I'm free to be the greatest - Closed

Zoals gewoonlijk werd Sareth haar tred ondersteund door het ritmisch tikken van haar hakken tegen de stenen ondergrond. Ze ging gehuld in een in haar ogen zeer fatsoenlijke kimonojurk – want hij had toch zeker lange mouwen – die in feite meer weg had van een wat pikante ochtendjas. Sareth kennende, was het waarschijnlijk een wat pikante ochtendjas. Wel goed, informatie over wat ze onder deze kimono droeg, is van belang, niet voor de perverts onder ons, maar omdat dit kledingstuk het doel van haar reis verklapte. De witharige dame droeg een bikini, een zilver glanzend ding dat maar weinig over liet aan de verbeelding. Jawel, Sareth ging zwemmen. Lesontwijkend gedrag van de hoogste plank. Prachtig, nietwaar?
Dat Sareth ging zwemmen, was op zijn minst opvallend te noemen, want Sareth had een sterke voorkeur naar een bepaald soort beweging en iedere andere soort beoefende ze dan ook nooit. Alle sporten vielen bij deze andere soorten en zwemmen was in menig opvatting een sport. Beweging, toch zeker. Beweging waar ze niet aan deed, dus. Maar vandaag wel, al stond daadwerkelijk bewegen niet écht in haar planning. Haar echte reden voor haar bezoek aan het zwembad, zat hem in die glanzende bikini onder haar kimono. Sareth was namelijk één van die mensen die in de herfst of winter vrolijk online ging zoeken naar bikini’s, korte rokjes en shorts – die laatste twee droeg ze overigens ook gewoon in de winter en herfst, maar dat terzijde – terwijl ieder ander op jacht ging naar de perfecte winterjas. De bikini in kwestie was een aantal dagen geleden gearriveerd en hoewel ze direct bij aankomst al drie uur in haar kamer had rondgedarteld gekleed in niets dan die bikini en de ochtendjas, die ze nu ook droeg, had nog niemand haar kunnen aanschouwen in het ding. En nu was het tijd. Nu, terwijl hard studerende leerlingen in de schoolbanken zaten, had Sareth besloten dat ze naar het zwembad moest om de wereld haar bikini te tonen. Dat er niemand zou zijn om naar haar te kijken, negeerde ze wijselijk. Daar zou ze dan wel achter komen. En ja, dan was het toch zeker te laat om weer naar de les te gaan.
Het tikken van haar hakken werd luider zodra ze het pand van het zwembad betrad. De lucht was vochtig, bijna bedrukkend en de geur van chloor overheerste. Op het moment dat de deur achter haar dicht viel, hoorde ze vóór zich een luide plons. Haar mondhoek krulde iets op. Er waren dus meer mensen die, net als haar, dachten dat het een goed plan was om de figuurlijke duik in leerstof in te ruilen voor een letterlijke duik in water. Ze betrad de ruimte waarin het daadwerkelijke zwembad zich bevond, net op tijd om te zien hoe de oorzaak van de plons weer boven water kwam. Dit aanzicht deed haar mondhoeken verder omhoog glijden, in een zeer tevreden glimlachje. Terwijl ze richting de ligstoel liep waarop een vest lag, zwaaide ze richting de gespierde jongen in het water. Dit beloofde een zeer verfrissende duik te worden en hoewel Sareth nu al alle intentie had om de rest van haar dag door te brengen met de knul waarvan ze nog niet eens een naam wist, draaide ze zich na haar zwaai terug richting de vrije ligstoel, naast de zijne, alsof niet elke beweging die ze maakte gecontroleerd was, alsof ze maar weinig interesse had voor de donkerharige jongen. Ze plaatste haar tas bovenop de ligstoel en bukte zich vervolgens om haar hakken uit te doen, die ze, net als de jongen had gedaan, onder de stoel schoof. Vervolgens ontknoopte ze het ceintuur van de zijden kimono en liet ze deze van haar schouders en op de stoel vallen. Nu pas draaide ze zich weer richting het water. Terwijl ze zich hierheen begaf, waren haar handen bezig met het draaien van een warrige knot in haar haar. Aangekomen bij de waterrand, stak ze haar voet in het water, als test. Tevreden stelde ze dat het water op prima temperatuur was, vooraleer ze zich langs het trapje langzaam helemaal in het water liet zakken.

Sareth was opgegroeid met het besef dat er geen dag zou zijn waarop zij ongemerkt over straat zou kunnen. Ze was gewend aan het gevoel van brandende blikken en had zich comfortabel genesteld bij deze hitte. Met de aandacht op haar gericht, voelde ze zich het meest op haar gemak. En het was niet eens dat ze aandachtsgeil was, niet in de zin dat ze niet zonder aandacht kón en erom ging smeken wanneer ze het niet kreeg. Maar de aandacht díe ze kreeg, waardeerde ze ten zeerste. Het voedde haar – toch al ver boven gemiddelde – zelfbeeld, deed haar beter over zichzelf voelen en, toegegeven, een sterk zelfbeeld sierde haar als geen ander. Zodra ze ogen op zich voelde, veranderde haar houding, rechtte ze haar rug, liep ze trotser. Haar hele doen werd meer bewust en meer beheerst en ze werd, zo mogelijk, of misschien was het wel helemaal niet zo maar was ze altijd op haar piek, nog meer een flirt.
De blik van de jongen in het water voelde ze dan ook zonder twijfel op haar gericht vanaf het moment dat hij boven water was gekomen en gezien Sareth niet de beroerdste was, had ze extra haar best gedaan in het elegant ontdoen van haar kimono, het wegbergen van haar hakken en het opknopen van haar haar. En vervolgens was ze in die nieuwe bikini en zichzelf vluchtig bekijkend in de weerspiegeling van het glas aan de wanden richting het water gelopen, om zich hier langzaam in te laten zakken.
“Ook geen zin in de les?” klonk de prettige stem van de jongen met het donkere haar. Sareth keek hem glimlachend aan terwijl hij naderde en haalde haar schouders op. De helderheid en daarmee de schoonheid van zijn ogen maakte het haar een stuk lastiger dan gewoonlijk om te komen met een reactie – of überhaupt na te denken, for that matter. Maar ze hoefde niet met een antwoord te komen, want de jongen, die een stukje van haar vandaan tot stilstand was gekomen, waarschijnlijk om haar persoonlijke bubbel te respecteren (en God, moest hij eens weten hoe klein haar bubbel precies was), stelde zichzelf voor. Als Dylan. Prima naam.
Zijn hand was gepaard met zijn antwoord door zijn haar gegleden. De lokken, die eerder aan zijn gezicht vastgeplakt hadden gezeten, kregen nu meer model. Niet dat het gebrek aan model Sareth eerder dwars had gezeten. Niet dat ze daar ook maar oog voor had wanneer meneer zo’n paar intense, haast onwerkelijke kijkers in zijn kop had. Maar hè.
“Nooit zin in de les, moet ik toegeven,” antwoordde ze toch maar. “Ik ben Sareth.” Ze schonk hem de Sarethlach, liet haar handen rustig op en neer deinzen zodat ze bleef drijven. “Eigenlijk ben ik hier vanwege mijn nieuwe bikini. Mening?” Ze liet haar voeten omhoog drijven, zodat ze dwars in het water kwam te liggen als een plank, waardoor haar bikini zichtbaar werd. Dat de jongen deze al had gezien toen ze van de ligstoel naar het water was komen lopen of toen ze zich in het water liet zakken, wist ze zelf ook wel, maar negeerde ze. Ze verwachtte niet dat hij zou klagen.