Releasing tension

Po begon er wel steeds meer aan te wennen dat hij omringt was door mutanten, maar nooit nooit zal hij er aan wennen dat hij ver weg is van zijn eigen soort. Ja, het was hem wel duidelijk dat hij een mutant was, maar hij kon het niet bepaald accepteren of zo. In tegen deel hij vond zelfs dat hij behoorde onder de panda’s. Hij was een panda. Qua uiterlijk en qua innerlijk was hij een panda. Hij hield van slapen en van eten (voor al als dit eten bamboe was). Panda’s hielden van slapen en van eten. Het was gewoon een feit dat hij een panda was. Eten en slapen mochten dan wel innerlijke aspecten zijn, maar als het om de buiten kant ging kon hij in een vingerknip in een panda veranderen. Het was voor hem zo simpel dat hij het liefst voor altijd in zijn panda vorm rond wilde zwerven. In de tijd dat hij zich bevond op het eiland was het tot hem door gedrongen dat hij dat niet zomaar kon doen. Het was juist de bedoeling dat hij als mens ging leren hoe hij moesten lezen, schrijven en hoe hij zijn mutatie onder controle kon krijgen. Al was controle niet echt nodig, want hij wist hoe hij controle hield. Het waren alleen de grenzen van zijn mutatie en de kracht die hij moest leren ontwikkelen. Eigenlijk vond hij het wel een beetje onzin, aangezien hij liever terug wilde naar China. China was niet de plek waar hij geboren was, maar het was wel de plek waar zijn soort rond liep. De panda’s die hij zo ontzettend miste.

Echter waren de panda’s niet het enige wat hij miste. Hij miste die warme temperaturen van 29 tot en met 33 graden best wel. Als het winter was was er een dikke laag sneeuw waar zijn panda vacht goed tegen beschermd was. En als het zomer was dan genoot hij van de warmte en kon hij de hele dag slapen. Heerlijk vond hij dat. Jammer genoeg waren de afgelopen dagen koud en met wat miezer regen. Als panda kon hij er wel tegen, maar zijn dunne mensen huidje niet. Dat was wel iets wat hij een groot nadeel vond. Toch had het mens zijn wel zo zijn voordelen. Hij paste namelijk nu tenminste door de deur heen. Stiekem zag Po het al wel voor zich dat er een dag zou komen waar hij als panda door een deur hij wilde komen en er in vast zat. Die gedachte zorgde voor een glimlach op zijn gezicht, terwijl hij het zwembad gebouwtje binnen liep. De enige plek waar het tenminste nog altijd warm was. Wie weet zou hij hier wel even een dutje doen, als er tenminste geen mensen waren. Hij had niks tegen mutanten die hier rond lopen, maar rust was wel iets wat hij erg fijn vond voor al als hij wilde slapen. Ondanks dat hij over al door heen slapen.

Zonder zich te kijken of er iemand zich bevond in het zwembad had hij zich omgekleed in een simpele zwembroek en naar het bad gelopen.De jongen had met opgetrokken wenkbrauwen opgekeken naar de persoon die zijn handdoek weer terug op de stoel had gesmeten. Even perste hij zijn lippen op elkaar en twijfelde of hij weg zou lopen of niet. Niet dat hij bang was of zo, maar hij wilde niemand storen als iemand bezig was met zwemmen. Maar het lukte Po niet om weg te lopen. Voor even bleef hij naar de jongen staren die vol tattoo’s zat. Eigenlijk voelde hij zich een beetje naakt, ondanks dat hij zijn t-shirt nog aan hand samen met zijn zwembroek. Hij had geen tattoo’s. Het enige wat hij had waren heel wat grote littekens. Dat was dan ook de grootste reden waarom je Po nooit zonder shirt zou zien. Hij schaamde zich voor zijn littekens, maar hij schaamde zich niet om het geen wat hij zei. “Ik vind dat je sorry moet zeggen tegen de handdoek,” sprak hij tegen de jongen. Po stapte dichterbij met een vriendelijke grijns op zijn gezicht. “Misschien heeft de handdoek wel pijn of iets?” legde hij uit. Zwijgend wachtte hij af wat de jongen er op zou zeggen, terwijl hij hem in zich op nam. 

Po was niet naar het zwembad gekomen om eens een lekkere duik te nemen in het water wat verkoelend aan voelde voor de meeste mensen. Hij was voor al gekomen vanwege de warme temperaturen die er altijd waren. Als panda zou het niet snel koud hebben vanwege de dikke vacht die hij zou hebben, maar doordat hij niet als panda naar de lessen zou kunnen gaan die hij zou moeten volgen moest hij wel warm blijven als mens. Stiekem hoopte hij dat er een mutant zou rondlopen die een dikke vacht kon creëren, terwijl diegene nog rond zou lopen als mens. Dus zeg maar hij als panda, maar dan niet als panda. Het was raar hoe hij op dat idee kwam en waarschijnlijk zou niemand hem begrijpen als hij het uit zou gaan leggen. Maar toch, zijn gevoel sprak wel tegen hem dat hij dan stik jaloers zou zijn. Po moest helemaal lopen vanaf zijn slaapkamer naar het zwembad om warm te worden. Al had hij er voor kunnen kiezen om de hele dag in bed te blijven liggen onder de dekens, maar dan zou hij misschien last hebben gehad van de drukke dolfijn die hij als kamergenoot had. Druk en actief zijn waren niet bepaald zijn “ding”.

Ondanks dat druk en actief zijn niet zijn dingen waren, was voor iets of iemand opkomen wel iets wat hij zou doen. Het zou voor hem niet uitmaken of hij nou die persoon kende of niet. Het was gewoon zijn aard. En daar stond hij dan. Net binnen gelopen in het zwembad waar hij iemand zijn handdoek zag weg smijten. Het raakte zijn kleine hartje dat die handdoek zo grof weg werd gegooit. Eerst had hij er nog niets van gezegd, maar als hij de hele tijd bleef staan zwijgen en loerend naar de eerste en de beste persoon die hij tegen kwam buiten zijn kamergenoot was best wel creepy. De jongen vol tattoo’s had zich omgedraaid naar hem toe en Po bleef hem met een nuchtere glimlach aankijken. Hij was er best serieus over geweest dat de handdoek misschien iets kon voelen. Wie weet had het wel een inwendige bloeding opgelopen tijdens de klap die hij had gehad. In zijn ogen zag de handdoek er nog al slapjes uit, waardoor het niet echt een bedreiging vormde.

“ Je meent het echt? Why the fuck zou ik sorry moeten zeggen tegen een handdoek. ” kwam er bot uit. Lichtjes haalde Po zijn schouders op en even wist hij niet wat hij moest zeggen, dus bleef hij de jongen rustig aan kijken. “Zit je aan de drugs misschien?” vroeg hij vervolgens, waarna hij een paar stappen dichterbij zette. Vragend keek Po hem aan. Wat is drugs? Het klinkt het zelfde als actief zijn en dat was hij niet. Dus schudde hij niet begrijpend zijn hoofd. “Ik zit niet aan de drugs?” zei hij meer op een vragende manier dan dat hij bedoeld had. “Hoeveel vingers steek ik op?” Ging de jongens spottend verder. Po keek hem serieus aan. Was dit echt een persoon waar hij een gesprek mee zou voeren? Iemand die niet tegen een grapje kon en daarom maar op een spottende manier terug reageerde? Zuchtend schudde hij zachtjes zijn hoofd. “De handdoek kan pijn hebben,” herhaalde hij zichzelf weer, waarna hij zijn handen in lucht deed en net deed of hij het gesprek weer rustig probeerde te krijgen. Nou ja, het gesprek niet zo zeer, eerder de persoon waarmee hij het gesprek voerde. “Maar hé, het maakt mij niet uit of je dit serieus neemt of niet,” sprak hij, waarna hij even zweeg. “Maar als je niet tegen een grapje kan dan hoef je dat niet zo op die manier duidelijk te maken,” probeerde hij de jongen de les te lezen. Dezelfde nuchtere glimlach die eerder op zijn gezicht had gestaan kwam weer terug, terwijl hij plaats nam in een van de lig stoelen.