All dressed up and naked

Meer dan eens was Vincent te vinden met een geïrriteerde frons op zijn verder gladgestreken gelaat. Hoewel hij er alles, maar dan ook alles aan deed om alles zo perfect, zo recht, zo rustig mogelijk te krijgen waren er zoveel, zoveel zaken buiten zijn macht die zijn moeite en werk vol enthousiasme ongedaan maakten. Dat zijn kleding schoon was, dat al zijn outfits bij elkaar pasten en hij zijn kleurpalet zo klein mogelijk hield om onrust te voorkomen, dat hij alles ordende en opruimde, had op het grotere plaatje geen enkel effect. Overal om hem heen, op dit hele godvergeten eiland, was rommel, rotzooi en chaos. En dan had hij het nog niet eens alleen over zijn medescholieren. Zelfs het eiland zelf was uit balans. Er was een reden waarom Vincent publieke ruimtes het liefst vermeed. Niet alleen waren deze plekken begeven met mensen – en daarmee met vuil – maar ook de kleuren die waren gebruikt voor de inrichting van menig openbare ruimte, wisten bij Vincent een soort rilling over de rug te doen lopen die ver, ver afstond van de prettige soort rilling die men ervoer tijdens handelingen waar Vincent zich vooralsnog niet aan had gewaagd wegens redenen die zelfs hem onbekend waren. Hij hield zichzelf in ieder geval voor dat hij er gewoon geen behoefte aan had en zolang hij dit zelf geloofde, was het wel prima, toch?
Als Vincent dan toch de openbare ruimte moest betreden, deed hij dit het liefst waar de architectuur hem zo min mogelijk tegen de borst stootte. Begreep hem niet verkeerd, Vincent zou altijd een voorliefde blijven houden voor modern, strak en wit maar klassiek en oud lagen hem wanneer het op dergelijke dingen aankwam beter. Modern, strak en wit kon in de verkeerde handen al gauw verkeerd uitpakken. Less is more was onvergefelijk, want iedere kleine fout, ieder vlekje, elk asymmetrisch punt werd zichtbaar en opvallend wanneer er niets anders was om naar te kijken. Om deze reden vertrouwde Vincent alleen zichzelf met rechte lijnen en weinig poespas en gaf hij, met betrekking op de architectuur en inrichting van die 'open ruimte' absoluut de voorkeur aan klassiek en oud. Er mochten dan tientallen extra jaren aan vuil en leven overheen gegaan zijn, voor Vincent was dit lang niet zo erg als het nieuwe vuil dat zich ophoopte in plekken als metro's of fitnesscentra of alleen al de leuning van een roltrap. Oud vuil was anders, had een verhaal, was vergeeflijker. En zolang er geen hedendaagse walgelijkheden als kauwgom te vinden was om het oude te ruïneren, kon Vincent het prima uithouden in klassiek ingerichte ruimtes. En om deze reden dus, bevond hij zich momenteel op de binnenplaats.
De ouderwetse sfeer van deze binnenplaats kon die geïrriteerde frons in zijn voorhoofd echter niet voorkomen. Ook hier, waar in ieder geval de architectuur rust uit wilde stralen, waren er mensen, die kleuren droegen, die praatten, lachten. Mensen die, kort gezegd, leefden en daarmee automatisch een bron van ergernis waren voor Vincent. Met zijn zwarte, leren aktetas stevig in zijn rechterhand geklemd, probeerde hij zich een weg door de mensen te banen zonder er te veel aan te raken. Hij deed het best prima, had tot dusver maar twee keer iets langs zijn zij of schouder voelen strijken, maar iedere keer was een keer teveel en iedere keer was genoeg om Vincent met zijn ogen te doen rollen. De 'Ho, sorry'-s en 'Het spijt me'-s waren niet genoeg om een reactie aan Vincent te ontlokken of in ieder geval zijn vijandige houding tegenover iedereen die hem per ongeluk bevuilde te verlichten. In plaats daarvan bleef hij stug doorlopen, met zijn blik vooruit, af en toe een geërgerde zucht slakend.
Gelukkig was hij er bijna doorheen. Het had een leuk idee geleken om hier te gaan tekenen, tot hij had gezien hoe belachelijk veel mensen het een leuk idee vonden om hun tijd nutteloos te besteden aan niks doen en hij zich had bedacht waarom precies het ook alweer was dat hij zo ver mogelijk bij zijn medemens uit de buurt bleef. Vincent had gehoopt zich een weg uit de massa te werken en kon het eind van deze hel al zien, toen zijn kleine beetje hoop plotseling uit zijn handen werd gerukt en samen met zijn aktetas op de grond kletterde. Het ding viel open, tekeningen overal, zijn tekenspullen over de stenen die al duizenden schoenzolen hadden gezien. Schoenzolen die op andere onreine plekken waren geweest en die hun walgelijkheden hadden meegenomen om hier, op deze stenen achter te blijven, zodat ze als een soort vuile grap van het lot zijn prachtige pennen en papieren konden bevuilen. Een ontzet, bijna ongelovig geluidje ontsnapte zijn mond. Hij was zo gefocust op zijn waardevolle tekenspullen die nu over de grond verspreid lagen, dat hij allerminst in staat was om ook daadwerkelijk iets te doen om deze verschrikkelijke situatie te veranderen. Hij stond daar maar, gekwetst te kijken naar zijn liefjes, alsof de rommel zichzelf zou opruimen als hij er maar lang genoeg naar staarde. Oh, maar wacht, ha, was dat niet ook zo?  

Vincent haatte zijn leven. Hij was een rasechte narcist en – de mutaties en eigenaardige trekjes niet meegerekend – je typische privileged white male en hij haatte zijn leven. Naast zijn leven was er nog zoveel meer dat hij haatte en als er een God was, dan haatte Vincent hem ook. Nu had Vincent zich zijn hele leven hard verzet tegen een idee zo zwak en stom als 'God', maar als hij bestond, dan was zijn gevoel voor humor erg triest en erg zielig. Hij met een hoofdletter H had het voor elkaar gekregen om Vincent, die het doorgaans al moeilijk genoeg had met een dag door komen omdat hij het liefst helemaal niets aanraakte en niemand sprak, in een dermate lastige situatie te plaatsen dat zelfs een 'normaal' mens het op een lopen gezet zou hebben. Het begon met die drukte. Hier zou ieder ander gewoon doorlopen zonder te zeiken. Toen die aktetas die over de grond ging. Zelfs de hitsige snotneuzen waarmee hij de campus deelde zouden op zijn minst een gefrustreerde zucht slaken wanneer hun tas met hierin al hun nutteloze troep kennis moest maken met de grond. Voor iemand als Vincent was dit al meer dan genoeg om compleet in paniek te raken en het was een waar wonder dat dit niet gebeurde. Of niet was gebeurd. Nog niet, in ieder geval en zo had het kunnen blijven als de oorzaak van de val van zijn aktetas niet aan zijn broekspijp begon te snuffelen. Een rilling – weer die nare – liep over zijn rug en deed zijn armharen overeind staan. Zijn hartslag versnelde, zijn hele houding verstarde en de paniek, die hem eerder met rust had gelaten, welde op. Hoewel hij graag iets wilde doen, had hij geen idee wat en was hij te verward om ook maar een nuttig woord uit te brengen. Het mocht geen verrassing zijn dat de twee, nee, drie stinkende hondbeesten die inmiddels in zijn blikveld waren verschenen een allerminst kalmerende werking hadden op de verbaasde jongen. Al dat Vincent kon doen was vol walging en afgrijzen toekijken hoe zijn prachtige en niet bepaald goedkope pennen werden bedekt door kwijldraden waarvan de aanblik alleen genoeg was om Vincent haast te doen kokhalzen. Gezien Vincent zijn hoofd standaard te druk bezig was met walgen en zeiken, had hij over het algemeen geen tijd om ook nog bang te zijn en ook nu werd de angst, die hij toch zeker mocht voelen voor de drie wolven die zich over zijn tekengerei ontfermden, overstemd door zijn ongeloof en afgrijzen en zijn algehele frustratie omdat dit uitgerekend hem moest overkomen. De glinsterende neuzen, de druppels kwijl die met een walgelijk geluid op zijn tekenvellen terecht kwamen en de stank, de muffe stank van hond en wild en al dat afgrijselijk was, maakten dat Vincent zich daadwerkelijk misselijk voelde. Zijn neusvleugels versperden en zijn adem werd dieper terwijl zijn wit gehandschoende handen zich balden tot vuisten.
Tot dusver was hij niet meer dan een wanhopige homp paniek die zich bijzonder stil wist te houden in het bijzijn van – wel drie! – wolven. Tot dusver had hij nog niets gezegd, niets gedaan, leek het erop alsof hij in zijn hoofd probeerde te kalmeren, misschien wel tot tien telde, terwijl hij in werkelijkheid vooral probeerde te bevatten wat er nou gebeurde en of dat wat hij zag, de werkelijkheid was. De paniek was al compleet geweest, Vincent had in ieder geval niet kunnen verwachten dat hij, toen hij naar beneden zou kijken, zo mogelijk nog heftiger zou schrikken, maar toen hij zijn benen zag, of beter de háren op zijn benen, was de maat vol. Zijn blik vulde zich met een soort triestheid die alles weg had van zelfmedelijden. “Nee..” stamelde hij. Precies op dat moment werd hij zich bewust van een figuur die naast hem stond. Hoewel de beweging in zijn hoofd in slowmotion ging, schoot Vincent zijn blik naar de vierde stinkende nieuwkomer. Eén blik was genoeg voor Vincent om niet alleen afkeurend zijn neus op te trekken, maar tevens een zeer arrogant klakje met zijn tong te maken. Hoewel Vincent vies was van de mensheid in zijn geheel, had hij het mannelijk ras altijd als superieur gezien en was hij niet bepaald vies van een mannelijke man, maar Vincent had oprecht in zijn leven nog nooit zoveel haar gezien, verzameld op één lichaam. Als zijn vriendjes met hun stinkende adem en kwijldraden hem niet al misselijk hadden gemaakt, was hij dat nu wel geworden. Nog even en hij zou echt over zijn nek gaan. Was een dergelijk vertoon überhaupt toegestaan op deze school? Was dit een grap? Met een vieze uitdrukking op zijn gezicht, zette hij een stap bij het walgelijke ding vandaan. Was dit een mens? Vincent, die het gewoonlijk erg had op beleefdheden, of die zijn kwetsende uitspraken of handelingen in ieder geval altijd poogde te verpakken in beleefdheid, negeerde deze goede eigenschap van hem en trok uit zijn borstzak een witte zakdoek die hij vol dramatiek tegen zijn neus drukte om de geur tegen te houden. Nog altijd niet in staat om iets te zeggen en – laten we eerlijk zijn – geen idee hebbend wat hij dan eigenlijk had moeten zeggen, wapperde hij met zijn gehandschoende handje richting het vuil, in de hoop dat het daarmee precies zou doen wat Vincent wilde dat het deed: verdwijnen.  

Het gebeurde hem allemaal in een flits. Hij had zijn hand weg willen trekken, maar een lange geschiedenis van groeiende haat jegens beweging en het hier onvermijdelijk mee verbonden zweet, maakte dat hij fysiek maar tot weinig in staat was. Hij mocht dan nooit gedronken hebben – naast een glaasje rode wijn op zijn tijd, maar dat moest nou eenmaal als je je vaker dan niet in een driedelig pak vertoonde – en nooit een wietsigaret, of hoe die dingen ook heetten, aangeraakt hebben, maar zijn reactievermogen was niet op en top. Niet goed genoeg dus, in ieder geval, voor hem om op tijd zijn hand weg te trekken. Hij wist niet wat hem overkwam. De hand die de zijne greep liet hem wat verschrikt zijn adem ontsnappen. Zelfs gevangen in dit vriendelijke gebaar van handjes schudden, probeerde Vincent de zijne nog terug te trekken. Dat de goed – of in dit geval überhaupt – geklede jongen zich verzette tegen dit gebaar van beleefdheid, mocht opmerkelijk genoemd worden, gezien Vincent gewoonlijk altijd wist te klagen over de ongemanierde jeugd van tegenwoordig, die op ontmoeting nog geen hand wilde schudden. Nu kon iedereen en je moeder natuurlijk ook wel zien dat er in deze situatie geen enkel spoor van oprechte beleefdheid te vinden was en Vincent vermoedde dat deze jongen nooit eerder in zijn leven een hand had geschud en dit was dus precies de reden dat ons schatje het liefst drie meter achteruit was gesprongen. Helaas dus dat zijn hand was beetgenomen.
Toen het joch nog dichterbij stapte, kon Vincent het niet meer aan en zette, synchroon met de beleefde bosman een stap achteruit. Hoewel Vincent al zijn ingewanden eruit wilde kotsen, probeerde hij zijn gezicht zo strak mogelijk te houden. Hij mocht dan in alle opzichten wel degelijk zwak zijn, hij was te trots om dit te uiten. Al zijn aandacht mocht dan gefocust zijn op de hand die momenteel zijn witte handschoen bevuilde, die vlekken achter zou laten, op de bacteriën die nu van de knul zijn huid zonder problemen overliepen op het voorheen zo steriele wit, meer dan walging zou hij niet tonen. Een blijk van het feit dat hij hier net zo goed in tranen zou kunnen uitbarsten, zou hij niet geven. Hij perste het arrogante glimlachje rond zijn lippen dat een kind uit zijn stand automatisch meekreeg in de opvoeding en knikte al even beleefd. Het joch vroeg naar zijn staat van zijn en Vincent zijn ogen vernauwden bij de aanblik op de zelfingenomen grijns. Kans om antwoord te geven, kreeg Vincent niet, want voordat hij zijn mond kon openen, voelde hij hoe een van de wolven aan zijn been snoof. Was het daarbij gebleven, dan had Vincent het misschien nog kunnen hebben, maar toen Vincent de natte neus tegen zijn schoen voelde, toen hij in zijn hoofd de ernst van de situatie duizend maal uitvergrootte, ging het hem te ver. Hij moest hier weg – en wel gauw. Vincent trok – nu wel snel, dus misschien zat het toch wel goed met die reflexen – zijn voet onder het gigantische beest weg en had in de eerste instantie alleen maar oog voor de natte vlek op zijn schoen. Een nieuwe vlaag van misselijkheid overspoelde hem en om deze tegen de houden, haalde hij eens goed adem terwijl hij zijn rug rechtte. De knul sprak weer, op die walgelijke sarcastische toon van hem en Vincent beantwoordde zijn blik met vuur in zijn ogen. “Wat uiterst teleurstellend dat het niet wederzijds is,” sprak Vincent, zoals gebruikelijk uit de hoogte. Opnieuw probeerde hij zijn hand terug te trekken, deze keer met al zijn kracht. Toen hij hierin slaagde, keek hij met grote teleurstelling en dat blijvende misselijke gevoel naar de vegen die achterbleven op zijn anders zo prachtige handschoen. “En om die reden zou ik het zeer op prijs stellen als je jouw, eh-” Hij viel even stil, een vieze blik werpend op het kwijlende groepje vuil, om vervolgens zijn neus op te trekken en de knul weer aan te kijken. “Soortgenoten? uit de buurt zou kunnen houden van mij en mijn spullen. En het liefst nu, gezien de schadevergoeding naar mijn inschatting niet binnen jouw budget zal vallen.” Om zijn woorden kracht bij te zetten wilde hij zijn eveneens peperdure jasje glad strijken, maar net op tijd bedacht hij zich dat hij dit beter niet kon doen met de vuile handschoen. Opnieuw het rechten van zijn rug terwijl hij met maar één hand, de schone, het jasje glad streek.  

Een uitspraak als 'in iedere andere situatie zou Vincent onder de indruk zijn geweest van het vloeiende Frans van de jongen' zou hier zeker mooi geklonken hebben, maar een dergelijke uitspraak had op iemand als ons smet vrezende liefje geen enkele betrekking. Hoewel Vincent inderdaad best kon genieten van een goed woordje Frans, de taal die was geschapen om het keuren van dure wijnen nog chiquer te laten klinken, zou hij in maar zeer weinig denkbare scenario's daadwerkelijk onder de indruk geweest zijn. Zolang zijn gesprekspartner zich niet regelmatig boog over filosofische vraagstukken en zich niet zoals ook Vincent deed zich net iets te veel interesseerde in dure herenschoenen, kon het hem praktisch niets schelen hoe goed de ander was in het spreken van Frans. Zolang het niet een hoogopgeleide, goed geklede tweede was, hoorde Vincent liever helemaal niemand Frans spreken, zichzelf uiteraard niet meegerekend.
Natuurlijk had Vincent al veel eerder door gehad dat de knul voornamelijk bezig was met uitlokken, treiteren en uitlachen. Zoals wel vaker, was het Vincent die het lachen wist te veroorzaken en hij die op zijn beurt zich net zo stoorde aan zijn omgeving als zijn omgeving aan hem. De hond met armen in plaats van poten begon dan ook hard te lachen om Vincent zijn opmerking en Vincent verroerde, gezien hij beter wist, geen vin. De jongen mocht lachen wat hij wilde, echt. Niet omdat Vincent zo'n allerliefste jongen was en hij de knul al het plezier van de wereld gunde, maar omdat Vince wist dat de laatste lacher het beste lacht en dat hij zonder twijfel de laatste lacher zou zijn. Wilde hij het gedaan krijgen, dan zou er zeker sprake kunnen zijn van een schadevergoeding, zelfs als – hoewel hier ab so luut niet het geval – Vincent die aktetas uit zichzelf zou hebben laten vallen.
Met een strak gezicht sloeg hij het toneelstukje van de jongen gade. Toen hij eindelijk klaar was met de – in Vincent zijn ogen wat overdreven theatrale – lachbui en deze afsloot met het wegvegen van zijn tranen, knikte hij zachtjes, tevreden met het feit dat het echte gesprek nu in ieder geval door kon gaan. Tot Vincent zijn grote geruststelling, wist de jongen waar zijn plek was en deed hij wat Vincent van hem vroeg: die honden terug naar hun mand sturen. Hij keek toe hoe het keffertje de anderen dirigeerde, hoe zij allemaal luisterden alsof het niets was. Vincent haatte honden, om redenen die ons bekend mochten zijn, maar wanneer hij zag hoe gehoorzaam deze beesten waren, bedacht hij zich hoe mooi het moest zijn om dom te zijn. Echt dom, zoals deze wezens. Om maar doelloos bevelen te volgen, nog te kwispelen ook wanneer je je opdracht goed had uitgevoerd. Direct hierna bedacht Vincent zich dat het overgrote deel van de huidige samenleving precies zo was, als breinloos wezen in de roedel, geleid door walgelijke pestkoppen waar zijn vriendelijke gesprekspartner een schoolvoorbeeld van was.
Natuurlijk had Vincent kunnen weten dat de halfling hem niet zomaar gewonnen zou geven en dat de zelf ingenomen toon in zijn stem zou blijven tot het eind van het gesprek dat amper een gesprek genoemd kon worden. De “Raap op dan” verbaasde Vincent om deze reden maar weinig en in plaats van er verloren te staan, zoals hij al die tijd had gestaan, rechtte Vincent zijn rug en knikte hij de knul vriendelijk toe, alsof hij hem oprecht een gunst had gedaan. Terwijl hij de ogen van hele verzameling natte honden op zich voelde branden, waren die van hem gericht op zijn kostbare eigendommen en denderde de vraag hoeveel hij ervan zou kunnen houden en hoeveel in zijn ogen absoluut onbruikbaar was geworden door zijn hoofd. Hij wist dat het halfbloedje zich verheugde op het moment waarop Vincent zou moeten bukken, vernederd en verslagen zijn spullen zou moeten opruimen, om beschaamd en met het kwijl van de walgelijke beesten aan zijn handen weg te lopen en Vincent gunde hem dat plezier niet. Hij tilde de schone hand een stukje op, hield hem richting zijn geruïneerde eigendommen en keek toe hoe de verzameling verlepte blaadjes en druipende pennen langzaam opsteeg uit het gras. Subtiel sloot hij zijn hand iets, om hem vervolgens vluchtig weer te openen (ook wel: Vincent doet die ene handbeweging waar we het op whatsapp over hadden). Op deze beweging bewogen de voorwerpen als in een soort schok, waarmee in ieder geval een deel van het vuil ervan af schoot. Met pijn in zijn hart en met een zwierige beweging van zijn hand, liet hij de voorwerpen terugkeren in de aktetas, die nog altijd opengeklapt op de stenen lag. Terwijl hij zijn blik naar de papa wolf draaide, deed hij de koffer sluiten en naar zich toe zweven. Nog een vriendelijk knikje, met een vuile, arrogante en absoluut hatelijke blik in zijn ogen. “Een aangename dag verder.”