd zo ongelofelijk wild met haar armen, en die zou waarschijnlijk ook exact hetzelfde zeggen. ‘Nooit geen mierenstad gebouwd?’ Vroeg hij met een schuine blik. ‘Ik wel.’ Grinnikte hij geamuseerd door zijn eigen herinneringen. Hij maakte het zichzelf wat gemakkelijker tot ze iets zei waar hij meteen weer recht van kwam te zitten. ‘Je komt uit Australië?’ Vroeg hij haar meteen. Had hij er naar uit gekeken iemand de ontmoeten die de thuisstreek kende. Iemand die kon mee klagen over het weer. ‘Ik ook.’ Veel te opgewonden en enthousiast dat hij haar begroeting eigenlijk al half was vergeten. ‘Jensen.’ Stelde hij zichzelf met een brede grijns voor, zie, dit zouden vrienden worden, alleen al omdat ze uit hetzelfde land kwamen …

Tag/Hazel - 660 words - Notes/ Outfit

coded by RESCUE RANGER ! of ATF

no matter what we do

no matter what happens

Eigenlijk zou Hazel eens moeten navragen bij het secretariaat of Genosha een zwemploeg had. Al leek haar dat nogal onwaarschijnlijk. Niemand zou het willen opnemen tegen een groep mutanten. Waarschijnlijk zouden ze hen bij het minste beschuldigen van cheaten. Dat ze er een watermutant of zo hadden tussen zitten of dat ze de andere zwemmers gesaboteerd hadden. Dus misschien wist Hazel het antwoord al of er kon wel een zwemploeg zijn, maar zwommen die enkel 'thuis'. Hoe dan ook, ze zouden Hazel waarschijnlijk vaker hier zien zwemmen of in de prachtige zee die het eiland omarmde.

Het ding aan zwemmen was dat je nat werd, natuurlijk. Maar normaal was het niet de bedoeling dat je andere mensen ging storen daarmee, tenzij je een wespenaanval moest overleven dan kon iedereen het begrijpen en gelukkig deze jongen ook. "Moest jij ze ook altijd redden? Dat moest mijn broer in ieder geval toch altijd doen," Hazel zou het nooit vergeten hoe ze door de stallen rende met een zwerm bijen achter haar aan omdat ze per ongeluk tegen hun korf gestoten had tijdens het boomklimmen. Benjamin lachte natuurlijk alleen maar en riep dat ze in water moest duiken. Hiervoor moest ze heel het erf over, langs de paardenstallen en door de tuin, dus het was meer dan logisch dat ze toch een paar keer gestoken was. Sindsdien was ze als de dood voor bijen en wespen, maar andere insecten kon ze nog verdragen.

Het zeldzame zonnetje brandde, niet zo heet als in Australië maar genoeg om te helpen Hazels bruine kleurtje te behouden. Haar ontblote benen lagen gestrekt op de stoel en haar zonnebril stond nonchalant op haar neus, terwijl een luie glimlach om haar lippen lag. Natuurlijk moest ze met wilde armgebaren alles uitleggen wat ze bedoelde, dat hij het niet in zijn hoofd haalde om met spinnen of zo te komen aanzetten. "Een mierenstad?" Kort dacht ze na met haar hoofd naar de jongen toe gedraaid, "Niet dat ik weet." Gelukkig leek hij daar ervaring mee te hebben en ze grijnsde opgewonden, "En? Hoe voelde het om de burgemeester te zijn van een hele stad vol mieren? Was het groot?" Haar vragen vuurde ze snel achter elkaar op hem af. Nadir hield zich verbazingwekkend goed op de achtergrond, maar ze had dan ook geen enkele reden om naar de voorgrond te treden. Enkel bij de wespenaanval was ze aan het doordrukken geweest, maar Hazel kon haar -gelukkig- terug dringen. Zodat ze geen Australië 2.0 gingen doen. Een land waar haar buurjongen blijkbaar ook uit kwam. "Echt!?" Direct zat ze rechter op haar stoel. "Erger jij je ook zo aan het weer? En de temperatuur?" Oh god ze had dringend een Australische buddy nodig, eentje die snapte waarom ze met truien rondliep als het buiten 20 graden was. De plotse opwinding zorgde ervoor dat Nadir tegen haar schedelpan begon aan te beuken. Een kleine kreun ontsnapte aan haar lippen toen ze haar handen naar haar voorhoofd bracht en haar ogen dichtkneep. Hazel krom zachtjes ineen bij het horen van Nadir's stem in haar hoofd. Even hadden ze een innerlijke conversatie, discussie meer, maar daarna verdween ze weer. Alsof het niet meer interessant genoeg was, maar ze had haar schade al aangericht. Ze had ervoor gezorgd dat iedereen direct doorhad dat ze niet normaal was. Zelfs niet naar de standaards van mutanten. Hazel zag wel hoe ze haar raar aankeken en hoe zelfs Jensens blik even veranderde. "Sorry ik uhhmm," Ze wees naar haar hoofd, "Extra luggage laten we zeggen..." Probeerde ze zichzelf een beetje te verklaren met een scheve glimlach. "Oh god nu denk je zeker dat ik totaal bonkers ben, hé?" Mooie eerste indruk Hazel. Goed gedaan meid. 1-0 voor Nadir.

coded by blair of shine & ooc

Jensen Blackwood

The best way to predict the future is to create it.

Of hij zijn zussen altijd moest redden? De glimlach op zijn lippen beantwoorden grotendeels die vraag. Jensen had van kleins af aan altijd heel veel om zijn twee jongere zussen gegeven. Er waren veel kinderen die konden dromen van een grote broer als hem. Hij was zorgzaam, voorzichtig, een tikkeltje te beschermend maar hij was er wel voor hem. Hij speelde op de gitaar als ze buiten naar de sterren zaten te kijken en las ze iets voor toen ze amper vijf en jonger waren, ondanks dat hij zelf nog amper kon lezen. Zelf had hij er altijd veel genot in gehad. Hij had nooit geklaagd naar een oudere broer, of een broer in het algemeen. Hij was altijd zeer tevreden geweest met zijn zussen, hij was er trots op. Hij miste ze, hij miste ze waarschijnlijk meer dan dat hij zijn ouders miste. Hij had de belangrijke dingen nog niet hoeven missen, zoals een diploma uitreiking, of een verjaardag. Ondanks dat hij zich aan de regels hield zou dit eiland hem er niet kunnen van beletten om naar huis te teleporteren. Al was het terwijl de tijd stil stond om een briefje en cadeau achter te laten. Dat was Jensen, over beschermend zelf als het op beesten aan kwam.

‘Ja, ik moest ze altijd redden.’ Knikte hij nog steeds met die glimlach op zijn lippen geplakt. Maar nu waren ze groot en oud genoeg om het zelf tegen de beestjes op te nemen … of ervan te vluchten. Ze hadden hun broer niet meer aan hun zijde, ze moesten op hun eigen benen staan. ‘Dus je hebt ook een grote broer die er altijd voor je was,’ hij zweeg even en keek haar aan van achter zijn brilglazen. ‘als reddende engel.’ Grinnikte hij. Damn, hij minste het om dat te zijn. Hier had hij lang nog niet genoeg vrienden gehad om een beetje van dat zorgzame en beschermende te gebruiken. Eigenlijk zou hij er eens werk van moeten maken, maar vriendschap maakte je niet op één, twee, drie. Zeker niet het soort vriendschap waar je zorgzaam en beschermend zou kunnen zijn. Hij staarde een tijdje naar het water, met nog steeds die glimlach op zijn lippen. Ja, het waren goede herinneringen die door zijn hoofd spookte.

Zijn mierenstad … hij was er niets trots op maar het was een typisch kinderding. Hij koos wel de mieren die niet beten of giftig waren uit veiligheid voor zichzelf, in Australië had je namelijk veel van de dieren lopen. Bij haar vraag trok hij een quasi trotste blik. ‘Ik was een goede burgemeester.’ Zei hij meteen met een korte glimlach. ‘Niet zo groot, ik zette mijn huisjes meestal bij een nest. Veelal zaten ze op het dak in plaats van in het huis maar goed, ze hadden een stad.’ Hij schudde grinnikend zijn hoofd. ‘De goede oude kindertijd.’ Gaf hij toe, blij met de domme herinneringen die hij nu ophaalde. Toen ze echter zei dat ze uit Australië kwam dan pas was hij meteen opgewonden en een soort van blij om iemand tegen de komen die het kende. Sommigen keken een beetje raar hun kant uit omdat zij meteen recht schoot en hij zo fel knikte bij haar woorden. ‘Het weer!’ Stemde hij meteen in, wijzend naar boven. ‘Kan het hier nooit wat warmer worden, right? En al die regen?’ Hij schudde lachend zijn hoofd. ‘Dat mis ik dus het meest, de warmte. Dit is niet warm.’ Knikte hij kort naar de hemel. Ze waren beide veel meer gewend dan dit, dit stele niets voor. Maar toen kroop Hazel een beetje in elkaar, ze kreunde en greep naar haar voorhoofd, meteen kwam die bezorgde frons in zijn voorhoofd. ‘Alles goed?’ Hij wilde haar ergens een hand op haar schouder leggen, uit bezorgdheid maar met alle mutaties hier was hij net iets voorzichtiger. Uiteindelijk leek het weg te glijden, hij zocht haar blik, zorgzaam en glimlachte op een manier bemoedigend. ‘Geeft niets.’ Zei hij meteen toen ze haar excuseerde. Dat hij haar helemaal bonkers vond? Hij fronste zijn wenkbrauwen en schudde meteen zijn hoofd. Sommigen keken eens raar naar haar, alsof zei niets hadden dat vreemd was … komaan. ‘Nee.’ Zei hij uiteindelijk geruststellend. ‘We zijn allemaal een beetje bonkers op ons eigen manier. Ik ook.’ Knipoogde hij meteen…

Tag/Hazel - 716 words - Notes/ Outfit

coded by RESCUE RANGER ! of ATF

» Hazel Graham
» Hot chocolate weather [&Joseph]
» @TheAussieGirl // Hazel's insta
» The weather is slightly sarcastic [open]
» Perfect strangers