Van een wereld waarin ze helemaal geïsoleerd was van de buitenwereld, waarin ze alleen zat met haar gedachten en fantasie, waarin ze niets kende buiten een handvol van de vaste personen naar dit … Een school met allemaal studenten als haar, met eigen krachten en persoonlijkheden. Jongeren waar ze iedere dag opnieuw langs zou moeten lopen, zou moeten begroeten, zo moeten tussen leven. Het ergste was dat ze er altijd enorm naar had uitgekeken, om de wijde wereld in te vliegen maar nu het daadwerkelijk zover was kon ze enkel maar kijken. Was ze in zichzelf gekeerd en durfde ze niet veel blijk van aanwezigheid geven. Alsof dit alles nog niet genoeg was moest ze ook een kamer delen, met een jongen. Ze had nog nooit een deftige conversatie gehouden met een jongen, laat staan dat ze met eentje moest samen leven. Hoe konden ze dat hier trouwens toelaten in eerste instantie? Maar net als altijd was ze gedwee, ze volgde de regels, liet zich manipuleren door haar omgeving. Grotendeels maakte dit haar een beetje bang, ze had Griffin nog niet vrij gelaten sinds haar aankomst en ook haar andere mutaties had ze nog niet gebruikt. Terwijl het eigenlijk zou moeten, de school spoorde je aan om je goed te voelen, je te ontwikkelen maar Rosalie bevroor bij de gedachte.
Ze nam haar schetsboek uit haar koffer, die ze nog niet eens helemaal had uitgepakt sinds de twee dagen dat ze hier al was, en stopte het in een oud leren schoudertas, bij de rest van haar spullen. Ze nam haar truitje van haar bureaustoel en wandelde de kamer uit zonder een blik te werpen naar zijn kant van de kamer. Terwijl ze door de gangen liep klemde ze haar vingers rond het steentje rond haar hals, alsof ze symbolisch haar hand uit stak naar Griffin voor steun. Buiten zijn gaf haar altijd een beetje meer rust. Ze bleef voor het gebouw staan en streek haar koperkleurige haar uit automatisme naar één kant terwijl ze haar groen ogen op de omgeving zette. Het was al wat later in de namiddag, ze wilde naar een plekje gaan waar niemand haar echt zou storen maar ze had geen idee of ze hier zo’n plekjes hadden, zeker niet met alle mutanten die hier rond liepen.
Uiteindelijk had ze het bos gevonden, een beetje afgelegen en rustig. Ze glimlachte, als een kind bij kerst toen ze haar arm strekte en ze de gedachte van Griffin ernaar toe stuurde. Het leek op een hologram uit water tot leven kwam. Eerst waren er zijn sterke voorklauwen en achterpoten, dan zijn goudbruine leeuwenlichaam en dan zijn gigantische donkerbruine vleugels, snavel en gevederde oren. (X) Hij bleef eerst een beetje transparant voor hij daadwerkelijk in leven kwam en zijn reusachtige vleugels strekte. ‘Griffin.’ Begroette ze hem meteen enthousiast. Zijn donkere ogen gingen van haar naar de omgeving, hij keek omhoog naar de bomen, verbaast. Ze keek hem glimlachend aan. ‘Waar zijn we?’ Zijn stem klonk op een bepaalde manier oud. ‘Op het eiland, Genosha, ik had je verteld dat we hierheen zouden komen. Wil je het verkennen voor me?’ Wees ze naar de hemel. Griffin keek haar bijna enthousiast aan voor zijn blik iets waakzamer kreeg en hij door de bomen staarde. ‘Er is hier iemand, het is klein.’ Hij zweeg, zijn nagels zakten weg in de bosgrond terwijl hij een stapje naar voor deed. ‘Ga, ik wil niet dat iemand je ziet en ik vragen moet beantwoorden.’ Zei Rosalie meteen een beetje onrustiger. Griffin schonk haar een snelle blik. ‘Daar is het te laat voor.’ En toen zette hij zich af, zijn vleugels waren gigantisch, Rosalie’s haren vlogen allemaal naar achter toen hij klapwiekte en hoogte won naar de vrijheid waar hij zo hard naar hunkerde. Het was er te laat voor? Voor wat? Had iemand hem gezien of bedoelde hij dat het te laat was voor Rosalie om zich hier te verstoppen op een school vol mutanten. Ze wierp een blik naar de omgeving en trok haar schetsboek dan uit haar zak, eigenlijk wilde ze hier niet alleen zitten, ze wilde met Griffin praten maar hij zei dat er iemand in de buurt was dus vertrouwde ze hem op zijn woord …
Onderwerp: Re: Releasing fantasy. [Kylie] do aug 04, 2016 11:19 pm
Kylie had het opgezocht op het internet en de afbeelding uitgeprint. Meteen was ze met de afbeelding naar buiten gered. Ze mocht dan wel helemaal doodop zijn, toen ze uiteindelijk aan kwam in het bos; maar ze wilde niet te lang treuzelen om afgeleid te worden en vervolgens weer aangevallen te worden. Ze had het laatst aan haar ouders verteld wat er met haar was gebeurd en dat ze een gebroken pols had opgelopen. Het had een tijdje geduurd tot ze weer buiten was gekomen en dat ze al helemaal zover naar buiten ging. Gelukkig voelde ze zich veiliger in het bos dan ergens anders in de buurt van het prieeltje. Het bos gaf haar ook goeie herinneringen op zoals Storm, Lorise en Dahlia. Alle drie de personen had ze een geweldige dag/avond mee gehad. En ze had haar verwachtingen ook op het bos gezet dat daar de lieve personen rond liepen. Ondanks dat ze nog altijd wat voorzichtiger was geworden dan normaal voelde ze zich hier meer op haar gemak. Al deed haar slaapkamer ook wel goed met haar op het gemak stellen, maar altijd op de kamer blijven zitten vond ze ook maar niks. De dokter had wel gezegd dat ze rustig aan moest doen, maar een kind had buiten lucht nodig en moest afgeleid worden.
Dat ene puntje van afleiding en buitenlucht waren twee belangrijke redenen dat ze met een uitgeprinte afbeelding het bos in was gedoken. Ze keek naar de afbeelding van een eenhoorn en hoopte dat als er iemand zou zijn die net zoveel fantasie had als Kylie dat ze diegene dan alles zou vertellen over eenhoorns. Het liefst wilde ze er zelf ook in veranderen, maar het kon niet. Alleen maar vanwege haar gebroken pols dat in het roze gips zat. Ze zuchtte en liep weer verder. Waarom kon ze nou niet gewoon veranderen zonder dat er stom gips in de weg zat. Haar verwonding genas dan wel iets sneller, maar een gebroken pols zat net als bij gewone niet mutante kinderen ook zes weken aan vast tot het geheeld was. Toch had ze de afbeelding van de eenhoorn wel alvast uitgeprint, zodat ze nadat haar pols was geheeld wel kon veranderen in een eenhoorn. Er was niets leukers dan veranderen in dingen die haar fantasie wereldje groter zou maken. Het koste haar alleen wel meer moeite, maar dat gaf niet.
Kylie wilde al plaats nemen tegen een boom aan, toen ze een aantal stemmen hoorde spreken. Nieuwsgierig liep ze door tot een stem zei:“Er is hier iemand, het is klein.” Wie was er dan? Veel snapte de kleine meid niet, maar ze werd wel steeds nieuwsgieriger. Alsof haar benen haar in beweging brachten waar ze zelf van schok bleef ze luisteren naar de stemmen, terwijl ze dichter bij kwam. Nog net kon ze een schim zien van iets dat iets weg vloog. Kylie keek het beest(?) na met open mond, waarna ze toen naar het meisje keek die haar schetsboek er bij had gepakt. “H-hoi,” begroette ze het meisje stotterend. Met het papier dat ze in haar hand voor haar borst geklemd kwam ze dichter naar het meisje toe. Ze wees met haar vinger omhoog, maar hield haar arm nog vlakbij haar lichaam. “Zag jij dat ook?” vroeg ze voorzichtig aan het meisje. Kylie bleef naar de lucht kijken waar niks meer te zien was en keek toen weer terug naar het meisje. Geen idee of ze zich het beest had verbeeld of niet en of ze hier nou helemaal gek aan het worden was. Niet gek op een verkeerde manier, maar eerder gek dat ze haar fantasie weer verder uit aan het breiden was. Iets was voor zo’n jong kind als Kylie geweldig was.
Ze was blij dat ze zichzelf zo ver had gekregen om Griffin toch een beetje vrijheid te geven. Hij zou haar wel geruststellen over deze plaats, over deze gewoontes en deze omgeving. Ze had zo vaak tegen zichzelf zitten fluisteren, naar hem toe maar hij had nooit kunnen antwoorden want zo werkte de mutatie niet. Dus eigenlijk sprak ze gewoon tegen zichzelf en dat deed de mensen wel vaker eens vreemd opkijken. Ze mocht dan misschien negentien zijn, Rosalie had nog maar heel weinig van de wereld gezien. Haar persoonlijkheid was maar hij vaag gevormd en hier had ze een kans om dat helemaal goed te maken. Maar ze moest durven. Na de ontmoeting met Eros had ze niet veel meer gedaan dan zich vast gehecht aan hem, omdat hij haar dat beetje vertrouwen had geschonken en ze meteen met twee handen had gegrepen. Ze keek altijd naar hem voor ze zelf iets deed, hij bewoog, zij bewoog en dat kwam gewoon om … ze niet durfde loslaten. Ze was haar eigen wereld zo gewoon geraakt dat ze niet durfde binnen stappen in deze. Ze hoopte dat Griffin haar kon geruststellen, haar dat beetje vrijheid kon tonen.
Hij was een stuk enthousiaster over deze plaats dan haar. En dat was een geruststelling, ze was blij om te zien hoe zijn levendige wijze ogen de omgeving rond gingen en hij zijn vleugels strekte alsof hij net uit bed kwam. Griffin was niet groot, hij had de hoogte van een standaard leeuw maar zijn vleugels waren gigantisch waardoor hij groter over kwam dan je zou denken. En ze klaarde zelf helemaal op door zijn aanwezigheid, alsof hij haar vrij maakte en ze voor het eerst echt kon glimlachen. Ze voelde aan zijn energie dat hij wilde vliegen, dat hij dit eiland wilde verkennen vanuit de lucht dus stelde ze het hem meteen voor ondanks dat ze liever met hem wilde praten over alles wat haar een beetje dwars en onwennig zat.
De grote pretbederver waren zijn woorden, over een aanwezigheid hier in het bos … iets kleins. Rosalie liet haar ogen meteen naar de omgeving gaan, tussen alle bomen in op zoek naar iets maar ze zag niets. En tegen de tijd dat ze terug naar Griffin wilde kijken was hij al verdween in de lucht. Het kon geen groot gevaar zijn, hij zou haar niet alleen laten als ze echt in gevaar zou verkeren want daar was hij tenslotte voor, om haar te beschermen. Ze voelde wel dat hij dichtbij bleef dus het was een vage gerustelling. Ze nam haar schetsboek en staarde een tel lang voor zich uit, tot ze werd opgeschrikt door een stotterende begroeting. Haar potlood wipte van het schrikken uit haar hand en Rosalie keek meteen op, naar een klein meisje. Dus dit meisje was waar Griffin het over had? Ze leek niet gerustgesteld, ze klemde papier tegen haar borst en wees voorzichtig naar boven. Rosalie keek een moment lang naar de roze gips rond haar arm voor ze haar vinger volgde en naar de blauwe hemel keek. ‘Eumh, ja,’ ze zweeg en schudde kort haar hoofd. ‘Dat was Griffin.’ Ze zweeg en keek terug naar het kind, ze leek een beetje onzeker en Rosalie kreeg een meer geruststellendere blik in haar ogen. ‘Hij is oke, hij is lief.’ Wat moest ze anders zeggen, straks zou Griffin hier terug staan. Haar ogen gleden naar het papier in haar handen. ‘Teken je ook?’ Vroeg ze een beetje nieuwsgierig. Het kind leek wel een beetje geruststelling te kunnen gebruiken, net als Rosalie dat eigenlijk ook altijd een beetje nodig had …
Onderwerp: Re: Releasing fantasy. [Kylie] di aug 09, 2016 4:28 pm
Kylie had gehoopt dat ze zou kunnen shiften in de eenhoorn op haar papier, terwijl haar pols in het gips zat. Alleen toen ze net voet had gezet in het bos hoorde ze de stem van de verpleegster alweer door haar hoofdje heen gaan. “Je kan voorlopig niet shiften, want anders duurt het alleen maar langer tot je pols is genezen,” had de verpleegster tegen haar gezegd. Ze had ook gezegd dat ze het niet zo doen, maar ze wilde zo graag. Als ze in eenhoorn zou veranderen dan zou ze de hele wereld laten zien dat eenhoorns echt bestonden. Het was alleen jammer dat ze dat dan een andere keer zou moeten doen als haar pols weer genezen was. Het hield haar alleen niet tegen om niet verder het bos in te gaan. Het bos was een van de plekken waar ze zich veilig en op haar gemak voelde. Hier kon ze dan ook haar fantasie op de vrije loop laten gaan. De schaduwen van de bomen en het kraken van de takjes zorgde er voor dat zich ging inbeelden dat het bos niet alleen vol zat met dieren, maar ook met eenhoorns. Misschien zou ze nog een centauren tegen komen of een ander fantasie dier.
Hoeveel fantasie dieren ze ook bedacht in haar hoofd, ze had nooit gedacht dat ze eentje in het echt zou zien. Voor al niet op de plek de stemmen vandaan kwamen. Het enige wat ze had gezien was een groot beest met enorme vleugels. Wat het precies was wist ze niet, maar voor even had ze het gevoel gehad dat ze droomde. Aan het meisje, die blijkbaar bij het beest had gestaan, had gevraagd of zij dat ook had gezien. Ze had het papier tegen haar borst geklemd en had nog een tijdje naar de lucht gekeken waar nu niks meer te zien was. “Eumh, ja,” Bij dat antwoord keek Kylie het meisje nieuwsgierig aan. Het was dus niet haar fantasie die te ver was gegaan. Het beest dat weg was gevlogen was echt. Het meisje had haar hoofdschud en Kylie keek haar met een schuin en vragend hoofd aan. “Dat was Griffin.” Legde het meisje uit, waarna ze vervolgens weer zweeg. Kylie knikte zachtjes en keek weer terug naar de lucht. Ze zuchtte eventjes keek weer naar papier die ze nog altijd tegen haar borst had aangedrukt. Hij is oke, hij is lief. Kylie keek weer terug naar het meisje met een zwak glimlachje. “Ik ben ook niet bang voor hem,” zei ze, waarna ze zweeg en slikte. “Ik.. ik ben gewoon wat zenuwachtig,” bekende ze voorzichtig. Het was de waarheid. Het was alleen dat ze het gedeelte achter hield dat ze zenuwachtig was voor wat het meisje zou doen. En dat kwam enkel en alleen door het ongeluk dat ze heeft gehad.
“Teken je ook?” vroeg het meisje, waardoor Kylie naar haar papier keek en hem van haar borst af haalde. “Af en toe, maar dit is meer een afbeelding die ik heb uitgeprint,” zei ze. Ze liet de afbeelding van de eenhoorn zien aan het meisje. De kleine redhead wees naar de eenhoorn en zei:“Ik ga in deze eenhoorn veranderen als mijn pols weer beter is.” De gedachte waarbij zij in een eenhoorn veranderd lieten een glimlachje achter op haar gezicht. Waarom zat het roze gips toch in de weg. “Ik ben trouwens Kylie,” stelde ze zichzelf voor. Ze probeerde al wel iets te ontspannen, maar ze hield haar tekening nog wel stevig vast. Wie weet was dit meisje ook wel gemeen en zou ze haar tekening verscheuren en uitleggen. Misschien zou ze zeggen dat eenhoorns helemaal niet bestonden… Dan zou Kylie’s kleine hartje wel breken...
Griffin was weg. Rosalie staarde naar de kruinen van de bomen, naar al het groen waartussen leven zat. Ze zou uren kunnen staren naar de kruinen van de bomen. Thuis lag ze soms languit op de bosgrond en staarde ze naar boven. Stelde ze zich voor hoe het zou zijn om er elfjes te zien tussen vliegen of een draak te zien over vliegen. Natuurlijk kon ze het meteen doen, soms trok ze haar tekenblok erbij en begon ze zich een elfje in haar hoofd op het papier te zetten. En dan bracht ze het tot leven, om het te zien dansen op de grond alvorens het op vloog. Dat was het dromerige deel van Rosalie, het deel waarvan je haast zou denken dat ze nog een kind was. En dan had je het realistische deel van haar die zichzelf wel op de kop kon slaan omdat ze naar zo’n dingen zat te kijken als de kruinen van de bomen. Ze moest leven, echt leven, niet naar de bomen staren. Dus op zo’n momenten sprong ze dan weer recht en liep ze naar binnen, studeerde ze, of keek ze tv, deed ze dingen die mensen van haar leeftijd altijd zouden doen. Ze wilde ergens wel zo graag meer doen, iets drinken, of een feestje, of een jongen leren kennen … naar de les gaan … op een paard rijden … en dan betrapte ze zichzelf er weer op dat ze dromerig door het raam naar buiten staarde. Het sneed langs twee kanten, fantasie gaf haar een beetje de wereld die ze nooit kon krijgen maar oh, wat wilde ze graag naar die wijde wereld gaan.
Het meisje dat van tussen de bomen door kwam leek onzeker. Ze had een felle roze gips rond haar arm waar Rosalie haar groene ogen meteen naartoe gleden. Maar wat in haar ogen nog interessanter was, was het vel papier dat ze tegen haar borst had gedrukt. Papier was leven voor Rosalie en ze kon alles tot leven brengen zolang het maar door haar hand op papier was gezet. Maar het meisje had in eerste instantie geen oog voor Rosalie, ze keek naar boven, naar dezelfde kruinen waar zei eerder had naar gekeken. Al keek ze waarschijnlijk niet naar het groen van de bomen maar naar de plek waar Griffin was verdwenen. Toen ze zei dat ze niet bang was voor hem glimlachte Rosalie zachtjes. ‘Hij komt straks wel weer terug.’ Zei ze gelijk. Dat hoopte ze, hij was zo blij geweest met deze plaats dat hij amper naar Rosalie had gekeken. Net als zij niet meteen naar hem had gekeken toen ze hier was aangekomen, dus ze begreep het. ‘Zenuwachtig.’ Herhaalde Rosalie zachtjes. ‘Ik ook, soms.’ Ze wees door de bomen richting de gebouwen. ‘Daar, maar hier is het rustig.’ Ze wist niet of dat een geruststelling was voor haar of voor het meisje. Waarschijnlijk een beetje voor beide.
Dus ze vroeg maar het ene logische dat er was, ze vroeg naar het blad in haar handen. Het meisje keek naar het papier alsof ze het eventjes vergeten was dat het er was alvorens ze antwoord gaf. Af en toe was beter dan nooit, in Rosalie haar hoofd in ieder geval. Ze draaide de afbeelding om en Rosalie fronste meteen met een kleine glimlach. ‘Een eenhoorn.’ Zei ze zachtjes waarna ze meteen terug naar het meisje keek. Eenhoorns waren mooi, net als paarden. Ze vroeg zich af of ze hier paarden hadden. Toen ze verder ging werd Rosalie haar blik enkel zuiverder, klaarder, meer geïnteresseerd en een tikkeltje benieuwd. ‘Je kan in een eenhoorn veranderen? Wauw, kon ik dat maar.’ Glimlachte Rosalie meteen. Haar ogen gingen weer kort naar de gips. ‘Doet het veel pijn?’ Vroeg ze zachtjes. Ze had zelf nog nooit iets gebroken dus ze kon niet weten hoe het voelde. Het meisje stelde zich voor als Kylie. ‘Rosalie, maar je mag Rose zeggen.’ Stelde ze zichzelf voor waarna haar ogen weer naar de tekening gleden. ‘Je kunt misschien nu niet in een eenhoorn veranderen maar we kunnen er wel eentje maken? Als je wil.’ Ze klopte naast zich op de grond. Ze zou exact dezelfde eenhoorn kunnen natekenen, misschien bood het Kylie dan een beetje troost omdat ze niet kon transformeren naar een eenhoorn …
Onderwerp: Re: Releasing fantasy. [Kylie] wo aug 10, 2016 2:28 pm
Het was het ongeluk dat ze had gehad wat haar zo zenuwachtig maakte. Ze kon niet zeggen dat ze bang was voor het meisje, maar ze was wel wat beter op haar hoede. Al moest ze wel zelf toe geven dat ze een roekeloze en koppige Kylie leuker vond dan hoe ze nu was. Nu was ze alleen maar aan het afwachten wat er zou gebeuren, maar als er iets zou gebeuren zou het vast niet zo zijn dat haar prins uit de bosjes sprong om haar te redden. Prins of geen prins, ze had altijd nog haar broers. Desondanks had ze Storm en Devon niet laten weten wat er was gebeurd. Ze was bang dat ze bezorgd zouden zijn over haar, terwijl ze een sterke meid was die kung fu kon doen. Nou ja, kung fu was het nou ook weer niet echt, want waarschijnlijk zou ze in zo’n situatie gewoon weg rennen en niet achter om kijken. Het was daarom beter voor iedereen dat ze zoveel mogelijk problemen ontweek, behalve als ze het probleem zelf had gemaakt door haar koppigheid. Haar koppigheid was de reden waarom ze dacht dat dwergen bestonden. Om heel eerlijk te zijn sinds ze op het eiland aan was gekomen had ze nog maar twee leeftijdsgenootjes ontmoet en verder voelde ze zich ook wel als dwerg. Een dwerg om ringt door allemaal grote mensen en elven. Toch dacht ze ook wel dat niet alle elven groot waren, zoals in de films van Lord of The Rings. Er zouden ook wel kleine elfjes bestaan. Die elfjes die in bloemknoppen konden leven en elfenstof nodig had om te kunnen vliegen, zoals in Tinkerbell. Elke verandering die in de natuur voor komt zijn afkomst van de elfjes van Tinkerbell.
Door de zenuwachtige houding die Kylie had gekregen was het wel vrij logisch dat het meisje had gezegd dat het beest dat de lucht in was gevlogen lief was. Logisch was het niet, omdat het beest -die de naam Griffin bij zich droeg- ook gevaarlijk zou kunnen zijn. Al zou de kleine meid dat niet snel geloven. Wat logisch was was dat de meid haar wilde geruststellen. De redhead begreep dat ook wel en bekende daarom dat ze zenuwachtig was. “Hij komt straks wel weer terug.” zei ze gelijk, waarbij Kylie zachtjes een knikje gaf. Ze keek de meid weer aan, toen ze weer begon te praten. “Zenuwachtig,” herhaalde ze. “Ik ook, soms.” Kylie keek de meid aan en begon zich er een beetje door op haar gemak te voelen. Ze volgde met haar ogen de hand van het meisje die door het bos heen wees. “Daar, maar hier is het rustig.” Ze knikte begrijpend en keek weer terug naar het meisje. “Daar ben ik wel bang,” zei ze, terwijl ze nog even snel in de richting keek waar het meisje naar had gewezen. “Hier alleen een beetje zenuwachtig,” sprak ze, terwijl ze haar schouder eventjes op haalde. “Want je weet nooit wie of wat tegen komt,” Ze keek zoekend om zich heen om te kijken of ze nog wat dieren zag, een fantasie dier of misschien wel elfje.
Het meisje had gevraagd of ze tekening vanwege het papier dat ze in haar handen had. Stiekem schaamde Kylie zich er een beetje voor dat het een uitgeprinte afbeelding, maar toch liet ze hem zien. Ze vond het anders erg onbeleefd om niet te laten zien wat ze bij zich had als mensen er naar vroegen. “Een eenhoorn,” zei de meid zachtjes en ze keek weer naar Kylie. Eventjes werd ze verlegen dat ze nog zo’n kind kind was die geloofde in fantasiedieren en eenhoorns, maar wat had ze anders verwacht? Het was immers Kylie’s bedoeling geweest om te gaan shiften in een eenhoorn. “Je kan in een eenhoorn veranderen? Wauw, kon ik dat maar,” Glimlachte ze. Ze knikte ter bevesting en zei:“Ja, maar dan ben ik nog wel een veulen eenhoorn.” Ze grinnikte zachtjes bij het idee dat ze hier gewoon met iemand zat te praten die waarschijnlijk alleen maar zei dat ze ook in een eenhoorn wilde veranderen, maar ze vond het oké. Van de meeste mensen was ze wel gewend dat ze gewoon mee speelde met haar. “Doet het veel pijn?” vroeg de meid zachtjes. Kylie keek naar haar pols en haalde een schouder op. “Het gips is heel hard, dus nu voel ik er niet zoveel van..” Ze zweeg en wilde liever niet meer aan het ongeluk herinnerd worden. Nog steeds zag ze die paars flikkerende ogen van het meisje voor zich die haar zo had toegetakeld. Tot nu toe had ze alleen een docent verteld wat er was gebeurd, maar voor de rest hield ze het bij een smoesje dat ze van een pony was afgevallen. Al had ze nog geen pony gereden sinds ze hier was.
Kylie had zichzelf aan het meisje voorgesteld, omdat het in haar ogen leek dat ze nog wel veel zouden praten. “Rosalie, maar je mag Rose zeggen.” stelde de meid, Rose, op haar beurt voor. Ze volgde de ogen van Rose weer terug naar haar tekening, waarna ze al snel iets zei:“Je kunt misschien nu niet in een eenhoorn veranderen maar we kunnen er wel eentje maken? Als je wil.” Veel begreep de redhead er nog niet zoveel van. Waarom zouden ze een eenhoorn gaan maken als Kylie hem al uitgeprint? Ze had nog geen antwoord gegeven, maar nam eerst plaats naast het meisje op de grond. Voordat ze ging zitten raapte ze het potlood op dat Rose eerder had laten vallen en gaf hem aan haar. “Je bedoeld maken van tekenen?” vroeg ze ter verduidelijking. “Maar ik heb de eenhoorn al uit geprint...” zei ze, terwijl ze haar hoofd wat schuin deed en haar vragend aan keek.
Als ze zich er net genoeg op kon concentreren, kon ze voelen waar Griffin nu vloog. Hij wilde in de buurt blijven voor Rosalie maar ze moedigde hem aan het hele eiland te gaan verkennen, wat ze zelf niet echt had gedurfd. Naast de vertrouwde weg naar haar kamer en het pad dat naar de tuinen, de speeltuin en het bos leidde was ze nog niets anders gaan verkennen. Ergens wilde ze het wel maar het was hier zo groot en open dat het op een vreemde manier haast verstikkend voor haar was. Rosalie was zo vertrouwd met de geslotenheid van haar eigen wereld dat dit vreemd genoeg als een angst gezien werd door haar. Maar Eros had haar op het hart gedrukt dat niemand haar hier zou beoordelen en dat hij haar zou helpen, gek genoeg vertrouwde ze dat dan weer gelijk. Hij had zoveel invloed dat ze nooit echt neer durfde zeggen als hij in de buurt was. Pas later, als ze alleen was dacht ze erop terug en zelf dan vond ze maar moeilijk houvast op de gedachten van hem in haar hoofd. Het was zo vreemd, zo nieuw, alles was hier zo compleet chaotisch en toch zo netjes geordend. Het zou eventjes tijd kosten voor Rosalie om door haar vertrouwde routine heen te breken en eindelijk eens echt te gaan leven.
Tegenover het kleine meisje, dat Kylie bleek te heten, had ze geen argwaan of voorzichtigheid. Omdat ze jonger was? Waarschijnlijk wel. Kinderen waren onschuldig, te vertrouwen … althans dat was wat ze dacht over kinderen. Daarnaast, het meisje leek haar wat zenuwachtig en ze had niet meteen de indruk dat het om Griffin ging. Misschien moest ze hem nog maar een beetje weg houden ondanks dat ze zei dat ze niet bang van hem was. Misschien had het iets met haar gips te maken? Om haar gerust te stellen, en omdat het de waarheid was, zei Rosalie dat ze ook zenuwachtig werd van de drukte rond de school. Haar groene ogen hadden even op het pad blijven hangen die naar de school terug leidde. Toen Kylie zei dat ze daar bang was keek Rosalie haar met een vage bezorgdheid aan. Moest ze een summon kunnen maken voor een ander dan zou ze het meisje meteen een beschermertje geven maar haar summons richtte zich enkel tot haar, hoe hard ze hen ook trainde. ‘Nee inderdaad.’ Stemde Rosalie zachtjes en half dromerig in op wat Kylie zei. Het was allemaal afhankelijk naar wie je ontmoette en wat hun bedoelingen waren. ‘Hier is het wel veilig.’ Begon ze uiteindelijk, hopend dat het wat comfort bood. ‘Ik kan Griffin roepen en zeggen dat hij ons moet beschermen, als je dat zou willen.’ Glimlachte ze bemoedigend. Ze wist dat Griffin haar ook vanuit de lucht kon beschermen maar ze deed het voor Kylie.
Wat ze te horen kreeg was … maakte haar op een bepaalde manier opgewonden. Ze kon gewoon veranderen in dieren? Hoe cool was dat? Rosalie was nog niet vaak in aanmerking gekomen met andere mutanten, dus ze zou waarschijnlijk alles waanzinnig leuk vinden. Maar aangezien ze wel heel erg van dieren en alles rond natuur hield was ze dus stiekem wel heel erg blij om zoiets te mogen horen. ‘Een baby eenhoorn dan noch wel.’ Ze probeerde het zich voor te stellen en het was een ongelofelijk leuk zicht. Ze glimlachte breed, misschien moesten ze maar een veulen eenhoorn maken voor vandaag. De gips van het meisje zag er goed uit, schreven ze normaal zo geen namen op die dingen? Bij het antwoord ging haar blik van de gips naar het meisje. ‘Dan is het goed.’ Ze ging er niet verder op in. Ze had geen idee hoe de gips aan haar arm was beland maar het bleek dat het meisje het er liever niet over wilde hebben. Zoveel kon Rosalie nu wel lezen van de lichaamstaal. Dus ze stelde voor om een eenhoorn te maken. Kylie kwam naar haar toe gewandeld, een beetje verward en nam het potlood op dat Rosalie eerder had laten vallen. ‘Oh, dankjewel.’ Zei ze snel alvorens het kind naast haar plaats nam. Haar verwarring volgde niet veel later in woorden. Rosalie schudde zachtjes haar hoofd. ‘Tekenen is een stukje maken. Ik kan hem ook echt maken.’ Wees ze voor zich naar de grond. ‘Tot leven wekken, als je dat beter begrijpt.’ Ze keek afwachtend opzij naar het kind. ‘Wil je een grote of een kleine?’ Vroeg ze terwijl haar potlood al over het blad gleed en de ruwe lijnen van een eenhoorn neerzette. Ze was een snelle en goede schetser dus zoveel tijd zou het niet in beslag nemen om een hele mooie eenhoorn tot leven te wekken…
Onderwerp: Re: Releasing fantasy. [Kylie] za aug 13, 2016 10:14 pm
Het kleine meisje was iets voorzichtiger geworden met iemand vertrouwen. Natuurlijk wilde ze nog steeds haar familie groter en groter maken. Ze had al een aantal zussen -tot zo ver ze dacht dat ze die had- en ze had al een aantal broers, maar dat was voor haar niet genoeg. In haar hoofd vond ze nog steeds dat iedereen lief en leuk was, maar die deur had ze nu ietsjes verder dicht gedaan. Niet gesloten, maar de deur stond half open. De mensen die vanaf het begin aardig tegen haar deden en geen paars wordende ogen hadden mochten naar binnen. Kylie zal hun aardige karakter koesteren en vast houden. Ze wist dat ze dan altijd naar iemand toe kon als ze zich onzeker voelde. Al had ze dat niet gedaan na het ongeluk. Was het haar koppigheid dat ze niet naar Storm of Devon toe was gegaan? Of schaamde ze zich er voor dat ze zichzelf niet kon redden? Wat het ook was ze kon nou niet meer terug gaan. Ten eerste zouden haar broers dan beledigd zijn en ten tweede zou het onbeleefd zijn om van Rosalie weg te lopen, terwijl ze zelf een gesprek was begonnen. De eerst volgende keer dat ze Devon of Storm tegen zou komen dan zou het wel zeggen wat er die keer dat ze het meisje met de paars wordende ogen ontmoet had was gebeurd.
De meid gaf Kylie gelijk dat je nooit zeker was wie je of wat tegen kwam. Toch had het wel iets. Dat zorgde er voor dat er verrassingen van onverwachte plekken kwam. Elk persoon was anders. Jammer genoeg bestonden er ook gevaarlijke personen en die was zij tegen gekomen… Gelukkig verzekerde Rose haar er van dat het hier veilig was, waarna er een licht glimlachje op haar gezicht kwam. Het was toch wel fijn dat er iemand was waarmee ze kon praten en haar niet zou aanvallen. “Ik kan Griffin roepen en zeggen dat hij ons moet beschermen, als je dat zou willen.” glimlachte ze. Stiekem was Kylie wel nieuwsgierig hoe Griffin er uit zag van dichtbij. Voor al als hij er net zo uit zag als in haar fantasie wereld. Ze had een licht beeld geschetst in haar hoofd van een grote draak vogel, maar ze had geen idee of ze gelijk had. “Ik wil het wel,” zei ze op zo’n toontje dat er nog een maar achter zat. “Maar dan moet jij en Griffin dat ook willen,” zei ze vriendelijk. Ze wilde namelijk niemand lastig vallen met haar onzekere houding. Al had ze er vrij weinig aan kunnen doen.
“Een baby eenhoorn dan noch wel.” Sprak de meid met een brede glimlach. Kylie knikte en deed een rood krulletje haar achter haar oren. “Ja, maar ik kan ook wel in andere baby dieren veranderen,” zei ze met een grijns. Ze vond het altijd leuk om mensen te vertellen wat ze kon. Voor al omdat baby dieren zo klein en schattig waren dat iedereen er automatisch wel vrolijk van werd. Het gips was wel iets wat haar belemmerde, want hoe meer ze sprak over haar shapeshift gedeelte van haar mutatie hoe meer kriebels in haar buik kwamen om het te laten zien. Rose had gevraagd of haar pols zeer deed, maar liever wilde de kleine meid er niet over praten. Ze had dan ook haar schouders op gehaald en gezegd dat ze er nu niks van voelde. Echter had het wel pijn gedaan op het moment dat ze hem brak, maar dat was iets wat ze niet wilde zeggen. Eigenlijk wilde ze er helemaal niet over hebben, dus ze was ook best wel blij dat het onderwerp weer terug ging naar de eenhoorns.
Kylie vond het maar vreemd klinken om een eenhoorn te maken. Er was toch niks mis met de eenhoorn die zij had uitgeprint? Dus was ze voor een momentje bleven zwijgen naar Rose toegestapt om vervolgens naast haar te gaan zitten. Ze had nog snel het potlood voor haar opgepakt, waardoor de meid haar bedankte. Het enige antwoord wat ze daar op gaf was een snel glimlachje die net zo snel verdween als hij was gekomen. Het kleine kind wilde graag verduidelijking hebben, omdat het ten eerste beter was dat Rose haar verwarring begreep. Ze had haar hoofd nog wat schuiner gedaan, toen er met het schudden van het hoofd nee werd gezegd. “Tekenen is een stukje maken. Ik kan hem ook echt maken.” Oké, dit bracht voor haar nog meer verwarring. “‘Tot leven wekken, als je dat beter begrijpt.” Eindelijk daar was het lampje dat boven Kylie’s hoofd aan ging. Nu snapte ze het. Nog niet helemaal, maar ze begreep het al wel meer. “Dus hier echt laten komen, zoals wij echt leven?” vroeg ze, maar ze wist het antwoord al. Haar oogjes begonnen wat te glunderen, waarna ze vroeg:“Dus ook zoals Griffin?” Eigenlijk zeiden haar glimlach en haar twinkel oogjes al genoeg. Natuurlijk wilde ze dat er hier een eenhoorn echt voor neus stond. Een eenhoorn waarin zou gaan veranderen, maar wat nu niet lukte. “Wil je een grote of een kleine?” vroeg Rose, terwijl ze haar potlood al over het papier heen liet gaan. “Een kleine, dan weet ik hoe ik er uit zou hebben gezien als ik zou veranderen,” zei ze. Kylie keek toe hoe Rose verder aan het werk ging. Stiekem was ze wel erg jaloers dat zij niet zo goed kon tekenen.
Rosalie was nu niet bepaald goed in het lezen van andere mensen, of ze begrijpen maar ze had precies de indruk dat het meisje voorzichtiger was geworden recent … vanwege de gips? Misschien was er wel iets gebeurd. Maar veel kon Rosalie eigenlijk niet echt ontcijferen, ze was rotslecht in het lezen van andere blikken en lichaamshoudingen. Zelf als er iemand haar zou bedreigen zou ze er nog misschien wel het goede van in zien. Naïef, ze wist het niet van zichzelf maar het was er wel. Tot haar geluk was ze nog nooit iemand “slecht” tegen gekomen. Het was een kwestie van tijd voor ze iets meer over zichzelf zou beginnen leren. Dit meisje was de tweede persoon die ze hier had ontmoet, de tweede persoon die mee viel, waar ze zich meteen een beetje beter bij voelde. Ze was niet behoedzaam of observerend genoeg om specifieke situaties te voorzien. Dus ze ging er gewoon in mee, uiteindelijk zou het eens te laat zijn voor ze het besefte … en dan?
Ze stelde meteen voor om Griffin terug te halen, zodat hij haar kon beschermen. Ondanks dat Griffin enkel haar zou beschermen kon ze het hem gewoon vragen of hij ook een beetje op haar kon letten. Griffin zou dat zeker doen, hij zou alles doen voor haar. Het meisje reageerde beleefd, voorzichtig. Ze maakte haar zin niet af en zweeg eventjes, Rosalie bleef haar afwachtend aankijken tot de rest kwam. ‘Tuurlijk wil ik dat.’ Stemde ze gelijk met een glimlach in. Ze zocht in haar hoofd naar Griffin, ze zag hem ergens vliegen en ze riep hem terug naar beneden met de simpele gedachten aan hem. ‘Ik heb hem al een lange tijd niet gezien dus ik wil hem even graag hier op de grond als jou. En hij waarschijnlijk stiekem ook.’ Ze keek omhoog, naar de kruinen van de bomen. Het duurde eventjes maar uiteindelijk zag ze zijn schim passeren. Ze volgde de weg die hij aflegde, tussen de bomen heen tot hij zijn landing inzette. Rosalie haar glimlach werd meteen groot en enthousiast. Griffin vouwde zijn vleugels samen en schudde zijn halve arend/leeuwenlichaam eens alvorens hij een paar stappen dichter deed. ‘Kylie, dit is Griffin. Griffin, dit is Kylie, ze heeft nood aan een beetje bescherming.’ Legde ze haar summon haast liefdevol uit. Griffin maakte zijn blik los van Rosalie en keek naar het kleine meisje, hij boog zijn hoofd een beetje. ‘Graag.’ Reageerde hij meteen. Rosalie keek opzij naar Kylie maar zij keek nog steeds naar Griffin. Hij was apart, net als haar hele wereldje een beetje apart was.
Kylie leek het niet te snappen … wat logisch was. Ze had een perfecte mooie eenhoorn op haar afgeprinte foto staan, waarom zou Rosalie er dan nog eentje moeten natekenen die niet zo perfect zou zijn. Het was schattig om de verwarring op haar blik te zien. Rosalie glimlachte terwijl ze haar vingers eens door haar haren liet gaan en dan eventjes naar Griffin keek die nog steeds druk in de weer was met het leren kennen van de omgeving. Alle summons zouden eraan moeten wennen waarschijnlijk. Toen ze het uitlegde aan Kylie die onderhands naast haar was komen zitten was er eerst eventjes nog meer verwarring voor de blik opklaarde. En het leek alsof Rosalie altijd onrechtstreeks die dingen overnam, uitdrukkingen, gewoontes, want haar blik klaarde ook een beetje op. Bij de vraag knikte Rosalie meteen instemmend. ‘Ze kan straks daar naast Griffin sta, als je wil.’ Staafde ze haar geknik nog wat extra bij. ‘Net zoals Griffin.’ Knikte ze instemmend. Griffin kwam een beetje dichter, alsof hij wilde mee kijken op het papier waarop Rosalie al vaag was beginnen schetsen. Ze had geen idee of ze daar zo vrijuit over mocht praten, Eros had Griffin nog niet ontmoet omdat ze bang was. Maar het was alsof Kylie haar op een gelijk niveau bracht. Waarin ze samen konden fantaseren. Toen ze instemde met een klein knikte Rosalie en begon ze te schetsen. Ze kon heel goed tekenen, tot in de details en snel. ‘Is het mooi hier Griffin?’ Vroeg ze tijdens het tekenen aan haar summon. ‘Heel erg mooi, de zee is heel erg blauw.’ Antwoordde hij energiek. Rosalie keek naar hem op en glimlachte alvorens ze opzij keek naar Kylie. ‘Zit jij hier al lang?’ Vroeg ze nieuwsgierig. Terwijl ging ze verder met het tekenen, het zou niet lang duren of dit kleine eenhoorntje zou een leventje krijgen … kort maar krachtig …
Onderwerp: Re: Releasing fantasy. [Kylie] za aug 20, 2016 11:52 pm
In Kylie’s ogen leek Rose niet gevaarlijk te zijn, maar ja zo leek het meisje die haar had aangevallen in eerst instantie ook niet. Daar had ze zich duidelijk in vergist. Toch begon ze zich wel meer op haar gemak te voelen bij haar. Voor al op het moment dat ze aanbood Griffin, het mysterieuze beest met vleugels, te roepen om haar te beschermen. Gelijk wilde ze ja zeggen en dansen van blijdschap dat ze hem eindelijk dichtbij mocht zien, maar dat zou ze hebben als ze niet zo voorzichtig was geworden. Misschien wilde de meid dat helemaal niet dat Griffin dichterbij kwam of misschien wilde hij dat niet. Dus besloot ze voor de veiligere manier te gaan, zodat de teleurstelling ook minder erg zou zijn. “Tuurlijk wil ik dat.” Stemde ze in met een glimlach. Ook Kylie’s glimlach werd al wat breder. Haar ogen waren al weer gericht op de blauwe hemel, terwijl ze rustig afwachtte tot hij weer naar beneden kwam vliegen. “Ik heb hem al een lange tijd niet gezien dus ik wil hem even graag hier op de grond als jou. En hij waarschijnlijk stiekem ook.” Sprak Rose, terwijl de kleine meid haar nog even had aangekeken maar ook snel weer omhoog keek. Ze wilde echt geen seconden missen van het feit dat ze nu voor het eerst een levends echte fantasiedier zag. “Wat is Griffin eigenlijk voor een soort dier?” vroeg Kylie, nog steeds omhoog kijkend naar de toppen van de bomen.
Het duurde niet echt heel erg lang tot ze iets zag vliegen. Daar zag ze iets vliegen. Iets wat groter was dan een vogel. Ze volgde met haar ogen het beest dat al snel ging landen vlakbij Rose en Kylie. Voor enkele seconden bleef ze hem met open mond aanstaren, maar haar ogen stonden vol bewondering. Ze had nog niks gezegd tegen Rose of Griffin en bleef hem enkel aan kijken. Het beest had de vormen van een leeuw, maar ook van een arend en de enorme vleugels hadden een glanzende gouden gloed er over heen. “Kylie, dit is Griffin. Griffin, dit is Kylie, ze heeft nood aan een beetje bescherming.” Stelde Rose haar voor aan Griffin en Griffin aan haar. Zachtjes knikte ze een lichte verontschuldigde glimlach sierde haar lippen al stonden haar ogen vol ontdeugd. Het dier keek naar Kylie en zei:‘Graag.’ De lichte buiging die hij had gemaakt zorgde er voor dat zij het zelfde deed, maar dan deed ze net of ze een prinsessen jurk droeg en die optilde, terwijl ze licht door haar knieën heen ging. “Mag ik je misschien aaien?” vroeg ze voorzichtig, waarna ze een keer naar Griffin keek en toen weer naar Rose. Ze wist immers niet of zij dat zo goed zou vinden of dat Griffin er akkoord mee ging.
Veel begreep Kylie er niet van wat de meid allemaal bedoelde met een eenhoorn maken, maar het werd met de seconden wat duidelijker voor haar. Een paar vraagjes kwamen nog van haar kant, maar in haar hoofdje wist ze de antwoorden al. Stiekem hoopte ze dan ook dat ze het niet fout had. Rose had geknikt en Kylie’s glimlach werd alleen maar breder. Ze kon niet wachten tot er een eenhoorn voor haar neus zou staan. Ze had dan twee fantasiedieren op één dag gezien! “Ze kan straks daar naast Griffin sta, als je wil.” Vrijwel direct knikte ze met Rose mee. De eenhoorn zou net zo leven zijn als Griffin. Iets waardoor Kylie nog minder geduld kreeg en mee keek met Rose die aan basislijnen van de eenhoorn was begonnen. Ook Griffin was dichterbij komen te staan. Af en toe keek de kleine meid naar Griffin en toen weer naar de tekening. Nog steeds was ze nieuwsgierig hoe een levende eenhoorn uit een tekening zou kunnen ontstaan. Of de eenhoorn nou écht levend zou worden of niet, Kylie was wel gefascineerd hoe goed Rose kon tekenen. Zelf was ze ook wel een beetje jaloers. “Kun je mij ook zo goed leren tekenen?” vroeg ze zonder dat ze de meid echt wilde storen tijdens het tekenen. Terwijl Kylie bleef kijken hoe een simpele schets over ging naar een gedetailleerde tekening was Rose ook even gaan praten met Griffin. Dat leidde de kleine meid in ieder geval niet af, want elke lijn of stip die Rose op het blad zette volgde ze nauwkeurig. Pas toen er een vraag haar kant op kwam keek ze op. “Ik ben hier nu vier of vijf maand,” bekende ze. Kylie keek weer naar Griffin en knikte. “De zee is inderdaad blauw hier, maar ik vind zelf de speeltuin en het bos het mooist wat er is,” zei ze met een vriendelijk glimlachje. “Hoe krijg je eigenlijk een levende eenhoorn van een papier naast Griffin?” vroeg ze vervolgens weer aan Rose.
Griffin aan andere mensen tonen was niet iets dat Rosalie veel vaker had gedaan. Ze hield haar summons meer voor zichzelf, had liever niet dat andere mensen zagen wat zij had “gemaakt”. Ze was redelijk vertrouwd met de kritiek van anderen en het was niets dat ze opnieuw wilde herhalen. Maar Kylie was een kind, ze had een gips rond haar arm en een tekening van een eenhoorn bij. Rosalie had medelijden, of zo voelde het in ieder geval toch. Het was alsof ze zich vaker meer op het niveau van een kind bevond dan op het niveau van een volwassenen. Dat zorgde ervoor dat ze meer toe liet voor Kylie dan voor eender wie. Daarnaast had het meisje de vertrekkende schim van Griffin zien vervagen dus het is niet dat ze het noch echt kon achter houden. Toen het meisje vroeg wat voor soort Griffin eigenlijk was keek ze eerst naar beneden naar haar schetsblok alvorens ze weer op keek. Griffin was ontstaan op papier, net als al haar andere summons, het was dus gemakkelijker om het te tonen en toch besloot ze het eerst te vertellen. ‘Hij is een beetje leeuw en een beetje adelaar.’ Dat zou waarschijnlijk voor het kind heel verward over komen dus nam ze uit haar tas een groenachtige platte map. Hij zat goed vol, stokvol papieren vellen met allemaal schetsen en tekening. Haar summons zaten altijd bovenaan. Ze trok de schets van Griffin eruit en hield hem voor aan het meisje. ‘Zo ziet hij eruit, hij komt er dadelijk wel aan.’X Glimlachte ze. Het papier scheuren zou Griffin niet doden, daar was hij te sterk voor maar het zou wel haar hart breken dus ze overhandigde het niet aan Kylie maar toonde het enkel terwijl ze de aanwezigheid van de summon rondom haar voelde versterken.
Griffin was geen opschepper, van al haar summons was hij de stilste en de gehoorzaamste. Hij landde soepel, draafde een paar passen tot en toe terwijl zijn immense vleugels zich weer samen vouwde langs zijn lichaam. Kylie keek vol bewondering naar Griffin en hij keek met enige nieuwsgierigheid naar haar terug. Dus Rosalie stelde ze aan elkaar voor, vertelde Griffin dan het meisje wat bescherming nodig had en omdat ze het vroeg gehoorzaamde hij blindelings. Daarnaast was hij gewoon stiekem blij om vrij te zijn. Toen Griffin zachtjes zijn hoofd boog als een soort van begroeting beantwoorde Kylie dat met een buiging van haar kant. Rosalie had zo’n brede glimlach op haar lippen liggen en ook Griffin werd aangestookt met plezier. Bij de vraag keek Rosalie afwachtend naar Griffin, maar hij vroeg om toestemming bij haar. Ze knikte amper zichtbaar. Griffin keek terug naar het meisje, hij wandelde wat dichter, hij was niet groter dan een gewone leeuw, enkel zijn vleugels waren gigantisch. ‘Natuurlijk.’ Hij bracht zijn kop een beetje dichter, keek haar onderzoekend aan. ‘Als ik jou ook eens mag aaien.’ ‘Griffin.’ Grinnikte Rosalie meteen. Hij had ook de meeste humor. De summon keerde zijn hoofd terug naar Kylie, verontschuldigde zich met zijn blik alleen en liet het toe dat ze hem kon aaiden door zijn snavel een beetje te laten zakken.
De grootste taak van deze dag was niet echt voor Griffin maar voor haar, ze moest een veulen eenhoorn maken voor Kylie. Er was niets liever op de wereld dan ze deed dan tekenen, wegdromen naar haar eigen wereldje dus dit was alles behalve een moeite voor haar. Ze nam een ander tekenpotlood en begon met de grove contouren van het kleine diertje. Griffin keek af en toe mee maar zijn aandacht lag vooral naar de omgeving want hij deed zoals hem gevraagd werd, hij beschermde Kylie. Bij haar vraag keek Rosalie glimlachend op. ‘Ik weet niet of ik het je kan leren maar ik wil het zeker proberen.’ Gaf Rosalie meteen het aanbod. Misschien werd Kylie wel haar eerste echte vriendin, naast Eros had ze hier nog met niemand gepraat. Kylie immers was hier al een stukje langer. ‘En is het leuk?’ Vroeg ze wat voorzichtiger. Haar ogen bleven immers wel op de schets rusten, waar heel langzaamaan een echte babyeenhoorn tevoorschijn kwam. Toen Kylie zich tot Griffin richtte luisterde de summons aandachtig. ‘Speeltuin?’ Vroeg hij afwachtend. ‘Met schommels en een glijbaan, in het zand?’ Legde Rose het hem uit, hij knikte meteen. ‘Ik vind het bos ook heel leuk.’ Stemde Rosalie in, het gaf veiligheid, veiligheid die Rosalie echt hard nodig had. Tussen die woorden en de vraag van Kylie had Rosalie een kleine eenhoorn op papier kunnen zetten. Ze had er geen achtergrond bij geschetst omdat het hem hier louter ging om het diertje. ‘Is het zo goed?’X Vroeg ze nieuwsgierig. En dan kwam de vraag, Rosalie glimlachte en wisselde een korte blik met Griffin. ‘Eens zien of we hem tot leven kunnen wekken.’ Prevelde Rosalie. Ze legde de blok plat op haar schoot, legde haar hand erop en wierp een korte glimlach naar Kylie die intens toe keek. Ze hief haar hand langzaam op en het was alsof er kleine stofdeeltjes in een tornado naar boven kwamen. Maar die stofdeeltjes verplaatsten zich tot naast Griffin, kregen een meer hologram blauwachtige schijn waardoor je langzaam de contouren van het beestje kon zien. En toen was de eenhoorn er, eerst doorzichtig blauw maar iedere seconde werd hij echter en echter, tot er een kleine eenhoorn naast Griffin stond. Het veulen hinnikte schel, keek fel heen en weer en focuste haar blik dan op Rosalie. ‘Het is oke. Je hoeft niet bang te zijn.’ Stelde ze het veulentje gerust. Ze keek opzij naar Kylie en glimlachte kort. ‘Zo doe ik dat, aan niemand zeggen.’ Knipoogde ze. Ze wilde niet dat iedereen wist wat ze kon, Kylie had dat genoegen …
Op dit moment kon je veel over Kylie zeggen. Ze was nog altijd zenuwachtig en kon snel aan het schrikken worden gemaakt, maar ze was toch dichter bij het meisje gekomen en een gesprek gaan voeren. Er was iets waardoor ze aangetrokken voelde door haar en nieuwsgierig was. Ze was echter niet alleen nieuwsgierig naar het meisje, Rose, maar ook naar het beest die ze op haar verzoek terug liet komen. Het zou Kylie een veiliger gevoel geven, maar het gaf haar ook de kans om de schim die ze vaag had zien weg vliegen goed te kunnen bekijken. Al van het eerste moment was ze nieuwsgierig geweest hoe Griffin er van dicht bij er uit zag, aangezien ze geen idee had wat voor beest hij eigenlijk was. De vage schim waar ze maar over na bleef denken zorgde er alleen al voor dat er haar fantasie op hol sloeg en ze meerdere dieren samen ging voegen in haar hoofdje. Zo was het kinderlijke brein ingedeeld. Hopend dat elk fantasie dier in hun hoofdje werkelijkheid zou worden. Ze hoopte nu dan ook dat ze het bij het juiste eind had en dat Griffin er werkelijk uit zag als een fantasie beest. Om er voor te zorgen dat ze zichzelf niet ging teleurstellen had gevraagd aan Rose wat voor beest hij was. Misschien zou haar teleurstelling dan minder zwaar worden als ze het fout had. “Hij is een beetje leeuw en een beetje adelaar.” Kreeg ze als antwoord. Haar bruine ogen waren de hele tijd op de blauwe hemel gericht, maar ze moest nu toch wel weg kijken. Ze keek niet verwarrend, maar eerder met hoop. Hopend dat het geen grapje was. “Zo ziet hij eruit, hij komt er dadelijk wel aan.” Kylie bekeek met wonderbaarlijke ogen naar de tekening waar volgens Rose Griffin op afgebeeld stond. De enorme vleugels waren het eerste wat haar aandacht trok en vervolgens de rest van het leeuwen lichaam met de kop van een adelaar. Eventjes viel haar mond open en een grote glimlach verscheen op haar gezicht. “Hoe kan dat?” zei ze zachtjes als of ze niet wilde geloven dat er een fantasie dier op de aarde rond liep. Al wist ze zelf wel dat fantasie dieren opgejaagd waren geweest door de mens en zich nu niet meer lieten zien.
Kylie’s ogen bleven op de blauwe hemel gericht staan tot op het moment Griffin over de boom toppen heen vloog en zachtjes landde. Ze mocht hem dan wel hebben gezien op een papieren vel, maar in het echt was hij nog veel meer. Het was bijna als of ze op een berg top wilde staan en wilde schreeuwen dat ze gelijk had. Al die tijd dat haar ouders hadden gezegd dat fantasie dieren niet bestonden was een leugen geweest. Fantasie dieren bestonden en één van hun soort stond voor haar neus. Hij mocht in het begin wel meer aan dacht hebben voor Rose, maar Kylie bekeek elk detail. Het was bijna of ze gehypnotiseerd was door zijn magnifiek uitstraling. Kylie kreeg woorden over haar lippen, waardoor ze wel even blij was dat Rose ze aan elkaar voor stelde. Dat scheelde weer heel wat gestotter, aangezien de kleine meid nog als ging stotteren als ze zenuwachtig of bang was. Ze was voor Griffin niet bang, maar ze was wel zenuwachtig. Natuurlijk wel op een positieve manier. Desondanks vroeg ze toch of ze hem mocht aaien. Ze vroeg zich af of hij echt zo zacht was als hij er uit zag. Zijn vacht glansde en als de zon nog iets feller op de vleugels zou schijnen dan zou ze misschien een reflectie kunnen zien van zich zelf. Hij was prachtig. Toen ze uiteindelijk toestemming kreeg om hem te aaien werd haar grijns alleen maar breder en breder. Ze had haar handje al uitgestoken, maar ze trok terug toen hij weer begon te spreken en ze hem licht geschrokken aan keek. “Als ik jou ook eens mag aaien.” Voor een enkele seconde knipperde verbaasd met haar ogen en keek toen naar Rose die zijn naam had uitgesproken. De glimlach kwam weer terug op haar gezicht en ze begon een beetje verlegen te giechelen. “Nou...” zei ze op zo’n toontje dat ze nee ging zeggen. “Omdat jij het bent mag je dat,” zei ze waarna ze toen wel haar handje helemaal uit stak om de gladde vacht te aaien. De vacht voelde net zo zacht als hij er uit zag.
Iedereen kon het natuurlijk al wel raden. Één fantasie dier was voor Kylie niet voldoende. Ze had immers een afbeelding van een eenhoorn bij de hand, dus eigenlijk wilde ze het liefst een eenhoorn zien en net als ze bij Griffin had gedaan; ook aaien. Elke streep die ze op het papier neer zette volgde de kleine rood harige nauwkeurig. Zelf hield ze er ook van om te tekenen, maar ze was nog lange na niet zo goed als Rose was. Sowieso was ze niet goed in dieren tekenen. Meestal hield ze zich bezig met kastelen en Disney prinsessen. Ze wilde het wel leren, maar ze wist niet zeker of ze er dan wel geduld voor had. “Ik weet niet of ik het je kan leren maar ik wil het zeker proberen.” Kylie kreeg gewoon kriebeltjes in haar buik bij het idee dat ze ging leren om een eenhoorn te tekenen. Misschien kwam ze dan een stap dichter bij het idee dat ze later een tekenares zou worden, terwijl ze in een kasteel woonde met haar familie dicht bij haar. “Ik heb op mijn kamer kleurpotloden en een schetsboek, dus de eerste stap is er al,” zei ze trots, wie weet kreeg ze nu ook wel een sticker.
Het was niet moeilijk om antwoord te geven of ze het hier leuk vond of niet. “Ik vind het hier heel erg leuk,” zei ze enthousiast, waarbij ze haar best deed niet gelijk alles er uit te flappen over wie ze was tegen gekomen en wat het zo leuk maakte. Het was ook wel vrij logisch dat ze Genosha heel erg leuk vond. Ze was immers weer in contact gekomen met haar broer die ze heel lang niet had gezien en ze had ook nog een nieuwe broer bij gekregen. Devon en Storm waren twee broers die haar hartje altijd vulde met vreugd. Voor Kylie bleef het alleen nooit bij broers; ze wilde namelijk ook zussen. En die had ze ook gekregen. Ze zag het eiland als een grote happy familie. Al waren hier en daar was gevaren die op de loer lagen, waardoor ze nu met een gebroken pols zat. Maar toch, als ze nu geen gebroken pols had dan was ze nooit Rose tegen gekomen en dat zou jammer zijn. Kort vertelde ze wat haar leukste plekjes waren om te zijn. De speeltuin en het bos waren twee plekken waar ze graag wilde komen. De plekken vulde haar hartje met vreugde en leuke herinneringen. Ze onthield wie ze waar had ontmoet en de meeste mensen had ze tot nu toe in het bos ontmoet, maar de speeltuin was voor al de plek waar ze Devon tegen het lijf was gelopen. Binnenkort zou ze daar weer terug keren gewoon om weer herinneringen terug te herinneren.
Terwijl ze bleven praten en ze Griffin hadden uitgelegd wat een speeltuin was, was Rose verder blijven tekenen en uiteindelijk gevraagd of het zo goed was. De kleine eenhoorn veulen die afgebeeld stond midden op het papier met een grote fluffy staart was in Kylie’s ogen veel mooier dan ze dacht dat die zou worden. Uit het niets gooide ze haar afbeelding weg en gaf ze antwoord op de vraag die haar was gesteld. “Hij is perfecter dan mijn uitgeprinte eenhoorn,” giechelde ze. “Eens zien of we hem tot leven kunnen wekken.” Prevelde ze. Kylie ging een beetje verzitten en wachtte rustig af. Nou ja, ze leek rustig aan de buiten kant, maar van binnen kon ze echt helemaal niet wachten tot ze een dier zag waar ze in zou zijn veranderd als ze niet met een gebroken pols zat. Van blijdschap twinkelde er traantjes in haar oogjes, toen er na wat magie een veulen eenhoorn voor haar neus stond. Het diertje leek wat gespannen te zijn, maar het was zo leuk om te zien. Rose had het heft in handen genomen en het veulentje er van verzekerd dat het niet bang hoefde te zijn. Stiekem deed het diertje een beetje aan haar denken, toen ze als wolven welpje eerst bang was geweest voor Storm toen ze hem tegen kwam in het bos. Daardoor had ze ook wel een beetje het gevoel dat precies wist hoe het zich voelde in het bijzijn van twee mensen en een Griffin. “o doe ik dat, aan niemand zeggen.” legde Rose uit, waarbij Kylie haar mond dicht deed met haar handje en de sleutel weg gooide. “Het is zo schattig,” zei ze. Voorzichtig kwam ze wat dichterbij het veulen om het beter te kunnen bekijken. “Zo had ik ook kunnen zijn.” sprak ze, waarbij ze bijna helemaal weg smolt.
Griffin was altijd een beetje van een opschepper geweest, hij had altijd dat beetje speelsheid gehad, alsof de zomerkriebels hem nooit in de steek lieten. Hij maakte alles zoveel dragelijker. Ze keek altijd naar de zomer uit, vanwege hem maar ook omdat de natuur dan zoveel mooier werd. Ze wist dat ze binnenkort afscheid van Griffin zou moeten nemen, voor een jaar want zodra de herfst zijn intrede deed was het aan Elhorn om haar te beschermen en zou Griffin zich niet meer ten tonele stellen. Het afscheid was altijd zwaar maar daartegenover stond het weerzien. En net als ze Griffin een jaar zou moeten missen had ze ook Elhorn een jaar moeten missen dus het kwam dubbel. Dat Griffin nu kon opscheppen met een spectaculaire landing bracht een glimlach op haar lippen. Ze gunde hem elk momentje van faam. Ze toonde haar summons nog echt aan iemand dus ze kwamen ook niet vaak in contact met anderen, Griffin kon dat nu wel … met Kylie en ze wist hoezeer haar summon hier kon van genieten, dat extra beetje aandacht van iemand anders dan Rosalie.
Kylie vroeg haar met grote verwonderde ogen hoe dat kon, hoe Griffin die zo mooi op papier stond ook echt kon bestaan. Rosalie haalde langzaam haar schouders op. ‘Ik denk dat het een deel van mijn mutatie is. Hoe ingewikkeld het ook mag zijn, ik kan het tot leven brengen.’ Zei ze terwijl haar blik terug ging naar de tekening die ze naar Kylie had opgehouden. Ze had Griffin gemaakt toen ze nog klein was, een beetje fantasie bij haar tekenkunsten en daar bovenop een mutatie maakte het mogelijk. En het was iets waar Rosalie van hield, van die mutatie. ‘Als je maar net genoeg fantasie hebt.’ Glimlachte ze terwijl Griffin landde en zijn gigantische vleugels strekte alsof hij een ochtend oefeningetje deed. Maar Rose wist beter, de opschepper. En terwijl Griffin zo trots en helemaal zichzelf naar de voorstelling luisterde die Rosalie gaf kon Rose zelf het niet laten om naar Kylie te kijken die vol verbazing naar haar summon zat te kijken. Het maakte wel iets los bij haar, om te zien hoe iemand zo vol bewondering naar haar werk kon kijken, al was het maar een kind. Dit was waarschijnlijk de eerste keer dat ze haar mutatie uit de doeken deed, ze iemand voorstelde aan haar summons zoals ze hier nu deed tussen Kylie en Griffin.
Bij het verzoek en nadien de toestemming kwam een ongelofelijke glimlach op Kylie haar gezicht. Iets wat Griffin onderbrak door een bijdehandse opmerking waar Rosalie glimlachend haar hoofd bij schudde. Kylie wist eventjes niet wat gedaan, maar uiteindelijk giechelde ze, iets waar Griffin verrast nieuwsgierig zijn hoofd bij liet zakken. ‘Ik voel me vereerd.’ Antwoordde hij geamuseerd, een tikkeltje opgewekt zelf. Toen haar vingers over zijn vacht streelden sloot Griffin zijn ogen. Want net als huisdieren werd ook hij graag verwend. Dit eiland deed hem duidelijk goed, jammer dat hij hier niet lang genoeg kon blijven … want herfst stond bijna voor de deur.
Kylie leren tekenen … het leek in haar hoofd onmogelijk maar ze wilde het ergens zo graag proberen. Ze wist dat dit eiland nieuwe deuren zou openen en dit was er eentje van. Rosalie had nooit iemand iets moeten leren, toch niet iets bestaand in ieder geval. Alles wat Griffin kon was vanwege haar maar dat was iets helemaal anders. Toen Kylie begon over haar kleurpotloden en schetsboek keek Rosalie kort op van de babyeenhoorn die ze aan het schetsen was. ‘Dat is inderdaad een goede start.’ Glimlachte ze. Ze liet haar hoofd kort tegen de boom rusten en staarde eventjes naar het bos dat zich rondom hen heen uitstrekte. ‘Ik teken gewoon alles wat in me op komt, hoe gek het ook is. Niets is raar op papier.’ Ze keek opzij naar Kylie en haalde opnieuw haar schouders op. ‘Ik denk wel dat je veel fantasie hebt?’ Vroeg ze een beetje nieuwsgierig. Natuurlijk moest Kylie dat hebben, welk kind had het niet? En terwijl ze verder ging met schetsen ging het onderwerp van het ene naar het andere, op een aangename manier waar Rosalie compleet van ontspande. Ook Griffin maakte het zichzelf comfortabel, zijn vleugels hingen ontspannen naar beneden terwijl zijn hoofd net een beetje in het zonlicht stond en hij daarmee aan het doezelen was. Dat Kylie bevestigde dat het hier heel leuk was voelde als een deelse opluchting voor haar. Raar dat een kind dat kon doen maar blijkbaar had Rose het harde nodig dan ze liet doorschemeren. Ze droomde een klein beetje weg, ondanks dat haar aandacht nog steeds naar het tekenen ging waren haar gedachten een beetje afgedreven. Tot de eenhoorn klaar was en ze afwachtend opzij keek naar Kylie. Die gooide haar tekening weg, Griffin keek het kleine meisje nieuwsgierig aan. ‘Dankje.’ Glimlachte Rose vaag verlegen toen Kylie zei dat deze eenhoorn zoveel beter was. Kylie ging een beetje verzitten terwijl Rosalie haar mutatie gebruikte en het diertje tot leven wekte. Tot het naast Griffin stond. Hij was de standaard leeuwengrote dus eigenlijk verschilden ze niet zoveel in proportie. Het veulentje kalmeerde onder de geruststelling, het keek wat verbouwereerd naar Griffin alvorens het zich naar Kylie richtte die dichterbij kwam. Rosalie knikte het veulen bemoedigend toe waardoor het naar voor stapte en zijn neus ietwat brutaal tegen Kylie aanduwde. ‘Dat moet je me op een dag eens tonen. Jij bent vast schattiger dan haar.’ Knikte Rosalie naar het veulen. Ze stak de schets weg in haar map en kwam dan zelf ook recht. ‘Wat denk je ervan als we een stukje gaan wandelen, ze zal het aangenamer vinden om rond te wandelen en over de omgeving te leren dan om hier te blijven staan.’ Stelde Rosalie voor. Nieuwe summons waren onwetend, het vraagde veel tijd en geduld om ze iets bij te brengen. Dit veulentje was niet sterk, maar wat deed het er toe … het maakte een meisje blij.
“Ik denk dat het een deel van mijn mutatie is. Hoe ingewikkeld het ook mag zijn, ik kan het tot leven brengen.” Beantwoordde Rosalie op Kylie’s vraag. Veel begreep ze er niet van wat voor mutatie er nou bestond om tekeningen tot leven te wekken. Als ze zelf die mutatie had dan zou hele dagen bezig zijn met al haar tekeningen tot leven te wekken. Zo had ze bijvoorbeeld al een tekening van haar eigen kasteel klaar liggen die ze zou bouwen en waar ze later in zou gaan wonen. Als ze haar kasteel dan tot leven ging wekken dat hij in het echte leven al voor haar klaar stond dan zou ze veel sneller een prinses worden. Ze keek er echt naar uit, maar ze durfde het niet aan Rose te vragen. Toch was ze wel nieuwsgierig of ze kastelen kon tekenen en tot leven kon wekken. “Als je maar net genoeg fantasie hebt,” glimlachte ze, terwijl ze naar Griffin keek die ze op Kylie’s behoefte naar de grond had geroepen. Oh, maar fantasie had de kleine meid wel. Zou ze alleen ook genoeg fantasie hebben om een kasteel te laten verschijnen? “Kun je ook kastelen tot leven wekken? Dus dat een kasteel van een papier in eens op de wereld staat?” vroeg ze. Kylie’s bruine herten ogen waren gericht op Griffin, terwijl ze verder sprak:“Jij en Griffin kunnen dan ook in het kasteel komen wonen.” Wie weet zou er tegen de tijd dat haar kasteel er stond een hele kudde van eenhoorns zijn. Als het aan Kylie lag zou ze heel Narnia naar de echte wereld laten komen. Als Narnia weer echt zou bestaan dan had ze waarschijnlijk elk fantasie dier geaaid en geknuffeld. Al zou ze haar eerste geaaide fantasie dier echt niet vergeten. Geen enkel fantasie dier zou zachter aan voelen dan Griffin nu deed.
Je kon Kylie zo een schetsboek en een paar kleurpotloden geven en ze zou de hele dag zoet zijn met tekenen. Tekenen was een van haar vrije tijds bezigheden en ze vond het dan ook erg leuk om te doen. Soms ze er een doel achter haar tekeningen, zoals haar kasteel waar ze later in zou gaan wonen; maar het kon ook iets zijn wat zomaar in haar op kwam zoals een kikker of een bloem. Al hoefde het niet altijd een schetsboek zijn, want stel nou dat ze het boek niet bij had en ze moest en zou iets gaan tekenen? Dat gebeurde vaak genoeg, maar gelukkig kon je ook met andere dingen iets uitdrukken. Zoals met zand waar je in kon tekenen of kon bouwen. Af en toe gebruikte Kylie ook nog wel takjes en blaadjes of een steen om iets te maken. Eigenlijk was ze altijd wel ergens mee bezig om iets te maken. De meeste mensen zeiden dan ook dat Kylie een erg makkelijk kind was om te vermaken en dat was ook zo. Al ging ze daar wel tegenin, want ze had momenten dat ze zich ook erg verveelde en dan deed ze helemaal niets. Om verveling te voorkomen zou een les krijgen in tekenen van Rose die kans verkleinen. Dat zou haar ook een stuk beter maken in iets tekenen. Voor een les in tekenen had ze sowieso al voorbereidingen getroffen. Ze had immers al een schetsboek en kleurpotloden nu had ze alleen nog Rose nodig die haar juf wilde zijn. “Dat is inderdaad een goede start.” Glimlachte juf Rose. Trots deed Kylie haar hoofd iets om hoog en glimlachte breed. “Ik teken gewoon alles wat in me op komt, hoe gek het ook is. Niets is raar op papier.” Ging de juf verder. Kylie knikte dat ze het begreep. De eerste les van tekenen was dus begonnen en dit zou haar huiswerk zijn. “Ik denk wel dat je veel fantasie hebt?” De kleine meid knikte nog een keer en volgde even de blik van Rose. “Ik heb fantasie, of nou ja, ik geloof dat alle fantasie dieren bestaan en dat sprookjes ook echt waar gebeurde verhalen zijn,” sprak ze, terwijl een vinger nadenkend op haar kin ruste. “Dus dat is les één? Ik moet alles tekenen wat er in me op komt?” vroeg ze voor de zekerheid. Ze stond al in de start blokken om aan de slag te gaan met de opdracht.
Door de eerste les van het tekenen was ze een beetje van het pad geraakt over de eenhoorn die Rose aan het tekenen was. Pas toen de eenhoorn naast Griffin stond hield ze haar mond en bleef ze voor enkele seconden kijken naar het kleine beestje. Het veulen was zoveel mooier dan haar uitgeprinte tekening, waardoor ze haar eigen tekening weg gooide en Rose een compliment gaf. Stiekem was Kylie een beetje jaloers dat er een eenhoorn was waar zij zelf niet veranderd was, maar nu wist ze in ieder geval hoe ze er zelf uit had gezien. Het was een beetje dubbel, maar ze was nog wel even enthousiast. “Dat moet je me op een dag eens tonen. Jij bent vast schattiger dan haar.” Knikte Rose richting het veulen. Van verlegenheid giechelde ze zachtjes en schudde ze koppig haar hoofd. “Ik zal het je tonen zodra mijn pols beter is en ik denk dat je deze eenhoorn als nog schattiger vind,” ging ze er koppig tegen in. Kylie kriebelde het veulen achter haar oren en ging door de zachte manen. Ja, Griffin is alsnog zachter, maar deze eenhoorn zat er wel dichtbij om hem te verslaan in zachtheid; maar dat zei ze maar niet hardop. “Wat denk je ervan als we een stukje gaan wandelen, ze zal het aangenamer vinden om rond te wandelen en over de omgeving te leren dan om hier te blijven staan.” Stelde Rose voor. Ze knikte instemmend en stond al op om te gaan. Het veulen stapte wat schrikachtig naar achteren, maar kwam ook weer wat dichter bij zodra Kylie een stapje dichterbij deed. “Word ze ook groter als ze ouder word?” vroeg Kylie nieuwsgierig, toen ze achterom keek naar Rose. Het zou wel leuk zijn om op een eenhoorn te rijden. Dat zou in ieder geval ook hele ervaring zijn voor zowel voor Kylie als voor de eenhoorn zelf. “Als we een stukje gaan wandelen kan ik je ook nog wel een rondleiding geven door het bos of het eiland?” stelde Kylie voor. Zo kreeg Rose, Griffin en het veulen meer te zien van het eiland. Sowieso zou het voor haar ook goed zijn, misschien werd ze dan weer wat meer haar zelf en hoefde ze niet meer bang te zijn. Het gemene meisje van het prieeltje zou haar niets meer doen, omdat ze dan hard ging weg rennen.
De komst van Griffin zou het hart van menig kleine kinderen op hol doen slaan. Het was niet dat hij groot en eng was maar het was omdat hij exact voldeed aan de fantasie van ieder klein kind. Griffin was al jaren in haar leven, ze was zelf ook een kind geweest toen ze hem had ontworpen, dat gold ook voor haar andere drie summons. Enkel en alleen omdat ze hen zo vroeg had ontworpen en getraind dat ze er de dag van vandaag zo levensvatbaar, intelligent uit zagen. Geen van haar andere lagere en nieuwere summons konden communiceren zoals Griffin dat deed. Dus ja, ze was trots op hem, net als ze blij was om te zien hoe Kylie op hem reageerde. Bij de vraag van het meisje gleed haar blik ogenblikkelijk terug naar Kylie. Kastelen maken? ‘Ja, alleen,’ ze zweeg en trok een bedenkelijke blik. ‘Er zullen geen dingen in staan. Het zou een leeg kasteel zijn. Hoe meer details in het papier hoe moeilijker het is om het te maken.’ Ze keek Kylie afwachtend aan. ‘Maar als ik een kasteel zou maken, het zou wel niet zo groot zijn. Dan zou ik ook gewoon alle meubelstukken apart kunnen tekenen, zo kun je het kasteel dan ook inkleden.’ Legde ze schouderophalend uit. Rosalie had nooit echt objecten of huizen eerder getekend, dat was omdat ze meer hield van de natuur, dieren, mensen, schoonheid en fantasie. Bij de woorden die erop volgden grinnikte ze zachtjes en keek kort eens naar Griffin. ‘Heel erg lief van je.’ Glimlachte Rosalie meteen. Ze zou een beetje bang zijn in een kasteel, maar als Griffin er bij was konden ze vast nog veel pret maken.
Het was vreemd, en heel erg leuk om een gelijkenis te hebben met Kylie. Het meisje wilde ook graag leren tekenen. En eigenlijk meer dan een rustig hand en veel motivatie en verbeelding had je daar niet voor nodig. Rosalie ging geen uur door zonder te tekenen. Je zou haar studieboeken eens moeten zien … In elk hoekje en kantje stond wel iets kleins getekend. Ze had ook oprecht voor extra kunstlessen gekozen, waarin ze kon schilderen, tekenen zodat ze haar fantasie een beetje de vrije loop kon laten gaan zonder dat iemand er erg naar had. Ze was nog niet ver genoeg om iedereen te vertellen wat ze kon of deed dus die momenten waren haar een beetje heilig. Ze zou het dan ook leuk vinden om Kylie te leren tekenen. Niet dat ze zo goed zou zijn in het uitleggen ervan maar eerder helpen met de fantasie. Als ze Kylie haar hand zou vast houden dan konden ze waarschijnlijk wel iets waanzinnigs maken.
Toen Kylie gretig begon te vertellen keek Rosalie af en toe eens op van haar schets die ze aan het maken was. Zelf met ogen dicht zou ze wel nog eens een mooie tekening kunnen maken. Ze kon het gewoon allemaal voor haar gesloten oogleden zien. ‘Dan heb je fantasie.’ Glimlachte Rosalie meteen. Ieder kind, jonger of volwassenen die in meer geloofde dan enkel zijn eigen lichaam en deze wereld had een beetje fantasie. Zelf buitenaards leven willen vinden was een vorm van fantasie. ‘Wat ik je favoriete sprookjes?’ Vroeg Rosalie nieuwsgierig. Haar moeder las er altijd eentje voor vroeger, net voor het slapengaan. Rosalie had het niet meer gehad sinds haar moeder gestorven had en langzaam werd ze er te oud voor. Toch vond ze in elk levend verhaal wel ergens een sprookje. Kylie begon over les één en Rosalie glimlachte meteen. ‘Zo kan je het zien.’ Knikte ze meteen. Ze werkte even de staart van haar kleine eenhoorn af alvorens ze weer opzij keek naar Kylie. ‘Je tekent gewoon waar je zin in hebt. Zo doe ik het altijd.’ Haalde ze zachtjes haar schouders op. Uiteindelijk was die kleine eenhoorn er en Rosalie kon zich maar moeilijk voorstellen dat Kylie in deze prachtige wezentje kon veranderen. En zoals elke keer ze een dier tot leven bracht lag er altijd een gigantische glimlach rond haar lippen, deels trots en deels opgewonden. Toen Kylie zei dat ze het zou demonstreren van zodra haar pols beter was knikte Rosalie meteen. ‘Dat zou ik heel graag willen doen. Kan je ook in andere onwerkelijke dieren veranderen? Zoals een draak of een zeemonster ofzo?’ Vroeg ze een tikkeltje nieuwsgierig. Het moest vast leuk zijn, om in dieren te kunnen veranderen …
Het voorstel om een stukje te wandelen met Griffin en de kleine eenhoorn werd meteen warm aangenomen door Griffin zelf. Hij strekte zijn vleugels een beetje waardoor het veulen schichtig opzij sprong. Maar zoals altijd was het gefixeerd op Rosalie en aangezien zij er niet van schrok kalmeerde het veulen ook bijna meteen weer. Bij de vraag schudde Rosalie meteen haar hoofd. ‘Ze blijft zo klein. Ze kan ook niet zo lang leven, ze zal uiteindelijk vervagen. Of tenzij ik haar iedere keer opnieuw en opnieuw op roep, dan zou ze kunnen worden als Griffin. Het is een beetje als een hond africhten.’ Legde ze uit. ‘Vergelijk je me nou met een hond?’ Vroeg Griffin zachtjes beledigd. Rosalie greens en stak al haar spullen weg in haar zak alvorens ze recht kwam. ‘Dat zou leuk zijn. Ik ben hier net en ken nog niet zoveel plaatsen.’ Knikte ze enthousiast. Alleen zou ze de eenhoorn en Griffin het bos niet uit nemen, uit veiligheid en grotendeels omdat ze niet wilde dat anderen naar haar zouden kijken, of Griffin …
